Οι μαθητές του Γ1 του 1ου Γυμνασίου Χίου γράφουν τη συνέχεια του έργου "Ζητείται ελπίς...", βάζοντας τον ήρωα να συναντηθεί με κάποιο πρόσωπο.

2. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ…
Και ξαφνικά εκεί που ήταν έτοιμος να πληρώσει και να φύγει, εμφανίζεται ο αδελφός
του , ο οποίος ήταν χρόνια στο εξωτερικό. Τότε σηκώθηκε και πήγε και τον αγκάλιασε
– εξάλλου έλειπε τουλάχιστον 15 χρόνια. Έπειτα κάθισαν στο τραπέζι και τότε ο
αδελφός του τον ρώτησε γιατί είναι κατσούφης. Τότε αυτός του εξήγησε το λόγο.
Μόλις τελείωσε, ο αδελφός του του είπε πως δεν περίμενε να καταντήσει έτσι καθώς
μικρός δεν το έβαζε κάτω μέχρι να πετύχει το σκοπό του. Έπειτα αφού άλλαξε ύφος
και αφού πλήρωσε το γκαρσόνι, αποχώρησε από το καφενείο μαζί με τον αδελφό του
γεμάτος αισιοδοξία.
Βιέρο Ντάνιελ
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ
Ο Ντάνιελ εισάγει το ρόλο του ξενιτεμένου αδελφού στην ιστορία του, ο οποίος δρα
καταλυτικά στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, υπενθυμίζοντάς του πόσο επίμονος είναι
κατά βάθος. Άρα και εύελπις!Το γεγονός ότι φεύγουν μαζί επίσης υποδηλώνει ότι δεν
είναι μόνος πια…ίσως βρήκε αυτό που ζητούσε…
Μπράβο Ντάνιελ!

3. Ξαφνικά μπαίνει στο καφενείο μια ψηλή και λαμπερή γυναίκα εντυπωσιάζοντας όλους τους άνδρες που
βρίσκονταν εκεί. Πλησιάζει τον ολομόναχο άνδρα, βλέποντας ότι έχει πέσει σε κατάθλιψη και αποφασίζει να
τον ενθαρρύνει για να νιώσει καλύτερα.
-Καλησπέρα λεβέντη, τι σε έχει κάνει να είσαι τόσο χάλια, με το που σε αντικρίζει κάποιος αμέσως
καταλαβαίνει τη δυστυχία σου.
-Καλησπέρα όμορφη κυρία μου είμαι δυστυχισμένος για αυτό που είναι όλοι, γι αυτόν τον καταραμένο
πόλεμο. Χιλιάδες νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες με σημάδια που τους έχουν σημαδέψει για όλη τους τη
ζωή. Μετά από τόσες καταστροφές πίστευα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλυτέρα. Είπε με ένα λυπητερό
βλέμμα.
- Έχετε δίκαιο πραγματικά η κατάσταση είναι τραγική αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μας παίρνει από κάτω.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να συνεχίσουμε να ζούμε χαρούμενα. Έχετε παιδιά ;
-Ναι κοπέλα μου, έχω δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Τα αγόρια είναι δίδυμα 12 ετών ενώ το κορίτσι 17 ετών.
-Ορίστε ένας λόγος να βλέπεις τη ζωή σου πιο όμορφη, να βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν! Χρειάζονται
βοήθεια σε αυτό, χωρίς εσένα δεν θα μπορούν να σταθούν μόνα τους σε μια τέτοια κοινωνία.
-Βεβαίως συμφωνώ με αυτά που λες αλλά με την κοινωνία τι θα γίνει;
-Δηλαδή αν είσαι στεναχωρημένος θα αλλάξει κάτι ;
-ΕΕΕ, όχι …
Ακούγεται μια κόρνα αυτοκίνητου , που είναι ο σύζυγος της κύριας.
-Λοιπόν πρέπει να φύγω, ήρθε ο σύζυγος μου, ελπίζω να σε βοήθησα και να τα ξαναπούμε!!
