Recomendados
Mais conteúdo relacionado
Mais de MI
Mais de MI (20)
Praajarn suchart
- 2. ทุกครั้งที่เราวิ่งเข้าหาความสุข เราก็วิ่งเข้าหาความทุกข์กัน พอเจอความทุกข์ เราก็วิ่งหนีความทุกข์เพื่อจะไปหาความสุขใหม่ ก็วิ่งเข้าไปหาความทุกข์ใหม่อีก เพราะความสุขที่เราเข้าใจว่าเป็นความสุขนั้น ความจริงแล้ว."เป็นความทุกข์"ที่เป็นความทุกข์ก็เพราะว่า"ไม่เที่ยงแท้แน่นอน" ไม่อยู่ภายใต้การควบคุมบังคับของเรา เวลาเราได้มา เราก็ไม่สามารถที่จะสั่ง ให้สิ่งที่เราได้มา ความสุขที่เราได้มานั้นอยู่กับเราไปตลอด ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
- 3. คนที่จะก้าวหน้าในธรรมนี้อยู่ที่สติเป็ นหลัก ใครมีสติแล้วนี้จะหลุดพ้นได้อย่างง่ายและรวดเร็ว แต่ถ้าไม่มีสตินี้ จะไม่มีวันที่จะหลุดพ้นได้เลย ดังนั้นผู้ปฏิบัติจึงจาเป็ นจะต้องหมั่นเจริญสติอยู่เรื่อยๆ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนจะทาอะไร อย่ามาเจริญสติเฉพาะเวลาที่นั่งสมาธิ เพราะถ้าทาอย่างนั้นจะไม่มีกาลังที่ๆจะหยุดความคิดปรุงเเต่งได้..
- 4. พระอรหันต์บางรูป เช่น หลวงปู่มั่นนี้ ท่านก็มีเทวดามาฟังเทศน์ฟังธรรมกับท่าน ท่านสามารถติดต่อกับเทวดาได้ แต่พระอรหันต์ไม่ทุกรูปที่มีพลังจิตสามารถติดต่อกับกายทิพย์ได้ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรกับการปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นเพื่อบรรลุเป็นพระอรหันต์ เพราะการจะบรรลุหลุดพ้นให้เป็นพระอรหันต์นี้ไม่จาเป็นที่จะต้องมีพลังจิต ติดต่อกับกายทิพย์ได้ เพียงแต่มีพลังที่จะหยุดความอยากได้เท่านั้นเอง ทาให้จิตรวมเป็นอุเบกขาได้เท่านั้นก็พอ
- 5. เพื่อนของเราส่วนใหญ่ มักจะเป็นศัตรูในคราบของเพื่อนโดยที่เราไม่รู้สึกตัว เขาจะชวนเราไปทางลาภ ยศ สรรเสริญ ไปหาความสุขทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ซึ่งเราเองก็มีความยินดีอยู่แล้ว พอมีใครมาชวนไปในทางนี้ก็เลยมีข้ออ้างทันทีว่ากลัวจะเสียเพื่อน ยินดีที่จะเสียมรรค ผล นิพพาน มรรค ผล นิพพาน นี้ถ้าได้มาแล้วมันจะเป็นของที่อยู่กับเราอย่างถาวร แต่เพื่อนที่เรากลัวจะเสียนี้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องตายจากกันอยู่ดี แล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรในทางธรรมเลย
