SlideShare uma empresa Scribd logo

831

•
•
K
kotob arabia
Educação
1 de 191
Baixar para ler offline
‫ﻓﻲ ﻭﺠﻪ ﺍﻟﺭﻴﺢ :‬ ‫"ﺍﻟــﻤـﻨــﺎﺩﻯ"‬ ‫‪‬‬ ‫ﺭﻭﺍﻴــﺔ‬ ‫ﻓﺭﻴﺩ ﻤﺤﻤﺩ ﻤﻌﻭﺽ‬
‫ﻃﺒﻘﺎ ﻟﻘﻮﺍﻧﲔ ﺍﳌﻠﻜﻴﺔ ﺍﻟﻔﻜﺮﻳﺔ‬ ‫א‬ ‫א‬ ‫א‬ ‫.‬ ‫אא‬ ‫א‬ ‫)ﻋـﱪ ﺍﻻﻧﱰﻧـﺖ ﺃﻭ‬ ‫א‬ ‫אא‬ ‫ﻟﻠﻤﻜﺘﺒــﺎﺕ ﺍﻻﻟﻜﱰﻭﻧﻴــﺔ ﺃﻭ ﺍﻷﻗــﺮﺍﺹ ﺍﳌﺪﳎــﺔ ﺃﻭ ﺍﻯ‬ ‫א‬ ‫ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺃﺧﺮﻯ (‬ ‫א‬ ‫א‬ ‫.‬ ‫.‬ ‫א א‬
‫ﺒﺴﻡ ﺍﻟﻠـﻪ ﺍﻟﺭﺤﻤﻥ ﺍﻟﺭﺤﻴﻡ‬ ‫ﻨـــﺩﺍﺀ:‬ ‫ﻤﻥ ﻓﺭﻴﺩ ﻤﺤﻤﺩ ﻤﻌﻭﺽ ﺍﺒـﻥ ﺍﺒـﺭﺍﻫﻴﻡ ﺃﺒـﻭ ﺩﺸـﻴﺵ‬ ‫ﺍﻟﺴﺎﻤﻭﻟﻲ.. ﺍﻟﻌﺎﺸﻕ ﻟـ "ﺴﺎﻤﻭل" ﻤﺭﻜﺯ ﺍﻟﻤﺤﻠـﺔ، ﻭﺍﻟـﺫﻱ ﻻ‬ ‫ﻴﺯﺍل ﻴﺘﺸﺒﺙ ﺒﻬﺎ، ﻭﻴﺘﻨﻘل ﺴﺎﻋﺔ ﺍﻟﻌﺼـﺎﺭﻱ ﺒـﻴﻥ ﻗﻨﻭﺍﺘﻬـﺎ،‬ ‫ﻭﺤﻘﻭﻟﻬﺎ ﺍﻟﺯﺍﺨﺭﺓ ﺒﺎﻟﺨﻴﺭ.‬
‫ﺇﻟــﻰ:‬ ‫ﺒﻐﺩﺍﺩ.. ﺍﻟﺤﻠﻭﺓ ﺍﻟﺠﻤﻴﻠﺔ.. ﺃﻡ ﺍﻟﻌﻴﻭﻥ ﺍﻟﻜﺤﻴﻠﺔ ﻭﺃﻗﻭل ﻟﻬﺎ:‬ ‫ﺭﺤﻠﺘﻨﺎ ﺇﻟﻴﻙ ﻴﺎ ﺤﺒﻴﺒﺘﻲ ﻗﺭﻴﺒﺔ ﺇﻟﻰ ﻜل ﺸﺒﺭ ﻓﻴﻬﺎ، ﻭﺇﻟﻰ ﻜل ﻨﺨﻠﺔ‬ ‫ﺒﺎﺴﻘﺔ ﻓﻭﻕ ﺃﺭﺍﻀﻴﻬﺎ، ﻭﺍﻟﻰ ﻜل ﺫﺭﺓ ﺘﻨﺎﺜﺭﺕ ﻤﻥ ﻓﻌل ﺍﻟﻌﺩﻭﺍﻥ.‬ ‫ﺜﻡ ﺇﻟﻰ "ﺍﻷﻋﻅﻤﻴﺔ" .. ﺤﻴﺎﺘﻲ، ﺘﺤﻴـﺎﺘﻲ، ﻭﺇﻟـﻰ ﺴـﺎﺤﺔ‬ ‫ﻓﻠﺴﻁﻴﻥ ﺍﻟﺠﻤﻴﻠﺔ.‬ ‫ﻭﺇﻟــﻰ:‬ ‫ﺼﺩﻴﻘﻲ ﺍﻟﻤﺒﺩﻉ/ ﻤﺤﻤﺩ ﻓﺘﺤﻲ ﺍﻟﺸﺭﻗﺎﻭﻱ. ﻭﻜل ﺍﻟﻤﺒﺩﻋﻴﻥ‬ ‫ﺍﻟﺸﺭﻓﺎﺀ.‬ ‫ﻤﻌﺎ "ﻓﻲ ﻭﺠﻪ ﺍﻟﺭﻴﺢ"‬ ‫ﻓﺭﻴﺩ ﻤﺤﻤﺩ ﻤﻌﻭﺽ‬
‫ﻤــﺩﺨــل:‬ ‫ﺃﻨﺎﺩﻱ ﻋﻠﻰ ﻤﻴــﻥ.‬ ‫ﻭﺃﻨﺎﺩﻱ ﻋﻠﻰ ﺇﻴــﻪ.‬ ‫ﻭﺍﻟﻠﻲ ﺒﻴﻀﻴﻊ ﺃﻜﺘـﺭ.‬ ‫ﻡ ﺍﻟﻠـﻲ ﺒﻼ ﺇﻴــﻪ.‬ ‫ﻤﻥ ﻨﺩﺍﺀﺍﺕ ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻱ:‬ ‫ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻓﺘﺢ ﺍﷲ ﻏﺭﻴﺏ‬
‫)١(‬ ‫"ﺍﻟﻌﻴﻨـﺔ ﺒﻴ ّﻨــﺔ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ"‬ ‫ـ‬ ‫ـﺏ ـﺄﻋﻠﻰ ـﻭﺘﻪ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ﻴﻨ ــﺎﺩﻱ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ ﺍﻟﻐﺭﻴـ ﺒـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻫ ـﻭ ﻴﺤﻤ ـل ﺍﻟﻌﻴﻨ ـﺔ ﻓ ـﻲ ﻴ ـﺩﻩ، ﻴﻠ ـﻑ ﺒﻬ ـﺎ ﺍﻟﺸ ـﻭﺍﺭﻉ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﺍﻟﺤﻭﺍﺭﻱ ﻭﺍﻷﺯﻗــﺔ.‬ ‫ﻜﺎﻨ ـﺕ ﺍﻟﻌ ‪‬ﻨ ــﺔ ﻓ ـﻲ ﻫ ـﺫﻩ ﺍﻟﻤ ـﺭﺓ ﺴ ـﻤﻜﺘﻴﻥ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺴـﻤﻙ ﺍﻟﺤـﺎﻤﻭل ﺍﻟﻁـﺎﺯﺝ، ﺤـﻴﻥ ﺤﻤﻠﻬـﺎ ﻓـﻲ ﺍﻟﺼـﺒﺎﺡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺇﻟﻰ ﻭﻋﺎﺌـﻪ ﻗﻔـﺯﺕ ﺇﺤـﺩﺍﻫﻤﺎ ﺇﻟـﻰ ﺍﻷﺭﺽ، ﻭﺤـﻴﻥ ﻤـﺩ‬ ‫ـﻤﺱ‬ ‫ـﺭﻯ ـﺭ ﺃﻥ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻏﻴـ‬ ‫ـﺎ ـﺯﺕ ﺍﻷﺨـ‬ ‫ـﺩﻩ ﻭﺍﻟﺘﻘﻁﻬـ ﻗﻔـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ﺍﺭﺘﻔﻌ ـﺕ ﺇﻟ ـﻰ ﺃﻋﻠ ـﻰ ﺍﻷﺴ ـﻁﺢ ﻭﻏﻤ ـﺭﺕ ﻜ ـل ﺸ ـﻲﺀ،‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـﺎ، ﺃﻭ‬‫ـﺕ ﺃﻋﻴﻨﻬﻤـ‬‫ـﻰ ﺠﺤﻅـ‬‫ـﻤﻜﺘﻴﻥ ﺤﺘـ‬‫ـﺕ ﺍﻟﺴـ‬‫ﻭﺃﺩﺭﻜـ‬ ‫ـﺎ،‬ ‫ـﺕ ﻋﻠﻴﻬﻤـ‬ ‫ـﻴﻥ ـﻲ ﺒﺼـ‬ ‫ـﺎ ـﻥ ـﺭﺓ ﺍﻷﻋـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﺭﺒﻤـ ﻤـ ﻜﺜـ‬ ‫ﻭﺍﻷﻴﺩﻱ ﺍﻟﺘﻲ ﻋﺒﺜـﺕ ﺒﻬﻤـﺎ ﻟﻔﺤـﺹ ﺍﻟﻌﻴﻨـﺔ، ﺍﻴـﺎ ﻜـﺎﻥ،‬ ‫ـﺔ‬‫ـﻴﺒﻪ ـﻲ ﻨﻬﺎﻴـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺔ ـﻥ ﻨﺼـ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﺒﻴﻨـ ﻤـ‬‫ـﺘﻜﻭﻥ ﺍﻟﻌﻴﻨـ‬‫ﺴـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻁﺎﻑ، ﻋﻨـﺩﻤﺎ ﻴﻌـﻭﺩ ﻟﻠﺒـﺎﺌﻊ ﺒﻌـﺩ ﺃﻥ ﻴﻨﻬـﻲ ﺩﻭﺭﺘـﻪ،‬ ‫ﺒل ﺴﻴﻀﻊ ﺍﻟﺒـﺎﺌﻊ ﻓﻭﻗﻬﻤـﺎ ﺍﺜﻨﺘـﻴﻥ ﺃﺨـﺭﻴﺘﻴﻥ ﺒﻘﻴﺘـﺎ ﻓـﻲ‬ ‫ﻗﻌﺭ ﺍﻟﻘﻔﺔ، ﺜـﻡ ﻴﻌﻁﻴﻬﻤـﺎ ﺇﻴـﺎﻩ، ﻭﻴﻤـﺩ ﻴـﺩﻩ ﻓـﻲ ﺍﻟﺠﻴـﺏ‬ ‫ﺍﻟﻤﻤﺘﻠ ـﺊ ﺒ ـﺎﻟﻨﻘﻭﺩ ﺍﻟﻤﻌﺩﻨﻴ ـﺔ ﺍﻟﺨ ـﺭﺩﺓ ﻟﻴ ـﺩﺱ ﺸ ـﻴﺌﺎ ﻓ ـﻲ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬
‫ﻴﺩﻩ، ﻻ ﻴﻀـﻌﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻓـﻲ ﺠﻴﺒـﻪ ﻗﺒـل ﺃﻥ ‪‬ﻘﺒـل‬ ‫ﻴ‬ ‫ﻴﺩﻩ ﺜﻡ ﻴﻤﻀـﻲ، ﺘﺒﺘﻠﻌـﻪ ﺍﻟـﺩﻭﺭ ﻭﺍﻟﺤـﻭﺍﺭﻱ، ﺜـﻡ ﺘﻠﻔﻅـﻪ‬ ‫ـﻪ ـﻰ ـﺎﺏ‬ ‫ـﻊ ـل ﺃﻥ ﻴﺘﺠـ ﺇﻟـ ﺍﻟﺒـ‬ ‫ـﻼﺀ ﺍﻟﻭﺍﺴـ ﻗﺒـ‬ ‫ـﻰ ﺍﻟﺨـ‬ ‫ﺇﻟـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻔﺘ ـﻭﺡ ﻓ ـﻲ ﺍﻟﻤﻭﺍﺠﻬ ـﺔ، ﻴﻤ ـﺭﻕ ﺇﻟﻴ ـﻪ ﺴ ـﺭﻴﻌﺎ.. ﺒﻌ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻗـﺕ ﻗﻠﻴـل ﺘﺴـﻤﻊ ﺁﺫﺍﻥ ﺍﻟﻅﻬـﺭ ﺒﺼـﻭﺘﻪ ﻤـﻥ ﺍﻟﺠـﺎﻤﻊ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻤﺠﺎﻭﺭ، ﺘﻠـﻙ ﻫـﻲ ﻋﻴﻨـﺔ ﺍﻟﺼـﺒﺎﺡ، ﻟﻜـﻥ ﻗـﺩ ﻴـﺄﺘﻲ‬ ‫ﺍﻟﻨﺩﺍﺀ ﻤﻔﺎﺠﺌـﺎ ﻓﺘﺨﺘﻠـﻑ ﺩﻭﺭﺘـﻪ ﻴﺒـﺩﻭ ﻭﺠﻬـﻪ ﻤﻌﺭﻭﻗـﺎ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻪ ـﺎﺭﻙ‬ ‫ـﻌﺘﻴﻥ ـﺎﺤﻅﺘﻴﻥ ﻭﻜﺄﻨـ ﻴﺸـ‬ ‫ﺠـ‬ ‫ـﺎﻩ ﻭﺍﺴـ‬ ‫ـﺩﻭ ﻋﻴﻨـ‬ ‫ﻭﺘﺒـ‬ ‫ـﺎ ـﺩﺍ،‬ ‫ـﺎ، ﺘﺄﻤﻠﻬـ ﺠﻴـ ﹰ‬ ‫ـﺎ، ـﻊ ﺒﺠﻭﺍﺭﻫـ‬ ‫ـﻤﻜﺘﻴﻥ ﺤﺎﻟﺘﻬﻤـ ﻗﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﻅﻠﻬ ـﺎ ﻴﺒ ـﺩﻭ ﻗﻠ ـﻴﻼ ﻟﻜﻨ ـﻪ ﻴﻜﻔﻴ ـﻪ، ﻭﺘﺒ ـﺩﻭ ﺍﻷﺭﺽ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺤﻭﻟﻬـﺎ ﻤﻜﺸـﻭﻓﺔ ﺒـﻼ ﻓـﺭﻉ ﺴـﻭﺍﻫﺎ، ﺘﺒـﺩﻭ ﻜﻤـﺎ ﻟـﻭ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ، ـﻥ ـﻤﻭﺭﺍ ـﻕ ـﺎ، ـﺢ‬ ‫ـﺕ ﻋﺭﻴﻀـ ﻟﻜـ ﻀـ ﹰ ﻟﺤـ ﺒﻬـ ﻤﺴـ‬ ‫ﻜﺎﻨـ‬ ‫ﻭﺠﻬـﻪ ﺒﻤﻨﺩﻴﻠ ـﻪ ﺍﻟﻤﺘﻜ ـﻭﻡ ﻓ ـﻲ ﺠﻴﺒ ـﻪ، ﻭﺘﻔ ـﺎﺩﻯ ﻤﺨﺎﻁ ـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـل ـﺩﻩ ـﻰ‬ ‫ـﻪ، ﺃﺩﺨـ ﻴـ ﺇﻟـ‬ ‫ـﺢ ـﻪ ﻭﺠﻬـ‬ ‫ـﺎﺒﻘﺎ ـﻭ ﻴﻤﺴـ ﺒـ‬ ‫ﺴـ ﹰ ﻭﻫـ‬ ‫ﺼ ـﺩﺭﻩ، ﻭﻫ ـﺯ ﺍﻟﺼ ـﺩﻴﺭﻱ ﻋﻠ ـﻰ ﺠﺴ ـﺩﻩ، ﻴﺠ ـﺭ ﺇﻟﻴ ـﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫‪‬‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻬﻭﺍﺀ، ﺘﺄﻤل ﺍﻟﺒﻠـﺩﺓ ﻤـﻥ ﻤﻭﻀـﻌﻪ، ﺘﺒـﺩﻭ ﻭﺍﻁﺌـﺔ ﺭﻏـﻡ‬ ‫ﻜ ـل ﺸ ـﻲﺀ، ﻜ ـﺄﻨﻬﻡ ﺍﺨﺘ ـﺎﺭﻭﺍ ﻟﻬ ـﺎ ﻫ ـﺫﺍ ﺍﻟﻤﻜ ـﺎﻥ ﺩﻭﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻏﻴﺭﻩ .‬ ‫- وﻋﻠﻴﻜــﻢ اﻟﺴــﻼم.‬
‫ـﻕ ﺃﻥ‬‫ـﺎﺭﻱ ـﻡ ﻴﻠﺤـ‬ ‫ﻭﻟـ‬ ‫ـﺎﺭ ﺍﻟﺠـ‬‫ﺭﺩ ـﻰ ﺍﻟﺤﻤـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ﻴـﺩﻗﻕ ﻓـﻲ ﺭﺍﻜﺒـﻪ، ﻭﺩ ﻟـﻭ ﻴﻤـﺩﺩ ﺭﺠﻠﻴـﻪ، ﻟﻘـﺩ ﺃﻨﻬـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ، ـﻪ ـﺭ ﺃﻥ ـﻨﻬﺽ ـﻥ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﻪ ـﻲ ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻴـ ﻟﻜﻨـ ﻓﻜـ‬ ‫ﻋﻤﻠـ ﻓـ‬ ‫ﻤﻜﺎﻨﻪ، ﻗﺎﻡ ﻴﺴـﺘﻨﺩ ﻋﻠﻴﻬـﺎ ﺃﻭﺸـﻙ ﺃﻥ ﺘﻨﺯﻟـﻕ ﻴـﺩﺍﻩ ﺇﻟـﻰ‬ ‫ﺃﺴﻔل، ﻏﻴﺭ ﺃﻨـﻪ ﺃﺩﺭﻙ ﺘﺠﻭﻴﻔـﺎ ﻓـﻲ ﺍﻟﺴـﺎﻕ ﻓﺘﻌﻠـﻕ ﺒـﻪ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺒﺩﺍ ﻜﺄﻨﻪ ﺘﻌﻠـﻕ ﻓـﻲ ﺭﻗﺒـﺔ ﺃﺤـﺩ، ﻫـل ﻴﺼـﺒﺢ ﻟﻠﺸـﺠﺭﺓ‬ ‫ﺭﻗﺒ ـﺔ؟، ﻭﻫ ـل ﻤ ـﻥ ﺍﻟﻤﻤﻜ ـﻥ ﺃﻥ ﻴﺘﻌﻠ ـﻕ ﺒﻬ ـﺎ؟، ﻭﻗ ـﻑ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻴﺘﺄﻤل ﺍﻟﻔـﺭﻭﻉ ﻤـﻥ ﻓﻭﻗـﻪ ﺍﻜﺘﺸـﻑ ﺘﺠـﺎﻭﻴﻑ ﻜﺜﻴـﺭﺓ،‬ ‫ﻫل ﻴـﺩﺭﻙ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﺎ ﺒﻴﻨﻬﻤـﺎ ﻤـﻥ ﺸـﺒﻪ، ﻫـﻭ‬ ‫ـﺎﻭﻴﻑ ـﺠﺭﺓ‬ ‫ﻜﺸـ‬ ‫ـﺭ ـﻼﻩ ـﺤﻭﺏ ـﺘﻸ ﺒﺎﻟﺘﺠـ‬ ‫ﻭﺍﻤـ‬ ‫ﺍﻵﺨـ ﻋـ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ـﻪ ﻫﺒ ـﺎﺕ ـﺭﻴﺢ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫‪‬ـ‬ ‫ـﺎﺜﺭﺕ ﻋﻠﻴـ‬‫ـﻭﺯ، ﻭﺘﻜـ‬‫ـﻭﺕ ﺍﻟﻌﺠـ‬‫ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﻓﺄﺨ ـﺫﺕ ﺒﻌﻀ ـﺎ ﻤ ـﻥ ﺸ ـﻌﺭﻩ، ﻭﺍﻟ ـﺒﻌﺽ ﺍﻵﺨ ـﺭ ﺒ ـﺭﻕ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻓﻭﻕ ﺍﻟﺭﺃﺱ، ﻭﻤـﺩ ﺃﻁﺭﺍﻓـﻪ ﻤـﻥ ﺘﺤـﺕ ﻁﺎﻗﻴـﺔ ﺒﻴﻀـﺎﺀ‬ ‫ﻤﺘﻬﺎﻟﻜﺔ.‬ ‫ﺒـﺩﺍ ﻜ ـل ﺸـﻲﺀ ﺠﻠﻴ ـﺎ.. ﻤﺸـﺎﻫﺩ ﻜﺜﻴ ـﺭﺓ ﺘﻌﺎﻗﺒ ـﺕ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ، ﻴﺭﻭﺡ ﻭﻴـﺄﺘﻲ ﺇﻟـﻰ ﻫﻨـﺎ.. ﻓـﻲ ﻜـل ﻤـﺭﺓ ﻴـﺄﺘﻲ‬ ‫ﺒﻌﺩ ﺩﻭﺭﺘـﻪ ﺍﻟﻴﻭﻤﻴـﺔ.. ﺍﻜﺘﺸـﻑ ﺫﻟـﻙ ﻤـﻥ ﻗﺒـل ﻤﻬﻤـﺎ‬ ‫ﻜﺎﻨﺕ ﻁﺒﻴﻌـﺔ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ ﻻﺒـﺩ ﻓـﻲ ﻨﻬﺎﻴـﺔ ﺍﻟﻠﻔـﺔ ﺃﻥ ﻴـﺄﺘﻲ‬ ‫ـﺎ.. ـﻥ ـﻑ،‬ ‫ـﺎﻥ ـﺩ ﺘﻌﺒﺘـ ﻤـ ﺍﻟﻠـ‬ ‫ـﻪ ﺘﻜﻭﻨـ ﻗـ‬ ‫ـﺎ. ﻷﻥ ﻗﺩﻤﻴـ‬ ‫ﺇﻟﻴﻬـ‬
‫ﻭﻓ ـﻲ ﻜ ـل ﻤ ـﺭﺓ ﻨ ـﺩﺍﺀ "ﻋﻘﺒ ـﺎل ﻋﻨ ـﺩﻜﻡ ﻭﺍﻟﺒﺭﻜ ـﺔ ﻓ ـﻲ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ ـ‬ ‫ﺠﻤﻌﻜ ـﻡ" ﻋﻨ ـﺩﻤﺎ ﺘﻬ ـل ﺍﻷﻓ ـﺭﺍﺡ ﻭ"ﺍﻟ ـﺩﻭﺍﻡ ﷲ ﻭﻻ ﻴﺒﻘ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻭﻡ، ﻭ "ﺍﷲ‬ ‫ـﺎﺀ ﺍﻟﻤﺤﺘـ‬ ‫ﺇﻻ ـﻪ ﺍﷲ" ـﺩﻤﺎ ـﺄﺘﻲ ﺍﻟﻘﻀـ‬ ‫ﻋﻨـ ﻴـ‬ ‫‪ ‬ﻭﺠـ‬ ‫ﻴﻌـﻭﺽ ﻋﻠﻴـﻪ" ﺇﺫﺍ ﻤﺎﻟـﺕ ﺍﻟﺒﻬﻴﻤـﺔ ﻭﻁﻠﺒـﺕ ﺍﻟﺤـﻼل، ﻭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫"ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل " ﻟﻠﻀﺎﺌﻊ ﻭﺍﻟﺘﺎﺌﻪ.‬ ‫ﻭﻴﺘﻠــﻭﻥ ﻭﺠﻬــﻪ ﺒﻁﺒﻴﻌــﺔ ﺍﻟﻨــﺩﺍﺀ، ﻭﻴﻌﻜــﺱ‬ ‫ﺍﻟﺴﻤﻙ ﺍﻟﻔﻀﻲ ﻟـﻭﻥ ﺍﻟﺸـﻤﺱ ﻋﻠـﻰ ﻴﺩﻴـﻪ ﺤـﻴﻥ ﻴﺤﻤـل‬ ‫ﺴﻤﻜﺘﻴﻥ ﻴﺭﺍﻫﻤﺎ ﺍﻟﺭﺍﺌﺢ ﻭﺍﻟﻐﺎﺩﻱ.‬ ‫- ﺍﻟﻌﻴﻨﺔ ﺒﻴﻨـﺔ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ .‬ ‫ـﺎﻕ ـﺠﺭﺓ ـﻭﺩﺕ، ـﺎﺭﺕ ـﻲ ـﺔ‬ ‫ﻓـ ﻫﻴﺌـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ﺍﺴـ‬ ‫ﺴـ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ـﺩﺃ، ـل ـﻭﺓ ـﺭﺓ‬ ‫ـﺩ ـﻴﻥ ـﻭﻩ ﺍﻟﺼـ ﺘﺄﻤـ ﻓﺠـ ﻜﺒﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺤﺩﻴـ ﺤـ ﻴﻌﻠـ‬ ‫ﻴﻌﺭﻓﻬ ـﺎ ﻓ ـﻲ ﺍﻟﺸ ـﺠﺭﺓ، ﻜﺎﻨ ـﺕ ﻓ ـﻲ ﻤﻨﺘﺼ ـﻑ ﺍﻟﺠ ـﺫﻉ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـﺎ ـﻥ ﺍﻷﺭﺽ، ﺃﻭ ﺍﻷﺭﺽ ـﻲ ـﻲ‬ ‫ﻫـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﻅ ﺍﻗﺘﺭﺍﺒﻬـ ﻤـ‬ ‫ﻻﺤـ‬ ‫ـﺭﺕ‬‫ـﻼ، ﻭﺃﻤﻁـ‬‫ـﺎ، ـﻼ ـﺭﺍﺏ ﻭﻋـ‬ ‫ـﺕ ﻤﻨﻬـ ﻋـ ﺍﻟﺘـ‬‫ﺍﻗﺘﺭﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺴــﻤﺎﺀ ﻭﺃﻤﻁــﺭﺕ ﻭﺍﻤــﺘﻸﺕ ﺍﻟﺴــﻜﻙ ﺒﺎﻟﺒﻘﺎﻴــﺎ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺃﺩﺭﻜﺘﻬ ـﺎ ﺍﻷﺭﺽ، ﻤ ـﺩ ﻴ ـﺩﻩ ﺇﻟﻴﻬ ـﺎ، ـﺭﺭ ﻜﻔ ـﻪ ﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﻤـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻨﺘــﻭﺀﺍﺕ ﺍﻟﺒــﺎﺭﺯﺓ، ﺜــﻡ ﻏﻤــﺭ ﻭﺠﻬــﻪ ﺒﻜﻔﻴــﻪ‬ ‫ﺍﻟﻤﻜﺘﻨﺯﺘﻴﻥ:‬
‫- ﻋﺎﻟﻴﺔ ﻜﻤﺎ ﻜﺎﻨﺕ.‬ ‫ﻜﺎﻥ ﺍﻷﻤـﺱ ﻏﺭﻴﺒـﺎ، ﻟـﻡ ﺘﻜـﻥ ﻫﻨـﺎﻙ ﺃﻯ ﺃﺨﺒـﺎﺭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻓﻲ ﺍﻟﺒﻠـﺩﺓ ﻤﻔﺭﺤـﺔ ﺃﻭ ﻤﺤﺯﻨـﺔ، ﺒـﺩﺍ ﺃﻥ ﺼـﻭﺘﻪ ﺴـﻴﺭﻗﺩ‬ ‫ـﺎﻩ ـﺩﺍﺭ ـﻤﻊ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ـﺎ، ـل ﺃﻥ ـﺘﺩﻴﺭ ـﻲ ﺇﺘﺠـ ﺍﻟـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﻴﺴـ‬ ‫ﻴﻭﻤـ ﹰ ﻭﻗﺒـ‬ ‫ﺼﺭﺨﺔ ﺘﺩﻭﻱ:‬ ‫- ﺇﺒﻨـــﻲ.‬ ‫ـﻭﺘﺎ‬ ‫ـﺎﻥ ﺼــ ﹰ‬ ‫ـﺭﺃﺓ، ﻭﻜــ‬ ‫ـﻭﺕ ﻻﻤــ‬ ‫ـﺎﻥ ﺍﻟﺼــ‬ ‫ﻜــ‬ ‫ـﻪ،‬‫ـﺩﻤﺔ ـﻘﺘﻪ ـﺩ ﺨﺭﻭﺠـ‬ ‫ﻋﻨـ‬ ‫ﺸـ‬ ‫ـﺭﻭﺨﺎ، ـﺄﻥ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻜـ‬ ‫ﻤﺸـ‬ ‫ﺠﺎﺀﺕ ﻟﺘﻁﺤﻥ ﻜﻴﻠـﺔ ﻗﻤـﺢ ﻓـﻲ ﻤﻜﻨـﺔ ﺍﻟﻁﺤـﻴﻥ ﻏﺎﻓﻠﻬـﺎ‬ ‫ﺍﻟﻭﻟﺩ ﻭﺨﺭﺝ، ﻭﻋﻠـﻰ ﺍﻟﻔـﻭﺭ ﻜـﺎﻥ ﻴﺠـﺭﻱ ﺇﻟﻴﻬـﺎ، ﻫﻴـﺄ‬ ‫ـﺎ ـﺩ‬ ‫ـﺩ، ـﺎﺡ ـﻲ ﻭﺠﻬﻬـ ﻴﺭﻴـ‬ ‫ـﻪ ـﺩﺍﺀ ﺠﺩﻴـ ﺼـ ﻓـ‬ ‫ﺠﻭﺍﺭﺤـ ﻟﻨـ‬ ‫ﺃﻭﺼﺎﻑ ﺍﻟﻭﻟﺩ.. ﺭﺍﺡ ﺼﻭﺘﻪ ﻴﻨﻁﻠﻕ ﺒﻌﺩ ﻗﻠﻴل:‬ ‫ـل ـﻐﻴﺭ ـﺎﻭﻻﺩ ـﻼل.. ـﺭﻩ ـﻲ‬ ‫ﻋﻤـ ﻴﻴﺠـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ﻋﻴـ ﺼـ‬ ‫ﺘـﻼﺕ ﺴـﻨﻭﺍﺕ.. ﻓـﻲ ﺭﻗﺒﺘـﻪ ﺤﺠـﺎﺏ ﻭﻻﺒـﺱ ﺠﻼﺒﻴـﺔ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﺴﺘﻭﺭ ﻤﺨﻁﻁﺔ ﻭﻤﻘﻁﻭﻋﺔ ﻡ ﺍﻟﻜﺘﻑ ﺍﻟﺸﻤﺎل.‬
‫ﻭﻴﺘﺄﻫﺏ ﻟﻴﻌـﺎﻭﺩ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ ﻤـﻥ ﺠﺩﻴـﺩ، ﻭﻴﺠﻌـل ﻟـﻪ‬ ‫ﺭﻭﺤﺎ ﺘﻨﺎﺴﺏ ﺍﻟﻔﻘﺩﺍﻥ.‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﺍﻟﺘﻭﻫﺔ ﻋﻠﻘﻡ ﻴﺎ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ. ﻋﻴـل ﺘﺎﻴـﻪ ﻴـﺎ ﻭﻻﺩ‬ ‫ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫ﻨﺩﺍﺀ ﺍﻟﻌـﺫﺍﺏ ﺍﻟـﺫﻱ ﻴﺨﺸـﺎﻩ ﻭﻻ ﻴﺘﻤﻨـﺎﻩ، ﻤـﺎﺫﺍ ﻟـﻭ‬ ‫ﻓﺎﺭﻕ ﺍﻻﺒﻥ ﺤﻀﻥ ﺃﻤﻪ ﻭﺸﺭﺩ.‬ ‫- ﺍﻟﺘﻭﻫﺔ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ..‬ ‫ﻋﻴل ﺘﺎﻴﻪ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫ﻭﻴﺘﺼ ـﻭﺭﻩ ﻭﻟ ـﺩﻩ ﻭﺘ ـﺩﻤﻊ ﻋﻴﻨ ـﺎﻩ، ﻭﻴﺸ ـﻕ ﺼ ـﻭﺘﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺒﻁ‬ ‫ـﻭ ـﻭﺘﻪ ﻭﻴﻬـ‬ ‫ـﺭ ـﻠﻭﻋﻪ ﻭﻴﻌﻠـ ﺼـ‬ ‫ـﺩﻯ، ﻭﻴﻌﺼـ ﻀـ‬ ‫ﺍﻟﻤـ‬ ‫ﻭﻴﻨﺯ ﺍﻟﻌﺭﻕ ﻤﻥ ﺠﺒﻬﺘﻪ.‬ ‫- ﻻ ﺤﻭل ﻭﻻ ﻗﻭﺓ ﺇﻻ ﺒﺎ ﷲ.‬ ‫ـﺎ‬ ‫ـﺕ ـﺭﺍ ـﻥ ـﻕ، ـﺎﺱ ﺘﺄﻜﻠﻬـ‬ ‫ﻻ ﻴﻠﺘﻔـ ﻜﺜﻴـ ﻟﻤـ ﻴﻌﻠـ ﺍﻟﻨـ‬ ‫ـﻭﻥ ـﺎﺒﻊ ـﺩﺍﺀ،‬ ‫ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﺘﺘـ‬ ‫ـﺭﻯ، ﻭﺍﻟﻌﻴـ‬‫ـﺔ ـﻰ ﺍﻷﺨـ‬ ‫ﺍﻟﺘﻭﻫـ ﻫـ‬ ‫ﻴﺘﻼﺤﻕ ﻭﻴﺘﻜﺭﺭ ﻭﻴﺘﺭﺩﺩ ﺼﺩﺍﻩ.‬
‫- ﻋﻴل ﺘﺎﻴﻪ ﻴﺎ ﺨﻠﻕ ﺍﻟﻠــﻪ.‬ ‫ﻴﺤــﺎﻭل ﺃﻥ ﻴﺘﺼــﻭﺭ ﻋــﻭﺩﺓ ﺍﻷﻡ ﺩﻭﻥ ﻭﻟــﺩﻫﺎ،‬ ‫ـﺎﻭﺱ ـﻲ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺵ ﺍﻟﻭﺴـ‬‫ـﺭ، ﻭﺘﻌﺸـ‬‫ـﺭﻭﺩ ﺃﻜﺜـ‬‫ـﺫﻩ ﺍﻟﺸـ‬‫ﻴﺄﺨـ‬ ‫ﺼ ـﺩﺭﻩ ﻭﻻ ﺘﺠ ـﺩﻩ ﺍﻷﻡ، ﻴﻤﻀ ـﻲ ﺍﻟﻭﻟ ـﺩ، ﻴﺠ ـﺭﻱ ﻨﺤ ـﻭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺴـﺭﺍﺏ، ﺘﺄﺨـﺫﻩ ﺍﻟﺠﻨﻴـﺎﺕ ﺍﻟﺒﻌﻴـﺩﺓ ﺘﺸـﺩﻩ ﺇﻟـﻰ ﺃﺴـﻔل،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺩ، ـﺎﺩﻱ ـﺎﻩ ﻻ ـﻤﻊ ﺭﺩﺍ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻴﺴـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ـﻭﺕ ﺍﻟﻭﻟـ ﻴﻨـ‬‫ـﻭ ﺼـ‬‫ﻴﻌﻠـ‬ ‫ﻴﺼﺭﺥ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل: ....‬ ‫ـﺱ‬ ‫ـﺎﺏ. ﻭﻻﺒـ‬ ‫ـﻪ ﺤﺠـ‬ ‫- ـﻼﺕ ـﻨﻴﻥ ـﻲ ﺭﻗﺒﺘـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺠﻼﺒﻴـ ـﺔ ﻜﺴـ ـﺘﻭﺭ.. ﻤﺨﻁﻁـ ـﺔ ﻭﻤﻘﻁﻭﻋـ ـﺔ ﻡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻜﺘﻑ ﺍﻟﺸﻤﺎل.‬ ‫ﺘﺭﻯ ﻫـل ﻀـﺎﻉ ﺃﻡ ﺨﻁﻔـﻪ ﺍﺒـﻥ ﺤـﺭﺍﻡ؟، ﺘﺄﻜـﺩ‬ ‫ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﺒـﺭﺍﺀﺓ ﺴـﻴﺭ ﻤﻜﻨـﺔ ﺍﻟﻁﺤـﻴﻥ، ﻗﺎﻟـﺕ‬ ‫ـﺔ ـﻴﺭ ـﺩﻫﺎ ـﺕ ـﻲ‬ ‫ﺍﻷﻡ ـﺎ ـﺕ ﻤﻨﺘﺒﻬـ ﻟﻠﺴـ ﻭﺒﻌـ ﺩﻗﻘـ ﻓـ‬ ‫ﺇﻨﻬـ ﻜﺎﻨـ‬ ‫ـﻪ،‬‫ـﺩﺓ ﺘﺤﺘـ‬‫ـﺔ ﺩﻡ ﻭﺍﺤـ‬‫ـﺎﻥ، ـﻡ ـﺭ ﻨﻘﻁـ‬ ‫ﻟـ ﺘـ‬ ‫ﺃﺭﺽ ﺍﻟﻤﻜـ‬ ‫ـﺭ ـﻰ ـﺎﺀ‬ ‫ـﺎ ـﺩ ـﻭﺍﺩ، ﻴﻨﻅـ ﺇﻟـ ﺍﻟﻤـ‬ ‫ـﺔ ﻴﺤﺎﺫﻴﻬـ ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺍﻟﺘﺭﻋـ‬ ‫ﺍﻟﺠﺎﺭﻱ ﻓﻴﻬﺎ، ﺍﻟﻐﺭﻴـﻕ ﻴﻘـﺏ، ﻟـﻭ ﻜـﺎﻥ ﻟـﺭﺁﻩ ﺍﻟﻌﺎﺌـﺩﻭﻥ‬ ‫ﻤــﻥ ﺍﻟﺤﻘــﻭل ﻓﻠﻴــﺩﺨل ﺒــﻴﻥ ﺍﻟــﺩﻭﺭ، ﻭﻴﺠــﻭﺏ‬ ‫ـﺔ،‬ ‫ـﺎﺒﺊ ﻭﺍﻷﺯﻗـ‬ ‫ـﻭﺕ ـﻰ ﺍﻟﻤﺨـ‬ ‫ﺇﻟـ‬ ‫ـﺎﺕ، ـﺩ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻴﻤﺘـ‬ ‫ﺍﻟﻁﺭﻗـ‬
‫ـﻭﺕ ـﺩ‬ ‫ﻴﻤﺘـ‬ ‫ـﺔ.. ﻭﺍﻟﺼـ‬ ‫ـﻁﺢ ﺍﻟﻌﺎﻟﻴـ‬ ‫ـﻭ ـﺩﺭﻙ ﺍﻷﺴـ‬ ‫ﻭﻴﻌﻠـ ﻟﻴـ‬ ‫ﻭﻴﻤﺘﺩ.‬ ‫ﺜﻡ ﻴﺭﺍﻩ ﻗﺎﺩﻤــﺎ.‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺱ‬ ‫ـﺎﺏ. ﻭﻻﺒـ‬ ‫ـﻪ ﺤﺠـ‬ ‫- ـﻼﺕ ـﻨﻴﻥ.. ـﻲ ﺭﻗﺒﺘـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺠﻼﺒﻴـ ـﺔ ﻜﺴـ ـﺘﻭﺭ.. ﻤﺨﻁﻁـ ـﺔ ﻭﻤﻘﻁﻭﻋـ ـﺔ ﻡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻜﺘﻑ ﺍﻟﺸﻤﺎل.‬ ‫ﻴﻀﻤﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺇﻟـﻰ ﺼـﺩﺭﻩ، ﻴﻤﺴـﺢ ﻋـﺭﻕ‬ ‫ﻭﺠﻬﻪ ﺒﺫﻴل ﺠﻠﺒﺎﺒﻪ، ﻭﻴﻘﺒﻠﻪ ﻭﻴﺒﺘﺴﻡ:‬ ‫- ﻜﻨﺕ ﻓﻴﻥ ﻴﺎ ﺍﺒﻥ ﺍﻟﻜﻠﺏ؟‬ ‫ـﻥ ـﺏ ﻻ ـﺭﺩ، ـﺫﻩ ﺍﻷﻡ ـﻲ ـﺩﺭﻫﺎ‬ ‫ﻓـ ﺼـ‬ ‫ﺘﺄﺨـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ﺍﺒـ ﺍﻟﻜﻠـ‬ ‫ـﻲ، ـﺩ ـﺘﺠﺎﺏ ﺃﻭﻻﺩ ـﻼل.. ـﺭﺡ ـﺭﻯ‬ ‫ﺠـ‬ ‫ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﺘﺒﻜـ ﻟﻘـ ﺍﺴـ‬ ‫ﻓﻲ ﺩﻡ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ، ﺒﻌـﺩﻫﺎ ﻤـﺩﺕ ﺍﻟﻤـﺭﺃﺓ ﻴـﺩﻫﺎ ﺒﻜﻴﻠـﺔ‬ ‫ﺍﻟﻘﻤﺢ ﺍﻟﻤﻁﺤﻭﻨﺔ.‬ ‫- ﻤﺘﻐﻼﺵ ﻋﻠﻴﻙ ﻴﺎ ﻋﻡ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ.‬ ‫ﻴﺘﺤﺸﺭﺝ ﺼﻭﺘﻪ ﻭﻫﻭ ﻴﺭﺩ ﻴﺩﻫﺎ:‬
‫- ﺍﺘﻘﻲ ﺍﷲ ﻴﺎ ﻭﻟﻴـﺔ.‬ ‫ﻴﺤـﺎﻭل ﺘـﺫﻜﺭ ﺍﻟﺒـﺎﻗﻲ ﻤـﻥ ﺍﻷﻤـﺱ، ﻜـﺎﻥ ﻴﻭﻤـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺼﻌﺒﺎ ﻟﻡ ﻴﺄﺨﺫ ﻓﻴـﻪ ﻗﺭﺸـﺎ، ﺃﺨـﺫ ﻓﺭﺤﺘـﻪ ﺒﻌـﻭﺩﺓ ﺍﻟﻭﻟـﺩ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻭﺠﺎﺀ ﻤﻭﻋﺩ ﺍﻟﻌﻭﺩﺓ ﻟﻠﺩﺍﺭ.‬ ‫ﺠﻤ ـﻊ ﻤ ـﺎ ﺘﺒﻌﺜ ـﺭ ﺩﺍﺨﻠ ـﻪ، ﻭﻨﻔ ـﺽ ﺠﻠﺒﺎﺒ ـﻪ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺃﺜ ـﺭ ﺍﻟﺘ ـﺭﺍﺏ ﻭﻤﻀ ـﻰ، ﺠ ـﺎﺀﻩ ﺼ ـﻭﺘﻪ ﻭﻫ ـﻭ ﻴﻭﺍﺼ ـل‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻁﺭﻴﻘﻪ ﻟﻠﺩﺍﺭ:‬ ‫ﻫﺎﻭﺩﻨﻲ ﺘﻌﺎﻟﻰ..‬ ‫ﺸﻜﻠﻙ ﻤﺭﻭﺡ ﺘﻌﺒﺎﻥ.‬ ‫ﻜ ـﺎﻥ ﺍﻟﺼ ـﻭﺕ ﻟ ــ "ﺸ ـﻌﻼﻥ ﺍﻟﺴ ـﻴﺩ" ﻴﻅ ـﻥ ﺃﻨ ـﻪ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻵﻥ ﺴــﻴﻠﻭﻱ ﺭﻗﺒــﺔ ﻋﺒــﺩ ﺍﻟﺠــﻭﺍﺩ، ﺍﻷﺤﺴــﻥ ﺃﻥ‬ ‫ـﺎ، ـﺭﻑ ـﺩﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ـﻥ ـﻥ‬ ‫ﻤـ ﺃﻴـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ـﺎ ﻭﻻ ﻴﻠﻭﻴﻬـ ﻴﻌـ‬ ‫ﻴﻘﻁﻌﻬـ‬ ‫ﻴﺄﺘﻲ ﺸﻌﻼﻥ ﺒﻬـﺫﻩ ﺍﻟﺤﻠـﻭﻯ، ﻴﺤﻠـﻑ ﺸـﻌﻼﻥ ﺃﻨﻬـﺎ ﻤـﻥ‬ ‫ﻁﻨﻁﺎ ﻤﻥ ﺠﻨـﺏ ﻤﻘـﺎﻡ ﺍﻟﺒـﺩﻭﻱ، ﻭﻴﺸـﻬﻕ ﻭﻫـﻭ ﻴﻘـﻭل‬ ‫"ﺸﻲ ﷲ ﻴﺎ ﺴﻴﺩ".‬
‫ﻫل ﻜـﺎﻥ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤﺠﻨﻭﻨـﺎ ﺤـﻴﻥ ﺘﺒﻌـﻪ ﺫﺍﺕ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻤﺭﺓ؟، ﻜﺎﻥ ﻗـﺩ ﻓـﺭﻍ ﻤـﻥ ﻨﺩﺍﺀﺍﺘـﻪ، ﻭﻟـﻡ ﺘﻜـﻥ ﺤﻜﺎﻴـﺔ‬ ‫ﻁﻨﻁﺎ ﻗﺩ ﺩﺨﻠـﺕ ﺩﻤﺎﻏـﻪ، ﻟﻤﺤـﻪ ﻴﺴـﻠﻙ ﻁﺭﻴﻘـﺎ ﺭﻓﻴﻌـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻲ‬ ‫ـﻪ ـﻰ ـﻭﺭ، ـﺎﻥ ﻴﻤﻀـ‬ ‫ﻜـ‬ ‫ـﺎﻥ ﻓﺘﺒﻌـ ﻋﻠـ ﺍﻟﻔـ‬ ‫ـﻴﻥ ﺍﻟﻐﻴﻁـ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ـﻭﺍﺕ ـﺭﻋﺔ، ـﺭﺩﺩ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﻴﻼ ـﻡ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ ﻗﻠـ ﹰ ﺜـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﻤﺴـ‬ ‫ﺒﺨﻁـ‬ ‫ـﻪ، ـﺎﻓﻅ ـﻰ ﺍﻟﻤﺴـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﺎﻓﺔ ـﻲ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ـل ـﻴﺭﻩ ﺨﻠﻔـ ﺤـ‬ ‫ﻭﺍﺼـ ﺴـ‬ ‫ـﻪ‬ ‫ـﻑ ـﺭﻩ، ـﺏ ﺍﻟﺘﻔﺎﺘﺎﺘـ‬ ‫ﺭﺍﻗـ‬ ‫ـﻠﻬﻤﺎ ـﻰ ﻻ ﻴﻨﻜﺸـ ﺃﻤـ‬ ‫ﺤﺘـ‬ ‫ﺘﻔﺼـ‬ ‫ﺠﻴﺩﺍ، ﻜﻠﻤـﺎ ﺍﻟﺘﻔـﺕ ﺸـﻌﻼﻥ ﻏﻁـﺱ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻓـﻲ‬ ‫ـﻰ ـﻌﻼﻥ‬ ‫ـﺭﻑ ﺃﻭ ـﻭﺍﺭﻯ ﻭﺭﺍﺀ ـﺠﺭﺓ، ﻤﻀـ ﺸـ‬ ‫ﺸـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﻤﺼـ‬ ‫ﻜﺜﻴﺭﺍ ﻭﻜﻠـﺕ ﻗـﺩﻤﺎ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ، ﻟﻜﻨـﻪ ﻟـﻡ ﻴﺘﺭﺍﺠـﻊ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺒﻌﺩ ﻜـل ﻫـﺫﺍ ﺍﻟﺘﻌـﺏ ﻴﺭﺠـﻊ.. "ﺤـﺭﺍﻡ" ﻭﺍﺼـل ﺴـﻴﺭﻩ‬ ‫ـﻰ‬ ‫ـﺔ،ﻭﻤﻀـ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠـ‬ ‫ـﺩ، ﺍﻵﻥ ـﺭﺕ ﻋﺯﺒـ‬ ‫ﻅﻬـ‬ ‫ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﺇﻟﻴﻬﺎ ﺸﻌﻼﻥ ﺤﺘـﻰ ﺍﺨﺘﻔـﻰ ﺒـﻴﻥ ﺩﻭﺭﻫـﺎ، ﻏﻁـﺱ ﻋﺒـﺩ‬ ‫ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺨﻠﻔـﻪ، ﻭﻋﻨـﺩﻤﺎ ﻁﻔـﺎ ﻭﻗـﺏ ﻜـﺎﻥ ﻗـﺩ ﻋـﺭﻑ‬ ‫ـ ـ ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﻨﻊ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠـ‬ ‫ـﺎ ﻤﺼـ‬ ‫ـﺔ ﻓﻴﻬـ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠـ‬ ‫ـﺔ، ﻋﺯﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻜﺎﻴـ‬ ‫ـﺔ‬‫ـﺏ ﻤﺨﺘﻠﻔـ‬‫ـﻭﻯ ـﻲ ﻗﻭﺍﻟـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺒﻭﻥ ﺍﻟﺤﻠـ‬‫ﻟﻠﺤ ـﻭﻯ ﻴﺼـ‬ ‫ﻠـ‬ ‫ﺍﻷﺸــﻜﺎل، ﻋﺭﺒــﺎﺕ ﻭﻋــﺭﺍﺌﺱ ﻭﺃﺤﺼــﻨﺔ ﻭﺤﻠــﻭﻯ‬ ‫ﻤﺭﺒﻌ ـﺔ ﻭﺃﺨ ـﺭﻯ ﻤﺜﻠﺜ ـﺔ ﻭﻴﺨﺸ ـﻰ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠ ـﺔ ﺃﻥ ﻴﺭﺴ ـل‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺏ ـﺭﺓ‬ ‫ـﺔ ـﻲ ﺘﺭﺍﻗـ ﻜﺜﻴـ‬ ‫ـﺔ، ـﻭﻥ ﺍﻟﻤﺩﻴﻨـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﺎ ﻟﻠﻤﺩﻴﻨـ ﻋﻴـ‬ ‫ﺒﻬـ‬
‫ـﺔ، .. ـﺫﺍ ـﻭ‬ ‫ﻟـ ﻓﻬـ‬ ‫ـﺏ ـﻲ ﺍﻟﻌﺠﻴﻨـ‬ ‫ـﺏ ـﺩﻗﻕ ﻭﺘﻨﻘـ ﻓـ‬ ‫ﺘﺭﺍﻗـ ﻭﺘـ‬ ‫ﻴ ـﻭﺯﻉ ﻓ ـﻲ ﺍﻟﻘ ـﺭﻯ ﺍﻟﻤﺠ ـﺎﻭﺭﺓ، ﻭﺩﺍﺌﻤ ـﺎ ﻫﻨ ـﺎﻙ ﻓ ـﺎﺌﺽ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﺍﻟﻔﺎﺌﺽ ﻟﻪ ﻨﺎﺴـﻪ ﺍﻟـﺫﻴﻥ ﻴﻘﺒﻠـﻭﻥ ﺸـﺭﺍﺀﻩ ﻟﻜـﻲ ﻴﺒﻴﻌـﻭﻩ‬ ‫ﻤﻥ ﺠﺩﻴﺩ، ﺸـﻌﻼﻥ ﻴـﺄﺘﻲ ﺒﺎﻟﻔـﺎﺌﺽ، ﻋـﺎﺩ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ‬ ‫ﻭﺍﺠﻤـﺎ، ﺃﻗﺴـﻡ ﺃﻻ ﻴﻨـﺎﺩﻱ ﻋﻠـﻰ ﺤﻠـﻭﻯ ﺸـﻌﻼﻥ ﻤﻬﻤـﺎ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺎﺀ ـﺎﻥ ـﻪ ـﺎﺱ ـﺒﻌﺽ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ـﺎﻩ، ـﻲ ﺍﻟﺨﻔـ ﻜـ ﻴﻨﺒـ ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﺃﻋﻁـ ﻭﻓـ‬ ‫ﻴﺼﺩﻕ ﻗﻭﻟﻪ ﻭﺍﻵﺨﺭﻭﻥ ﻴﻀﺤﻜﻭﻥ:‬ ‫- ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻴﺎ ﺨﻭﻴﺎ ﺍﻟﻤﻌﺩﺓ ﺘﺎﻜل ﺍﻟﺯﻟﻁ.‬ ‫ﻭﻴ ـﻨﻬﺽ ﻋﺒ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ ﻭﻴﻤﻀ ـﻲ، ﻴﻌ ـﺎﻭﺩ ﺍﻟﻨﻅ ـﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻟﻠﺸﺠﺭﺓ، ﺘﺒﺩﻭ ﻋﻨﻴـﺩﺓ ﺭﻏـﻡ ﺍﻟﺴـﻭﺍﺩ ﺍﻟـﺫﻱ ﻟﺤـﻕ ﺒﻬـﺎ،‬ ‫ـﻲ ـﻪ ﻻ ـل ﻭﻻ ـل، ـﻲ ﻭﺠـ ﺍﻟـ‬ ‫ـﻪ ـﺭﻴﺢ،‬ ‫ﺘﻤـ ﻓـ‬ ‫ﺘﻜـ ﱡ‬ ‫ﻫـ ﻤﺜﻠـ‬ ‫ـﻼﺕ‬ ‫ـﺩﻤﻬﺎ ﻋﺠـ‬ ‫ـﺔ، ﻭﺘﺼـ‬ ‫ـﺭﺒﻬﺎ ـﻤﺱ ـﻼ ﺭﺤﻤـ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﺘﻀـ‬ ‫ﺍﻟﺴﻜﺔ، ﻟﻜﻨﻬـﺎ ﻭﺍﻗﻔـﺔ ﺃﺒـﺩﺍ ﻭﺍﻗﻔـﺔ ﻗـﺎل ﺍﻟـﺒﻌﺽ ﻋﻨﻬـﺎ:‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺭﻴﻥ‬ ‫ـﺎ ـﺔ ـﺭ، ـﺭ ﺃﻥ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ﻭﺁﺨـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺇﻨﻬـ ﺘﻭﺘـ ﺫﻜـ ﻏﻴـ‬ ‫ـﺎﺡ، ـﺎﻥ‬ ‫ـﺎ ﺍﻟﺭﻴـ ﻭﻜـ‬ ‫ـﺩﻭﻥ ـﺎ ـﺕ ـﻰ ﻟﻘﺤﺘﻬـ‬ ‫ﺇﻨﻬـ ﻜﺎﻨـ ﺃﻨﺜـ‬ ‫ﻴﺅﻜـ‬ ‫ﺍﻷﻭﻻﺩ ﻴﻬﺯﻭﻥ ﻓﺭﻭﻋﻬﺎ ﻭﻴﻘﻭﻟﻭﻥ:‬ ‫- ﻴﺎ ﺭﺏ ﺍﻟﺩﻨﻴﺎ ﺘﺸﺘﻲ.‬
