2. “Zo kleine, ik ga jou leren lopen vandaag,” zei Wendy Blut tegen
haar jongste zoontje. Bastiaan stribbelde niet tegen en liet zich
gewillig door zijn moeder optillen. Ondanks dat Wendy zich
vandaag niet te druk had gemaakt, voelde ze toch een golf van
misselijkheid opkomen.

3. Het gevoel ebde maar niet weg, toen ze weer rechtop stond en
ze recht in de oogjes van Bastiaan keek.
Misschien toch maar eens langs de dokter, dacht ze grimmig.
Dat was dus het laatste waar ze zin in had.

4. Ineens kon ze de misselijkheid niet meer onderdrukken en
racete ze naar de badkamer. Ergens onderweg had ze Bastiaan
neergezet, zodat hij later niet onder zou zitten. Het ontbijt van
vanmorgen kwam er weer uit.
“Tjees, wat voel ik me beroerd,” mompelde Wendy.

5. Ondanks dat wilde ze toch haar zoontje leren lopen, zodat dat in
ieder geval een last minder was. Niet dat ze haar zoontje als
‘een last’ zag, maar dan hoefde niet zoveel meer met hem rond
te sjouwen.

6. “Goed zo, schatje! Het is je gelukt!” riep ze even later
opgetogen, Bastiaan hoog opgetild.
“Mama is trots op je!” Wendy geeft Bastiaan een kus op zijn
wang en liet hem een tijdje de kamer doorstappen.

7. “Zullen we wat gaan eten, liefje? Mama’s buik is al aan het
rommelen.” Het was zo. Eerst kwam de misselijkheid, daarna de
etensbuien. Ergens in haar achterhoofd wist ze dondersgoed
wat het betekende. Ze had het immers twee keer eerder
meegemaakt.

8. Om haar gedachten naar ergens anders te verplaatsen, zette ze
Bastiaan in de hoge kinderstoel. Maar hij wilde er niks van weten.
“Bassie moe! Bassie slaapje doen!” riep hij en stribbelde uit alle
macht tegen.
Tja, wat moet je daar als moeder tegen doen, vroeg Wendy zich af.

9. Buiten was het heerlijk weer en de zon scheen hoog aan de
hemel. Het was stil op straat maar binnen enkele minuten zou
de schoolbus de straat inrijden en alle scholieren na een dagje
school weer thuis af zetten.

10. Zo ook Douwe Blut en zijn vriendinntje Angela Plezant. Ze
konden maar niet van elkaar afblijven en laten hun tongen elke
hoek van hun mond zien.
“Dag jongens, kunnen jullie het vinden?” vroeg Wendy droog.

11. De twee lieten elkaar razendsnel los, het schaamrood verscheen
op de twee bleke wangen.
“Ma-ham!” riep Douwe geërgerd uit. Wendy glimlachte naar
haar zoon.
“Dag mevrouw Wendy,” zei Angela zacht, waarna ze snel naar
binnen liep. Daar zag ze de kleine Bastiaan zitten en tilde hem
behendig op.

12. “Helaas kunnen jullie vandaag weinig met hem spelen, want hij
is moe en wilt naar bed. Zeg maar welterusten tegen Angela en
je grote broer.” Wendy pakte Bastiaan van Angela over en liep
naar haar slaapkamer. Zelf kon ze ook wel wat slaap gebruiken.
Nadat ze Bastiaan in zijn bedje had gelegd, trok ze haar pyjama
aan. Verbaasd zag ze dat die te klein begon te worden. Toch
kroop ze onder de dekens en zodra haar hoofd het kussen
aanraakte, viel ze in slaap.

13. Douwe en Angela waren weer alleen, en wilden niets liever
weer verder gaan met waar ze mee bezig waren.
“Misschien moeten we een keertje samen een weekendje weg
gaan. Naar een hotel of zo…” opperde Douwe.

14. “En dan?” vroeg Angela behoedzaam. Ze wist goed wat Douwe
ermee bedoelde. Hier hadden ze geen rust om te vrijen, maar
zodra ze echt alleen in een huisje waren.
“Ik heb genoeg spaargeld om voor ons allebei te betalen. Plus,
ik hou nog wat over voor mijn moeder. Ze zal het wel
begrijpen,” vervolgde Douwe zijn verhaal, Angela’s vraag
negerend.

