2. Welkom allemaal! Ik ben Sandra en ik heb de eer om generatie twee van A WanderingRound Robin Legacyop me te nemen. Ik doe dit project samen met Marieke (mariekjepower), Ilse (ISims2SNFKGGH) en Anne (anne.k). Ik vind het een hele eer om deel uit te mogen maken van dit rijtje.

3. Jullie hebben waarschijnlijk allemaal het geweldige deel van Anne gelezen. Anne heeft een geweldig deel voor me achtergelaten en ook 3 geweldige simmetjes waar ik uit mocht kiezen om generatie 2 mee te starten. Jullie hebben misschien al wel gezien wie ik heb gekozen. Ik ben echt heel erg blij met het simmetje dus bedankt Anne!

4. Maar ik ga jullie niet heel veel langer in spanning houden. Ik heb de afgelopen weken hard gewerkt aan het eerste hoofdstuk en ik moet toegeven dat ik me een beetje heb laten gaan met de foto’s. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik delen van het verhaal ga weg laten dus we beginnen meteen met een lang hoofdstuk. Ik heb er met veel plezier aan geschreven en ik wens jullie veel plezier met lezen!

5. Het is nacht in Belladonnabaan. De sterren verlichten de hemel en reflecteren in het donkere water terwijl de golven zachtjes op het strand af rollen. Alles samen vormt een vredig plaatje waar de meeste mensen even voor zouden stilstaan.

6. Toch loopt op dat kleine stukje verlaten land een jonge man over het strand. Hij kijkt strak voor zich uit en let niet op de golven die langzaam dichterbij komen. Hij loopt stevig door, niet wetend waar hij naartoe gaat.

7. Deze jongenman is Levi Wander. Ooit werd hij omringt door zijn familie van wie hij zoveel hield, maar nu loopt hij alleen over het lange strand. Hij is alleen met zijn zorgen en gedachten, maar voor nu is dat meer dan genoeg.

8. Niets lijkt hem te kunnen stoppen van zijn reis. Plotseling voelt hij een scherpe pijn in zijn voet. Hij zet zijn handen in het zand om niet te vallen en kijkt naar zijn voet. Een stuk glas ligt naast zijn voet en er liggen rode druppels op het zand.

9. Hij zucht en laat zich met een van pijn vertrokken gezicht in het zand vallen. Waarom had hij zijn schoen een paar kilometers eerder uitgedaan? Hij kan zich het antwoord niet meer herinneren.

10. Hij kijkt naar het water voor zijn voeten. De golven komen zo makkelijk op het strand af, maar hij weet dat het leven niet altijd zo simpel is. Dat wist hij al op jonge leeftijd toen hij zijn familie moest verlaten. Hij dacht even dat zijn leven weer wat beter zou worden, maar daar had hij zich opnieuw in vergist.

11. Hij legt zijn hand tegen zijn wang. Hij tintelt nog en hij voelt nog steeds hoe haar hand zijn wang met een harde klap raakte. Hij schudt zijn hoofd en duwt het beeld weg. Hij moet aan goede tijden denken. Hij laat zijn gedachten de vrije loop en denkt terug aan zijn tijd op de universiteit.

12. Hij had eindelijk een plek toegewezen gekregen op de universiteit. In een niet al te groot studentenhuis had hij een van de laatste kamers kunnen krijgen. Het was niet groot en er stond enkel een bed, maar hij was er toch blij mee.

13. Hier kon hij de komende vier jaar wel wonen. Tevreden liep hij zijn kamer uit en hing zijn foto op de deur. De jongen naast hem deed hetzelfde. Levi keek uit zijn ooghoek naar de jongen. De jongen droeg simpele kleding en zijn bruine haar zat wat warrig.

14. De jongen draaide zich naar hem toe en Levi kon hem nu beter bekijken. ‘Jij bent zeker ook nieuw hier.’ zei de jongen vriendelijk en hij stak zijn hand uit. ‘Ik ben Justin Crone.’

15. Levi nam de hand aarzelend aan. ‘Ik ben Levi.’ zei hij. De jongen die Justin heette knikte goedkeurend. ‘Leuk je te ontmoeten Levi.’ Levi knikte. ‘Ben jij ook een van de nieuwe studenten?’ vroeg hij belangstellend.

