1. 669 29[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

2. 670 ขณะนั้น นับเปนเวลา 4 นาฬิกาเศษเล็กนอย อีกไมนานนักก็จะสวาง ทุกคนจึงไมมีใครคิดที่จะนอนตอไป ตางนั่งดืมกาแฟคุยกันฆาเวลารอแสงตะวัน เกิดกับแงซายชวยกันหุงหาอาหาร ่สําหรับมื้อเชา “ดื่มกันเสียแตเชามืดอยางนี้เลยก็ดีเหมือนกัน กวาจะสวางก็กนอาหารมื้อแรกเสร็จ จะได ิไมเสียเวลา” ไชยยันตพด ู ดารินขอน้ํารอนจากหมอที่แงซายตม เทราดลงบนผาขนหนู แลวประคบซับตามใบหนาและลําคอ หลอนดูเหมือนจะเปนคนทีนอนนอยที่สุด เชษฐาบรรจุกระสุนเพิ่มเติมเต็มอัตราศึก แทน ่นัดที่ยงเสือออกไปลงในปนประจํามือของเขา มองไปทางพรานใหญดวยความเชื่อถือศรัทธาเต็มที่ ิ  ขณะที่เขาอยูยามและเสือตัวนั้นยองกริบเขามา เขาเขาใจวาคงมีเขาเพียงคนเดียวเทานั้นที่รูสึกตัว และเตรียมรับมือกับมันในฐานะยามระวังเหตุ คิดไปไมถึงเลยวา รพินทรผูซึ่งนอนหลับอยูจะรูสกตัวตื่นขึ้นทันตอเหตุการณนนดวย มันเทากับเปนการทดสอบพิสูจนไดอยางแจมชัดที่สดวา ึ ้ั ุสัญชาตญาณพรานของรพินทร ควรแกการไวใจแนนอนเพียงใด ในอาณาจักรปาดงพรไพรนี้รพินทร ยอมจะเปนหลักประกันความปลอดภัยใหแกผูอยูในความคุมครองของเขาไดเสมอไป แลวก็อดประหลาดใจไมไดในขอที่วา พรานหนุมผูนี้ฝกฝนประสาทใหเฉียบไวตอสัมผัสของกลิ่นไออันตรายไดอยางไร มันเปนคุณลักษณะพิเศษที่พรานนอยคนนักจะมีไดเชนเขา “ขอโทษที่ผมไมไดปลุกคุณตอนที่เสือมันยองเขามา เพราะจะเขาไปปลุกบอกก็ไมทนเสีย ัแลว” เชษฐาออกตัวเบาๆ เกรงวารพินทรจะนึกตําหนิเขาทียิงเสือตัวนั้นโดยพละการ ทั้งๆ ที่ ่รับปากกันไวแลวเปนมันเปนเหมาะวา หากเกิดสิ่งผิดปกติใดๆ ขึ้น เขาจะตองปลุกบอกพรานใหญ ่ “แตคุณก็รูสึกตัวพอดี คงจะไลๆ กับผมกระมัง เพราะพอผมลั่นไกตูมก็เห็นคุณวิงปราด ่ไปตรงที่มันโผลออกมา” “คุณชายทําถูกตองแลวครับ สําหรับเหตุการณฉุกเฉินเฉพาะหนาอยางนี้ ขืนมัวแตมาปลุกผมอยู เสือมันอาจกระโจนเขามาใสพวกเราคนใดคนหนึ่งเสียกอนก็ได ที่ผมสั่งไวนั้นหมายถึงวาหากรูสึกตัวเนินๆ แตไมสามารถจะตัดสินใจอยางไรได ก็ควรจะปลุกผม” ่ “คุณรูสึกตัวยังไงนะ ก็ผมเห็นคุณนอนหลับอยูแทๆ หรือวาคุณมีวิธีการที่ฝกมายังไง ทั้งๆที่นอนหลับอยูก็สามารถจะรูและตื่นขึ้นทันเมื่อสัตวมันยองเขามาใกล  ขอสัมภาษณสักนิดเถอะสงสัยมานานแลว มีญาณพิเศษอะไรหรือ?” จอมพรานหัวเราะ มองดูอาการพิศวงสงสัยของนายจางดวยความรูสึกขันๆ “ผมก็บอกไมถูกเหมือนกันครับ แตคงไมใชญาณพิเศษที่เหนือธรรมชาติของมนุษยทวๆ ั่ไปแนเทียว อาจมาจากความจําเจจนเคยชินเสียมากกวา ตามปกติเมือนอนในปาทุกครั้ง ผมนอน ่หลับงายและตืนงาย คอยระวังตัวอยูเสมอ และมักจะตื่นอยูบอยๆ เสียงหรือกลิ่นอะไรที่แววหรือโชย ่[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

3. 671มากระทบ มันจะปลุกผมในทันที แตตองหมายความถึงวาสุขภาพดีพรอม รางกายสมบูรณเต็มที่ ในการเขาปาทุกครั้ง ถาคราวใดผมรูสึกวารางกายไมแข็งแรงพอ ผมจะไมยอมเขาปาเปนอันขาด ดูแตเมื่อคราวที่ไอผีโขมดลงมาเลนงานคนของเรา ตอนที่เราตั้งแคมปกนอยูที่โปงกระทิงนั่นยังไงครับ ัคืนนั้นผมไมสบาย กอนนอนคุณหญิงก็ฉีดยาระงับประสาทไวให ผมหลับเปนตายเลย ไมรูสกตัว ึแมแตนดเดียว…” ิ แลวเขาก็หยุดหัวเราะขันๆ อีกครั้งหนึ่ง เอยตอมาเปนเรื่องชวนหัววา “ถาคุณชายพบกับพรานเฒาหนานไพรที่ผมเคยเลาใหฟง คุณชายจะยิ่งแปลกใจกวานี้ ถึงผมเองในขณะนั้นก็อดทีจะสงสัยเสียไมได คือคืนหนึงเราไปนอนอยูดวยกันสองคนในปาบริเวณ ่ ่ใกลเคียงกับเหมืองหวยสุด กอนจะหลับไปดวยกันกลางดานสัตว เราสัญญากันไววาใหคอยดักฟง เสียงรถยนตประจําเหมืองทีจะวิ่งผานไปมาในราวกลางคืน ่ เพราะตองการจะฝากซื้อเสบียงในหมูบาน รถเหมืองคันนั้นมีหนาที่วิ่งลองระหวางตัวเหมืองกับเมืองกาญจนเปนประจํา ราวๆ สักตีหนึ่งเห็นจะได ผมก็ไดยนเสียงรถยนตวิ่งกระหึ่มไตเนินใกลกับดานที่เรานอนอยูขึ้นมา ในปา ิ กลางดึกอยางนั้นเสียงเครื่องยนตดังกองไปหมด ผมรูสึกตัวแตหนานไพรนอนหลับกรนสนัน ่หวั่นไหว ตองเขยาปลุกขึ้นมาแลวพากันวิงออกไปดักรถ ผมถามแกวาเสียงรถยนตออกดังลั่นไปทั้ง ่ปาอยางนั้นแกไมไดยนหรือ แกก็สั่นหนา บอกวาแกหลับสนิท ไมไดยินอะไรเลย