15. “Uh, ik weet niet of ik wel mag, maar ik kan het altijd vragen,”
mompelde Angela, ineens onzeker. Douwe merkte het en tilde
haar op zijn schoot.
“Maak je maar geen zorgen. We doen niks wat jij niet wilt,”
fluisterde hij in haar oor.

16. De hele namiddag maakten ze plannen en lijstjes voor het
weekendje weg en dan was het weer tijd voor het avondeten.
Douwe waagde zich aan een tosti, die hij meteen weer
verpestte. Boos op zich zelf proestte hij de vieze lucht uit.

17. Angela proestte ook, maar dan van het lachen.
“Ach, ik bestel wel even een pizza,” zei ze en haalde haar
mobieltje tevoorschijn. Dankbaar liet Douwe haar doen en
maakte een half uur later de deur open voor de pizzabezorger.
Angela snoof ze heerlijke geur op.

18. Samen aten ze aan tafel stukjes pizza op. Daarbij lieten ze nog wat
over voor Wendy en Bastiaan.
“Hmm, het is lang geleden dat ik dit op heb. Bij ons zijn het alleen
nog maar van die rare buitenlandse gerechten,” mompelde
Angela, op een stuk pizza kauwend.
“Heerlijk!”

19. Douwe kon het daar alleen maar mee eens zijn en propte nog
een stuk pizza in zijn mond. Even later zakten ze allebei terug in
hun stoel en lieten het avondeten zakken.

20. Net op het moment dat ze op wilde ruimen, hoorden ze
gejengel uit de slaapkamer van Wendy komen.
“Er is er een wakker geworden,” lachte Angela.
“Ik hoop dat je moeder een beetje heeft kunnen slapen. Ze zag
er niet heel erg fit uit.” Douwe kon dat alleen maar
beamen, want ook hij maakte zich zorgen om haar.

21. Wendy kroop razendsnel weer uit bed en kleedde zich om. Helaas
paste haar oude kleding niet meer goed, dus moest ze het maar
doen met wat oude positiekledingstukken. Vlug haalde ze Bastiaan
uit bed, die inmiddels steeds harder begon te krijsen.
“Ja ja, stil maar kleine man. Je mag eruit,” lachte Wendy haar
zoontje toe.

22. “Maar voordat je los mag lopen, ga je eerst nog even op het
potje.” Gelukkig stribbelde Bastiaan deze keer niet tegen en
luisterde aandachtig naar de aanwijzingen van zijn moeder.
Wendy applaudisseerde luid toen Bastiaan zijn behoefte netjes
had gedaan.

23. Behendig tilde ze hem weer op en deze keer voelde ze gelukkig geen
golf van misselijkheid opkomen.
Ik denk dat ik dat stadium al voorbij ben, dacht ze wrang. Niet dat ze
niet nog meer kinderen wilde; het was meer het geld waarmee ze
zat. Hoe moest ze in hemelsnaam drie kinderen gaan onderhouden
als het met twee nog maar net lukt?

24. Veel tijd om daarover na te denken, gunde Wendy zichzelf niet.
Ze had wel wat beters te doen en dat was de verjaardag van
Bastiaan vieren. Vandaag werd hij weer een jaartje ouder, een
jaartje verder naar volwassenheid; zelfstandigheid.

25. Snel pinkte ze een traantje weg toen niemand het zag. Dan was
het om de kaarsjes uit te blazen. Vrolijk toverde ze een brede
glimlach tevoorschijn en liet Bastiaan zien hoe hij de kaarsjes uit
moest blazen.

26. Dan was het Bastiaan’s beurt. Achter Wendy toeterde Douwe en
Angela flink met wat toeters en bellen. Het maakte een hoop
kabaal, maar voor deze keer vond Wendy het niet erg. In
tegendeel, ze hoopte maar dat ze haar gesnik niet zouden
horen.

27. “Zo, jongen. Nu moet je de rest zelf doen,” zei Wendy en zette
Bastiaan op de grond. Deze keek haar verwachtingsvol aan.
Wendy slikte snel een brok weg en voegde zich weer bij Douwe
en Angela.

28. In eerste instantie keek Bastiaan van de een naar de
ander, maar dan voelde hij instinctief dat hij moest gaan staan.

29. Met open mond staarde Wendy naar haar groot geworden zoon
en barstte in tranen uit.
“Hormonen,” mompelde ze toen ze een hand op haar schouder
voelde. Bastiaan merkte er echter niks van en bekeek zichzelf
bewonderend van top tot teen.