‫ـﺎل‬ ‫ـﺭ ـﺭﺡ ﺍﻟﻌﻴـ‬ ‫ـﺯل ـﺩﻯ ـﺯل ﺍﻟﺜﻤـ ﻭﻴﻔـ‬ ‫ﻭﻴﻨـ‬ ‫ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﻓﻴﻨـ‬ ‫ﻟﻜﻨﻬﺎ ﻴﻭﻤﺎ ﺒﻌـﺩ ﻴـﻭﻡ ﺒـﺩﺃﺕ ﺘﺘﻐﻴـﺭ ﻤﻼﻤﺤﻬـﺎ، ﻭﺒـﺩﺃﺕ‬ ‫ﺍﻟﻔ ـﺭﻭﻉ ﺘﺘﺨﻠ ـﻰ ﻋ ـﻥ ﺒﻴﺎﻀ ـﻬﺎ، ﻭﻅﻬ ـﺭﺕ ﻓ ـﻲ ﺃﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺴﺎﻕ ﺃﻋﺸـﺎﺏ ﺼـﻐﻴﺭﺓ ﺴـﻭﺩﺍﺀ ﺭﺁﻫـﺎ ﺍﻟـﺒﻌﺽ ﺸـﻌﺭﺍ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺠﺭﺓ‬‫ـﺔ ﻓﺎﻟﺸـ‬ ‫ـﺎ ـﺭﻭﻥ ـﺎﺭﺒﺎ ﻭﻟﺤﻴـ‬ ‫ﺸـ ﹰ‬ ‫ـﻭﺩ، ﻭﺭﺁﻫـ ﺁﺨـ‬ ‫ﺃﺴـ‬ ‫ـﺔ ـﺎﺭﺕ‬ ‫ـﺔ ـﺫﻜﻭﺭ، ﻭﻓﺭﻭﻋﻬـ‬ ‫ـﺎ ﺍﻟﻠﺩﻨـ ﺼـ‬ ‫ـﺫﺕ ﻫﻴﺌـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺍﺘﺨـ‬ ‫ﺭﻏ ـﻡ ﻨﺤﻭﻟﻬ ـﺎ ﻋﻔﻴ ـﺔ، ﺍﺒﺘﺴ ـﻡ ﻋﺒ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ ﺍﻵﻥ، ﻓﻘ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺘﺫﻜﺭ ﻜﻼﻡ ﺍﻟﺸﻴﺦ ﻤﻭﺴﻰ ﻓﻘﻲ ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ ﻋﻨﺩﻤﺎ ﻗﺎل:‬ ‫- ﺸﺠﺭﺓ ﺍﺴﺘﺭﺠﻠﺕ ﻴﺎ ﺒﻠﺩ..‬ ‫ـل ـﻴﺭﻩ،‬ ‫ـﻪ ﻭﻭﺍﺼـ ﺴـ‬ ‫ـﺽ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ﻋﻴﻨﻴـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺃﻏﻤـ‬ ‫ﻜﺎﻥ ﺼﻭﺘﻪ ﻴﻤﻭﺭ ﺒﺩﺍﺨﻠﻪ:‬ ‫ﺍﻟﻌﻴﻨــﺔ ﺒﻴﻨــﺔ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫-‬ ‫ـﺩ ـﺭﺏ‬ ‫ـﻤﺱ، ﻭﺃﺩﺭﻙ ﻤﻭﻋـ ﻗـ‬ ‫ـﺏ ـل ﻭﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻭﺭﺍﻗـ ﺍﻟﻅـ‬ ‫ﺃﺫﺍﻥ ﺍﻟﻅﻬ ـﺭ ﻓﻘ ـﺎﻡ ﻤ ـﻥ ﻤﻭﻀ ـﻌﻪ، ﻭﺒﻌ ـﺩ ﺩﻗ ـﺎﺌﻕ ﻜ ـﺎﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ﺼﻭﺘﻪ ﻴﺠﻠﺠل ﻤﻥ ﺠﺎﻤﻊ ﺍﻟﺯﺍﻭﻴﺔ ﺒﺎﻟﻨﺩﺍﺀ.‬
‫)٢(‬ ‫ﻫل ﻴﺒﺤـﺙ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻋـﻥ ﻗـﻭﺓ ﺠﺩﻴـﺩﺓ ﻓـﻲ‬ ‫ﺸﺠﺭﺓ ﺍﻟﺘﻭﺕ ﺍﻟﻘﺩﻴﻤﺔ؟، ﻫﻭ ﻨﻔﺴﻪ ﻜﺎﻥ ﻴﻘﻭل:‬ ‫- ﻤﻔﻴﺵ ﺃﻗﻭﻯ ﻤﻨﻬﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﺒﻠﺩ.‬ ‫ﻭﻴﺭﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﻤﻥ ﻴﺴﻤﻌﻪ:‬ ‫- ﻭﻻ ﺤﺘﻰ ﺸﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤﻼ.‬ ‫ﻭﻴﻘﻭل ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﺒﻌﺩ ﻓﺘﺭﺓ ﺼﻤﺕ:‬ ‫- ﻭﻻ ﺤﺘﻰ ﺸﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤﻼ.‬ ‫ﺍﻨﺕ ﻋﺎﺭﻑ ﻟﻴــﻪ؟‬ ‫ﻭﻴﺴﺘﻁﺭﺩ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ:‬ ‫- ﻋﺸ ـﺎﻥ ﺩﻱ ﻋ ـﺎﺭﻓﻴﻥ ﺃﺼ ـﻠﻬﺎ ﻭﻓﺼ ـﻠﻬﺎ.. ﺇﻨﻤ ـﺎ ﺩﻩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﻨﻌﺭﻓﺵ ﺠﻪ ﻤﻨﻴﻥ.‬
‫ﻴﺫﻜﺭ ﻋﻠـﻲ ﺍﻟﻐﻨـﺎﻡ ﺃﻭل ﻤـﺭﺓ ﺠـﺎﺀ ﻓﻴﻬـﺎ ﺸـﻭﻗﻲ‬ ‫ﻟﻠﺒﻠ ـﺩ، ﻭﻴ ـﺫﻜﺭ ﺍﻟﻼﺴ ـﺔ ﺍﻟﺒﻴﻀ ـﺎﺀ ﺍﻟﺘ ـﻲ ﻭﻀ ـﻌﻬﺎ ﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺭﻗﺒﺘﻪ، ﻭﻗـﺩ ﺘـﺩﻟﻰ ﻁﺭﻓﺎﻫـﺎ ﻋﻠـﻰ ﺼـﺩﺭﻩ، ﻜـﺎﻥ ﻗﻠﻴـل‬ ‫ـﺕ ﺇﺫﺍ‬ ‫ـﻡ ﺍﻟﺘﻠﻔـ‬ ‫ـﺭ ﺇﺫﺍ ﻭ ـﻑ، ﻭﺩﺍﺌـ‬ ‫ﻗـ‬ ‫ـﻼﻡ، ـﻡ ﺍﻟﻨﻅـ‬ ‫ﺩﺍﺌـ‬ ‫ﺍﻟﻜـ‬ ‫ﻤﺸﻰ، ﺍﺸﺘﺭﻯ ﺩﺍﺭﺍ ﻓـﻲ ﺁﺨـﺭ ﺍﻟﺒﻠـﺩ، ﻭﺒﻌـﺩﻫﺎ ﻟـﻡ ﻴﻔﻜـﺭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺎ ـﺩﺨﻠﻭﻥ ـﻪ‬ ‫ﺇﻟﻴـ‬ ‫ـﺩ ـﻪ، ـﺎﻫﺩ ـﺒﻌﺽ ﺃﻨﺎﺴـ ﹰ ﻴـ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ﺸـ‬ ‫ﺃﺤـ ﻓﻴـ‬ ‫ـﺩ ـﻙ ـﺎﺀ ـﻤﺎﻋﻴل ـﻨﻭﺍﻨﻲ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ـﻭﻥ، ﻭﺒﻌـ ﺫﻟـ ﺠـ ﺇﺴـ‬ ‫ﻭﻴﺨﺭﺠـ‬ ‫ﻜﻲ ﻴﺤﻜﻲ ﻋﻨﻪ، ﻴﻭﻤﻬﺎ ﺒﺩﺃ ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﻜﻼﻤﻪ ﻗﺎﺌﻼ:‬ ‫- ﺭﺒﻨﺎ ﺒﻴﺤﺏ ﺍﻟﺒﻠﺩ ﺩﻱ.‬ ‫ﻭﺤﻴﻥ ﺴﺄﻟﻪ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻋﻤﺎ ﻴﻘﺼﺩﻩ ﻗﺎل:‬ ‫- ﺍﻟﺭﺍﺠل ﺩﻩ ﺨﺩﻭﻡ.‬ ‫ـﺔ ـﻲ‬ ‫ـﻪ ـﻰ ﺍﻟﻨﺎﺤﻴـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﺩﺍﺩ ﺫﺭﺍﻋـ ﺇﻟـ‬ ‫ـﺎﺭ ﺒﺎﻤﺘـ‬ ‫ﻭﺃﺸـ‬ ‫ﻴـﺭﺒﺽ ﺒﻬـﺎ ﺒﻴـﺕ ﺸـﻭﻗﻲ ﻫﻨـﺎﻙ، ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﻨﻅـﺭ ﻋﺒـﺩ‬ ‫ـﻑ ﺃﻥ ﺫﺭﺍﻉ‬‫ـﺫﺭﺍﻉ، ﻭﺍﻜﺘﺸــ‬‫ـﺩﺍﺩ ﺍﻟــ‬‫ـﻭﺍﺩ ﻻﻤﺘــ‬‫ﺍﻟﺠــ‬ ‫ـﺎ،‬ ‫ـﻪ ﺩﻭﻤـ ﹰ‬‫ـﺏ ﺤﺭﻜﺘـ‬‫ـﺔ، ـﺩﺃ ﻴﺭﺍﻗـ‬ ‫ـﻤﺎﻋﻴل ﻁﻭﻴﻠـ ﻭﺒـ‬‫ﺇﺴـ‬ ‫ﻭﻋﺭﻑ ﺃﻥ ﺴﻜﺔ ﺸـﻭﻗﻲ ﺍﺸـﺘﻜﺕ ﻤـﻥ ﻜﺜـﺭﺓ ﻤـﺎ ﺩﺍﺴـﻬﺎ‬
‫ﺇﺴـﻤﺎﻋﻴل ﺍﻟﺸـﻨﻭﺍﻨﻲ، ﻟﻜـﻥ ﺍﻟﺴـﺅﺍل ﺍﻟـﺫﻱ ﺸـﻐل ﺍﻟﺒﻠـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﻠﻬﺎ، ﻟﻤﺎﺫﺍ ﺠﺎﺀ ﺸﻭﻗﻲ ﺇﻟﻲ ﻫﻨــﺎ؟:‬ ‫- ﻤﺵ ﺠﺎﻴﺯ ﻫﺭﺒﺎﻥ؟‬ ‫- ﻭﺃﻻ ﺠﺎﻴﺯ..‬ ‫- ﻭﺃﻻ..‬ ‫ﹼ‬ ‫ﻭﺍﻷﺨﻴــﺭﺓ ﻴﻘﻭﻟﻬــﺎ ﻋﺒــﺩ ﺍﻟﺠــﻭﺍﺩ، ﻓﻴﻠﻘﻤــﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻔﻭﺭ:‬ ‫- ﻭﻓﺭ ﻁﻭﻟﺔ ﻟﺴﺎﻨﻙ ﻟﻠﻤﻨﺎﺩﻴﺔ.‬ ‫‪‬‬ ‫ﻭﻴﺘ ـﺭﻙ ﺍﻟﻤﻜ ـﺎﻥ ﻭﻴﻤﺸ ـﻲ، ﻭﻴﻌ ـﺎﻭﺩ ﺍﻟﺘﻔﻜﻴ ـﺭ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺠﺩﻴـﺩ، ﻜﻴـﻑ ﻨﺒـﺕ ﻓـﻲ ﺍﻟﻔـﺭﺍﻍ ﺒﻴـﺕ ﻜﺒﻴـﺭ، ﻭﻜﻴـﻑ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺩﺍﻡ،‬‫ـﺎﻥ ﺒﺎﻷﻗـ‬‫ـﺭﺏ ﺍﻟﻐﻴﻁـ‬‫ـﺎﺭﺕ ـﻪ ـﻜﺔ ﺘﻀـ‬ ‫ﻟـ ﺴـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺎ‬‫ـﺭﻋﺎﺕ ـﻡ ﻴﻠﻔﻬـ‬ ‫ﺜـ‬ ‫ـﺎﺕ ﺍﻟﻤﺴـ‬‫ـﺎ ﺍﻟﻌﺭﺒـ‬‫ـﺭﻱ ﻓﻭﻗﻬـ‬‫ﻭﺘﺠـ‬ ‫ﺍﻟﺴﻜﻭﻥ ﺃﺤﻴﺎﻨﺎ ﻓﺘﺒﺩﻭ ﻜﺄﻨﻬﺎ ﺴﻜﺔ ﺍﻟﻤﻘﺎﺒﺭ؟:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﺨﻠﻭﺍ ﺒﺎﻟﻜﻭﺍ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬
‫ﻴﻌــﺎﻭﺩ ﺍﻟﻨــﺩﺍﺀ، ﻴــﺭﻯ ﺍﻟﻭﺠــﻭﻩ ﺍﻟﺴــﺎﺨﺭﺓ،‬ ‫ﻭﻴﺴﻤﻊ ﺍﻟﻀﺤﻜﺎﺕ ﺍﻟﻤﺠﻠﺠﻠﺔ.‬ ‫- ﺨﺭﻓﺕ ﻴﺎ ﺠﺩﻉ‬ ‫ﻟﻡ ﻴﻠﺘﻔﺕ ﻟﻤﻥ ﻗﺎﻟﻬﺎ، ﻭﻟﻭ ﺍﻟﺘﻔﺕ ﺇﻟﻴﻪ ﻟﻘﺎل:‬ ‫- ﻤﺎ ﺤﺩ ﺨ ‪‬ﻑ ﻏﻴﺭﻙ.‬ ‫ﺭ‬ ‫ﻭﻴﻌﻭﺩ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ، ﻴﻤﻨﺤـﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﺭﻭﺤـﻪ‬ ‫ـﻭﺕ‬ ‫ـﺘﻤﻌﻭﻥ ﻟﻠﺼـ‬ ‫ـﺭﺝ ـﺩﺍﺀ ـﻥ ـﺏ، ﻭﻴﺴـ‬ ‫ﻤـ ﺍﻟﻘﻠـ‬ ‫ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﻓﻴﺨـ‬ ‫ـﺤﻭﺒﺎ ﺒﺩﺒﺩﺒ ـﺔ ﻤﻌﺭﻭﻓ ـﺔ، ـﺎ‬ ‫ـ ﻤـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻟﻲ ﺤ ـﻴﻥ ـﺄﺘﻲ ﻤﺼـ ﹰ‬ ‫ـ ﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻌـ‬ ‫ﺤـﺫﺭ ﻤﻨـﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺼـﺎﺭ ﺤﻘﻴﻘﻴـﺎ، ﻭﻤـﺎ ﻋـﺎﺩﺕ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻭﺕ‬ ‫ـﺎﺩﻱ، ـﻥ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻟﻜـ‬ ‫ـﻭﺕ ﺍﻟﻤﻨـ‬ ‫ـﺎﻙ ـﺭﻭﺭﺓ ﻟﺼـ‬ ‫ﻫﻨـ ﻀـ‬ ‫ـﺭﻯ‬ ‫ـﺎ ﻭﺃﺨـ‬ ‫ـﺎﻋﺩ ـﺎ ـﺯﺍل، ـﺭﺝ ـﺎ ﺃﺤﻴﺎﻨـ ﹰ‬ ‫ﻗﻭﻴـ ﹰ‬ ‫ﻴﺨـ‬ ‫ﻤـ ﻴـ‬ ‫ﻴﺘﺼـ‬ ‫ﻴﺸﻘﻪ ﺍﻟﺒﺭﺩ ﺇﻟـﻰ ﻨﺼـﻔﻴﻥ، ﻴﺘـﻭﺍﺭﻯ ﻓـﻲ ﻭﺴـﻁ ﺍﻟﺒﻴـﻭﺕ‬ ‫ـﻴﺭ ـﺯﻴﻼ،‬ ‫ـﻭﺘﻪ، ﻴﺼـ ﻫـ ﹰ‬‫ـﺩﺭﺍﻥ ـﻰ ﺼـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ـﺒﺱ ﺍﻟﺠـ‬‫ﺘﻜـ‬ ‫ﻴﺘﻼﺸﻰ ﻜﻠﻤـﺎ ﺃﻭﻏـل ﻓـﻲ ﺍﻟـﺩﺍﺨل، ﻴﺼـل ﺇﻟﻴﻬـﺎ ﺒﻌـﺩ‬ ‫ـﻪ‬ ‫ـﺎﺩ، ﺭﻭﺤـ‬ ‫ـﺄﻩ – ﺍﻟﻤﻌﺘـ‬ ‫ـﻪ – ﻤﺭﻓـ‬ ‫ـﻲ ـﻥ ﺩﻭﺭﺘـ‬ ‫ﺃﻥ ﻴﻨﺘﻬـ ﻤـ‬ ‫ﺘﺴﺒﻘﻪ ﺇﻟﻴﻬـﺎ، ﻋﻨﻴـﺩﺓ ﻓـﻲ ﺘﻤﺎﺴـﻜﻬﺎ ﻗﻭﻴـﺔ ﻓـﻲ ﺜﺒﺎﺘﻬـﺎ،‬ ‫ﻴﻤﺴﻙ ﺒﺄﺤـﺩ ﻓﺭﻭﻋﻬـﺎ، ﻴﺘﻤﻁـﻰ ﺠﺴـﺩﻩ ﺍﻟﻨﺤﻴـل ﻴﺴـﺭﻱ‬
‫ـﺘﻴﻪ، ـﺘﻤﻜﻥ ـﻥ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﻪ ﺩﻑﺀ ـﺭﻉ، ـﻭﻡ ﻗﺒﻀـ‬ ‫ﻴﻜـ‬ ‫ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﻓﻴـ‬ ‫ﺍﻹﻤﺴـﺎﻙ، ﻴﻬـﺯ ﻗﺩﻤﻴـﻪ ﻓـﻲ ﺍﻟﻬـﻭﺍﺀ، ﻴـﺭﻭﺡ ﻭﻴﺠـﻲﺀ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻁﻭﺍل ﻋﻤـﺭﻩ ﻴـﺭﻭﺡ ﻭﻴﺠـﻲﺀ، ﻻ ﺃﺤـﺩ ﻴﺤﻤﻠـﻪ ﺇﻻ ﻫـﺫﺍ‬ ‫ﺍﻟﻔﺭﻉ، ﻴﻭﺍﺼـل ﺍﻟﺘـﺄﺭﺠﺢ، ﻻ ﻴـﺩﺭﻱ ﻜﻴـﻑ ﻴﺠﻴـﺩ ﻫـﺫﺍ‬ ‫ﺍﻟﺼﻨﻴﻊ؟، ﻴﺒﺩﻭ ﻓـﻲ ﻤﺸـﻬﺩ ﻻ ﻴﺒﺎﺭﻴـﻪ ﻓﻴـﻪ ﺃﺤـﺩ، ﻴﻤـﺭ‬ ‫ﺸ ـﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤ ـﻼ ﻓ ـﻭﻕ ﺤﺼ ـﺎﻨﻪ، ﻴﻭﻗ ـﻑ ﺍﻟﺤﺼ ـﺎﻥ ﺃﻤ ـﺎﻡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺸﺠﺭﺓ ﻴﻘﻬﻘﻪ ﻋﺎﻟﻴﺎ:‬ ‫- ﺩﺍ ﺃﻨﺕ ﻤـﺵ ﻤﻨـﺎﺩﻱ ﻭﺒـﺱ. ﺩﺍﻨـﺕ ﺸـﻐﺎل ﺃﺒـﻭ‬ ‫ﺠﻠﻤﺒﻭ ﻜﻤﺎﻥ.. ﺒﺘﻌﻤل ﺇﻴﻪ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ؟‬ ‫ﻏﺎﻅﺘـﻪ ﻜﻠﻤـﺔ ﺃﺒ ـﻭ "ﺠﻠﻤﺒ ـﻭ" ﻴﻌﺭﻓ ـﻪ ﺠﻴ ـﺩﺍ، ﻫ ـﻭ‬ ‫ـ ـﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﺠﺭﺩ ﻟﻌﺒﺔ ﺒﺨﻤﺴـﺔ ﺼـﺎﻍ، ﻓﻬـل ﻗـﺩﺭ ﺸـﻭﻗﻲ ﺜﻤﻨـﻪ؟،‬ ‫ﺍﻟﻠﻌﺒﺔ ﻟﻭﻟﺩ ﻴﻤﺴـﻙ ﺒﻁـﺭﻑ ﺍﻟﺤﺩﻴـﺩﺓ ﻭﻴﺘﻌﻠـﻕ ﺒﻬـﺎ، ﺜـﻡ‬ ‫ﻴﻌﻠﻭ ﻟﻴﻨﻘﻠـﺏ ﺇﻟـﻰ ﺍﻟﻨﺎﺤﻴـﺔ ﺍﻷﺨـﺭﻯ، ﻫـل ﻷﻨـﻪ ﺒﻌـﺩ‬ ‫ﺍﻟﺜﺎﻨﻴﺔ ﻴﻌـﻭﺩ ﻟﻸﻭﻟـﻰ، ﺤﻴـﺙ ﻴﻨﻁﻠـﻕ ﻤـﻥ ﺠﺩﻴـﺩ ﺇﻟـﻰ‬ ‫ﺍﻟﺜﺎﻨﻴﺔ؟، ﻫـل ﻫـﻲ ﺩﻭﺭﺘـﻪ ﺍﻟﺘـﻲ ﻴﺒـﺩﺃ ﻭﻴﻨﺘﻬـﻲ ﻤﻨﻬـﺎ‬ ‫ﻋﻨ ـﺩ ﺍﻟﺸ ـﺠﺭﺓ، ﻫ ـل ﻫ ـﻭ "ﺃﺒ ـﻭ ﺠﻠﻤﺒ ـﻭ" ﺤﻘ ـﹰ؟، ﻟﻜ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ﺎ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻪ ـﺄﺭﺠﺢ ـﻰ ﺭﺁﻩ؟، ـﺩ ﺭﺁﻩ‬ ‫ﻟﻘـ‬ ‫ﺤﺘـ‬ ‫ـﻑ ـﺭﻙ ﻨﻔﺴـ ﻴﺘـ‬ ‫ﻜﻴـ ﺘـ‬
‫ﻭﺍﻨﺘﻬـﺕ ﺍﻟﻤﺴ ـﺄﻟﺔ، ﻭﻻ ﺒـﺩ ﺃﻥ ﻴﻤ ـﺭ ﺍﻟﻤﻭﻗـﻑ ﺒﺎﻟﺴ ـﻬﻭﻟﺔ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺘﻲ ﺘﻌﻠﻕ ﺒﻬﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﻔﺭﻉ.‬ ‫- ﺒﺘﻤﺭﺠﺢ ﻴﺎ ﺤﺎﺝ ﺸﻭﻗﻲ.‬ ‫ﻋﻼ ﻀﺤﻙ ﺸﻭﻗﻲ ﻋﺎﻟﻴﺎ:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﻟﻴﻪ ﻫﻭ ﺃﻨﺕ ﺭﺠﻌﺕ...‬ ‫ﻭﻻ ﻴﺩﻋﻪ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻴﻜﻤل:‬ ‫- ﺭﺠﻌﺕ ﻴﺎ ﺤﺎﺝ ﺸﻭﻗﻲ.‬ ‫ﻴﻀﺤﻙ ﺸﻭﻗﻲ:‬ ‫- ﺭﺍﺠل ﺭﺠﻊ ﻋﻴ ّل ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻴﻐﻤــﺯ ﺤﺼــﺎﻨﻪ، ﻴﻀــﺭﺒﻪ ﻋﻠــﻰ ﻋﻨﻘــﻪ،‬ ‫ﻭﻴﻭﺍﺼل ﺍﻟﻀﺤﻙ ﻭﻫﻭ ﻴﻨﻅﺭ ﻟﻌﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ:‬ ‫- ِﻲ ِﻲ ﻴﺎ ﻤﻠﻌﻭﻥ‬ ‫ﺸ ﺸ‬ ‫ﺩﺍﻨﺕ ﻁﻠﻌﺕ ﺩﺍﻫﻴﺔ.‬
‫ﻫــل ﺘﺼــﻭﺭﻩ ﻤﺠﻨﻭﻨــﹰ؟ ﺃﻡ ﺘﺼــﻭﺭﻩ ﺩﺍﻫﻴــﺔ‬ ‫ﺎ‬ ‫ﺒﺎﻟﻔﻌل، ﻜـﺎﻥ ﺍﻟﺘـﺭﺍﺏ ﻴﺘﺼـﺎﻋﺩ ﺨﻠـﻑ ﺍﻟـﺭﺍﻜﺽ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـﺭﻩ، ـﺫﻜﺭ ﺃﻥ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ـﻪ ﺒﺒﺼـ‬ ‫ـﺔ، ـﺎﻥ ﻴﺘﺎﺒﻌـ‬ ‫ـﻜﺔ ﺍﻟﻁﻭﻴﻠـ ﻭﻜـ‬ ‫ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﺍﻟﻴـﻭﻡ ﻜـﺎﻥ ﺤـﺎﻓﻼ ﺒﺎﻟﻨـﺩﺍﺀ، ﺴـﻤﻙ ﺍﻟﺤـﺎﻤﻭل، ﻭﺒﻁـﻴﺦ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻤﻥ ﻋﺯﺒﺔ ﻤﺠـﺎﻭﺭﺓ، ﺜـﻡ ﻫـﺎ ﻫـﻭ ﻗـﺩ ﻗﻀـﻰ ﺩﻭﺭﺘـﻪ،‬ ‫ـﻊ‬ ‫ـﻪ ﺃﻥ ـﺫﻫﺏ ـﻲ ﻴﺭﻓـ‬ ‫ﻜـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﺭ.. ﻭﻋﻠﻴـ‬ ‫ـﺭﺏ ﺍﻟﻌﺼـ‬ ‫ﻭﺍﻗﺘـ‬ ‫ﺍﻟﻨﺩﺍﺀ.‬ ‫ـﺕ‬ ‫ـﺭ ﻜﻌﻔﺎﺭﻴـ‬ ‫ـﺔ ـﻲ ـﺩ ﺘﻅﻬـ‬ ‫ـﻭﻩ ﻏﺭﻴﺒـ ﻓـ ﺍﻟﺒﻠـ‬ ‫ﻭﺠـ‬ ‫ﺍﻟﻠﻴل. ﺘﺘﻭﺍﻓﺩ ﻓـﻲ ﺤﻀـﻭﺭ ﺍﻟﻘﻤـﺭ ﻭﻏﻴﺎﺒـﻪ، ﺴـﻜﺔ ﺍﻟﺒﻠـﺩ‬ ‫ـﺎ‬ ‫ـﺎ ـﺭﺍﻍ ـﻨﻴﻨﺎ ـﺎﺭﺕ ـﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺴـ ﹰ ﺼـ‬ ‫ـﻲ ﻤﻸﻫـ ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﺍﻷﻗﺩﺍﻡ، ﻓﻲ ﺍﻟﺼـﺒﺎﺡ ﻴـﺭﻯ ﺍﻟﻨـﺎﺱ ﺁﺜـﺎﺭ ﺍﻷﻗـﺩﺍﻡ ﻭﺃﺜـﺎﺭ‬ ‫ﻋﺠﻼﺕ ﺩﺍﺴﺕ ﺘﺭﺍﺏ ﺍﻟﺴﻜﺔ.‬ ‫ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ ﺼﺎﺡ ﻓﻲ ﻭﺠﻭﻩ ﺍﻟﺠﻤﻴﻊ:‬ ‫- ﻋ ـﺎﻟﻡ.. ﺩﻭل ﻀ ـﻴﻭﻑ ﺍﻟﺤ ـﺎﺝ ﺸ ـﻭﻗﻲ ﺒﻴﺨ‪‬ﺼ ـﻭﺍ‬ ‫ﻠ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺸﻐل ﺍﻟﺒﻠﺩ.. ﺍﻟﺤﻜﻭﻤﺔ ﺒﺘﻴﺠﻲ ﻟﺤﺩﻜﻡ.‬ ‫ﻭﻴﺩﻟل ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ ﻗﺎﺌﻼ:‬ ‫ﹰ‬
‫- ﻤﺤﻤﺩ ﺭﺍﻏﺏ ﺒﻘﻰ ﻟﻪ ﻭﻅﻴﻔﺔ ﺒﺘﺭﺍﺏ ﺍﻟﻔﻠﻭﺱ.‬ ‫ﺒﻠﻊ ﺃﺤﺩ ﺍﻟﻭﺍﻗﻔﻴﻥ ﺭﻴﻘﻪ ﻭﻗﺎل:‬ ‫ﻭﺤﺘﺔ ﺍﻷﺭﺽ ﺍﻟﻠﻲ ﺭﺍﺤﺕ ﻋﻠﻴﻪ.‬ ‫ﻭﻴﻤﻀﻲ ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ ﻗﺎﺌﻼ:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﻭﺍﺒ ـﻥ ﺼ ـﺎﺩﻕ ﺠﺎﻟـﻪ ﺘﺎﺠﻴـل ﻤ ـﻥ ﺍﻟﺠـﻴﺵ ﺇﺯﺍﻯ؟‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﺎﻥ ﻨﺯل ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺄﺠﻴل ﻭﺃﻻ ﻜﺎﻥ ﻨﺯل.‬ ‫ﹼ‬ ‫ﻭﻴﻭﺍﺼل ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ:‬ ‫ـﺕ ـﺎ ـﺩ. ـﻲ ـﻥ ـﻭﻯ‬ ‫- ﺁﺩﻱ ﺍﻟﻌﻔﺎﺭﻴـ ﻴـ ﺒﻠـ ﺇﺸـ ﻤـ ﺍﻟﻘـ‬ ‫ـﻥ‬ ‫ـﻲ ﻭﺃﻤـ‬ ‫ـﻡ ﺍﻟﻤﺤﻠـ‬ ‫ـﻲ ـﻥ ﺍﻟﺤﻜـ‬ ‫ـﺔ.. ﻭﺇﺸـ ﻤـ‬ ‫ﺍﻟﻌﺎﻤﻠـ‬ ‫ﺍﻟﺩﻭﻟﺔ.‬ ‫ﻭﻫﻨﺎ ﻴـﺅ ‪‬ﻥ ﺍﻟﺠﻤﻴـﻊ ﻋﻠـﻰ ﺍﻟﻜـﻼﻡ، ﻟﻜـﻥ ﺍﻟﺤﻴـﺭﺓ‬ ‫ﻤ‬ ‫ـﻭﻩ ـﺎ ـﺕ‬ ‫ـﻴﻥ، ﻭﺍﻟﻭﺠـ ﻤـ ﺯﺍﻟـ‬ ‫ـﺎ ـﺕ ـﻜﻥ ﺍﻷﻋـ‬ ‫ﻤـ ﺯﺍﻟـ ﺘﺴـ‬ ‫ﺘﺤﺠﺏ ﻏﻤﻭﻀﺎ ﺒـﺩﺃ ﻴﻁـل ﺨﻠـﻑ ﺍﻟﻤﻼﻤـﺢ، ، ﻤـﺎ ﺴـﺭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺫﻟﻙ ﺍﻟـﻭﻫﺞ ﺍﻟﺴـﺎﻁﻊ ﻓـﻲ ﻤـﺩﺨل ﺒﻴـﺕ ﺸـﻭﻗﻲ ﺤﺘـﻰ‬ ‫ﺍﻟﻔﺠـﺭ، ﻭﺭﺍﺌﺤـﺔ ﺍﻟـﺩﺨﺎﻥ ﺍﻟﻐﺭﻴﺒـﺔ ﺍﻟﺘـﻲ ﺩﺍﺨـﺕ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬
‫ـﺎ ـﺭﺓ ـﻭﺽ ــﻪ ـﻴﻥ ـﺕ ـﺩﻫﺎ‬ ‫ﺤـ ﻓﻜـ ﻗﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻠـ‬ ‫ﺇﺜﺭﻫـ ﺒﻘـ ﻋـ‬ ‫ﻭﺍﺘﺠﻬﺕ ﺇﻟـﻰ ﻫﻨـﺎﻙ؟، ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﻗﺒﻌـﺕ ﻤﻜﺎﻨﻬـﺎ ﻭﺘﺤﻠـﻕ‬ ‫ﺤﻭﻟﻬ ـﺎ ﺍﻟﻨ ـﺎﺱ ﺒﺎﻟﻨﻬ ـﺎﺭ ﻭﺼ ـﺒﻭﺍ ﻋﻠ ـﻰ ﺭﺃﺴ ـﻬﺎ ﺍﻟﻤ ـﺎﺀ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺤﺘﻰ ﺃﻓﺎﻗﺕ، ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﺃﻗﺴـﻡ ﻋـﻭﺽ ﺍﻟﻠــﻪ ﺒـﺄﻥ ﺍﻟﺒﻘـﺭﺓ‬ ‫"ﺸﺎﻤﺔ" ﻟﻜﻨﻪ ﻟـﻡ ﻴﻭﻀـﺢ ﻨـﻭﻉ ﻫـﺫﺍ ﺍﻟﺸـﻡ ﻭﻟﻤـﺎ ﻋﻠـﻡ‬ ‫ـﺭ ﻋﻠ ـﻕ ـﺎﺌﻼ ـﻭ‬ ‫ﻭﻫـ‬ ‫ـﻤﺎﻋﻴل ـﻨﻭﺍﻨﻲ ـﺫﺍ ﺍﻷﻤـ ‪‬ـ ﻗـ‬ ‫ﺒﻬـ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﺇﺴـ‬ ‫ﻴﻀﺤﻙ: ﺸﺎﻤﺔ ﺍﻟﻨﺴﻴﻡ .‬ ‫ـﻭﺍﺩ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻲ ﺃﺫﻥ ـﺩ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺱ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﻫﻤـ ﺃﺒـ‬ ‫ﻭﻗﺎل:‬ ‫- ﺸﻔﺘﻬﺎ ﺍﻤﺒﺎﺭﺡ ﻴﺎ ﻋﺒﺩﻩ.‬ ‫- ﺸﻔﺕ ﻤﻴﻥ؟ ﺍﻟﻌﻔﺎﺭﻴﺕ؟‬ ‫- ﻷ ﻭﺍﻨﺕ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ.. ﻋﻔﺭﻴﺘﻴﻥ.‬ ‫ﻜﺎﻥ ﺃﺒـﻭ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﻤﺼـﺒﺎﺡ ﻋﺎﺌـﺩﺍ ﻤـﻥ ﺤﻘﻠـﻪ،‬ ‫ﺍﻋﺘــﺎﺩ ﺃﻥ ﻴﺒﺎﺸــﺭ ﺃﺭﻀــﻪ ﺒﺎﻟﻠﻴــل، ﺃﺭﺽ ﺍﻟﻘﺭﻴــﺔ‬ ‫ﻭﺍﻁﺌﺔ ﻭﻟـﻭ ﻏﻤﺭﻫـﺎ ﺍﻟﻤـﺎﺀ ﻟﻀـﺎﻉ ﺍﻟﻤﺤﺼـﻭل، ﻭﻋﻨـﺩ‬ ‫ﺍﻟﻤﺼ ـﺭﻑ ﺍﻟﻜﺒﻴ ـﺭ ﻟﻤ ـﺢ ﺍﻟﻀ ـﻭﺀ ﺍﻵﺘ ـﻲ ﻤ ـﻥ ﺍﻟﺴ ـﻜﺔ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﺎﻥ ﻴﺸـﺒﻪ ﺍﻟـﻭﻫﺞ ﺍﻟﻤﻌﻠـﻕ ﻓـﻲ ﻤـﺩﺨل ﺒﻴـﺕ ﺸـﻭﻗﻲ،‬
‫ـﻑ،‬‫ـﺎﻑ ﻭﺩﻕ ـﻪ ﺒﻌﻨـ‬ ‫ﻗﻠﺒـ‬ ‫ـﺩ ـﻑ ـﺠﺭﺓ ﺼﻔﺼـ‬ ‫ﻟﺒـ ﺨﻠـ ﺸـ‬ ‫ـﺎﺱ‬ ‫ـﺠﺭﺓ، ﺍﻷﻨﻔـ‬ ‫ـﻪ ـﻲ ـﺫﻉ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻭﺭﺍﺡ ـﺘﻡ ﺃﻨﻔﺎﺴـ ﻓـ ﺠـ‬ ‫ﻴﻜـ‬ ‫ﺒﺎﻟﻠﻴل ﻟﻬﺎ ﺼـﻭﺕ، ﺇﻥ ﻟـﻡ ﻴﻜﺘﻤﻬـﺎ ﺠﻨـﺕ ﻋﻠﻴـﻪ، ﺤﻴﻨﻬـﺎ‬ ‫ﺴﻤﻊ ﻀﺤﻜﺘﻬﺎ ﺘﻁﺭﻗﻊ ﻭﺼﻭﺘﺎ ﻴﺠﺎﻭﺭﻫﺎ.‬ ‫- ﺒﺱ ﺍﻨﺘﻲ ﺃﻭل ﻤﺭﺓ ﺒﺘﻴﺠﻲ ﻟﺸﻭﻗﻲ.‬ ‫- ﻭﺤﻴﺎﺘﻙ ﻤﺵ ﺤﺘﻜﻭﻥ ﺁﺨﺭ ﻤﺭﺓ.‬ ‫ﺒﺩﺍ ﻜﺄﻨـﻪ ﻟﻜﺯﻫـﺎ ﻓﻌـﺎﻭﺩﺕ ﺍﻟﻀـﺤﻙ ﻤـﻥ ﺠﺩﻴـﺩ،‬ ‫ﺜﻡ ﺴﻜﺘﺎ ﻭﻟـﻡ ﻴﻨﺒﺴـﺎ، ﺩﻗـﻕ ﺃﺒـﻭ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﺍﻟﻨﻅـﺭ ﻤـﻥ‬ ‫ـﺩﺍ،‬ ‫ـﺩﻴﻥ ـﺩ ﺘﻭﺤـ‬ ‫ﻭﻗـ‬ ‫ـﺎﻓﺔ ـﺭﺃﻯ ﺍﻟﺠﺴـ‬ ‫ـﻑ ﺍﻟﺼﻔﺼـ ﻓـ‬ ‫ﺨﻠـ‬ ‫ﻭﺼــﻭﺕ ﺤﻔﻴــﻑ ﺍﻟﺜﻴــﺎﺏ ﻴﺘﻌــﺎﻟﻰ، ﺜــﻡ ﺍﻨﻔﺼــل‬ ‫ﺍﻟﺠﺴﺩﺍﻥ ﺒﺤﺭﻜﺔ ﻤﻔﺎﺠﺌﺔ ﻤﻨﻬﺎ ﻭﻗﺎﻟﺕ:‬ ‫- ﺒﺫﻤﺘﻙ ﺩﻩ ﻭﻗﺘﻪ؟‬ ‫ﻀﺤﻙ ﻤﻥ ﺠﺩﻴﺩ ﻤﺘﻬﻜﻤﺎ:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﺒﺫﻤﺘﻲ؟!.‬
‫ـﻼﻥ‬ ‫ـﺎ ﻴﻭﺍﺼـ‬ ‫ـﺩ، ﻭﻫﻤـ‬ ‫ـﺤﻙ ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ـﻼ ﺍﻟﻀـ‬ ‫ﻭﻋـ‬ ‫ـﻪ، ﻭﺭﺍﺡ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻥ ﻤﻜﻤﻨـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ـﻴﺭﻫﻤﺎ، ـﺭﺝ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﺨـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﻴﺘﺎﺒﻊ ﻋﻔﺎﺭﻴﺕ ﺍﻟﻠﻴـل، ﻭﻫـﻲ ﺘﺘﺴـﻠل ﻓـﻲ ﺍﺘﺠـﺎﻩ ﺍﻟﺒﻴـﺕ‬ ‫ﺍﻟﺠﺎﺜﻡ ﻋﻠﻰ ﺃﻁﺭﺍﻑ ﺍﻟﺒﻠﺩ.‬ ‫ـﺎﻁﻲ" ﺃﻥ ـﺘﻜﻠﻡ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﺫﺭ " ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ ﺤـ‬ ‫ﻓﻲ ﻫﺫﺍ ﺍﻟﻤﻭﻀﻭﻉ، ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﻗﺎل ﻟﻪ:‬ ‫- ﻟﻴﻪ ﻫﻭ ﺃﻨﺎ ﻋﻤﻠﺕ ﺠﺭﻴﻤﺔ.‬ ‫ـﺩ،‬ ‫ـﺔ ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ﺍﻟﺤﻜﺎﻴـ ﻤـ‬ ‫ـﺎﻭﺩ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻭﻴﻌـ‬ ‫ـﺎ،‬ ‫ـﺩ ـﺯﺀﺍ ﻤﻨﻬـ‬ ‫ـﺭﻭﻥ ﻟﻴﻌﻴـ ﺠـ ﹰ‬ ‫ـﺘﻭﻗﻔﻪ ﺍﻵﺨـ‬ ‫ـﺎ، ﻭﻴﺴـ‬ ‫ﻴﺤﻜﻴﻬـ‬ ‫ﻟﻜﻥ ﺸﻌﻼﻥ ﻴﺴﺄل ﻋﻥ ﺸﻜل ﺍﻟﻌﻔﺭﻴﺘﺔ.‬ ‫- ﺤﻠﻭﺓ ﻴﺎ ﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ.‬ ‫ﻭﻴﺭﺩ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ:‬ ‫- ﺯﻱ ﺍﻟﺤﻼﻭﺓ ﺒﺘﺎﻋﺘﻙ ﻴﺎ ﻨﺘﻥ.‬ ‫ـﺔ ـﺎﺭ ـﺎ ـﺭﺍﻑ، ـﺩﻱ ـﺩﺍﻡ،‬ ‫ﻭﺃﻗـ‬ ‫ﺃﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻜﺎﻴـ ﺼـ ﻟﻬـ ﺃﻁـ‬ ‫ـﺩ‬ ‫ـﻭل ﻤﻭﻗـ‬ ‫ـﺎﺩﻉ ـﺩﻭﺭ، ﻭﺤـ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ـﺎﻥ ﻭﻤﺨـ‬ ‫ـﺕ ﻟﻠﻐﻴﻁـ‬ ‫ﺍﻨﺘﻘﻠـ‬
‫ﺍﻟﻨ ـﺎﺭ، ﻭﻻ ﺘﺯﻴ ـﺩ ﻋ ـﻥ ﻜﻭﻨﻬ ـﺎ ﻫﻤﺴ ـﺎ ﻓﻠﻠﺤﻴﻁ ـﺎﻥ ﺃﺫﺍﻥ،‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻤﻌﻬ ـﺎ ﺘ ـﺭﺩﺩﺕ ﺤﻜﺎﻴ ـﺎﺕ ﺃﺨ ـﺭﻯ، ﻜﺎﻨ ـﺕ ﺘﻤ ـﺭ ﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺍﻟﺨﺎﻁﺭ ﻓﻼ ﻴﻌﺒـﺄ ﺒﻬـﺎ ﺃﺤـﺩ، ﺍﻵﻥ ﺼـﺎﺭﺕ ﺠـﺯﺀﺍ ﻤـﻥ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺤﻜﺎﻴﺔ ﺃﺒـﻲ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﻭﺍﻟﻌﻘـﻭل ﻓـﻲ ﻜـل ﻤـﺭﺓ ﺘﺘﺠـﻪ‬ ‫ـﻰ ـﺩ، ـﻴﺎﺀ‬ ‫ـﻭ ـﺕ ـﺭﺍﺒﺽ ـﻲ ﺃﻗﺼـ ﺍﻟﺒﻠـ ﺃﺸـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﻨﺤـ ﺍﻟﺒﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﻴﺤﻤﻠﻬﺎ ﺍﻟﻠﻴل ﺇﻟـﻰ ﺫﻟـﻙ ﺍﻟﺒﻴـﺕ، ﻭﺃﺸـﻴﺎﺀ ﻴﺄﺨـﺫﻫﺎ ﺍﻟﻠﻴـل‬ ‫ﻤﻥ ﺫﻟﻙ ﺍﻟﺒﻴﺕ ﺇﻟـﻰ ﺨـﺎﺭﺝ ﺍﻟﺒﻠـﺩﺓ ﺒﻌﻴـﺩﺍ. ﻭﺍﻟﻘﺭﻴـﺔ ﻓـﻲ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻗﺒﻀـﺔ ﺍﻟﻠﻴـل ﻋﻠﻴﻠـﺔ، ﻭﺍﻟﺨﻔـﺭ ﺍﻟﻨـﺎﺌﻡ ﻻ ﻴﻭﻗﻅـﻪ ﻋﻤـﺩﺓ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻨﺎﺌﻡ، ﺭﺒﻤـﺎ ﺘﺴـﻠل ﺍﻟﻌﻤـﺩﺓ ﻨﻔﺴـﻪ ﺇﻟـﻰ ﺍﻟـﻭﻫﺞ ﺍﻟﻤﻐﻠـﻕ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﺃﻁﺭﺍﻑ ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ.‬ ‫- ﻋﺎﺭﻑ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﺍﻟﺒﻠﺩ ﺨﺎﻴﺒﺔ ﻟﻴﻪ؟‬ ‫- ﻟﻴﻪ ﻴﺎ ﺒﻭ ﺍﻟﻔﻜﺎﻴــﺭ؟‬ ‫- ﻜل ﻤﺎ ﻴﺘﻌﻠﻡ ﻓﻴﻬﺎ ﺤﺩ ﻴﺴﻴﺒﻬﺎ ﻭﻴﻤﺸﻲ.‬ ‫ﻭﻴﺭﺩ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻋﻠﻰ ﺃﺒﻲ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ:‬ ‫- ﻤﺎ ﺍﻟﻠﻲ ﻴﻤﺸﻲ ﻴﻤﺸﻲ.‬ ‫- ﺇﺯﺍﻱ ﻴﺎ ﻋ ُﺒــﺩ؟‬ ‫ـ‬
‫ـﺎﻁﻲ ـﺎ ـﺎﺵ ـﻥ‬ ‫ﻤـ ﻴﺒﻘـ ﺍﺒـ‬ ‫ـﻲ ـﺎﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫- ـﻲ ﻴﻤﺸـ ﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻠـ‬ ‫ﺍﻟﺒﻠﺩ.‬ ‫ـﻪ‬ ‫ـﺎﻁﻲ، ﺇﺫ ﻻ ـﺩ ـﺎ ﻴﻘﻭﻟـ‬ ‫ﻴﺠـ ﻤـ‬ ‫ﻭﻻ ـﺭﺩ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﻴـ ﺃﺒـ‬ ‫ﻜﻤ ـﺎ ﺃﻨ ـﻪ ﻻ ﻴﻘﺘﻨ ـﻊ ﺒ ـﺭﺃﻱ ﻋﺒ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ، ﻭﻻ ﻴﺘﺼ ـﻭﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ‪‬ـ‬ ‫ﺃﻥ ﻴﺘـﺭﻙ ﺍﻟﻤـﺘﻌﻠﻡ ﻗﺭﻴﺘـﻪ ﻟﻤﺠـﺭﺩ ﺃﻨـﻪ ﺘﻌﻠـﻡ، ﺜـﻡ ﻤـﺎ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺭﺓ؟‬ ‫ـﺎﺌل ﺍﻟﻜﺒﻴـ‬ ‫ـﺫﻱ ًﺩﺭﻯ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﺫﻩ ﺍﻟﻤﺴـ‬ ‫ﺒﻬـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺃ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ﻓﻠﻴﺘﺭﻜﻪ ﻴﺫﻫﺏ ﺇﻟﻰ ﺤﺎﻟﻪ.‬ ‫- ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻴﺔ ﺃﺨﺒﺎﺭﻫﺎ ﺇﻴﻪ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺩﺓ؟‬ ‫- ﺁﺩﻴﻨﺎ ﺭﺍﻴﺤﻴﻥ ﻨﺸﻭﻑ.‬ ‫ﻴﻤﻀﻲ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺇﻟـﻰ ﺤﺎﻟـﻪ، ﻭﻴﻨﺴـﺤﺏ ﺃﺒـﻭ‬ ‫ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﺒﻬـﺩﻭﺀ ﻭﺒﻌـﺩ ﻗﻠﻴـل ﺘـﺭﺍﻩ ﺒﻌﻴـﺩﺍ ﻋﻠـﻰ ﺴـﻜﺔ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴـﺔ، ﻴﺒـﺩﻭ ﻗﻠـﻴﻼ ﺘﺤـﺕ ﻓﺄﺴـﻪ، ﻟﻜﻨـﻪ ﻴﺴـﺭﻉ ﻓـﻲ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺼﻤﺕ.‬
‫)٤(‬ ‫- ﺍﻟﻠﺤﻤـﺔ ﺒﻜﺎﻡ؟.‬ ‫- ﺒﻌﺸﺭﺓ ﺴــﺎﻍ.‬ ‫ـﺩ‬‫ـﻡ، ﻭﻋﺒـ‬‫ـﻡ ﺍﻟﻤﻭﺴـ‬‫ـﺔ ـﻭﻡ ـﺎ ﻁﻌـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻴـ ﺍﻟﻴـ ﻟﻬـ‬ ‫ـﻲ ـﺭﺓ‬ ‫ـﻪ، ـﺩ ـﻰ ﻋﻴﻨـ ﺍﻟﺒﻘـ‬ ‫ـل ﺍﻟﻭﺠـ ﻋﻘـ ﻋﻠـ‬ ‫ـﻭﺍﺩ ﻤﺘﻬﻠـ‬ ‫ﺍﻟﺠـ‬ ‫ـﺎل‬‫ـﻪ ﺃﻁﻔـ‬‫ـﺎ، ﻭﺨﻠﻔـ‬‫ـﻙ ﺤﺒﻠﻬـ‬‫ـﺭﺍﺀ ﻭﺃﻤﺴـ‬‫ـﺔ ﺤﻤـ‬‫ﻗﻤﺎﺸـ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ.‬ ‫- ﺒﻜﻡ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ؟‬ ‫- ﺒﻌﺸـﺭﺓ ﺴــﺎﻍ.‬ ‫ﺠــﺎﺒﻭﺍ ﺸــﻭﺍﺭﻋﻬﺎ ﻤــﺭﺘﻴﻥ، ﻭﻫــﻭ ﺍﻵﻥ ﻓــﻲ‬ ‫ﻁﺭﻴﻘـﻪ ﺇﻟـﻰ ﺸـﺠﺭﺓ ﺍﻟﺘـﻭﺕ، ﻫـﻭ ﻤﻌﻬـﺎ ﺩﻭﻤـﺎ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﻴﻌﺎﺩ، ﺭﺒـﻁ ﺤﺒـل ﺍﻟﺒﻘـﺭﺓ ﻓـﻲ ﺠـﺫﻉ ﺍﻟﺸـﺠﺭﺓ ﻭﺭﻓـﻊ‬ ‫ﺍﻟﻘﻤﺎﺸﺔ ﻋـﻥ ﺍﻟﻌﻴﻨـﻴﻥ، ﻭﻨﻔـﺵ ﺃﻤﺎﻤﻬـﺎ ﺒﻌـﺽ ﺍﻟﻌﺸـﺏ،‬ ‫ﻭﺘﺎﺒﻌﻬﺎ ﻭﻫﻲ ﺘﻤﻀﻎ ﻭﺘﻨﻅﺭ ﻓﻲ ﺍﻁﻤﺌﻨﺎﻥ.‬ ‫- ﺒﻌﺸﺭﺓ ﺴﺎﻍ.‬