พอดักรถฝากซื้อ ิของเรียบรอยแลวเราก็กลับมานอนกันทีเ่ กา ผมนึกอยูในใจวา อีตาพรานเฒาหนานไพรนีแกเปน ่พรานใหญอยูมาไดยงไง ถึงนอนขี้เซาอยางนี้ ชักไมคอยเชื่อน้ํามนตเสียแลว ทีนี้พอตอนตีสองเห็น  ัจะได ผมกําลังนอนหลับสนิททีเดียว ตองลุกพรวดขึ้นมาเพราะไดยนเสียงปนลั่นตูมขึ้น พอลืมตา ก็ ิเห็นหนานไพรหิ้วเมนตัวหนึ่งเขามา แกถามผมบางวา เมนมันพากันคลานมาเปนฝูงไมไดยนบาง ิหรอกรึ ซึ่งผมก็ไมไดยินจริงๆ ตื่นขึ้นเพราะเสียงปนนั้นเอง หนานไพรไมไดยนเสียงรถยนต แตแก ิกลับไดยนเสียงสัตวตัวเล็กๆ เดิน ทั้งๆ ทีแกนอนหลับ และอยาวาแตเมนเลย ตอใหงูตัวเล็กๆ เลื้อย ิ ่เขามาใกล แกก็จะตองรูสึกตัวตื่นทันเสมอ เรื่องประสาทสัมผัสของคนเรานี่ มันอยูที่การฝกครับวา จะใหเคยชินกับสิ่งใด” คณะนายจางของเขาทั้งสามพากันหัวเราะขึ้น ในเรื่องที่เขาเลา ดารินบอกมาวา “มีนิทานเลาแกเหงาใหฟงไดเสมอแหละนะ นายพราน” “นี่ไมใชเรื่องนิทานครับ แตเปนเรื่องจริง” “มีอยางที่ไหน เสียงรถยนตวงเขามาใกลๆ ไมไดยน กลับไปไดยนเสียงเมนเดิน คุณถูกอี ิ่ ิ ิตาพรานเฒาหนานไพรนันตุนใหกระมัง ทีแกลงทําเปนนอนหลับขณะที่รถคันที่จะดักฝากซื้อของวิง ่  ่ ่เขามาใกล แกขี้เกียจลุก จะหลอกใหคุณลุกขึ้นวิ่งไปดักรถคนเดียว” หลอนแยงมาปนหัวเราะ รพินทรทําหนาขึงขัง “ผมรับรองไดวาหนานไพรหลับจริงๆ ครับ แกกรนออกลั่นไปหมด และที่พิสูจนชัดวาแกไมไดแกลงนอนหลับก็คือ แกตองการจะดักรถคันนันเสียยิ่งกวาผมเสียอีก สําหรับผม...สิ่งที่ ้[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

4. 672ตองการจะฝากซื้อก็เพียงแคบุหรี่กับยาควินิน สวนของที่แกตองการนันสําคัญกับแกอยางที่สด ชนิด ้ ุที่ถาไมไดมา ก็เดินตอไปไมไหวทีเดียว แกเปนคนติดฝน คนขับรถคันนั้นกับแกรูจกกันดี แก ัตองการจะดักพบคนขับและสั่งใหคนคนนันไปซื้อฝนจากพอคาคนหนึง ้ ่ ซึ่งแกถือเปนความลับจะตองไปบอกกับคนขับดวยตนเอง เชื่อไดแนวาแกตองไมแกลงนอนหลับ” “ก็นาจะเปนไปไดอยางรพินทรเลานี่เหมือนกัน....” ไชยยันตเสริม “พรานปาอาจนอนขี้เซาที่สุดสําหรับเสียงอื่นๆ แตก็เฉียบไวที่สุดสําหรับสัตวเลี้ยง มันเปนสัญชาตญาณชนิดหนึ่งของเขา เรื่องที่เลาใหฟงนีแปลกดี หนานไพรที่วานี่เปนมือพรานเยียม ่ ่ยอดมากไมใชหรือ?” “สําหรับการลาชางละก็ ผมเคยเปนลูกศิษยอีกนั่นแหละครับ หนานไพรไมเคยยิงชางตัวไหนในระยะที่หางเกิน 20 กาว เวลานอนในปาแทนทีจะนอนที่สูง กลับชอบนอนขวางดักอยูกลาง ่ดานสัตว ผมเองก็ไดอะไรดีๆ จากแกมามากเหมือนกัน จะถือวาเปนครูก็ไมผิด นาเสียดาย ที่แกมาตายเพราะกระทิงแตกตายสมศักดิ์ศรีพรานใหญ คือกระทิงตัวนั้นถูกแกยิงเอาตัวได สวนแกมาตาย ็เพราะบาดแผลเปนพิษทีหลัง ความจริงแกก็ลมกระทิงมาเสียนับไมถวนแลว แตมนุษยเรามีจดจบ  ุดวยกันทั้งนั้น ผมเองก็ยังไมทราบเหมือนกัน ลาสัตวมามาก ไมทราบวาจะตายเพราะสัตวชนิดไหน” “อาจเปนสัตวสองเทา ปากแดงๆ มีเขาที่หนาอกก็ได!” ไชยยันตสพยอกมาดวยอารมณคะนอง ทุกคนหัวเราะครืน ยกเวนดารินผูหันไปคอน ัเพื่อนชายอยางขวางๆ บนอุบอิบหนาแดง “บา! ไชยยันต พูดอะไรก็ไมรู หยาบคาย อยางนอยที่สดก็คิดบางซิวามีสุภาพสตรีอยูใน ุคณะดวยคนหนึ่ง พูดจาอะไรก็ควรจะสงวนปากคําไวบาง” “โทษที! ลืมไป นึกวาเธอเปนชายอกสามศอกเหมือนพวกเราคนหนึง ก็ไหนเธอบอกวา ่พวกเราเสมอภาคกันหมดยังไงละ ไมถือวาใครเปนสุภาพสตรีหรือใครเปนสุภาพบุรุษ ลงมาดวยกันแบบนี้แลว เธอก็คือผูชายคนหนึ่ง” หลอนคอนอีกครั้ง “แตในดานถอยคําวาจา ก็ควรเกรงใจฉันบางซิ มีอยางหรือพูดออกมาไดวาสัตวที่ ‘มีเขาที่หนาอก’ ออ! เธอเห็นผูหญิงเปนสัตวไปเสียแลวงันหรือ?” ้ เพื่อนชายยกมือไหว หัวเราะแหงๆ “ขอโทษอีกครั้ง ไมไดตั้งใจเลย...ผูหญิงหรือผูชายก็เปนสัตวชนิดเดียวกันนั่นแหละ สัตวมนุษยยงไงละ” ั “ไปไดน้ําขุนๆ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยว ‘สัตวมีเขาที่หนาอก’ เกาะแพน ‘สัตวมีหนวดที่ปาก’ เสียดวยพานทายปนนี่หรอก”[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