-Βεβαίως και με βοήθησες ευχαριστώ παρά πολύ και εγώ ελπίζω να τα ξαναπούμε !
Αντώνης Βενέτος Γ1 2015
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ
Μέσω ενός διαλόγου επιλέγει ο Αντώνης να βρει την ελπίδα ο ήρωας μας. Μάλιστα ξαφνιάζει το γεγονός ότι
αυτή προέρχεται από μία άγνωστη! Όμως ταυτόχρονα υπενθυμίζει σε όλους μας ότι ποτέ δεν ξέρουμε πού θα
βρούμε ελπίδα… ίσως απλά να την αναζητούμε σε λάθος πράγματα.
Πολύ ωραία Αντώνη

4. Πριν όμως εμφανιστεί το γκαρσόνι για να το πληρώσει, εμφανίστηκε ένας παλιός φίλος, ο καλύτερός του φίλος. Μετά από αρκετή ώρα
συζήτησης, εξιστόρησης παλιών ιστοριών και απορώντας γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαν ιδωθεί, ο παλιός φίλος πρόσεξε τα φύλλα που
κρατούσε.
- Τι κρατάς , βρε παλιόφιλε;
- Θα το πήγαινα στην εφημερίδα αλλά σήμερα δεν προλαβαίνω, αύριο πάλι.
- Και ποιο το θέμα του αν επιτρέπεται;
- Ελπίς
- Ελπίς;
- Ναι, ζητάω Ελπίς.
Ο φίλος έμεινε σκεπτικός για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια παρατήρησε τους γύρω του που κάπνιζαν και άναψε και αυτός ένα τσιγάρο. Ύστερα
από λίγα λεπτά σιγής είπε:
- Εσύ ζητάς ελπίδα; Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα.
- Μα γιατί το λες αυτό; είπε ενοχλημένος.
- Εσύ ήσουν η πηγή ελπίδας τότε. Τι άλλαξε;
- Ο χρόνος , παλιόφιλε, τα αλλάζει όλα.
Ο φίλος ταράχτηκε με τα λόγια του. Τον ακούμπησε στον ώμο, άρπαξε το χαρτί που έγραφε «Ζητείται Ελπίς» και το έσκισε.
- Μα τι κάνεις;
- Μπορεί ο χρόνος να τα αλλάζει όλα αλλά κάποια πράγματα τίποτα δεν μπορεί να τα αλλάξει!
Ξαφνικά του πέρασε μία τυχαία σκέψη από το μυαλό. Ο παλιόφιλος. Γιατί δεν είχαν ξανασυναντηθεί με τον παλιόφιλο; Μα βέβαια ! ήταν
νεκρός, είχε πεθάνει σε ένα ατύχημα αρκετά χρόνια πριν. Ήταν σίγουρος. Θυμάται πως έκλαιγε για κείνον πολύ καιρό. Τινάχτηκε. Σήκωσε
την ματιά του και ο παλιόφιλος δεν υπήρχε. Το φύλο ήταν όπως ακριβώς το είχε αφήσει.
- Με φωνάξατε; Του είπε ο σερβιτόρος.
- Ε;
- Λέω , με φωνάξατε;
- Ναι, αλλά σε παρακαλώ , έλα ξανά σε λίγο.
Δεν μπορούσε να συνέλθει. Σκεφτόταν όλα όσα έγιναν, όλα όσα του είχε πει. «Μα τι κάνω;», είπε από μέσα του. Πήρε το φύλο και το
έσκισε. Είχε δίκιο. Ο παλιόφιλος είχε δίκιο, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ
Ειλικρινά εντυπωσιακό το συγγραφικό τέχνασμα που αυθόρμητα δημιούργησε η Ελευθερία. Η πρώτη της ίσως συγγραφική απόπειρα
αξιοποιεί λέξεις κλειδιά και πρόσωπο- κλειδί, τον αγαπητό φίλο, τελειώνοντας με μία νότα αισιοδοξίας. Ευχαριστούμε.

