ZMIANY W KSZTAŁCENIU SPECJALNYM TEORIA I PRAKTYKA
•
0 gostou•2,539 visualizações
ZMIANY W KSZTAŁCENIU SPECJALNYM TEORIA I PRAKTYKA prezentację przygotowały: Elżbieta Grabowska, Alicja Opatowska, Beata Matwiejczyk, Renata Szajkowska, Anna Maček, Małgorzata Sadowska
Recomendados
Recomendados
Mais conteúdo relacionado
Destaque
Destaque (12)
Semelhante a ZMIANY W KSZTAŁCENIU SPECJALNYM TEORIA I PRAKTYKA
Semelhante a ZMIANY W KSZTAŁCENIU SPECJALNYM TEORIA I PRAKTYKA (20)
Mais de Szkoła Podstawowa nr 5 z Oddziałami Integracyjnymi
Mais de Szkoła Podstawowa nr 5 z Oddziałami Integracyjnymi (20)
ZMIANY W KSZTAŁCENIU SPECJALNYM TEORIA I PRAKTYKA
- 1. VI KONFERENCJA OŚWIATOWA ZMIANY W KSZTAŁCENIU SPECJALNYM TEORIA I PRAKTYKA prezentację przygotowały: Elżbieta Grabowska, Alicja Opatowska, Beata Matwiejczyk, Renata Szajkowska, Anna Maček, Małgorzata Sadowska
- 2. „Do życia przez życie” Owidiusz Decroly Model pracy z uczniem z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym
- 3. Model pracy z uczniem z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym obejmuje kolejno:
- 6. Charakterystyka ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym • 1. Czynności orientacyjno – poznawcze: • wąski zakres spostrzegania, • trudności w wyodrębnianiu istotnych cech przedmiotów, rzeczy, zjawisk, • trudności w skoncentrowaniu się na określonym przedmiocie czy też czynności, • upośledzona pamięć logiczna, • trudności w zapamiętywaniu liczb, nazwisk, dat, • trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu zapamiętanego materiału, • umiejętność wskazywania podobieństw i różnic między dwoma przedmiotami (z uwzględnieniem zewnętrznych podobieństw opartych na obserwacji), np.: różnica między osą a motylem (podobieństwo: latają, różnice: osa – mała, motyl – duży), • świadomość upływu czasu,
- 7. Charakterystyka ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym 2. Czynności intelektualne: • upośledzony rozwój myślenia abstrakcyjnego, • trudności w liczeniu na konkretach, • trudności przy operowaniu pieniędzmi, • niska zdolność szeregowania, klasyfikowania przedmiotów/obiektów lub jej całkowity brak, • trudności w wychwyceniu sensu krótkiego opowiadania (wspomagane zadawaniem konkretnych pytań o jasnej i prostej treści), • komunikują się pojedynczymi wyrazami lub prostymi zdaniami,
- 8. Charakterystyka ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym 3. Procesy emocjonalno – motywacyjne: • sztywność emocji i ich małe zróżnicowanie, • słaba umiejętność opanowywania popędów, • zachowania impulsywne, • silna potrzeba bezpieczeństwa, miłości, przynależności, • silna potrzeba kontaktów społecznych (sprzyja procesowi kształcenia i wychowania),
- 9. Charakterystyka ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym 4. Rozwój społeczny i funkcjonowanie społeczne: • ściśle związany z ich rozwojem psychofizycznym, • ujawnianie potrzeby kontaktów społecznych; w relacjach interpersonalnych ujawniają sympatię i przywiązanie, • różnorodne zachowania społeczne (od właściwych do mniej właściwych), • radzenie sobie w różnych sytuacjach mających charakter osobisty (np.: dbanie o higienę: umiejętność mycia zębów, rąk, umiejętność spożywania prostych posiłków), • umiejętność korzystania z prostego telefonu,
- 10. Poziom diagnostyczny - etapy
- 11. Poziom diagnostyczny - etapy
- 13. Ważne jest zachowanie ciągłości i systematyczności diagnozy diagnoza budowanie programu ocena efektywności diagnoza diagnoza budowanie programu ocena efektywności budowanie programu ocena efektywności diagnoza budowanie programu ocena efektywności diagnoza budowanie programu ...
- 14. Poziom diagnostyczny - etapy
- 15. Poziom diagnostyczny - etapy
- 17. Charakterystyka ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym Charakterystyka ucznia odbywa się na podstawie: • Orzeczenia wydanego przez Poradnię Psychologiczno – Pedagogiczną, • Wywiadu przeprowadzonego z opiekunem prawnym dziecka, • Własnej obserwacji, prowadzonej przez specjalistów pracujących z uczniem, • Diagnozy (arkusz diagnostyczny),
- 18. Metody wielospecjalistycznej oceny funkcjonowania ucznia
- 19. Kto dokonuje wielospecjalistycznej oceny? - zespół specjalistów pracujących z uczniem z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym - rodzice
- 20. W jaki sposób konstruujemy arkusze obserwacyjne?