5. 673 หลอนขยับพานทาย .470 ดับเบิลไรเฟลคูมือ ไชยยันตรองลั่นกระโดดถอยหางออกไปพี่ชายทําหนาที่ตุลาการตามเคย จุปากเบาๆ “เอาละๆ หยุดทะเลาะกันเสียที ทะเลาะกันมาตั้งแตเล็กจนโต ไมรูจกเบื่อสักที สองคนนี่ ั...” แลวก็หันมาทางจอมพรานผูกลั้นยิ้มอยู ชวนคุยหาความรูตอไปอยางสนใจ  “คุณพอของคุณก็เปนพรานชั้นยอดเหมือนกันไมใชหรือ ความรูในเรื่องปาทุกชนิด คุณไมไดรับการถายทอดมาจากคุณพอคุณโดยตรงหรอกหรือ?” “คุณพอของผมทานเปนพรานสมัยใหมเกินไปครับ ทานสอนใหผมรูจักแตเฉพาะการลา การติดตามรอย และการศึกษาภูมประเทศของปาเทานัน สวนวิชาพรานแบบพืนบาน ผมเสาะ ิ ้ ้แสวงหาเพิ่มเติมเอาเอง จากพวกพรานพืนเมืองเกาๆ คุณพอสอนแตเพียงวาถาปนดี กําลังใจดี ฝมือ ้การยิงดีและรูจกปาตลอดจนสัตวที่จะลาไดดีแลว ก็ไมมีอะไรจะตองกังวล นี่เปนหลักของนักลา ัสัตวผูเจริญแลวเขายึดถือกัน แตสําหรับพรานเกาแกโบราณพื้นเมืองแลว มีอะไรที่ลึกลับซับซอนกวานันอีกมาก มันออกจะคานกับวิทยาศาสตร แตมันก็ไดผลศักดิ์สิทธิ์นาอัศจรรยเหมือนกัน ้เกี่ยวกับทางไสยเวท อาคม สมัยแรกๆ ผมก็ไมคอยจะเลือมใสศรัทธานัก แตประสบการณที่ผานไป ่นานๆ บางขณะก็ทําใหตองยอมรับนับถือเหมือนกัน สิงที่พูดถึงนี่ก็คอพิธีกรรมตางๆ ในปา เปนตน ่ ืวา การขมปา การขอลาภจากเจาปา การขอสมาลาโทษ การบําบวงขอฝากสัตวที่ยิงไดไวในความอารักขาดูแลของเจาปา ในกรณีที่เรายังไมสามารถจะเคลื่อนยายสัตวที่ยิงไดนั้นๆ ไปไดในทันที โดยปองกันไมใหสัตวอื่นมากินเสียกอน อะไรเหลานี้ พรานพืนเมืองเกงๆ เทานั้นที่จะสอนใหได” ้ คณะนายจางทังสามพากันจองมองดูเขาอยางประหลาดใจ เชษฐาครางอือออกมาในลําคอ ้แลวหัวเราะเบาๆ “แปลกนี่ ผมเพิ่งจะมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวา คุณเลื่อมใสอยูในหลักไสยศาสตรของพรานพื้นเมือง เกียวกับคาถาอาคมเหมือนกัน ทาทางคุณไมบอกเลย” ่ “ถึงวาซิ...” ไชยยันตกลาวมาโดยเร็วอีกคนอยางทึ่งๆ “แตผมไมเคยเห็นคุณมีพิธีรีตองอะไรอยางพรานพื้นเมืองเลย ก็เห็นคุณเปนอยางพรานทันสมัยที่ผานโลกเจริญมาแลว ทุกสิ่งทุกอยางเหมือนพวกเรานี่แหละ เวนไวจากความช่ําชองอันเกิดจากประสบการณชํานาญเทานั้น” ดารินคนเดียวที่นิ่งเงียบ ไดแตจองหนาจอมพรานอยูเชนนั้นอยางสนเทห เพราะอยางนอยที่สุด หลอนก็ไดเผชิญมากับตนเองแลวเกี่ยวกับเรื่องในทํานองนี้ ยังจําไดดีถึงการนั่งหางที่โปงกระทิง และคืนนั้นหลอนเห็นและไดยนไปตางๆ นานา จนไมอาจหลับตาลงได ิ มันเปนคืนทีนาหวาดสยองทีสุดในชีวต ่  ่ ิ[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

6. 674 และเขาผูนี้แหละ เปนคนสอนใหหลอนทําพิธีสมานางไม ซึ่งจากนั้นอาการของ ‘ประสาทหลอน’ ตางๆ ก็หายเปนปลิดทิ้ง หลอนนอนหลับไปไดอยางสบาย ทําใหเปนเรื่องนาคิดมาจนกระทั่งบัดนี้ มันไมนาเชื่อเลยวาคนที่ไดรบการศึกษามาอยางดีแลวเชน รพินทร ไพรวัลย จะสนใจ ัศรัทธาอยูใน ‘มนตมด’ ชนิดนี้ แตเมื่อหลอนพยายามสอบซักถามเพื่อจะเอาความแนชัดจากเขาใน ืวันรุงขึ้นถัดมา เขาก็กลับใหคําตอบแบบกํากวมชวนใหเขว จนหลอนไมอาจลงความเห็นอยางใดไดถูก ระหวางทีพรานใหญจิบกาแฟนิ่งเฉยอยูนั้น เชษฐาก็กลาวถามย้ํามาอีกวา ่ “ถามจริงๆ เถอะ เรื่องอยางวานี่ เปนความจริงหรือรพินทร?” จอมพรานยิ้ม ไมมีใครตีความหมายในรอยยิ้มของเขาออก สีหนากรานเกรียม ครึ้มไปดวยเคราดก เปนเงาอยูในสลัวของกองไฟ ขณะนันไกปาเริ่มขันกระชั้นถี่ข้นเปนลําดับ แววตาคม  ้ ึกราวระคมออนโยนคูนน มองไปยังคณะนายจางของเขาทีละคนอยางชาๆ แลวก็มาจับนิ่งประสาน ั้กับดวงตาที่จองมากอนแลวของ ม.ร.ว.หญิงดาริน  “มันพูดยากครับ ในเรื่องนี้...” ในที่สดเสียงหาวต่ําก็ดังมาจากเขา ุ “ทฤษฎีของในเมืองเปนไปอยางหนึ่ง และทฤษฎีของในปา มันก็เปนไปอีกอยางหนึ่งซึ่งไมเหมือนกัน และยากทีจะมาเปรียบเทียบกันได จะพิสูจนกับแบบกฎของเรขาคณิตหรือวิทยา- ่ศาสตร เพื่อใหไดผลลัพธแนนอนออกมา ก็ทําไมไดอีกเหมือนกัน ผมอยากจะพูดวามันเปนหลักของจิตวิทยา เพื่อชวยใหดานกําลังใจเสียมากกวา เกี่ยวกับเรื่องคาถาอาคมอะไรอยางวานี่ ใครๆ ก็ยอมรับกันอยูแลววา ในปามันเต็มไปดวยสิ่งลี้ลับมหัศจรรยและคอนขางจะอาถรรพณ บางขณะก็หาสาเหตุ ของมันไมไดวา เกิดขึ้นจากอะไร ยกตัวอยางงายๆ ในเรื่องที่ผมจะเลาใหฟง คือคราวหนึ่งเมื่อผมยัง มือออนหัดและอยูในวัยรุน หัดนั่งหางคนเดียวเปนครั้งแรกที่ดินโปง