5. • «Ζητείται ελπίς»
• Πριν σηκωθεί να φύγει , στο καφενείο μπήκε μια κοπέλα. Αρκετά νέα, όμορφη, με μεγάλα μάτια, καθαρό πρόσωπο, ρόδινα μάγουλα.
Μακριά μαλλιά, καστανά . Και ένα φορεματάκι τίποτα το ιδιαίτερο. Τον κοίταξε. Χαμογέλασε. Περπάτησε αποφασιστικά προς το
μέρος του. Κάθισε στο τραπέζι
• -Γεια σου.
• Ήταν σίγουρος πως δεν την ήξερε. Αν την είχε δει ποτέ θα την θυμόταν. Ωστόσο αυτή έδειχνε να τον γνωρίζει.
• -Χαίρεται. Ποια είσαι;
• Η κοπέλα χαμογέλασε πιο πολύ.
• -Είμαι η ‘’ελπίς’’.
• Σάστισε.
• -Ελπίδα σε λένε;
• Αυτή γέλασε.
• -ΌΧΙ, όχι είμαι Η ‘’ΕΛΠΙΣ’’ εσύ με ζήτησες. Θυμάσαι;
• Δεν καταλάβαινε τίποτα.
• -Μα πώς;
• Συνέχισε ακάθεκτη. Με φωνή καθαρή και αλύγιστη.
• -Είναι τρελό, σωστά; Να σου λέει κάποιος πως είναι η ελπίς. Είναι αδύνατο. Ε, λοιπόν το ίδιο τρελό είναι αυτό που ζητάς εσύ.
Ζητάς να σου βρουν την ελπίδα. Να σου τη δώσουν. Να ‘μια λοιπόν!
• -Τι; Μα εγώ ποτέ δεν…
• Τον αγνόησε.
• -Να ξέρεις ότι δεν θα σου τη βρει κανείς! Όποιον κι αν ρωτήσεις δεν θα ξέρει! Την ‘’ελπίς’’ τη δημιουργείς. Μάχεσαι γι’ αυτήν! Κι
όταν τη χάσεις δεν σταματάς! Την κυνηγάς! Την κατακτάς! Και τότε η ευτυχία είναι δική σου!
• Η κοπέλα χαμογέλασε ξανά.
• -Πρέπει να φύγω.
• Σηκώθηκε και έφυγε πριν προλάβει να της πει κουβέντα.
• -Περίμενε!
• Έτρεξε πίσω της. Οι δρόμοι ωστόσο ήταν άδειοι. Είχε εξαφανιστεί τόσο ξαφνικά όσο είχε εμφανιστεί. Χαμογέλασε άθελά του. Ένιωθε
όμορφα… Τελικά δεν είχαν όλα χαθεί! Δεν την ξέχασε ποτέ. Τα λόγια της. Το χαμόγελό της. Έγιναν η δική του αθάνατη ελπίδα.
• Καλαμάρη Μαρία Γ1
• ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ
• Δυναμισμός και κατάφαση στη ζωή απορρέουν από το κείμενο της Μαρίας. Η ενσάρκωση της Ελπίδας σε μια κοπέλα με απλά
καθημερινά αλλά ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, «τίποτα το ιδιαίτερο», είναι πολύ εύστοχη και με νόημα. Μήπως τελικά ψάχνουμε την
ελπίδα μας σε λάθος πρότυπα; Ελπίδα είναι ένας χαμαιλέοντας που δίνει την εντύπωση ότι χάνεται αλλά πάντα είναι εκεί για όλους
μας!
• Ευχαριστούμε Μαρία.

6. «Ζητείται Ελπίς»
Εκείνη τη στιγμή η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και ένας πολύ νέος
άντρας μπήκε στο μικρό καφενείο. Οι περισσότεροι δεν γύρισαν καν
να τον κοιτάξουν, αλλά εκείνου του τράβηξε την προσοχή. Φαινόταν
πολύ ευτυχισμένος και χαρούμενος τόσο που τον ξάφνιασε. Τον
φώναξε και τον ρώτησε γιατί ήταν τόσο χαρούμενος. Ο άντρας του
εξήγησε τον λόγο. Ο αδερφός του λέει ήταν άσχημα στο νοσοκομείο.
