1. 1362
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2. 1363
52
รพินทรกวาดสายตาสํารวจภูมิประเทศลักษณะชอบกลนันอีกครั้ง แลวก็ตัดสินใจในทันที
้
นั้น
“ผมกับคะหยินจะขามปลักใบไมที่ตนยูงตนนั้นกอน บางทีอาจไดรองรอยอะไรเพิ่มขึ้น”
่
“ตกลง”
ไชยยันตพยักหนาอยางงายๆ ดวยความเชือมือ
่
พรานใหญหันไปสงภาษากับคะหยิ่น พรอมทั้งลวงเชือกไนลอนที่ตดอยูประจําในยาม
ิ
หลังโยนไปใหแงซาย จัน และบุญคํา ก็ปลดเชือกประจําตัวสมทบไปใหดวยทันที
หัวหนาบานหลมชาง จัดการตอเชือกเหลานั้นเขาเปนเสนเดียวกัน ซึ่งไดความยาว
ประมาณ 40 เมตร ไตเนินชันขึ้นไปยันโคนตนรัง อันจะใชเปนตนเชือกสําหรับยึด จัดการผูกติดกับ
รากที่งอกโผลขึ้นมาตอนหนึง แตแลวทันทีน้นเอง คะหยิ่นผูกําลังงวนอยูกับการผูกเชือก ก็รอง
่ ั
อุทานออกมาคําหนึ่ง มีอาการชะงักนิ่งไป ตาจองนิ่งลงไปตรงพื้นบริเวณโคนตนรัง
รพินทรกับทุกคนในคณะ ไตตามขึ้นไปในทันทีดวยความสงสัยในอาการของคะหยิน
 ่
พอขึ้นมาถึงบริเวณนั้นไชยยันตก็ครางเบาๆ
บนพื้นซึ่งกลาดเกลื่อนไปดวยใบไมโคนตนรัง มีเลือดสดสีคล้ํากองอยู ราวกับใครมา
เชือดวัวทั้งตัวทิ้งไวที่นน ฝูงแมลงวันตอมหึ่ง หยดไขขังแลเห็นเปนแนวขาวไปหมด กลิ่นมันคาว
ั่
หืนๆ ผิดกับเลือดสัตวทุกชนิด กองเลือดเหลานี้ไมไดปรากฏอยูกับพืนเทานั้น ยังติดเปรอะเปนคราบ
้
อยูกับลําตนในระดับสูงเกินชวงศีรษะคนสูงขนาดแงซายขึ้นไปเกือบชวงแขน เหมือนควักสีจากถัง
มาปายไว ตําแหนงที่คนพบใหมนี้มีจํานวนมากมายที่สุด นับตั้งแตออกมาตามรอย ยกเวนที่ทิ้งไวให
เห็นในเขตหมูบาน อันเปนแดนประจัญบานระหวางมันกับคณะของเชษฐา

“ทําไมเลือดมันถึงมากองเอาเปนปลักอยูตรงนี้”
ไชยยันตพึมพําขึ้นอยางแปลกใจ
จอมพรานพิจารณาดูรองรอยเหลานั้นอยางถี่ถวนระมัดระวังตาเปนประกาย
“มันมาหยุดเอาหัวเช็ดกับโคนตนรังนี่พกใหญทีเดียว กอนที่จะเลื้อยหายลงไปในทะเล
ั
ใบไมนั่น นีเ่ ปนรอยเลือดจากสวนหัวของมัน แสดงวาบาดแผลฉกรรจมาก เลือดจึงยังออกอยูเรื่อยๆ
โดยไมมีการหยุด เบาใจไดแลวครับ ไอตัวนี้เห็นจะไมรอดแน ฝมือของคุณชายเชษฐากับพวกนัน ้
ทีเดียวแหละ”
แลวเขาก็เอาลํากลองไรเฟล ชี้ใหไชยยันตกับดารินสังเกตไปยังตําแหนงรอยเลือดตอน
หนึ่ง ซึ่งติดอยูกับตนรัง มันไมเพียงแตสีของเลือดเทานันที่ปรากฏ แตมีของเหลวใสสีขาวเปนเมือก
 ้
เหนียว ติดปะปนอยูดวยมองเห็นชัด ของเหลวใสชนิดนีหยดเปนกอนกองอยูกับพืนดวย
 ้ ้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

3. 1364
“ดูใหดีซิครับ ไอเจาสิ่งเหนียวใสลักษณะเปนเมือกที่ติดปนอยูกับเลือดนั่นดวยคืออะไร?”
ทั้งสองจองพิจารณาดูสิ่งนั้นอยางประหลาดใจ ดารินทรุดตัวลงกับพืน หยิบกิ่งไมเล็กๆ
้
เขี่ยดูดวยอาการงงๆ แลวเมมริมฝปากเงยหนาขึ้น

“มันเปนอะไร นอย พอจะเดาถูกไหม?”
ไชยยันตถามโดยเร็ว
แพทยสาวลุกขึ้นยืนชาๆ ถอดถุงมือหนังขางหนึ่งออก ลงทุนใชนิ้วเปลาแตะวัตถุเหลวใส
นั้นขยี้สมผัสดู หัวคิวขมวดยน
ั ้
“เอ แปลก! บอกไมถกเหมือนกันวามันเปนอะไรกันแน แตลักษณะมันคลายๆ น้ําเมือกอยู
ู
ในเยื่อลูกนัยนตาประเภทมิวคัส”
“ถางั้นไมมีปญหาอะไรเลย...”
รพินทรพดโดยเร็ว แยกเขี้ยวยิ้ม
ู
“คุณชายเอาลูกปน .458 ยัดเขาไปในลูกตาขางซายของมัน น้ําเมือกขาวๆ นี่ จะตองเปน
น้ําจากเยื่อลูกตาแน แปลวาตามันบอดไปขางหนึ่งแลว”
“จริงดวย! นั่นจะตองเปนน้ําจากเยื่อลูกตาของมันที่ทะลักออกมา!!”
อดีตนายทหารปนใหญ รองออกมาอยางยินดี
“ใชแลวครับ บุญคําเห็นกับตา ลูกตาซายของมันเลือดฟูมไปทีเดียว แตตามันแตละขาง
ใหญเทากระบุงเห็นจะได”
บุญคํายืนยันมาอีกคนหนึ่ง
ทั้งหมด สํารวจดูรอยเลือดตรงตําแหนงทีคนพบเปนครังลาสุดนั้นอีกครูเดียว รพินทรก็
่ ้
ตบไหลคะหยินเปนสัญญาณเตือน เจานักเลงชาวดอยก็ผูกเอวตนเองไวดวยเชือกอีกขางหนึ่ง โดยมี
่ 
บุญคําทําหนาที่เปนคนคอยโรยสายเชือกผอนให จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนพังพาบกับพื้นของใบไม
คอยๆ กระดิบตัวสายไปมาในลักษณะไมผดอะไรกับอาการเลื้อยของงูหางออกไปตามลําดับ มุงหนา
ิ
ไปยังตนยูงใหญ ที่ยืนตระหงานในระดับเทลาด 45 องศาต่ําลงไป
ทุกคนสงบนิ่ง จองมองดูการเคลื่อนไหวไปของคะหยินดวยใจอันเตนระทึก และแทบจะ
่
ไมเชื่อสายตา รางของคะหยิ่นเคลื่อนหางออกไปเปนลําดับ กลางทะเลของใบไมอนมีลักษณะ ั
ประหลาด ซึ่งจะดูดสิ่งมีชีวต ที่มีน้ําหนักตัวทุกชนิดใหจมหายลงไปภายใตอยางลึกลับทั้งๆ ที่มอง
ิ
ดวยสายตาผาดๆ วา นาจะเหยียบยางผานไปได ไอของอะไรชนิดหนึ่งระเหยกรุนเปนกลุมหมอก

ควันบางๆ ขึ้นมาจากผิวพืนเหลานั้น ปกคลุมไปทั่ว มองดูล้ลับชวนขนพองสยองเกลาอยางไรบอก
้ ี
ไมถกู
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