16. Justin knikte. ‘Net aangekomen en klaar om het studentenleven te verkennen.’ lachte hij. Levi lachte ook. ‘Wacht even.’ zei Justin en hij liep om Levi heen naar een roodharig meisje.

17. ‘Hé Taar!’ riep Justin blij en omhelsde het meisje. ‘Heeft je vader je helemaal alleen laten gaan?’ vroeg hij lachend. Het meisje lachte en knikte. ‘Het ging niet van harte, maar hij kan me natuurlijk niets weigeren.’

18. Justin knikte. ‘Alles voor zijn prinsesje.’ zei hij plagerig. Het meisje grijnsde en duwde hem tegen zijn schouder. ‘Wie is je vriend met die rode krullen?’ vroeg ze nieuwsgierig.

19. ‘Ik heb hem net pas ontmoet.’ zei Justin. ‘Hij heet Levi. Ik zal je wel aan hem voorstellen.’ Justin draaide zich om, maar zag tot zijn verbazing dat Levi weg was. Levi had zich even teruggetrokken in zijn kamer.’

20. Toen Justin en het meisje over hun ouders begonnen was hij snel zijn kamer in gelopen. Hij zag al helemaal voor zich hoe ze afscheid hadden genomen van hun ouders. Zelf had hij al veel langer geleden afscheid moeten nemen van zijn ouders. Niet omdat hij ging studeren, maar omdat ze op de vlucht waren.

21. Een uur en heel wat staren naar de muren later kwam hij zijn kamer weer uit. Hij liep de trap af en kwam in het kleine cafetaria van het studentenhuis uit. Hij glimlachte even vriendelijk naar de kok en ging toen met een bordje aan tafel zitten.

22. ‘Is deze plaats vrij?’ vroeg een stem en Levi keek op. Hij knikte naar Justin en Justin schoof de stoel naar achteren. ‘Bedankt.’

23. ‘Je was ineens verdwenen.’ merkte Justin vriendelijk op. ‘Sorry daarvoor.’ zei Levi en hij dacht vluchtig na. ‘Ik was even wat spullen uitpakken.’ loog hij en hij richtte zijn aandacht op zijn bord om zijn leugen te verbergen.

24. Door zijn wimpers zag hij dat Justin knikte. ‘Mag ik vragen waar je vandaan komt?’ vroeg Justin vriendelijk. Levi keek op en aarzelde zichtbaar. Hij dacht terug aan zijn oude woonplaats. Daar zou hij nooit meer naartoe kunnen. Hij moest het leven en alles wat daarbij hoorde achterlaten.

25. Justin zag de aarzeling. ‘Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt.’ Levi knikte dankbaar. ‘Het is een beetje ingewikkeld.’ Dat was niet eens gelogen. Hij kon toch moeilijk zeggen dat hij familie gezocht werd, dat hij zijn vader, moeder, zus en broer alleen moest laten.

26. ‘Hallo, ik ben Tara.’ zei een vrouwenstem naast hem. Hij keek opzij en zag het meisje met de rode haren de stoel naast hem naar achter schuiven. Ze lachte vriendelijk naar hem. Ze had een lief gezicht en hij kon niet anders dan terug lachen.

27. ‘Ik wilde je nog voorstellen aan Tara.’ zei Justin en Levi knikte en at weer verder. Hij voelde de ogen van Tara op hem branden. Ze boorden zich een weg door hem heen. Hij nam snel de laatste happen van zijn pannenkoeken en zette het bordje weg.

28. De weken daarna probeerde hij de blikken van Tara en Justin zo veel mogelijk te ontwijken. Hij wist dat ze vragen hadden. Hij wist dat ze wilde weten waar hij vandaan kwam en hij wist dat ze wilde weten waarom hij de vragen niet beantwoordde. Gelukkig waren er meer studenten in het studentenhuis en hij ontdekte al snel de speeltafel. Het deed hem denken aan thuis.

29. Toch kon hij niet voorkomen dat hij hen soms onder ogen moest komen. Dat Tara dezelfde specialisatie had als hij maakte het er al helemaal niet makkelijker op. Hij wist dat zijn moeder de specialisatie biologie had en koos daarom voor dezelfde.