‫ﻴﺘـ ـﻭﻟﻰ ﺍﻷﻭﻻﺩ ﺍﻟﻨـ ـﺩﺍﺀ ﻭﺍﻟـ ـﺭﺩ، ﻴﻌﺭﻓـ ـﻭﻥ ﺃﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻌﺸﺭﺓ ﺼﺎﻍ ﻻ ﺘﺸـﺘﺭﻱ ﻟﺤﻤـﺎ، ﻟﻜـﻥ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ ﺒﻬـﺎ ﻤـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺯﺍل ﻤﺤﻔﻭﻅﺎ، ﻤﻨـﺫ ﻜﺎﻨـﺕ ﻗـﺎﺩﺭﺓ ﻋﻠـﻰ ﺸـﺭﺍﺀ ﺭﻁﻠـﻴﻥ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻤﻥ ﺍﻟﻠﺤﻡ ﺃﻭ ﺜﻼﺜﺔ.‬ ‫ـﺠﺭﺓ ـﺎﺒﻊ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ـﻭﺍﺩ ـﻭﺍﺭ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﺒﺠـ‬ ‫ـﺱ ـﺩ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺠﻠـ ﻋﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺒﻘ ـﺭﺓ، ﻭﺃﺼ ـﻭﺍﺕ ﺍﻟﻌﻴ ـﺎل ﺍﻟﺘ ـﻲ ﺠ ـﺩﺩﺕ ﺍﻟﺤﻴ ـﺎﺓ ﻓ ـﻲ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻋﺭﻭﻗﻪ، ﻫـﻡ ﺍﻵﻥ ﺃﺤﺒـﺎﺏ ﺍﷲ، ﺤـﺱ ﺍﻟﺒﻠـﺩ ﻟﻤـﺎ ﻏـﺎﺏ‬ ‫ـﺎﺀ ـﻥ ـﺤﺏ‬ ‫ـﺔ ﺒﻴﻀـ ﻤـ ﺍﻟﺴـ‬ ‫ـﺕ ـﺎﻩ ﺒﻜﺘﻠـ‬ ‫ـﻬﺎ، ﺘﻌﻠﻘـ ﻋﻴﻨـ‬ ‫ﺤﺴـ‬ ‫ﻜﺎﻨــﺕ ﺘﻤﺨــﺭ ﺼــﺩﺭ ﺍﻟﺴــﻤﺎﺀ ﺍﻟﺒﺎﻟﻐــﺔ ﺍﻟﺼــﻔﺎﺀ‬ ‫ﻭﺍﻟﺯﺭﻗﺔ، ﺜﻡ ﻜﺒﺎ ﻓﻲ ﺤﺯﻥ:‬ ‫- ﻟﻜﻥ ﺒﻜﺭﺓ ﺍﻟﻠﻲ ﻴﺘﻌﻠﻡ ﻤﻨﻬﺎ ﻴﺴﻴﺒﻬﺎ.‬ ‫ـﺭﻫﺎ‬ ‫ـﺎﻋﺩﻫﺎ ﻭﻨﺸــ‬ ‫ـﻭﺍﺕ ﺘﺼــ‬ ‫ـل ﺍﻷﺼــ‬ ‫ﺘﻭﺍﺼــ‬ ‫ﺍﻟﺒﻬﺠ ـﺔ ﻓﻴﻤ ـﺎ ﺤﻭﻟ ـﻪ، ﻟﻜﻨﻬ ـﺎ ﻟ ـﻡ ﺘﺤﺭﻜ ـﻪ ﻤ ـﻥ ﺠﺩﻴ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻟﻠﻤﺸﺎﺭﻜﺔ، ﺘﻌﺏ ﺍﻟﻴـﻭﻡ ﻜﺜﻴـﺭﺍ ﻤـﻥ ﻜﺜـﺭﺓ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ، ﻋﻠﻴـﻪ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻪ ﺃﻥ‬‫ـﺎﻁﻲ ﻭﻴﻨﺒﻬـ‬‫ﺃﻥ ـﺭ ـﻭﻡ ـﻰ ـﻲ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﻴﻤـ ﺍﻟﻴـ ﻋﻠـ ﺃﺒـ‬ ‫ـﻪ ـﺎﺭﺕ ـﻰ ـل ـﺎﻥ، ﻭﻻ ـﺄﺱ ﺃﻥ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ﻋﻠـ ﻜـ ﻟﺴـ‬ ‫ﺤﻜﺎﻴﺘـ ﺼـ‬ ‫ﺘﺼﺒﺢ ﻋﻠـﻰ ﻜـل ﻟﺴـﺎﻥ، ﻟﻜﻨﻬـﺎ ﺍﻟﻴـﻭﻡ ﺼـﺎﺭﺕ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـﺎﻥ ـﻤﺎﻋﻴل ـﻨﻭﺍﻨﻲ، ـﺫﺍ ـﻲ ـﺎ ـﺩ‬ ‫ﻭﻫـ ﻴﻌﻨـ ﺃﻨﻬـ ﻗـ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻟﺴـ ﺇﺴـ‬
‫ـﺎﺝ، ـﺭﻯ ـﺎ ـﺫﻱ‬ ‫ﻤـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ـﺎﻤﻊ ﺍﻟﺤـ‬‫ـﻠﺕ ـﻰ ﻤﺴـ‬ ‫ﺇﻟـ‬ ‫ﻭﺼـ‬ ‫ﺴﻴﻘﻭﻟﻪ؟، ﻫل ﺴﻴﻘﻭل ﻜﻤﺎ ﻗﺎل ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل؟.‬ ‫ـﻠﻪ ـﻕ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻪ ـﺎﺭﺏ. ﻭﺃﺼـ ﺯﻫـ‬ ‫ﻤﺨـ ﻀـ‬ ‫- ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻤﻥ ﻤﺭﺍﺘﻪ.. ﺒﻴﺩﻭﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻔﺭﻴﺘﺔ ﺘﺎﻨﻴـﺔ.‬ ‫ـﻤﺕ ﺭﺍﻥ‬‫ـﻡ ـﺒﻌﺽ، ـﻥ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻟﻜـ‬ ‫ـﺎ ﺍﺒﺘﺴـ ﺍﻟـ‬‫ﺭﺒﻤـ‬ ‫ﻤﻥ ﺠﺩﻴـﺩ، ﺃﺒـﻭ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﺍﻟﻜـل ﻴﻌﺭﻓـﻪ ﺠﻴـﺩﺍ، ﺭﺠـل‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺒﺤ ـﻕ، ﻭﻟ ـﻡ ﻴﺴ ـﺒﻕ ﺃﻥ ﺘﺼ ـﻭﺭ ﺭﺅﻴ ـﺔ ﺍﻟﻌﻔﺎﺭﻴ ـﺕ، ﻭﺇﻻ‬ ‫ﹼ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﺎ ﻜﺎﻥ ﺫﻫﺏ ﺇﻟـﻰ ﺤﻘﻠـﻪ ﺒﺎﻟﻠﻴـل، ﻟـﺫﺍ ﺍﻨﺘﺒـﻪ ﺇﺴـﻤﺎﻋﻴل‬ ‫ﺃﻥ ﻜﻠﻤﺘﻪ ﺘﺒﺨﺭﺕ ﻓﻌﺎﻭﺩ ﻤﻥ ﺠﺩﻴﺩ:‬ ‫- ﻤﺎ ﻟﻜﻡ ﻴﺎ ﺒﻠﺩ.. ﺘﻜﻭﻨﻭﺍ ﻤﺼﺩﻗﻴﻨــﻪ.‬ ‫ﻭﻟﻡ ﻴﺭﺩ ﺃﺤـﺩ ﻭﺍﻨﺸـﻐل ﻜـل ﻭﺍﺤـﺩ ﻓـﻲ ﺤﺎﻟـﻪ،‬ ‫ﻭﻤﻀﻰ ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﻭﻫـﻭ ﻴﺘﻤﻴـﺯ ﻤـﻥ ﺍﻟﻐـﻴﻅ، ﻓﻬـل ﻓﻜـﺭ‬ ‫ﺴﺎﻋﺘﻬﺎ ﻓﻲ ﺸﻲﺀ؟.‬ ‫ﻨﻬﺽ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﻤﻜﺎﻨـﻪ، ﻭﻟـﻡ ﻴﻔﺘـﻪ ﺃﻥ‬ ‫ﻴﻨﻅ ـﺭ ﻟﻠﺸ ـﺠﺭﺓ، ﻜﺜﻴ ـﺭﺍ ﻤ ـﺎ ﻴﻔﻜ ـﺭ ﻓ ـﻲ ﻗﻭﺘﻬ ـﺎ، ﻜ ـﻡ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬
‫ﻀﺭﺒﺘﻬﺎ ﺍﻟـﺭﻴﺢ، ﻭﻜـﻡ ﺃﻏﺭﻗﻬـﺎ ﺍﻟﻤﻁـﺭ؟، ﻟﻜـﻥ ﺠـﺫﺭﻫﺎ‬ ‫ﻻ ﻴﺯﺍل ﻤﻭﻏﻼ ﻓﻲ ﺍﻷﺭﺽ.‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺕ‬ ‫ـﺎ ﺍﺭﺘﻔﻌــ‬ ‫ـﺭﺓ، ﺤﻴﻨﻬــ‬ ‫ـل ﺍﻟﺒﻘــ‬ ‫ـﻙ ﺤﺒــ‬ ‫ﻓــ‬ ‫ـﻭﺍﺕ‬‫ـﺕ ﺍﻷﺼـ‬‫ـﻰ، ﺍﺭﺘﻔﻌـ‬‫ـﻭﺍﺕ، ـﺤﺒﻬﺎ ﻭﻤﻀـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﺍﻷﺼـ‬ ‫ﺃﻜﺜﺭ:‬ ‫- ﺒﻌﺸــﺭﺓ ﺴــﺎﻍ.‬
‫)٥(‬ ‫ﻀ ـﺤﻙ ﺃﺒ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌ ـﺎﻁﻲ ﻭﻀ ـﺤﻙ، ﻭﺒ ـﺩﺕ ﺍﻟ ـﺩﺍﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺒﺎﺘﺴـﺎﻉ ﻀـﺤﻜﺘﻪ ﺤـﻴﻥ ﺘـﺭﻥ ﻭﺘﺠﻠﺠـل ﻟﻜـﻥ ﺴـﺭﻋﺎﻥ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﺎ ﺘﻼﺸﺕ ﺍﻟﻀـﺤﻜﺔ ﻭﻜﺄﻨﻬـﺎ ﺍﺨﺘﺒـﺄﺕ ﻓـﻲ ﺯﺍﻭﻴـﺔ ﻤـﻥ‬ ‫ﺍﻟﺩﺍﺭ.‬ ‫- ﺍﻨﺕ ﻤﻜﺒﺭﻫﺎ ﻟﻴﻪ ﻴـﺎ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ؟.. ﺃﻨـﺎ ﺃﻋـﺭﻑ‬ ‫ﺍﻨﻙ ﻤﺎ ﺒﺘﺨﺎﻓﺵ.‬ ‫ﺭﺩ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻭﺠﺤﻅﺕ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﻭﻫﻭ ﻴﺅﻜﺩ:‬ ‫- ﺃﺨـﺎﻑ ﻤـﻥ ﺍﻟﻠـﻲ ﺨـﺎﻟﻘﻨﻲ ﺒـﺱ.. ﻟﻜـﻥ ﻋـﺎﻴﺯﻙ‬ ‫ﺘﺤ ‪‬ﺱ.‬ ‫ﺭ‬ ‫ﺩﻗﻕ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﻓﻲ ﻤﻼﻤﺢ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ.‬ ‫- ﻋﺎﻴﺯﻨﻲ ﻤﺎ ﺍﺭﻭﺤﺵ ﺍﻷﺭﺽ ﻴﺎ ﻋﺒﺩﻩ؟‬ ‫- ﻤﺎ ﺍﻷﺭﺽ ﻗﺩﺍﻤﻙ ﺒﺎﻟﻨﻬﺎﺭ.‬
‫- ﻭﺒﺎﻟﻠﻴل.. ﻭﻭﻗﺕ ﻤـﺎ ﺃﻨـﺎ ﻋـﺎﻴﺯ ﺍﻴـﻪ ﺍﻟﻠـﻲ ﺍﺘﻐﻴـﺭ‬ ‫ﻴﻌﻨﻲ..؟‬ ‫ـﻪ،‬ ‫ـﻭﺍﺩ، ـﻡ ـﺩ ـﺎ ﻴﻘﻭﻟـ‬ ‫ﻟـ ﻴﺠـ ﻤـ‬ ‫ـﻜﺕ ـﺩ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ـﺎﻁﻲ، ﺇﺫﺍ ﺭﺃﻯ‬ ‫ﺍﻷﺭﺽ ـﺭﻯ ـﻲ ـﺭﻭﻕ ـﻲ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻓـ ﻋـ‬ ‫ﺘﺠـ‬ ‫ـﻪ ـﻲ ـﻴﻁ،‬ ‫ـل ـﺘﻔﺽ، ـﺭﻉ ﻭﻓﻜـ ﻓـ ﺍﻟﻐـ‬ ‫ﺃﺴـ‬ ‫ـﺎ ﺒﺎﻟﻠﻴـ ﺍﻨـ‬ ‫ﻜﺎﺒﻭﺴـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﺎ ـﻲ ﺍﻟﺘﺭﻋـ‬ ‫ـﺱ ﺃﻤﺎﻤﻬـ ﻓـ‬ ‫ـﺔ ﻏﻁـ‬ ‫ـﺎﺒﺘﻪ ﺍﻟﺠﻨﺎﺒـ‬ ‫ﻭﺇﺫﺍ ﺃﺼـ‬ ‫ـﺩﺙ‬‫ـﺭ ﻭﺍﻟﺤـ‬‫ـﺩﺙ ﺍﻷﻜﺒـ‬‫ـﺎ ﺍﻟﺤـ‬‫ـﻼﺙ ـﺭﺍﺕ ﺭﺍﻓﻌـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﺜـ‬ ‫ـﻪ ـﻥ ـﻲ‬ ‫ـﻐﺭ، ـﺭﺍ ـﺎ ـﺫﺭﻭﻩ ﺃﻥ ﻴﻠﺒﺴـ ﺍﻟﺠـ ﻓـ‬ ‫ﻜﺜﻴـ ﹰ ﻤـ ﺤـ‬ ‫ﺍﻷﺼـ‬ ‫ﺍﻟﺘﺭﻋﺔ، ﻟﻜﻨـﻪ ﺒﻌﺎﻓﻴﺘـﻪ ﺃﺜﺒـﺕ ﺍﻨـﻪ ﺩﻭﻤـﺎ ﻋﻠـﻰ ﺤـﻕ،‬ ‫ﻜﻴﻑ ﻴـﺩﺨل ﺇﻟﻴـﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ؟. ﻜﻴـﻑ ﻴﺼـﺩﻩ ﻋـﻥ‬ ‫ﺍﻟﺴﻌﻲ ﺍﻟﻰ ﻫﻨﺎﻙ؟‬ ‫- ﺍﺤﻀﺭﻴﻨﺎ ﻴﺎ ﺃﻡ ﻨـﻭﺍل.‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻥ ـﺩﺍﺨل‬ ‫ﻤـ ﺍﻟـ‬ ‫ـﺔ ـﻲ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ـﺎﺀﺕ ﺯﻭﺠـ ﺃﺒـ‬ ‫ﺠـ‬ ‫ـﻊ‬ ‫ـﺎﻱ، ـﺕ ـﻲ ﺘﻀـ‬ ‫ﻗﺎﻟـ ﻭﻫـ‬ ‫ـل ـﻭﺒﻴﻥ ـﻥ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﺘﺤﻤـ ﻜـ‬ ‫ﺍﻟﺼﻴﻨﻴﺔ ﺍﻟﺼﻐﻴﺭﺓ ﺃﻤﺎﻤﻬﺎ.‬ ‫- ﻏ ُﻠﺒﺕ ﻴﺎ ﺨـﻭﻴـﺎ.‬ ‫ـ‬
‫ﺜﻡ ﺃﺭﺩﻓﺕ:‬ ‫- ﺍﻟﺸـــﺎﻱ.‬ ‫ـﺎﻱ ـﻭ ـﺭﺏ ـﺩﺍ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ـﺎﻑ ﺍﻟﺸـ ﻭﻫـ ﻴﺸـ‬ ‫ـﻭﺕ ﺍﺭﺘﺸـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺎﺭ ـل‬ ‫ـﻔﺔ ـﺎﻙ، ﻭﺒﺨـ ﻗﻠﻴـ‬ ‫ـﺎﺒﻼ، ـﻔﺔ ـﺎ ﻭﺭﺸـ ﻫﻨـ‬ ‫ﺭﺸـ ﻫﻨـ‬ ‫ﻤﺘﻘـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﺢ ﺍﻟﻔﺭﺼـ‬ ‫ـﻤﺕ ﻴﻔﺴـ‬ ‫ـﺎﻋﺩ ـﻥ ـﻭﺒﻴﻴﻥ، ﻭﺼـ‬ ‫ﻤـ ﺍﻟﻜـ‬ ‫ﻴﺘﺼـ‬ ‫ﻟﻠﺭﺸﻔﺎﺕ.‬ ‫ﻗﻁﻌﺕ ﺃﻡ ﻨﻭﺍل ﺍﻟﺼﻤﺕ:‬ ‫- ﺩﻱ ﺍﻟﺒﻠــﺩ ﻤﺎﺴــﻜﺔ ﺤﻜﺎﻴــﺔ ﺍﻟﻌﻔﺭﻴﺘــﺔ ﻭﻻﺒــﺩﺓ‬ ‫ﻓﻴﻬــﺎ.‬ ‫ﻀﺤﻙ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ:‬ ‫- ﺠﻭﺯﻙ ﻋﻔـﺭﻴﺕ ﻴﺎ ﺃﻡ ﻨـﻭﺍل.‬ ‫ﺼﺎﺡ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﻓﻲ ﻭﺠﻬﻬﺎ:‬ ‫- ﻋﺎﻴﺯﻴـﻥ ﻴﺠﻨﻨﻭﻨﻲ ﻴﺎ ﻫﺒﻠﺔ.. ﺍﻜﺘﻤـﻲ.‬
‫ﺍﻨﻜﺘﻤ ـﺕ ﺃﻡ ﻨ ـﻭﺍل، ﻭﻋ ـﺎﺩ ﺍﻟﺼ ـﻤﺕ ﻤ ـﻥ ﺠﺩﻴ ـﺩ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﺎﺡ ﺍﻟﻔﺭﺼـ‬ ‫ـﺎ ﻹﻓﺴـ‬ ‫ـﺩ ﻤﻌﻬﻤـ‬ ‫ـﻪ ـﺎﻥ ـﻰ ﻤﻭﻋـ‬ ‫ﻭﻜﺄﻨـ ﻜـ ﻋﻠـ‬ ‫ﻟﻠﺭﺸﻔﺘﻴﻥ ﺠﺩﻴﺩﺘﻴﻥ.‬ ‫- ﺃﻨﺎ ﻓﻲ ﺃﺭﻀﻲ ﻴﺎ ﻨﺎﺱ.‬ ‫ﺘﺠﺎﻫــل ﻋﺒــﺩ ﺍﻟﺠــﻭﺍﺩ ﻭﻨﻅﺭﺍﺘــﻪ ﺍﻟﻤﺘﻭﺴــﻠﺔ،‬ ‫ﻭﺩﻗﻕ ﻨﻅﺭﻩ ﺘﺠﺎﻩ ﺍﻟﺒﺎﺏ.‬ ‫- ﺃﻨﺕ ﺤــﺭ.‬ ‫ﺜﻡ ﻨﻬﺽ ﻓﺠﺄﺓ ﻭﺘﺒﻌﻪ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ:‬ ‫- ﺍﻗﻌــﺩ‬ ‫ﻭﻜﺎﻥ ﺍﻟﺭﺩ:‬ ‫- ﺍﻗﻌﺩﻭﺍ ﺍﻨﺘﻭ ﺒﻌﺎﻓﻴــﺔ.‬ ‫ﺜﻡ ﺍﺘﺠـﻪ ﻨﺤﻭ ﺍﻟﺒــﺎﺏ.‬
‫)٦(‬ ‫ـﻪ ﻭﺭﺍﺡ ـﺎﺒﻊ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ﺘ ـﻭﻡ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﻲ ﻓﺭﺍﺸـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﻜـ ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺯﻭﺠﺘﻪ ﻭﻫﻲ ﺘﺘﺤـﺭﻙ ﺤﻭﻟـﻪ، ﺩﻋـﺎ ﻟﻬـﺎ ﻜﺜﻴـﺭﺍ، ﺍﻟﻤـﺎﺀ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺍﻟﺴ ـﺎﺨﻥ ﺒ ـﺎﻟﻤﻠﺢ ﺩﻤ ـﻎ ﻗﺩﻤﻴ ـﻪ، ﻭﺃﺭﺍﺡ ﺍﻟﺸ ـﻘﻭﻕ ﺍﻟﻐ ـﺎﺌﺭﺓ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺩﺭ،‬ ‫ـﻕ ﻭﺍﻟﺼـ‬ ‫ـﻭﻥ ـﺵ ﺍﻟﺤﻠـ‬ ‫ﺃﻨﻌـ‬ ‫ـﺎ، ـﻭﺏ ﺍﻟﻴﻨﺴـ‬ ‫ﻓﻴﻬﻤـ ﻭﻜـ‬ ‫ﺃﻟﻘـﻰ ﻨﻅـﺭﺓ ﻋﻠـﻰ ﻋﻴﺎﻟـﻪ ﺍﻟﻤﺒﻌﺜـﺭﻴﻥ ﺤﻭﻟـﻪ، ﺼـﺎﺭﻭﺍ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺃﻀﻌﻑ ﺤـﻴﻥ ﺃﻏﻤﻀـﻭﺍ ﺃﻋﻴـﻨﻬﻡ، ﺍﻨﺘـﺯﻉ ﺍﻟﻜﺘـﺎﺏ ﻤـﻥ‬ ‫ﺤﻀﻥ ﻋـﺎﺩل ﻭﺩﻓﻌـﻪ ﺘﺤـﺕ ﺍﻟﻭﺴـﺎﺩﺓ ﺒﻌـﺩ ﺃﻥ ﺍﻁﻤـﺄﻥ‬ ‫ﻟﻌﺩﻡ ﻭﺠﻭﺩ ﻁﻴﺎﺕ ﻗﺒل ﺃﻥ ﻴﻔﻌل ﺫﻟﻙ..‬ ‫ﻤ ـﺎﺫﺍ ﻟ ـﻭ ﻜﺎﻨ ـﺕ ﺍﻟﺒﻠ ـﺩﺓ ﺒ ـﻼ ﻤﺩﺭﺴ ـﺔ ﺍﺒﺘﺩﺍﺌﻴ ـﺔ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺼ ـﺤﻴﺢ ﺃﻨﻬـﺎ ﻤﺩﺭﺴـﺔ ﻓﻘﻴـﺭﺓ.. ﺍﻟﻁـﻭﺏ ﺍﻷﺤﻤـﺭ ﺸ ـﺩ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻊ‬ ‫ـﻴﻥ ﺍﻷﺭﺽ.. ﻭﻜﻠﻬــ‬ ‫ـﺎ ﺃﺭﺒــ‬ ‫ـﻪ ﺒﻁــ‬ ‫ـﻰ ﺒﻌﻀــ‬ ‫ﺇﻟــ‬ ‫ﺤﺠﺭﺍﺕ.. ﻟﻜﻥ ﺍﻟﻤﻬﻡ ﺃﻥ ﻴﺘﻌﻠﻤﻭﺍ.‬ ‫ﺍﺒﺘﺴﻡ ﻓـﻲ ﻤـﺭﺍﺭﺓ ﻋﻨـﺩﻤﺎ ﺘـﺫﻜﺭ ﺃﻨﻬـﻡ ﺴـﻴﻨﺘﻘﻠﻭﻥ‬ ‫ﺇﻟﻰ ﻤﺩﺍﺭﺱ ﺃﺨـﺭﻯ ﺒﻌﻴـﺩﺓ ﻋـﻥ ﺍﻟﺒﻠـﺩ، ﻭﺃﻏﻠـﺒﻬﻡ ﻴﻨﺘﻘـل‬ ‫ﺇﻟ ـﻰ ﺍﻷﺭﺽ، ﻴﺩﻭﺴ ـﻭﻥ ﺍﻟﺴ ـﻜﻙ ﺍﻟﺴ ـﻭﻴﺔ ﺒﻬ ـﺎ ﻓﺘﺘﺂﻜ ـل،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻡ‬ ‫ـﻡ ـﺎﺩﺭﻭﻥ ﺃﻭ ﻭﻫـ‬ ‫ـﻡ ـﺭﺍﺏ ﻭﻫـ ﻴﻐـ‬ ‫ـﺭﻭﻥ ﺨﻠﻔﻬـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﻴﺜﻴـ‬ ‫ـﺔ‬‫ـﻬﻡ ﺍﻟﻤﺭﺘﻔﻌـ‬‫ـﻤﺱ ﺭﺅﻭﺴـ‬‫ـﺭﺏ ﺍﻟﺸـ‬‫ـﺎﺩﻤﻭﻥ.. ﻭﺘﻀـ‬‫ﻗـ‬
‫ـﺎﺩﻫﻡ ﺍﻟﻬﺯﻴﻠ ـﺔ، ﻭﻴﻤ ـﺩ ﺍﻟﺼﻔﺼ ـﺎﻑ ﺃﻁﺭﺍﻓ ـﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻓ ـﻭﻕ ﺃﺠﺴـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﻨﺎﺩﻴﺎ ﻓﻴﻬﺭﻋﻭﻥ ﺇﻟﻴﻪ.‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺍﻟﺫﻱ ﻴﺘﻌﻠﻡ ﻟـﻴﺱ ﻟـﻪ ﻤﻜـﺎﻥ ﻓـﻲ ﺍﻟﺒﻠـﺩ، ﻟﻜـﻥ ﻟـﻪ‬ ‫ﻤﻜﺎﻥ ﻫﻨﺎﻙ ﺨﺎﺭﺝ ﺤﺩﻭﺩﻫـﺎ.‬ ‫- ﻭﻭﻻﺩﻙ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻤﻥ ﺃﻱ ﻨﻭﻉ؟‬ ‫ـﺫﻜﺭ ـﺕ ـﺭﺍﺒﺽ ـﺎﻙ ـﻊ ـﻭﻫﺞ،‬ ‫ﻫﻨـ ﻴﺸـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺍﻟﺒﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ـﺎﺯ،‬ ‫ـﺎﺭ ـﻥ ـﺩ ـﺩﻭﺭ ﺤﻭﻟـ‬ ‫ـﻪ ﺍﻷﻟﻐـ‬ ‫ـﺫ ﺍﻷﺒﺼـ ﻤـ ﺒﻌﻴـ ﻭﺘـ‬ ‫ﻴﺄﺨـ‬ ‫ﺘ ـﺭﻯ ﻤ ـﺎ ﺍﻟ ـﺫﻱ ﻴﺭﻴ ـﺩﻩ ﺸ ـﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤ ـﻼ ﻤ ـﻥ ﺍﻟﻨ ـﺎﺱ؟،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻨﻪ، ـﻕ‬ ‫ﺘﻌﻠـ‬ ‫ـﻪ ـﻭ ـﺎﺩﻡ ـﻭﻕ ﺤﺼـ‬ ‫ـﺫﻜﺭ ﻤﻼﻤﺤـ ﻭﻫـ ﻗـ ﻓـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺴﺎﻋﺘﻬﺎ ﺒﺸﺠﺭﺓ ﺍﻟﺘﻭﺕ ﻭﻫﺯ ﻗﺩﻤﻴـﻪ.‬ ‫- " ﺃﺒﻭ ﺠﻠﻤﺒــﻭ"‬ ‫ﺍﻟﻠﻘﺏ ﺍﻟـﺫﻱ ﻤﻨﺤـﻪ ﺇﻴـﺎﻩ، ﻴـﺫﻜﺭ ﺃﻥ ﺃﺒـﺎﻩ ﺍﺸـﺘﺭﺍﻩ‬ ‫ﻟﻪ ﻤﻥ ﻤﻭﻟﺩ ﺍﻟﺴـﻴﺩ ﺍﻟﺒـﺩﻭﻱ، ﻭﻴـﺫﻜﺭ ﺃﻴﻀـﺎ ﻜﻴـﻑ ﻜـﺎﻥ‬ ‫ﻴﻀـﻐﻁ ﻋﻠـﻰ ﺯﻨـﺎﺩﻩ، ﻓﻴﺘﻘـﺎﻓﺯ ﺍﻟﺭﺠـل ﺍﻟﻠﻌﺒـﺔ، ﻴﻨﻘﻠـﺏ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻴﻤﻴﻨﺎ ﻭﺸﻤﺎﻻ، ﻫـل ﻜـﺎﻥ ﺸـﻭﻗﻲ ﻴﻘﺼـﺩ ﻫـﺫﻩ ﺍﻟﻠﻌﺒـﺔ؟،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻐﻁ ـﻰ ـﺎﺩﻩ‬ ‫ـل ـﻭ ـﻥ ـﻭﻉ ـﺫﻱ ﺘﻀـ ﻋﻠـ ﺯﻨـ‬ ‫ﻫـ ﻫـ ﻤـ ﺍﻟﻨـ ﺍﻟـ‬
‫ـﺏ؟، ـل ـﻕ ـﺎﻟﻔﺭﻉ ـﺩﻤﺎ ﺃﻟﺤ ـﺕ ـﻪ‬ ‫‪‬ـ ﻋﻠﻴـ‬ ‫ﻋﻨـ‬ ‫ﻫـ ﺘﻌﻠـ ﺒـ‬ ‫ﻓﻴﻨﻘﻠـ‬ ‫ﻁﻔﻭﻟﺘﻪ؟، ﻗـﺩ ﻴﻜـﻭﻥ "ﺃﺒـﺎ ﺠﻠﻤﺒـﻭ" ﻭﻟﻜﻨـﻪ ﻻ ﻴﻤﻜـﻥ ﺃﻥ‬ ‫ﻴﻨﻘﻠﺏ ﺒﺩﻟﻴل ﺃﻥ ﺤﺎﻟـﻪ ﻫـﻭ ﺤﺎﻟـﻪ ﻤﻨـﺫ ﺴـﻨﻭﺍﺕ ﻁﻭﻴﻠـﺔ،‬ ‫ــﺎ ﺃﺭﺍﺩ ﺃﻥ ـﻴﻅ ـﻭﻗﻲ ـﻼ ـﺎ ـﺒﻁﻪ‬ ‫ﺍﻟﻤـ ﻟﻤـ ﻀـ‬ ‫ﻴﻐـ ﺸـ‬ ‫ﺭﺒﻤـ‬ ‫ﺒﺩﻟﻴل ﺃﻨﻪ ﺘﻤﺎﺩﻱ ﻓـﻲ ﻫـﺯ ﻗﺩﻤﻴـﻪ ، ﻜﺎﻨـﺕ ﻟﺤﻅـﺔ ﻏﻴـﺭ‬ ‫ﻋﺎﺩﻴﺔ، ﺸﻌﺭ ﺒﻔـﺭﺡ ﻻ ﻤﺜﻴـل ﻟـﻪ، ﺒـﺩﺍ ﺴـﺎﻋﺘﻬﺎ ﻜﻁﻔـل،‬ ‫ـﻙ ـﺭﻉ‬ ‫ﺭﺍﻕ ـﻪ ﺃﻥ ـﺄﺭﺠﺢ ـﻲ ـﺠﺭﺘﻪ، ﺃﻤﺴـ ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﻓـ ﺸـ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ﻟـ‬ ‫ﺒﻘﺒﻀ ـﺘﻴﻪ ﻭﺃﻴﻘ ـﻥ ﺃﻨ ـﻪ ﺒﻌﻴ ـﺩﺍ ﻋ ـﻥ ﻜ ـل ﺍﻷﻋ ـﻴﻥ ﻟﻜ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﹰ ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻋﻴﻨﻴﻪ ﺭﺼـﺩﺘﺎ ﺍﻟﻤﺸـﻬﺩ، ﻜـﺎﻥ ﻤـﻥ ﺍﻟﻤﻤﻜـﻥ ﺃﻥ ﻴﺴـﻘﻁ‬ ‫ﻟﺤﻅﺘﻬﺎ، ﻟﻜﻨـﻪ ﺘـﺭﻙ ﺍﻷﺸـﻴﺎﺀ ﺘﺘﻬـﺎﻭﻱ ﺩﺍﺨﻠـﻪ، ﺘﻌﺘـﺭﻙ‬ ‫ﻓﻲ ﺃﻋﻤﺎﻗﻪ، ﻭﺸﻌﺭ ﻜـﺄﻥ ﺍﻟﻤـﻼ ﻗـﺩ ﺒﺼـﻕ ﻋﻠﻴـﻪ ﺤـﻴﻥ‬ ‫ﻭﺼﻔﻪ ﺒﺄﺒﻲ ﺠﻠﻤﺒـﻭ.‬ ‫ﺒﻌــﺩﻫﺎ ﻭﻗــﻑ ﻴﺘﺎﺒﻌــﻪ، ﻭﺍﻜﺘﺸــﻑ ﺃﻥ ﻓــﺭﻭﻉ‬ ‫ﺍﻟﺘﻭﺕ ﺍﺴـﻭﺩﺕ ﺃﻜﺜـﺭ، ﻁﻤﺴـﺕ ﺒﻘﻴـﺔ ﻤﻼﻤﺤﻬـﺎ ﻓﺒـﺩﺕ‬ ‫ﻜﺄﻨﻬ ـﺎ ﻗﺎﺩﻤ ـﺔ ﻤ ـﻥ ﺴ ـﻨﻭﺍﺕ ﻏ ـﺎﺒﺭﺓ، ﻭﺩ ﻟ ـﻭ ﻴﻐﺴ ـﻠﻬﺎ،‬ ‫ـ‬ ‫‪ ‬ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻫ ـﻲ ﻋﻤ ـﺭﻩ ﺍﻟﺒ ـﺎﻗﻲ، ﻭﻨﻬﺎﻴ ـﺔ ﺩﻭﺭﺘ ـﻪ ﺒﻌ ـﺩ ﺃﻥ ﻴﺠ ـﻭﺏ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺭ‬ ‫ـﻪ ﻫﺠﻴـ‬ ‫ـﺄﻩ ـﻴﻥ ﻴﻠﻔﺤـ‬ ‫ـﺔ ـﺎ، ﺃﻭ ـﻲ ﻤﺭﻓـ ﺤـ‬ ‫ﻫـ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴـ ﻜﻠﻬـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻴﺎﺓ.‬
‫- ﻤﺎﻟﻙ ﻴﺎ ﺨﻭﻴــﺎ.‬ ‫ـﻪ‬‫ـﻭ ـﻰ ﻋﻴﻨﻴـ‬ ‫ـﻲ ﺘﺭﻨـ ﺇﻟـ‬‫ـﻪ ﻭﻫـ‬‫ـﻭﺕ ﺯﻭﺠﺘـ‬‫ﺼـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻔﺘﻭﺤﺘﻴﻥ.‬ ‫- ﻤﻔﻴـﺵ ﻴﺎ ﺃﻡ ﻋـﺎﺩل.‬ ‫ﻤــﺎ ﺯﺍل ﺍﻟﺤﺼــﺎﻥ ﻴﺜﻴــﺭ ﺍﻟﻐﺒــﺎﺭ، ﻴﺘﺼــﺎﻋﺩ‬ ‫ﺨﻠـﻑ ﻗﺩﻤﻴـﻪ ﺍﻟﺨﻠﻔﻴﺘـﻴﻥ، ﻭﺍﻟﺠﺴـﺩ ﺍﻟﻤﺎﺜـل ﻓﻭﻗـﻪ ﻴﺸـﻕ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻔﻀ ـﺎﺀ ﺘﺠﻠﺠ ـل ﻀ ـﺤﻜﺘﻪ، ﻟﻘ ـﺩ ﻗﺎﻟﻬ ـﺎ ﻭﻤﻀ ـﻰ: ﺃﺒ ـﻭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺠﻠﻤﺒـﻭ.‬ ‫ـﻭ ـ ﹰ؟، ـﻙ‬ ‫ـﺒﺢ ـﺎ ﺠﻠﻤﺒـ ﻓﻌـ ﻼ ﻴﻤﻠـ‬ ‫ـﺎﺫﺍ ـﻭ ﻴﺼـ ﺃﺒـ‬ ‫ﻤـ ﻟـ‬ ‫ـﻼﺏ ـﻰ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ـﺯﻭل ﻭﺍﻻﻨﻘـ‬ ‫ـﺎﻉ ﻭﺍﻟﻨـ‬ ‫ـﺩﺭﺓ ـﻰ ﺍﻻﺭﺘﻔـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ﺍﻟﻘـ‬ ‫ﺍﻟﺠﻬﺘﻴﻥ، ﻭﺍﻟﻬـﺭﻭﺏ ﻤـﻥ ﺍﻟﺨﻁـﺭ ﺤـﻴﻥ ﻴـﺄﺘﻲ ﻤـﻥ ﺃﻱ‬ ‫ﺍﺘﺠ ـﺎﻩ، ﺃﺒ ـﻭ ﺠﻠﻤﺒ ـﻭ ﻟﻌﺒ ـﺔ ﺼ ـﻐﻴﺭﺓ ﻓﻠ ـﻴﻜﻥ ﻫ ـﻭ ﺘﻠ ـﻙ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻠﻌﺒـﺔ، ﻭﺍﻨﺘﻬـﻰ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﺸـﻁﺤﺎﺘﻪ، ﻭﺃﺠﺒـﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻋﻴﻨﻴ ـﻪ ﻋﻠ ـﻰ ﺍﻟﻨ ـﻭﻡ ﻓﺄﻏﻤﻀ ـﻬﻤﺎ، ﻭﺯﻭﺠﺘ ـﻪ ﺍﻵﻥ ﺘﺘﺄﻜ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺇﻥ ﻜﺎﻥ ﺒﺎﻟﻔﻌل ﻗﺩ ﻨﺎﻡ.‬
‫)٧(‬ ‫- ﺃﻟﻑ ﺠﻨﻴﻪ.. ﻴﺨﺭﺏ ﺒﻴﺘﻙ.‬ ‫- ﻤﺎ ﺍﻨﺨﺭﺏ ﺨﻼﺹ ﻴﺎ ﺤﻀﺭﺓ ﺍﻟﻌﻤﺩﺓ.‬ ‫- ﻭﻋﺎﻴﺯﻨﻲ ﺃﻋﻤل ﻟﻙ ﺇﻴـﻪ؟‬ ‫- ﺘﺠﻴﺏ ﻟﻲ ﻓﻠﻭﺴﻲ.. ﻴﺎ ﻴﺠﻴﺏ ﺍﻟﻌﻘﺩ.‬ ‫ﻫﻜــﺫﺍ ﺭﺩ ﻋﺒــﺎﺩﺓ ﻋﻠــﻰ ﺍﻟﻌﻤــﺩﺓ، ﻭﺍﻟﻌﻤــﺩﺓ‬ ‫ﺠﺤﻅﺕ ﻋﻴﻨﺎﻩ، ﻭﺃﻟﻘﻰ ﺭﺫﺍﺫﻩ ﻓﻲ ﻭﺠﻪ ﻋﺒﺎﺩﺓ ﻭﻗﺎل:‬ ‫- ﺃﻩ.. ﻜ ـل ﺍﻟﻠ ـﻲ ﺘﺘﺎﺨ ـﺩ ﻓﻠﻭﺴ ـﻪ ﺃﻭ ﺃﺭﻀ ـﻪ ﻴﻴﺠ ـﻲ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺠﺭﻱ ﻉ ﺍﻟﻌﻤﺩﺓ.‬ ‫- ﻤﺎ ﻫــﻭ....‬ ‫ـﻴﺎﺡ،‬ ‫ـل، ﺇﺫ ـﻭﺍﻟﻰ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ـﺩﺓ ﻴﻜﻤـ‬ ‫ـﻪ ﺍﻟﻌﻤـ‬ ‫ﻭﻻ ﻴﺩﻋـ‬ ‫ـﺎﻟﻰ ـﺭﺫﺍﺫ، ﻴﺒﺤ ـﺙ ـﺎﺩﺓ ﻋ ـﻥ ﻁﺭﻴ ـﻕ ـﺎﺏ‬ ‫ـ ﺍﻟﺒـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﻋﺒـ‬ ‫ﻭﻴﺘﺘـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺍﻟ ـﺫﻱ ﺃﻓﻠ ـﺕ ﻤﻨ ـﻪ، ﻴﺨ ـﺭﺝ ﻤﺴ ـﺭﻋﺎ ﺘﺸ ـﻴﻌﻪ ﺍﻟﻠﻌﻨ ـﺎﺕ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻩ ﺃﻥ‬‫ـﺎ، ﻭﻻ ـﺩﺭﻱ ـﺎ ﻋﺴـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﺎ ﻭﻏﺒﻨـ ﹰ‬ ‫ـﺊ ﻏﻴﻅـ ﹰ‬‫ﻴﻤﺘﻠـ‬ ‫ﻴﻔﻌل؟، ﺘﻌﺭﻑ ﻋﺒـﺎﺩﻩ ﻋﻠـﻰ ﺍﻟﺤـﺎﺝ ﺸـﻭﻗﻲ ﻭﻫـﻭ ﻋﺎﺌـﺩ‬ ‫ﻤـﻥ ﺍﻟﺠـﻴﺵ، ﻜـﺎﻥ ﻋﺒـﺎﺩﺓ ﻴﺸـﻕ ﺴـﻜﺔ ﺍﻟﻘﺭﻴـﺔ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬
‫ﻗﺩﻤﻴﻪ، ﻭﺴـﻴﺎﺭﺓ ﺍﻟﺤـﺎﺝ ﺠـﺎﺀﺕ ﺘﺴـﺭﻉ ﺨﻠﻔـﻪ، ﻭﺤـﻴﻥ‬ ‫ﺃﺩﺭﻜﺕ ﻋﺒﺎﺩﺓ ﺘﻭﻗـﻑ، ﻭﻓـﺘﺢ ﻟـﻪ ﺍﻟﺒـﺎﺏ، ﺍﻤـﺘﻸ ﻋﺒـﺎﺩﺓ‬ ‫ﺯﻫـﻭﺍ ﻭﻫـﻭ ﻻ ﻴﺼـﺩﻕ، ﺍﻨﺘـﺯﻉ ﻁﺎﻗﻴﺘـﻪ ﺍﻟﻤﻴـﺭﻱ ﻤـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ﻓ ـﻭﻕ ﺭﺃﺴ ـﻪ ﻭﻜﻭﻤﻬ ـﺎ ﻓ ـﻲ ﻴ ـﺩﻩ، ﻤ ـﺭﻕ ﺴ ـﺭﻴﻌﺎ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻪ، ـﺄﻟﻪ ـﻥ ـﺎﺭ‬ ‫ـﺎﻓﺢ ـﺎﺝ ﻭﻗﺒﻠـ ﺴـ ﻋـ ﺃﺨﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ـﺎﺏ ﻭﺼـ‬ ‫ﺍﻟﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺠﻴﺵ، ﻗـﺎل ﻋﺒـﺎﺩﺓ: ﻤـﺎ ﺍﺼـﻁﻠﺤﻨﺎ ﺨـﻼﺹ، ﻀـﺤﻙ‬ ‫ﺸﻭﻗﻲ ﻋﺎﻟﻴﺎ: ﻭﺍﻟﺼﻠﺢ ﺨﻴﺭ.‬ ‫ـﻕ ـﺩﻭﺀ، ـﺎﻥ‬ ‫ﻭﻜـ‬ ‫ـﺕ ـﻴﺎﺭﺓ ـﻕ ﺍﻟﻁﺭﻴـ ﺒﻬـ‬ ‫ﺘﺸـ‬ ‫ﻜﺎﻨـ ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﻋﺒ ـﺎﺩﺓ ﻴ ـﺩﻗﻕ ﺍﻟﻨﻅ ـﺭ ﻓﻴﻤ ـﺎ ﺤﻭﻟ ـﻪ، ﺜ ـﻡ ﻴﺨ ـﺘﻠﺱ ﺒ ـﻴﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻴﻥ ﻭﺍﻟﺤـﻴﻥ ﻨﻅـﺭﺓ ﻟﻠﺤـﺎﺝ، ﻭﺍﻨـﺩﻫﺵ ﻜﺜﻴـﺭﺍ، ﻟﻤـﺎﺫﺍ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻴﻀﻴﻘﻭﻥ ﺒﻪ؟، ﻫﺎ ﻫـﻭ ﺍﻟﻁﻴـﺏ ﻴﻔـﺘﺢ ﻟـﻪ ﺍﻟﺒـﺎﺏ ﺒﻨﻔﺴـﻪ،‬ ‫ـﻊ ـﺭﻭﺩﻩ‬ ‫ـﺎ.. ﻭﻗﻁـ ﺸـ‬ ‫ـﺤﻙ ﻋﺎﻟﻴـ ﹰ‬ ‫ـﻪ ـﺩﻴﺙ ﻭﻴﻀـ‬ ‫ﻭﻴﺒﺎﺩﻟـ ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﻤﻥ ﺠﺩﻴـﺩ، ﺴـﺄﻟﻪ ﻋـﻥ ﻤﺴـﺘﻘﺒﻠﻪ ﻭﻤـﺎ ﻋﺴـﺎﻩ ﺃﻥ ﻴﻔﻌـل‬ ‫ﺒﻌﺩ ﺃﻥ ﻴﻘﻀﻲ ﻤـﺩﺓ ﺍﻟﺨﺩﻤـﺔ، ﻨﻅـﺭ ﻋﺒـﺎﺩﺓ ﺇﻟـﻰ ﺒﻴـﻭﺕ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ ﺍﻟﻭﺍﻁﺌـﺔ، ﺜـﻡ ﻨﻘـل ﻋﻴﻨﻴـﻪ ﻓـﻲ ﺍﺘﺠـﺎﻩ ﺃﻁـﺭﺍﻑ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ ﺤﻴﺙ ﺍﻟﺒﻴـﺕ ﺍﻟـﺭﺍﺒﺽ ﻫﻨـﺎﻙ ﻭﻗـﺎل: ﺃﺴـﺎﻓﺭ ﻴـﺎ‬ ‫ﺤﺎﺝ.‬ ‫ﺒﺎﺩﺭﻩ ﺍﻟﺤﺎﺝ : ﺨﻴﺭ ﻤﺎ ﻋﻤﻠــﺕ.‬
‫ﻭﻫل ﻫﻨﺎﻙ ﺤﻠـﻡ ﺴـﻭﻯ ﺍﻟﺴـﻔﺭ، ﻟﻘـﺩ ﺴـﻤﻊ ﻤـﻥ‬ ‫ﻜﺜﻴﺭﻴﻥ ﻴﺭﺩﺩﻭﻥ:‬ ‫- ﺍﻟﺤﻠﻡ ﻤﺵ ﻫﻨﺎ.. ﺍﻟﺤﻠﻡ ﻫﻨﺎﻙ.‬ ‫ـﻡ ـﻭ ـﺩﺍ ـﻥ ـﻭﺕ‬ ‫ـﻭﺭﻥ ﺃﻥ ﺍﻟﺤﻠـ ﻴﻨﻤـ ﺒﻌﻴـ ﹰ ﻋـ ﺍﻟﺒﻴـ‬ ‫ﻴﺘﺼـ‬ ‫ـﻰ ـﺫﻴﻥ ـﺘﻨﺩﻭﻥ‬ ‫ﻴﺴـ‬ ‫ـﻘﺔ ﻜﺎﻟﻤﺭﻀـ ﺍﻟـ‬‫ـﺔ، ﺍﻟﻤﺘﻼﺼـ‬‫ﺍﻟﻭﺍﻁﺌـ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﺒﻌﻀـﻬﻡ ﺍﻟـﺒﻌﺽ، ﻭﻤـﻊ ﺫﻟـﻙ ﻫﻨـﺎﻙ ﻤـﻥ ﻴﻘﺴـﻡ‬ ‫ـﻤﻭﻥ ﺃﻭ ﻻ‬‫ـﺎ.. ﻴﻘﺴــ‬‫ـﻭﻥ ﺇﻻ ﻫﻨــ‬‫ـﻡ ﻻ ﻴﻜــ‬‫ﺃﻥ ﺍﻟﺤﻠــ‬ ‫ﻴﻘﺴ ـﻤﻭﻥ، ﺍﻟ ـﺩﻨﻴﺎ ﺘﻐﻴ ـﺭ ﻟﻭﻨﻬ ـﺎ ﻫﻨ ـﺎﻙ، ﻁ ـﻭﺍل ﻁﺭﻴﻘ ـﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺕ‬‫ـﺎ، ﻭﺍﻟﺘﻬﻤـ‬‫ـﺭﺕ ﻤﺒﺎﻨﻴﻬـ‬‫ـﺢ ـﺭﻯ ـﺩ ﺍﺤﻤـ‬ ‫ﻭﻗـ‬ ‫ﻴﻠﻤـ ﺍﻟﻘـ‬ ‫ـﻔﻠﺘﻴﺔ‬ ‫ـﺭﻕ ﺍﻹﺴـ‬ ‫ـﺩﺕ ﺍﻟﻁـ‬ ‫ـﺎ، ﻭﺍﻤﺘـ‬ ‫ـﺔ ﻤﻨﻬـ‬ ‫ـﻭﺭ ﺃﻭﺩﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺠﺴـ‬ ‫ـﺔ ـﻲ‬ ‫ـﺔ ﻋﻠﻴﻠـ ﻫـ‬ ‫ـﺎﺒﻴﻥ ـﺎﺭﺓ، ـﻜﺔ ـﺫﻩ ﺍﻟﻘﺭﻴـ‬ ‫ﺴـ ﻫـ‬ ‫ﺠﺒـ‬ ‫ﻜﺜﻌـ‬ ‫ﺍﻷﺨ ـﺭﻯ، ﺘﻭﺸ ـﻙ ﺃﻥ ﺘﺼ ـﺭﺥ ﺘﺤ ـﺕ ﻋﺠ ـﻼﺕ ﺴ ـﻴﺎﺭﺓ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻋﺩ‬‫ـﻜﻴﻨﺔ ﺇﻻ ﺘﺼـ‬‫ـﻴﺎﺭﺓ ﺍﻟﻤﺴـ‬‫ـﺎﺝ، ﻭﻻ ـﻭﺏ ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﻴﻨـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﺍﻟﻐﺒﺎﺭ.‬ ‫- ﺘﺴﺎﻓﺭ ﻓﻴﻥ ﻴﻌﻨـﻲ؟‬ ‫ــﺔ..‬ ‫ـﺔ ـﺎ ـﺎﺝ.. ـﺭﺍﻕ.. ﺍﻟﺴﻌﻭﺩﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻌـ‬ ‫- ﺃﻱ ﺤﺎﺠـ ﻴـ ﺤـ‬ ‫ﺃﻭ ﺤﺘﻰ ﺍﻟﻨﻤﺴــﺎ.‬
‫ـﺎ ﻤﻔﺎﺠﺌــﺎ، ﻭﺼــﺭﺨﺕ‬‫ـﺎﺩﻯ ﺍﻟﺤــﺎﺝ ﻤﺭﺘﻔﻌـ‬‫ﺘﻔـ‬ ‫ـﺭﺍﺥ ـﻰ ـﻪ‬ ‫ﻋﻠـ ﻭﺠـ‬ ‫ـﺭ ـﺭ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ـﻼﺕ ـﺌﻥ، ﻭﻅﻬـ ﺃﺜـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺍﻟﻌﺠـ‬ ‫ـﻌﺕ‬ ‫ـﺩ، ﺍﺘﺴـ‬ ‫ـﻡ ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ـﺎﺝ، ـﻪ ـﺎﺩ ﻭﺍﺒﺘﺴـ ﻤـ‬ ‫ﻟﻜﻨـ ﻋـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﺍﺒﺘﺴﺎﻤﺘﻪ:‬ ‫- ﺨﻠﺹ ﺠﻴﺸﻙ ﺒﺱ ﻭﺘﻌﺎﻟـﻰ.‬ ‫ﻭﻀﻊ ﻫﺫﻩ ﺍﻟﻜﻠﻤـﺔ ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﺤﻠﻘـﺎ ﻓـﻲ ﺃﺫﻨـﻪ، ﻴﻔﻜـﺭ‬ ‫ـﺎ ـﻲ‬ ‫ـﻪ، ﻴﺤﻔﻅﻬـ ﻓـ‬ ‫ـﺎ، ـﻲ ـﺤﻭﻩ ﻭﻨﻭﻤـ‬ ‫ـﺎ ﺩﻭﻤـ ﻓـ ﺼـ‬ ‫ﻓﻴﻬـ‬ ‫ـﻲﺀ، ـﺎﺭﺕ ﺭﺩﺍ ـﻥ ـﻪ، ـﺩ‬ ‫ﹰ ﻴﺤـ ﺇﻟﻴـ ﻴﻌـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ﺍ ـﺫﻫﺎﺏ ﻭ ﺍﻟﻤﺠـ‬ ‫ﻟـ‬ ‫ـﻭﻱ ـﻔﺤﺔ ـل ـﻭﻡ‬ ‫ﻜـ ﻴـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺭﻯ، ﻭﻴﻁـ‬ ‫ـﺎﻡ ـﻭ ﺍﻷﺨـ‬ ‫ﺍﻷﻴـ ﺘﻠـ‬ ‫ﺒﺘﺩﻭﻴﻨﻬﺎ ﻓﻲ ﻜﺭﺍﺴﺘﻪ.‬ ‫ـﻰ ـﺎﺩﺓ‬ ‫ـﺭﻩ، ﺃﻨﻬـ ﻋﺒـ‬‫ـﺎﺀ ـﻭﻡ ـﺫﻱ ﺍﻨﺘﻅـ‬ ‫ﻭﺠـ ﺍﻟﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺠﻴﺸﻪ، ﺼـﺎﺭ ﺍﻵﻥ ﺠـﺎﻫﺯﺍ ﺘﻤﺎﻤـﺎ ﻟﻠﺤﻠـﻡ، ﺤﻴـﺙ ﻴﻨﻤـﻭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻫﻨﺎﻙ ﻓـﻲ ﺍﻟـﺒﻼﺩ ﺍﻟﺒﻌﻴـﺩﺓ ﺃﻭ ﺍﻟﻘﺭﻴﺒـﺔ، ﺍﻟﻤﻬـﻡ ﺃﻥ ﺘﻜـﻭﻥ‬ ‫ـﻰ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﻤﺘﻼ ـﻘﺔ ﻜﺎﻟﻤﺭﻀـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺩﺍ ـﻥ ـﻭﺕ ﺍﻟﻭﺍﻁﺌـ‬ ‫ﺒﻌﻴـ ﹰ ﻋـ ﺍﻟﺒﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺫﻴﻥ ﻴﻌـﺎﻨﻭﻥ ﺴـﻼ ﻭﻫـﺯﺍﻻ.. ﻜـﺎﻥ ﺍﻟﻠﻴـل ﻗـﺩ ﺯﺤـﻑ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺒﻎ‬ ‫ـﺎ، ﻭﺼـ‬ ‫ـﺎﺭﻓﻬﺎ ﻭﺃﺠﺭﺍﻨﻬـ‬ ‫ـﺔ، ـﺘﻬﻡ ﻤﺼـ‬ ‫ـﻰ ﺍﻟﻘﺭﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ﺍﻟﻤﺘﺒﻘﻲ ﻤـﻥ ﺒﺩﺍﻴـﺔ ﺍﻟﺴـﻜﺔ ﺍﻟﺘﺭﺍﺒﻴـﺔ ﺍﻟﺼـﻐﻴﺭﺓ، ﻭﻋـﻼ‬ ‫ﻨﻘﻴﻕ ﺍﻟﻀـﻔﺎﺩﻉ ﺒﺸـﻜل ﻫﺴـﺘﻴﺭﻱ ، ﻜـﺎﻥ ﻴﻤﻀـﻲ ﺇﻟـﻰ‬
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831
831