4. 1365
ยิ่งหางออกไป สวนลางของลําตัวคะหยิ่นที่กระดิบไปนัน ก็ถูกกลุมใบไมมฤตยูกลืนไว
้
หมดสิ้น คงเห็นแนสวนศีรษะเทานันที่โผลกระดิบๆ อยู แลดูไมผิดอะไรกับลอยคอไปในน้ํา ทุกคน
้
เฝาจับมองดูดวยอาการหายใจไมทั่วทอง ประสาทเขม็งเกลียวตึงเครียด

บุญคํายึดปลายเชือกไวมั่นอยางเตรียมพรอมที่จะฉุดลาก นายบานหลมชางขึ้นมาอยางทัน
การ หากพลาดพลั้งจมหายลงไปเชนไร แงซายและจันก็คอยเตรียมใหความรวมมืออยูคนละดาน
ในที่สุด คะหยิ่นก็ไปถึงตนยูงตนที่หมายตาไวโดยสวัสดิภาพ ตะกายขลุกขลักอยูที่นั่นครู
หนึ่ง ก็ลุกขึ้นยืนทามกลางการถอนใจโลงอกของคณะทุกคน นักเลงชาวดอยแกปลายเชือกที่รัดเอว
อยูออกมัดติดกับตนยูง ขึงจนตึงเปนสะพานแลวโบกมือยิ้มรามา
พรานใหญเหวียงไรเฟลขึ้นสะพายไหล รัดผาขาวมาเคียนเอวใหแนนกระชับ แลวหันมา
่
ทางไชยยันต
“ทุกคนรอผมอยูฝงนี้กอน ถาผมโบกมือเปนสัญญาณ แปลวาใหทยอยขามตามกันไป ผม
กับคะหยิ่นอาจขามกลับมาที่นี่ก็ได ถาไมไดรองรอยอะไรจากทางดานนั้น”

ไชยยันตตบไหลเขาแทนคําตอบ พรานใหญหันไปสั่งความกับแงซายและคนของเขาสอง
สามคํา ก็ใชมือทั้งสองยึดสายเชือกที่โยงตึงเปนสะพานนั้นไวเปนหลัก คอยๆ ยางเทาตามปกติลงไป
ยังพื้นที่เห็นปกคลุมอยูดวยใบไมนั้น
กาวแรก มันลึกเพียงหนาแขง และรูสึกวาจะลึกลงไปอีกหากยังยืนอยูกบที่ พอกาวทีสอง
ั ่
มันก็จมลงไปถึงหัวเขา สัมผัสเตือนใหทราบทันทีวา พืนเบื้องลางมันถาจะไมใชใบไมแหงเสียแลว
้
หากแตเปนโคลนเหลวเย็นเฉียบ เขาทดลองยืนนิ่งอยูกับที่อึดใจหนึ่ง ก็รูสึกวามันถูกดูดลึกลงไปจน
เกือบถึงขาออน ขณะนั้นเอง คะหยินก็ตะโกนโบกไมโบกมือลั่นมา เตือนใหเขาทิ้งกายลงนอนราบ
่
กับพื้นใบไม และใหใชสายเชือกนั้นเหนี่ยวรั้งกายคืบหนาไป จอมพรานเหนียวสายเชือกดึงตัว
่
กลับคืนขึ้นฝงเดิม เพื่อถอนตัวขึ้นจากปลักดูดกอน แลวแหงนมองไปยังนายจางทั้งสอง ซึ่งยืนมองดู
เขาดวยความสงสัย บอกเรียบๆ วา
“ใบไมมันปกคลุมใหเห็นอยู 2-3 ฟุตเทานันเองครับ ขางลางเปนโคลนทั้งนั้น โคลนดูด
้
ดวย ผมสงสัยมาแตแรกแลววา ลําพังกองใบไมมันจะดูดใหจมลงไปไดยงไง ถาจําเปนตองตามผม
ั
ไปละก็ ระวังนะครับ อยาพยายามทิ้งน้ําหนักตัวในทายืนเปนอันขาด นอนไปเหมือนคะหยิ่น แลวก็
ยึดสายเชือกนีไวใหมั่น แถวนี้คงเปนหุบโคลนดูดทั้งนั้น”
้
ระหวางทีไชยยันต และดารินยังงงงัน ประหลาดใจในคําพูดของเขา รพินทรก็ทิ้งกายคว่ํา
่
หนา ครอมสายเชือกไวคอยๆ ใชขอไตสายเชือกตัดผานทะเลใบไม อันแทที่จริงมีปลักโคลนดูดซอน
อยูภายใตออกไปอยางระมัดระวัง
พักใหญจงไปถึงตําแหนงทีคะหยินยืนคอยอยูกอนแลว พรรคพวกทังหมดทางฝงนี้ เห็น
ึ ่ ่ ้
เขาจับมือคะหยิ่นที่สงลงมาใหเหนียวกายขึ้นไป
 ่ ทั้งสองดูเหมือนจะสํารวจไปรอบๆ และ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

5. 1366
ปรึกษาหารือกันอยูครูใหญ ทามกลางความกระสับกระสายของไชยยันตและดาริน ตอมาจึงเห็นทั้ง
รพินทรและคะหยิ่น ชวยกันโบกมือเปนสัญญาณใหขามตามไป
บุญคําไดรบคําสั่งจากพรานใหญไวกอนแลว เกี่ยวกับการควบคุมจัดขบวนเคลื่อนยาย ก็
ั
ตบหลังแงซายบุยปากใหขามเปนคนแรกสําหรับชุดหลัง ดารินถูกเตือนใหเปนคนถัดไป และไชย
ยันตก็ขนาบหลังปดทายมา รวมเปนชุดสามคน โดยมีหญิงสาวอยูตรงกลาง เพื่อดูแลใหความ
ปลอดภัยในกรณีที่อาจมีการพลาดพลั้งเกิดอุปทวเหตุ
จันกับบุญคําคงยืนรอคอยอยูบนฝงที่เดิม จนกระทั่งทั้งสามคนที่ไตเปนแถวเรียงเดี่ยวตาม

กันไป เวนระยะหางกันเพียงชวงแขนเดียวบรรลุถึงฝงตรงขาม อันมีรพินทรกับคะหยิ่นคอยฉุดรับอยู
จากนั้น จันจึงขามไปเปนคนรองสุดทาย เหลือบุญคําลาหลังอยูคนเดียว
เมื่อจันไตเชือกลากตัวไปถึงขึ้นฝงเรียบรอย ตาพรานเฒากระดูกเหล็กก็แกปลายเชือกที่ผูก
กับตนรังออกมัดติดเอว ลงนอนพังพาบกับพื้นใบไมอนเปนอาการเดียวกับทุกคน แลวโบกมือเปน
ั
สัญญาณกับคะหยิ่นใหสาวปลายเชือกอีกขางหนึ่งฉุดลากตัวไป แงซายกับจันก็ชวยกันออกแรงชัก