30. Zijn colleges waren rond het avondeten ingeroosterd en na zijn college zat hij samen met Tara in het cafetaria. Hij schoof het eten met grote scheppen naar binnen om zo snel mogelijk weg te kunnen.

31. ‘Levi?’ Bij het horen van zijn naam keek hij op. Tara keek hem even vriendelijk als altijd aan. ‘Eh… zou jij me morgen kunnen helpen? Ik snap dat van de osmose nog niet helemaal.’ zei ze.

32. Levi keek haar verbaasd aan. Tara was niet echt de persoon om dit te vragen. Ze wist altijd alle antwoorden op de vragen van de professor. Hij haalde zijn schouders op en knikte.

33. Hij zag dat Tara met een lach op haar gezicht haar kom leeg at. Na het eten nam hij zwijgend afscheid van haar en vertrok naar zijn kamer. Met een boek ging hij nog even op bed liggen.

34. Toch kon hij zijn ogen niet lang openhouden. Hij legde het boek op de grond, naast zijn kleding en kroop onder de dekens. Hij was niet de enige, want ook in de rest van het studentenhuis vielen de studenten stuk voor stuk in slaap.

35. De volgende morgen werd hij gewekt door het zachte gestommel van andere studenten in de grote woonkamer. Hij rekte zich uit en ging op de rand van het bed zitten.

36. Hij ontdeed zicht van zijn pyjama en in zijn alledaagse kleding stapte hij zijn kamer uit. Hij begroette een paar mede studenten en liep naar beneden voor zijn ontbijt.

37. Hij kon er niet meer onderuit komen dus die middag zat hij samen met Tara op haar kamer. Hij zat naast haar op haar bed met het roze overtrek. Hij kon duidelijk merken dat dat haar favoriete kleur was. Hij probeerde zijn blik van het roze behang te verwijderen en haar te helpen met de stof.

38. Verder was het leven op de universiteit veel studeren, maar ook nieuwe contacten maken. Ook de colleges moesten gevolgd worden, al werd dat nog wel eens vergeten.

39. ‘Mag ik erbij komen zitten?’ vroeg Justin op een avond. Levi knikte. Justin zou misschien vragen gaan stellen, maar het spel was veel minder leuk zonder medespelers.

40. Tot zijn verbazing vroeg Justin niets. In plaats daarvan richtte Justin zijn aandacht alleen op het spel en probeerde Levi te verslaan. Levi had het spel natuurlijk al veel vaker gespeeld en hij won daarom ook makkelijk.

41. Blij keek Levi naar de stapel stokjes. Het spel deed hem nog steeds denken aan thuis, toen hij nog samen met Marjolein en Julian kon spelen. Hij wist nog goed hoe verdrietig hij was toen hij verloren had van Marjolein. De herinnering zorgde voor een lach op zijn gezicht.

42. ‘Je bent erg fanatiek.’ merkte Justin op toen Levi opnieuw een stokje op de lama legde. Levi grijnsde. ‘Ik speelde dit altijd met mijn familie.’ zegt hij zonder er bij na te denken. Justin knikte, maar vroeg verder niets.

43. Na nog een spelletjes waarbij Levi weer won, gingen de twee jongen mannen op de bank zitten. ‘Je praat niet graag over je familie.’ zei Justin. Die conclusie was juist en Levi knikte. ‘Het is een beetje ingewikkeld.’

44. Justin knikte. ‘Dat dacht ik al. Laten we een deal sluiten. Ik zal niets meer over je familie vragen als jij mij niet meer ontloopt.’ Levi grijnsde. ‘Daar kan ik wel mee leven.’ ‘Mooi zo.’

45. Niet ver van de bank zat Tara aan de schaaktafel. Ze keek vanuit haar ooghoek naar Levi en Justin. Ze voelde een steek van jaloezie door zich heen gaan. Justin was opnieuw veel makkelijker in het leggen van contacten, zoals altijd.

46. Na die avond waren Levi en Justin onafscheidelijk. Ze hielden zich allebei goed aan de afspraak en Levi was blij dat hij niet meer de hele dag alleen was.