Recomendados

698
698698
698kotob arabia
 
الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجا
الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجا الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجا
الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجاعوده عبد الله
 
دكتور عبد الغفار سليمان البنداري
دكتور عبد الغفار سليمان البنداريدكتور عبد الغفار سليمان البنداري
دكتور عبد الغفار سليمان البنداريssuser2e4a96
 
راز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
راز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانیراز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
راز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانیalireza behbahani
 
Ar 100 kalema_qur3anya
Ar 100 kalema_qur3anyaAr 100 kalema_qur3anya
Ar 100 kalema_qur3anyaSalah Abdelsalam
 
وكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علوي
وكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علويوكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علوي
وكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علويAbdellatif Aloui
 
السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد
السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد
السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد Hassan Elagouz
 
4613
46134613
4613kotob arabia
 

Recomendados

698
698698
698kotob arabia
 
الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجا
الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجا الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجا
الخطاب عند_الأنبياء_عليهم_السلام_من_منظور_قرآني_موسى_عليه_السلام_نموذجاعوده عبد الله
 
دكتور عبد الغفار سليمان البنداري
دكتور عبد الغفار سليمان البنداريدكتور عبد الغفار سليمان البنداري
دكتور عبد الغفار سليمان البنداريssuser2e4a96
 
راز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
راز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانیراز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
راز دهر از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانیalireza behbahani
 
Ar 100 kalema_qur3anya
Ar 100 kalema_qur3anyaAr 100 kalema_qur3anya
Ar 100 kalema_qur3anyaSalah Abdelsalam
 
وكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علوي
وكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علويوكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علوي
وكان صديقي ... شعر عبد اللطيف علويAbdellatif Aloui
 
السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد
السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد
السراج المنير للشيخ فوزى محمد أبوزيد Hassan Elagouz
 
4613
46134613
4613kotob arabia
 
Lei 241 2010 - plano carreira magisterio
Lei 241 2010 - plano carreira magisterioLei 241 2010 - plano carreira magisterio
Lei 241 2010 - plano carreira magisteriotonyesther
 
Nhóm 5 final project
Nhóm 5 final projectNhóm 5 final project
Nhóm 5 final projectTrâm Anh
 
Pavê de brigadeiro com sorvete
Pavê de brigadeiro com sorvetePavê de brigadeiro com sorvete
Pavê de brigadeiro com sorveteRinara Domingues
 
Phed me
Phed mePhed me
Phed meRona Lorizz Dulpina
 
Richard
RichardRichard
RichardRichard Stiben
 
De popper à nova heterodoxia
De popper à nova heterodoxiaDe popper à nova heterodoxia
De popper à nova heterodoxiaRodrigo Garbelotti Barsotti
 
Cultura, ciudad, acción colectiva
Cultura, ciudad, acción colectivaCultura, ciudad, acción colectiva
Cultura, ciudad, acción colectivaRogellio Herrera Scc
 
Linkedin Groups
Linkedin GroupsLinkedin Groups
Linkedin GroupsTom Rogers
 
Nova friburgo
Nova friburgoNova friburgo
Nova friburgoRegiwalt
 
Fotosintesis cindea
Fotosintesis cindeaFotosintesis cindea
Fotosintesis cindeaRoger Campos
 
8 Public Procurement policy Armenia_Russian
8 Public Procurement policy Armenia_Russian8 Public Procurement policy Armenia_Russian
8 Public Procurement policy Armenia_RussianSupport for Improvement in Governance and Management SIGMA
 
Roci
RociRoci
RociROCI7223498342
 
El paleolítico
El paleolíticoEl paleolítico
El paleolíticoRudy Melendez
 
Design platform
Design platformDesign platform
Design platformQuenton Longmire Cook
 
Pbi
PbiPbi
PbiArne FC Adicto Mba
 
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010rexbanon
 
Workshop CRM Arié
Workshop CRM AriéWorkshop CRM Arié
Workshop CRM AriéKeyAdvert
 
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011Ronan Vance
 
Wael Sami - Copy(1)
Wael Sami - Copy(1)Wael Sami - Copy(1)
Wael Sami - Copy(1)Wael Sami
 
Prova Rosa 1° Dia
Prova Rosa 1° DiaProva Rosa 1° Dia
Prova Rosa 1° DiaRonan Alves
 
pt-6
pt-6pt-6
pt-6khalid alhosni
 
العدد الثالث.pdf
العدد الثالث.pdfالعدد الثالث.pdf
العدد الثالث.pdfM'hammed Hamdaoui
 

Mais conteúdo relacionado

Destaque

Lei 241 2010 - plano carreira magisterio
Lei 241 2010 - plano carreira magisterioLei 241 2010 - plano carreira magisterio
Lei 241 2010 - plano carreira magisteriotonyesther
 
Nhóm 5 final project
Nhóm 5 final projectNhóm 5 final project
Nhóm 5 final projectTrâm Anh
 
Pavê de brigadeiro com sorvete
Pavê de brigadeiro com sorvetePavê de brigadeiro com sorvete
Pavê de brigadeiro com sorveteRinara Domingues
 
Cultura, ciudad, acción colectiva
Cultura, ciudad, acción colectivaCultura, ciudad, acción colectiva
Cultura, ciudad, acción colectivaRogellio Herrera Scc
 
Linkedin Groups
Linkedin GroupsLinkedin Groups
Linkedin GroupsTom Rogers
 
Nova friburgo
Nova friburgoNova friburgo
Nova friburgoRegiwalt
 
Fotosintesis cindea
Fotosintesis cindeaFotosintesis cindea
Fotosintesis cindeaRoger Campos
 
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010rexbanon
 
Workshop CRM Arié
Workshop CRM AriéWorkshop CRM Arié
Workshop CRM AriéKeyAdvert
 
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011Ronan Vance
 
Wael Sami - Copy(1)
Wael Sami - Copy(1)Wael Sami - Copy(1)
Wael Sami - Copy(1)Wael Sami
 
Prova Rosa 1° Dia
Prova Rosa 1° DiaProva Rosa 1° Dia
Prova Rosa 1° DiaRonan Alves
 

Destaque (20)

Lei 241 2010 - plano carreira magisterio
Lei 241 2010 - plano carreira magisterioLei 241 2010 - plano carreira magisterio
Lei 241 2010 - plano carreira magisterio
 
Nhóm 5 final project
Nhóm 5 final projectNhóm 5 final project
Nhóm 5 final project
 
Pavê de brigadeiro com sorvete
Pavê de brigadeiro com sorvetePavê de brigadeiro com sorvete
Pavê de brigadeiro com sorvete
 
Phed me
Phed mePhed me
Phed me
 
Richard
RichardRichard
Richard
 
De popper à nova heterodoxia
De popper à nova heterodoxiaDe popper à nova heterodoxia
De popper à nova heterodoxia
 
Cultura, ciudad, acción colectiva
Cultura, ciudad, acción colectivaCultura, ciudad, acción colectiva
Cultura, ciudad, acción colectiva
 