30. “Goed gedaan, jochie,” snikte Wendy en trok Bastiaan in haar
armen voor een knuffel.
“Ma-ham! Je knuffelt me nog dood!” mopperde hij.

31. Nadat iedereen Bastiaan had gefeliciteerd, was de taart aan de
beurt. Iedereen at een stuk of twee taarten op, om vervolgens
op de bank te hangen of met speelgoed te spelen.
Angela moest er weer vroeg vandoor en nam met een lange kus
aan Douwe, afscheid.

32. Omdat Wendy even rust nodig had, liet ze de badkuip vol lopen
met kokend heet water en badschuim. Ze wist even niet goed
hoe ze met haar gevoelens om moest gaan, jegens haar twee
zonen en de ongeboren baby.

33. Ze miste Steef nog steeds verschrikkelijk, maar ergens besefte
ze dat er ooit een dag aanbreekt dat het verdriet minder werd.
Met die gedachte in haar achterhoofd, stapt ze uit het bad en
kleedde zich weer aan. Bastiaan zat nog steeds zoals ze hem
achter had gelaten; op de grond met zijn speelgoed aan het
spelen.

34. Na een paar uur vielen Wendy’s ogen bijna dicht en dacht dat
het wel goed zou zijn om met zijn alle naar bed te gaan. Morgen
is het immers een spannende dag voor Bastiaan; hij gaat voor
het eerst naar school.
“Ik hoop dat ik morgen een leuke klas heb,” zo ratelt hij. Wendy
knikte instemmend.
“Dat weet ik wel zeker. Welterusten schat.”

35. “Welterusten mama,” mompelde Bastiaan en zodra zijn hoofd
het kussen raakten, vielen zijn ogen dicht. Wendy luisterde even
naar zijn regelmatige ademhaling en zodra ze zeker weet dat
Bastiaan echt sliep, liet ze haar tranen de vrije loop.

36. De volgende ochtend was Wendy weer vroeg paraat. Er werd
vanmorgen vroeg al flink in haar buik heen en weer
geschopt, dus slapen kon ze niet meer.
Dan maar een ontbijtje voor de jongens maken, dacht ze.

37. Douwe was ook al vroeg op, maar hij had een andere reden.
“Ik heb totaal geen zin om naar school te gaan, mam. Kan ik niet
thuis blijven?” Wendy kijkt hem afkeurend aan en klakte met
haar tong.
“Geen sprake van. Eet je pannenkoek op en pak daarna je
spullen.” Gelukkig maar dat Douwe niet merkte dat ze er moeite
mee had om streng tegen hem te zijn.

38. Douwe zuchtte overdreven geërgerd en begon aan zijn
pannenkoek.
“Is deze voor mij?” hoorde hij even later een hoog
kinderstemmetje vragen.
“Ja,” bromde Douwe tegen zijn jongere broertje.

39. Zwijgend aten ze allebei hun voorgeschotelde ontbijt op, om
vervolgens hun schoolspullen te pakken . Geduldig wachtten ze
op de schoolbus die hen kwamen halen en stapten in. Bastiaan
gaf voor vertrek zijn moeder nog een dikke knuffel en rende
toen zijn grote broer achterna.

40. Toen was Wendy weer alleen. De eenzaamheid bekroop haar
steeds vaker, alsof het haar eigen schaduw was. Maar vandaag
zou ze die schaduw negeren. Er moesten nog een paar dingen
gedaan worden vandaag.

41. De rest van de dag hield ze zich bezig met het schoonmaken van
het huis en de herfstbladeren bijeen harken. Niet specifiek haar
lievelingsklusje, maar wel tijdrovend. Precies wat ze nodig had
om de tijd sneller te laten gaan.

42. De rekeningen moesten betaald worden. Met pijn in haar
buik, legde ze de rekeningen weer in de brievenbus. Ze hadden
al bijna geen cent te makken en nu wilde de regering alleen nog
maar meer van haar afpakken. Dat terwijl ze nog een derde kind
kreeg.

43. Dan was het tijd om te gaan lunchen. In de verte hoorde ze de schoolbus
al aan komen die haar oudste zoon thuis afzette, om vervolgens weer te
gaan werken. Ja, haar zoon was de boord-op-de-plank-legger, en dat
vond ze verschrikkelijk. Misschien dat ze binnenkort toch naar een baan
moest gaan zoeken.