เดือนมันหงาย และปาก็โปรงผมเห็นจากแสงเดือนถนัดตาวาหมูโทนตัวหนึ่งเดินลงมากินดินโปง เสียงขุดคุยของมัน เสียงเคียว ้อาหาร ยืนยันอยูชัดวาเปนมัน มิหนําซ้ําแสงจันทรก็สวางออกอยางนั้น เห็นตัวมันอยางถนัด ปนที่ผมใชเปนปนลูกซองแฝด บรรจุลูกปรายชนิดเกาเม็ดทังสองลํากลอง ระยะหางไมเกิน 20 วาอยาง ้นั้น และเปาหมายที่ชดอยางนั้น มันไมมีทางจะพลาดไดเลย หลังจากยิงออกไป ผมก็เชื่อรอย ัเปอรเซ็นตวาไมพลาดแน เพราะไดยินเสียงมันรองและลมกลิ้งชักดิ้นชักงออยู เพื่อความแนใจผมซ้า  ํไปอีกนัดหนึ่ง มันหงายทองนิ่งอยูตรงนั้น ผมนั่งกระหยิ่มใจรอคอยแสงตะวัน พอรุงเชามองลงมาอีกครั้ง สิ่งที่ผมยิงลมและเห็นนอนหงายทองอยูในแสงจันทรเมื่อคืนนี้นั้น ที่แทกคือตอไมน่นเอง ็ ัคําถามที่นาประหลาดใจที่สดก็คือวา ถาตาผมฝาดเห็นตอไมเปนหมูไปแลว เสียงหวีดรองของมัน ุเสียงดิ้นทุรนทุราย และภาพขาทั้งสี่ของมันที่สั่นกระตุกชักดิ้นพราดๆ ใหเห็นเมื่อคืนนี้คออะไร...” ื[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

7. 675 เขาเวนระยะ จิบกาแฟอีกครั้งในขณะที่ทกคนจองตาเขาไมกะพริบ คอยฟงอยูอยางแทบ ุจะสะกดกลั้นลมหายใจ พรานใหญหัวเราะเบาๆ แลวเอยเนิบๆ ตอมา “ทีนี้อีกครั้งหนึ่งนะครับ นังหางเหมือนกัน แตเปนหางหนองน้ํา คราวนี้ใชไฟฉายขนาด ่สามทอนสอง เพราะเดือนมันมืดและปาทึบ ปนไรเฟลขนาด .30-06 ฟงเสียงใบไมลนกรอบแกรบอยู ั่เปนเวลานาน รอคอยจนแนใจ เพราะไดยินเสียงจุมจมูกลงไปในน้ํา จึงฉายไฟปราดลงไป จากลําไฟฉายมันเปนกวางเขางามตัวใหญทีเดียว ผมยิง มีเสียงรองลั่นออกมาทันทีที่กระสุนระเบิด...” รพินทรกระดกลิ้นออกมาเลียริมฝปาก มองสบตาทุกคน ถามวา “นึกออกไหมครับ กวางมันถูกปน มันควรจะรองเสียงยังไง?” ทุกคนสั่นหนาไมคิดคนหาวาเสียงกวางรองมันควรจะเปนเสียงอยางไร เพราะมัวแตตื่นเตนกระหายที่จะฟงเรื่องราวจากเขา จอมพรานนิ่งไปครูก็หัวเราะหึๆ แลวบอกมาหนาตาเฉยดวยเสียงเรียบๆ เชนเดิมของเขาวา “มันรองตอบเสียงปนของผมออกมาวา ‘โอย!’ ครับ หูผมไมไดฝาด จะเปนกวางหรืออะไรผมก็ไมกลายืนยัน แตยืนยันวาไดยนเสียงรองอยางนี้จริงๆ เมื่อปนของผมระเบิดเปรี้ยง ิออกไป” ดารินรองอะไรออกมาคําหนึ่งเบาๆ ยกมือขึ้นลูบแขนอันขนลุกเกรียวอยูในขณะนี้ สวนเชษฐากับไชยยันตหนมามองดูหนากันดวยความรูสึกอันบอกไมถูก ั “แลวกวางตัวนั้น?” เชษฐาถามมาเร็วปรื๋อ จอมพรานยักไหล “พอปนลั่นตูม ไฟฉายเจากรรมก็หลุดจากมือผมไปเพราะแรงสะทอนถอยหลัง ภาพทุกสิ่งมืดมิด ตามความรูสกของผมไดยินเสียงมันลมลงดิ้นน้าแตกกระจาย แลวก็มีเสียงตะกายลุกขึ้นได ึ ํวิ่งสวบสาบหายไป...” “หลังจากนั้นละ?” “พายุเริ่มพัดกระหน่ําอยางรุนแรงที่สุด จนผมตองเอาผาขาวมามัดตัวติดไวกับตนไม ไมใหญขางเคียงอีกหลายตนหักโคน และฝนตกหนัก ผมตองนอนแบบลิงอยูบนยอดไม จนกระทั่งสวาง พอลงมาดูไมปรากฏรองรอยอะไรทังนั้น ผมก็ไดแตบอกกับตนเองวา สิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อ ้คืนนี้ ลวนเปนอาการประสาทหลอนของตัวเองเทานัน ตอมาอีกหลายตอหลายครั้ง ที่ผมพยายามจะ ้ปลอบใจตนเองวาประสาทหลอนหรือหูฝาดในสิ่งวิปริตผิดอาเพศตางๆ ที่ผมไดพบเห็น ในขณะที่ทองปาอยูคนเดียว บางขณะมีคนมากูเรียกชื่อ...ผมฉายไฟก็ไมเห็นตัว บางขณะผมเห็นกองทัพของสิงสาราสัตวรอยพันชนิด มาเดินขูคําราม วนเวียนอยูใตหาง ยิงเสียจนกระทั่งกระสุนที่ติดตัวมา เกลี้ยงฉาด แลวก็นั่งตัวสั่นอยูบนยอดไม ภาวนาใหรุงเชาเสียโดยเร็ว บางขณะรางของอะไรสักอยางที่สูงขนาดยอดยางเดินกาวผานหางผมไป สิ่งเหลานี้ วิทยาศาสตรทางจิตลวนลงความเห็นไดอยาง[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