Linkedin Groups
Linkedin GroupsLinkedin Groups
Linkedin Groups
 
Nova friburgo
Nova friburgoNova friburgo
Nova friburgo
 
Fotosintesis cindea
Fotosintesis cindeaFotosintesis cindea
Fotosintesis cindea
 
8 Public Procurement policy Armenia_Russian
8 Public Procurement policy Armenia_Russian8 Public Procurement policy Armenia_Russian
8 Public Procurement policy Armenia_Russian
 
Roci
RociRoci
Roci
 
El paleolítico
El paleolíticoEl paleolítico
El paleolítico
 
Design platform
Design platformDesign platform
Design platform
 
Pbi
PbiPbi
Pbi
 
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
C:\users\administrador\documents\nuevo catalogo 2010
 
Workshop CRM Arié
Workshop CRM AriéWorkshop CRM Arié
Workshop CRM Arié
 
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
CJU 2011: Consumer Shopping Trends, September 22, 2011
 
Wael Sami - Copy(1)
Wael Sami - Copy(1)Wael Sami - Copy(1)
Wael Sami - Copy(1)
 
Prova Rosa 1° Dia
Prova Rosa 1° DiaProva Rosa 1° Dia
Prova Rosa 1° Dia
 

Semelhante a 831

السيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميين
السيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميينالسيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميين
السيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميينKhanzad Barzinjy
 
احاديث الفتن
احاديث الفتن احاديث الفتن
احاديث الفتن osama mostafa
 
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علويقصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علويAbdellatif Aloui
 
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علويقصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علويAbdellatif Aloui
 

Semelhante a 831 (11)

pt-6
pt-6pt-6
pt-6
 
العدد الثالث.pdf
العدد الثالث.pdfالعدد الثالث.pdf
العدد الثالث.pdf
 
5110
51105110
5110
 
The Book of Prophet Habakkuk-Pashto Persian.pdf
The Book of Prophet Habakkuk-Pashto Persian.pdfThe Book of Prophet Habakkuk-Pashto Persian.pdf
The Book of Prophet Habakkuk-Pashto Persian.pdf
 
PASHTO - The Book of the Prophet Nahum.pdf
PASHTO - The Book of the Prophet Nahum.pdfPASHTO - The Book of the Prophet Nahum.pdf
PASHTO - The Book of the Prophet Nahum.pdf
 
السيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميين
السيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميينالسيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميين
السيدة رصد ودورها في سياسة الفاطميين
 
احاديث الفتن
احاديث الفتن احاديث الفتن
احاديث الفتن
 
Pashto Persian - 1st Maccabees.pdf
Pashto Persian - 1st Maccabees.pdfPashto Persian - 1st Maccabees.pdf
Pashto Persian - 1st Maccabees.pdf
 
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علويقصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
 
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علويقصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
قصيدة الإرهابي ... شعر عبد اللطيف علوي
 
٢١ فائدة في صيام ٦ شوال
٢١ فائدة في صيام ٦ شوال٢١ فائدة في صيام ٦ شوال
٢١ فائدة في صيام ٦ شوال
 

Mais de kotob arabia

Mais de kotob arabia (20)