- 22. W jaki sposób konstruujemy arkusze obserwacyjne?
- 24. W jaki sposób konstruujemy arkusze obserwacyjne?
- 25. Przykładowy autorski arkusz obserwacji Arkusz obserwacji rozwoju Jana Kowalskiego Rok szkolny ........................................ Wskaźniki rozwojowe Pierwsza obserwacja data Druga obserwacja data Trzecia obserwacja data Uwagi Potrafi wskazać u psa części ciała Potrafi wskazać u siebie części ciała Nazywa czynności wykonywane przez psa Odpowiada pełnym zdaniem
- 26. Funkcjonujący model pracy z uczniem z upośledzeniem intelektualnym w stopniu umiarkowanym
- 27. Istotna zmiana w kształceniu specjalnym - pożądany model pracy z uczniem umiarkowanie niepełnosprawnym intelektualnie
- 28. Kto będzie należał do szkolnego zespołu do spraw specjalnych potrzeb edukacyjnych uczniów?
- 30. „Jest rzeczą wielce niebezpieczną chcąc prowadzić wszystkich tą samą drogą do doskonałości, bowiem każdy z nas jest inny” Arystoteles
- 32. Uczeń Działania edukacyjno - wychowawcze: • programy autorskie, zgodne z podstawą programową zawartą w rozporządzeniu • modyfikacja treści nauczania • dostosowania Działania terapeutyczne: • stymulacja psychoruchowego rozwoju • kompensacja niedoborów rozwojowych, • korekta zakłóceń procesów i funkcji psychicznych • eliminacja braków dydaktycznych • zmiana postaw wobec trudności i niepowodzeń szkolnych, • adaptacja ucznia w środowisku szkolnym
- 33. Dla kogo? Kiedy tworzymy? Kto jest odpowiedzialny? Elementy programu
- 34. Program tworzymy dla uczniów posiadających : • orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego; • opinię PPP zawierającą sformułowanie o potrzebie dostosowania wymagań edukacyjnych.
- 35. Kiedy: • uczeń nie funkcjonuje sam bez wsparcia i wymaga pomocy nauczyciela i specjalistów; • stopień dysfunkcji uniemożliwia realizowanie treści programowych i wymaga modyfikacji tychże treści bądź tworzenia programów autorskich; • dysfunkcje ucznia nie pozwalają na realizację podstawy programowej bez dostosowania form, metod, środków dydaktycznych.
- 36. Osoby odpowiedzialne za konstruowanie programu: • nauczyciel specjalista (koordynator); • nauczyciele uczący poszczególnych przedmiotów; • specjaliści: rewalidant, logopeda, rehabilitant, (hipoterapeuta, dogoterapeuta); • rodzice (pełnoprawni uczestnicy procesu kształcenia i rewalidacji, realizatorzy elementów programu w warunkach domowych, źródło informacji).
- 37. Elementy programu: PROGRAM Informacje o uczniu Cele edukacyjne, terapeutyczne i wychowawcze Procedury osiągania celów Przewidywane osiągnięcia Formy wsparcia Ewaluacja Plany nauczania autorskie, zmodyfikowane lub dostosowania
- 38. Skąd czerpiemy informacje o uczniu? Uczeń Informacje przekazywane przez ucznia Wywiad z rodzicami Informacje nauczycieli na podstawie obserwacji funkcjonowania ucznia w zespole klasowym Informacje od lekarza specjalisty Orzeczenie wydane przez PPP Zalecenia z PPP
- 39. Elementy charakterystyki ucznia: • medyczna; • psychologiczno - pedagogiczna; • środowiskowa;
- 40. Charakterystyka grupy rówieśniczej: • poziom dydaktyczny grupy; • relacje panujące w grupie; • relacje ucznia w kontaktach rówieśniczych;
- 41. Cele edukacyjne, terapeutyczne i wychowawcze wyznaczają: wiedza, umiejętności i pożądane postawy społeczne, w które chcemy wyposażyć ucznia z uwzględnieniem jego potrzeb edukacyjnych i możliwości psychofizycznych.
- 42. Procedury osiągania celów: • metody; • formy; • środki dydaktyczne. dobór uwarunkowany zasadami ortodydaktyki
- 43. Przewidywane osiągnięcia, oczekiwane efekty: • kierunek w jakim prawdopodobnie uczeń będzie się rozwijał; • efekty jakie chcemy osiągnąć po realizacji programu;
- 44. Formy wsparcia: • rewalidacja; • logopedia; • terapia pedagogiczna; • elementy arteterapii, muzykoterapii; • rehabilitacja; • dogoterapia; • hipoterapia; • socjoterapia.
