2. Daan en Susan Noa kijkt treurig naar de foto voor haar. Pim, Carmen en Nienke kijken lachend in de lens. Hét voorbeeld van het perfecte gezinnetje. Het gezinnetje waarvan ze gehoopt had dat zij en Mick het ook ooit zouden hebben. Ze sluit haar ogen in de hoop de gedachten weg te drukken.
3. Al haar dromen die ze had voor de toekomst, een toekomst samen met Mick, zijn verdwenen. ‘Gaat het?’ hoort ze een bezorgde stem achter haar en ze opent snel haar ogen. Ze kijkt over haar schouder en ziet haar moeder staan.
4. Ze knikt en kijkt naar de lieve ogen van haar moeder. Alweer een voorbeeld van een geweldig gezin. ‘Ik bekeek even de foto van Pim en Carmen.’ Zegt ze. Susan lacht. ‘Het was echt een geweldig idee van je om een camera te regelen.’ Zegt ze en slaat haar armen om haar dochter heen.
5. ‘Komen jullie eten?’ vraagt Daan vanaf de andere kant van de keuken en zet de borden op tafel. Susan laat haar dochter los en na een korte glimlach loopt ze naar de tafel. Noa volgt haar en gaat tegenover Timo zit. Ze kijkt even naar haar bord, maar maakt geen aanstalten om een hap te nemen.
6. Iedereen is in gesprek totdat de bel gaat. Noa kijkt verbaasd op en ziet hoe Timo zijn stoel naar achteren schuift. ‘Dat zal Mick wel zijn. Hij zou nog een boek op komen halen voor hij vertrekt.’ Zegt hij en loopt naar de deur.’
7. Bij het horen van zijn namen lijkt Noa’s hart even stil te staan. Ze heeft de hele week tevergeefs geprobeerd om niet aan hem te denken en ze bleef haarzelf vertellen dat ze hem nooit meer zou zien. Ze was zo bezig hem te vergeten dat ze vergeten is dat hij het land nog helemaal niet verlaten heeft.
8. Voor iemand haar gezicht kan zien draait ze haar hoofd naar haar bord. Timo is intussen al naar de voordeur gelopen. ‘Goedemorgen!’ roept hij zodra hij zijn vriend ziet. Mick staat met zijn rug naar de deur en draait zich om.
9. ‘Sorry dat je voor mij al zo vroeg je bed uit moet.’ Zegt hij. Timo schudt zijn hoofd. ‘Iedereen is al wakker. We zitten al aan het ontbijt.’ Zegt hij en omhelst zijn vriend. ‘Ik ga je echt missen als je weg bent.’ Mick knikt stilletjes en Timo ziet niet dat alle kleur uit zijn gezicht verdwenen is.
10. ‘Laten we naar binnen gaan.’ Zegt Mick en hij loopt voor Mick uit naar de deur. Mick blijft even verstijfd staan, hij had niet verwacht dat Noa op dit uur al wakker zou zijn. ‘Kom je nog?’ vraagt Timo en Mick loopt snel naar zijn vriend toe. Samen lopen ze naar binnen, naar de keuken.
11. Zodra hij de kamer in stapt en hij Noa stug naar haar omelet ziet staren staat zijn hart even stil. ‘Goedemorgen.’ Zegt hij tegen iedereen aan tafel, maar hij maakt zijn blik niet los van Noa. ‘Ga maar even zitten dan ga ik even zoeken.’ Zegt Timo en hij loopt de kamer uit.
12. Mick knikt en gaat op de lege stoel zitten waar Timo een paar minuten geleden nog zat te eten. ‘Ik hoorde van Timo dat je met je ouders gaat reizen.’ Zegt Susan. Mick knikt. ‘We vertrekken vanmiddag.’
13. ‘Ga je het leven hier niet heel erg missen?’ vraagt Saskia die nieuwsgierig naar de jongen naast haar kijkt. Mick knikt. ‘Ik ga het zeker missen hier.’ Zegt hij en kijkt naar Noa. Hun ogen ontmoeten elkaar heel even, maar dan kijkt Noa weg.
14. Ook Mick kijkt de andere kant op. ‘Ik kwam nog even afscheid nemen van Timo.’ Zegt hij. ‘En ik wil jullie graag bedanken voor alle keren dat ik hier mocht komen.’ Susan knikt. ‘Dat is toch geen probleem. We vonden het heel leuk dat je hier gekomen bent.’ Zegt ze vriendelijk.
15. Noa voelt hoe haar hart onrustig klopt. Ze wil helemaal niet dat hij gaat, ze wil hem helemaal niet vergeten, ze wil niet dat hij uit haar leven verdwijnt. Ze staart naar het bord dat voor haar staat en pakt haar vork op. Ze besluit om toch maar te proberen om iets te eten.
16. Ze brengt de vork voorzichtig naar haar mond en probeert zich af te sluiten voor de woorden van Mick. Zodra ze het eten goed en wel binnen heeft voelt ze een misselijk gevoel zich meester maken over haar lichaam. ‘Sorry.’ Zegt ze en schuift haar stoel naar achter.