1086
10861086
1086
 
960
960960
960
 
764
764764
764
 
6487
64876487
6487
 
6205
62056205
6205
 
942
942942
942
 
96
9696
96
 
5962
59625962
5962
 
763
763763
763
 
6486
64866486
6486
 
745
745745
745
 
6204
62046204
6204
 
6435
64356435
6435
 
5961
59615961
5961
 
6182
61826182
6182
 
959
959959
959
 
941
941941
941
 
594
594594
594
 
762
762762
762
 
744
744744
744
 

831

  • 1.
  • 2. ‫ﻓﻲ ﻭﺠﻪ ﺍﻟﺭﻴﺢ :‬ ‫"ﺍﻟــﻤـﻨــﺎﺩﻯ"‬ ‫‪‬‬ ‫ﺭﻭﺍﻴــﺔ‬ ‫ﻓﺭﻴﺩ ﻤﺤﻤﺩ ﻤﻌﻭﺽ‬
  • 3. ‫ﻃﺒﻘﺎ ﻟﻘﻮﺍﻧﲔ ﺍﳌﻠﻜﻴﺔ ﺍﻟﻔﻜﺮﻳﺔ‬ ‫א‬ ‫א‬ ‫א‬ ‫.‬ ‫אא‬ ‫א‬ ‫)ﻋـﱪ ﺍﻻﻧﱰﻧـﺖ ﺃﻭ‬ ‫א‬ ‫אא‬ ‫ﻟﻠﻤﻜﺘﺒــﺎﺕ ﺍﻻﻟﻜﱰﻭﻧﻴــﺔ ﺃﻭ ﺍﻷﻗــﺮﺍﺹ ﺍﳌﺪﳎــﺔ ﺃﻭ ﺍﻯ‬ ‫א‬ ‫ﻭﺳﻴﻠﺔ ﺃﺧﺮﻯ (‬ ‫א‬ ‫א‬ ‫.‬ ‫.‬ ‫א א‬
  • 4. ‫ﺒﺴﻡ ﺍﻟﻠـﻪ ﺍﻟﺭﺤﻤﻥ ﺍﻟﺭﺤﻴﻡ‬ ‫ﻨـــﺩﺍﺀ:‬ ‫ﻤﻥ ﻓﺭﻴﺩ ﻤﺤﻤﺩ ﻤﻌﻭﺽ ﺍﺒـﻥ ﺍﺒـﺭﺍﻫﻴﻡ ﺃﺒـﻭ ﺩﺸـﻴﺵ‬ ‫ﺍﻟﺴﺎﻤﻭﻟﻲ.. ﺍﻟﻌﺎﺸﻕ ﻟـ "ﺴﺎﻤﻭل" ﻤﺭﻜﺯ ﺍﻟﻤﺤﻠـﺔ، ﻭﺍﻟـﺫﻱ ﻻ‬ ‫ﻴﺯﺍل ﻴﺘﺸﺒﺙ ﺒﻬﺎ، ﻭﻴﺘﻨﻘل ﺴﺎﻋﺔ ﺍﻟﻌﺼـﺎﺭﻱ ﺒـﻴﻥ ﻗﻨﻭﺍﺘﻬـﺎ،‬ ‫ﻭﺤﻘﻭﻟﻬﺎ ﺍﻟﺯﺍﺨﺭﺓ ﺒﺎﻟﺨﻴﺭ.‬
  • 5. ‫ﺇﻟــﻰ:‬ ‫ﺒﻐﺩﺍﺩ.. ﺍﻟﺤﻠﻭﺓ ﺍﻟﺠﻤﻴﻠﺔ.. ﺃﻡ ﺍﻟﻌﻴﻭﻥ ﺍﻟﻜﺤﻴﻠﺔ ﻭﺃﻗﻭل ﻟﻬﺎ:‬ ‫ﺭﺤﻠﺘﻨﺎ ﺇﻟﻴﻙ ﻴﺎ ﺤﺒﻴﺒﺘﻲ ﻗﺭﻴﺒﺔ ﺇﻟﻰ ﻜل ﺸﺒﺭ ﻓﻴﻬﺎ، ﻭﺇﻟﻰ ﻜل ﻨﺨﻠﺔ‬ ‫ﺒﺎﺴﻘﺔ ﻓﻭﻕ ﺃﺭﺍﻀﻴﻬﺎ، ﻭﺍﻟﻰ ﻜل ﺫﺭﺓ ﺘﻨﺎﺜﺭﺕ ﻤﻥ ﻓﻌل ﺍﻟﻌﺩﻭﺍﻥ.‬ ‫ﺜﻡ ﺇﻟﻰ "ﺍﻷﻋﻅﻤﻴﺔ" .. ﺤﻴﺎﺘﻲ، ﺘﺤﻴـﺎﺘﻲ، ﻭﺇﻟـﻰ ﺴـﺎﺤﺔ‬ ‫ﻓﻠﺴﻁﻴﻥ ﺍﻟﺠﻤﻴﻠﺔ.‬ ‫ﻭﺇﻟــﻰ:‬ ‫ﺼﺩﻴﻘﻲ ﺍﻟﻤﺒﺩﻉ/ ﻤﺤﻤﺩ ﻓﺘﺤﻲ ﺍﻟﺸﺭﻗﺎﻭﻱ. ﻭﻜل ﺍﻟﻤﺒﺩﻋﻴﻥ‬ ‫ﺍﻟﺸﺭﻓﺎﺀ.‬ ‫ﻤﻌﺎ "ﻓﻲ ﻭﺠﻪ ﺍﻟﺭﻴﺢ"‬ ‫ﻓﺭﻴﺩ ﻤﺤﻤﺩ ﻤﻌﻭﺽ‬
  • 6. ‫ﻤــﺩﺨــل:‬ ‫ﺃﻨﺎﺩﻱ ﻋﻠﻰ ﻤﻴــﻥ.‬ ‫ﻭﺃﻨﺎﺩﻱ ﻋﻠﻰ ﺇﻴــﻪ.‬ ‫ﻭﺍﻟﻠﻲ ﺒﻴﻀﻴﻊ ﺃﻜﺘـﺭ.‬ ‫ﻡ ﺍﻟﻠـﻲ ﺒﻼ ﺇﻴــﻪ.‬ ‫ﻤﻥ ﻨﺩﺍﺀﺍﺕ ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻱ:‬ ‫ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻓﺘﺢ ﺍﷲ ﻏﺭﻴﺏ‬
  • 7. ‫)١(‬ ‫"ﺍﻟﻌﻴﻨـﺔ ﺒﻴ ّﻨــﺔ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ"‬ ‫ـ‬ ‫ـﺏ ـﺄﻋﻠﻰ ـﻭﺘﻪ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ﻴﻨ ــﺎﺩﻱ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ ﺍﻟﻐﺭﻴـ ﺒـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻫ ـﻭ ﻴﺤﻤ ـل ﺍﻟﻌﻴﻨ ـﺔ ﻓ ـﻲ ﻴ ـﺩﻩ، ﻴﻠ ـﻑ ﺒﻬ ـﺎ ﺍﻟﺸ ـﻭﺍﺭﻉ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﺍﻟﺤﻭﺍﺭﻱ ﻭﺍﻷﺯﻗــﺔ.‬ ‫ﻜﺎﻨ ـﺕ ﺍﻟﻌ ‪‬ﻨ ــﺔ ﻓ ـﻲ ﻫ ـﺫﻩ ﺍﻟﻤ ـﺭﺓ ﺴ ـﻤﻜﺘﻴﻥ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺴـﻤﻙ ﺍﻟﺤـﺎﻤﻭل ﺍﻟﻁـﺎﺯﺝ، ﺤـﻴﻥ ﺤﻤﻠﻬـﺎ ﻓـﻲ ﺍﻟﺼـﺒﺎﺡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺇﻟﻰ ﻭﻋﺎﺌـﻪ ﻗﻔـﺯﺕ ﺇﺤـﺩﺍﻫﻤﺎ ﺇﻟـﻰ ﺍﻷﺭﺽ، ﻭﺤـﻴﻥ ﻤـﺩ‬ ‫ـﻤﺱ‬ ‫ـﺭﻯ ـﺭ ﺃﻥ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻏﻴـ‬ ‫ـﺎ ـﺯﺕ ﺍﻷﺨـ‬ ‫ـﺩﻩ ﻭﺍﻟﺘﻘﻁﻬـ ﻗﻔـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ﺍﺭﺘﻔﻌ ـﺕ ﺇﻟ ـﻰ ﺃﻋﻠ ـﻰ ﺍﻷﺴ ـﻁﺢ ﻭﻏﻤ ـﺭﺕ ﻜ ـل ﺸ ـﻲﺀ،‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـﺎ، ﺃﻭ‬‫ـﺕ ﺃﻋﻴﻨﻬﻤـ‬‫ـﻰ ﺠﺤﻅـ‬‫ـﻤﻜﺘﻴﻥ ﺤﺘـ‬‫ـﺕ ﺍﻟﺴـ‬‫ﻭﺃﺩﺭﻜـ‬ ‫ـﺎ،‬ ‫ـﺕ ﻋﻠﻴﻬﻤـ‬ ‫ـﻴﻥ ـﻲ ﺒﺼـ‬ ‫ـﺎ ـﻥ ـﺭﺓ ﺍﻷﻋـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﺭﺒﻤـ ﻤـ ﻜﺜـ‬ ‫ﻭﺍﻷﻴﺩﻱ ﺍﻟﺘﻲ ﻋﺒﺜـﺕ ﺒﻬﻤـﺎ ﻟﻔﺤـﺹ ﺍﻟﻌﻴﻨـﺔ، ﺍﻴـﺎ ﻜـﺎﻥ،‬ ‫ـﺔ‬‫ـﻴﺒﻪ ـﻲ ﻨﻬﺎﻴـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺔ ـﻥ ﻨﺼـ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﺒﻴﻨـ ﻤـ‬‫ـﺘﻜﻭﻥ ﺍﻟﻌﻴﻨـ‬‫ﺴـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻁﺎﻑ، ﻋﻨـﺩﻤﺎ ﻴﻌـﻭﺩ ﻟﻠﺒـﺎﺌﻊ ﺒﻌـﺩ ﺃﻥ ﻴﻨﻬـﻲ ﺩﻭﺭﺘـﻪ،‬ ‫ﺒل ﺴﻴﻀﻊ ﺍﻟﺒـﺎﺌﻊ ﻓﻭﻗﻬﻤـﺎ ﺍﺜﻨﺘـﻴﻥ ﺃﺨـﺭﻴﺘﻴﻥ ﺒﻘﻴﺘـﺎ ﻓـﻲ‬ ‫ﻗﻌﺭ ﺍﻟﻘﻔﺔ، ﺜـﻡ ﻴﻌﻁﻴﻬﻤـﺎ ﺇﻴـﺎﻩ، ﻭﻴﻤـﺩ ﻴـﺩﻩ ﻓـﻲ ﺍﻟﺠﻴـﺏ‬ ‫ﺍﻟﻤﻤﺘﻠ ـﺊ ﺒ ـﺎﻟﻨﻘﻭﺩ ﺍﻟﻤﻌﺩﻨﻴ ـﺔ ﺍﻟﺨ ـﺭﺩﺓ ﻟﻴ ـﺩﺱ ﺸ ـﻴﺌﺎ ﻓ ـﻲ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬
  • 8. ‫ﻴﺩﻩ، ﻻ ﻴﻀـﻌﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻓـﻲ ﺠﻴﺒـﻪ ﻗﺒـل ﺃﻥ ‪‬ﻘﺒـل‬ ‫ﻴ‬ ‫ﻴﺩﻩ ﺜﻡ ﻴﻤﻀـﻲ، ﺘﺒﺘﻠﻌـﻪ ﺍﻟـﺩﻭﺭ ﻭﺍﻟﺤـﻭﺍﺭﻱ، ﺜـﻡ ﺘﻠﻔﻅـﻪ‬ ‫ـﻪ ـﻰ ـﺎﺏ‬ ‫ـﻊ ـل ﺃﻥ ﻴﺘﺠـ ﺇﻟـ ﺍﻟﺒـ‬ ‫ـﻼﺀ ﺍﻟﻭﺍﺴـ ﻗﺒـ‬ ‫ـﻰ ﺍﻟﺨـ‬ ‫ﺇﻟـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻔﺘ ـﻭﺡ ﻓ ـﻲ ﺍﻟﻤﻭﺍﺠﻬ ـﺔ، ﻴﻤ ـﺭﻕ ﺇﻟﻴ ـﻪ ﺴ ـﺭﻴﻌﺎ.. ﺒﻌ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻗـﺕ ﻗﻠﻴـل ﺘﺴـﻤﻊ ﺁﺫﺍﻥ ﺍﻟﻅﻬـﺭ ﺒﺼـﻭﺘﻪ ﻤـﻥ ﺍﻟﺠـﺎﻤﻊ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻤﺠﺎﻭﺭ، ﺘﻠـﻙ ﻫـﻲ ﻋﻴﻨـﺔ ﺍﻟﺼـﺒﺎﺡ، ﻟﻜـﻥ ﻗـﺩ ﻴـﺄﺘﻲ‬ ‫ﺍﻟﻨﺩﺍﺀ ﻤﻔﺎﺠﺌـﺎ ﻓﺘﺨﺘﻠـﻑ ﺩﻭﺭﺘـﻪ ﻴﺒـﺩﻭ ﻭﺠﻬـﻪ ﻤﻌﺭﻭﻗـﺎ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻪ ـﺎﺭﻙ‬ ‫ـﻌﺘﻴﻥ ـﺎﺤﻅﺘﻴﻥ ﻭﻜﺄﻨـ ﻴﺸـ‬ ‫ﺠـ‬ ‫ـﺎﻩ ﻭﺍﺴـ‬ ‫ـﺩﻭ ﻋﻴﻨـ‬ ‫ﻭﺘﺒـ‬ ‫ـﺎ ـﺩﺍ،‬ ‫ـﺎ، ﺘﺄﻤﻠﻬـ ﺠﻴـ ﹰ‬ ‫ـﺎ، ـﻊ ﺒﺠﻭﺍﺭﻫـ‬ ‫ـﻤﻜﺘﻴﻥ ﺤﺎﻟﺘﻬﻤـ ﻗﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﻅﻠﻬ ـﺎ ﻴﺒ ـﺩﻭ ﻗﻠ ـﻴﻼ ﻟﻜﻨ ـﻪ ﻴﻜﻔﻴ ـﻪ، ﻭﺘﺒ ـﺩﻭ ﺍﻷﺭﺽ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺤﻭﻟﻬـﺎ ﻤﻜﺸـﻭﻓﺔ ﺒـﻼ ﻓـﺭﻉ ﺴـﻭﺍﻫﺎ، ﺘﺒـﺩﻭ ﻜﻤـﺎ ﻟـﻭ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ، ـﻥ ـﻤﻭﺭﺍ ـﻕ ـﺎ، ـﺢ‬ ‫ـﺕ ﻋﺭﻴﻀـ ﻟﻜـ ﻀـ ﹰ ﻟﺤـ ﺒﻬـ ﻤﺴـ‬ ‫ﻜﺎﻨـ‬ ‫ﻭﺠﻬـﻪ ﺒﻤﻨﺩﻴﻠ ـﻪ ﺍﻟﻤﺘﻜ ـﻭﻡ ﻓ ـﻲ ﺠﻴﺒ ـﻪ، ﻭﺘﻔ ـﺎﺩﻯ ﻤﺨﺎﻁ ـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـل ـﺩﻩ ـﻰ‬ ‫ـﻪ، ﺃﺩﺨـ ﻴـ ﺇﻟـ‬ ‫ـﺢ ـﻪ ﻭﺠﻬـ‬ ‫ـﺎﺒﻘﺎ ـﻭ ﻴﻤﺴـ ﺒـ‬ ‫ﺴـ ﹰ ﻭﻫـ‬ ‫ﺼ ـﺩﺭﻩ، ﻭﻫ ـﺯ ﺍﻟﺼ ـﺩﻴﺭﻱ ﻋﻠ ـﻰ ﺠﺴ ـﺩﻩ، ﻴﺠ ـﺭ ﺇﻟﻴ ـﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫‪‬‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻬﻭﺍﺀ، ﺘﺄﻤل ﺍﻟﺒﻠـﺩﺓ ﻤـﻥ ﻤﻭﻀـﻌﻪ، ﺘﺒـﺩﻭ ﻭﺍﻁﺌـﺔ ﺭﻏـﻡ‬ ‫ﻜ ـل ﺸ ـﻲﺀ، ﻜ ـﺄﻨﻬﻡ ﺍﺨﺘ ـﺎﺭﻭﺍ ﻟﻬ ـﺎ ﻫ ـﺫﺍ ﺍﻟﻤﻜ ـﺎﻥ ﺩﻭﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻏﻴﺭﻩ .‬ ‫- وﻋﻠﻴﻜــﻢ اﻟﺴــﻼم.‬
  • 9. ‫ـﻕ ﺃﻥ‬‫ـﺎﺭﻱ ـﻡ ﻴﻠﺤـ‬ ‫ﻭﻟـ‬ ‫ـﺎﺭ ﺍﻟﺠـ‬‫ﺭﺩ ـﻰ ﺍﻟﺤﻤـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ﻴـﺩﻗﻕ ﻓـﻲ ﺭﺍﻜﺒـﻪ، ﻭﺩ ﻟـﻭ ﻴﻤـﺩﺩ ﺭﺠﻠﻴـﻪ، ﻟﻘـﺩ ﺃﻨﻬـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ، ـﻪ ـﺭ ﺃﻥ ـﻨﻬﺽ ـﻥ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﻪ ـﻲ ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻴـ ﻟﻜﻨـ ﻓﻜـ‬ ‫ﻋﻤﻠـ ﻓـ‬ ‫ﻤﻜﺎﻨﻪ، ﻗﺎﻡ ﻴﺴـﺘﻨﺩ ﻋﻠﻴﻬـﺎ ﺃﻭﺸـﻙ ﺃﻥ ﺘﻨﺯﻟـﻕ ﻴـﺩﺍﻩ ﺇﻟـﻰ‬ ‫ﺃﺴﻔل، ﻏﻴﺭ ﺃﻨـﻪ ﺃﺩﺭﻙ ﺘﺠﻭﻴﻔـﺎ ﻓـﻲ ﺍﻟﺴـﺎﻕ ﻓﺘﻌﻠـﻕ ﺒـﻪ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺒﺩﺍ ﻜﺄﻨﻪ ﺘﻌﻠـﻕ ﻓـﻲ ﺭﻗﺒـﺔ ﺃﺤـﺩ، ﻫـل ﻴﺼـﺒﺢ ﻟﻠﺸـﺠﺭﺓ‬ ‫ﺭﻗﺒ ـﺔ؟، ﻭﻫ ـل ﻤ ـﻥ ﺍﻟﻤﻤﻜ ـﻥ ﺃﻥ ﻴﺘﻌﻠ ـﻕ ﺒﻬ ـﺎ؟، ﻭﻗ ـﻑ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻴﺘﺄﻤل ﺍﻟﻔـﺭﻭﻉ ﻤـﻥ ﻓﻭﻗـﻪ ﺍﻜﺘﺸـﻑ ﺘﺠـﺎﻭﻴﻑ ﻜﺜﻴـﺭﺓ،‬ ‫ﻫل ﻴـﺩﺭﻙ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﺎ ﺒﻴﻨﻬﻤـﺎ ﻤـﻥ ﺸـﺒﻪ، ﻫـﻭ‬ ‫ـﺎﻭﻴﻑ ـﺠﺭﺓ‬ ‫ﻜﺸـ‬ ‫ـﺭ ـﻼﻩ ـﺤﻭﺏ ـﺘﻸ ﺒﺎﻟﺘﺠـ‬ ‫ﻭﺍﻤـ‬ ‫ﺍﻵﺨـ ﻋـ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ـﻪ ﻫﺒ ـﺎﺕ ـﺭﻴﺢ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫‪‬ـ‬ ‫ـﺎﺜﺭﺕ ﻋﻠﻴـ‬‫ـﻭﺯ، ﻭﺘﻜـ‬‫ـﻭﺕ ﺍﻟﻌﺠـ‬‫ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﻓﺄﺨ ـﺫﺕ ﺒﻌﻀ ـﺎ ﻤ ـﻥ ﺸ ـﻌﺭﻩ، ﻭﺍﻟ ـﺒﻌﺽ ﺍﻵﺨ ـﺭ ﺒ ـﺭﻕ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻓﻭﻕ ﺍﻟﺭﺃﺱ، ﻭﻤـﺩ ﺃﻁﺭﺍﻓـﻪ ﻤـﻥ ﺘﺤـﺕ ﻁﺎﻗﻴـﺔ ﺒﻴﻀـﺎﺀ‬ ‫ﻤﺘﻬﺎﻟﻜﺔ.‬ ‫ﺒـﺩﺍ ﻜ ـل ﺸـﻲﺀ ﺠﻠﻴ ـﺎ.. ﻤﺸـﺎﻫﺩ ﻜﺜﻴ ـﺭﺓ ﺘﻌﺎﻗﺒ ـﺕ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ، ﻴﺭﻭﺡ ﻭﻴـﺄﺘﻲ ﺇﻟـﻰ ﻫﻨـﺎ.. ﻓـﻲ ﻜـل ﻤـﺭﺓ ﻴـﺄﺘﻲ‬ ‫ﺒﻌﺩ ﺩﻭﺭﺘـﻪ ﺍﻟﻴﻭﻤﻴـﺔ.. ﺍﻜﺘﺸـﻑ ﺫﻟـﻙ ﻤـﻥ ﻗﺒـل ﻤﻬﻤـﺎ‬ ‫ﻜﺎﻨﺕ ﻁﺒﻴﻌـﺔ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ ﻻﺒـﺩ ﻓـﻲ ﻨﻬﺎﻴـﺔ ﺍﻟﻠﻔـﺔ ﺃﻥ ﻴـﺄﺘﻲ‬ ‫ـﺎ.. ـﻥ ـﻑ،‬ ‫ـﺎﻥ ـﺩ ﺘﻌﺒﺘـ ﻤـ ﺍﻟﻠـ‬ ‫ـﻪ ﺘﻜﻭﻨـ ﻗـ‬ ‫ـﺎ. ﻷﻥ ﻗﺩﻤﻴـ‬ ‫ﺇﻟﻴﻬـ‬
  • 10. ‫ﻭﻓ ـﻲ ﻜ ـل ﻤ ـﺭﺓ ﻨ ـﺩﺍﺀ "ﻋﻘﺒ ـﺎل ﻋﻨ ـﺩﻜﻡ ﻭﺍﻟﺒﺭﻜ ـﺔ ﻓ ـﻲ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ ـ‬ ‫ﺠﻤﻌﻜ ـﻡ" ﻋﻨ ـﺩﻤﺎ ﺘﻬ ـل ﺍﻷﻓ ـﺭﺍﺡ ﻭ"ﺍﻟ ـﺩﻭﺍﻡ ﷲ ﻭﻻ ﻴﺒﻘ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻭﻡ، ﻭ "ﺍﷲ‬ ‫ـﺎﺀ ﺍﻟﻤﺤﺘـ‬ ‫ﺇﻻ ـﻪ ﺍﷲ" ـﺩﻤﺎ ـﺄﺘﻲ ﺍﻟﻘﻀـ‬ ‫ﻋﻨـ ﻴـ‬ ‫‪ ‬ﻭﺠـ‬ ‫ﻴﻌـﻭﺽ ﻋﻠﻴـﻪ" ﺇﺫﺍ ﻤﺎﻟـﺕ ﺍﻟﺒﻬﻴﻤـﺔ ﻭﻁﻠﺒـﺕ ﺍﻟﺤـﻼل، ﻭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫"ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل " ﻟﻠﻀﺎﺌﻊ ﻭﺍﻟﺘﺎﺌﻪ.‬ ‫ﻭﻴﺘﻠــﻭﻥ ﻭﺠﻬــﻪ ﺒﻁﺒﻴﻌــﺔ ﺍﻟﻨــﺩﺍﺀ، ﻭﻴﻌﻜــﺱ‬ ‫ﺍﻟﺴﻤﻙ ﺍﻟﻔﻀﻲ ﻟـﻭﻥ ﺍﻟﺸـﻤﺱ ﻋﻠـﻰ ﻴﺩﻴـﻪ ﺤـﻴﻥ ﻴﺤﻤـل‬ ‫ﺴﻤﻜﺘﻴﻥ ﻴﺭﺍﻫﻤﺎ ﺍﻟﺭﺍﺌﺢ ﻭﺍﻟﻐﺎﺩﻱ.‬ ‫- ﺍﻟﻌﻴﻨﺔ ﺒﻴﻨـﺔ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ .‬ ‫ـﺎﻕ ـﺠﺭﺓ ـﻭﺩﺕ، ـﺎﺭﺕ ـﻲ ـﺔ‬ ‫ﻓـ ﻫﻴﺌـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ﺍﺴـ‬ ‫ﺴـ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ـﺩﺃ، ـل ـﻭﺓ ـﺭﺓ‬ ‫ـﺩ ـﻴﻥ ـﻭﻩ ﺍﻟﺼـ ﺘﺄﻤـ ﻓﺠـ ﻜﺒﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺤﺩﻴـ ﺤـ ﻴﻌﻠـ‬ ‫ﻴﻌﺭﻓﻬ ـﺎ ﻓ ـﻲ ﺍﻟﺸ ـﺠﺭﺓ، ﻜﺎﻨ ـﺕ ﻓ ـﻲ ﻤﻨﺘﺼ ـﻑ ﺍﻟﺠ ـﺫﻉ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـﺎ ـﻥ ﺍﻷﺭﺽ، ﺃﻭ ﺍﻷﺭﺽ ـﻲ ـﻲ‬ ‫ﻫـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﻅ ﺍﻗﺘﺭﺍﺒﻬـ ﻤـ‬ ‫ﻻﺤـ‬ ‫ـﺭﺕ‬‫ـﻼ، ﻭﺃﻤﻁـ‬‫ـﺎ، ـﻼ ـﺭﺍﺏ ﻭﻋـ‬ ‫ـﺕ ﻤﻨﻬـ ﻋـ ﺍﻟﺘـ‬‫ﺍﻗﺘﺭﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺴــﻤﺎﺀ ﻭﺃﻤﻁــﺭﺕ ﻭﺍﻤــﺘﻸﺕ ﺍﻟﺴــﻜﻙ ﺒﺎﻟﺒﻘﺎﻴــﺎ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺃﺩﺭﻜﺘﻬ ـﺎ ﺍﻷﺭﺽ، ﻤ ـﺩ ﻴ ـﺩﻩ ﺇﻟﻴﻬ ـﺎ، ـﺭﺭ ﻜﻔ ـﻪ ﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﻤـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻨﺘــﻭﺀﺍﺕ ﺍﻟﺒــﺎﺭﺯﺓ، ﺜــﻡ ﻏﻤــﺭ ﻭﺠﻬــﻪ ﺒﻜﻔﻴــﻪ‬ ‫ﺍﻟﻤﻜﺘﻨﺯﺘﻴﻥ:‬
  • 11. ‫- ﻋﺎﻟﻴﺔ ﻜﻤﺎ ﻜﺎﻨﺕ.‬ ‫ﻜﺎﻥ ﺍﻷﻤـﺱ ﻏﺭﻴﺒـﺎ، ﻟـﻡ ﺘﻜـﻥ ﻫﻨـﺎﻙ ﺃﻯ ﺃﺨﺒـﺎﺭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻓﻲ ﺍﻟﺒﻠـﺩﺓ ﻤﻔﺭﺤـﺔ ﺃﻭ ﻤﺤﺯﻨـﺔ، ﺒـﺩﺍ ﺃﻥ ﺼـﻭﺘﻪ ﺴـﻴﺭﻗﺩ‬ ‫ـﺎﻩ ـﺩﺍﺭ ـﻤﻊ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ـﺎ، ـل ﺃﻥ ـﺘﺩﻴﺭ ـﻲ ﺇﺘﺠـ ﺍﻟـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﻴﺴـ‬ ‫ﻴﻭﻤـ ﹰ ﻭﻗﺒـ‬ ‫ﺼﺭﺨﺔ ﺘﺩﻭﻱ:‬ ‫- ﺇﺒﻨـــﻲ.‬ ‫ـﻭﺘﺎ‬ ‫ـﺎﻥ ﺼــ ﹰ‬ ‫ـﺭﺃﺓ، ﻭﻜــ‬ ‫ـﻭﺕ ﻻﻤــ‬ ‫ـﺎﻥ ﺍﻟﺼــ‬ ‫ﻜــ‬ ‫ـﻪ،‬‫ـﺩﻤﺔ ـﻘﺘﻪ ـﺩ ﺨﺭﻭﺠـ‬ ‫ﻋﻨـ‬ ‫ﺸـ‬ ‫ـﺭﻭﺨﺎ، ـﺄﻥ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻜـ‬ ‫ﻤﺸـ‬ ‫ﺠﺎﺀﺕ ﻟﺘﻁﺤﻥ ﻜﻴﻠـﺔ ﻗﻤـﺢ ﻓـﻲ ﻤﻜﻨـﺔ ﺍﻟﻁﺤـﻴﻥ ﻏﺎﻓﻠﻬـﺎ‬ ‫ﺍﻟﻭﻟﺩ ﻭﺨﺭﺝ، ﻭﻋﻠـﻰ ﺍﻟﻔـﻭﺭ ﻜـﺎﻥ ﻴﺠـﺭﻱ ﺇﻟﻴﻬـﺎ، ﻫﻴـﺄ‬ ‫ـﺎ ـﺩ‬ ‫ـﺩ، ـﺎﺡ ـﻲ ﻭﺠﻬﻬـ ﻴﺭﻴـ‬ ‫ـﻪ ـﺩﺍﺀ ﺠﺩﻴـ ﺼـ ﻓـ‬ ‫ﺠﻭﺍﺭﺤـ ﻟﻨـ‬ ‫ﺃﻭﺼﺎﻑ ﺍﻟﻭﻟﺩ.. ﺭﺍﺡ ﺼﻭﺘﻪ ﻴﻨﻁﻠﻕ ﺒﻌﺩ ﻗﻠﻴل:‬ ‫ـل ـﻐﻴﺭ ـﺎﻭﻻﺩ ـﻼل.. ـﺭﻩ ـﻲ‬ ‫ﻋﻤـ ﻴﻴﺠـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ﻋﻴـ ﺼـ‬ ‫ﺘـﻼﺕ ﺴـﻨﻭﺍﺕ.. ﻓـﻲ ﺭﻗﺒﺘـﻪ ﺤﺠـﺎﺏ ﻭﻻﺒـﺱ ﺠﻼﺒﻴـﺔ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﺴﺘﻭﺭ ﻤﺨﻁﻁﺔ ﻭﻤﻘﻁﻭﻋﺔ ﻡ ﺍﻟﻜﺘﻑ ﺍﻟﺸﻤﺎل.‬
  • 12. ‫ﻭﻴﺘﺄﻫﺏ ﻟﻴﻌـﺎﻭﺩ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ ﻤـﻥ ﺠﺩﻴـﺩ، ﻭﻴﺠﻌـل ﻟـﻪ‬ ‫ﺭﻭﺤﺎ ﺘﻨﺎﺴﺏ ﺍﻟﻔﻘﺩﺍﻥ.‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﺍﻟﺘﻭﻫﺔ ﻋﻠﻘﻡ ﻴﺎ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ. ﻋﻴـل ﺘﺎﻴـﻪ ﻴـﺎ ﻭﻻﺩ‬ ‫ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫ﻨﺩﺍﺀ ﺍﻟﻌـﺫﺍﺏ ﺍﻟـﺫﻱ ﻴﺨﺸـﺎﻩ ﻭﻻ ﻴﺘﻤﻨـﺎﻩ، ﻤـﺎﺫﺍ ﻟـﻭ‬ ‫ﻓﺎﺭﻕ ﺍﻻﺒﻥ ﺤﻀﻥ ﺃﻤﻪ ﻭﺸﺭﺩ.‬ ‫- ﺍﻟﺘﻭﻫﺔ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ..‬ ‫ﻋﻴل ﺘﺎﻴﻪ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫ﻭﻴﺘﺼ ـﻭﺭﻩ ﻭﻟ ـﺩﻩ ﻭﺘ ـﺩﻤﻊ ﻋﻴﻨ ـﺎﻩ، ﻭﻴﺸ ـﻕ ﺼ ـﻭﺘﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺒﻁ‬ ‫ـﻭ ـﻭﺘﻪ ﻭﻴﻬـ‬ ‫ـﺭ ـﻠﻭﻋﻪ ﻭﻴﻌﻠـ ﺼـ‬ ‫ـﺩﻯ، ﻭﻴﻌﺼـ ﻀـ‬ ‫ﺍﻟﻤـ‬ ‫ﻭﻴﻨﺯ ﺍﻟﻌﺭﻕ ﻤﻥ ﺠﺒﻬﺘﻪ.‬ ‫- ﻻ ﺤﻭل ﻭﻻ ﻗﻭﺓ ﺇﻻ ﺒﺎ ﷲ.‬ ‫ـﺎ‬ ‫ـﺕ ـﺭﺍ ـﻥ ـﻕ، ـﺎﺱ ﺘﺄﻜﻠﻬـ‬ ‫ﻻ ﻴﻠﺘﻔـ ﻜﺜﻴـ ﻟﻤـ ﻴﻌﻠـ ﺍﻟﻨـ‬ ‫ـﻭﻥ ـﺎﺒﻊ ـﺩﺍﺀ،‬ ‫ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﺘﺘـ‬ ‫ـﺭﻯ، ﻭﺍﻟﻌﻴـ‬‫ـﺔ ـﻰ ﺍﻷﺨـ‬ ‫ﺍﻟﺘﻭﻫـ ﻫـ‬ ‫ﻴﺘﻼﺤﻕ ﻭﻴﺘﻜﺭﺭ ﻭﻴﺘﺭﺩﺩ ﺼﺩﺍﻩ.‬
  • 13. ‫- ﻋﻴل ﺘﺎﻴﻪ ﻴﺎ ﺨﻠﻕ ﺍﻟﻠــﻪ.‬ ‫ﻴﺤــﺎﻭل ﺃﻥ ﻴﺘﺼــﻭﺭ ﻋــﻭﺩﺓ ﺍﻷﻡ ﺩﻭﻥ ﻭﻟــﺩﻫﺎ،‬ ‫ـﺎﻭﺱ ـﻲ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺵ ﺍﻟﻭﺴـ‬‫ـﺭ، ﻭﺘﻌﺸـ‬‫ـﺭﻭﺩ ﺃﻜﺜـ‬‫ـﺫﻩ ﺍﻟﺸـ‬‫ﻴﺄﺨـ‬ ‫ﺼ ـﺩﺭﻩ ﻭﻻ ﺘﺠ ـﺩﻩ ﺍﻷﻡ، ﻴﻤﻀ ـﻲ ﺍﻟﻭﻟ ـﺩ، ﻴﺠ ـﺭﻱ ﻨﺤ ـﻭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺴـﺭﺍﺏ، ﺘﺄﺨـﺫﻩ ﺍﻟﺠﻨﻴـﺎﺕ ﺍﻟﺒﻌﻴـﺩﺓ ﺘﺸـﺩﻩ ﺇﻟـﻰ ﺃﺴـﻔل،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺩ، ـﺎﺩﻱ ـﺎﻩ ﻻ ـﻤﻊ ﺭﺩﺍ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻴﺴـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ـﻭﺕ ﺍﻟﻭﻟـ ﻴﻨـ‬‫ـﻭ ﺼـ‬‫ﻴﻌﻠـ‬ ‫ﻴﺼﺭﺥ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل: ....‬ ‫ـﺱ‬ ‫ـﺎﺏ. ﻭﻻﺒـ‬ ‫ـﻪ ﺤﺠـ‬ ‫- ـﻼﺕ ـﻨﻴﻥ ـﻲ ﺭﻗﺒﺘـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺠﻼﺒﻴـ ـﺔ ﻜﺴـ ـﺘﻭﺭ.. ﻤﺨﻁﻁـ ـﺔ ﻭﻤﻘﻁﻭﻋـ ـﺔ ﻡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻜﺘﻑ ﺍﻟﺸﻤﺎل.‬ ‫ﺘﺭﻯ ﻫـل ﻀـﺎﻉ ﺃﻡ ﺨﻁﻔـﻪ ﺍﺒـﻥ ﺤـﺭﺍﻡ؟، ﺘﺄﻜـﺩ‬ ‫ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﺒـﺭﺍﺀﺓ ﺴـﻴﺭ ﻤﻜﻨـﺔ ﺍﻟﻁﺤـﻴﻥ، ﻗﺎﻟـﺕ‬ ‫ـﺔ ـﻴﺭ ـﺩﻫﺎ ـﺕ ـﻲ‬ ‫ﺍﻷﻡ ـﺎ ـﺕ ﻤﻨﺘﺒﻬـ ﻟﻠﺴـ ﻭﺒﻌـ ﺩﻗﻘـ ﻓـ‬ ‫ﺇﻨﻬـ ﻜﺎﻨـ‬ ‫ـﻪ،‬‫ـﺩﺓ ﺘﺤﺘـ‬‫ـﺔ ﺩﻡ ﻭﺍﺤـ‬‫ـﺎﻥ، ـﻡ ـﺭ ﻨﻘﻁـ‬ ‫ﻟـ ﺘـ‬ ‫ﺃﺭﺽ ﺍﻟﻤﻜـ‬ ‫ـﺭ ـﻰ ـﺎﺀ‬ ‫ـﺎ ـﺩ ـﻭﺍﺩ، ﻴﻨﻅـ ﺇﻟـ ﺍﻟﻤـ‬ ‫ـﺔ ﻴﺤﺎﺫﻴﻬـ ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺍﻟﺘﺭﻋـ‬ ‫ﺍﻟﺠﺎﺭﻱ ﻓﻴﻬﺎ، ﺍﻟﻐﺭﻴـﻕ ﻴﻘـﺏ، ﻟـﻭ ﻜـﺎﻥ ﻟـﺭﺁﻩ ﺍﻟﻌﺎﺌـﺩﻭﻥ‬ ‫ﻤــﻥ ﺍﻟﺤﻘــﻭل ﻓﻠﻴــﺩﺨل ﺒــﻴﻥ ﺍﻟــﺩﻭﺭ، ﻭﻴﺠــﻭﺏ‬ ‫ـﺔ،‬ ‫ـﺎﺒﺊ ﻭﺍﻷﺯﻗـ‬ ‫ـﻭﺕ ـﻰ ﺍﻟﻤﺨـ‬ ‫ﺇﻟـ‬ ‫ـﺎﺕ، ـﺩ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻴﻤﺘـ‬ ‫ﺍﻟﻁﺭﻗـ‬
  • 14. ‫ـﻭﺕ ـﺩ‬ ‫ﻴﻤﺘـ‬ ‫ـﺔ.. ﻭﺍﻟﺼـ‬ ‫ـﻁﺢ ﺍﻟﻌﺎﻟﻴـ‬ ‫ـﻭ ـﺩﺭﻙ ﺍﻷﺴـ‬ ‫ﻭﻴﻌﻠـ ﻟﻴـ‬ ‫ﻭﻴﻤﺘﺩ.‬ ‫ﺜﻡ ﻴﺭﺍﻩ ﻗﺎﺩﻤــﺎ.‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺱ‬ ‫ـﺎﺏ. ﻭﻻﺒـ‬ ‫ـﻪ ﺤﺠـ‬ ‫- ـﻼﺕ ـﻨﻴﻥ.. ـﻲ ﺭﻗﺒﺘـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺠﻼﺒﻴـ ـﺔ ﻜﺴـ ـﺘﻭﺭ.. ﻤﺨﻁﻁـ ـﺔ ﻭﻤﻘﻁﻭﻋـ ـﺔ ﻡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻜﺘﻑ ﺍﻟﺸﻤﺎل.‬ ‫ﻴﻀﻤﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺇﻟـﻰ ﺼـﺩﺭﻩ، ﻴﻤﺴـﺢ ﻋـﺭﻕ‬ ‫ﻭﺠﻬﻪ ﺒﺫﻴل ﺠﻠﺒﺎﺒﻪ، ﻭﻴﻘﺒﻠﻪ ﻭﻴﺒﺘﺴﻡ:‬ ‫- ﻜﻨﺕ ﻓﻴﻥ ﻴﺎ ﺍﺒﻥ ﺍﻟﻜﻠﺏ؟‬ ‫ـﻥ ـﺏ ﻻ ـﺭﺩ، ـﺫﻩ ﺍﻷﻡ ـﻲ ـﺩﺭﻫﺎ‬ ‫ﻓـ ﺼـ‬ ‫ﺘﺄﺨـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ﺍﺒـ ﺍﻟﻜﻠـ‬ ‫ـﻲ، ـﺩ ـﺘﺠﺎﺏ ﺃﻭﻻﺩ ـﻼل.. ـﺭﺡ ـﺭﻯ‬ ‫ﺠـ‬ ‫ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﺘﺒﻜـ ﻟﻘـ ﺍﺴـ‬ ‫ﻓﻲ ﺩﻡ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ، ﺒﻌـﺩﻫﺎ ﻤـﺩﺕ ﺍﻟﻤـﺭﺃﺓ ﻴـﺩﻫﺎ ﺒﻜﻴﻠـﺔ‬ ‫ﺍﻟﻘﻤﺢ ﺍﻟﻤﻁﺤﻭﻨﺔ.‬ ‫- ﻤﺘﻐﻼﺵ ﻋﻠﻴﻙ ﻴﺎ ﻋﻡ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ.‬ ‫ﻴﺘﺤﺸﺭﺝ ﺼﻭﺘﻪ ﻭﻫﻭ ﻴﺭﺩ ﻴﺩﻫﺎ:‬
  • 15. ‫- ﺍﺘﻘﻲ ﺍﷲ ﻴﺎ ﻭﻟﻴـﺔ.‬ ‫ﻴﺤـﺎﻭل ﺘـﺫﻜﺭ ﺍﻟﺒـﺎﻗﻲ ﻤـﻥ ﺍﻷﻤـﺱ، ﻜـﺎﻥ ﻴﻭﻤـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺼﻌﺒﺎ ﻟﻡ ﻴﺄﺨﺫ ﻓﻴـﻪ ﻗﺭﺸـﺎ، ﺃﺨـﺫ ﻓﺭﺤﺘـﻪ ﺒﻌـﻭﺩﺓ ﺍﻟﻭﻟـﺩ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻭﺠﺎﺀ ﻤﻭﻋﺩ ﺍﻟﻌﻭﺩﺓ ﻟﻠﺩﺍﺭ.‬ ‫ﺠﻤ ـﻊ ﻤ ـﺎ ﺘﺒﻌﺜ ـﺭ ﺩﺍﺨﻠ ـﻪ، ﻭﻨﻔ ـﺽ ﺠﻠﺒﺎﺒ ـﻪ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺃﺜ ـﺭ ﺍﻟﺘ ـﺭﺍﺏ ﻭﻤﻀ ـﻰ، ﺠ ـﺎﺀﻩ ﺼ ـﻭﺘﻪ ﻭﻫ ـﻭ ﻴﻭﺍﺼ ـل‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻁﺭﻴﻘﻪ ﻟﻠﺩﺍﺭ:‬ ‫ﻫﺎﻭﺩﻨﻲ ﺘﻌﺎﻟﻰ..‬ ‫ﺸﻜﻠﻙ ﻤﺭﻭﺡ ﺘﻌﺒﺎﻥ.‬ ‫ﻜ ـﺎﻥ ﺍﻟﺼ ـﻭﺕ ﻟ ــ "ﺸ ـﻌﻼﻥ ﺍﻟﺴ ـﻴﺩ" ﻴﻅ ـﻥ ﺃﻨ ـﻪ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻵﻥ ﺴــﻴﻠﻭﻱ ﺭﻗﺒــﺔ ﻋﺒــﺩ ﺍﻟﺠــﻭﺍﺩ، ﺍﻷﺤﺴــﻥ ﺃﻥ‬ ‫ـﺎ، ـﺭﻑ ـﺩﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ـﻥ ـﻥ‬ ‫ﻤـ ﺃﻴـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ـﺎ ﻭﻻ ﻴﻠﻭﻴﻬـ ﻴﻌـ‬ ‫ﻴﻘﻁﻌﻬـ‬ ‫ﻴﺄﺘﻲ ﺸﻌﻼﻥ ﺒﻬـﺫﻩ ﺍﻟﺤﻠـﻭﻯ، ﻴﺤﻠـﻑ ﺸـﻌﻼﻥ ﺃﻨﻬـﺎ ﻤـﻥ‬ ‫ﻁﻨﻁﺎ ﻤﻥ ﺠﻨـﺏ ﻤﻘـﺎﻡ ﺍﻟﺒـﺩﻭﻱ، ﻭﻴﺸـﻬﻕ ﻭﻫـﻭ ﻴﻘـﻭل‬ ‫"ﺸﻲ ﷲ ﻴﺎ ﺴﻴﺩ".‬
  • 16. ‫ﻫل ﻜـﺎﻥ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤﺠﻨﻭﻨـﺎ ﺤـﻴﻥ ﺘﺒﻌـﻪ ﺫﺍﺕ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻤﺭﺓ؟، ﻜﺎﻥ ﻗـﺩ ﻓـﺭﻍ ﻤـﻥ ﻨﺩﺍﺀﺍﺘـﻪ، ﻭﻟـﻡ ﺘﻜـﻥ ﺤﻜﺎﻴـﺔ‬ ‫ﻁﻨﻁﺎ ﻗﺩ ﺩﺨﻠـﺕ ﺩﻤﺎﻏـﻪ، ﻟﻤﺤـﻪ ﻴﺴـﻠﻙ ﻁﺭﻴﻘـﺎ ﺭﻓﻴﻌـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻲ‬ ‫ـﻪ ـﻰ ـﻭﺭ، ـﺎﻥ ﻴﻤﻀـ‬ ‫ﻜـ‬ ‫ـﺎﻥ ﻓﺘﺒﻌـ ﻋﻠـ ﺍﻟﻔـ‬ ‫ـﻴﻥ ﺍﻟﻐﻴﻁـ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ـﻭﺍﺕ ـﺭﻋﺔ، ـﺭﺩﺩ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﻴﻼ ـﻡ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ ﻗﻠـ ﹰ ﺜـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﻤﺴـ‬ ‫ﺒﺨﻁـ‬ ‫ـﻪ، ـﺎﻓﻅ ـﻰ ﺍﻟﻤﺴـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﺎﻓﺔ ـﻲ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ـل ـﻴﺭﻩ ﺨﻠﻔـ ﺤـ‬ ‫ﻭﺍﺼـ ﺴـ‬ ‫ـﻪ‬ ‫ـﻑ ـﺭﻩ، ـﺏ ﺍﻟﺘﻔﺎﺘﺎﺘـ‬ ‫ﺭﺍﻗـ‬ ‫ـﻠﻬﻤﺎ ـﻰ ﻻ ﻴﻨﻜﺸـ ﺃﻤـ‬ ‫ﺤﺘـ‬ ‫ﺘﻔﺼـ‬ ‫ﺠﻴﺩﺍ، ﻜﻠﻤـﺎ ﺍﻟﺘﻔـﺕ ﺸـﻌﻼﻥ ﻏﻁـﺱ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻓـﻲ‬ ‫ـﻰ ـﻌﻼﻥ‬ ‫ـﺭﻑ ﺃﻭ ـﻭﺍﺭﻯ ﻭﺭﺍﺀ ـﺠﺭﺓ، ﻤﻀـ ﺸـ‬ ‫ﺸـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﻤﺼـ‬ ‫ﻜﺜﻴﺭﺍ ﻭﻜﻠـﺕ ﻗـﺩﻤﺎ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ، ﻟﻜﻨـﻪ ﻟـﻡ ﻴﺘﺭﺍﺠـﻊ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺒﻌﺩ ﻜـل ﻫـﺫﺍ ﺍﻟﺘﻌـﺏ ﻴﺭﺠـﻊ.. "ﺤـﺭﺍﻡ" ﻭﺍﺼـل ﺴـﻴﺭﻩ‬ ‫ـﻰ‬ ‫ـﺔ،ﻭﻤﻀـ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠـ‬ ‫ـﺩ، ﺍﻵﻥ ـﺭﺕ ﻋﺯﺒـ‬ ‫ﻅﻬـ‬ ‫ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﺇﻟﻴﻬﺎ ﺸﻌﻼﻥ ﺤﺘـﻰ ﺍﺨﺘﻔـﻰ ﺒـﻴﻥ ﺩﻭﺭﻫـﺎ، ﻏﻁـﺱ ﻋﺒـﺩ‬ ‫ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺨﻠﻔـﻪ، ﻭﻋﻨـﺩﻤﺎ ﻁﻔـﺎ ﻭﻗـﺏ ﻜـﺎﻥ ﻗـﺩ ﻋـﺭﻑ‬ ‫ـ ـ ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﻨﻊ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠـ‬ ‫ـﺎ ﻤﺼـ‬ ‫ـﺔ ﻓﻴﻬـ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠـ‬ ‫ـﺔ، ﻋﺯﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻜﺎﻴـ‬ ‫ـﺔ‬‫ـﺏ ﻤﺨﺘﻠﻔـ‬‫ـﻭﻯ ـﻲ ﻗﻭﺍﻟـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺒﻭﻥ ﺍﻟﺤﻠـ‬‫ﻟﻠﺤ ـﻭﻯ ﻴﺼـ‬ ‫ﻠـ‬ ‫ﺍﻷﺸــﻜﺎل، ﻋﺭﺒــﺎﺕ ﻭﻋــﺭﺍﺌﺱ ﻭﺃﺤﺼــﻨﺔ ﻭﺤﻠــﻭﻯ‬ ‫ﻤﺭﺒﻌ ـﺔ ﻭﺃﺨ ـﺭﻯ ﻤﺜﻠﺜ ـﺔ ﻭﻴﺨﺸ ـﻰ ﺍﻟﺨﻭﺍﺠ ـﺔ ﺃﻥ ﻴﺭﺴ ـل‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺏ ـﺭﺓ‬ ‫ـﺔ ـﻲ ﺘﺭﺍﻗـ ﻜﺜﻴـ‬ ‫ـﺔ، ـﻭﻥ ﺍﻟﻤﺩﻴﻨـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﺎ ﻟﻠﻤﺩﻴﻨـ ﻋﻴـ‬ ‫ﺒﻬـ‬