เพิ่มขึ้นอีกสองแรง
ครั้นแลว ทั้ง 7 คนในคณะ ก็ขามมารวมกันอยูอีกดานหนึ่งไดครบจํานวนเรียบรอย ทันที
ที่ข้นมาถึงโคนตนยูงใหญ 5 คนที่ตามมาทีหลัง ก็มองเห็นรอยของงูยกษตวนั้นอยางถนัดชัดเจน มี
ึ ั ั
รอยโคลนสดๆ เปรอะเลอะเปนทางกวางใหญ ผานตรงบริเวณดินแข็งโคนตนยูงดานหนึ่ง เปนชวง
ระยะสิบกวาเมตร แลวก็หายลับไปใตพนใบไมอีกดาน บอกใหทราบวามันโผลขึ้นที่โคนตนยูงนี้
ื้
แลวเลื้อยผานบริเวณดินแข็งชวงสั้นๆ จากนั้นก็มุดหายลงไปใตผิวใบไมตามเดิม อันหมายถึงวา
บริเวณทีหายไปนั้นจะตองเปนหลมโคลนเหมือนที่ไตผานกันมาแลว
่
ตางพุงสายตาไปยังพื้นตรงรอยที่มันอันตรธานไปอีกครั้งอยางคนหา
“มันมุดจากตรงโนน มาโผลขึ้นหนอยหนึ่งตรงนี้ แลวก็ดําดินหายไปอีก ใหตายเถอะ!
บริเวณนี้เห็นจะเปนปลักโคลนทั้งนั้น แวดลอมรอบดานทีเดียว”
ไชยยันตกลาวออกมาแผวต่ําในลําคอ ขณะทีกวาดตาไปรอบๆ ดวยความเสียวสยอง
่
ระคนพรั่นใจอยางไรบอกไมถูก ภูมิประเทศที่เห็นมันชวนใหขนหัวลุก
พรานใหญคงอยูในอาการขรึมสงบปกติของเขา จนอานไมออก ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ
เปนตัวแรก ภายในของเขาเริ่มอึดอัดกังวลใจ ชําเลืองแวบหนึ่งไปทางหญิงสาวอยางเปนหวง ราช
สกุลสาวนักผจญภัยผูผิดเพศ บัดนี้ริมฝปากแหงผาก เหงื่อออกโชกเต็มตัว จนเสื้อลาสัตวเปยกชุม
ราวกับอาบน้ํารัดแนบเนื้อเขามาเห็นทรวดทรงเดน ใบหนาขาวซีดดวยความเหนื่อยจัด การลงนอน
ราบกับพื้นนําตัวเคลื่อนที่ไปดวยกําลังขอ โดยอาศัยเหนี่ยวสายเชือกลากตัวเอง
มันเปนการออกแรงหนักที่สุดสําหรับผูหญิง
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

6. 1367
เขาอดที่จะพิศวงเสียไมไดวา...หลอนสามารถขามมาไดอยางไร และก็ไมไดปริปากคําใด
แมแตคําเดียว นอกจากอากัปกิริยาและสีหนาเทานั้น ซึ่งหลอนหลบซอนไมไดถงความรูสึกภายใน
ึ
ขณะนี้
“ถูกอยางคุณไชยยันตวาแลวครับ”
เขาหันไปตอบไชยยันตเบาๆ
“แถวนี้เปนปลักโคลนทั้งนั้น มีบริเวณติดตอกันไปอยางกวางขวางชนิดยังเดาไมถูก วา
มันมีขอบเขตกินแดนไปถึงไหนบาง คะหยิ่นเองก็ยังบอกไมไดเหมือนกัน ที่เราเห็นตนไมใหญยน ื
ตนอยูเปนบริเวณดินแข็งสูงขึ้นมา ลักษณะเหมือนเกาะกลางบึงโคลนนั่นเอง เราเห็นจะตองเสียเวลา
ตรวจคนหารอยของมัน และสํารวจพื้นที่ไปพรอมกันดวย”
“ก็ไหนวาคะหยิ่นชํานาญภูมประเทศแถวนีดีไมใชหรือ?”
ิ ้
รพินทรหัวเราะเบาๆ
“เชื่อมันมากนักไมไดหรอกครับ ไอนี่มนขี้คุย แตถึงอยางไรมันก็รดีกวาพวกเราทุกคน
ั ู
สําหรับถิ่นนี้ และมีความสามารถเปนพิเศษในการเลื้อยขามปลักไปไดอยางงู ถึงอยางไรมันก็นําทาง
เราได แตหมายถึงวา เราจะตองระมัดระวังตัวเอง และใชการวินจฉัยใครครวญของเราเองดวย”
ิ
“ลงปลักโคลนมันลอมรอบไปหมดอยางนี้ มิแปลวาเราตองไปกันโดยไตเชือกเปนระยะๆ
ไปหรือ ก็คะหยิ่นบอกไวยังไงวา พอมาถึงที่นี่แลว พอจะมีทางเดิน”
ดารินเอยขึ้นอยางกังวล สีหนาชักไมดนัก จะเขมแข็งทรหดอดทนสักปานใดก็ตาม หลอน
ี
เริ่มรูสึกทอแททอดอาลัยขึ้นเปนครั้งแรกเมือคิดวา การเคลื่อนที่ในระยะตอไป ตองใชวิธีอยางเมื่อครู
่
นี้ โดนเขาชวงระยะแรกหลอนก็เต็มกลืนแทบจะหมดกําลังลงกลางระยะทางอยูหลายครั้ง แตสูกด ั
ฟนทนจนสุดฤทธิ์ความมานะ
“นั่นซิ ไอลิงทโมนนี่ตมเราเสียแลวกระมัง หลอกใหพวกเราเลื้อยไปอยางมัน”
ไชยยันตเสริมขึ้นเบาๆ ชําเลืองไปทางคะหยิ่นผูกําลังปองหนากวาดตาสังเกตไปรอบๆ
ทิศ พรานใหญชี้มือไปทางดานใต อันเปนสันดินแข็งระดับเดียวกันกับโคนตนยูง บอกวา
“คะหยินบอกวาทางที่พอจะเดินไปได ตองตัดไปทางนี้ครับ มันจะออมลงไปสูหุบตีนเขา
่
ลูกนี้ ผมคิดวาเราเดินไปตามสันเนินนีกอนดีกวา บางทีไปถึงหุบขางลาง อาจคะเนไดวาขอบของ
่ 
บริเวณปลักโคลนมันมีแนวอยูตรงไหนบาง พอชวยใหคานวณไดถูกวา มันจมตัวซอนอยูในปลัก
ํ
แหงนี้ตามที่คณหญิงวาแตแรก หรือวาขึ้นจากปลักหายหนาไปไหนอีก”
ุ
ระหวางนายจางทั้งสอง...ไมมีใครแสดงความเห็นอยางใดอีกทั้งสิ้น หมายถึงปลอยหนาที่
ตัดสินชี้ขาดแกพรานใหญผูเดียว รูปการมันสอใหทุกคนเห็นชัดวา การตามรอยเจางูยักษแทบไมผด ิ
อะไรกันเลยกับการตามรอยไอแหวง ครั้งสุดทายในถ้ําใตน้ําตก เพราะภูมประเทศวิบากกันดารเต็ม
ิ
ไปดวยภยันตรายจากธรรมชาติรอบดานไมยิ่งหยอนไปกวากันเลย ครั้งนั้นทุกคนฝากความหวังไว
กับแงซายผูทําหนาที่เปนมัคคุเทศก แตครั้งนี้คะหยิ่นอุปมาประหนึ่งเรือนํารอง...
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

