In het politieke dagboek van Achiel Van Acker lezen we hoe de relatie tussen Boudewijn en zijn vader evolueerde. Op 14 juni 1961 schrijft Van Acker dat ‘Boudewijn niets doet zonder Leopold’. Boudewijn heeft dan wel ruzie met Lilian. Maar er is dan nog steeds een goede relatie tussen vader en zoon. Die relatie gaat stilaan achteruit. Er is inderdaad een discussie tussen beide kampen over voorwerpen die Leopold meenam uit het paleis. Op 18 april 1962 schrijft Van Acker: ’Boudewijn eist schilderijen op. Leopold blijft doof.’ Uiteindelijk zal de communicatie tussen beide kampen helemaal wegvallen.

1. Van Acker onthult werkelijke aanleiding ruzie tussen
Boudewijn en Leopold
Thierry Debels
@thierryd
22/4/19
Het is één van de meest vertelde verhalen over
Boudewijn. Toen hij met Fabiola eind 1960 op
huwelijksreis naar Spanje was, roken Leopold en Lilian
hun kans om tijdens de afwezigheid van Boudewijn en
Fabiola het kasteel van Laken te plunderen en alle
meubels naar Argenteuil over te brengen. Tot dan leefde
de familie immers samen op het kasteel. De villa van
Argenteuil in Waterloo werd de nieuwe bestemming van
het gezin van Leopold. Het verhaal is ondertussen een
eigen leven gaan leiden en wordt in zowat alle boeken
over het koningshuis aangehaald. Volgens Evrard Raskin
wachtte Boudewijn en Fabiola bij hun thuiskomst eind
december 1960 een ‘onaangename verrassing’. Volgens
voormalig premier Gaston Eyskens zat de koning in de
1

2. hal van het paleis van Laken ‘op een houten kist’ tussen
de reiskoffers. Zoon Mark Eyskens preciseert dat die kist
een ‘bijzonder miezerige indruk’ maakte. Hij heeft het
verhaal in zijn leven verschillende keren van zijn vader
gehoord. Sommige bronnen berichten dat Leopold zelfs
de stopcontacten ontmanteld heeft en ze naar de villa van
Argenteuil heeft overgebracht. Auteurs Balfoort en De
Voogt schrijven dat het kasteel ronduit ‘leeggeplunderd’
was. Patrick Roegiers omschrijft het als volgt: ‘Meubels
zijn verdwenen, net als tapijten, gordijnen, schilderijen,
snuisterijen: de hele rataplan.' Prinsessen Esmeralda en
Marie-Christine, de dochters van Leopold, nemen aan dat
de ‘breuk’ tussen Argenteuil (Leopold en Lilian) en
Laken (Boudewijn en Fabiola) toen ontstaan is. Auteur
Michel Verwilghen vindt het maar flauwekul. In zijn
boek Le mythe d’Argenteuil zet hij de puntjes op de i.
Dit verhaal is volgens hem op niets gebaseerd. De enige
bedoeling was om Lilian opnieuw te belasteren.
Verwilghen beweert verder dat Boudewijn en Fabiola op
de hoogte waren van de geplande verhuis van Lilian en
Leopold. Bovendien was afgesproken dat het vertrek
tijdens de reis zou plaatsvinden om Boudewijn en
Fabiola niet te storen. Vergeten we niet dat het viertal tot
de huwelijksreis samen in Laken leefden.
Dat Leopold en Lilian het paleis van Laken helemaal
‘leeggeroofd’ zouden hebben, vindt auteur Verwilghen
een andere groteske leugen. In het boek schermt hij met
een inventaris van meubelen die na de verhuis in Laken
gebleven zijn. Het gaat om honderden meubelstukken,
voorwerpen en zetels. ‘Ruimschoots voldoende om aan
het nieuwe koninklijke huishouden (van Boudewijn en
Fabiola) te voldoen’ schrijft de auteur overtuigend.
Uiteraard nemen Leopold en Lilian een deel van hun
2

3. persoonlijke spullen mee. Het kasteel van Laken is na de
verhuis zeker niet leeg. Ook Lilian zelf beweert dat er
helemaal geen sprake was van een ‘roof’: ‘De koning
(Leopold) heeft alleen wat meubelen laten ophalen in
Laken zodat de kinderen en wij ten minste een bed
hadden.’ Het enige verrassende was wel het moment van
de terugkomst van Boudewijn en Fabiola. Door de
verhitte politieke toestand in België waren ze immers
verplicht enkele dagen eerder terug te komen, op vraag
van Eyskens nota bene.
Ook auteur Evard Raskin denkt dat de ‘breuk’ tussen
Laken en Argenteuil niet enkel aan het ‘leeghalen’ van
Laken te wijten is. ‘Leopold en Lilian zouden er niet
over te spreken geweest zijn dat ze niet werden
betrokken bij de huwelijksplannen van Boudewijn.’
Ook was er niet onmiddellijk sprake van grote liefde
tussen Lilian en Fabiola. Gaston Eyskens heeft het over
‘twee kemphanen’ die uit elkaars buurt gehouden
moesten worden. Fabiola zou Lilian nooit vergeven
hebben dat ze Boudewijn had ingelicht over haar
vruchtbaarheidsproblemen. Volgens Patrick Roegiers is
de naam van Fabiola dan weer voldoende ‘om Lilian tot
razernij te brengen’. Fabiola neemt immers als koningin
de plaats in die zij zo lang tevergeefs ambieerde.
Een anoniem geciteerde minister in ‘De kroon ontbloot’
ziet het zo: ‘Er is altijd geïnsinueerd dat het politici zijn
geweest die een wig hebben gedreven tussen Boudewijn
en Leopold, maar dat is sterk overdreven. Het was een
ordinaire familieruzie!’ Deze minister weet dat
Boudewijn, die zo graag doorgaat voor de uitvinder van
de nestwarmte en de familieliefde, twintig jaar lang
geweigerd heeft zijn vader te ontmoeten. ‘Hij is Leopold
nog eens gaan opzoeken toen die op sterven lag’ onthult
3

4. hij. Dat is onjuist. Toch is die breuk nog steeds taboe
binnen de koninklijke familie. Als Esmeralda een
zeemzoet fotoboek met kiekjes van haar vader
samenstelt, Leopold III. Mon Père, probeert ze die
scheiding handig te camoufleren. Er zijn immers heel
wat foto’s waarop de kinderen van de twee verschillende
vrouwen van Leopold – Astrid en Lilian – samen staan.
‘Het is alsof ze te allen prijze de geruchten wil
ontkrachten over de breuk tussen beide families’ schrijft
Le Vif.
In het politieke dagboek van Achiel Van Acker lezen we
hoe de relatie tussen Boudewijn en zijn vader
evolueerde. Op 14 juni 1961 schrijft Van Acker dat
‘Boudewijn niets doet zonder Leopold’. Boudewijn heeft
dan wel ruzie met Lilian. Maar er is dan nog steeds een
goede relatie tussen vader en zoon. Die relatie gaat
stilaan achteruit. Er is inderdaad een discussie tussen
beide kampen over voorwerpen die Leopold meenam uit
het paleis. Op 18 april 1962 schrijft Van Acker:
’Boudewijn eist schilderijen op. Leopold blijft doof.’
Uiteindelijk zal de communicatie tussen beide kampen
helemaal wegvallen.
4