Δεν υπήρχαν ελπίδες και όμως, πάνω που είχε απελπιστεί, η
κατάσταση βελτιώθηκε. Του εξήγησε ότι, ακόμα και όταν τίποτα δεν
πάει καλά, δεν πρέπει να χάνουμε τις ελπίδες μας. Πάντα πρέπει να
ζούμε με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Τον
διαβεβαίωσε ότι ακόμα και με τον πόλεμο τα πράγματα θα
καλυτέρευαν. Του είπε ακόμη ότι, αν απελπιζόταν, σίγουρα τίποτα δεν
θα άλλαζε προς το καλύτερο. Αν είχε ελπίδα και προσπαθούσε, ίσως
να γινόταν κάτι προς το καλύτερο.
Κωνσταντίνος Αργυρούδης
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ
Μια μεστή και ώριμη αισιοδοξία αποπνέει το κείμενο του
Κωνσταντίνου, υπενθυμίζοντάς μας ότι οφείλουμε να ιεραρχούμε τις
στεναχώριες μας και να αντιμετωπίζουμε λογικά τα αδιέξοδά μας.

7. «Ζητείται Ελπίς»
Μα τι σκεπτόταν; Εκείνη την ώρα ήταν κλειστά. Ας καθόταν λίγο ακόμα και ας γυρνούσε μετά σπίτι με τα πόδια.
Τότε ένας κακομοίρης δρασκέλησε την πόρτα του καφενείου. Το πρόσωπο του ήταν χλωμό σαν να είχε να φάει μέρες, το βάδισμα του ήταν
αργό και φαινόταν να κουτσαίνει. Έκατσε σε μία απόμερη γωνία και έδιωξε το γκαρσόνι όταν ήρθε να πάρει παραγγελία.
Καθώς εκείνος γυρνούσε στον πάγκο τον ρώτησε:
Ποιος είναι εκείνος δύστυχος που κάθεται στην γωνία;
Είναι ο μπαρμπα – Νικόλας που μένει στο τέλος του δρόμου. Τα παιδιά του δεν μπόρεσαν να τον επισκεφθούν αυτές τις
μέρες. Ο πιστός του σκύλος, ο Τόντ, ψόφησε το πρωί και τώρα αισθάνεται τελείως μόνος.
Εκείνη τι στιγμή ξέχασε όλες τις προηγούμενες του σκέψεις περί έλλειψης ελπίδας. Το μόνο που ήθελε ήταν να βοηθήσει εκείνον τον
δυστυχισμένο. Να τον βοηθήσει, μα πώς; Τον πλησίασε:
Καλημέρα
Πού την είδες; Τι σε κάνει να θεωρείς αυτή τη μέρα καλή; Με ρώτησες αν μου αρέσει η ημέρα αυτή; Αναγνώρισε αμέσως τα
συμπτώματα. Του ανθρώπου εκείνου του είχε λείψει η ελπίδα!
Μα γιατί είστε τόσο κατσουφιασμένος; τον ρώτησε.
Γιατί η ζωή δεν έχει νόημα. Είμαστε όλοι μόνοι. Ακόμα και η Γη στο σύμπαν.
Μα ακόμα και σ’ αυτό υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε λάθος. Μπορεί να μην είμαστε μόνοι.
Κι αυτό να ισχύει εγώ ΕΙΜΑΙ!
Αναφέρεστε στα παιδιά σας;
Αναφέρομαι σε όλους. Μια ζωή είμαι μόνος. Και θα συνεχίσω να είμαι. Η γυναίκα μου πέθανε από τις ασθένειες του
πολέμου. Πάει τόσος καιρός κι όμως ακόμα…
Πάντα υπάρχει τρόπος.
Τρόπος για τι;
Για να γίνει η ζωή μας καλύτερη.
Λες, φίλε μου;
Σίγουρα! Δεν υπάρχει κατάσταση τόσο τρομερή χωρίς μια μικρή διέξοδο.