- 6. ร่างกายของเราก็เป็นการรวมตัวของธาตุทั้ง ๔ คือดิน น้้า ลม ไฟ แล้ววันหนึ่งร่างกายนี้ก็จะละลายไปเหมือนน้้าแข็ง.. เราจึงไม่ควรยึดมั่นถือมั่นกับสิ่งเหล่านี้ว่า เป็นตัวเราเป็นของเรา เพราะถ้าเรายึดแล้ว มันจะท้าให้เราอยากให้มันอยู่กับเรา แล้วพอเราอยากแล้ว มันจะท้าให้เราทุกข์..ร่างกายคนอื่นจะตาย เราทุกข์หรือเปล่า.. ตายก็ตายไปสิเรื่องของเขา ใช่ไหม ร่างกายที่เราคิดว่าเป็นตัวเราของเรา ก็เหมือนกันกับร่างกายของคนอื่น ไม่ได้เป็นของเรา แต่เราไม่มีปัญญา มองไม่เห็น เราเลยหลงกัน ไปยึดไปติดกับร่างกาย แล้วก็อยากให้มันไม่ตาย ก็เลยทุกข์กัน
- 7. สุขของพระนิพพาน สุขของจิตที่สะอาดบริสุทธิ์ ผู้ปราศจากกิเลสความโลภ ความโกรธ ความหลงแล้ว เป็นสุขที่ไม่มีความทุกข์เจือปนอยู่เลย มีความสุขตลอดเวลา ๒๔ ชั่วโมง ตลอดไม่มีที่สิ้นสุดเรียกว่า “ตลอดอนันตกาล” นี่แหละคือสิ่งที่วิเศษที่พระศาสนา จะมอบให้แก่เราได้
- 8. สุดยอดของเครื่องมือในการรักษาใจก็คือปัญญา คือต้องรู้ต้องเห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ที่ใจมาสัมผัส มารับรู้ มาเกี่ยวข้องด้วย ล้วนไม่ใช่ของที่เป็นของใจ ใจไม่มีอ้านาจที่จะไปครอบครอง ที่จะไปบังคับให้เขาเป็นไปตามความต้องการของใจได้
- 9. ชนะผู้อื่น เขาก็คับแค้นใจ เราก็ไม่สบายใจ ผู้อื่นชนะเรา เราก็คับแค้นใจ เขาก็ไม่สบายใจ แต่ถ้า “ชนะใจ” ได้แล้ว ทุกคนสบาย เขาก็สบาย เราก็สบาย นี่แหละคือวิถีของนักปราชญ์เป็นอย่างนี้ พวกเราส่วนใหญ่ที่ยังเป็นนักปราชญ์กันไม่ได้ เพราะเราต่อสู้กับอารมณ์ของเราไม่ได้ อารมณ์ของเรามักจะมีอ้านาจครอบง้าใจเรา
- 10. นักปราชญ์เขาไม่ได้ดีใจกับ “วันเกิด” นะ เขาดีใจกับวันตาย คือเขาให้ความส้าคัญกับวันตายมากกว่าวันเกิด เพราะวันเกิดมันผ่านมาแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้ว มันไม่มีความหมายอะไร ตัวที่จะมีความหมายก็คือ “วันตาย” เป็นวันทดสอบจิตใจว่าจะสอบตกหรือจะสอบผ่าน อันนี้ต่างหากที่เราต้องให้ความส้าคัญ เราต้องเตรียมตัวท้าข้อสอบกัน
- 11. การปฏิบัติธรรมก็เพื่อที่จะแยกใจให้ออกจากร่างกาย ให้ต่างฝ่ายต่างอยู่กัน อยู่ตามธรรมชาติของตน ธรรมชาติของร่างกายก็คือ “เกิด แก่ เจ็บ ตาย” ธรรมชาติของใจก็คือ “สักแต่ว่ารู้” “อุเบกขา” นั่นคือสิ่งที่เราต้องแยกมันออกจากกัน ปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างเป็นไปตามธรรมชาติของเขา ที่ใจไม่เป็นสักแต่ว่า ไม่เป็นอุเบกขา ก็เพราะว่า มันถูกตัณหาถูกโมหะความหลง มันหลอกให้มาจับมามัดให้ติดกับร่างกาย.. แล้วก็เกิดความอยากไม่ให้ร่างกายแก่ ไม่ให้ร่างกายเจ็บ ไม่ให้ร่างกายตาย แต่ไปห้ามมันไม่ได้..ความทุกข์ก็เกิดขึ้นภายในใจ