7. 1368
และในระหวางแงซายกับคะหยิ่นแลว คนแรกยอมใหความเชื่อมั่นอบอุนแกผูถกนําได
ู
มากกวาคนหลัง ทวาก็ไมมีทางเลือกอยางอืน ่
ตลอดทั้งดงทึบอันแวดลอมไปดวยปลักโคลนมรณะ ยังคงปกคลุมไปดวยความเงียบสงัด
...มันเงียบเสียจนกระทั่งแทบไดยนเสียงหัวใจของแตละคนเตนไปในลักษณะตางๆ จันกับบุญคํา
ิ
ซุบซิบหารือกันเบาๆ แลวสอบถามพูดจากับคะหยิ่น มีแงซายคนเดียวเทานัน ที่ไมเอยคําใดกับใคร
้
ทั้งสิ้น เคาหนาสงบเย็นเยียบดุจภาพปนอยูเ ชนนั้น
ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวอีกครัง ภายใตการนําของคะหยิน ผูจรดฝเทาลักษณะยองไปเบื้อง
้ ่
หนา การเดินเปนลักษณะเรียงเดี่ยวและซ้ํารอยของมัคคุเทศก ตามวิธีเดินในบริเวณอันเต็มไปดวย
อันตรายสองฟาก ซึ่งทุกคนเขาใจดีอยูแลวโดยไมตองเตือน
หนทางนัน บายลงสูเบื้องต่ําทางทิศใตเปนลําดับ สูงๆ ต่ําๆ เปนลอนคลื่น ผานไปใน
้
ระหวางตนไมใหญที่ขึ้นเรียงรายอยูเปนระยะ ไมมใครเดาถูกวาระดับของหนทางที่พอจะอาศัย
ี
เหยียบเดินไปไดนี้ มันมีขนาดกวางสักเพียงใด แตสังเกตเห็นคะหยิ่นใชความระมัดระวังอยางถี่ถวน
ที่สดุ
บางขณะก็หยุดลังเล คิดและทดลองแหยเทาถวงน้ําหนักลงไปกอน เหมือนจะหยั่งดูวามัน
พอจะรับน้ําหนักไวไดหรือไม ทําใหไชยยันตและดาริน อดไมไดทจะหวนคิดไปถึงสภาพของบึง
ี่
มรณะในหุบหมาหอนที่ผานมาแลว  ซึงตองอาศัยเดินไปตามขอบสันดินที่โผลเปนเกาะลักษณะ
่
เดียวกัน จะผิดกันแตเพียง...ครั้งนั้นสามารถจะมองเห็นน้าที่ลอมรอบอยูไดชด แตในครั้งนี้...ใบไม
ํ ั
มันเปนเครื่องอําพรางตาปกคลุมไปหมด
ไมมีใครพูดคําใด นอกจากเสียงสบถ...พึมพําดาคะหยิ่นไปตลอดทางของบุญคํา เพราะ
เห็นลักษณะการนําอยางเกงกาง เหมือนตัวคนนําเองไมสูจะแมนยําแนใจนัก ซึ่งคะหยินก็ไมได
่
โตตอบอะไร นอกจากยิงฟนขาวแหง
เกือบครึ่งชั่วโมงของทางเดิน อันเต็มไปดวยความลําบากยากเย็นนั้น ก็บรรลุถึงปารกทึบ
ที่ตนไมขึ้นกันเบียดเสียดหนาแนนเชนเดิม อันแสดงวาคงจะสุดขอบของบริเวณที่เปนปลักโคลน
ดานหนึ่งแลว ทั้งหมดแยกตัวออกจากการเดินเรียงแถวตามกัน สํารวจไปรอบๆ คะหยิ่นบนอะไรพํา
อยูในลําคอ สั่นหัวทําหนายุง นําเดินบุกปาฝารก ประเดี๋ยวโผลออกทางดานสัตวที่เริ่มจะเห็น
ประปราย ประเดี๋ยวก็แหวกพงเถาวัลยนามุดลอดไป สลับกันอยูเชนนั้น แตทิศทางสังเกตไดวา
ํ
พยายามจะตัดสูเบื้องต่ําลงไปอีก
รพินทรหันมากระซิบบอกนายจางทั้งสองใหทราบวา...ในขณะนี้ กําลังมุงลงสูหุบลึก
เบื้องลาง โดยพยายามเลาะขอบของบริเวณปลักโคลนดูด เพื่อจะหารองรอยโผลขนตําแหนงใด
ตําแหนงหนึ่งของมันใหได
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

8. 1369
ในที่สุดก็ลงมาถึงบริเวณกนหุบ อันเปนทีบรรจบของตีนเขาสองลูก รอบดานเต็มไปดวย
่
โตรกเหวและซุมเถาวัลย สลับไปกับกลวยปาและเฟรนเห็นเขียวชอุมไปหมด อุดมไปดวยโขดหิน
ใหญนอย เรียงรายอยูระเกะระกะ ดานหนึงเปนเชิงเขาของอีกลูกหนึ่ง และเห็นทางน้าไหลเล็กๆ ซึ่ง
่ ํ
เซาะดินเวาแหวงลงมาจนดูเหมือนขั้นบันไดที่ใครมาทําไว ไตข้นไปยังกอนหินใหญสามลูกที่เรียง
ึ
ซอนกันอยูภายใตเชิงผา ลักษณะเหมือนถ้ําอันไมสูงขึ้นไปนัก ดอกวานบางชนิดสงกลิ่นมากรุนๆ

คะหยินนําเดินเลาะลัดไปในระหวางซอกโขดหิน ที่ปกคลุมไปดวยตะไครและเถาวัลย
่
เหลานั้น มันเปนทางเดินที่แทบจะไมผิดอะไรกับอุโมงค เพราะพันธุไมเลื้อยทีปกคลุมทึบแทน
่
หลังคา พอโผลพนซอกกอนหินใหญสองลูก อันมีลักษณะเหมือนปากประตูใหญ ก็หยุดซุบซิบ
อะไรกับพรานใหญอีกครั้ง
จังหวะนีเ้ อง ดารินผูแทบจะหมดแรงเดินอีกตอไป เพราะความเหนื่อยออนก็ทรุดตัวลงนั่ง
กับพื้น เอาหลังพิงกอนหิน หลับตาพักนิ่งไปเอากําลังในระหวางการหารือ พอเปลือกตาปด ศีรษะ
เอนอยูกับกอนหิน หลอนก็มความรูสึกเหมือนอยากจะนอนหลับไปในทันทีนั้นดวยความอิดโรย ไม
ี
มีใครทันหันมาสังเกตเห็นหลอน แมแตไชยยันต...ผูบัดนี้ไปยืนรวมกลุมปรึกษาอยูกับพรานใหญ

นอกจากแงซายเทานั้นที่จับตาดูแพทยหญิง นักมานุษยวิทยาสาวผูเปนนายอยูเงียบๆ
พอทุกคนขยับกายจะเคลื่อนที่ตอไป อุงมืออันกํายําของเจาหนุมชาวดงผูลึกลับ ก็ลอยมา
จับแขนพรานใหญไว รพินทรหันขวับมาดวยความสงสัย เห็นแงซายมองตาอยูเงียบๆ ก็ขมวดคิว ้
จองเหมือนจะถาม แตแลวเขาก็ชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นลักษณะของนายจางสาว ซึ่งหลับตาหนาซีด
อยู คนอื่นๆ ก็เหลียวมาพบพรอมกันในบัดนั้น
ทั้งหมดพากันเคลื่อนเขามาใกลหลอน แตถึงเชนนั้นดารินก็ยังไมรูสึกตัว คงนั่งหลับตานิง่
เหมือนจะตกอยูในภวังคเชนนั้น รพินทรยมออกมาเล็กนอย ดวงตาอันเครงเครียดทั้งคูเปลี่ยนมาเปน
ิ้
ออนโยน มองดูหลอนดวยความสงสาร แลวเหลือบไปที่ไชยยันต กระซิบเบาๆ
“เราพักกันทีนสักครูเถิดครับ คุณหญิงคงจะเหนื่อยมากทีเดียว”
่ ี่
ไชยยันตถอนใจยาว มองดูเพื่อนสาวอยางเอ็นดูและเห็นใจ ไมกลาวคําใด ทรุดตัวลง
ใกลๆ ทั้งคณะก็เลยลงนั่งพักกันอยูที่น่นชัวขณะ อดีตนายทหารปนใหญเอื้อมมือมาจับที่ทอนขาอัน
ั ่
เหยียดยาวของหลอนเขยา พรอมกับกระซิบเรียกเบาๆ
ราชสกุลสาวสะดุง ลืมตาโพลงขึ้นอยางตกใจ พอมองเห็นไชยยันต หลอนก็ขยับตัวพรวด
พราดทําทาจะลุกขึ้นโดยเร็ว แตเพื่อนหนุมจับไหลกดไว ยิ้มให กระซิบ
“เธอเหนื่อยมาก นอย นั่งพักเอาแรงสักประเดี๋ยวก็ได”
ดารินกวาดตาก็มองเห็นพรรคพวกทุกคน พากันนั่งเรียงรายกันอยูเปนระยะ กําลังมองมา
ที่หลอนอยางเอื้อน้ําใจ หญิงสาวฝนยิ้มเจือนๆ ปาดแขนขึ้นเช็ดเหงื่อที่เกาะพราวอยูบนขนตา พูด
่
แหบๆ ออกมาจากลําคออันแหงผาก
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

