Artikel over een Saxofoon uit Dokkum in Leeuwarder Courant. Een vraag van Marcel Holtjer uit Winschoten, per email, over een saxofoon met jaartal 1947, Dokkumer stadswapen en E. de Vries leidde tot een zoektocht door Pieter vd Bij van het Streekarchief. Hij vond de dochter, getrouwd met een Bolwijn. Na 70 jaar is het muziekinstrument nu terug in de familie.

1. 07 februari 2018, pag. 28
Dokkumer saxofoon weer ‘thuis’
Een handgemaak-
te Dokkumer
saxofoon dook
vorige week weer
op, na zeventig
jaar spoorloos te
zijn geweest. De
familie van de
maker is dolblij.
TIM FIERANT
E
elco de Vries is in Dokkum
en omstreken bekend als de
handige techneut – sommi-
gen noemen hem zelfs een
genie – die samen met kompaan
Herman Bontekoe in 1949 begon
aan de bouw van een handgemaakte
auto. Het lukte hen; de driewielige
cabriolet – VriBon gedoopt – kreeg
zelfs een kenteken en het duo reisde
ermee naar Parijs en Oostenrijk.
Een paar jaar voor hij zich aan de
bouw van de auto zette, legde De
Vries zich toe op de bouw van twee
saxofoons. Hij was zelf muzikaal,
verloor zijn hart aan de muziek toen
vader Hilbertus begin twintigste
eeuw het Dokkumer muziekkorps
dirigeerde.DesaxofoonsbouwdeDe
Vries min of meer ,,voor de lol’’, zegt
zijn dochter Anita nu. Haar vader
speelde saxofoon bij de muziek-
groep Hawaii Melodians, was lid van
het plaatselijke muziekkorps en
deed regelmatig mee aan uitvoerin-
gen van Gymvereniging Adundo.
Van de twee saxofoons die hij
bouwde, werd er eentje verkocht.
,,Om nog een beetje uit de kosten te
komen’’. De andere saxofoon bleef
in bezit van de familie.
De tweede saxofoon verdween uit
het zicht van Anita Bolwijn-de Vries
enhaarfamilie.Totvorigeweek.Met
dank aan Marcel Holtjer uit Win-
schoten. Hij kocht de saxofoon
tweeënhalve week geleden via
Marktplaats van iemand uit Noord-
Holland.
,,De inscriptie viel mij op. Het jaar-
tal, de plaatsnaam Dokkum en de
naam E. de Vries. Maar ik ging zoe-
ken, en vond helemaal niks. Ik vroeg
me nog even af of de inscriptie er
misschien later op was aangebracht,
maar dat bleek niet zo te zijn.’’
Het streekarchief Noardeast-Frys-
lân en de Historische Vereniging
Noordoost Friesland boden uit-
komst. Pieter van der Bij en Dieuwke
Visser van het streekarchief legden
uiteindelijk – met behulp van de ar-
chieven van de Dokkumer harmo-
nie – de link met de bekende Dokku-
mer ontwerper Eelco de Vries, en
brachten Holtjer in contact met
dochter Anita.
Bolwijn en haar man Bart bleken
op hun beurt een flinke tijd op zoek
naar de verloren saxofoon. Holtjer
vond het geen probleem het instru-
ment aan de familie terug te geven.
,,Ik heb er geen speciale band mee.
Voor mij is het een muziekinstru-
ment, voor hen is het een erfstuk.’’
Holtjer en Bolwijn troffen een rege-
ling, waardoor Holtjer een andere
lessaxofoon kon aanschaffen.
Bolwijn noemt het ,,heel speciaal’’
dat het muziekinstrument nu weer
in familiebezit is. De rietjes die bij
het instrument horen, bleven al die
tijd bewaard. ,,Je hoopt dat hij terug-
komt, maar dat weet je nooit zeker.
Nu is alles weer compleet, met koffer
en al. Heerlijk.’’
Het instrument ziet er volgens
Bolwijn nog piekfijn uit – ,,ik ga hem
dan ook niet poetsen’’ – en blijkt
zelfs nog bespeelbaar. ,,Twee fami-
lieleden kregen er geluid uit. Ook al
sluiten de kleppen niet goed en ont-
breekt het mondstuk.’’ Men was ver-
rast door de warme klank van het in-
strument, dat gebruikelijk lijkt te
zijn voor handgemaakte instrumen-
ten en afhankelijk kan zijn van het
gekozen materiaal en de vorm.
De tweede saxofoon is overigens
niet geheel identiek aan het instru-
ment dat de familie al in bezit had.
Alleen in het ‘verloren’ instrument
staan de naam van Eelco de Vries,
het jaartal, het stadswapen en de
plaatsnaam Dokkum gegraveerd.
De familie wil proberen om de ei-
gendomsgeschiedenis van de saxo-
foon tussen 1947 en 2017 in kaart te
brengen. Dat wordt naar alle waar-
schijnlijkheid nog een hele klus. Vol-
gens Holtjer kon de vorige eigenaar,
die het instrument een paar jaar te-
rug ook via Marktplaats kocht, zich
niet meer heugen van wie hij het
unieke instrument destijds over-
nam.
‘Voor mij is het
een instrument,
voor hen is het
een erfstuk’
Anita Bolwijn met de saxofoon van haar vader. FOTO MARCEL VAN KAMMEN