47. ‘Moet jij eigenlijk niet naar college?’ vroeg Levi tussen twee happen door met een blik op de klok. Justin vloekte binnensmonds en schoof zijn stoel naar achter. ‘Ik zie je straks wel weer.’ riep hij nog en hij sprintte naar buiten.

48. In zijn haast botste hij bijna tegen Tara aan. Verbaasd liep Tara naar de tafel waar Levi nog steeds zat. ‘Had hij haast of zo?’ vroeg ze en Levi knikte. ‘Je kent Justin, hij is altijd te laat voor college.’

49. ‘Jij en Justin kunnen het goed vinden, niet?’ vroeg Tara. Levi haalde zijn schouders op. Tara had gelijk. Nu Justin niet meer over zijn familie begon voelde hij zich veel meer op zijn gemak.

50. Bij Tara wist hij het nog niet helemaal. Ze was wel aardig, maar toch had hij op sommige momenten een raar gevoel bij haar. ‘Ik denk dat ik maar verder ga werken aan mijn paper.’ zei hij dan ook en hij stond op.

51. Het eind van het semester kwam steeds dichterbij en Levi werkte dan ook hard aan zijn studie. Hij schreef zijn paper, maakte de opdrachten en las de verplichte boeken door.

52. Op de ochtend van hun eerste examen zaten ze samen op de kamer van Justin. ‘Niet te geloven dat ze dat examen zo vroeg plannen?’ mopperde Justin. Levi zei niets en grijnsde alleen maar.

53. Hij keek Justin aan. ‘Nu kan ik er tenminste voor zorgen dat je niet te laat komt.’ zei hij met een lach. Justin stompte hem tegen zijn arm. ‘Ik ben niet altijd te laat.’

54. Levi lachte. ‘Niet als we nu gaan.’ zei hij en trok Justin van de bank. Onderweg naar buiten kwamen ze Tara ook nog tegen en samen vertrokken ze naar hun eerste examen.

55. Een paar uur later zatten ze aan hun tweede ontbijt. ‘Dus jij hebt ook een 10 gehaald?’ vroeg Levi voor hij een hap van zijn pannenkoek nam.

56. Justin knikte. ‘Jij ook?’ Levi knikte ook. ‘En Tara heeft ook een tien.’ Justin knikte lachend. ‘Tara haalde altijd al de hoogste punten van iedereen dus dat is geen verrassing.’

57. Nu de druk van het studeren en het halen van goede cijfers weg was, hadden de mannen weer tijd voor andere dingen. Samen met nog een paar andere studenten verzamelde zich rond de speeltafel.

58. Op een ochtend zaten Levi en Justin samen aan het ontbijt. Justin schraapte zijn keel en Levi keek op. ‘Wat is er?’ vroeg hij verbaasd. ‘Ik zat te denken, hoe vaak ben nu je nu al buiten het studentenhuis geweest sinds je hier bent aangekomen?’

59. Levi keek zijn vriend verbaasd aan. ‘Hoezo? Ik ga toch elke dag naar college.’ zei hij, maar Justin schudde zijn hoofd. ‘Je weet best wat ik bedoel. Je moet er nodig eens uit.’

60. Levi aarzelde. Hij was nooit echt de persoon geweest voor dit soort dingen. Dit was eigenlijk meer iets voor Julian. Toch besefte hij al snel dat de hele avond alleen ‘Maak de lama niet wakker’ spelen ook niet was wat hij wilde.

61. De volgende dag stond hij samen met Justin voor de campus lounge. ‘Zie je nu wel dat dit een goed idee is. Je moet gewoon met wat mensen praten, het wordt vast gezellig.’

62. Levi besloot de raad van zijn vriend op te volgen en hij sprak met een aantal aardige mensen. Hij knoopte een aantal gesprekken aan en hij wist dat Justin gelijk had gehad. Dit had hij inderdaad nodig.

63. Na een paar uur vond hij Justin weer bij de bar. Hij ging op de kruk naast hem zitten. ‘Oké, ik geef het toe. Je had gelijk. Dit was inderdaad een goed idee.’ zei hij.

64. Justin lachte. ‘Dat zei ik toch. Je zat al veel te lang in dat studentenhuis. Het is goed om er even uit te zijn. Bovendien vind ik het ook erg leuk dat je mee gaat.’