  • 17. ‫ـﺔ، .. ـﺫﺍ ـﻭ‬ ‫ﻟـ ﻓﻬـ‬ ‫ـﺏ ـﻲ ﺍﻟﻌﺠﻴﻨـ‬ ‫ـﺏ ـﺩﻗﻕ ﻭﺘﻨﻘـ ﻓـ‬ ‫ﺘﺭﺍﻗـ ﻭﺘـ‬ ‫ﻴ ـﻭﺯﻉ ﻓ ـﻲ ﺍﻟﻘ ـﺭﻯ ﺍﻟﻤﺠ ـﺎﻭﺭﺓ، ﻭﺩﺍﺌﻤ ـﺎ ﻫﻨ ـﺎﻙ ﻓ ـﺎﺌﺽ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﺍﻟﻔﺎﺌﺽ ﻟﻪ ﻨﺎﺴـﻪ ﺍﻟـﺫﻴﻥ ﻴﻘﺒﻠـﻭﻥ ﺸـﺭﺍﺀﻩ ﻟﻜـﻲ ﻴﺒﻴﻌـﻭﻩ‬ ‫ﻤﻥ ﺠﺩﻴﺩ، ﺸـﻌﻼﻥ ﻴـﺄﺘﻲ ﺒﺎﻟﻔـﺎﺌﺽ، ﻋـﺎﺩ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ‬ ‫ﻭﺍﺠﻤـﺎ، ﺃﻗﺴـﻡ ﺃﻻ ﻴﻨـﺎﺩﻱ ﻋﻠـﻰ ﺤﻠـﻭﻯ ﺸـﻌﻼﻥ ﻤﻬﻤـﺎ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺎﺀ ـﺎﻥ ـﻪ ـﺎﺱ ـﺒﻌﺽ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ـﺎﻩ، ـﻲ ﺍﻟﺨﻔـ ﻜـ ﻴﻨﺒـ ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﺃﻋﻁـ ﻭﻓـ‬ ‫ﻴﺼﺩﻕ ﻗﻭﻟﻪ ﻭﺍﻵﺨﺭﻭﻥ ﻴﻀﺤﻜﻭﻥ:‬ ‫- ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻴﺎ ﺨﻭﻴﺎ ﺍﻟﻤﻌﺩﺓ ﺘﺎﻜل ﺍﻟﺯﻟﻁ.‬ ‫ﻭﻴ ـﻨﻬﺽ ﻋﺒ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ ﻭﻴﻤﻀ ـﻲ، ﻴﻌ ـﺎﻭﺩ ﺍﻟﻨﻅ ـﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻟﻠﺸﺠﺭﺓ، ﺘﺒﺩﻭ ﻋﻨﻴـﺩﺓ ﺭﻏـﻡ ﺍﻟﺴـﻭﺍﺩ ﺍﻟـﺫﻱ ﻟﺤـﻕ ﺒﻬـﺎ،‬ ‫ـﻲ ـﻪ ﻻ ـل ﻭﻻ ـل، ـﻲ ﻭﺠـ ﺍﻟـ‬ ‫ـﻪ ـﺭﻴﺢ،‬ ‫ﺘﻤـ ﻓـ‬ ‫ﺘﻜـ ﱡ‬ ‫ﻫـ ﻤﺜﻠـ‬ ‫ـﻼﺕ‬ ‫ـﺩﻤﻬﺎ ﻋﺠـ‬ ‫ـﺔ، ﻭﺘﺼـ‬ ‫ـﺭﺒﻬﺎ ـﻤﺱ ـﻼ ﺭﺤﻤـ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﺘﻀـ‬ ‫ﺍﻟﺴﻜﺔ، ﻟﻜﻨﻬـﺎ ﻭﺍﻗﻔـﺔ ﺃﺒـﺩﺍ ﻭﺍﻗﻔـﺔ ﻗـﺎل ﺍﻟـﺒﻌﺽ ﻋﻨﻬـﺎ:‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺭﻴﻥ‬ ‫ـﺎ ـﺔ ـﺭ، ـﺭ ﺃﻥ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ﻭﺁﺨـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺇﻨﻬـ ﺘﻭﺘـ ﺫﻜـ ﻏﻴـ‬ ‫ـﺎﺡ، ـﺎﻥ‬ ‫ـﺎ ﺍﻟﺭﻴـ ﻭﻜـ‬ ‫ـﺩﻭﻥ ـﺎ ـﺕ ـﻰ ﻟﻘﺤﺘﻬـ‬ ‫ﺇﻨﻬـ ﻜﺎﻨـ ﺃﻨﺜـ‬ ‫ﻴﺅﻜـ‬ ‫ﺍﻷﻭﻻﺩ ﻴﻬﺯﻭﻥ ﻓﺭﻭﻋﻬﺎ ﻭﻴﻘﻭﻟﻭﻥ:‬ ‫- ﻴﺎ ﺭﺏ ﺍﻟﺩﻨﻴﺎ ﺘﺸﺘﻲ.‬
  • 18. ‫ـﺎل‬ ‫ـﺭ ـﺭﺡ ﺍﻟﻌﻴـ‬ ‫ـﺯل ـﺩﻯ ـﺯل ﺍﻟﺜﻤـ ﻭﻴﻔـ‬ ‫ﻭﻴﻨـ‬ ‫ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﻓﻴﻨـ‬ ‫ﻟﻜﻨﻬﺎ ﻴﻭﻤﺎ ﺒﻌـﺩ ﻴـﻭﻡ ﺒـﺩﺃﺕ ﺘﺘﻐﻴـﺭ ﻤﻼﻤﺤﻬـﺎ، ﻭﺒـﺩﺃﺕ‬ ‫ﺍﻟﻔ ـﺭﻭﻉ ﺘﺘﺨﻠ ـﻰ ﻋ ـﻥ ﺒﻴﺎﻀ ـﻬﺎ، ﻭﻅﻬ ـﺭﺕ ﻓ ـﻲ ﺃﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺴﺎﻕ ﺃﻋﺸـﺎﺏ ﺼـﻐﻴﺭﺓ ﺴـﻭﺩﺍﺀ ﺭﺁﻫـﺎ ﺍﻟـﺒﻌﺽ ﺸـﻌﺭﺍ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺠﺭﺓ‬‫ـﺔ ﻓﺎﻟﺸـ‬ ‫ـﺎ ـﺭﻭﻥ ـﺎﺭﺒﺎ ﻭﻟﺤﻴـ‬ ‫ﺸـ ﹰ‬ ‫ـﻭﺩ، ﻭﺭﺁﻫـ ﺁﺨـ‬ ‫ﺃﺴـ‬ ‫ـﺔ ـﺎﺭﺕ‬ ‫ـﺔ ـﺫﻜﻭﺭ، ﻭﻓﺭﻭﻋﻬـ‬ ‫ـﺎ ﺍﻟﻠﺩﻨـ ﺼـ‬ ‫ـﺫﺕ ﻫﻴﺌـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺍﺘﺨـ‬ ‫ﺭﻏ ـﻡ ﻨﺤﻭﻟﻬ ـﺎ ﻋﻔﻴ ـﺔ، ﺍﺒﺘﺴ ـﻡ ﻋﺒ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ ﺍﻵﻥ، ﻓﻘ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺘﺫﻜﺭ ﻜﻼﻡ ﺍﻟﺸﻴﺦ ﻤﻭﺴﻰ ﻓﻘﻲ ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ ﻋﻨﺩﻤﺎ ﻗﺎل:‬ ‫- ﺸﺠﺭﺓ ﺍﺴﺘﺭﺠﻠﺕ ﻴﺎ ﺒﻠﺩ..‬ ‫ـل ـﻴﺭﻩ،‬ ‫ـﻪ ﻭﻭﺍﺼـ ﺴـ‬ ‫ـﺽ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ﻋﻴﻨﻴـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺃﻏﻤـ‬ ‫ﻜﺎﻥ ﺼﻭﺘﻪ ﻴﻤﻭﺭ ﺒﺩﺍﺨﻠﻪ:‬ ‫ﺍﻟﻌﻴﻨــﺔ ﺒﻴﻨــﺔ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫-‬ ‫ـﺩ ـﺭﺏ‬ ‫ـﻤﺱ، ﻭﺃﺩﺭﻙ ﻤﻭﻋـ ﻗـ‬ ‫ـﺏ ـل ﻭﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻭﺭﺍﻗـ ﺍﻟﻅـ‬ ‫ﺃﺫﺍﻥ ﺍﻟﻅﻬ ـﺭ ﻓﻘ ـﺎﻡ ﻤ ـﻥ ﻤﻭﻀ ـﻌﻪ، ﻭﺒﻌ ـﺩ ﺩﻗ ـﺎﺌﻕ ﻜ ـﺎﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ﺼﻭﺘﻪ ﻴﺠﻠﺠل ﻤﻥ ﺠﺎﻤﻊ ﺍﻟﺯﺍﻭﻴﺔ ﺒﺎﻟﻨﺩﺍﺀ.‬
  • 19. ‫)٢(‬ ‫ﻫل ﻴﺒﺤـﺙ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻋـﻥ ﻗـﻭﺓ ﺠﺩﻴـﺩﺓ ﻓـﻲ‬ ‫ﺸﺠﺭﺓ ﺍﻟﺘﻭﺕ ﺍﻟﻘﺩﻴﻤﺔ؟، ﻫﻭ ﻨﻔﺴﻪ ﻜﺎﻥ ﻴﻘﻭل:‬ ‫- ﻤﻔﻴﺵ ﺃﻗﻭﻯ ﻤﻨﻬﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﺒﻠﺩ.‬ ‫ﻭﻴﺭﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﻤﻥ ﻴﺴﻤﻌﻪ:‬ ‫- ﻭﻻ ﺤﺘﻰ ﺸﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤﻼ.‬ ‫ﻭﻴﻘﻭل ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﺒﻌﺩ ﻓﺘﺭﺓ ﺼﻤﺕ:‬ ‫- ﻭﻻ ﺤﺘﻰ ﺸﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤﻼ.‬ ‫ﺍﻨﺕ ﻋﺎﺭﻑ ﻟﻴــﻪ؟‬ ‫ﻭﻴﺴﺘﻁﺭﺩ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ:‬ ‫- ﻋﺸ ـﺎﻥ ﺩﻱ ﻋ ـﺎﺭﻓﻴﻥ ﺃﺼ ـﻠﻬﺎ ﻭﻓﺼ ـﻠﻬﺎ.. ﺇﻨﻤ ـﺎ ﺩﻩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﻨﻌﺭﻓﺵ ﺠﻪ ﻤﻨﻴﻥ.‬
  • 20. ‫ﻴﺫﻜﺭ ﻋﻠـﻲ ﺍﻟﻐﻨـﺎﻡ ﺃﻭل ﻤـﺭﺓ ﺠـﺎﺀ ﻓﻴﻬـﺎ ﺸـﻭﻗﻲ‬ ‫ﻟﻠﺒﻠ ـﺩ، ﻭﻴ ـﺫﻜﺭ ﺍﻟﻼﺴ ـﺔ ﺍﻟﺒﻴﻀ ـﺎﺀ ﺍﻟﺘ ـﻲ ﻭﻀ ـﻌﻬﺎ ﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺭﻗﺒﺘﻪ، ﻭﻗـﺩ ﺘـﺩﻟﻰ ﻁﺭﻓﺎﻫـﺎ ﻋﻠـﻰ ﺼـﺩﺭﻩ، ﻜـﺎﻥ ﻗﻠﻴـل‬ ‫ـﺕ ﺇﺫﺍ‬ ‫ـﻡ ﺍﻟﺘﻠﻔـ‬ ‫ـﺭ ﺇﺫﺍ ﻭ ـﻑ، ﻭﺩﺍﺌـ‬ ‫ﻗـ‬ ‫ـﻼﻡ، ـﻡ ﺍﻟﻨﻅـ‬ ‫ﺩﺍﺌـ‬ ‫ﺍﻟﻜـ‬ ‫ﻤﺸﻰ، ﺍﺸﺘﺭﻯ ﺩﺍﺭﺍ ﻓـﻲ ﺁﺨـﺭ ﺍﻟﺒﻠـﺩ، ﻭﺒﻌـﺩﻫﺎ ﻟـﻡ ﻴﻔﻜـﺭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺎ ـﺩﺨﻠﻭﻥ ـﻪ‬ ‫ﺇﻟﻴـ‬ ‫ـﺩ ـﻪ، ـﺎﻫﺩ ـﺒﻌﺽ ﺃﻨﺎﺴـ ﹰ ﻴـ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ﺸـ‬ ‫ﺃﺤـ ﻓﻴـ‬ ‫ـﺩ ـﻙ ـﺎﺀ ـﻤﺎﻋﻴل ـﻨﻭﺍﻨﻲ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ـﻭﻥ، ﻭﺒﻌـ ﺫﻟـ ﺠـ ﺇﺴـ‬ ‫ﻭﻴﺨﺭﺠـ‬ ‫ﻜﻲ ﻴﺤﻜﻲ ﻋﻨﻪ، ﻴﻭﻤﻬﺎ ﺒﺩﺃ ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﻜﻼﻤﻪ ﻗﺎﺌﻼ:‬ ‫- ﺭﺒﻨﺎ ﺒﻴﺤﺏ ﺍﻟﺒﻠﺩ ﺩﻱ.‬ ‫ﻭﺤﻴﻥ ﺴﺄﻟﻪ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻋﻤﺎ ﻴﻘﺼﺩﻩ ﻗﺎل:‬ ‫- ﺍﻟﺭﺍﺠل ﺩﻩ ﺨﺩﻭﻡ.‬ ‫ـﺔ ـﻲ‬ ‫ـﻪ ـﻰ ﺍﻟﻨﺎﺤﻴـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ـﺩﺍﺩ ﺫﺭﺍﻋـ ﺇﻟـ‬ ‫ـﺎﺭ ﺒﺎﻤﺘـ‬ ‫ﻭﺃﺸـ‬ ‫ﻴـﺭﺒﺽ ﺒﻬـﺎ ﺒﻴـﺕ ﺸـﻭﻗﻲ ﻫﻨـﺎﻙ، ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﻨﻅـﺭ ﻋﺒـﺩ‬ ‫ـﻑ ﺃﻥ ﺫﺭﺍﻉ‬‫ـﺫﺭﺍﻉ، ﻭﺍﻜﺘﺸــ‬‫ـﺩﺍﺩ ﺍﻟــ‬‫ـﻭﺍﺩ ﻻﻤﺘــ‬‫ﺍﻟﺠــ‬ ‫ـﺎ،‬ ‫ـﻪ ﺩﻭﻤـ ﹰ‬‫ـﺏ ﺤﺭﻜﺘـ‬‫ـﺔ، ـﺩﺃ ﻴﺭﺍﻗـ‬ ‫ـﻤﺎﻋﻴل ﻁﻭﻴﻠـ ﻭﺒـ‬‫ﺇﺴـ‬ ‫ﻭﻋﺭﻑ ﺃﻥ ﺴﻜﺔ ﺸـﻭﻗﻲ ﺍﺸـﺘﻜﺕ ﻤـﻥ ﻜﺜـﺭﺓ ﻤـﺎ ﺩﺍﺴـﻬﺎ‬
  • 21. ‫ﺇﺴـﻤﺎﻋﻴل ﺍﻟﺸـﻨﻭﺍﻨﻲ، ﻟﻜـﻥ ﺍﻟﺴـﺅﺍل ﺍﻟـﺫﻱ ﺸـﻐل ﺍﻟﺒﻠـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﻠﻬﺎ، ﻟﻤﺎﺫﺍ ﺠﺎﺀ ﺸﻭﻗﻲ ﺇﻟﻲ ﻫﻨــﺎ؟:‬ ‫- ﻤﺵ ﺠﺎﻴﺯ ﻫﺭﺒﺎﻥ؟‬ ‫- ﻭﺃﻻ ﺠﺎﻴﺯ..‬ ‫- ﻭﺃﻻ..‬ ‫ﹼ‬ ‫ﻭﺍﻷﺨﻴــﺭﺓ ﻴﻘﻭﻟﻬــﺎ ﻋﺒــﺩ ﺍﻟﺠــﻭﺍﺩ، ﻓﻴﻠﻘﻤــﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻔﻭﺭ:‬ ‫- ﻭﻓﺭ ﻁﻭﻟﺔ ﻟﺴﺎﻨﻙ ﻟﻠﻤﻨﺎﺩﻴﺔ.‬ ‫‪‬‬ ‫ﻭﻴﺘ ـﺭﻙ ﺍﻟﻤﻜ ـﺎﻥ ﻭﻴﻤﺸ ـﻲ، ﻭﻴﻌ ـﺎﻭﺩ ﺍﻟﺘﻔﻜﻴ ـﺭ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺠﺩﻴـﺩ، ﻜﻴـﻑ ﻨﺒـﺕ ﻓـﻲ ﺍﻟﻔـﺭﺍﻍ ﺒﻴـﺕ ﻜﺒﻴـﺭ، ﻭﻜﻴـﻑ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺩﺍﻡ،‬‫ـﺎﻥ ﺒﺎﻷﻗـ‬‫ـﺭﺏ ﺍﻟﻐﻴﻁـ‬‫ـﺎﺭﺕ ـﻪ ـﻜﺔ ﺘﻀـ‬ ‫ﻟـ ﺴـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺎ‬‫ـﺭﻋﺎﺕ ـﻡ ﻴﻠﻔﻬـ‬ ‫ﺜـ‬ ‫ـﺎﺕ ﺍﻟﻤﺴـ‬‫ـﺎ ﺍﻟﻌﺭﺒـ‬‫ـﺭﻱ ﻓﻭﻗﻬـ‬‫ﻭﺘﺠـ‬ ‫ﺍﻟﺴﻜﻭﻥ ﺃﺤﻴﺎﻨﺎ ﻓﺘﺒﺩﻭ ﻜﺄﻨﻬﺎ ﺴﻜﺔ ﺍﻟﻤﻘﺎﺒﺭ؟:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﺨﻠﻭﺍ ﺒﺎﻟﻜﻭﺍ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬
  • 22. ‫ﻴﻌــﺎﻭﺩ ﺍﻟﻨــﺩﺍﺀ، ﻴــﺭﻯ ﺍﻟﻭﺠــﻭﻩ ﺍﻟﺴــﺎﺨﺭﺓ،‬ ‫ﻭﻴﺴﻤﻊ ﺍﻟﻀﺤﻜﺎﺕ ﺍﻟﻤﺠﻠﺠﻠﺔ.‬ ‫- ﺨﺭﻓﺕ ﻴﺎ ﺠﺩﻉ‬ ‫ﻟﻡ ﻴﻠﺘﻔﺕ ﻟﻤﻥ ﻗﺎﻟﻬﺎ، ﻭﻟﻭ ﺍﻟﺘﻔﺕ ﺇﻟﻴﻪ ﻟﻘﺎل:‬ ‫- ﻤﺎ ﺤﺩ ﺨ ‪‬ﻑ ﻏﻴﺭﻙ.‬ ‫ﺭ‬ ‫ﻭﻴﻌﻭﺩ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ، ﻴﻤﻨﺤـﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﺭﻭﺤـﻪ‬ ‫ـﻭﺕ‬ ‫ـﺘﻤﻌﻭﻥ ﻟﻠﺼـ‬ ‫ـﺭﺝ ـﺩﺍﺀ ـﻥ ـﺏ، ﻭﻴﺴـ‬ ‫ﻤـ ﺍﻟﻘﻠـ‬ ‫ﺍﻟﻨـ‬ ‫ﻓﻴﺨـ‬ ‫ـﺤﻭﺒﺎ ﺒﺩﺒﺩﺒ ـﺔ ﻤﻌﺭﻭﻓ ـﺔ، ـﺎ‬ ‫ـ ﻤـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻟﻲ ﺤ ـﻴﻥ ـﺄﺘﻲ ﻤﺼـ ﹰ‬ ‫ـ ﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻌـ‬ ‫ﺤـﺫﺭ ﻤﻨـﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺼـﺎﺭ ﺤﻘﻴﻘﻴـﺎ، ﻭﻤـﺎ ﻋـﺎﺩﺕ‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻭﺕ‬ ‫ـﺎﺩﻱ، ـﻥ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻟﻜـ‬ ‫ـﻭﺕ ﺍﻟﻤﻨـ‬ ‫ـﺎﻙ ـﺭﻭﺭﺓ ﻟﺼـ‬ ‫ﻫﻨـ ﻀـ‬ ‫ـﺭﻯ‬ ‫ـﺎ ﻭﺃﺨـ‬ ‫ـﺎﻋﺩ ـﺎ ـﺯﺍل، ـﺭﺝ ـﺎ ﺃﺤﻴﺎﻨـ ﹰ‬ ‫ﻗﻭﻴـ ﹰ‬ ‫ﻴﺨـ‬ ‫ﻤـ ﻴـ‬ ‫ﻴﺘﺼـ‬ ‫ﻴﺸﻘﻪ ﺍﻟﺒﺭﺩ ﺇﻟـﻰ ﻨﺼـﻔﻴﻥ، ﻴﺘـﻭﺍﺭﻯ ﻓـﻲ ﻭﺴـﻁ ﺍﻟﺒﻴـﻭﺕ‬ ‫ـﻴﺭ ـﺯﻴﻼ،‬ ‫ـﻭﺘﻪ، ﻴﺼـ ﻫـ ﹰ‬‫ـﺩﺭﺍﻥ ـﻰ ﺼـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ـﺒﺱ ﺍﻟﺠـ‬‫ﺘﻜـ‬ ‫ﻴﺘﻼﺸﻰ ﻜﻠﻤـﺎ ﺃﻭﻏـل ﻓـﻲ ﺍﻟـﺩﺍﺨل، ﻴﺼـل ﺇﻟﻴﻬـﺎ ﺒﻌـﺩ‬ ‫ـﻪ‬ ‫ـﺎﺩ، ﺭﻭﺤـ‬ ‫ـﺄﻩ – ﺍﻟﻤﻌﺘـ‬ ‫ـﻪ – ﻤﺭﻓـ‬ ‫ـﻲ ـﻥ ﺩﻭﺭﺘـ‬ ‫ﺃﻥ ﻴﻨﺘﻬـ ﻤـ‬ ‫ﺘﺴﺒﻘﻪ ﺇﻟﻴﻬـﺎ، ﻋﻨﻴـﺩﺓ ﻓـﻲ ﺘﻤﺎﺴـﻜﻬﺎ ﻗﻭﻴـﺔ ﻓـﻲ ﺜﺒﺎﺘﻬـﺎ،‬ ‫ﻴﻤﺴﻙ ﺒﺄﺤـﺩ ﻓﺭﻭﻋﻬـﺎ، ﻴﺘﻤﻁـﻰ ﺠﺴـﺩﻩ ﺍﻟﻨﺤﻴـل ﻴﺴـﺭﻱ‬
  • 23. ‫ـﺘﻴﻪ، ـﺘﻤﻜﻥ ـﻥ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﻪ ﺩﻑﺀ ـﺭﻉ، ـﻭﻡ ﻗﺒﻀـ‬ ‫ﻴﻜـ‬ ‫ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﻓﻴـ‬ ‫ﺍﻹﻤﺴـﺎﻙ، ﻴﻬـﺯ ﻗﺩﻤﻴـﻪ ﻓـﻲ ﺍﻟﻬـﻭﺍﺀ، ﻴـﺭﻭﺡ ﻭﻴﺠـﻲﺀ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻁﻭﺍل ﻋﻤـﺭﻩ ﻴـﺭﻭﺡ ﻭﻴﺠـﻲﺀ، ﻻ ﺃﺤـﺩ ﻴﺤﻤﻠـﻪ ﺇﻻ ﻫـﺫﺍ‬ ‫ﺍﻟﻔﺭﻉ، ﻴﻭﺍﺼـل ﺍﻟﺘـﺄﺭﺠﺢ، ﻻ ﻴـﺩﺭﻱ ﻜﻴـﻑ ﻴﺠﻴـﺩ ﻫـﺫﺍ‬ ‫ﺍﻟﺼﻨﻴﻊ؟، ﻴﺒﺩﻭ ﻓـﻲ ﻤﺸـﻬﺩ ﻻ ﻴﺒﺎﺭﻴـﻪ ﻓﻴـﻪ ﺃﺤـﺩ، ﻴﻤـﺭ‬ ‫ﺸ ـﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤ ـﻼ ﻓ ـﻭﻕ ﺤﺼ ـﺎﻨﻪ، ﻴﻭﻗ ـﻑ ﺍﻟﺤﺼ ـﺎﻥ ﺃﻤ ـﺎﻡ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺸﺠﺭﺓ ﻴﻘﻬﻘﻪ ﻋﺎﻟﻴﺎ:‬ ‫- ﺩﺍ ﺃﻨﺕ ﻤـﺵ ﻤﻨـﺎﺩﻱ ﻭﺒـﺱ. ﺩﺍﻨـﺕ ﺸـﻐﺎل ﺃﺒـﻭ‬ ‫ﺠﻠﻤﺒﻭ ﻜﻤﺎﻥ.. ﺒﺘﻌﻤل ﺇﻴﻪ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ؟‬ ‫ﻏﺎﻅﺘـﻪ ﻜﻠﻤـﺔ ﺃﺒ ـﻭ "ﺠﻠﻤﺒ ـﻭ" ﻴﻌﺭﻓ ـﻪ ﺠﻴ ـﺩﺍ، ﻫ ـﻭ‬ ‫ـ ـﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﺠﺭﺩ ﻟﻌﺒﺔ ﺒﺨﻤﺴـﺔ ﺼـﺎﻍ، ﻓﻬـل ﻗـﺩﺭ ﺸـﻭﻗﻲ ﺜﻤﻨـﻪ؟،‬ ‫ﺍﻟﻠﻌﺒﺔ ﻟﻭﻟﺩ ﻴﻤﺴـﻙ ﺒﻁـﺭﻑ ﺍﻟﺤﺩﻴـﺩﺓ ﻭﻴﺘﻌﻠـﻕ ﺒﻬـﺎ، ﺜـﻡ‬ ‫ﻴﻌﻠﻭ ﻟﻴﻨﻘﻠـﺏ ﺇﻟـﻰ ﺍﻟﻨﺎﺤﻴـﺔ ﺍﻷﺨـﺭﻯ، ﻫـل ﻷﻨـﻪ ﺒﻌـﺩ‬ ‫ﺍﻟﺜﺎﻨﻴﺔ ﻴﻌـﻭﺩ ﻟﻸﻭﻟـﻰ، ﺤﻴـﺙ ﻴﻨﻁﻠـﻕ ﻤـﻥ ﺠﺩﻴـﺩ ﺇﻟـﻰ‬ ‫ﺍﻟﺜﺎﻨﻴﺔ؟، ﻫـل ﻫـﻲ ﺩﻭﺭﺘـﻪ ﺍﻟﺘـﻲ ﻴﺒـﺩﺃ ﻭﻴﻨﺘﻬـﻲ ﻤﻨﻬـﺎ‬ ‫ﻋﻨ ـﺩ ﺍﻟﺸ ـﺠﺭﺓ، ﻫ ـل ﻫ ـﻭ "ﺃﺒ ـﻭ ﺠﻠﻤﺒ ـﻭ" ﺤﻘ ـﹰ؟، ﻟﻜ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ﺎ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻪ ـﺄﺭﺠﺢ ـﻰ ﺭﺁﻩ؟، ـﺩ ﺭﺁﻩ‬ ‫ﻟﻘـ‬ ‫ﺤﺘـ‬ ‫ـﻑ ـﺭﻙ ﻨﻔﺴـ ﻴﺘـ‬ ‫ﻜﻴـ ﺘـ‬
  • 24. ‫ﻭﺍﻨﺘﻬـﺕ ﺍﻟﻤﺴ ـﺄﻟﺔ، ﻭﻻ ﺒـﺩ ﺃﻥ ﻴﻤ ـﺭ ﺍﻟﻤﻭﻗـﻑ ﺒﺎﻟﺴ ـﻬﻭﻟﺔ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﺘﻲ ﺘﻌﻠﻕ ﺒﻬﺎ ﻓﻲ ﺍﻟﻔﺭﻉ.‬ ‫- ﺒﺘﻤﺭﺠﺢ ﻴﺎ ﺤﺎﺝ ﺸﻭﻗﻲ.‬ ‫ﻋﻼ ﻀﺤﻙ ﺸﻭﻗﻲ ﻋﺎﻟﻴﺎ:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﻟﻴﻪ ﻫﻭ ﺃﻨﺕ ﺭﺠﻌﺕ...‬ ‫ﻭﻻ ﻴﺩﻋﻪ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻴﻜﻤل:‬ ‫- ﺭﺠﻌﺕ ﻴﺎ ﺤﺎﺝ ﺸﻭﻗﻲ.‬ ‫ﻴﻀﺤﻙ ﺸﻭﻗﻲ:‬ ‫- ﺭﺍﺠل ﺭﺠﻊ ﻋﻴ ّل ﻴﺎ ﻭﻻﺩ ﺍﻟﺤﻼل.‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻴﻐﻤــﺯ ﺤﺼــﺎﻨﻪ، ﻴﻀــﺭﺒﻪ ﻋﻠــﻰ ﻋﻨﻘــﻪ،‬ ‫ﻭﻴﻭﺍﺼل ﺍﻟﻀﺤﻙ ﻭﻫﻭ ﻴﻨﻅﺭ ﻟﻌﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ:‬ ‫- ِﻲ ِﻲ ﻴﺎ ﻤﻠﻌﻭﻥ‬ ‫ﺸ ﺸ‬ ‫ﺩﺍﻨﺕ ﻁﻠﻌﺕ ﺩﺍﻫﻴﺔ.‬
  • 25. ‫ﻫــل ﺘﺼــﻭﺭﻩ ﻤﺠﻨﻭﻨــﹰ؟ ﺃﻡ ﺘﺼــﻭﺭﻩ ﺩﺍﻫﻴــﺔ‬ ‫ﺎ‬ ‫ﺒﺎﻟﻔﻌل، ﻜـﺎﻥ ﺍﻟﺘـﺭﺍﺏ ﻴﺘﺼـﺎﻋﺩ ﺨﻠـﻑ ﺍﻟـﺭﺍﻜﺽ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـﺭﻩ، ـﺫﻜﺭ ﺃﻥ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ـﻪ ﺒﺒﺼـ‬ ‫ـﺔ، ـﺎﻥ ﻴﺘﺎﺒﻌـ‬ ‫ـﻜﺔ ﺍﻟﻁﻭﻴﻠـ ﻭﻜـ‬ ‫ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﺍﻟﻴـﻭﻡ ﻜـﺎﻥ ﺤـﺎﻓﻼ ﺒﺎﻟﻨـﺩﺍﺀ، ﺴـﻤﻙ ﺍﻟﺤـﺎﻤﻭل، ﻭﺒﻁـﻴﺦ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻤﻥ ﻋﺯﺒﺔ ﻤﺠـﺎﻭﺭﺓ، ﺜـﻡ ﻫـﺎ ﻫـﻭ ﻗـﺩ ﻗﻀـﻰ ﺩﻭﺭﺘـﻪ،‬ ‫ـﻊ‬ ‫ـﻪ ﺃﻥ ـﺫﻫﺏ ـﻲ ﻴﺭﻓـ‬ ‫ﻜـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﺭ.. ﻭﻋﻠﻴـ‬ ‫ـﺭﺏ ﺍﻟﻌﺼـ‬ ‫ﻭﺍﻗﺘـ‬ ‫ﺍﻟﻨﺩﺍﺀ.‬ ‫ـﺕ‬ ‫ـﺭ ﻜﻌﻔﺎﺭﻴـ‬ ‫ـﺔ ـﻲ ـﺩ ﺘﻅﻬـ‬ ‫ـﻭﻩ ﻏﺭﻴﺒـ ﻓـ ﺍﻟﺒﻠـ‬ ‫ﻭﺠـ‬ ‫ﺍﻟﻠﻴل. ﺘﺘﻭﺍﻓﺩ ﻓـﻲ ﺤﻀـﻭﺭ ﺍﻟﻘﻤـﺭ ﻭﻏﻴﺎﺒـﻪ، ﺴـﻜﺔ ﺍﻟﺒﻠـﺩ‬ ‫ـﺎ‬ ‫ـﺎ ـﺭﺍﻍ ـﻨﻴﻨﺎ ـﺎﺭﺕ ـﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺴـ ﹰ ﺼـ‬ ‫ـﻲ ﻤﻸﻫـ ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﺍﻷﻗﺩﺍﻡ، ﻓﻲ ﺍﻟﺼـﺒﺎﺡ ﻴـﺭﻯ ﺍﻟﻨـﺎﺱ ﺁﺜـﺎﺭ ﺍﻷﻗـﺩﺍﻡ ﻭﺃﺜـﺎﺭ‬ ‫ﻋﺠﻼﺕ ﺩﺍﺴﺕ ﺘﺭﺍﺏ ﺍﻟﺴﻜﺔ.‬ ‫ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ ﺼﺎﺡ ﻓﻲ ﻭﺠﻭﻩ ﺍﻟﺠﻤﻴﻊ:‬ ‫- ﻋ ـﺎﻟﻡ.. ﺩﻭل ﻀ ـﻴﻭﻑ ﺍﻟﺤ ـﺎﺝ ﺸ ـﻭﻗﻲ ﺒﻴﺨ‪‬ﺼ ـﻭﺍ‬ ‫ﻠ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺸﻐل ﺍﻟﺒﻠﺩ.. ﺍﻟﺤﻜﻭﻤﺔ ﺒﺘﻴﺠﻲ ﻟﺤﺩﻜﻡ.‬ ‫ﻭﻴﺩﻟل ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ ﻗﺎﺌﻼ:‬ ‫ﹰ‬
  • 26. ‫- ﻤﺤﻤﺩ ﺭﺍﻏﺏ ﺒﻘﻰ ﻟﻪ ﻭﻅﻴﻔﺔ ﺒﺘﺭﺍﺏ ﺍﻟﻔﻠﻭﺱ.‬ ‫ﺒﻠﻊ ﺃﺤﺩ ﺍﻟﻭﺍﻗﻔﻴﻥ ﺭﻴﻘﻪ ﻭﻗﺎل:‬ ‫ﻭﺤﺘﺔ ﺍﻷﺭﺽ ﺍﻟﻠﻲ ﺭﺍﺤﺕ ﻋﻠﻴﻪ.‬ ‫ﻭﻴﻤﻀﻲ ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ ﻗﺎﺌﻼ:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﻭﺍﺒ ـﻥ ﺼ ـﺎﺩﻕ ﺠﺎﻟـﻪ ﺘﺎﺠﻴـل ﻤ ـﻥ ﺍﻟﺠـﻴﺵ ﺇﺯﺍﻯ؟‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﺎﻥ ﻨﺯل ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺄﺠﻴل ﻭﺃﻻ ﻜﺎﻥ ﻨﺯل.‬ ‫ﹼ‬ ‫ﻭﻴﻭﺍﺼل ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﺍﻟﺸﻨﻭﺍﻨﻲ:‬ ‫ـﺕ ـﺎ ـﺩ. ـﻲ ـﻥ ـﻭﻯ‬ ‫- ﺁﺩﻱ ﺍﻟﻌﻔﺎﺭﻴـ ﻴـ ﺒﻠـ ﺇﺸـ ﻤـ ﺍﻟﻘـ‬ ‫ـﻥ‬ ‫ـﻲ ﻭﺃﻤـ‬ ‫ـﻡ ﺍﻟﻤﺤﻠـ‬ ‫ـﻲ ـﻥ ﺍﻟﺤﻜـ‬ ‫ـﺔ.. ﻭﺇﺸـ ﻤـ‬ ‫ﺍﻟﻌﺎﻤﻠـ‬ ‫ﺍﻟﺩﻭﻟﺔ.‬ ‫ﻭﻫﻨﺎ ﻴـﺅ ‪‬ﻥ ﺍﻟﺠﻤﻴـﻊ ﻋﻠـﻰ ﺍﻟﻜـﻼﻡ، ﻟﻜـﻥ ﺍﻟﺤﻴـﺭﺓ‬ ‫ﻤ‬ ‫ـﻭﻩ ـﺎ ـﺕ‬ ‫ـﻴﻥ، ﻭﺍﻟﻭﺠـ ﻤـ ﺯﺍﻟـ‬ ‫ـﺎ ـﺕ ـﻜﻥ ﺍﻷﻋـ‬ ‫ﻤـ ﺯﺍﻟـ ﺘﺴـ‬ ‫ﺘﺤﺠﺏ ﻏﻤﻭﻀﺎ ﺒـﺩﺃ ﻴﻁـل ﺨﻠـﻑ ﺍﻟﻤﻼﻤـﺢ، ، ﻤـﺎ ﺴـﺭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺫﻟﻙ ﺍﻟـﻭﻫﺞ ﺍﻟﺴـﺎﻁﻊ ﻓـﻲ ﻤـﺩﺨل ﺒﻴـﺕ ﺸـﻭﻗﻲ ﺤﺘـﻰ‬ ‫ﺍﻟﻔﺠـﺭ، ﻭﺭﺍﺌﺤـﺔ ﺍﻟـﺩﺨﺎﻥ ﺍﻟﻐﺭﻴﺒـﺔ ﺍﻟﺘـﻲ ﺩﺍﺨـﺕ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬
  • 27. ‫ـﺎ ـﺭﺓ ـﻭﺽ ــﻪ ـﻴﻥ ـﺕ ـﺩﻫﺎ‬ ‫ﺤـ ﻓﻜـ ﻗﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻠـ‬ ‫ﺇﺜﺭﻫـ ﺒﻘـ ﻋـ‬ ‫ﻭﺍﺘﺠﻬﺕ ﺇﻟـﻰ ﻫﻨـﺎﻙ؟، ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﻗﺒﻌـﺕ ﻤﻜﺎﻨﻬـﺎ ﻭﺘﺤﻠـﻕ‬ ‫ﺤﻭﻟﻬ ـﺎ ﺍﻟﻨ ـﺎﺱ ﺒﺎﻟﻨﻬ ـﺎﺭ ﻭﺼ ـﺒﻭﺍ ﻋﻠ ـﻰ ﺭﺃﺴ ـﻬﺎ ﺍﻟﻤ ـﺎﺀ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺤﺘﻰ ﺃﻓﺎﻗﺕ، ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﺃﻗﺴـﻡ ﻋـﻭﺽ ﺍﻟﻠــﻪ ﺒـﺄﻥ ﺍﻟﺒﻘـﺭﺓ‬ ‫"ﺸﺎﻤﺔ" ﻟﻜﻨﻪ ﻟـﻡ ﻴﻭﻀـﺢ ﻨـﻭﻉ ﻫـﺫﺍ ﺍﻟﺸـﻡ ﻭﻟﻤـﺎ ﻋﻠـﻡ‬ ‫ـﺭ ﻋﻠ ـﻕ ـﺎﺌﻼ ـﻭ‬ ‫ﻭﻫـ‬ ‫ـﻤﺎﻋﻴل ـﻨﻭﺍﻨﻲ ـﺫﺍ ﺍﻷﻤـ ‪‬ـ ﻗـ‬ ‫ﺒﻬـ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﺇﺴـ‬ ‫ﻴﻀﺤﻙ: ﺸﺎﻤﺔ ﺍﻟﻨﺴﻴﻡ .‬ ‫ـﻭﺍﺩ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻲ ﺃﺫﻥ ـﺩ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ـﺱ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﻫﻤـ ﺃﺒـ‬ ‫ﻭﻗﺎل:‬ ‫- ﺸﻔﺘﻬﺎ ﺍﻤﺒﺎﺭﺡ ﻴﺎ ﻋﺒﺩﻩ.‬ ‫- ﺸﻔﺕ ﻤﻴﻥ؟ ﺍﻟﻌﻔﺎﺭﻴﺕ؟‬ ‫- ﻷ ﻭﺍﻨﺕ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ.. ﻋﻔﺭﻴﺘﻴﻥ.‬ ‫ﻜﺎﻥ ﺃﺒـﻭ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﻤﺼـﺒﺎﺡ ﻋﺎﺌـﺩﺍ ﻤـﻥ ﺤﻘﻠـﻪ،‬ ‫ﺍﻋﺘــﺎﺩ ﺃﻥ ﻴﺒﺎﺸــﺭ ﺃﺭﻀــﻪ ﺒﺎﻟﻠﻴــل، ﺃﺭﺽ ﺍﻟﻘﺭﻴــﺔ‬ ‫ﻭﺍﻁﺌﺔ ﻭﻟـﻭ ﻏﻤﺭﻫـﺎ ﺍﻟﻤـﺎﺀ ﻟﻀـﺎﻉ ﺍﻟﻤﺤﺼـﻭل، ﻭﻋﻨـﺩ‬ ‫ﺍﻟﻤﺼ ـﺭﻑ ﺍﻟﻜﺒﻴ ـﺭ ﻟﻤ ـﺢ ﺍﻟﻀ ـﻭﺀ ﺍﻵﺘ ـﻲ ﻤ ـﻥ ﺍﻟﺴ ـﻜﺔ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻜﺎﻥ ﻴﺸـﺒﻪ ﺍﻟـﻭﻫﺞ ﺍﻟﻤﻌﻠـﻕ ﻓـﻲ ﻤـﺩﺨل ﺒﻴـﺕ ﺸـﻭﻗﻲ،‬
  • 28. ‫ـﻑ،‬‫ـﺎﻑ ﻭﺩﻕ ـﻪ ﺒﻌﻨـ‬ ‫ﻗﻠﺒـ‬ ‫ـﺩ ـﻑ ـﺠﺭﺓ ﺼﻔﺼـ‬ ‫ﻟﺒـ ﺨﻠـ ﺸـ‬ ‫ـﺎﺱ‬ ‫ـﺠﺭﺓ، ﺍﻷﻨﻔـ‬ ‫ـﻪ ـﻲ ـﺫﻉ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻭﺭﺍﺡ ـﺘﻡ ﺃﻨﻔﺎﺴـ ﻓـ ﺠـ‬ ‫ﻴﻜـ‬ ‫ﺒﺎﻟﻠﻴل ﻟﻬﺎ ﺼـﻭﺕ، ﺇﻥ ﻟـﻡ ﻴﻜﺘﻤﻬـﺎ ﺠﻨـﺕ ﻋﻠﻴـﻪ، ﺤﻴﻨﻬـﺎ‬ ‫ﺴﻤﻊ ﻀﺤﻜﺘﻬﺎ ﺘﻁﺭﻗﻊ ﻭﺼﻭﺘﺎ ﻴﺠﺎﻭﺭﻫﺎ.‬ ‫- ﺒﺱ ﺍﻨﺘﻲ ﺃﻭل ﻤﺭﺓ ﺒﺘﻴﺠﻲ ﻟﺸﻭﻗﻲ.‬ ‫- ﻭﺤﻴﺎﺘﻙ ﻤﺵ ﺤﺘﻜﻭﻥ ﺁﺨﺭ ﻤﺭﺓ.‬ ‫ﺒﺩﺍ ﻜﺄﻨـﻪ ﻟﻜﺯﻫـﺎ ﻓﻌـﺎﻭﺩﺕ ﺍﻟﻀـﺤﻙ ﻤـﻥ ﺠﺩﻴـﺩ،‬ ‫ﺜﻡ ﺴﻜﺘﺎ ﻭﻟـﻡ ﻴﻨﺒﺴـﺎ، ﺩﻗـﻕ ﺃﺒـﻭ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﺍﻟﻨﻅـﺭ ﻤـﻥ‬ ‫ـﺩﺍ،‬ ‫ـﺩﻴﻥ ـﺩ ﺘﻭﺤـ‬ ‫ﻭﻗـ‬ ‫ـﺎﻓﺔ ـﺭﺃﻯ ﺍﻟﺠﺴـ‬ ‫ـﻑ ﺍﻟﺼﻔﺼـ ﻓـ‬ ‫ﺨﻠـ‬ ‫ﻭﺼــﻭﺕ ﺤﻔﻴــﻑ ﺍﻟﺜﻴــﺎﺏ ﻴﺘﻌــﺎﻟﻰ، ﺜــﻡ ﺍﻨﻔﺼــل‬ ‫ﺍﻟﺠﺴﺩﺍﻥ ﺒﺤﺭﻜﺔ ﻤﻔﺎﺠﺌﺔ ﻤﻨﻬﺎ ﻭﻗﺎﻟﺕ:‬ ‫- ﺒﺫﻤﺘﻙ ﺩﻩ ﻭﻗﺘﻪ؟‬ ‫ﻀﺤﻙ ﻤﻥ ﺠﺩﻴﺩ ﻤﺘﻬﻜﻤﺎ:‬ ‫ﹰ‬ ‫- ﺒﺫﻤﺘﻲ؟!.‬
  • 29. ‫ـﻼﻥ‬ ‫ـﺎ ﻴﻭﺍﺼـ‬ ‫ـﺩ، ﻭﻫﻤـ‬ ‫ـﺤﻙ ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ـﻼ ﺍﻟﻀـ‬ ‫ﻭﻋـ‬ ‫ـﻪ، ﻭﺭﺍﺡ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻥ ﻤﻜﻤﻨـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ـﻴﺭﻫﻤﺎ، ـﺭﺝ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﺨـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﻴﺘﺎﺒﻊ ﻋﻔﺎﺭﻴﺕ ﺍﻟﻠﻴـل، ﻭﻫـﻲ ﺘﺘﺴـﻠل ﻓـﻲ ﺍﺘﺠـﺎﻩ ﺍﻟﺒﻴـﺕ‬ ‫ﺍﻟﺠﺎﺜﻡ ﻋﻠﻰ ﺃﻁﺭﺍﻑ ﺍﻟﺒﻠﺩ.‬ ‫ـﺎﻁﻲ" ﺃﻥ ـﺘﻜﻠﻡ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﺫﺭ " ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ ﺤـ‬ ‫ﻓﻲ ﻫﺫﺍ ﺍﻟﻤﻭﻀﻭﻉ، ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﻗﺎل ﻟﻪ:‬ ‫- ﻟﻴﻪ ﻫﻭ ﺃﻨﺎ ﻋﻤﻠﺕ ﺠﺭﻴﻤﺔ.‬ ‫ـﺩ،‬ ‫ـﺔ ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ﺍﻟﺤﻜﺎﻴـ ﻤـ‬ ‫ـﺎﻭﺩ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻭﻴﻌـ‬ ‫ـﺎ،‬ ‫ـﺩ ـﺯﺀﺍ ﻤﻨﻬـ‬ ‫ـﺭﻭﻥ ﻟﻴﻌﻴـ ﺠـ ﹰ‬ ‫ـﺘﻭﻗﻔﻪ ﺍﻵﺨـ‬ ‫ـﺎ، ﻭﻴﺴـ‬ ‫ﻴﺤﻜﻴﻬـ‬ ‫ﻟﻜﻥ ﺸﻌﻼﻥ ﻴﺴﺄل ﻋﻥ ﺸﻜل ﺍﻟﻌﻔﺭﻴﺘﺔ.‬ ‫- ﺤﻠﻭﺓ ﻴﺎ ﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ.‬ ‫ﻭﻴﺭﺩ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ:‬ ‫- ﺯﻱ ﺍﻟﺤﻼﻭﺓ ﺒﺘﺎﻋﺘﻙ ﻴﺎ ﻨﺘﻥ.‬ ‫ـﺔ ـﺎﺭ ـﺎ ـﺭﺍﻑ، ـﺩﻱ ـﺩﺍﻡ،‬ ‫ﻭﺃﻗـ‬ ‫ﺃﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻜﺎﻴـ ﺼـ ﻟﻬـ ﺃﻁـ‬ ‫ـﺩ‬ ‫ـﻭل ﻤﻭﻗـ‬ ‫ـﺎﺩﻉ ـﺩﻭﺭ، ﻭﺤـ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ـﺎﻥ ﻭﻤﺨـ‬ ‫ـﺕ ﻟﻠﻐﻴﻁـ‬ ‫ﺍﻨﺘﻘﻠـ‬
  • 30. ‫ﺍﻟﻨ ـﺎﺭ، ﻭﻻ ﺘﺯﻴ ـﺩ ﻋ ـﻥ ﻜﻭﻨﻬ ـﺎ ﻫﻤﺴ ـﺎ ﻓﻠﻠﺤﻴﻁ ـﺎﻥ ﺃﺫﺍﻥ،‬ ‫ـ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻭﻤﻌﻬ ـﺎ ﺘ ـﺭﺩﺩﺕ ﺤﻜﺎﻴ ـﺎﺕ ﺃﺨ ـﺭﻯ، ﻜﺎﻨ ـﺕ ﺘﻤ ـﺭ ﻋﻠ ـﻰ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺍﻟﺨﺎﻁﺭ ﻓﻼ ﻴﻌﺒـﺄ ﺒﻬـﺎ ﺃﺤـﺩ، ﺍﻵﻥ ﺼـﺎﺭﺕ ﺠـﺯﺀﺍ ﻤـﻥ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺤﻜﺎﻴﺔ ﺃﺒـﻲ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﻭﺍﻟﻌﻘـﻭل ﻓـﻲ ﻜـل ﻤـﺭﺓ ﺘﺘﺠـﻪ‬ ‫ـﻰ ـﺩ، ـﻴﺎﺀ‬ ‫ـﻭ ـﺕ ـﺭﺍﺒﺽ ـﻲ ﺃﻗﺼـ ﺍﻟﺒﻠـ ﺃﺸـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﻨﺤـ ﺍﻟﺒﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﻴﺤﻤﻠﻬﺎ ﺍﻟﻠﻴل ﺇﻟـﻰ ﺫﻟـﻙ ﺍﻟﺒﻴـﺕ، ﻭﺃﺸـﻴﺎﺀ ﻴﺄﺨـﺫﻫﺎ ﺍﻟﻠﻴـل‬ ‫ﻤﻥ ﺫﻟﻙ ﺍﻟﺒﻴﺕ ﺇﻟـﻰ ﺨـﺎﺭﺝ ﺍﻟﺒﻠـﺩﺓ ﺒﻌﻴـﺩﺍ. ﻭﺍﻟﻘﺭﻴـﺔ ﻓـﻲ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻗﺒﻀـﺔ ﺍﻟﻠﻴـل ﻋﻠﻴﻠـﺔ، ﻭﺍﻟﺨﻔـﺭ ﺍﻟﻨـﺎﺌﻡ ﻻ ﻴﻭﻗﻅـﻪ ﻋﻤـﺩﺓ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻨﺎﺌﻡ، ﺭﺒﻤـﺎ ﺘﺴـﻠل ﺍﻟﻌﻤـﺩﺓ ﻨﻔﺴـﻪ ﺇﻟـﻰ ﺍﻟـﻭﻫﺞ ﺍﻟﻤﻐﻠـﻕ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﺃﻁﺭﺍﻑ ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ.‬ ‫- ﻋﺎﺭﻑ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﺍﻟﺒﻠﺩ ﺨﺎﻴﺒﺔ ﻟﻴﻪ؟‬ ‫- ﻟﻴﻪ ﻴﺎ ﺒﻭ ﺍﻟﻔﻜﺎﻴــﺭ؟‬ ‫- ﻜل ﻤﺎ ﻴﺘﻌﻠﻡ ﻓﻴﻬﺎ ﺤﺩ ﻴﺴﻴﺒﻬﺎ ﻭﻴﻤﺸﻲ.‬ ‫ﻭﻴﺭﺩ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻋﻠﻰ ﺃﺒﻲ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ:‬ ‫- ﻤﺎ ﺍﻟﻠﻲ ﻴﻤﺸﻲ ﻴﻤﺸﻲ.‬ ‫- ﺇﺯﺍﻱ ﻴﺎ ﻋ ُﺒــﺩ؟‬ ‫ـ‬
  • 31. ‫ـﺎﻁﻲ ـﺎ ـﺎﺵ ـﻥ‬ ‫ﻤـ ﻴﺒﻘـ ﺍﺒـ‬ ‫ـﻲ ـﺎﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫- ـﻲ ﻴﻤﺸـ ﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻠـ‬ ‫ﺍﻟﺒﻠﺩ.‬ ‫ـﻪ‬ ‫ـﺎﻁﻲ، ﺇﺫ ﻻ ـﺩ ـﺎ ﻴﻘﻭﻟـ‬ ‫ﻴﺠـ ﻤـ‬ ‫ﻭﻻ ـﺭﺩ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﻴـ ﺃﺒـ‬ ‫ﻜﻤ ـﺎ ﺃﻨ ـﻪ ﻻ ﻴﻘﺘﻨ ـﻊ ﺒ ـﺭﺃﻱ ﻋﺒ ـﺩ ﺍﻟﺠ ـﻭﺍﺩ، ﻭﻻ ﻴﺘﺼ ـﻭﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ‪‬ـ‬ ‫ﺃﻥ ﻴﺘـﺭﻙ ﺍﻟﻤـﺘﻌﻠﻡ ﻗﺭﻴﺘـﻪ ﻟﻤﺠـﺭﺩ ﺃﻨـﻪ ﺘﻌﻠـﻡ، ﺜـﻡ ﻤـﺎ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺭﺓ؟‬ ‫ـﺎﺌل ﺍﻟﻜﺒﻴـ‬ ‫ـﺫﻱ ًﺩﺭﻯ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﺫﻩ ﺍﻟﻤﺴـ‬ ‫ﺒﻬـ‬ ‫ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺃ‬ ‫ﺍﻟـ‬ ‫ﻓﻠﻴﺘﺭﻜﻪ ﻴﺫﻫﺏ ﺇﻟﻰ ﺤﺎﻟﻪ.‬ ‫- ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻴﺔ ﺃﺨﺒﺎﺭﻫﺎ ﺇﻴﻪ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺩﺓ؟‬ ‫- ﺁﺩﻴﻨﺎ ﺭﺍﻴﺤﻴﻥ ﻨﺸﻭﻑ.‬ ‫ﻴﻤﻀﻲ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﺇﻟـﻰ ﺤﺎﻟـﻪ، ﻭﻴﻨﺴـﺤﺏ ﺃﺒـﻭ‬ ‫ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﺒﻬـﺩﻭﺀ ﻭﺒﻌـﺩ ﻗﻠﻴـل ﺘـﺭﺍﻩ ﺒﻌﻴـﺩﺍ ﻋﻠـﻰ ﺴـﻜﺔ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴـﺔ، ﻴﺒـﺩﻭ ﻗﻠـﻴﻼ ﺘﺤـﺕ ﻓﺄﺴـﻪ، ﻟﻜﻨـﻪ ﻴﺴـﺭﻉ ﻓـﻲ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺼﻤﺕ.‬