9. 1370
“ขอโทษที ฉันเห็นกําลังปรึกษาหารือกันอยู ก็เลยถือโอกาสนั่งพักขา มันเลยเคลิ้มๆ หมด
ความรูสกไปไดยงไงก็ไมรู พอจะหายเหนือยแลวละ อยาเสียเวลาเลย ไปตอกันเถอะ”
ึ ั ่
รพินทรปลดกระติกน้ําสงมาใหหลอน กลาวมาน้ําเสียงออนโยน
“ไมเปนไรหรอกครับ คุณหญิง พวกเราก็เหนื่อยกันแทบแยทุกคน ไมใชคุณหญิงเหนือย ่
คนเดียว เราพักกันสักครูดกวา ไมจําเปนจะตองรีบรอน”
ี
หลอนหลบตาเขา พึมพําขอบใจ แลวรับกระติกน้ํามาเปดจุกออกดื่มกลั้วคอ ถอนใจยาว สี
หนาคอยดีขึ้นเล็กนอย พูดไมเต็มปากนัก
“มัวชักชา เราอาจตามมันไมทันก็ได อยาลืมคติของเราเสีย นั่นก็คือ...อยาใหฉนตองเปน
ั
อุปสรรคถวงแผนการใดๆ ของเราทั้งสิ้น”
พรานใหญสั่นศีรษะชาๆ ริมฝปากนั้นปรากฏรอยยิ้มนอยๆ ทําใหบังเกิดความแชมชื่นใน
ความรูสกของอีกฝายหนึ่งทีเ่ มินๆ หลบๆ
ึ
“ไมตองกังวลวาเราจะตามไมทันมันหรอกครับ ผมรับรองวากอนตะวันตกดินวันนี้ เรา
จะตองพบตัวมันแน ถาไมหลบอยูในกนหุบแถวนี้ ก็เห็นจะนอนกบดานอยูใตปลักโคลนอยางที่
คุณหญิงสงสัยนั่นแหละ คุณหญิงจะงีบสักขณะหนึ่งก็ไดนี่ครับ ผมใหเวลาถึงชั่วโมงเต็มๆ เราตกลง
ใจกันแลววาจะพักหุงหาอาหารกลางวันกันที่นี่แหละ คุณหญิงตื่นมาก็ไดทานอาหารเลย จากนัน ้
คอยคนหารอยของมันตอไป”
หญิงสาวมองตอบเขาดวยสายตาแสดงความขอบคุณ ริ้วเลือดชนิดหนึ่ง แลนขึ้นมาซาน
ผิวแกมอันซีดเซียว ทําใหแลดูสดชื่นขึ้น แลวหลอนก็เอนศีรษะพิงผนังหินหลับตาลงตามเดิม ไชย
ยันตเองก็เหยียดยาว ครึ่งนั่งครึ่งนอนพิงอยูกับกอนหิน ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ คุยกับพรานใหญ
เบาๆ
“สมมติวามันกบดานอยูใตปลักโคลนจริงๆ โดยไมยอมโผล เราจะทํายังไง?”
“สบายเลยครับ ขอใหรูแนเทานั้น วามันหมกตัวอยูตรงตําแหนงไหน ระเบิดไนโตรยัดตูม
ลงไปสักลูก แบบเดียวกับระเบิดปลา ขี้ครานจะทะลึ่งพรวดขึ้นมาไมทน” ั
“เออ จริงซินะ โคลนมันมีความแนนเสียยิ่งกวาน้ําอีก เปนพาหนะนําความสั่นสะเทือน
ของแรงระเบิดไปไดดีนัก ผมชักแนใจเสียแลววา มันจมตัวหลบนิ่งอยูใตโคลนนั่นเอง มองไมเห็น
รองรอยสักนิดวามันจะโผลขึ้นมาทางไหน”
“ก็ยังไมแนเหมือนกันครับ เพราะเรายังไมไดเดินสํารวจใหรอบบริเวณปลักโคลนหมด
ทุกดาน ถาสํารวจทั่วก็รไดทนที เพราะถาไมปรากฏวามันขึ้นที่ใด ก็แปลวามันอยูใตปลักนั่นเอง”
ู ั 
คะหยินสังเกตเห็นอาการของดารินที่นั่งพักหลับตาอยางหมดแรงอยู ก็จองดูดวยความ
่
สงสัย ถามรพินทรขึ้นวา
“นายหญิงของคะหยินเปนอะไรไป นายหญิงเหนื่อยหมดกําลังหรือ?”
่
จอมพรานทําหนาตาย บอกเรียบๆ วา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

10. 1371
“แมมดผูมีอาคมแกกลาอยางนายหญิง ไมมวันเหนื่อยหรอกคะหยิ่น ตอใหพวกเราทุกคน
ี
หมดแรงแทบจะสิ้นใจ นายหญิงก็ยังมีกําลังอยูเสมอ”
เจานักเลงชาวดอย นายบานหลมชางทําหนางง กะพริบตาถี่ๆ มองดูหนาเขา และหันไป
จับดู ‘แมมดคนสวย’ สลับกันอยูเชนนั้น ถามตอมา
“แลวทําไมนายหญิงนั่งหลับตาอยูอยางนัน?”
้
“นายหญิงกําลังใชตาทิพยคนหาที่ซอนของงูยักษ เพื่อไมใหพวกเราเดินหากันใหเหนื่อย

แรง ประเดียวพอลืมตาขึ้นมา ก็บอกไดวางูยักษตวนันอยูที่ไหน เจาจงเฉยๆ ไวเถอะ”
๋ ั ้ 
คะหยินลืมตาโพลง ครางอะไรอยูในลําคออยางตื่นเตนอัศจรรยใจ
่
บุญคํา จัน และแงซายหันหนาไปกลั้นหัวเราะ ไชยยันตสะกิดถามแงซายถึงการโตตอบ
ของทั้งสอง พอทราบความก็แทบจะปลอยกาก
ตัวแมมดเองไมรูเรื่อง เพราะดูเหมือนจะเขาภวังคไปเสียแลว ดวยความออนเพลีย
ดารินจะผล็อยงีบไปนานสักเทาใดไมทราบได มารูตัวสะดุงตื่นขึ้น เมื่อรูสึกวามีอะไรสัก
อยางหนึ่ง หยดแหมะลงมาที่หลังมือซึ่งประสานกันวางไวบนตัก สิ่งนั้นเปนลักษณะของเหลว
สัมผัสเย็นๆ อยางไรพิกล
ทันทีที่ประสาทคืนมาสูตัว หูหลอนยังไดยินเสียงสนทนากันพึมพําจากรอบๆ ตัว อันเปน
เสียงของพรรคพวกที่รวมคณะนั่นเอง

หลอนลืมตาขึ้นมองไปที่หลังมือตนเอง อันไดรับการสัมผัสนั้น แลวก็ยังเกิดความพิศวง
ครามครัน ถูกแลว มันเปนของเหลวชนิดหนึ่ง สีคล้ําเหมือนโคลนเหลว หยดสักขนาดหัวแมมอ ื
ปรากฏติดอยูที่หลังฝามือขวา อันไมไดสวมถุงหนังของหลอน เพราะถอดออกชั่วคราวขณะที่ลงนั่ง