17. Ze botst bijna tegen Timo op, maar zegt niets en rent door naar de wc. ‘Wat is er met haar aan de hand?’ vraagt Timo verbaasd als hij de keuken in loopt. Als hij de verbaasde gezichten van zijn familie ziet gaat hij over op een ander onderwerp.
18. ‘Sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb het gevonden.’ Zegt hij. Mick knikt dankbaar en Susan staat op. ‘Ik ga even bij Noa kijken.’ Zegt ze. ‘Is alles goed met haar?’ vraagt Mick bezorgd.‘Ik weet het niet. Misschien is ze weer ziek, dat was ze vorige week met de verjaardag van Nienke ook al.’ Zegt ze.
19. Mick denkt terug aan die avond en knikt. ‘Wilt u haar de groeten doen, ik moet zo gaan.’ Susan knikt. ‘Tot ziens.’ Zegt ze en loopt dan richting de deur. Mick kijkt hoe Susan weg loopt. Hij zegt het niet hardop, maar hij weet wel wat er met haar aan de hand is. Hij zou zelf ook hard wegrennen als hij haar was. Hij voelt zich nog steeds schuldig over de hele situatie van een week eerder.
20. In de kleine badkamer op de benedenverdieping staat Noa bij de wc. Ze slaat haar hand voor haar mond en probeert de tranen in haar ogen terug te dringen. Ze wil nu niet huilen, ze wil niet meer huilen na alles wat er gebeurd is.
21. Een nieuwe golf van misselijkheid spoelt over haar heen en ze laat zich op haar knieën zakken zodat ze op gelijke hoogte met het toilet is. De misselijkheid komt in een razend tempo omhoog en laat haar het kleine beetje dat ze die ochtend gegeten heeft weer uitspugen.
22. ‘Meisje toch.’ Zegt een bezorgde stem naast haar die zich naar haar toebuigt en het haar uit haar gezicht veegt. Wanneer Noa niets meer binnen heeft staat ze op. Susan omhelst haar. ‘Gaat het wel?’ vraagt ze.
23. Noa maakt zich los uit de armen van haar moeder en knikt. ‘Het eten is vast verkeerd gevallen.’ Zegt ze. Susan knikt. ‘Wat jammer dat je nu geen afscheid hebt kunnen nemen van Mick.’ Zegt ze. Noa knikt. Haar moeder weet niet dat ze een week geleden al afscheid hebben genomen. Ze hoort een bekende toeter in de straat en wil naar de deur lopen.
24. Susan houdt haar tegen. ‘Zou je nu wel naar school gaan?’ Noa knikt. ‘Waarom niet? Ik voel me goed. Ik zei toch al dat het eten waarschijnlijk verkeerd gevallen is.’ Susan knikt en Noa loopt met haar broers en zussen naar buiten. In de keuken wacht Daan Susan op. ‘Gaat het weer met haar?’ vraagt hij.
25. Susan haalt haar schouders op. ‘Ze heeft haar hele ontbijt weer naar buiten gegooid, maar ze is toch naar school gegaan.’ Daan knikt bezorgd. ‘Zou ze nog niet helemaal genezen zijn van dat griepje van vorige week?’ Susan haalt haar schouders op. ‘Ik heb werkelijk geen idee.’ Zegt ze, nog niet helemaal gerust over het hele gebeuren.
26. Thomas en Amber In het groene studentenhuis waar Thomas samen met zijn huisgenote woont, staat Amber bij de schildersezel. Behendig gaat ze met de kwast over het doek en laat een dun laagje verf achter.
27. Amber en Thomas zijn nu al een paar weken druk bezig met hun studie. Ze hebben allebei een specialisatie gekozen en daarom staat Amber te schilderen.
28. Thomas zit beneden en heeft een boek uit de boekenkast gepakt. Het studentenleven bevalt hem prima. Ook met Amber kan hij het goed vinden en ze kwamen er al snel achter dat ze veel gemeen hebben, zoals hun wens.
29. ‘Is het goed als ik er even bij kom zitten?’ vraagt Amber en Thomas kijkt op van zijn boek. Amber staat naast hem met een boek in haar hand. Hij knikt en lacht vriendelijk. Amber gaat naast hem zitten en al snel is ze net als Thomas verdiept in haar boek.
30. Als een vrolijke ringtone de kamer vult legt Thomas zijn boek op de grond. ‘Met Thomas.’ Zegt hij als hij de telefoon aan zijn oor houdt. ‘Hoi mam.’
31. ‘Wat?’ Amber kijkt verbaasd op van haar boek als ze de uitroep van Thomas hoort. ‘Maar hoe?’ Thomas wacht even op het antwoord. ‘Ja, is goed. Ik kom er meteen aan.’ Zegt hij snel en voor Susan iets kan zeggen beëindigt Thomas het gesprek.