8. 676เดียววา มันเปนภาพลวงตาในขณะที่จิตประสาทของคนเราไมอยูในภาวะปกติน้ี เมื่อคนเรากําลัง เปลาเปลี่ยวเอกะ และบังเกิดความพรั่นพรึงขึ้นมา ก็สรางภาพขึ้นมาลวงตัวเอง ผมเองก็ลงความเห็นอยางนั้นเหมือนกันเพื่อปลอบใจตนเอง ภายหลังจากผานพนภาวะนั้นไปแลว ทวาในขณะที่มนกําลัง ัเผชิญอยูแตละครั้งนั่นสิ ผมแทบเสียสติเปนบาไป เพราะความหวาดกลัว ผมจะมีอะไรมาแกอาการของประสาทหลอนชนิดนีได ปลอบใจตัวเองตามทฤษฎีของวิทยาศาสตร มันก็ไมเปนผล จะพึ่งไฟ ้ฉาย พึ่งปน ไมวาอานุภาพดีสกขนาดไหน มันก็ชวยอะไรไมได อาการชนิดนี้แหละครับ ทําใหผม  ัเริ่มจะเห็นคุณคาของวิชาพรานของผมสมัยโบราณ ที่พวกเราสมัยใหมเห็นกันวาเปนสิ่งเหลวไหลงมงาย ชีวตที่คลุกคลีจาเจอยูในปาดง จนถือเอาปาเปนบานอยางผม จะเรียนรูเฉพาะปน สัตว หรือ ิ ํ ตนไม เพียงสามอยางไมได ตองเรียนใหรถึงวาในปานันมันมี ‘อะไร’ อยูดวย ก็เขาหลักหนามยอก ู ้เอาหนามบง หรือเกลือจิ้มเกลือนั่นแหละครับ เมื่อปามันอาถรรพณลี้ลับ เราก็ตองทําตัวใหอาถรรพณลี้ลับไปกับมันดวยอยางกลมกลืน อยาไปขวาง ภายหลังจากนั้นเมื่อผมจัดเจนชํานาญขึน ้พอจะเขาใจไดวาอะไรเปนอะไรในปา ไมหัวเราะเยาะ ไมดูแคลนพิธกรรมทางไสยเวทตางๆ ของ ีพรานรุนปูรุนทวด ก็ไมปรากฏวาสัตวตวไหนที่ผมยิงแลว จะไมมีรองรอยใหคนหาติดตาม ภายหลัง ัไมมสัตวปาตัวไหนรองเปนเสียงคนตอบผมมา ไมมีภาพลวงตาหลอกหลอนตางๆ เกิดขึ้นอีก” ี ไชยยันตจุปากเบาๆ หันไปมองดูเพื่อนของเขาดวยสายตาตื่นเตน “ของจริงเสียแลว หรือไง เชษฐา เรื่องประเภทนี้เราไดยนไดฟงมาเสียนักตอนัก จาก ิพรานพื้นเมืองถิ่นตางๆ แตเราก็เชื่อเสียไมได จนกระทั่งมาไดยนจากปากคําของรพินทรเอง ซึ่งเขา ิเพิ่งจะมาเปดเผยใหเราทราบเอาเดี๋ยวนี้เอง ลงพรานที่ผานการศึกษาอังกฤษ อเมริกา เยอรมันนีมาแลวถึงสามประเทศบอกกับเราแบบนี้ มันก็ชัดเทานั้น” เชษฐาอัดควันจากกลองหนักหนวง สีหนาเครงขรึม “ฮือม นาคิดมากทีเดียวรพินทร คุณนี่เก็บอะไรตออะไรไวมากเหลือเกินนะ เพิ่งมาคอยๆขยายใหเรารูเอาตอนที่เดินปาลึกเขามาทุกขณะนี่เอง” “โปรดอยาถือสาเอาเปนเรื่องจริงจังอะไรเลยครับ คิดเสียวามันเปนประสบการณที่เกิดขึ้นเฉพาะตัวผมเองคนเดียวดีกวา พรานที่ไดรบการศึกษาดีๆ อีกหลายๆ คน อาจไมจําเปนตองพบในสิง ั ่ที่ผมไดเคยพบมาแลว และอาจเห็นวามันเปนสิ่งเหลวไหลทั้งสิ้น ที่ผมเลาใหฟงตามจริงก็เพราะเห็นวา เราไดมารวมชีวิตกันแลวเชนนี้ พลาดพลั้งหนักเบาอยางไร ก็คงจะอภัยใหกนได” ั “ไมมเี หตุผลอะไรที่เราจะเห็นวา คําพูดของคุณเหลวไหลหรือจะมาหลอกลวงเราเพื่ออะไร รพินทร คําพูดของคุณมีเกียรติเสมอ คุณไมอยากจะพูดเรื่องนีใหเราฟง แตเราคาดคั้นขอให ้คุณอธิบายเอง และคุณไมใชพรานพื้นเมืองที่งมงายในสิ่งที่ไมมีเหตุผล” หัวหนาคณะเดินทางเอยแชมชา หนักแนน “แนนอน! พวกเราดวยกันทั้งหมดนี่ ก็ไดเห็นฤทธิ์เดชอาถรรพณแปลกๆ ของปากันอยูชัดเจนกับตาแลว ความพิสดารนาขนลุกของไอกุด ความลึกลับมืดมนของเจาผีโขมดที่ยังขบคิดไม[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

9. 677แตก เลหเหลี่ยมราวกับอาชญากรที่แสนฉลาดของเจามหิงสาตัวนัน และควายเจาปญญาเกินดิรัจฉาน ้ของไอแหวง! สิ่งเหลานี้ยืนยันในสิ่งที่คุณพูดไดเปนอยางดี” ไชยยันตกลาวอยางตรึกตรองมาอีกคนหนึง ดวยความรูสกอันไมสูจะสบายนัก แลวก็หัน ่  ึมาทางดาริน ถามวา “นักวิทยาศาสตรจะวายังไง คราวนี้ไมเห็นขัดคอนายพรานของของเราเลย นั่งเงียบเชียวนะ” แพทยสาวคนสวยยักไหล ยิมจืดๆ พูดออมแอมวา ้ “ฉันนะไมอยากจะพูด เพราะเจอมากับตัวเองแลว” “เจออะไร?” พี่ชายและเพื่อนชายถามมาโดยเร็วเปนคําเดียวกัน หญิงสาวหัวเราะกรอยๆ แลวก็เปดเผยถึงความลี้ลับพิสดารของปา ซึ่งหลอนเผชิญมากับตนเองในคืนทีนั่งหางคูกับรพินทรใหทั้งสองฟง ่โดยตลอด เชษฐากับไชยยันตเต็มไปดวยความงงงัน พอหลอนเลาจบ ไชยยันตก็ครางออกมา “ออ! นี่แมนกวิทยาศาสตรตวดี โดนเขาใหแลวเรอะ ปดเงียบเชียว เพิ่งจะมาขยายเอา ั ัเดี๋ยวนี้เอง” “ฉันไมอยากจะเลาใหฟง เพราะคิดวามันเปนอุปาทานเสียมากกวา ขืนเลาไปเดียวเธอกับ ๋พี่ใหญจะหัวเราะเยาะเอา กลายเปนจุดออนของฉันเสียเปลาๆ” “ถางั้นเชษฐาก็คิดถูกแลว ที่สั่งใหรพินทรไปนั่งหางเปนพีเ่ ลี้ยงคุมกันเธอในคืนนัน ถาเธอ ้ขืนไปจับคูนั่งอยูกับฉันหรือเชษฐา เธอเกิดอาการแบบนันขึ้นมา ก็คงไมรูจะแกเคล็ดกันยังไง อยางดี ้ก็ชวนกันกระโดดลงจากหางวิ่งปาราบไปคนละทาง” ไชยยันตพูดแลวก็หวเราะออกมา ั “ผมเองบุกมาหลายปา ยังไมเคยโดนจังๆ เขาสักที ทุกปาที่ผานมาแลวก็ไมลึกเทากับปานี้” หัวหนาคณะเดินทางพูดเบาๆ “อาจเปนเพราะคุณชายประสาทดีเปนพิเศษก็ไดครับ ผมก็เรียนแลววา สิ่งเหลานี้มันไมไดเกิดขึ้นกับคนที่เขาปาทุกคนเสมอไป