Recomendados
Mais conteúdo relacionado
Mais procurados
Semelhante a Buddha tard
Mais de MI
Mais de MI (20)
Buddha tard
- 1. . การหลงใหลในความสุข นั่นแหละ คือ ตัวความทุกข์ สังเกตให้ดี ได้ความสุขมาหลงใหล นั่นแหละคือ ตัวความทุกข์ จิตมิได้รอดจากเงื้อมือของ โลภะ โทสะ โมหะ แต่ประการใด...”
- 2. อยู่โดยที่เราไม่ต้องมีความรู้สึกว่าเราดี เด่น ดัง อะไร เพียงแต่รู้สึกว่า เราเป็นผู้มีประโยชน์สูงสุดคนหนึ่ง นั่นถูกต้อง และเป็นสุขแท้...
- 3. คราวหนึ่งมีคนไปทูลถามพระพุทธเจ้า โดยทูลว่าพระพุทธวจนะทั้งหมด ถ้าจะสรุปให้สั้นเพียงประโยคเดียวได้หรือไม่ พระพุทธเจ้าท่านว่า ได้ พระองค์ตรัสว่า “สิ่งทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น” แล้วพระองค์ก็ย้้าลงไปอีกทีหนึ่งว่า ถ้าใครได้ฟังความข้อนี้ก็คือได้ฟังทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ถ้าได้ปฏิบัติข้อนี้ก็คือได้ปฏิบัติทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ถ้าได้รับผลจากการปฏิบัติข้อนี้ก็คือได้รับผลทั้งหมดในพุทธศาสนา
- 4. เขามีส่วน เลวบ้าง ช่างหัวเขา จงเลือกเอา ส่วนที่ดี เขามีอยู่ เป็นประโยชน์ โลกบ้าง ยังน่าดู ส่วนที่ชั่ว อย่าไปรู้ ของเขาเลย จะหาคน มีดี โดยส่วนเดียว อย่ามัวเที่ยว ค้นหา สหายเอ๋ย เหมือนเที่ยวหา หนวดเต่า ตายเปล่าเลย ฝึกให้เคย มองแต่ดี มีคุณจริง ฯ
- 5. หมู่นกจ้อง มองเท่าไร ไม่เห็นฟ้า ถึงฝูงปลา ก็ไม่เห็น น้้าเย็นใส ไส้เดือนมอง ไม่เห็นดิน ที่กินไป หนอนก็ไม่ มองเห็นคูต ที่ดูดกิน คนทั่วไป ก็ไม่ มองเห็นโลก ต้องทุกข์โศก หงุดหงิด อยู่นิจสิน ส่วนชาวพุทธ ประยุกต์ธรรม ตามระบิล เห็นหมดสิ้น ทุกสิ่ง ตามจริงเอย ฯ
- 6. อันความอยาก จะระงับ ดับลงได้ นั้นมิใช่ เพราะเรา ตามสนอง สิ่งที่อยาก ให้ทัน ดั่งมันปอง แต่เพราะต้อง ฆ่ามัน ให้บรรลัย ให้ปัญญา บงการ แทนร่านอยาก ความร้อนไม่ มีมาก อย่าสงสัย ทั้งอาจผลิต กิจการ งานใดๆ ให้ล่วงไป ด้วยดี มีสุขเย็น
- 7. ถ้าพูดว่า “ยิ่งเจริญ คือยิ่งบ้า” ดูจะหา คนเชื่อ ได้ยากยิ่ง เพราะต่างชอบ ความเจริญ ที่เกินจริง เจริญอย่าง ผีสิง ยิ่งชอบกัน โลกเจริญ เกินขนาด ธรรมชาติแหลก เกิดของแปลก แปลงโลก ให้โศกศัลย์ ท้ามนุษย์ ให้เป็นสัตว์ พิเศษพลัน คือฆ่ากัน ทั้งบนดิน และใต้ดิน ยิ่งเจริญ ยิ่งดุเดือด ด้วยเลือดอาบ ยิ่งฉลาด ยิ่งมีบาป กว่ายุคหิน สร้างปัญหา ยุ่งยาก มากระบิล โลกทั้งสิ้น สุมความบ้า ว่าความเจริญ ฯ
- 8. หนาด้วยความเห็นแก่ตัวมัวยึดมั่น ว่าตัวฉัน ของฉัน มัวมั่นหมาย เป็นตัวตน นอกใน ใจหรือกาย ตั้งแต่เกิด จนตาย ไว้เป็นตัว ด้วยอ้านาจ อวิชชา ดังตาบอด เกิดขึ้นสอด ไปทุกกาล สถานทั่ว ต้องหลงรักหลงโศก เกิดโรคกลัว เป็นไฟคั่ว ใจกาย ให้ร้อนรน อย่างนี้แล เวียนว่ายในวัฏฏทุกข์ ไม่เยือกเย็น เป็นสุข สักเส้นขน เห็นตัวทุกข์ ว่าเป็น ตนของตน นี่แหละหนา ปุถุชน คนหนาจริง