พัก
นักมานุษยวิทยาสาวกะพริบตาถี่ๆ กวาดตาไปยังผูรวมคณะทั้งหลาย เห็นนั่งแวดลอม
เรียงรายอยูเ ปนระยะรอบตัวหลอนเหมือนเดิม กําลังสูบบุหรี่คุยกันอยูเบาๆ โดยไมมีใครทันมา
สังเกตเห็นการลืมตาของหลอน จึงยกหลังมือขางนั้นขึ้นพิจารณาโดยใกล ถอดถุงมืออีกขางหนึ่ง
ออก เอานิ้วแตะขยี้ดู
มันเปนโคลนเหลวจริงๆ นันแหละ มีสแดงชนิหนึ่งปะปนอยูในหยดโคลนนั้นอยูดวย
่ ี  
จางๆ หญิงสาวขมวดคิ้วยน แตแลวกอนที่สมองจะทันคิดเชนไรในปรากฏการณประหลาดนั่นเอง
อีกหยดหนึ่งก็หยดแปะลงมากระทบหลังมืออีกครั้ง คราวนี้มันไมใชโคลนเสียแลว แตเปนหยดเลือด
สดๆ!!
ไมมีปญหา มันหยดลงมาจากเบื้องบนศีรษะของหลอนขณะนี้นั่นเอง!...
ดารินกลั้นใจคอยๆ แหงนหนาขึ้นไปมองเบื้องบน อันเปนซุมกะทกรกและเถาเครือเล็กๆ
ที่ขึ้นพันแนนทึบอยูในระหวางยอดกอนหินใหญสองลูก ซึ่งสูงจากระดับทีนั่งพักกันอยูขึ้นไป
่
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

11. 1372
ประมาณ 7 เมตร ราวกับจะเปนหลังคาที่มุงไว ครั้งแรกที่สุดหลอนเห็นแตก่งใบเถาวัลย อันพันกัน
ิ
ยุงเหยิงเปนกระเซิง ครั้นพินิจอยูอึดใจเดียว ก็มองเห็นแถบโคลนสีคล้ําเหมือนจะมีลําตนของไม
ใหญผุๆ พาดทอดขวางอยูในระหวางกอนหินสองลูกนั้น ตอมาก็เห็นปลองสีขาวเทาๆ ลักษณะเปน

เกล็ดอยูในตําแหนงชองวางของเถาวัลยอีกตอนหนึ่ง

เลือดอีกหยดหนึ่งปนไปกับโคลน ที่คางอยูตามกิ่งใบของเถาวัลยกหยดลงมาเปนคํารบ
็
สาม คราวนี้กระทบแกมของหลอนพอดี!
ดาริน วราฤทธิ์ จองตะลึงคาง ช็อกนิ่งไปชั่วขณะ ตอมาความรูสึกบอกกับตนเองวา ได
พยายามขยับเขยื้อนกาย เพื่อใหเสียงบอกทุกคนที่รวมกลุมกันอยูใกลๆ ในขณะนี้ทราบถึงสิ่งที่

หลอนคนพบอยางบังเอิญนี้ แตมันไมมเี สียงใดๆ หลุดลอดผานลําคออันตีบตันออกมาได หูของ
หลอนยังคงสําเหนียกเสียงคุยกันพึมพําระหวางรพินทรกับไชยยันตเชนนั้น แขนขาที่พยายามจะ
กระดิก มันชาไปหมด เหมือนถูกผีอํา หรือมิฉะนั้นก็มอํานาจอันทรงมหิทธิฤทธิ์ชนิดหนึ่งเขามายึด
ี
ไว
นานเทานาน ที่หญิงสาวตกอยูในภาวะเชนนี้...
ครั้นแลว บนความพยายามตอสูอยางสุดขีด กับประสาททุกสวนทีกลายเปนอัมพาตไปนี้
่
แขนของหลอนคอยๆ ขยับควานเปะปะออกไปอยางหนักแสนหนัก ราวกับมีอะไรมาถวง ในที่สุดก็
เอื้อมไปถึงแผนหลังของใครคนหนึ่ง ซึ่งหลอนก็ไมทราบเหมือนกันวาใคร รูแตเพียงเปนคนทีใกล ่
ที่สุด แลวก็สะกิด เสียงคงไมมีผานลําคอเชนเดิม
ใครคนหนึ่งก็คือไชยยันต ซึ่งขณะนี้นั่งหันสีขางใหหลอน เขาหันกลับไปชาๆ อยางไม
สนใจอะไรนัก ขยับจะอาปากถามแตแลวก็ชะงักเพราะเห็นอาการของหญิงสาว...หนาของหลอนไม
มีสีเลือด ตาเหลือกโพลน กําลังแหงนเงยจองคางขึ้นไปเบื้องบน
ไชยยันตเอะใจ แหงนขึ้นมองตาม บัดดลก็นั่งตัวแข็ง หัวใจดูเหมือนจะหยุดเตนไป
ชั่วขณะอีกคนหนึ่ง แลวสะกิดตอเบาๆ ที่รพินทรผูนั่งใชหมวกปดหนา เหมือนจะอาศัยงีบเอาแรงอยู
เหมือนกัน
พรานใหญขยับตัว เสยปกหมวกขึน มองมาทางนายทหารปนใหญเหมือนจะถาม ไชย
้
ยันตกําลังตาเหลือกจองมาที่เขา ริมฝปากขยับหมุบหมิบเหมือนจะเอยเปนคําพูดอะไรออกมา แต
รพินทรฟงไมไดยน เขาฉงนเล็กนอย เอียงหนาเขามาใกล จึงไดยนเสียงที่แทบฟงไมรูเรื่องนั้นวา
ิ ิ
“ขางบน”
จอมพรานแหงนขึ้นไปโดยเร็ว พริบตาที่จกษุรับภาพไดถนัด หัวใจของเขาก็วูบตกลงไป
ั
อยูที่ปลายเทา เย็นเฉียบตลอดไขสันหลัง ใหธรณีแยกไป ณ บัดนี้เถิด ไอราหูมหายักษที่กําลังติดตาม
ลา ทอดลําตัวสวนหนึ่งของมัน พาดอยูในระหวางโขดหินเหนือศีรษะที่ทุกคนกําลังหยุดนังพักอยูใต
่ 
ลําตัวของมันที่นอนสงบนิ่งอยูโดยไมรตัว!!
ู
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

12. 1373
คงไมมีเรื่องของการจุดไตตาตอเรื่องใดในโลก ที่ทําใหขนหัวลุกเทากับเหตุการณที่ทั้งเจ็ด
ํ
ชีวิตเผชิญอยูในขณะนี้...เจาอสูรดึกดําบรรพคงจะนอนสงบนิงขวางลําอยูบนโขดหินตําแหนงนี้มา
่
กอนเปนเวลานานแลว ฝายมนุษยที่ตามลา...มะงุมมะงาหรายองคนหารอยของมันเขามา และแลวก็
มาหยุดพักปรึกษาหารือกันอยูใตทองของมันนั่นเอง!
คนที่ไหวตัวสําเหนียกทันตอเหตุการณตอมา ไลเลี่ยกับรพินทรก็คือแงซาย หนุมชาวดง
พเนจร ลอบสะกิดโดยอาการบอกจัน ในขณะที่รพินทรสะกิดเตือนบุญคํา คงมีคะหยินคนเดียว ่
เทานั้น ที่ประสาทสัมผัสชากวาทุกคน ยังเซอซาอยู เหลือบมาเห็นทุกคนพากันเงียบกริบไป แลว
เห็น ‘แมมดคนสวย’ ตื่นลืมตาโพลงขึ้นแลวก็ถามมาวา
“นายหญิงลืมตาแลว นายหญิงบอกไดหรือยังวางูยักษอยูที่ไหน?”
“นายหญิงบอกไดแลว คะหยิ่น”
รพินทรกระซิบเบาๆ ยิ้มหรือแยกเขี้ยวก็บอกไมถูก
“มันอยูที่ไหน?”
“เงยขึ้นไปบนกบาลของเจา คะหยิน...”
่
คะหยินเงยขึ้นไปชาๆ อยางไมเชื่อถือ นอกจากจะเห็นเปนเรื่องขบขัน นึกวาพรานใหญ
่
เยา แตแลวพริบตานั้น ก็หงายแผละจากทาที่นั่งยองๆ อยู กนกระแทกลงกับพื้นดวยความตกใจขวัญ
หนีดีฝอแทบชักดิ้น
บุญคําผูรวดเร็วตอเหตุการณ ก็กระโดดเขาตะครุบปากนายบานหลมชางไว กอนที่สิ่งใดๆ
จะหลุดลอดออกมาได กระซิบลอดไรฟนออกมา
“เงียบ! ไอคะหยิ่น!...เอ็งขืนแหกปาก พวกเราตายหมดทุกคน!!”
อึดใจนันเอง คะหยินก็ไดสติกลับคืนมา และสามารถเขาใจอะไรๆ ไดดีเทาๆ กับทุกคน
้ ่
ตาเหลือกกลอกกลิ้งอยูไปมา เห็นแตตาขาว เหงื่อกาฬผุดเต็มหนา บุญคําสังเกตเห็นนายบานหลม
ชาง พอจะรูอะไรเปนอะไรแลว ก็คอยๆ คลายมือที่อุดปากออก