มันเปนทีๆ ของมันเหมือนกัน แตสําหรับผมกอนที่จะคร่ําหวอดมาถึงขนาดนี้ เจอมาเสียนักตอนักแลว พวกพรานพื้นเมืองเขาเจอ เขาก็เอามาเลากัน มิหนําซ้ํายังขยายความออกไปใหญโตใหเปนเรื่องตื่นเตนนากลัวยิ่งขึ้น แตผมเจอผมไมเคยบอกเลากับใครเพิ่งจะมาคุยเปนเรื่องสนุกๆ ใหคณะคุณฟงนี่แหละครับ” “แตผมดูคุณไมออกเลย วาคุณจะเปนคนเชื่อถือในวิธีการของพรานพื้นเมืองแบบนี้ เห็นเวลาคุณเดินปา คุณก็อยูในอาการปกติธรรมดาๆ เหมือนพวกเรานี่เอง ไมไดเสกคาถาอาคมยกมือ ไหว หรือทําอะไรแปลกๆ ใหเห็นเลย”[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

10. 678 ไชยยันตยังเต็มไปดวยความพิศวงเปรยมา จอมพรานยิมเล็กนอย ทําใหสหนาอันกราน ้ ีเกรียมนันมีแววออนหวานขึน ้ ้ “ผมเอามันมาประยุกตกันครับ ระหวางความเชื่อถือตางๆ กับเหตุผลสมัยใหม พรานอยางผมจะเขาปาแตละครั้ง มานั่งบนบานศาลกลาว ยกมือไหวตนไมหรือภูเขาทวมหัว บนอะไรหมุบ หมับมันก็จะดูกระไรอยู ผมใชวิธีสํารวมจิตใหเทียง แลวก็สงกระแสจิตไปยังสิ่งที่เราไมอาจมองเห็น ่ไดดวยตาเปลาเหลานี้ จะบอกกลาอยางใดก็บอกกันอยูในใจ เทานันเปนอันเสร็จพิธี มันก็ไดผล   ้เทากันนันแหละ คือกําลังใจของเราจะดีขน ไมจําเปนตองจุดธูปจุดเทียนใหมันเปลืองของเสียเวลา ่ ึ้แลวก็เสียสถาบันที่ผมเคยผานมา” “เอ...แตผมรูสึกวาจะสังเกตเห็นอะไรจากคุณอยางหนึ่งนะ เพิ่งจะมานึกขึ้นไดเดี๋ยวนีเ้ องเมื่อเรามาพูดกันถึงเรื่องนี้” เชษฐาพูดยิ้มๆ ทอดสายตามายังพรานใหญอยางเลื่อมใส “คุณชายสังเกตเห็นอะไรหรือครับ?” “เวลาคุณจะบุกเขาดงแตละครั้งนะซิ ผมเห็นคุณยืนนิ่งๆ มองซายมองขวา แลวก็หกกิ่งไม ัเล็กๆ ทิ้งคาไวทุกครั้ง มันเปนพิธทางไสยเวทอะไรหรือเปลา?” ี จอมพรานหัวเราะ ราชสกุลหนุมใหญผูเปนนายจางของเขาโดยตรงผูนี้มีความสังเกตอันละเอียดลออจริงๆ “ไหนๆ ผมก็บอกกับคุณชายมาถึงเพียงนีแลว เพราะฉะนั้นไมจาเปนที่ผมจะตองปดบัง ้ ํอะไรอีก ที่คุณชายเห็นผมหักกิ่งไมเล็กๆ ทิ้งไวทุกครั้งนั่นนะ จะวามีอะไรทางไสยเวทเกียวกับพิธี ่ของพรานสมัยโบราณ มันก็มีอยูเหมือนกันแหละครับ คือมันเปนพิธีขมปา หรือหักปาอะไรทํานองนี้ วัตถุประสงคก็คอใหเรามีอํานาจเหนือปา บุกเขาไปโดยไมมีอันตรายใดๆ มาแผวพานได แตถาจะ ืพิจารณากันตามหลักขอเท็จจริงอีกอยางหนึง มันก็ใหประโยชนไมนอยทีเดียวครับ กิ่งไมที่เราหักไว ่ก็คือการทําเครื่องหมายกันหลงนั่นเอง อยางนอยที่สุดเวลาเราสาวรอยกลับหรือเดินยอนมาพบเขาเราก็จะจําทางได เพราะตนไมกิ่งไม หรือทางดานในปา มันมองดูเหมือนกันไปหมด ยากที่จะกําหนดจดจํา แตเทาที่ผมหักกิ่งไมไวทกครั้งกอนที่จะบุกเขาดง มันเกิดขึนจากนิสัยเคยชินมากกวา ุ ้อยางอื่น อะไรก็ตามที่เราทําอยูบอยๆ เปนประจํา มันก็ตดเปนนิสย” ิ ั “ไมเสียแรงเลยนะทีเ่ ราไดคณมาเปนคนนําทางในครั้งนี้ พวกเราไดศึกษาและไดขอคิดใน ุเรื่องของปาอยางกวางขวางเหลือเกิน ชนิดที่เราไมเคยมีโอกาสรูมากอน สารพัดทุกแงทุกมุมเลย แตเสียอยางเดียว คุณคอยๆ ขยายออกมาทีละอยาง” ไชยยันตเอยออกมาดวยความรูสึกแทจริง ดารินก็ขัดโพลงออกมา “อาว! ตามธรรมเนียมของทิศาปาโมกข เกจิอาจารยผูประสิทธิ์ประสาทวิชาก็ตองอยางนี้ซิ คือตองใหผูที่จะมาฝากตัวเปนศิษยปรนนิบัติวตถาก ลําบากลําบนไปกับอาจารยเสียใหนานๆ ั[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

11. 679หนอย จึงคอยๆ ใหวิชาทีละขั้นๆ ไป ลูกศิษยตองคอยกราบไหวงองอนขอถายทอดวิชาอยูเ สมอ แหละ มายงั้นก็ไมให” รพินทรหัวเราะออกมาดังๆ ลากเสียง “ไมใชอยางนันหรอกครับคุณหญิง บังเอิญวาผมเปนคนไมคอยจะชางพูด แลวถาไมถาม ้ผมจะบอกไดยังไง ก็ยังไมทราบมากอนเหมือนกันวา อะไรที่รูดีแลว หรืออะไรทียงไมรู โดยเฉพาะ ่ัอยางยิ่งสําหรับคุณหญิง เห็นบอกวาผานซาฟารีกับลุมน้ําอะเมซอนมาแลว รพินทร ไพรวัลย แหงหนองน้ําแหงจะกลาบังอาจหรือครับ จะกลายเปนสอนหนังสือใหสังฆราชไป” หลอนคอนขวับ พูดสะบัดๆ “เอามาพูดอีกแลว! จะใหบอกกันสักกี่ครั้งวาโมเลน” เชษฐากับไชยยันตหวเราะอยางครึกครื้น ทุกคนอยูในอารมณแจมใส ลืมเรื่องปญหาหนัก ั เฉพาะหนาไปชั่วขณะ ยังไมมีใครสามารถจะทําอะไรไดกอนเวลาตะวันขึ้น นอกจากจะรวมกลุมสนทนาฆาเวลาลอมกองไฟที่ใชหุงตม