65. Ze bleven nog een hele tijd aan de bar zitten. Ze dronken samen nog een paar drankjes en verkende de lounge toen weer in hun eentje.

66. Uiteindelijk kon Levi niet meer dan toegeven dat het een heel geslaagde middag was geweest. Dit was inderdaad wat hij nodig had. Toen hij terug kwam op zijn kamer voelde hij zich veel beter.

67. De volgende ochtend zat hij vrolijk aan het ontbijt. Ook Justin was vrolijk. ‘Ik ben blij dat die colleges nu wat later gepland zijn.’ zei hij nogmaals, hoewel Levi dat al meerdere malen had gehoord.

68. Levi lachte. ‘Zoiets dacht ik al. Je bent niet echt een ochtendmens.’ Justin haalde zijn schouders op. ‘Ik ben gewoon gewend dat mijn moeder me elke ochtend uit mijn bed sleurt.’ zei hij lachend.

69. Tara kwam naast hem zitten. ‘Je wist gewoon wanneer Marilou op zakenreis was. Dan was Justin altijd te laat.’ zei ze lachend toen ze hoorde waar het gesprek over ging.

70. Justin richtte zijn blik op haar. ‘Ik kon er niets aan doen dat wij geen werkster hadden die ons elke ochtend wakker maakte.’ zei hij plagerig. ‘Zonder haar kwam ik ook echt wel mijn bed uit.’ wierp Tara tegen.

71. Levi mengde zich niet in het gesprek, maar keek alleen naar de twee kibbelende mensen aan de overkant van de tafel. Hij moest onwillekeurig toch lachen.

72. Toch hadden ze niet alleen maar tijd om lol te hebben. Ze moesten ook hard studeren. Levi hielp Tara weer omdat ze het zogenaamd niet snapte, maar na de woorden van Justin geloofde hij dat niet helemaal meer. Toch wilde hij beleefd zijn en hij deed wat ze hem vroeg.

73. De tijd vloog ook dit semester weer voorbij en al snel waren ze toe aan hun laatste examen van hun eerste jaar. ‘Echt, ik snap niet waarom het zo vroeg moet.’ mopperde Justin opnieuw.

74. Tara zuchtte. ‘Je kan natuurlijk ook bedenken dat we er zo sneller vanaf zijn. Bovendien kunnen we ‘s ochtends het beste nadenken. Dus misschien kan je je energie beter in je examen stoppen dan in het klagen.’

75. Levi en Justin keken haar verbaasd aan en aten zwijgend verder. Niet veel later vertrokken ze samen naar de universiteit voor hun tweede examen.

76. Ook deze keer kwamen ze weer met een 10 thuis. De studie ging gewoon door dus zaten ze een paar weken later samen op de kamer van Levi aan hun opdrachten te werken.

77. ‘Eigenlijk moeten we eens iets aan je kamer doen.’ zei Justin plotseling en Levi keek verbaasd op. ‘Hoe bedoel je?’ Justin keek ook op van zijn schrift. ‘Sinds je hier bent heb je nog helemaal niets veranderd. Dit bloemetjes behang gaat ook vervelen.’

78. Levi haalde zijn schouders op. ‘Zo erg is het niet. Bovendien heb ik geen ouders die mijn kamer voor me betalen.’ ‘Dat is toch ook niet zo’n groot probleem. Je hebt je beursen en anders kan ik je wel wat lenen.’ antwoordde Justin. Levi haalde opnieuw zijn schouders op.

79. Toch stonden hij en Justin een week later weer in zijn kamer, maar dit keer hadden de muren blauw behang. Justin staarde nadenkend voor zich uit. ‘Ik weet het niet.’ mompelde hij.

80. Levi stond aan de andere kant van de kamer achter een wit bankstel. Justin had hem weer overgehaald en met zijn beurzen had hij een paar goedkope meubels gevonden.

81. ‘Ik denk dat hij daar moet staan.’ zei Justin nog steeds bedenkelijk.’ Levi zuchtte en sprong over de bank heen om hem samen met Justin naar de juiste plek te duwen.

82. Toen de bank in de goede positie stond deed Justin een paar stappen achteruit en keek nadenkend voor zich uit. Levi liet zich languit op de bank vallen. ‘Ik vind het goed zo.’ zei hij voor Justin iets kon zeggen.