32. Amber legt haar boek ook weg en staat op. ‘Sorry, maar ik moet gaan.’ Zegt Thomas. ‘Er zijn wat problemen thuis. Ik leg het later wel uit, ik weet nu ook nog niet veel.’ Zegt hij en Amber knikt. ‘Als je moet gaan dan moet je gaan.’ Zegt ze.
33. Dave en Tessa Wat meer in de buurt van haar ouders zit Tessa op de bank. Dave zit naast haar en heeft zijn arm beschermend om haar heen geslagen.
34. Tessa voelt hoe gelukkig ze is. Niemand kan dit moment verpesten. Ze is nog steeds ongelofelijk blij en dankbaar dat Dave haar over zijn verleden verteld heeft.
35. Ook Dave denkt er zo over en trekt Tessa iets dichter naar zich toe zodat hij haar in haar ogen kan kijken. ‘Ik hou van je.’ fluistert hij. Tessa lacht en kust hem.
36. ‘Ik ben nog steeds ongelofelijk blij dat je me de waarheid hebt vertelt. Ik moet er niet aan denken hoe mijn leven er anders uit zou hebben gezien.’ Zegt ze.
37. Dave knikt. ‘Ik had het veel eerder moeten doen. Ik heb geen idee waarom ik er zo lang mee heb gewacht.’ Zegt hij en drukt Tessa tegen zich aan.
38. Wanneer de mobiel van Tessa gaat laat Dave haar los. Tessa zucht en staat moeizaam op. ‘Met Tessa.’ Zegt ze. ‘Ik ga even kijken of er een baan is.’ Zegt Dave bijna geluidloos. Tessa knikt en kijkt hoe hij wegloopt.
39. ‘Hoi mam.’ Zegt ze vrolijk. ‘Wat leuk dat je belt.’ Tessa glimlacht als ze het antwoord van haar moeder hoort. ‘Nee hoor, je stoort niet.’ Liegt ze.
40. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt ze verbaasd en haar moeder begint het uit te leggen. ‘Ik kom er meteen aan!’ zegt Tessa voor haar moeder kan tegenstribbelen.
41. Ze stopt haar mobiel snel in haar zak en loopt naar de studeerkamer waar Dave achter de computer zit. ‘We moeten gaan.’ Zegt ze en Dave kijkt haar verbaasd aan. ‘Er zijn problemen thuis, ik leg het onderweg wel uit.’ Dave aarzelt even. ‘Is dat wel een goed idee?’
42. Pim en Carmen Nienke hoeft nog niet naar school en ze zit daarom op haar knieën bij de tekentafel samen met Lynn. Zelf maakt ze een tekening terwijl Lynn met de blokjes speelt.
43. Carmen loopt zachtjes de kamer in en de meisjes spelen gewoon door. Met een glimlach kijkt ze toe. ‘Komen jullie eten?’ vraagt ze dan en de meisjes merken haar nu pas op.
44. Carmen pakt Lynn op en zet haar in de kinderstoel. Nienke volgt haar naar de eettafel en gaat bij Pim zitten. ‘Wanneer wordt Lynn ook groot?’ vraagt ze na een paar happen.
45. Pim en Carmen lachen. ‘Dat zal nog wel even duren.’ Zegt Pim als hij het verbaasde gezicht van Nienke ziet. ‘Jammer, ik wil graag met haar spelen.’ Zegt Nienke.
46. ‘Dat kan nu ook wel.’ Zegt Carmen. Nienke haalt haar schouders op. ‘Dat is anders, want nu is ze nog klein.’ ‘Je kan ook met Coby spelen.’ Zegt Carmen, maar Nienke schudt haar hoofd. ‘Die ligt buiten in de regen.’
47. Pim lacht. ‘Wat wil je dan doen?’ Nienke denkt even na. ‘Misschien kan ik alvast oefenen met lezen?’ Na het eten loopt ze naar de boekenkast en pakt er een boek uit.
48. Als Pim en Carmen samen de afwas hebben gedaan gaat Carmen naast Nienke zitten. ‘Lukt het?’ vraagt ze en Nienke knikt. ‘De plaatjes zijn heel mooi.’ Zegt ze en Carmen lacht.
49. Als ze die avond weer aan de eettafel zitten vertelt Nienke trots over het boek dat ze gelezen heeft. ‘En toen kwam de prins en die maakte de prinses heel gelukkig.’ Zegt ze trots.
50. Pim lacht. ‘Heel goed gedaan.’ Zegt hij en staat op omdat zijn mobiel gaat. ‘Met Pim Groenzee.’ Zegt hij. ‘Hoi mam, hoe is het daar?’ vraagt hij vriendelijk.
51. ‘Rustig mam, ik weet niet wat je bedoelt.’ Zegt hij niet begrijpend en hij ziet hoe Carmen verbaasd naar hem kijkt. ‘Wat?! Ja natuurlijk komen we.’ Zegt hij. Als hij op gehangen heeft draait hij naar Carmen. ‘We moeten gaan.’ Zegt hij en begint te vertellen wat zijn moeder zojuist zei.