ไชยยันตยังติดใจเรื่องเกาอยูไมหาย ก็ถามมาอีก “บอกใหรูหนอยไดไหม พิธทางไสยเวทของพวกพรานปาเขามีอะไรบาง?” ี “มันมากมายเหลือเกินครับ แตที่สําคัญๆ ก็เห็นจะมีอยูสองสามอยาง คือการขมปา การขอลาภจากเจาปาเจาเขา การขอสมาลาโทษ และการขอฝากสัตวที่ยิงไดใหเจาปาชวยคุมครองรักษากอนที่จะมาขนยายอยางที่บอกแลว แมกระทั่งการผูกหางก็ยังตองมีพิธีตามเคล็ดภายหลังจากทียิง ่สัตวไดแลว พรานบางคนก็ตองมีพธสะกด แกอาถรรพณ โดยเชื่อกันวาภูติชนิดหนึ่งที่สงอยู ิี ิประจําตัวสัตว จะวิ่งเขาสิงตัวของพรานคนยิงในทันทีทสัตวนั้นขาดใจตาย ซึ่งจะทําใหวปริตฟน ี่ ิ เฟอนไป พิธีเหลานี้ก็คือการทองภาวนาถอยคําอันเปนอัตคาถา ลักษณะของมันเปนคําบาลีที่ผสมไปกับวลีหวนๆ สั้นๆ ถาเอามาพูดใหฟง ก็นาหัวเราะอยูไมใชนอย เรื่องของคาถาเปนเรื่องของการนา  หัวเราะเสมอแหละครับ สําหรับผูที่เจริญแลว” “แปลวาคุณใชคาถาเหลานี้เปนประจําอยูตลอดเวลา?” คําถามมาจากดาริน และมันเปนคําถามทีพรานใหญอดีตนักเรียนนายทหารสามประเทศ ่รูสึกอึดอัดพิกล “ตรงกันขาม ทุกวันนี้ดูเหมือนจะลืมไปเสียหมดดวยซ้ํา” “อาว! ก็ไหนคุณยอมรับวาคุณเชื่อ และรับรองวามันเปนความจริงยังไงละ?” “วิญญาณของปากับวิญญาณของรพินทรเดียวนีกลมกลืนเปนอันหนึ่งอันเดียวกันเสียแลว ๋ ้ก็เลยไมจําเปน วาแตคณหญิงเถิดครับ เชื่อเรื่องนี้ไหมละ?” ุ เขายอนถามมา “คุณอยากจะใหฉันเชื่อไหมละ?”[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

12. 680 “ไมเชื่อไวแหละครับเปนดี อยางนอยก็ไมตองมานึกทุเรศตัวเองภายหลังเมื่อกลับเขาไปถึงโลกเจริญแลว แตมีขอแมอยูวา คุณหญิงตองปรับจิตใจใหมนคงจริงๆ อยาวอกแวก อยาอุปาทาน ั่อีก สติอันมั่นคงของคนเรา ก็คือคาถาอาคมอันศักดิ์สิทธิที่สุดเหนือกวาคาถาใดๆ ทั้งสิ้น ผมสรุปได ์แคนี้แหละ” หญิงสาวหันไปทางพี่ชายบอกวา “ฟงดูเถิดคะพีใหญ นายพรานของเราคนนี้พูดอะไรเปนสองแงสองมุม ทิ้งเปนการบาน ่ใหเราตองคิดปวดสมองอยูเสมอ วินิจฉัยลงไปไมไดแน เหตุผลขออรรถาธิบายของเขาเปรียบเหมือนน้ํากลิ้งบนใบบอน จับไมตด” ิ “โธ นอยก็ รพินทรบอกออกชัดอยางนีแลว เธอยังจะไปคาดคั้นไลตอนเขาถึงไหนกัน เขา ้ตอบเราอยางปญญาชน ถาเธอเปนปญญาชน เธอควรจะเขาใจไดเอง อยากจะไดคาตอบชนิดที่ไม ํตองวินิจฉัยอะไรเลย เธอก็ควรจะไปถามเกิดหรือบุญคําซิ” ไชยยันตพูดพรอมกับหัวเราะ “ตัวเองก็ยอมรับวาเห็นมากับตาแลว เกงจริงทําไมถึงตองพึ่งคาถาสมานางไมที่รพินทรบอกใหละ” “ออ แปลวาเธอเชื่อเรื่องนี้รอยเปอรเซ็นตเต็มเลย” “ยอมสารภาพวาในอาณาจักรพงไพรนี่ละก็ ฉันยอมเชื่อพรานใหญของเราทุกอยา ลงคิดจะถายทอดร่ําเรียนวิชากันแลว ลูกศิษยไมเชื่อครูแลวจะไปเชื่อใคร มิหนําซ้ํายังเปนครูที่เห็นฝมอ ืมาแลววาขนาดไหน” หลอนหันไปทางจอมพรานบอกวา “เปนโอกาสของเราแลวนายพราน คราวหลังชี้ลิงใหไชยยันตดู แลวบอกวาเปนชาง เขาจะตองเชื่อคุณแนๆ” รพินทรกบเชษฐาพากันหัวเราะลั่น แตไชยยันตทาหนาขึงขังจริงจัง ั ํ “ออ ไมมปญหา แมสายตาของฉันจะมองเห็นอยูทนโทวาเปนลิง แตถารพินทรบอกวา ีนั่นคือชาง ฉันก็ตองเชื่อตามเขารอยเปอรเซ็นต เพราะตาเขาจะตองดีกวาฉันแนๆ ใครจะรูได ฉันอาจตาฝาดเห็นชางกลายเปนลิงไปก็ได ไมใชเธอนี่ รพินทรบอกวาควายปา เธอกลับบอกวาวัว เถียงกันยังไมทันขาดคํา ไอมหิงสาตัวนั้นก็พุงพรวดเขาใสเลย เมือวานนี้ลืมเสียแลวหรือ? ไมไดพรานใหญ ่ของเราที่กระชากคนอวดดีสูรูหลบเสียทันอยางหวุดหวิด ปานนี้เธอก็แหลกไปแลว” ดารินนิ่งเฉยทําหนาไมรไมชเี้ สีย พอพูดถึงมหิงสา ควายยักษตวนัน บรรยากาศของการ ู ั ้สนทนาที่กาลังครึกครื้นสนุกสนาน ก็เปลียนมาเปนเครงเครียดอีกครั้ง ํ ่ เชษฐาหันไปปรึกษาหารือกับไชยยันต ครูหนึ่งก็หันมาทางจอมพราน[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