บัดนี้ ทุกคนหันมาจองตากันเอง ดวยความรูสึกอันสุดที่จะบรรยายไดถก ดารินสรางจาก
ู
ตะลึงแลว กายของหลอนสั่นเทาและโดยอาการบุยใบ หลอนชี้ไปที่หลังมือของตนเองที่มีหยดเลือด
ปนโคลนลงมากระทบ แลวชี้ไปเบื้องบน เปนความหมายแทนคําบอกวา หลอนรูสึกตัวลืมตาขึ้นมา
เห็น ก็เพราะหยดโคลนและเลือดนั้น
รพินทรกัดริมฝปากแนน คอยๆ ยันกายขึนยืนชาๆ แหงนหนาจอง ทุกคนก็พลอยลุกขึ้น
้
ตามอยางระมัดระวัง มันเปนปญหาคับขันฉุกเฉินขีดสุด ซึ่งจะตองอาศัยการตัดสินใจอันเฉียบพลัน
แขงกับเวลา และตองไมผิดพลาดดวย ทั้งเจ็ดชีวิตยืนอยูใตจมูกของมฤตยูโดยไมทันรูตัวลวงหนามา

กอน
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

13. 1374
สวนที่วางพาดอยูนั้น เปนบริเวณใตทองกลางลําตัวตอนหนึ่ง และโดยตําแหนงอันเปน
เปาหมายใหเห็นถนัดชัดเจน ระยะใกลเผาขนที่สุดนี้ ธนูติดระเบิดของแงซายสามารถจะทําหนาที่
ของมันไดเต็มสภาพทีเดียว ปญหามันมีอยูแตวา...ถาไนโตรระเบิดขึนใตทอสวนนีของมัน อีกเจ็ด
้  ้
ชีวิตที่อยูภายใต ก็ยอมแหลกเปนจุณมหาจุณไปดวยอยางไมตองสงสัย
 
ทุกสายตาพุงมารวมจุดอยูที่เขาคนเดียว อยางยึดเปนที่พึ่ง...
รพินทรก็ตัดสินใจในวินาทีนั้น ทําใบเปนสัญญาณใหทกคนคอยๆ ยองออกมายังปากทาง
ุ
อันมีลักษณะเหมือนซุมประตู แลวชี้ไปยังเชิงเขาที่มีลักษณะเปนขั้นบันได นําขึ้นไปยังหมูโขดหิน
หนาปากถ้ําเล็กๆ ที่ผานกันมาแลวเมื่อกอนหยุดพัก ซึ่งขณะนี้ระยะหางออกไปประมาณ 100 เมตร
กระซิบเร็วปรือ ๋
“ทุกคน นอกจากผมกับแงซาย รีบวิ่งไปทีกลุมโขดหินหนาปากถ้ําบนเชิงเขาที่เห็นอยูน่น
่ ั
เร็วที่สุด แลวหลบซอนอยูทนั่น มันเปนซอกหินแคบ ทางอับพอจะใชเปนกําบังไมใหหวมันลอดเขา
ี่ ั
ไปได เอาละ รีบไปเดี๋ยวนี้ พยายามใหเบาและเงียบที่สุด ถามันไหวตัวเสียกอนจะลําบาก”
“แลวคุณละ?”
ไชยยันตละล่ําละลัก
“ไมตองเปนหวง ผมกับแงซายจะยองเขาไปทางดานหัวของมัน...”
“ไปดวยกันดีกวา เขาที่กําบังปลอดภัยไวกอน แลวใหแงซายยิงออกมาจากที่กําบังนัน”
 ่
ดารินทวงเร็วปรื๋อมาอีกคน พรานใหญสั่นหนา
“ระยะนั้นมันไกลเกินไป แงซายยิงธนูไมถงเปาหมายที่ตองการแน...”
ึ 
ไมทันจะขาดเสียงของเขา ก็ปรากฏเสียงปาลั่นอูมาราวกับเกิดพายุ ทั้งๆ ที่ลมสงบนิ่งไป
แลว ไมมเี คาของพายุเลยจนนิดเดียว เปนเสียงดังมาจากดงทึบในตอนลึกเขาไปของหุบ พรอมกับ
เสียงขูฟมาราวกับเสียงหัวรถจักรปลอยไอน้ํา ทุกคนแทบผงะหลัง
ู
“คูของมันตัวหนึ่ง กําลังตรงเขามาที่น!...”
ี่
เสียงจันรองออกมาแทบไมเปนภาษาคน
กอนที่ฝายมนุษยจะเคลื่อนไหวอยางไรตอไปนั้นเอง ก็มีเสียงฟูตอบออกมาจากเจาตัวที่
ถูกยิงเจ็บ และนอนพาดกอนหินเหนือศีรษะอยูในขณะนี้ ประหนึ่งจะเปนการสงเสียงเรียกรับคูของ

มัน ที่กําลังตรงดิ่งเขามาปานพายุสลาตัน แลวลําตัวสวนที่พาดอยูบนชะงอนหินทั้งสองดาน ก็เริม่
เคลื่อนไหวแชมชา ปรากฏเสียงหินลั่นครึกๆ และกิ่งใบเถาวัลยรวงพรูลงมา กอนหินยอมๆ ที่กองอยู
บนยอดโขดถลมรวงกรูเกลียว อันเกิดจากการไหวตัวนัน กลิ้งลงมายังกลุมของมนุษยทั้งเจ็ด ทียน
้ ่ื
กระสับกระสายกันอยูภายใต จนถึงกับตองกระโดดหลบกันเปนพัลวัน
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

14. 1375
ดารินเกือบถูกหินลูกขนาดมะพราว หลนทับลงมากลางหลัง ดีแตแงซายผลักเซหลบ
ออกไปไดอยางหวุดหวิด ขณะเดียวกับที่รพินทรและไชยยันต ก็กมหัวหลงกอนเทาครก ที่กระดอน
ขลุกๆ ลงมาในระดับศีรษะ
เสียงการเลื้อยมาของอีกตัวหนึ่ง...ใกลเขามาทุกขณะอยางรวดเร็ว ปะทะไมไรหกวินาศั
ครืนโครมอื้ออึงไปทั้งปา สวนเจาตัวเหนือศีรษะก็สงเสียงตอบเปนระยะอยูเชนนัน พลางขยับเคลื่อน
้
ลําตัวไปๆ หยุดๆ ทีละนอย ยังไมพนจากโขดหินใหญคน้น ู ั
“ทําตามที่ผมสั่ง เร็วเขา! มันใกลเขามาเต็มทีแลว!”
่
เสียงเตือนดังมาจากรพินทรเปนครั้งสุดทาย และนั่นคือการปลุกสติของทุกคนใหกลับคืน
มา...เพื่อการตัดสินใจอยางหนึ่งในวินาทีคบขันขีดสุดนี้
ั
ไชยยันตกระชากแขนดารินออกวิ่งในทันทีนั้น บายหนาตรงไปยังที่หมายอันอยูหาง