Καθώς ο μπαρμπα – Νικόλας σκεπτόταν αυτά που του έλεγε εκείνος άρχισε να τα συνειδητοποιεί. Εκείνος δεν έλεγε πριν ότι δεν υπήρχε πια
ελπίδα; Και να όμως που προσπαθούσε τώρα να δικαιολογήσει την ύπαρξή της σε έναν σαν εκείνο. «Πάντα υπάρχει τρόπος», θυμήθηκε τα
λόγια του.
Ξανακοίταξε την αγγελία του. Ήταν άχρηστη πλέον. Την είχε απαντήσει ο ίδιος πριν από λίγο. Ελπίδα υπήρχε πάντα, απλά έπρεπε να τη
βρει. Χτύπησε τον ηλικιωμένο που τώρα είχε αλλαγμένο ύφος. Εκείνος τον είχε βοηθήσει να το καταλάβει. Χαράλαμπος Αργυρούδης,
Ο Χαράλαμπος μας υποδεικνύει ότι πάντα υπάρχει το χειρότερο από αυτό που εμείς αντιμετωπίζουμε αλλά και ότι η φλόγα της ελπίδας
υπάρχει άσβεστη βαθιά μέσα στη φύση την ανθρώπινη. Αρκεί να μοιραστούμε τα προβλήματά μας με άλλους! Ευχαριστούμε!

8. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ…
Εκεί που ο ήρωας βιαστικός πάει να φύγει από το καφενείο για να προλάβει την εφημερίδα
ανοιχτή πέφτει πάνω στην όμορφη γυναίκα του. Το πρόσωπο της έλαμπε από χαρά και το
χαμόγελό της φώτισε το μουντό καφενείο. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. Μα δεν ήταν
δάκρυα λύπης , ήταν δάκρυα ευτυχίας. Εκείνος ξαφνιασμένος, αναρωτήθηκε γιατί ήταν τόσο
χαρούμενη. Εκείνη τον αγκάλιασε τρυφερά και του είπε ότι περιμένει το πρώτο τους παιδί και
ότι δεν μπορούσε να περιμένει άλλη ώρα γι’ αυτό ήρθε να τον ψάξει. Με δάκρυα στα μάτια και
σοκαρισμένος την αγκάλιασε σηκώνοντας την ψηλά. Επιτέλους, ήταν χαρούμενος, χαμογελαστός
,αισιόδοξος για το μέλλον. Όλη η θλίψη που είχε, διαβάζοντας τις δυσάρεστες ειδήσεις ανά τον
κόσμο στην εφημερίδα του, ξεχάστηκε από τα νέα της γυναίκας του. Κατάλαβε ότι δεν γίνονται
μόνο φόνοι, αυτοκτονίες, πόλεμοι αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Τώρα πια έχει
την οικογένειά του να φροντίσει, έχει κάποιον να νοιαστεί και να του φέρει την ευτυχία στη ζωή
του. Έτσι, πανευτυχείς έφυγαν και οι δύο από το καφενείο, γελώντας και κάνοντας όνειρα για
την υπόλοιπη ζωή τους. Εκείνος, πέταξε την εφημερίδα αμέσως, αφού δεν χρειαζόταν την
αγγελία. Είχε βρει την ελπίδα στον ερχομό του παιδιού του τη στιγμή που το χρειαζόταν
περισσότερο!
ΕΥΓΕΝΙΑ ΒΑΛΤΙΚΟΥ
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ
Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο ελπιδοφόρο από τη γέννηση ενός παιδιού; Η εγκυμοσύνη
της γυναίκας του ήρωα έρχεται απροσδόκητα να φωτίσει τις μαύρες σκέψεις του, να αλλάξει
πρωτίστως τον προσωπικό του κόσμο και δευτερευόντως τον γύρω του. Πετάει την εφημερίδα
με τα δυσοίωνα μηνύματα. Τώρα έχει λόγο να ελπίζει και να προσπαθεί. Η Ευγενία προσδίδει με
κινηματογραφικό τρόπο ένα αισιόδοξο τέλος στο διήγημα του Σαμαράκη.
Ευχαριστούμε Ευγενία…