- 12. จิตสงบก็รู้ว่าจิตสงบ มันไม่สงบก็รู้ว่ามันไม่สงบ รู้ว่ามันเป็นธรรมชาติของจิตที่จะต้องขึ้นๆลงๆอย่างนี้ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พอเข้าใจหลักนี้แล้ว ต่อไปเวลาจิตจะสงบหรือไม่สงบก็ไม่วุ่นวายกับมัน ก็สักแต่ว่ารู้ไป พอไม่วุ่นวายไปกับมัน จิตก็สงบ ใจก็สงบอย่างแท้จริง เพราะไม่มีความอยากให้มันสงบหรือไม่สงบ พอไม่มีความอยาก มันกลับสงบของมันเอง แต่พอมีความอยาก มันกลับไปท้าให้มันไม่สงบ อันนี้ปริศนา ลองไปปฏิบัติดูแล้วจะเข้าใจ
- 13. ถ้าเรามีสติควบคุมความคิดได้ ทาใจให้สงบได้ สอนใจให้ปล่อยวางได้ เราก็จะไม่ทุกข์กับสิ่งต่างๆ เพราะเราจะควบคุมความอยากได้นั่นเองความอยากของเราเกิดจากความคิดของเรา เราคิดเรื่องนั้นคิดเรื่องนี้แล้ว เราก็อยากตามมา...
- 14. ความตาย..มันไม่เป็นสิ่งอันตรายหรอก มันไม่ได้ท้าให้เราทุกข์หรอก แต่ความกลัวตาย ความอยากไม่ตายนี้ ท้าให้เราทุกข์ เพราะความหลง ไปคิดว่า ร่างกายเป็นเรา พออะไรเป็นเรา เราก็ไม่อยากให้มันจากเรา เรายึดติด...... ก็ต้องปล่อยมันไป ไม่ต้องไปเสียดายหรอก มันไม่ได้เป็นตัวเรา
- 15. ไตรลักษณ์นี้แหละ เป็นปัญญาทางพระพุทธศาสนา ไม่ต้องศึกษากว้างขวาง ศึกษาไตรลักษณ์นี้ก็พอ เวลามองอะไรให้มองว่า ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา
- 16. ใจต้องอยู่กับร่างกายไปตลอดเวลา ถ้าท้าอย่างนี้ได้.. “มีสติ” อย่างนี้ได้ เวลา..นั่งสมาธิ “ใจ” ก็จะเข้าสู่..ความสงบได้
- 17. ถ้าเห็นด้วยปัญญาว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เห็นทุกข์เป็นทุกข์ เห็นสิ่งที่ไม่เที่ยงว่าไม่เที่ยง เห็นสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา ว่าไม่ใช่เป็นของเรา ถ้าเห็นตามความจริง ก็จะไม่มีความอยากให้อยู่กับเราไปนานๆ หรืออยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ ... เพราะเรารู้ว่าเราไม่สามารถที่จะไปควบคุมบังคับสิ่งต่างๆให้เป็นไปตามความอยากของเราได้ นี่คือปัญญาที่จะถอนรากของกิเลสตัณหาต่างๆ คือความหลง ความไม่รู้ความจริงนี้ให้หมดไป ผู้ที่ต้องการที่จะหลุดพ้นจากความทุกข์อย่างถาวร จ้าเป็นที่จะต้องเจริญปัญญาเพื่อให้เห็นความจริงของสิ่งต่างๆ
- 18. ให้ดูว่าดีใจกับสิ่งที่ได้มาหรือไม่ เสียใจไปกับสิ่งที่เสียไปหรือไม่ เราไม่ควรมีปฏิกิริยาทั้ง ๒ อย่าง ไม่ยินดี ไม่เสียใจ เวลาได้มาก็ไม่ดีใจ เตือนใจว่ามันมาเพื่อจากเราไป จากไปก็ดี จะได้ไม่เป็นภาระ เป้าหมายของการปฏิบัติอยู่ตรงนี้ให้ใจเป็นอุเบกขา ไม่ยินดียินร้าย