1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
10 de marzo de 2013
Difunde a Boa Nova de Deus. Pásao. 4º Coresma (C)
Lucas 15, 1-3. 11- 32
Música:Mensajes serios;present:B.Areskurrinaga HC; esukaraz: D. Amundarain

2. Para non poucos, Deus é calquera cousa
menos alguén capaz de poñer alegría na súa
vida.
Pensar nel tráelles malos recordos: no seu
interior espértase a idea dun ser ameazador e
esixente, que fai a vida máis amolada,
incómoda e perigosa.

3. Pouco a pouco
prescindiron del.
A fe quedou "reprimida"
no seu interior.
Hoxe non saben se cren
ou non cren.
Quedáronse sen
camiños cara a Deus.
Algúns lembran aínda
"a parábola do fillo
pródigo",
pero nunca a escoitaron
no seu corazón.

4. O verdadeiro protagonista
desa parábola é o pai.
Por dúas veces repite o
mesmo grito de ledicia:
"Este fillo
meu estaba
morto e
volveu á
vida; estaba
perdido e
témolo
atopado".
Este grito revela o que hai no
seu corazón de pai.

5. A este pai non lle
preocupa o seu honor,
os seus intereses, nin
o trato que lle dan os
seus fillos.
Non emprega nunca
unha linguaxe moral.
Só pensa na vida do
seu fillo: que non
quede destruído, que
non siga morto, que
non viva perdido sen
coñecer a ledicia da
vida.

6. O relato describe con
todo detalle o encontro
sorprendente do pai co
fillo que abandonou o
fogar.
Estando aínda lonxe,
o pai
"viuno" vir famento e
humillado,
e "conmoveuse" ata as
entrañas.

7. Esta mirada boa, chea de bondade e
compaixón é a que nos salva.
Só Deus nos mira así.

8. Axiña
“bota a correr".
Non é o fillo quen
volve á casa.
É o pai o que sae
correndo e busca o
abrazo con máis ardor
que o seu mesmo fillo.
“Botóuselle nos
brazos e bicouno
agarimosamente".

9. Así está
sempre Deus.
Correndo cos
brazos
abertos cara
aos que
volven a él.

10. O fillo comeza a súa
confesión:
preparounha
longamente no seu
interior.
O pai interrómpeo
para aforrarlle máis
humillacións.
Non lle impón castigo
ningún, non lle esixe
ningún rito de
expiación; non lle pon
condición ningunha
para acollelo na casa.
Só Deus acolle e protexe así
os pecadores.

11. O pai só pensa na
dignidade
de seu fillo.
Hai que actuar de
présa.
Manda traer o
mellor vestido, o
anel de fillo e as
sandalias para
entrar na casa.
Así será recibido
nun banquete que
se celebra no seu
honor. O fillo ha de coñecer xunto
a seu pai a vida digna e
ditosa que non puido gozar
lonxe del.

12. Quen oia esta parábola desde fóra, non
entenderá nada.
Seguirá camiñando pola vida sen Deus.
Quen a escoite no seu corazón, tal vez
chorará de ledicia e agradecemento.

13. Sentirá por vez primeira que no misterio
último da vida hai
Alguén que nos acolle e nos perdoa
porque só quere a nosa ledicia.

14. CO BRAZOS SEMPRE ABERTOS
Para non poucos, Deus é calquera cousa menos alguén capaz de poñer ledicia na súa vida. Pensar
nel tráelles malos recordos: no seu interior espértase a idea dun ser ameazador e esixente, que fai a vida máis
amolada, incómoda e perigosa.
Pouco a pouco prescindiron del. A fe quedou "reprimida" no seu interior. Hoxe non saben se cren ou
non cren. Quedaron sen camiños cara a Deus. Algúns lembran aínda "a parábola do fillo pródigo", pero nunca a
escoitaron no seu corazón.
O verdadeiro protagonista desa parábola é o pai. Por dúas veces repite o mesmo grito de ledicia:
"Este fillo meu estaba morto e volveu á vida; estaba perdido e atopámolo". Este grito revela o que hai no seu
corazón de pai.
A este pai non lle preocupa o seu honor, os seus intereses, nin o trato que lle dan os seus fillos. Non
emprega nunca unha linguaxe moral. Só pensa na vida do seu fillo: que non quede destruído, que non siga morto,
que non viva perdido sen coñecer a ledicia da vida.
O relato describe con todo detalle o encontro sorprendente do pai co fillo que abandonou o fogar.
Estando aínda lonxe, o pai “viuno" vir famento e humillado, e "conmoveuse" ata as entrañas. Esta ollada boa,
chea de bondade e compaixón é a que nos salva. Só Deus nos mira así.
Axiña “bota a correr". Non é o fillo quen volve á casa. É o pai o que sae correndo e busca o abrazo
con máis ardor que o seu mesmo fillo. “Botouselle nos brazos e bicouno agarimosamente". Así está sempre
Deus. Correndo cos brazos abertos cara aos que volven a el.
O fillo comeza a súa confesión: preparouna longamente no seu interior. O pai interrómpeo para
aforrarlle máis humillacións. Non lle impón castigo ningún, non lle esixe ningún rito de expiación; non lle pon
condición ningunha para acollelo na casa. Só Deus acolle e protexe así os pecadores.
O pai só pensa na dignidade de seu fillo. Hai que actuar de présa. Manda traer o mellor vestido, o
anel de fillo e as sandalias para entrar na casa. Así será recibido nun banquete que se celebra no seu honor. O
fillo ha de coñecer xunto a seu pai a vida digna e ditosa que non puido gozar lonxe del.
Quen oia esta parábola desde fóra, non entenderá nada. Seguirá camiñando pola vida sen Deus.
Quen a escoite no seu corazón, tal vez chorará de ledicia e agradecemento. Sentirá por vez primeira que no
misterio último da vida hai Alguén que nos acolle e nos perdoa porque só quere a nosa ledicia.
José Antonio Pagola