ออกไป คะหยินก็โผนตามติดโดยมีบุญคํากับจันวิ่งตามไปเบื้องหลัง ทังหาคนตัดทางดานเล็กๆ สอง
่ ้
ฝงทางเปนพุมเถาวัลย และหมูหินเพื่อมุงขึนสูปากถ้ําเชิงเขาอยางแขงกับความเปนความตาย
้
พอฝายของไชยยันตเคลื่อนออกจากที่ รพินทรกับแงซายก็หันมามองหนากัน
“คอยตามฉันไวทุกกาว อยาใหหางหรือแยกจากกันได”
เขาสั่งเปนรถไฟดวน แลวเผนเขาซุมเถาวัลยรกดานซายมือ มุงเขายึดตนสักใหญ 6 คน
โอบตนหนึ่ง แงซายเปนเงาตามตัวอยางไมมีอะไรจะตองหวง คลองแคลวฉับไว ทันเขาทุกฝกาวยาง
จอมพรานควักบุหรี่ขึ้นมาจุด มือไมวายสัน เขาไมไดมีเจตนาที่จะสูบมัน แตเตรียมไวเพื่อศึกใหญใน
่
อีกไมก่อึดใจเบื้องหนา ศึกที่เขาไมสามารถบอกไดวามันจะลงเอยเอาในลักษณะใดแน ระหวางอสูร
ี
ดึกดําบรรพผปราศจากตีนสองตัว กับมนุษยซึ่งเปรียบแลวเทากับลูกเขียดตัวกระจิดริดเจ็ดชีวิต
ู
ตําแหนงทีเ่ คลื่อนมายึดใหมนี้ ทั้งสองยังไมสามารถกําหนดลําตัวของงูยกษตัวที่นอนนิ่ง
ั
อยูเมื่อครูน้ไดถนัดนัก คงเห็นแตเพียงสวนหนึ่งตามเดิมเทานั้น ที่พาดอยูบนโขดหินบดบังอยูในเงา
ี
ทึบของเถาวัลย ปลายสองดานของมันไมทราบอยูที่ไหนแน เพราะความรกทึบของหมูไมที่บงอยู ั
อยางไรก็ตามโดยระยะที่ถอยหางออกมาทีตนสัก และเปาหมายแมจะสังเกตไดในวงจํากัดเพียงแค
่
นั้น มันก็เปนเปาหมายสําคัญพอเพียงที่จะเลือกเปนตําแหนงยิงได แงซายเอาลูกธนูขึ้นพาดสายใน
พริบตานั้นพรอมกับรองเรงมา
“จุดชนวนเถอะ ผูกอง”
รพินทรกดไหลอดีตรอยโทกองโจรกะเหรี่ยงไว เหลียวไปมาอยางรวดเร็ว เต็มไปดวย
อาการกระสับกระสาย
“อยาเพิ่ง แงซาย ไอตัวนีไมสําคัญหรอก มันไปไหนไมรอดแลว เตรียมรับมือกับอีกตัวที่
้
กําลังพุงเขามากอนดีกวา มันยังแข็งแรงมีกาลังเต็มที่ เพราะไมไดถูกเจ็บอะไรเลย อันตรายที่สุด!”
ํ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

15. 1376
สิ้นเสียงของรพินทร ปาในละแวกรอบตัวก็มองเห็นชัดวาปนปวนขึน บรรดาซุมเถาวัลย
้
และยอดไมเตีย ลูระเนน ไหวครืนครันอยูไปมา ไอยกษเลื้อยมาเร็วยิงกวาน้ําปาในอัตราเคลื่อนไหว
้ ั ่
อยางเต็มที่ของมัน
และพริบตานันเอง...เงาของศีรษะอันมหึมาเหมือนภาพฝนราย ก็โผลวูบขึ้นมาจากหลัง
้
พุมไมหางออกไปทางพงรกดานขวาประมาณ 30 เมตร จากตําแหนงที่ทั้งสองหลบซุมอยูโดยมีลํา
หวยขวางหนากั้นไว ระดับที่มันชูหัวพนยอดไมขึ้นมาราวๆ 3 วา มองเห็นอยางถนัดถนี่เกินความ
คาดฝนที่จะคํานวณไดวา...มันสูงจากระดับพื้นดินขึนมาสักเทาใด ราวกับสวนสูงของเสาโทรเลข
้
ฉะนั้น เฉพาะที่มันตั้งคอชะเงอขึ้นมาโดยไมรวมถึงลําตัวสวนใหญ อยางนอยก็ไมต่ํากวาอีก 4 ใน 5
สวน ที่ราบอยูกับพื้น

ณ บัดนี้ สวนหัวอันนาเกลียดนากลัวนั้น หันสายไปรอบๆ โอนเอนไปมาเล็กนอย มันคง
มาพบคูของมันแลว และชะเงอตังหัวคนหาศัตรูซึ่งคงจะกระสากลิ่นอยูใกลๆ
้
เห็นชัดถนัดตาเชนนี้ ทั้งรพินทรและแงซายก็เหมือนจะถูกสะกดใหเปนหินไปชั่วขณะ
มันจะเปนสัตวประเภทงูหรืออะไรก็สดที่จะลงความเห็นไดเสียแลว สําหรับสวนศีรษะที่เห็นอยูนี้
ุ 
เพราะสัณฐานลักษณะไมเหมือนกับงูชนิดใดในโลกที่เคยพบเห็นมา มันเปนรูปละมายสี่เหลี่ยมขาว
หลามตัด ยอดบนของศีรษะ มีอะไรชนิดหนึ่งตั้งแนวอยูเปนสัน คลายๆ หงอนไกชน ดวงตาทั้งคู
ใหญโปนทะลักเดนออกมานอกเบา ที่มขอบสีออกแดงจัด ลอมเปนวงกลมเหมือนตาปลาทอง
ี
กระดิกกลิ้งเหลือบไปมาไดอยางนาสยอง เขี้ยวแหลมโคงทั้งคูโผลพนออกมาจากปากเหมือนงาของ
ตัววอลรัส ใตคางเปนแผนหนังหอยยานประดุจเหนียงอยูสองแถบ
สิ่งที่พอจะบอกชัดไดถึงสัญชาติดั้งเดิม ก็คือลิ้นอันมีปลายสองแฉกทีพุงพนปากออกมา
่
แปลบปลาบเปนจังหวะ ลักษณะทาทางของการเลื้อยไปไดอยางรวดเร็ว และคลองแคลวประเปรียว
ก็ดี รวมทั้งการตั้งหัวชูคอขึ้นไปไดสูงมากจากระดับพืนราบก็ดี มันเปนคุณลักษณะของจงอาง
้
มากกวาประเภทงูเหลือมซึ่งอืดอาดเชื่องชากวา
ความตกตะลึงที่มองเห็นหนาตาของเจาอสูรรายตนนั้นกระจะตา ทําใหรพินทรลืมไป
ชั่วขณะวาเขามีหนาที่จดชนวนระเบิดใหแงซาย สัญชาตญาณพราน ทําใหตวัดไรเฟลประจํามือขึ้นสู
ุ
ไหล แตกอนที่นิ้วจะกระดิกนั่นเอง สติกคืนมาอีกครั้ง เพราะเสียงสําลักของแงซาย
็
“ผูกอง! จุดชนวนใหผมเร็ว!!”
จึงยื่นปลายบุหรี่ติดไฟเขาทีสายชนวนระเบิด อันติดอยูกับลูกธนูของแงซายทันที แตชา
่ 
ไปเสียแลว กอนที่ปลายบุหรี่จะทันสัมผัสกับสายชนวน เจาสัตวประหลาดตนนันก็พุงพรวดจากที่
้
เดิมอยางรวดเร็ว เสียงพุมไมหักวินาศอันเกิดจากลําตัวของมันฟาดทับและเลื้อยผานเปนพายุ ไมได
มุงเขาหารพินทรกับแงซายผูความจริงก็หางจากปลายจมูกของมันเทียบแลวเพียงแคคบ หากแตเลื้อย
 ื
บายหนาไปทางเชิงเขาดานทีคณะของไชยยันตกําลังวิ่งหลบเขาหาที่กําบัง
่
“มันเห็นพวกเราทางดานโนนแลว มันกําลังไล!”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee