1. Prestakuntza
II.Mundu Gerra izenekoan urpeko ontzi ingeles batek tiro egin eta bete-betean jo zuen alemaniarren
"schiff" bat. Izugarrizko zuloa egin zion, eta gerrarako prestatutako merkataritza-ontzi itxurako
barku hura hondoratzen hasi zen berehala. Nahiko lan izan zuten kanoikadek hil ez zituzten
marinelek salbamenduko txalupak askatu, uretara bota eta eurak barruan sartzen.
Itsas kapitainen arteko ohorezko araudiak agintzen zuena duintasunez bete behar-eta, kapitainak,
beste guztiak bezala bere burua salbatzen ahalegindu ordez, ontziarekin batera hondoratzea erabaki
zuen. Tripulaziokoek bazekiten hala zela gauza, baina gizatasuna jabetu zitzaien eta, une larri
haietan, oihu eta deiadarka, salbatzeko esaten zioten kapitainari, salto egiteko txaluparen batera,
itota hiltzea alferrekoa zela. Kapitaina beldurrak egongo zen dudarik gabe, baina sendo eusten zion
bereari. Halako batean, pilotu gaztetxo bati otu zitzaion hau esatea:
- Kapitain jauna, salba zaitez. Alemaniak bi hilabetean egiten du honelako ontzi bat,
baina hogeita hamar urte behar ditu zu bezalako kapitain bat prestatzeko.
Irmo eta ardura-eske esan zion hori, esan zionez, pilotu gazteak. Eta orduan bai,
orduan amore eman zuen kapitainak. Gerokorik ez dakit. Kapitaina, beharbada, fusilatu egingo
zuten bere burua salbatu zuelako, edo, agian, handik aurrera ere bere postuan jarraituko zuen beste
barku bateko tripulazioaren arduradun. Auskalo! Gertaldi honek beti gogorarazten dit
prestakuntzaren balioa, argi erakusten baitigu prestakuntza oso balore berezia dela, ia norbera
bezain norbera dela. Gauza askoren jabe den aberatsak bere etxeak, lurrak, hegazkina, bitxiak, dirua
eta enparauak, dituen gauza guztiak banatzerik izango du nahi dituenen artean; bere gorputzeko
atalen dohaintza ere egiterik izango du, baita hori ere. Ez, ordea, ikasiak dituen trebetasunak:
mekanikakoak, musikakoak, medikuntzakoak, hezkuntzakoak, familia
gobernatzekoak abilezia horiek ezin izango ditu banatu. Prestakuntza lortzeko
denbora behar da, eta jarduna ere bai. Denbora eta jardunarekin norbera bilakatzen
dira. Ezinbestekorik ez omen da mundu honetan. Egia dirudi horrek; izan ere, herrialdeetako
lehendakari asko, hainbat mediku ospetsu, seme-alaba ugariko familietako guraso zintzo eta
umezale anitz hil dira euren beharra zegoen sasoian. Ezinbestekorik ez badago ere, badira behar-
beharrezkoak direnak edo, gutxienez, oso komenigarriak eta ordezkaitzak. Esaterako, kontatutako
gertakizuneko kapitaina.
Kaxildo Alkorta, laguna.
(Administrazioa Euskaraz, 58.zk., 2007-X )
4. maila