44. Totaal verhongerd viel Wendy aan op haar tosti. Dat was het
lekkerste wat ze ooit had gegeten. Een tosti. Glimlachend nam
ze nog een hap, en nog een. Toen hoorde ze schoolbus voor
haar huis stoppen en een stemgeluid deed haar opkijken. Nog
net zag ze Douwe uit de bus stappen en wachten op zijn
carpool.

45. Het regende pijpenstelen buiten, maar dat deerde Douwe niet.
Zolang hij maar niet zijn moeder onder ogen hoefde te komen.
Ze had het al zwaar genoeg en elke keer toen ze naar zijn
bijbaantje vroeg, wimpelde hij haar af met een smoes..
Niemand hoefde te weten dat hij in de onderwereld
werkte, met echte grote zwarte criminelen, die met een
beweging een einde aan zijn leven kon maken.

46. Triest, dat haar zoon haar niet onder ogen wilde komen, ruimde
Wendy de tafel af en slenterde naar haar slaapkamer. Daar
aangekomen kleedde ze zich om in haar pyjama en liet zich in
bed zakken. Hadden ze maar meer geld. Lééfde Steef nog maar,
dan hadden ze het tenminste goed. En…, had ze niet meer
zoveel verdriet.

47. Rond een uur of drie stopte de schoolbus voor de derde keer
die dag in de straat en liet Bastiaan uitstappen. Vrolijk zwaaide
hij naar zijn nieuw gemaakte vriendjes en de chauffeur.
Vervolgens racete hij naar binnen om alles aan zijn moeder te
vertellen, om tot het besef te komen dat ze sliep. Lichtelijk
teleurgesteld zakte hij neer op de bank en zette de tv aan.

48. Nadat zijn favoriete serie was afgelopen, besloot Bastiaan om
maar eens aan zijn huiswerk te beginnen. Helaas was er
niemand om hem te helpen, maar omdat hij zo goed opgelet
had op school, sloeg hij zich er makkelijk doorheen.

49. Na een paar uurtjes was Douwe klaar met werken, en mocht hij
eindelijk van zijn drugsbaas gaan.
“je weet het hé, morgen belangrijke dag, zelfde tijd, anders…”
Hij had een gebaar gemaakt, wat iedereen in de ruimte had
doen slikken. Maar Douwe niet. Hij wist waarvoor hij dit deed
en deinsde nergens meer voor terug.

50. Zodra Wendy de voordeur dicht hoorde klappen, nam ze de
moeite om uit bed te stappen. Snel kleedde ze zich om in een
simpele broek en trui met een simpele tekst erop. Nog steeds
moe waggelde ze de woonkamer in.
“Dag jongens, hoe was jullie dag?”

51. Bastiaan barstte meteen los over zijn eerste schooldag, maar
Douwe hield zich verdacht stil, wat gebruikelijk was. Hij was
nooit een flapuit geweest.
Terwijl Bastiaan maar doorratelde, bereidde Wendy het
avondeten.

52. Na het avondeten, vertrok Douwe meteen om zijn achterstallige
huiswerk te maken. Als hij niet heel gauw goede punten
behaalde, kon hij ook niet naar de universiteit. En geen
universiteit betekende ook geen goede baan. En dan kon hij zijn
gezin niet goed onderhouden.

53. “En toen haalde Peter een kikker uit zijn zak. Gaaf he mam!”
kletste Bastiaan door, terwijl ze de eettafel opruimde. Wendy
knikte instemmend in beslag genomen door haar zoon’s
verhaal. Een kikker op school; als dat maar goed gaat.

54. Terwijl Bastiaan weer verder kletste, dwaalde haar gedachten af
naar Douwe. Hij had vandaag geen woord gezegd. Ze weet dat
hij in de put zit, maar ze wist niet hoe ze hem kon helpen als hij
niet met haar praatte. Hij was alleen maar uitbundig wanneer
Angela langskwam. Misschien moest ze maar eens met haar
gaan praten. Dat was haar nieuwe voornemen de aankomende
dagen.

55. De volgende dag was het weer hetzelfde liedje;
opstaan, omkleden, schoonmaken, slapen, wachten totdat de
jongens thuiskwamen. Alleen deze keer voelde Wendy zich
anders. Alsof er een belangrijk moment stond te gebeuren.
Daarbij rommelde haar buik hevig. Het zat er vandaag niet in
om bij de familie Plezant langs te gaan.

