1. Cele katechetyczne:
–zapoznanie z biblijnymi i pozabiblijnymi dowodami historyczności
Jezusa;
–zachęcenie do odkrywania miejsca Chrystusa w życiu każdego z nas;
–kształtowanie postawy otwarcia się na działanie Chrystusa.
3. 1. Udowodnij, że jesteś człowiekiem.
2. Udowodnij, że ziemia jest okrągła.
3. Udowodnij, że Chrystus naprawdę
żył na ziemi.
4. DO CZEGO ODWOŁYWALI SIĘ UCZNIOWIE?
• np. do własnego doświadczenia,
• do wiadomości zaczerpniętych z mediów,
• do wiedzy zdobytej w czasie nauki itp.
Niektóre argumenty
mogą być bardziej
przekonujące niż inne.
DLACZEGO???
6. Między rokiem 93 a 94
powstaje dzieło Dawne dzieje
Izraela, pisane przez Józefa
Flawiusza, kapłana i pisarza
żydowskiego. Przedstawia ono
historię narodu Żydów od
początku wybuchu powstania
przeciw Rzymowi w 66 r.
Ukazanych jest tu wiele postaci
rzymskich
i
żydowskich
znanych z pism Nowego
Testamentu, jak i z historii
powszechnej.
7. Ćwiczenie Historia a Chrystus
ŚWIADECTWO JÓZEFA FLAWIUSZA
„W tym czasie żył Jezus, człowiek mądry, jeżeli w ogóle
można nazwać go człowiekiem. Czynił bowiem rzeczy
niezwykłe i był nauczycielem ludzi, którzy z radością
przyjmowali prawdę. Poszło za nim wielu Żydów jako też
pogan. On to był Chrystusem. A gdy wskutek doniesienia
najznakomitszych u nas mężów Piłat zasądził go na śmierć
krzyżową, jego dawni wyznawcy nie przestali go miłować.
Albowiem trzeciego dnia ukazał się znów jako żywy, jak to
o nim oraz wiele innych zdumiewających rzeczy
przepowiadali boscy prorocy. I odtąd aż po dzień dzisiejszy
istnieje społeczność chrześcijan, którzy od niego otrzymali
swą nazwę”.
(Dawne dzieje Izraela, XVIII, 3,3)
8. List Pliniusza Młodszego do cesarza Trajana.
Pliniusz w latach 111–113 był namiestnikiem Pontu i Bitynii.
Prowadził rozwiniętą korespondencję, także z cesarzem.
Władcy Imperium Rzymskiego zaniepokojeni byli tajnymi
związkami. Za takie uchodziły też zrzeszenia chrześcijan. W
formie donosów i anonimów dotarły do Pliniusza wiadomości
o chrześcijanach. Zastanawia się, według jakich zasad
wyznaczać kary. Czy karać już za sam fakt bycia
chrześcijaninem?
Pliniusz jest przekonany, że chrześcijanie czczą istniejącego
historycznie człowieka. List dostarcza też pozabiblijnego
świadectwa zgromadzenia eucharystycznego: śpiewy i modlitwa
o poranku, wspólny posiłek. Zainteresowanie Rzymian
chrześcijaństwem wynikało z dwóch powodów: rozszerzał się
zakres chrześcijaństwa, bo wspólnoty rozwijały się i były dobrze
zorganizowane, a przez to pustoszały świątynie pogańskie i
zmniejszały się ofiary.
9. Tacyt - adwokat i polityk był
prokonsulem Azji w latach 112–113.
Opisując dzieje cesarstwa od śmierci
Augusta
do
śmierci
Nerona,
wspomina także o Jezusie.
Tacyt opisuje okoliczności pożaru w
Rzymie w 64 roku i pierwsze
prześladowania chrześcijan. Jezus jest
dla historyka Tacyta, retora i
adwokata, znaną postacią historyczną.
Potwierdza też wiadomości o licznej
wspólnocie chrześcijan żyjącej w
Rzymie.
10. ŚWIADECTWO TACYTA
„Atoli ani pod wpływem zabiegów ludzkich, ani darowizn
księcia, ani ofiar błagalnych na rzecz bogów nie ustępowała
hańbiąca pogłoska, lecz wierzono, że pożar był nakazany. Aby ją
więc usunąć, podstawił Neron winowajców i dotknął najbardziej
wyszukanymi kaźniami tych, których znienawidzono dla ich
sromot, a których gmin chrześcijanami nazywał. Początek tej
nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany
był na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata, a
przytłumiony na razie zgubny zabobon znowu wybuchnął, nie
tylko w Judei, gdzie się to zło wylęgło, lecz także w stolicy,
dokąd wszystko, co potworne albo sromotne, zewsząd napływa i
licznych znajduje zwolenników. Schwytano więc naprzód tych,
którzy tę wiarę publicznie wyznawali, potem na podstawie ich
zeznań ogromne mnóstwo innych, i udowodniono im nie tyle
zbrodnie podpalenia, ile nienawiść ku rodzajowi ludzkiemu”.
(Roczniki, 15, 44)
11. Swetoniusza, rzymski adwokat i sekretarza cesarza
Hadriana, w Żywotach cezarów, szczególnie w Żywocie
boskiego Klaudiusza (wydane ok 120 r.): „Żydów
wypędził z Rzymu za to, że bezustannie wichrzyli,
podżegani przez Chrestosa”. Chodzi tu o dekret
wypędzenia Żydów z Rzymu w roku 49/50. Dekret
potwierdzają Dzieje Apostolskie (Dz 18,1-2). Z dużym
prawdopodobieństwem Chrestos jest odpowiednikiem
tytułu Christos. Ówcześnie w języku istniała tendencja
tzw. itacyzmu, czyli specyficznego wymawiania
samogłosek. Stąd „i” i „e” używano zamiennie. A
chrześcijanie mówiący między sobą o Jezusie i wierzący
w Jego duchową obecność mogli wprowadzać wśród
Rzymian przekonanie o fizycznej obecności Chrystusa.
12. LIST DO RZYMIAN:
„Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, z powołania apostoł,
przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej, którą Bóg
przedtem zapowiedział przez swoich proroków w
Pismach Świętych. [Jest to Ewangelia] o Jego Synu –
pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a
ustanowionym według Ducha Świętości przez
powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym – o
Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Przez Niego
otrzymaliśmy łaskę i urząd apostolski, aby ku chwale
Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla
posłuszeństwa wierze. Wśród nich jesteście i wy
powołani przez Jezusa Chrystusa”.
(Rz 1,1-6)
14. (z) Jezusa ukazują źródła historyczne:
1.ŻYDOWSKIE:
·Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela,
·Talmud (zbiór tradycji żydowskich, zwłaszcza
prawniczych);
16. 3. CHRZEŚCIJAŃSKIE:
• 4 Ewangelie (św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza,
św. Jana),
• Dzieje Apostolskie,
• 21 listów: 13 listów św. Pawła, List do Hebrajczyków
oraz 7 listów powszechnych (św. Jakuba, św. Piotra, św.
Jana i św. Judy),
• Apokalipsa św. Jana,
• pozabiblijne – pisma pisarzy chrześcijańskich
(apokryfy).
17. Ćwiczenie Jezus w moim życiu
uczniowie rysują w w zeszytach odpowiedź na pytanie w
formie rebusu:
Jakie miejsce zajmuje
w moim życiu Jezus?
Jezus Chrystus moim Panem jest, alleluja.
On kocha mnie, On kocha mnie, alleluja.