- 45. Ewaluacja: • zbieranie danych (rejestracja zmian i postępów ucznia); • analiza zebranych informacji (ocena skuteczności podjętych priorytetowych działań); • wyciąganie wniosków; • formułowanie propozycji działań jakie powinny być podjęte w kolejnym etapie realizacji indywidualnego programu;
- 46. Program powinien zawierać również: • organizację życia szkolnego ucznia; • informację o sposobach oceniania i motywowania ucznia; • kartę postępów ucznia; • określone formy kontaktów z rodzicami; • bibliografię. Program winien być zaopiniowany i zatwierdzony zgodnie z procedurami funkcjonującymi w szkole
- 47. Brak skuteczności IPET najczęściej jest konsekwencją: • nieprawidłowo przeprowadzonego rozpoznania możliwości i ograniczeń ucznia; • nieprawidłowo określonych celów; • nietrafnie zaprojektowanych procedur osiągania celów; • braku „przenikania " części terapeutycznej programu do części edukacyjnej; • braku współpracy nauczycieli, specjalistów i rodziców na poziomie rozpoznawania specjalnych potrzeb edukacyjnych; • braku współpracy nauczycieli, specjalistów i rodziców na poziomie formułowania i realizacji programu.
- 49. Na każdym etapie edukacyjnym realizowane są zajęcia:
- 51. W poszczególnych etapach kształcenia dziecka z upośledzeniem w stopniu umiarkowanym nauczyciel powinien mieć na uwadze możliwości i potrzeby ucznia. NA ETAPIE CZYNNOŚCI WSTĘPNYCH nauczyciel powinien przygotować dla ucznia odpowiednie warunki zewnętrzne, np. miejsce pracy, oświetlenie, pomoce dydaktyczne.
- 52. Ustalając cele kształcenia nauczyciel powinien opierać się na mocnych, niezaburzonych stronach ucznia. Postawiony cel: nie powinien sprawiać trudności ani wymagać długiego czasu realizacji, powinien być powiązany z doświadczeniem i wiadomościami, jakie posiada uczeń. UŚWIADOMIENIE CELÓW WYTWORZENIE POZYTYWNEJ MOTYWACJI Pozwoli to uczniowi uzyskać poczucie kontroli i wiary w swoje możliwości, zaakceptować swoje ograniczenia.
- 53. wymaga od nauczyciela zabiegów ułatwiających uczniowi poznanie, samodzielną obserwację, wskazanie istotnych cech rzeczy i zjawisk, należy wykorzystać niezaburzone procesy psychofizyczne ucznia, nowe treści uczeń powinien poznawać stopniowo, w dłuższym czasie, mniejszymi partiami, w miarę możliwości polisensorycznie, poznanie pośrednie także musi odbywać się za pomocą dostosowanych do możliwości intelektualnych oraz percepcyjno-poznawczych modeli, schematów, ilustracji, tekstu mówionego i pisanego. WPROWADZANIE NOWYCH TREŚCI
- 54. należy aranżować proces kształcenia ucznia tak, aby jego wiedza była spójna i systematyzowana, stworzyć warunki dostosowane do możliwości percepcyjno- poznawczych ucznia, umożliwić polisensoryczne poznanie, które dostarczy jak najwięcej informacji, należy przechodzić od pojęć konkretnych do bardziej abstrakcyjnych, pojęcia złożone analizować za pomocą pojęć prostych. NA ETAPIE NABYWANIA, UOGÓLNIANIA I SYSTEMATYZOWANIA POJĘĆ
- 55. uczeń powinien mieć zagwarantowaną dostateczną ilość czasu na działanie, praca musi być na miarę jego możliwości, a środki dydaktyczne dostosowane do potrzeb, ścisła kontrola nauczyciela przy pierwszym wykonaniu ćwiczenia, a następnie nadzór nad powtarzaniem czynności, odpowiednia liczba powtórzeń utrwali wiadomości i rezultaty rewalidacji. NA ETAPIE UTRWALANIA PRZEZ ZASTOSOWANIE W PRAKTYCE
- 56. Przekształcenie umiejętności w nawyk i wykorzystanie reguł w praktyce są ważnymi formami przygotowującymi ucznia z niepełnosprawnością do samodzielnego życia. Działanie praktyczne stwarza najwięcej sytuacji do kompensowania, korygowania bądź usprawniania procesów psychicznych i fizycznych, ma także duże walory wychowawcze, daje poczucie własnej wartości i możliwości, rozwija zainteresowania.