56. Net toen Douwe haar slaapkamer binnenstapte om gedag te
zeggen, kermde ze van de pijn.
“Douwe… weeën… dokter…,” mompelde ze en kromp ineen.
Douwe wist totaal niet wat hem te wachten stond.
“Mam? Heb je pijn? Zal ik de ambulance bellen?” paniekerig
keek hij om zich heen, op zoek naar een mobieltje.

57. “N-nee… bevalling… begint… Blijf hier!” gilde ze toen Douwe
aanstalten wilde maken om weg te rennen. Weg van de
gekwelde blik van zijn moeder. Hier was hij niet tegen
opgewassen. Toch bleef hij, om zijn moeder bij te staan.

58. “Oooh, Steef… was je maar… hier,” kermde ze weer.
“Oh god, oh god…” mompelde Douwe nog steeds in paniek. Hij
was het zeer zeker met zijn moeder eens. Stond zijn vader maar
in zijn plaats.

59. Net op het moment dat hij echt een zenuwinzinking kreeg, zag
Douwe het gezicht van zijn moeder. Ze straalde ineens rust uit,
alsof ze wist wat ze moest doen. Ze pufte nog een paar keer
voordat hij hem zag.

60. Een klein wondertje. Het kleinste wezen dat hij ooit heeft gezien
in zijn hele leven. Als versteend keek hij toe hoe zijn moeder
liefkozend de baby in haar armen neemt en hem een pakje
aantrok.

61. Inmiddels was Bastiaan ook thuisgekomen en snapte helemaal
niks van het tafereel wat in de slaapkamer afspeelde. Wendy en
Douwe verplaatsten zich naar de woonkamer, waar al een
wiegje klaarstond om de baby in te leggen.
“We noemen hem Steef Junior. Dat had je vader gewild,” zei
Wendy zacht en gaf de baby aan Douwe.

62. Vertederd, door de naam die zijn moeder aan zijn broertje had
gegeven, hield hij de baby zo goed mogelijk vast. Zijn moeder
greep weer naar haar buik.
“Volgens mij…” kermde ze en kon door de pijn haar zin niet
meer afmaken.

63. “…krijg je nog een broertje,” vervolgde ze uiteindelijk haar zin.
“Hallo, klein ventje van me! Wat een verassing. Jou noemen we
Gijs. Naar opa Gijs.” Douwe staart enkele seconden naar de
tweede baby, die zojuist ook een weg naar buiten had
gevonden. Sprakeloos staarde hij de twee kleine wezens aan.

64. “Wat een schatje ben jij. Net als je broertje. Net als al je broertjes,”
verbeterde Wendy zichzelf snel. Liefdevol aaide ze haar pasgeboren
zoontje over zijn zachte bolletje. Ook hij krijgt een leuk pakje aan.

65. Omdat Douwe nog steeds geen aanstalten maakte om in
beweging te komen, raakte ze hem op zijn arm aan en vroeg of
het wel goed met hem ging.
“J-ja hoor,” stamelde hij.
“Kun je me even helpen om de tweede wie gin orde te maken.
Alle twee moeten ze in mijn slaapkamer staan.” Douwe aarzelde
geen moment, gaf zijn kleine broertje aan zijn moeder en deed
wat ze had gevraagd.

66. “Twee baby’s? Heb ik er twee broertjes erbij?” vraagt Bastiaan
wanneer hij de grote slaapkamer binnenwandelt., terwijl Wendy
en Douwe de tweeling in hun bedje legt.
“Dat klopt lieverd. Vind je het leuk?” vraagt Wendy.

67. Bastiaan knikte hevig en wilde meteen met zijn twee broertjes
spelen.
“Sorry schat, ze moeten uitrusten. Morgen mag je met ze
spelen.” Wendy stuurde haar twee zonen de slaapkamer uit en
pakte de krant. Vandaag zal het niets meer worden om langs
Angela te gaan, maar een baan zoeken zat er wél in. Nu maar
hopen dat er ook echt iets in stond.

68. Bastiaan knielde op de grond en pakte zijn schoolschrift erbij.
De rest van de dag maakte hij de opdrachten die hij moest
maken, soms met behulp van Wendy. Douwe is, zoals
gewoonlijk, in geen velden of wegen meer te bekennen.

69. Dan vind Wendy het welletjes voor die dag en geeft de tweeling
nog voordat ze naar bed gaat een flesje. Bastiaan was inmiddels
al in bed gekropen.
“Welterusten kleine man,” fluisterde Wendy wanneer zij ook in
bed stapt en in slaap valt. Haar laatste gedachte is waar Douwe
toch uithangt.