  • 32. ‫)٤(‬ ‫- ﺍﻟﻠﺤﻤـﺔ ﺒﻜﺎﻡ؟.‬ ‫- ﺒﻌﺸﺭﺓ ﺴــﺎﻍ.‬ ‫ـﺩ‬‫ـﻡ، ﻭﻋﺒـ‬‫ـﻡ ﺍﻟﻤﻭﺴـ‬‫ـﺔ ـﻭﻡ ـﺎ ﻁﻌـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻨﺎﺩﻴـ ﺍﻟﻴـ ﻟﻬـ‬ ‫ـﻲ ـﺭﺓ‬ ‫ـﻪ، ـﺩ ـﻰ ﻋﻴﻨـ ﺍﻟﺒﻘـ‬ ‫ـل ﺍﻟﻭﺠـ ﻋﻘـ ﻋﻠـ‬ ‫ـﻭﺍﺩ ﻤﺘﻬﻠـ‬ ‫ﺍﻟﺠـ‬ ‫ـﺎل‬‫ـﻪ ﺃﻁﻔـ‬‫ـﺎ، ﻭﺨﻠﻔـ‬‫ـﻙ ﺤﺒﻠﻬـ‬‫ـﺭﺍﺀ ﻭﺃﻤﺴـ‬‫ـﺔ ﺤﻤـ‬‫ﻗﻤﺎﺸـ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ.‬ ‫- ﺒﻜﻡ ﻴﺎ ﻭﻻﺩ؟‬ ‫- ﺒﻌﺸـﺭﺓ ﺴــﺎﻍ.‬ ‫ﺠــﺎﺒﻭﺍ ﺸــﻭﺍﺭﻋﻬﺎ ﻤــﺭﺘﻴﻥ، ﻭﻫــﻭ ﺍﻵﻥ ﻓــﻲ‬ ‫ﻁﺭﻴﻘـﻪ ﺇﻟـﻰ ﺸـﺠﺭﺓ ﺍﻟﺘـﻭﺕ، ﻫـﻭ ﻤﻌﻬـﺎ ﺩﻭﻤـﺎ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﻴﻌﺎﺩ، ﺭﺒـﻁ ﺤﺒـل ﺍﻟﺒﻘـﺭﺓ ﻓـﻲ ﺠـﺫﻉ ﺍﻟﺸـﺠﺭﺓ ﻭﺭﻓـﻊ‬ ‫ﺍﻟﻘﻤﺎﺸﺔ ﻋـﻥ ﺍﻟﻌﻴﻨـﻴﻥ، ﻭﻨﻔـﺵ ﺃﻤﺎﻤﻬـﺎ ﺒﻌـﺽ ﺍﻟﻌﺸـﺏ،‬ ‫ﻭﺘﺎﺒﻌﻬﺎ ﻭﻫﻲ ﺘﻤﻀﻎ ﻭﺘﻨﻅﺭ ﻓﻲ ﺍﻁﻤﺌﻨﺎﻥ.‬ ‫- ﺒﻌﺸﺭﺓ ﺴﺎﻍ.‬
  • 33. ‫ﻴﺘـ ـﻭﻟﻰ ﺍﻷﻭﻻﺩ ﺍﻟﻨـ ـﺩﺍﺀ ﻭﺍﻟـ ـﺭﺩ، ﻴﻌﺭﻓـ ـﻭﻥ ﺃﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻌﺸﺭﺓ ﺼﺎﻍ ﻻ ﺘﺸـﺘﺭﻱ ﻟﺤﻤـﺎ، ﻟﻜـﻥ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ ﺒﻬـﺎ ﻤـﺎ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺯﺍل ﻤﺤﻔﻭﻅﺎ، ﻤﻨـﺫ ﻜﺎﻨـﺕ ﻗـﺎﺩﺭﺓ ﻋﻠـﻰ ﺸـﺭﺍﺀ ﺭﻁﻠـﻴﻥ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻤﻥ ﺍﻟﻠﺤﻡ ﺃﻭ ﺜﻼﺜﺔ.‬ ‫ـﺠﺭﺓ ـﺎﺒﻊ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ـﻭﺍﺩ ـﻭﺍﺭ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﺒﺠـ‬ ‫ـﺱ ـﺩ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺠﻠـ ﻋﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺒﻘ ـﺭﺓ، ﻭﺃﺼ ـﻭﺍﺕ ﺍﻟﻌﻴ ـﺎل ﺍﻟﺘ ـﻲ ﺠ ـﺩﺩﺕ ﺍﻟﺤﻴ ـﺎﺓ ﻓ ـﻲ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻋﺭﻭﻗﻪ، ﻫـﻡ ﺍﻵﻥ ﺃﺤﺒـﺎﺏ ﺍﷲ، ﺤـﺱ ﺍﻟﺒﻠـﺩ ﻟﻤـﺎ ﻏـﺎﺏ‬ ‫ـﺎﺀ ـﻥ ـﺤﺏ‬ ‫ـﺔ ﺒﻴﻀـ ﻤـ ﺍﻟﺴـ‬ ‫ـﺕ ـﺎﻩ ﺒﻜﺘﻠـ‬ ‫ـﻬﺎ، ﺘﻌﻠﻘـ ﻋﻴﻨـ‬ ‫ﺤﺴـ‬ ‫ﻜﺎﻨــﺕ ﺘﻤﺨــﺭ ﺼــﺩﺭ ﺍﻟﺴــﻤﺎﺀ ﺍﻟﺒﺎﻟﻐــﺔ ﺍﻟﺼــﻔﺎﺀ‬ ‫ﻭﺍﻟﺯﺭﻗﺔ، ﺜﻡ ﻜﺒﺎ ﻓﻲ ﺤﺯﻥ:‬ ‫- ﻟﻜﻥ ﺒﻜﺭﺓ ﺍﻟﻠﻲ ﻴﺘﻌﻠﻡ ﻤﻨﻬﺎ ﻴﺴﻴﺒﻬﺎ.‬ ‫ـﺭﻫﺎ‬ ‫ـﺎﻋﺩﻫﺎ ﻭﻨﺸــ‬ ‫ـﻭﺍﺕ ﺘﺼــ‬ ‫ـل ﺍﻷﺼــ‬ ‫ﺘﻭﺍﺼــ‬ ‫ﺍﻟﺒﻬﺠ ـﺔ ﻓﻴﻤ ـﺎ ﺤﻭﻟ ـﻪ، ﻟﻜﻨﻬ ـﺎ ﻟ ـﻡ ﺘﺤﺭﻜ ـﻪ ﻤ ـﻥ ﺠﺩﻴ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻟﻠﻤﺸﺎﺭﻜﺔ، ﺘﻌﺏ ﺍﻟﻴـﻭﻡ ﻜﺜﻴـﺭﺍ ﻤـﻥ ﻜﺜـﺭﺓ ﺍﻟﻨـﺩﺍﺀ، ﻋﻠﻴـﻪ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻪ ﺃﻥ‬‫ـﺎﻁﻲ ﻭﻴﻨﺒﻬـ‬‫ﺃﻥ ـﺭ ـﻭﻡ ـﻰ ـﻲ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﻴﻤـ ﺍﻟﻴـ ﻋﻠـ ﺃﺒـ‬ ‫ـﻪ ـﺎﺭﺕ ـﻰ ـل ـﺎﻥ، ﻭﻻ ـﺄﺱ ﺃﻥ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ﻋﻠـ ﻜـ ﻟﺴـ‬ ‫ﺤﻜﺎﻴﺘـ ﺼـ‬ ‫ﺘﺼﺒﺢ ﻋﻠـﻰ ﻜـل ﻟﺴـﺎﻥ، ﻟﻜﻨﻬـﺎ ﺍﻟﻴـﻭﻡ ﺼـﺎﺭﺕ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـﺎﻥ ـﻤﺎﻋﻴل ـﻨﻭﺍﻨﻲ، ـﺫﺍ ـﻲ ـﺎ ـﺩ‬ ‫ﻭﻫـ ﻴﻌﻨـ ﺃﻨﻬـ ﻗـ‬ ‫ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻟﺴـ ﺇﺴـ‬
  • 34. ‫ـﺎﺝ، ـﺭﻯ ـﺎ ـﺫﻱ‬ ‫ﻤـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ـﺎﻤﻊ ﺍﻟﺤـ‬‫ـﻠﺕ ـﻰ ﻤﺴـ‬ ‫ﺇﻟـ‬ ‫ﻭﺼـ‬ ‫ﺴﻴﻘﻭﻟﻪ؟، ﻫل ﺴﻴﻘﻭل ﻜﻤﺎ ﻗﺎل ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل؟.‬ ‫ـﻠﻪ ـﻕ‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻪ ـﺎﺭﺏ. ﻭﺃﺼـ ﺯﻫـ‬ ‫ﻤﺨـ ﻀـ‬ ‫- ـﻭ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻤﻥ ﻤﺭﺍﺘﻪ.. ﺒﻴﺩﻭﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻔﺭﻴﺘﺔ ﺘﺎﻨﻴـﺔ.‬ ‫ـﻤﺕ ﺭﺍﻥ‬‫ـﻡ ـﺒﻌﺽ، ـﻥ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻟﻜـ‬ ‫ـﺎ ﺍﺒﺘﺴـ ﺍﻟـ‬‫ﺭﺒﻤـ‬ ‫ﻤﻥ ﺠﺩﻴـﺩ، ﺃﺒـﻭ ﺍﻟﻤﻌـﺎﻁﻲ ﺍﻟﻜـل ﻴﻌﺭﻓـﻪ ﺠﻴـﺩﺍ، ﺭﺠـل‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺒﺤ ـﻕ، ﻭﻟ ـﻡ ﻴﺴ ـﺒﻕ ﺃﻥ ﺘﺼ ـﻭﺭ ﺭﺅﻴ ـﺔ ﺍﻟﻌﻔﺎﺭﻴ ـﺕ، ﻭﺇﻻ‬ ‫ﹼ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﺎ ﻜﺎﻥ ﺫﻫﺏ ﺇﻟـﻰ ﺤﻘﻠـﻪ ﺒﺎﻟﻠﻴـل، ﻟـﺫﺍ ﺍﻨﺘﺒـﻪ ﺇﺴـﻤﺎﻋﻴل‬ ‫ﺃﻥ ﻜﻠﻤﺘﻪ ﺘﺒﺨﺭﺕ ﻓﻌﺎﻭﺩ ﻤﻥ ﺠﺩﻴﺩ:‬ ‫- ﻤﺎ ﻟﻜﻡ ﻴﺎ ﺒﻠﺩ.. ﺘﻜﻭﻨﻭﺍ ﻤﺼﺩﻗﻴﻨــﻪ.‬ ‫ﻭﻟﻡ ﻴﺭﺩ ﺃﺤـﺩ ﻭﺍﻨﺸـﻐل ﻜـل ﻭﺍﺤـﺩ ﻓـﻲ ﺤﺎﻟـﻪ،‬ ‫ﻭﻤﻀﻰ ﺇﺴﻤﺎﻋﻴل ﻭﻫـﻭ ﻴﺘﻤﻴـﺯ ﻤـﻥ ﺍﻟﻐـﻴﻅ، ﻓﻬـل ﻓﻜـﺭ‬ ‫ﺴﺎﻋﺘﻬﺎ ﻓﻲ ﺸﻲﺀ؟.‬ ‫ﻨﻬﺽ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﻤﻜﺎﻨـﻪ، ﻭﻟـﻡ ﻴﻔﺘـﻪ ﺃﻥ‬ ‫ﻴﻨﻅ ـﺭ ﻟﻠﺸ ـﺠﺭﺓ، ﻜﺜﻴ ـﺭﺍ ﻤ ـﺎ ﻴﻔﻜ ـﺭ ﻓ ـﻲ ﻗﻭﺘﻬ ـﺎ، ﻜ ـﻡ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬
  • 35. ‫ﻀﺭﺒﺘﻬﺎ ﺍﻟـﺭﻴﺢ، ﻭﻜـﻡ ﺃﻏﺭﻗﻬـﺎ ﺍﻟﻤﻁـﺭ؟، ﻟﻜـﻥ ﺠـﺫﺭﻫﺎ‬ ‫ﻻ ﻴﺯﺍل ﻤﻭﻏﻼ ﻓﻲ ﺍﻷﺭﺽ.‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺕ‬ ‫ـﺎ ﺍﺭﺘﻔﻌــ‬ ‫ـﺭﺓ، ﺤﻴﻨﻬــ‬ ‫ـل ﺍﻟﺒﻘــ‬ ‫ـﻙ ﺤﺒــ‬ ‫ﻓــ‬ ‫ـﻭﺍﺕ‬‫ـﺕ ﺍﻷﺼـ‬‫ـﻰ، ﺍﺭﺘﻔﻌـ‬‫ـﻭﺍﺕ، ـﺤﺒﻬﺎ ﻭﻤﻀـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ﺍﻷﺼـ‬ ‫ﺃﻜﺜﺭ:‬ ‫- ﺒﻌﺸــﺭﺓ ﺴــﺎﻍ.‬
  • 36. ‫)٥(‬ ‫ﻀ ـﺤﻙ ﺃﺒ ـﻭ ﺍﻟﻤﻌ ـﺎﻁﻲ ﻭﻀ ـﺤﻙ، ﻭﺒ ـﺩﺕ ﺍﻟ ـﺩﺍﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺒﺎﺘﺴـﺎﻉ ﻀـﺤﻜﺘﻪ ﺤـﻴﻥ ﺘـﺭﻥ ﻭﺘﺠﻠﺠـل ﻟﻜـﻥ ﺴـﺭﻋﺎﻥ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﺎ ﺘﻼﺸﺕ ﺍﻟﻀـﺤﻜﺔ ﻭﻜﺄﻨﻬـﺎ ﺍﺨﺘﺒـﺄﺕ ﻓـﻲ ﺯﺍﻭﻴـﺔ ﻤـﻥ‬ ‫ﺍﻟﺩﺍﺭ.‬ ‫- ﺍﻨﺕ ﻤﻜﺒﺭﻫﺎ ﻟﻴﻪ ﻴـﺎ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ؟.. ﺃﻨـﺎ ﺃﻋـﺭﻑ‬ ‫ﺍﻨﻙ ﻤﺎ ﺒﺘﺨﺎﻓﺵ.‬ ‫ﺭﺩ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻭﺠﺤﻅﺕ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﻭﻫﻭ ﻴﺅﻜﺩ:‬ ‫- ﺃﺨـﺎﻑ ﻤـﻥ ﺍﻟﻠـﻲ ﺨـﺎﻟﻘﻨﻲ ﺒـﺱ.. ﻟﻜـﻥ ﻋـﺎﻴﺯﻙ‬ ‫ﺘﺤ ‪‬ﺱ.‬ ‫ﺭ‬ ‫ﺩﻗﻕ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﻓﻲ ﻤﻼﻤﺢ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ.‬ ‫- ﻋﺎﻴﺯﻨﻲ ﻤﺎ ﺍﺭﻭﺤﺵ ﺍﻷﺭﺽ ﻴﺎ ﻋﺒﺩﻩ؟‬ ‫- ﻤﺎ ﺍﻷﺭﺽ ﻗﺩﺍﻤﻙ ﺒﺎﻟﻨﻬﺎﺭ.‬
  • 37. ‫- ﻭﺒﺎﻟﻠﻴل.. ﻭﻭﻗﺕ ﻤـﺎ ﺃﻨـﺎ ﻋـﺎﻴﺯ ﺍﻴـﻪ ﺍﻟﻠـﻲ ﺍﺘﻐﻴـﺭ‬ ‫ﻴﻌﻨﻲ..؟‬ ‫ـﻪ،‬ ‫ـﻭﺍﺩ، ـﻡ ـﺩ ـﺎ ﻴﻘﻭﻟـ‬ ‫ﻟـ ﻴﺠـ ﻤـ‬ ‫ـﻜﺕ ـﺩ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﻋﺒـ‬ ‫ﺴـ‬ ‫ـﺎﻁﻲ، ﺇﺫﺍ ﺭﺃﻯ‬ ‫ﺍﻷﺭﺽ ـﺭﻯ ـﻲ ـﺭﻭﻕ ـﻲ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ﺃﺒـ‬ ‫ﻓـ ﻋـ‬ ‫ﺘﺠـ‬ ‫ـﻪ ـﻲ ـﻴﻁ،‬ ‫ـل ـﺘﻔﺽ، ـﺭﻉ ﻭﻓﻜـ ﻓـ ﺍﻟﻐـ‬ ‫ﺃﺴـ‬ ‫ـﺎ ﺒﺎﻟﻠﻴـ ﺍﻨـ‬ ‫ﻜﺎﺒﻭﺴـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﺎ ـﻲ ﺍﻟﺘﺭﻋـ‬ ‫ـﺱ ﺃﻤﺎﻤﻬـ ﻓـ‬ ‫ـﺔ ﻏﻁـ‬ ‫ـﺎﺒﺘﻪ ﺍﻟﺠﻨﺎﺒـ‬ ‫ﻭﺇﺫﺍ ﺃﺼـ‬ ‫ـﺩﺙ‬‫ـﺭ ﻭﺍﻟﺤـ‬‫ـﺩﺙ ﺍﻷﻜﺒـ‬‫ـﺎ ﺍﻟﺤـ‬‫ـﻼﺙ ـﺭﺍﺕ ﺭﺍﻓﻌـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﺜـ‬ ‫ـﻪ ـﻥ ـﻲ‬ ‫ـﻐﺭ، ـﺭﺍ ـﺎ ـﺫﺭﻭﻩ ﺃﻥ ﻴﻠﺒﺴـ ﺍﻟﺠـ ﻓـ‬ ‫ﻜﺜﻴـ ﹰ ﻤـ ﺤـ‬ ‫ﺍﻷﺼـ‬ ‫ﺍﻟﺘﺭﻋﺔ، ﻟﻜﻨـﻪ ﺒﻌﺎﻓﻴﺘـﻪ ﺃﺜﺒـﺕ ﺍﻨـﻪ ﺩﻭﻤـﺎ ﻋﻠـﻰ ﺤـﻕ،‬ ‫ﻜﻴﻑ ﻴـﺩﺨل ﺇﻟﻴـﻪ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ؟. ﻜﻴـﻑ ﻴﺼـﺩﻩ ﻋـﻥ‬ ‫ﺍﻟﺴﻌﻲ ﺍﻟﻰ ﻫﻨﺎﻙ؟‬ ‫- ﺍﺤﻀﺭﻴﻨﺎ ﻴﺎ ﺃﻡ ﻨـﻭﺍل.‬ ‫ـﺎﻁﻲ ـﻥ ـﺩﺍﺨل‬ ‫ﻤـ ﺍﻟـ‬ ‫ـﺔ ـﻲ ﺍﻟﻤﻌـ‬ ‫ـﺎﺀﺕ ﺯﻭﺠـ ﺃﺒـ‬ ‫ﺠـ‬ ‫ـﻊ‬ ‫ـﺎﻱ، ـﺕ ـﻲ ﺘﻀـ‬ ‫ﻗﺎﻟـ ﻭﻫـ‬ ‫ـل ـﻭﺒﻴﻥ ـﻥ ﺍﻟﺸـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﺘﺤﻤـ ﻜـ‬ ‫ﺍﻟﺼﻴﻨﻴﺔ ﺍﻟﺼﻐﻴﺭﺓ ﺃﻤﺎﻤﻬﺎ.‬ ‫- ﻏ ُﻠﺒﺕ ﻴﺎ ﺨـﻭﻴـﺎ.‬ ‫ـ‬
  • 38. ‫ﺜﻡ ﺃﺭﺩﻓﺕ:‬ ‫- ﺍﻟﺸـــﺎﻱ.‬ ‫ـﺎﻱ ـﻭ ـﺭﺏ ـﺩﺍ‬ ‫ﺒـ‬ ‫ـﺎﻑ ﺍﻟﺸـ ﻭﻫـ ﻴﺸـ‬ ‫ـﻭﺕ ﺍﺭﺘﺸـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺎﺭ ـل‬ ‫ـﻔﺔ ـﺎﻙ، ﻭﺒﺨـ ﻗﻠﻴـ‬ ‫ـﺎﺒﻼ، ـﻔﺔ ـﺎ ﻭﺭﺸـ ﻫﻨـ‬ ‫ﺭﺸـ ﻫﻨـ‬ ‫ﻤﺘﻘـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﺢ ﺍﻟﻔﺭﺼـ‬ ‫ـﻤﺕ ﻴﻔﺴـ‬ ‫ـﺎﻋﺩ ـﻥ ـﻭﺒﻴﻴﻥ، ﻭﺼـ‬ ‫ﻤـ ﺍﻟﻜـ‬ ‫ﻴﺘﺼـ‬ ‫ﻟﻠﺭﺸﻔﺎﺕ.‬ ‫ﻗﻁﻌﺕ ﺃﻡ ﻨﻭﺍل ﺍﻟﺼﻤﺕ:‬ ‫- ﺩﻱ ﺍﻟﺒﻠــﺩ ﻤﺎﺴــﻜﺔ ﺤﻜﺎﻴــﺔ ﺍﻟﻌﻔﺭﻴﺘــﺔ ﻭﻻﺒــﺩﺓ‬ ‫ﻓﻴﻬــﺎ.‬ ‫ﻀﺤﻙ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ:‬ ‫- ﺠﻭﺯﻙ ﻋﻔـﺭﻴﺕ ﻴﺎ ﺃﻡ ﻨـﻭﺍل.‬ ‫ﺼﺎﺡ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ ﻓﻲ ﻭﺠﻬﻬﺎ:‬ ‫- ﻋﺎﻴﺯﻴـﻥ ﻴﺠﻨﻨﻭﻨﻲ ﻴﺎ ﻫﺒﻠﺔ.. ﺍﻜﺘﻤـﻲ.‬
  • 39. ‫ﺍﻨﻜﺘﻤ ـﺕ ﺃﻡ ﻨ ـﻭﺍل، ﻭﻋ ـﺎﺩ ﺍﻟﺼ ـﻤﺕ ﻤ ـﻥ ﺠﺩﻴ ـﺩ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺔ‬ ‫ـﺎﺡ ﺍﻟﻔﺭﺼـ‬ ‫ـﺎ ﻹﻓﺴـ‬ ‫ـﺩ ﻤﻌﻬﻤـ‬ ‫ـﻪ ـﺎﻥ ـﻰ ﻤﻭﻋـ‬ ‫ﻭﻜﺄﻨـ ﻜـ ﻋﻠـ‬ ‫ﻟﻠﺭﺸﻔﺘﻴﻥ ﺠﺩﻴﺩﺘﻴﻥ.‬ ‫- ﺃﻨﺎ ﻓﻲ ﺃﺭﻀﻲ ﻴﺎ ﻨﺎﺱ.‬ ‫ﺘﺠﺎﻫــل ﻋﺒــﺩ ﺍﻟﺠــﻭﺍﺩ ﻭﻨﻅﺭﺍﺘــﻪ ﺍﻟﻤﺘﻭﺴــﻠﺔ،‬ ‫ﻭﺩﻗﻕ ﻨﻅﺭﻩ ﺘﺠﺎﻩ ﺍﻟﺒﺎﺏ.‬ ‫- ﺃﻨﺕ ﺤــﺭ.‬ ‫ﺜﻡ ﻨﻬﺽ ﻓﺠﺄﺓ ﻭﺘﺒﻌﻪ ﺃﺒﻭ ﺍﻟﻤﻌﺎﻁﻲ:‬ ‫- ﺍﻗﻌــﺩ‬ ‫ﻭﻜﺎﻥ ﺍﻟﺭﺩ:‬ ‫- ﺍﻗﻌﺩﻭﺍ ﺍﻨﺘﻭ ﺒﻌﺎﻓﻴــﺔ.‬ ‫ﺜﻡ ﺍﺘﺠـﻪ ﻨﺤﻭ ﺍﻟﺒــﺎﺏ.‬
  • 40. ‫)٦(‬ ‫ـﻪ ﻭﺭﺍﺡ ـﺎﺒﻊ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ﺘ ـﻭﻡ ـﺩ ـﻭﺍﺩ ـﻲ ﻓﺭﺍﺸـ‬ ‫ﻓـ‬ ‫ﻜـ ﻋﺒـ ﺍﻟﺠـ‬ ‫ﺯﻭﺠﺘﻪ ﻭﻫﻲ ﺘﺘﺤـﺭﻙ ﺤﻭﻟـﻪ، ﺩﻋـﺎ ﻟﻬـﺎ ﻜﺜﻴـﺭﺍ، ﺍﻟﻤـﺎﺀ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺍﻟﺴ ـﺎﺨﻥ ﺒ ـﺎﻟﻤﻠﺢ ﺩﻤ ـﻎ ﻗﺩﻤﻴ ـﻪ، ﻭﺃﺭﺍﺡ ﺍﻟﺸ ـﻘﻭﻕ ﺍﻟﻐ ـﺎﺌﺭﺓ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺩﺭ،‬ ‫ـﻕ ﻭﺍﻟﺼـ‬ ‫ـﻭﻥ ـﺵ ﺍﻟﺤﻠـ‬ ‫ﺃﻨﻌـ‬ ‫ـﺎ، ـﻭﺏ ﺍﻟﻴﻨﺴـ‬ ‫ﻓﻴﻬﻤـ ﻭﻜـ‬ ‫ﺃﻟﻘـﻰ ﻨﻅـﺭﺓ ﻋﻠـﻰ ﻋﻴﺎﻟـﻪ ﺍﻟﻤﺒﻌﺜـﺭﻴﻥ ﺤﻭﻟـﻪ، ﺼـﺎﺭﻭﺍ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺃﻀﻌﻑ ﺤـﻴﻥ ﺃﻏﻤﻀـﻭﺍ ﺃﻋﻴـﻨﻬﻡ، ﺍﻨﺘـﺯﻉ ﺍﻟﻜﺘـﺎﺏ ﻤـﻥ‬ ‫ﺤﻀﻥ ﻋـﺎﺩل ﻭﺩﻓﻌـﻪ ﺘﺤـﺕ ﺍﻟﻭﺴـﺎﺩﺓ ﺒﻌـﺩ ﺃﻥ ﺍﻁﻤـﺄﻥ‬ ‫ﻟﻌﺩﻡ ﻭﺠﻭﺩ ﻁﻴﺎﺕ ﻗﺒل ﺃﻥ ﻴﻔﻌل ﺫﻟﻙ..‬ ‫ﻤ ـﺎﺫﺍ ﻟ ـﻭ ﻜﺎﻨ ـﺕ ﺍﻟﺒﻠ ـﺩﺓ ﺒ ـﻼ ﻤﺩﺭﺴ ـﺔ ﺍﺒﺘﺩﺍﺌﻴ ـﺔ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺼ ـﺤﻴﺢ ﺃﻨﻬـﺎ ﻤﺩﺭﺴـﺔ ﻓﻘﻴـﺭﺓ.. ﺍﻟﻁـﻭﺏ ﺍﻷﺤﻤـﺭ ﺸ ـﺩ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻊ‬ ‫ـﻴﻥ ﺍﻷﺭﺽ.. ﻭﻜﻠﻬــ‬ ‫ـﺎ ﺃﺭﺒــ‬ ‫ـﻪ ﺒﻁــ‬ ‫ـﻰ ﺒﻌﻀــ‬ ‫ﺇﻟــ‬ ‫ﺤﺠﺭﺍﺕ.. ﻟﻜﻥ ﺍﻟﻤﻬﻡ ﺃﻥ ﻴﺘﻌﻠﻤﻭﺍ.‬ ‫ﺍﺒﺘﺴﻡ ﻓـﻲ ﻤـﺭﺍﺭﺓ ﻋﻨـﺩﻤﺎ ﺘـﺫﻜﺭ ﺃﻨﻬـﻡ ﺴـﻴﻨﺘﻘﻠﻭﻥ‬ ‫ﺇﻟﻰ ﻤﺩﺍﺭﺱ ﺃﺨـﺭﻯ ﺒﻌﻴـﺩﺓ ﻋـﻥ ﺍﻟﺒﻠـﺩ، ﻭﺃﻏﻠـﺒﻬﻡ ﻴﻨﺘﻘـل‬ ‫ﺇﻟ ـﻰ ﺍﻷﺭﺽ، ﻴﺩﻭﺴ ـﻭﻥ ﺍﻟﺴ ـﻜﻙ ﺍﻟﺴ ـﻭﻴﺔ ﺒﻬ ـﺎ ﻓﺘﺘﺂﻜ ـل،‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻡ‬ ‫ـﻡ ـﺎﺩﺭﻭﻥ ﺃﻭ ﻭﻫـ‬ ‫ـﻡ ـﺭﺍﺏ ﻭﻫـ ﻴﻐـ‬ ‫ـﺭﻭﻥ ﺨﻠﻔﻬـ ﺍﻟﺘـ‬ ‫ﻴﺜﻴـ‬ ‫ـﺔ‬‫ـﻬﻡ ﺍﻟﻤﺭﺘﻔﻌـ‬‫ـﻤﺱ ﺭﺅﻭﺴـ‬‫ـﺭﺏ ﺍﻟﺸـ‬‫ـﺎﺩﻤﻭﻥ.. ﻭﺘﻀـ‬‫ﻗـ‬
  • 41. ‫ـﺎﺩﻫﻡ ﺍﻟﻬﺯﻴﻠ ـﺔ، ﻭﻴﻤ ـﺩ ﺍﻟﺼﻔﺼ ـﺎﻑ ﺃﻁﺭﺍﻓ ـﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻓ ـﻭﻕ ﺃﺠﺴـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻤﻨﺎﺩﻴﺎ ﻓﻴﻬﺭﻋﻭﻥ ﺇﻟﻴﻪ.‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺍﻟﺫﻱ ﻴﺘﻌﻠﻡ ﻟـﻴﺱ ﻟـﻪ ﻤﻜـﺎﻥ ﻓـﻲ ﺍﻟﺒﻠـﺩ، ﻟﻜـﻥ ﻟـﻪ‬ ‫ﻤﻜﺎﻥ ﻫﻨﺎﻙ ﺨﺎﺭﺝ ﺤﺩﻭﺩﻫـﺎ.‬ ‫- ﻭﻭﻻﺩﻙ ﻴﺎ ﻋﺒﺩ ﺍﻟﺠﻭﺍﺩ ﻤﻥ ﺃﻱ ﻨﻭﻉ؟‬ ‫ـﺫﻜﺭ ـﺕ ـﺭﺍﺒﺽ ـﺎﻙ ـﻊ ـﻭﻫﺞ،‬ ‫ﻫﻨـ ﻴﺸـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺍﻟﺒﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ـﺎﺯ،‬ ‫ـﺎﺭ ـﻥ ـﺩ ـﺩﻭﺭ ﺤﻭﻟـ‬ ‫ـﻪ ﺍﻷﻟﻐـ‬ ‫ـﺫ ﺍﻷﺒﺼـ ﻤـ ﺒﻌﻴـ ﻭﺘـ‬ ‫ﻴﺄﺨـ‬ ‫ﺘ ـﺭﻯ ﻤ ـﺎ ﺍﻟ ـﺫﻱ ﻴﺭﻴ ـﺩﻩ ﺸ ـﻭﻗﻲ ﺍﻟﻤ ـﻼ ﻤ ـﻥ ﺍﻟﻨ ـﺎﺱ؟،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻨﻪ، ـﻕ‬ ‫ﺘﻌﻠـ‬ ‫ـﻪ ـﻭ ـﺎﺩﻡ ـﻭﻕ ﺤﺼـ‬ ‫ـﺫﻜﺭ ﻤﻼﻤﺤـ ﻭﻫـ ﻗـ ﻓـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺴﺎﻋﺘﻬﺎ ﺒﺸﺠﺭﺓ ﺍﻟﺘﻭﺕ ﻭﻫﺯ ﻗﺩﻤﻴـﻪ.‬ ‫- " ﺃﺒﻭ ﺠﻠﻤﺒــﻭ"‬ ‫ﺍﻟﻠﻘﺏ ﺍﻟـﺫﻱ ﻤﻨﺤـﻪ ﺇﻴـﺎﻩ، ﻴـﺫﻜﺭ ﺃﻥ ﺃﺒـﺎﻩ ﺍﺸـﺘﺭﺍﻩ‬ ‫ﻟﻪ ﻤﻥ ﻤﻭﻟﺩ ﺍﻟﺴـﻴﺩ ﺍﻟﺒـﺩﻭﻱ، ﻭﻴـﺫﻜﺭ ﺃﻴﻀـﺎ ﻜﻴـﻑ ﻜـﺎﻥ‬ ‫ﻴﻀـﻐﻁ ﻋﻠـﻰ ﺯﻨـﺎﺩﻩ، ﻓﻴﺘﻘـﺎﻓﺯ ﺍﻟﺭﺠـل ﺍﻟﻠﻌﺒـﺔ، ﻴﻨﻘﻠـﺏ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻴﻤﻴﻨﺎ ﻭﺸﻤﺎﻻ، ﻫـل ﻜـﺎﻥ ﺸـﻭﻗﻲ ﻴﻘﺼـﺩ ﻫـﺫﻩ ﺍﻟﻠﻌﺒـﺔ؟،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﻐﻁ ـﻰ ـﺎﺩﻩ‬ ‫ـل ـﻭ ـﻥ ـﻭﻉ ـﺫﻱ ﺘﻀـ ﻋﻠـ ﺯﻨـ‬ ‫ﻫـ ﻫـ ﻤـ ﺍﻟﻨـ ﺍﻟـ‬
  • 42. ‫ـﺏ؟، ـل ـﻕ ـﺎﻟﻔﺭﻉ ـﺩﻤﺎ ﺃﻟﺤ ـﺕ ـﻪ‬ ‫‪‬ـ ﻋﻠﻴـ‬ ‫ﻋﻨـ‬ ‫ﻫـ ﺘﻌﻠـ ﺒـ‬ ‫ﻓﻴﻨﻘﻠـ‬ ‫ﻁﻔﻭﻟﺘﻪ؟، ﻗـﺩ ﻴﻜـﻭﻥ "ﺃﺒـﺎ ﺠﻠﻤﺒـﻭ" ﻭﻟﻜﻨـﻪ ﻻ ﻴﻤﻜـﻥ ﺃﻥ‬ ‫ﻴﻨﻘﻠﺏ ﺒﺩﻟﻴل ﺃﻥ ﺤﺎﻟـﻪ ﻫـﻭ ﺤﺎﻟـﻪ ﻤﻨـﺫ ﺴـﻨﻭﺍﺕ ﻁﻭﻴﻠـﺔ،‬ ‫ــﺎ ﺃﺭﺍﺩ ﺃﻥ ـﻴﻅ ـﻭﻗﻲ ـﻼ ـﺎ ـﺒﻁﻪ‬ ‫ﺍﻟﻤـ ﻟﻤـ ﻀـ‬ ‫ﻴﻐـ ﺸـ‬ ‫ﺭﺒﻤـ‬ ‫ﺒﺩﻟﻴل ﺃﻨﻪ ﺘﻤﺎﺩﻱ ﻓـﻲ ﻫـﺯ ﻗﺩﻤﻴـﻪ ، ﻜﺎﻨـﺕ ﻟﺤﻅـﺔ ﻏﻴـﺭ‬ ‫ﻋﺎﺩﻴﺔ، ﺸﻌﺭ ﺒﻔـﺭﺡ ﻻ ﻤﺜﻴـل ﻟـﻪ، ﺒـﺩﺍ ﺴـﺎﻋﺘﻬﺎ ﻜﻁﻔـل،‬ ‫ـﻙ ـﺭﻉ‬ ‫ﺭﺍﻕ ـﻪ ﺃﻥ ـﺄﺭﺠﺢ ـﻲ ـﺠﺭﺘﻪ، ﺃﻤﺴـ ﺍﻟﻔـ‬ ‫ﻓـ ﺸـ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ﻟـ‬ ‫ﺒﻘﺒﻀ ـﺘﻴﻪ ﻭﺃﻴﻘ ـﻥ ﺃﻨ ـﻪ ﺒﻌﻴ ـﺩﺍ ﻋ ـﻥ ﻜ ـل ﺍﻷﻋ ـﻴﻥ ﻟﻜ ـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﹰ ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﻋﻴﻨﻴﻪ ﺭﺼـﺩﺘﺎ ﺍﻟﻤﺸـﻬﺩ، ﻜـﺎﻥ ﻤـﻥ ﺍﻟﻤﻤﻜـﻥ ﺃﻥ ﻴﺴـﻘﻁ‬ ‫ﻟﺤﻅﺘﻬﺎ، ﻟﻜﻨـﻪ ﺘـﺭﻙ ﺍﻷﺸـﻴﺎﺀ ﺘﺘﻬـﺎﻭﻱ ﺩﺍﺨﻠـﻪ، ﺘﻌﺘـﺭﻙ‬ ‫ﻓﻲ ﺃﻋﻤﺎﻗﻪ، ﻭﺸﻌﺭ ﻜـﺄﻥ ﺍﻟﻤـﻼ ﻗـﺩ ﺒﺼـﻕ ﻋﻠﻴـﻪ ﺤـﻴﻥ‬ ‫ﻭﺼﻔﻪ ﺒﺄﺒﻲ ﺠﻠﻤﺒـﻭ.‬ ‫ﺒﻌــﺩﻫﺎ ﻭﻗــﻑ ﻴﺘﺎﺒﻌــﻪ، ﻭﺍﻜﺘﺸــﻑ ﺃﻥ ﻓــﺭﻭﻉ‬ ‫ﺍﻟﺘﻭﺕ ﺍﺴـﻭﺩﺕ ﺃﻜﺜـﺭ، ﻁﻤﺴـﺕ ﺒﻘﻴـﺔ ﻤﻼﻤﺤﻬـﺎ ﻓﺒـﺩﺕ‬ ‫ﻜﺄﻨﻬ ـﺎ ﻗﺎﺩﻤ ـﺔ ﻤ ـﻥ ﺴ ـﻨﻭﺍﺕ ﻏ ـﺎﺒﺭﺓ، ﻭﺩ ﻟ ـﻭ ﻴﻐﺴ ـﻠﻬﺎ،‬ ‫ـ‬ ‫‪ ‬ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻫ ـﻲ ﻋﻤ ـﺭﻩ ﺍﻟﺒ ـﺎﻗﻲ، ﻭﻨﻬﺎﻴ ـﺔ ﺩﻭﺭﺘ ـﻪ ﺒﻌ ـﺩ ﺃﻥ ﻴﺠ ـﻭﺏ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺭ‬ ‫ـﻪ ﻫﺠﻴـ‬ ‫ـﺄﻩ ـﻴﻥ ﻴﻠﻔﺤـ‬ ‫ـﺔ ـﺎ، ﺃﻭ ـﻲ ﻤﺭﻓـ ﺤـ‬ ‫ﻫـ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴـ ﻜﻠﻬـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻴﺎﺓ.‬
  • 43. ‫- ﻤﺎﻟﻙ ﻴﺎ ﺨﻭﻴــﺎ.‬ ‫ـﻪ‬‫ـﻭ ـﻰ ﻋﻴﻨﻴـ‬ ‫ـﻲ ﺘﺭﻨـ ﺇﻟـ‬‫ـﻪ ﻭﻫـ‬‫ـﻭﺕ ﺯﻭﺠﺘـ‬‫ﺼـ‬ ‫ﺍﻟﻤﻔﺘﻭﺤﺘﻴﻥ.‬ ‫- ﻤﻔﻴـﺵ ﻴﺎ ﺃﻡ ﻋـﺎﺩل.‬ ‫ﻤــﺎ ﺯﺍل ﺍﻟﺤﺼــﺎﻥ ﻴﺜﻴــﺭ ﺍﻟﻐﺒــﺎﺭ، ﻴﺘﺼــﺎﻋﺩ‬ ‫ﺨﻠـﻑ ﻗﺩﻤﻴـﻪ ﺍﻟﺨﻠﻔﻴﺘـﻴﻥ، ﻭﺍﻟﺠﺴـﺩ ﺍﻟﻤﺎﺜـل ﻓﻭﻗـﻪ ﻴﺸـﻕ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻔﻀ ـﺎﺀ ﺘﺠﻠﺠ ـل ﻀ ـﺤﻜﺘﻪ، ﻟﻘ ـﺩ ﻗﺎﻟﻬ ـﺎ ﻭﻤﻀ ـﻰ: ﺃﺒ ـﻭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺠﻠﻤﺒـﻭ.‬ ‫ـﻭ ـ ﹰ؟، ـﻙ‬ ‫ـﺒﺢ ـﺎ ﺠﻠﻤﺒـ ﻓﻌـ ﻼ ﻴﻤﻠـ‬ ‫ـﺎﺫﺍ ـﻭ ﻴﺼـ ﺃﺒـ‬ ‫ﻤـ ﻟـ‬ ‫ـﻼﺏ ـﻰ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ـﺯﻭل ﻭﺍﻻﻨﻘـ‬ ‫ـﺎﻉ ﻭﺍﻟﻨـ‬ ‫ـﺩﺭﺓ ـﻰ ﺍﻻﺭﺘﻔـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ﺍﻟﻘـ‬ ‫ﺍﻟﺠﻬﺘﻴﻥ، ﻭﺍﻟﻬـﺭﻭﺏ ﻤـﻥ ﺍﻟﺨﻁـﺭ ﺤـﻴﻥ ﻴـﺄﺘﻲ ﻤـﻥ ﺃﻱ‬ ‫ﺍﺘﺠ ـﺎﻩ، ﺃﺒ ـﻭ ﺠﻠﻤﺒ ـﻭ ﻟﻌﺒ ـﺔ ﺼ ـﻐﻴﺭﺓ ﻓﻠ ـﻴﻜﻥ ﻫ ـﻭ ﺘﻠ ـﻙ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺍﻟﻠﻌﺒـﺔ، ﻭﺍﻨﺘﻬـﻰ ﻋﺒـﺩ ﺍﻟﺠـﻭﺍﺩ ﻤـﻥ ﺸـﻁﺤﺎﺘﻪ، ﻭﺃﺠﺒـﺭ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﻋﻴﻨﻴ ـﻪ ﻋﻠ ـﻰ ﺍﻟﻨ ـﻭﻡ ﻓﺄﻏﻤﻀ ـﻬﻤﺎ، ﻭﺯﻭﺠﺘ ـﻪ ﺍﻵﻥ ﺘﺘﺄﻜ ـﺩ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺇﻥ ﻜﺎﻥ ﺒﺎﻟﻔﻌل ﻗﺩ ﻨﺎﻡ.‬
  • 44. ‫)٧(‬ ‫- ﺃﻟﻑ ﺠﻨﻴﻪ.. ﻴﺨﺭﺏ ﺒﻴﺘﻙ.‬ ‫- ﻤﺎ ﺍﻨﺨﺭﺏ ﺨﻼﺹ ﻴﺎ ﺤﻀﺭﺓ ﺍﻟﻌﻤﺩﺓ.‬ ‫- ﻭﻋﺎﻴﺯﻨﻲ ﺃﻋﻤل ﻟﻙ ﺇﻴـﻪ؟‬ ‫- ﺘﺠﻴﺏ ﻟﻲ ﻓﻠﻭﺴﻲ.. ﻴﺎ ﻴﺠﻴﺏ ﺍﻟﻌﻘﺩ.‬ ‫ﻫﻜــﺫﺍ ﺭﺩ ﻋﺒــﺎﺩﺓ ﻋﻠــﻰ ﺍﻟﻌﻤــﺩﺓ، ﻭﺍﻟﻌﻤــﺩﺓ‬ ‫ﺠﺤﻅﺕ ﻋﻴﻨﺎﻩ، ﻭﺃﻟﻘﻰ ﺭﺫﺍﺫﻩ ﻓﻲ ﻭﺠﻪ ﻋﺒﺎﺩﺓ ﻭﻗﺎل:‬ ‫- ﺃﻩ.. ﻜ ـل ﺍﻟﻠ ـﻲ ﺘﺘﺎﺨ ـﺩ ﻓﻠﻭﺴ ـﻪ ﺃﻭ ﺃﺭﻀ ـﻪ ﻴﻴﺠ ـﻲ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ﺠﺭﻱ ﻉ ﺍﻟﻌﻤﺩﺓ.‬ ‫- ﻤﺎ ﻫــﻭ....‬ ‫ـﻴﺎﺡ،‬ ‫ـل، ﺇﺫ ـﻭﺍﻟﻰ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ﻴﺘـ‬ ‫ـﺩﺓ ﻴﻜﻤـ‬ ‫ـﻪ ﺍﻟﻌﻤـ‬ ‫ﻭﻻ ﻴﺩﻋـ‬ ‫ـﺎﻟﻰ ـﺭﺫﺍﺫ، ﻴﺒﺤ ـﺙ ـﺎﺩﺓ ﻋ ـﻥ ﻁﺭﻴ ـﻕ ـﺎﺏ‬ ‫ـ ﺍﻟﺒـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﻋﺒـ‬ ‫ﻭﻴﺘﺘـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺍﻟ ـﺫﻱ ﺃﻓﻠ ـﺕ ﻤﻨ ـﻪ، ﻴﺨ ـﺭﺝ ﻤﺴ ـﺭﻋﺎ ﺘﺸ ـﻴﻌﻪ ﺍﻟﻠﻌﻨ ـﺎﺕ،‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻩ ﺃﻥ‬‫ـﺎ، ﻭﻻ ـﺩﺭﻱ ـﺎ ﻋﺴـ‬ ‫ﻤـ‬ ‫ﻴـ‬ ‫ـﺎ ﻭﻏﺒﻨـ ﹰ‬ ‫ـﺊ ﻏﻴﻅـ ﹰ‬‫ﻴﻤﺘﻠـ‬ ‫ﻴﻔﻌل؟، ﺘﻌﺭﻑ ﻋﺒـﺎﺩﻩ ﻋﻠـﻰ ﺍﻟﺤـﺎﺝ ﺸـﻭﻗﻲ ﻭﻫـﻭ ﻋﺎﺌـﺩ‬ ‫ﻤـﻥ ﺍﻟﺠـﻴﺵ، ﻜـﺎﻥ ﻋﺒـﺎﺩﺓ ﻴﺸـﻕ ﺴـﻜﺔ ﺍﻟﻘﺭﻴـﺔ ﻋﻠـﻰ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬
  • 45. ‫ﻗﺩﻤﻴﻪ، ﻭﺴـﻴﺎﺭﺓ ﺍﻟﺤـﺎﺝ ﺠـﺎﺀﺕ ﺘﺴـﺭﻉ ﺨﻠﻔـﻪ، ﻭﺤـﻴﻥ‬ ‫ﺃﺩﺭﻜﺕ ﻋﺒﺎﺩﺓ ﺘﻭﻗـﻑ، ﻭﻓـﺘﺢ ﻟـﻪ ﺍﻟﺒـﺎﺏ، ﺍﻤـﺘﻸ ﻋﺒـﺎﺩﺓ‬ ‫ﺯﻫـﻭﺍ ﻭﻫـﻭ ﻻ ﻴﺼـﺩﻕ، ﺍﻨﺘـﺯﻉ ﻁﺎﻗﻴﺘـﻪ ﺍﻟﻤﻴـﺭﻱ ﻤـﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ﻓ ـﻭﻕ ﺭﺃﺴ ـﻪ ﻭﻜﻭﻤﻬ ـﺎ ﻓ ـﻲ ﻴ ـﺩﻩ، ﻤ ـﺭﻕ ﺴ ـﺭﻴﻌﺎ ﻤ ـﻥ‬ ‫ـ ﹰ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﻪ، ـﺄﻟﻪ ـﻥ ـﺎﺭ‬ ‫ـﺎﻓﺢ ـﺎﺝ ﻭﻗﺒﻠـ ﺴـ ﻋـ ﺃﺨﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ـﺎﺏ ﻭﺼـ‬ ‫ﺍﻟﺒـ‬ ‫ﺍﻟﺠﻴﺵ، ﻗـﺎل ﻋﺒـﺎﺩﺓ: ﻤـﺎ ﺍﺼـﻁﻠﺤﻨﺎ ﺨـﻼﺹ، ﻀـﺤﻙ‬ ‫ﺸﻭﻗﻲ ﻋﺎﻟﻴﺎ: ﻭﺍﻟﺼﻠﺢ ﺨﻴﺭ.‬ ‫ـﻕ ـﺩﻭﺀ، ـﺎﻥ‬ ‫ﻭﻜـ‬ ‫ـﺕ ـﻴﺎﺭﺓ ـﻕ ﺍﻟﻁﺭﻴـ ﺒﻬـ‬ ‫ﺘﺸـ‬ ‫ﻜﺎﻨـ ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﻋﺒ ـﺎﺩﺓ ﻴ ـﺩﻗﻕ ﺍﻟﻨﻅ ـﺭ ﻓﻴﻤ ـﺎ ﺤﻭﻟ ـﻪ، ﺜ ـﻡ ﻴﺨ ـﺘﻠﺱ ﺒ ـﻴﻥ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ﺍﻟﺤﻴﻥ ﻭﺍﻟﺤـﻴﻥ ﻨﻅـﺭﺓ ﻟﻠﺤـﺎﺝ، ﻭﺍﻨـﺩﻫﺵ ﻜﺜﻴـﺭﺍ، ﻟﻤـﺎﺫﺍ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻴﻀﻴﻘﻭﻥ ﺒﻪ؟، ﻫﺎ ﻫـﻭ ﺍﻟﻁﻴـﺏ ﻴﻔـﺘﺢ ﻟـﻪ ﺍﻟﺒـﺎﺏ ﺒﻨﻔﺴـﻪ،‬ ‫ـﻊ ـﺭﻭﺩﻩ‬ ‫ـﺎ.. ﻭﻗﻁـ ﺸـ‬ ‫ـﺤﻙ ﻋﺎﻟﻴـ ﹰ‬ ‫ـﻪ ـﺩﻴﺙ ﻭﻴﻀـ‬ ‫ﻭﻴﺒﺎﺩﻟـ ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﻤﻥ ﺠﺩﻴـﺩ، ﺴـﺄﻟﻪ ﻋـﻥ ﻤﺴـﺘﻘﺒﻠﻪ ﻭﻤـﺎ ﻋﺴـﺎﻩ ﺃﻥ ﻴﻔﻌـل‬ ‫ﺒﻌﺩ ﺃﻥ ﻴﻘﻀﻲ ﻤـﺩﺓ ﺍﻟﺨﺩﻤـﺔ، ﻨﻅـﺭ ﻋﺒـﺎﺩﺓ ﺇﻟـﻰ ﺒﻴـﻭﺕ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ ﺍﻟﻭﺍﻁﺌـﺔ، ﺜـﻡ ﻨﻘـل ﻋﻴﻨﻴـﻪ ﻓـﻲ ﺍﺘﺠـﺎﻩ ﺃﻁـﺭﺍﻑ‬ ‫ﺍﻟﻘﺭﻴﺔ ﺤﻴﺙ ﺍﻟﺒﻴـﺕ ﺍﻟـﺭﺍﺒﺽ ﻫﻨـﺎﻙ ﻭﻗـﺎل: ﺃﺴـﺎﻓﺭ ﻴـﺎ‬ ‫ﺤﺎﺝ.‬ ‫ﺒﺎﺩﺭﻩ ﺍﻟﺤﺎﺝ : ﺨﻴﺭ ﻤﺎ ﻋﻤﻠــﺕ.‬
  • 46. ‫ﻭﻫل ﻫﻨﺎﻙ ﺤﻠـﻡ ﺴـﻭﻯ ﺍﻟﺴـﻔﺭ، ﻟﻘـﺩ ﺴـﻤﻊ ﻤـﻥ‬ ‫ﻜﺜﻴﺭﻴﻥ ﻴﺭﺩﺩﻭﻥ:‬ ‫- ﺍﻟﺤﻠﻡ ﻤﺵ ﻫﻨﺎ.. ﺍﻟﺤﻠﻡ ﻫﻨﺎﻙ.‬ ‫ـﻡ ـﻭ ـﺩﺍ ـﻥ ـﻭﺕ‬ ‫ـﻭﺭﻥ ﺃﻥ ﺍﻟﺤﻠـ ﻴﻨﻤـ ﺒﻌﻴـ ﹰ ﻋـ ﺍﻟﺒﻴـ‬ ‫ﻴﺘﺼـ‬ ‫ـﻰ ـﺫﻴﻥ ـﺘﻨﺩﻭﻥ‬ ‫ﻴﺴـ‬ ‫ـﻘﺔ ﻜﺎﻟﻤﺭﻀـ ﺍﻟـ‬‫ـﺔ، ﺍﻟﻤﺘﻼﺼـ‬‫ﺍﻟﻭﺍﻁﺌـ‬ ‫ﻋﻠﻰ ﺒﻌﻀـﻬﻡ ﺍﻟـﺒﻌﺽ، ﻭﻤـﻊ ﺫﻟـﻙ ﻫﻨـﺎﻙ ﻤـﻥ ﻴﻘﺴـﻡ‬ ‫ـﻤﻭﻥ ﺃﻭ ﻻ‬‫ـﺎ.. ﻴﻘﺴــ‬‫ـﻭﻥ ﺇﻻ ﻫﻨــ‬‫ـﻡ ﻻ ﻴﻜــ‬‫ﺃﻥ ﺍﻟﺤﻠــ‬ ‫ﻴﻘﺴ ـﻤﻭﻥ، ﺍﻟ ـﺩﻨﻴﺎ ﺘﻐﻴ ـﺭ ﻟﻭﻨﻬ ـﺎ ﻫﻨ ـﺎﻙ، ﻁ ـﻭﺍل ﻁﺭﻴﻘ ـﻪ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺕ‬‫ـﺎ، ﻭﺍﻟﺘﻬﻤـ‬‫ـﺭﺕ ﻤﺒﺎﻨﻴﻬـ‬‫ـﺢ ـﺭﻯ ـﺩ ﺍﺤﻤـ‬ ‫ﻭﻗـ‬ ‫ﻴﻠﻤـ ﺍﻟﻘـ‬ ‫ـﻔﻠﺘﻴﺔ‬ ‫ـﺭﻕ ﺍﻹﺴـ‬ ‫ـﺩﺕ ﺍﻟﻁـ‬ ‫ـﺎ، ﻭﺍﻤﺘـ‬ ‫ـﺔ ﻤﻨﻬـ‬ ‫ـﻭﺭ ﺃﻭﺩﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺠﺴـ‬ ‫ـﺔ ـﻲ‬ ‫ـﺔ ﻋﻠﻴﻠـ ﻫـ‬ ‫ـﺎﺒﻴﻥ ـﺎﺭﺓ، ـﻜﺔ ـﺫﻩ ﺍﻟﻘﺭﻴـ‬ ‫ﺴـ ﻫـ‬ ‫ﺠﺒـ‬ ‫ﻜﺜﻌـ‬ ‫ﺍﻷﺨ ـﺭﻯ، ﺘﻭﺸ ـﻙ ﺃﻥ ﺘﺼ ـﺭﺥ ﺘﺤ ـﺕ ﻋﺠ ـﻼﺕ ﺴ ـﻴﺎﺭﺓ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـ‬ ‫ـﺎﻋﺩ‬‫ـﻜﻴﻨﺔ ﺇﻻ ﺘﺼـ‬‫ـﻴﺎﺭﺓ ﺍﻟﻤﺴـ‬‫ـﺎﺝ، ﻭﻻ ـﻭﺏ ﺍﻟﺴـ‬ ‫ﻴﻨـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﺍﻟﻐﺒﺎﺭ.‬ ‫- ﺘﺴﺎﻓﺭ ﻓﻴﻥ ﻴﻌﻨـﻲ؟‬ ‫ــﺔ..‬ ‫ـﺔ ـﺎ ـﺎﺝ.. ـﺭﺍﻕ.. ﺍﻟﺴﻌﻭﺩﻴـ‬ ‫ﺍﻟﻌـ‬ ‫- ﺃﻱ ﺤﺎﺠـ ﻴـ ﺤـ‬ ‫ﺃﻭ ﺤﺘﻰ ﺍﻟﻨﻤﺴــﺎ.‬
  • 47. ‫ـﺎ ﻤﻔﺎﺠﺌــﺎ، ﻭﺼــﺭﺨﺕ‬‫ـﺎﺩﻯ ﺍﻟﺤــﺎﺝ ﻤﺭﺘﻔﻌـ‬‫ﺘﻔـ‬ ‫ـﺭﺍﺥ ـﻰ ـﻪ‬ ‫ﻋﻠـ ﻭﺠـ‬ ‫ـﺭ ـﺭ ﺍﻟﺼـ‬ ‫ـﻼﺕ ـﺌﻥ، ﻭﻅﻬـ ﺃﺜـ‬ ‫ﺘـ‬ ‫ﺍﻟﻌﺠـ‬ ‫ـﻌﺕ‬ ‫ـﺩ، ﺍﺘﺴـ‬ ‫ـﻡ ـﻥ ﺠﺩﻴـ‬ ‫ـﺎﺝ، ـﻪ ـﺎﺩ ﻭﺍﺒﺘﺴـ ﻤـ‬ ‫ﻟﻜﻨـ ﻋـ‬ ‫ﺍﻟﺤـ‬ ‫ﺍﺒﺘﺴﺎﻤﺘﻪ:‬ ‫- ﺨﻠﺹ ﺠﻴﺸﻙ ﺒﺱ ﻭﺘﻌﺎﻟـﻰ.‬ ‫ﻭﻀﻊ ﻫﺫﻩ ﺍﻟﻜﻠﻤـﺔ ﻴﻭﻤﻬـﺎ ﺤﻠﻘـﺎ ﻓـﻲ ﺃﺫﻨـﻪ، ﻴﻔﻜـﺭ‬ ‫ـﺎ ـﻲ‬ ‫ـﻪ، ﻴﺤﻔﻅﻬـ ﻓـ‬ ‫ـﺎ، ـﻲ ـﺤﻭﻩ ﻭﻨﻭﻤـ‬ ‫ـﺎ ﺩﻭﻤـ ﻓـ ﺼـ‬ ‫ﻓﻴﻬـ‬ ‫ـﻲﺀ، ـﺎﺭﺕ ﺭﺩﺍ ـﻥ ـﻪ، ـﺩ‬ ‫ﹰ ﻴﺤـ ﺇﻟﻴـ ﻴﻌـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ﺍ ـﺫﻫﺎﺏ ﻭ ﺍﻟﻤﺠـ‬ ‫ﻟـ‬ ‫ـﻭﻱ ـﻔﺤﺔ ـل ـﻭﻡ‬ ‫ﻜـ ﻴـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺭﻯ، ﻭﻴﻁـ‬ ‫ـﺎﻡ ـﻭ ﺍﻷﺨـ‬ ‫ﺍﻷﻴـ ﺘﻠـ‬ ‫ﺒﺘﺩﻭﻴﻨﻬﺎ ﻓﻲ ﻜﺭﺍﺴﺘﻪ.‬ ‫ـﻰ ـﺎﺩﺓ‬ ‫ـﺭﻩ، ﺃﻨﻬـ ﻋﺒـ‬‫ـﺎﺀ ـﻭﻡ ـﺫﻱ ﺍﻨﺘﻅـ‬ ‫ﻭﺠـ ﺍﻟﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﺠﻴﺸﻪ، ﺼـﺎﺭ ﺍﻵﻥ ﺠـﺎﻫﺯﺍ ﺘﻤﺎﻤـﺎ ﻟﻠﺤﻠـﻡ، ﺤﻴـﺙ ﻴﻨﻤـﻭ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻫﻨﺎﻙ ﻓـﻲ ﺍﻟـﺒﻼﺩ ﺍﻟﺒﻌﻴـﺩﺓ ﺃﻭ ﺍﻟﻘﺭﻴﺒـﺔ، ﺍﻟﻤﻬـﻡ ﺃﻥ ﺘﻜـﻭﻥ‬ ‫ـﻰ‬ ‫ـﺔ ﺍﻟﻤﺘﻼ ـﻘﺔ ﻜﺎﻟﻤﺭﻀـ‬ ‫ﺼـ‬ ‫ـﺩﺍ ـﻥ ـﻭﺕ ﺍﻟﻭﺍﻁﺌـ‬ ‫ﺒﻌﻴـ ﹰ ﻋـ ﺍﻟﺒﻴـ‬ ‫ﺍﻟﺫﻴﻥ ﻴﻌـﺎﻨﻭﻥ ﺴـﻼ ﻭﻫـﺯﺍﻻ.. ﻜـﺎﻥ ﺍﻟﻠﻴـل ﻗـﺩ ﺯﺤـﻑ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﹰ‬ ‫ـﺒﻎ‬ ‫ـﺎ، ﻭﺼـ‬ ‫ـﺎﺭﻓﻬﺎ ﻭﺃﺠﺭﺍﻨﻬـ‬ ‫ـﺔ، ـﺘﻬﻡ ﻤﺼـ‬ ‫ـﻰ ﺍﻟﻘﺭﻴـ ﺍﻟـ‬ ‫ﻋﻠـ‬ ‫ﺍﻟﻤﺘﺒﻘﻲ ﻤـﻥ ﺒﺩﺍﻴـﺔ ﺍﻟﺴـﻜﺔ ﺍﻟﺘﺭﺍﺒﻴـﺔ ﺍﻟﺼـﻐﻴﺭﺓ، ﻭﻋـﻼ‬ ‫ﻨﻘﻴﻕ ﺍﻟﻀـﻔﺎﺩﻉ ﺒﺸـﻜل ﻫﺴـﺘﻴﺭﻱ ، ﻜـﺎﻥ ﻴﻤﻀـﻲ ﺇﻟـﻰ‬