- 57. • Są równocześnie elementami diagnozy, rozpoznawania wyników uczenia się. • Nauczyciel i uczeń sprawdzają, w jakim stopniu udało się zrealizować cele edukacyjne i terapeu- tyczne. • Nauczyciel ocenia przede wszystkim wkład pracy ucznia, a nie efekt. • Uczeń powinien sam zorientować się, co zrobił dobrze, a co źle. KONTROLA I SAMOKONTROLA OSIĄGNIĘTYCH PRZEZ UCZNIA KOMPETENCJI
- 58. W bezpośrednim kontakcie z uczniem z upośle- dzeniem w stopniu umiarkowanym dobrze jest komunikować się w sposób sprzyjający rozwojowi dziecka. Konstrukcję płaszczyzny porozumiewa- nia się można oprzeć na następujących przykładowych zasadach. Dla prawidłowego przebiegu procesu kształcenia istotne jest, w jakim stopniu uczeń z niepełno- sprawnością intelektualną ma poczucie przynależności do środowiska rówieśniczego.
- 59. Zasady indywidualnej pracy z uczniem z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym • Staraj się usamodzielniać dziecko. • Dostosuj sposób komunikowania się do możliwości psychofizycznych ucznia. • Informuj ucznia o sposobie własnego rozumowania. • Bądź dyskretny. • Bądź konsekwentny w prezentowaniu wartości. • Zachęcaj do działań twórczych. • Inicjuj działania twórcze. • Pobudzaj wyobraźnię. • Utrzymuj porządek w swoim otoczeniu.
- 60. • Wsłuchuj się w racje ucznia. • Podążaj za rozumowaniem ucznia. • Podawaj i ćwicz z uczniem wszystkie metody pracy potrzebne do wykonania zadania. • Nie pospieszaj ucznia. • Bądź gotowy do zmiany sposobu działania. • Prezentuj swoje poczucie humoru z umiarem. • Dawaj przykłady dobrych rozwiązań. • Wykorzystuj na bieżąco zdarzenia do formułowania przykładów pożądanych zachowań. • Prezentuj przykłady różnych zachowań w takiej samej sytuacji. • Pokazuj inne zachowania, jeżeli postępowanie ucznia wynika z przyjęcia przez niego negatywnego elementu w systemie wartości. • Nawiązuj kontakty z uczniem w płaszczyźnie rzeczywistych trudnych sytuacji, z którymi ma do czynienia.
- 61. PODSUMOWANIE Na dzień dzisiejszy śmiało można powiedzieć, żeNa dzień dzisiejszy śmiało można powiedzieć, że uczniowie z umiarkowaną niepełnosprawnościąuczniowie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną nie są pozbawieni zdolności do rozwojuintelektualną nie są pozbawieni zdolności do rozwoju intelektualnego i usprawnienia. Gotowi są nauczyć sięintelektualnego i usprawnienia. Gotowi są nauczyć się wykonywania różnych czynności, które na pierwszy rzutwykonywania różnych czynności, które na pierwszy rzut oka wydają się być bliskie kresu ich potencjalnychoka wydają się być bliskie kresu ich potencjalnych możliwości. Grupa ta rozwija się, jeśli jest podmiotemmożliwości. Grupa ta rozwija się, jeśli jest podmiotem zainteresowania, gdy wychowuje się ich i przystosowujezainteresowania, gdy wychowuje się ich i przystosowuje do życia w społeczeństwie. Można to osiągnąć poprzezdo życia w społeczeństwie. Można to osiągnąć poprzez odpowiednie oddziaływanie, a nie poprzez odsunięcie naodpowiednie oddziaływanie, a nie poprzez odsunięcie na bok, bacząc na trudności, jakie te osoby przysparzają w o-bok, bacząc na trudności, jakie te osoby przysparzają w o- gólnym ich „prowadzeniu”.gólnym ich „prowadzeniu”.
- 62. BIBLIOGRAFIA: 1. Jastrząb J. (red.), Edukacja terapeutyczna, Toruń 2002. 2. Tołwińska- Królikowska E. (red.), Autoewaluacja w szkole, Warszawa 2002. 3. Lipkowski O., Ortodydaktyka, jej cele i zasady. 4. Jadczak M. (red.), Interaktywne metody nauczania, Toruń 2001. 5. Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa 1987. 6. Kościelak R., Psychologiczne podstawy rewalidacji upośledzonych umysłowo, PWN, Warszawa 1989. 7. Kostrzewski J., I. Wald, Podstawowe wiadomości o upośledzeniu umysłowym. W: Upośledzenie umysłowe – Pedagogika, K. Kirejczyk (red.), PWN, Warszawa 1981. 8. Boczar K., Młodzież umysłowo upośledzona w rodzinie i w środowisku pracy, Instytut wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1982. 9. Borzyszkowska H., Oligofrenopedagogika, PWN, Warszawa 1985. 10. WyczesanyJ., Pedagogika upośledzonych umysłowo, Wyd. Impuls, Kraków 1999. 11. Niemierko B., Diagnostyka edukacyjna, PWN, Warszawa 2009.
- 63.