13. 681 “เราเห็นจะตองเปลี่ยนแผนชัวคราวแลวละรพินทร เกี่ยวกับไอควายมหากาฬตัวนี้ ทีแรก ่เราไมไดสนใจอะไรกับมันนัก แตเดียวนีเ้ ห็นทีจะตองหันมาพิจารณามันใหจริงจังเด็ดขาดลงไป ๋ปลอยไวไมเหมาะแน ลงมาตามวนเวียนดอมๆ มองๆ สะกดเราอยูแบบนี้” “พักทางไอแหวงไวชวคราว มุงตามมันกอนหรือครับ?” ั่ “ควรจะเปนอยางนั้น” ไชยยันตบอกมาแทนอยางหนักแนน พรอมกันก็ตอวามาปนหัวเราะเบาๆ วา “คุณไมยกบอกใหผมรูเลยวาไอควายเจากรรมตัวนั้น ยองเขามาใกลที่นอนเราเมื่อคืน ัตอนที่ผมตื่นขึ้นมาผลัดยามคุณ” “ผมไมอยากบอกใหคณไชยยันตเกิดกังวลในตอนนั้นครับ ตั้งใจไววาจะบอกในตอนเชา” ุ แลวก็มองไปทางหัวหนาคณะเดินทาง “แลวแผนของเราที่จะออมไปดักพบขบวนเกวียนที่ทงชาง ตามที่พูดกันไวเมื่อวานละ ุครับ” “คอยหารือกันใหมทีหลัง กอนอื่นตามไอควายเขาเกกตัวนี้กอน ถายังไงไมไดตวมัน เรา ัเห็นจะไมมีทางเขาถึงไอแหวงหรอก ยิ่งกวานั้นยังเต็มไปดวยอันตราย” เมื่อเปนคําสั่งของหัวหนาคณะเดินทาง พรานใหญก็ไมมีอะไรขัดของ ทุกคนกินอาหารมื้อเชากันเรียบรอยกอนสวางเล็กนอย พอปาเริ่มปรากฏแสงรางๆ พอจะมองเห็นหนากันไดถนัดโดยไมตองอาศัยกองไฟ เขาก็นําทุกคนออกสํารวจรอบบริเวณทีพักนอน่ ไมมีอะไรจะตองเคลือบแคลงแมแตนิดเดียว รอยตีนของเจามหิงสาตัวนั้นปรากฏใหเห็นอยูเดนชัด ยืนยันวาทังรพินทรและแงซายไมไดจับรหัสเหตุรายเมื่อคืนนีผิดพลาดไปเลย มันเดิน ้ ้เลาะวนเวียนอยูรอบๆ ปางพักจริง ในระยะที่หางออกไปในรัศมีประมาณเพียง 40 เมตรเทานั้น แลวถอยขามลําธารไปยังอีกฟากหนึ่ง มีรอยลับเขาไวกับโคนตนตะเคียนใหญเหนือฝงธาร เหมือนจะเตรียมอาวุธพรอมไวสําหรับที่จะบดขยี้มนุษยอันเปนศัตรูของมัน พรานใหญม่นใจวา มันจะตองซุม ั ตัวอยูในละแวกไมเกิน 2 กิโลเมตรนี่เอง สําหรับเจตนาเตรียมแผนพิฆาตของมัน  “อาจหลบเขาหุบ หรือมายก็ขึ้นเขาไปแลวก็ไดครับ ผูกอง” นั่นเปนความเห็นของแงซาย ซึ่งก็มีเหตุผลไมนอยเหมือนกัน เพราะในเวลากลางวันโดยเฉพาะตอนหัวรุงเชนนี้ นิสัยของควายปามักจะเขาไปซอนกายอยูในดงทึบ  “ผมวามันนาจะเผนไปไกลลิบทีเดียว ตอนที่เชษฐายิงเสือตัวนั้นตอนใกลรุง การที่เสือเขามาใกลที่พักของเรา ก็แปลอยูชัดแลววาไอควายตัวนั้นจะตองไมอยูในละแวกใกลเคียง สวนอีกอยางหนึ่ง ตอนที่เสียงปนดังขึน เทากับไปเตือนใหมันออกหางไปอีก แทนทีจะคิดอยูใกล” ้ ่[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

14. 682 ไชยยันตคาดคะเนตามเหตุผลของเขาบาง รพินทรยังไมออกความเห็นใดๆ ทั้งสิ้น บอกใหทุกคนรอเขาที่ริมฝงธารกอน ตนเองลุยขามตามรอยที่เห็นอยูหายลับเขาไปในดง ครูใหญกโผล  ็กลับมาทางปากดานอีกดานหนึ่ง “วี่แววของมันเปนยังไงบาง?” เชษฐาถามอยางรอนใจ “บายหนาไปทางปาหนาม ที่เขาไปหลบอยูเมื่อเย็นวานนี้ครับ ทายไมถูกวาจะเขาไปซุมอยูในนั้นอีก หรือจะเลยไปไหน ผมตามรอยมันไปไมไกลนัก” “เอาละไมวามันจะวางแผนเลนกลอยางไรกับเรา สําหรับวันนี้ถึงไหนถึงกัน” หัวหนาคณะตัดสินใจเด็ดขาด ทั้งหมดมีเวลาพักเตรียมตัวทีธารน้ํานั้นในระยะเวลาสั้นๆ ่ ตางวักน้าขึ้นลูบศีรษะและ ํใบหนา พอใหความแชมชืนและกรอกน้าใสกระติกจนเต็ม ระหวางที่พรานใหญทรุดตัวลงนอน ่ ํพังพาบอยูที่หนราบเรียบกอนหนึ่ง จุมใบหนาลงไปสายอยูในน้ําหางจากคณะนายจางของเขาที่กําลัง ิหารือกันเบาๆ ออกมาทางริมฝงดานหนึ่ง พอเงยหนาขึ้นสะบัดน้ํา ก็เห็นดารินมาหยุดยืนอยูตรงหนาถืออะไรชนิดหนึ่งไวในมือ แตไขวหลังไมใหเขาเห็น “จะหยุดพลตั้งหลักกันทีนี่นานสักเทาไหร?” ่ หลอนถามเรียบๆ รพินทรตบที่ตนคอแรงๆ แลววักน้ําเทกรอกลงไปทางคอเสื้อดานหลังจนแผนหลังเปยกชุม “ก็นานพอทีจะใหทกคนตั้งสติ เตรียมกายเตรียมใจใหพรอม แตไมนานจนถึงขนาดที่จะ ่ ุใหใครนอนเปลื้องผาผึ่งแดดได ทําไมครับ อยากอาบน้ําเสียกอนสักมื้อหนึ่งกระมัง?” “เปลา!” หลอนกระชากเสียงหวนๆ “ที่ถาม ก็เพราะอยากจะแนะวา ในระยะเวลาสั้นๆ ที่เราพักกันอยูนี่ คุณควรจะถางปาใตคางออกเสียบาง ปารอบดานมันรกนากลัวอยูแลว อยาใหใบหนาของคนนําทางเปนปาไปดวย มัน ไมจาเริญตาสําหรับนายจาง” ํ รพินทรลูบที่ตอบแกมอันเขียวครึ้มไปดวยเคราดก เลิกคิวมองดูทรวดทรงองคอรที่ยืนอยู ้ตรงหนา “ขอโทษ ที่จางมานี่นะ จางมาเพื่อความจําเริญตาหรือวา จางมาเพื่อนําทาง” “ก็จางมาใหนาทางนะซิ” ํ “แลวหนาผมจะเปนปา มันทําใหบริการตามสัญญาจางเสื่อมสมรรถภาพลงงั้นรึ” “อยางนอย มันก็ผิดวินัยของลูกจางที่ดี ไมมีนายจางทีไหนหรอก ที่อยากจะเห็นคนงาน ่ของตัวหนวดเครารุงรังราวกับโจรหารอย มันไมสุภาพเลย”[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)