83. Justin haalde zijn schouders op. ‘Schuif eens op.’ zei hij en veegde de benen van Levi van de bank om plaats te maken. ‘Het schiet al best op.’ zei hij en keek de kamer rond.

84. Levi knikte. ‘Ik weet het, je had weer gelijk.’ zei hij met een lach. Hij kon zich al niet meer voorstellen dat hij dat bloementjes behang nooit eerder had vervangen.

85. Justin knikte. ‘Graag gedaan. Zo’n probleem was het niet. Dat doe je voor vrienden.’ zei hij en klopte Levi op zijn schouder. Levi lachte. Justin had gelijk. Voor vrienden deed je dit soort dingen en hij rekende Justin zeker tot zijn vrienden.

86. Er was niet alleen maar tijd om kamers opnieuw in te richten, maar er moest ook dit semester weer veel gestudeerd worden. Ze schreven hun papers en studeerden zoals altijd.

87. Levi voelde zich veel beter op zijn ‘nieuwe’ kamer. Het blauwe behang stond veel leuker en hij was met veel meer plezier op zijn kamer.

88. Op een ochtend zaten ze samen aan het ontbijt met allebei een kom met iets wat voedsel voor moest stellen voor zich. ‘Dit is toch niet te eten?’ klaagde Justin hard genoeg zodat de kok het zou horen.

89. Ook Levi keek met een vies gezicht naar het ‘eten’ voor zich. ‘Dit moet toch veel beter.’ zei hij en keek naar Justin die met moeite zijn eten doorslikte.

90. Dus stond hij die avond in zijn nieuwe werkkleding achter het fornuis. ‘Levi?’ vroeg Tara verbaasd toen ze een bordje spaghetti pakte. ‘Sinds wanneer werk jij hier?’

91. Levi lachte. ‘Sinds vandaag. Volgens mij kan het eten hier wel wat verbeterd worden.’ zei hij en pakte een kom uit een van de kastjes. Tara keek hem nog steeds verbaasd aan, maar liep naar een van de tafels zodat ze hem in de gaten kon houden.

92. Toen de verbazing eenmaal verdwenen was, kon iedereen genieten van de kookkunsten van Levi. Toch kon Levi niet de hele dag in de keuken staan, tot de spijt van sommige mensen, maar hij moest ook studeren.

93. Maar hij had ook tijd nodig om zicht te ontspannen. Daarom zat hij de avond voor zijn examen aan de speeltafel. ‘Ontspan Levi. Je gaat het echt wel halen.’ zei Justin met een geconcerteerd gezicht en hij legde het stokje op de lama.

94. Tara zat tegenover Levi. ‘Niemand heeft zo veel geleerd als jij. Terwijl je ook nog hebt gewerkt. Dat doet niemand je na. Het gaat je echt wel lukken morgen.’ zei ze met een vriendelijke lach.

95. ‘Bedankt jongens, maar ik ben niet zenuwachtig voor het examen. Ik wilde jullie gewoon afleiden.’ zei hij met een lach en zag hoe Tara de hele toren liet instorten. ‘Volgens mij is het gelukt.’

96. Levi won opnieuw en ze namen afscheid zodat ze alle drie goed uitgeslapen op hun examen zouden verschijnen. Dit keer was het examen iets later gepland en Justin had niets om te klagen.

97. Het was intussen winter en er lag volop sneeuw. Toen Levi terug kwam van zijn examen met alweer een 10, raapte hij wat sneeuw bij elkaar. Op het moment dat Justin zich omdraaide gooide hij de witte bal richting zijn gezicht, maar Justin kon het nog net ontwijken.

98. Justin grijnsde. ‘Is dit jou manier om mij te feliciteren met mijn 10?’ vroeg hij lachend en hij bukte zich om een bal te rollen. Levi lachte ook. ‘Misschien.’ zei hij en gooide een nieuwe sneeuwbal.

99. Levi en Justin voelde zich allebei weer even helemaal kind en renden door de sneeuw om elkaars sneeuwballen te ontwijken. Plots voelde Justin hoe een harde bal zijn borst raakte.

100. ‘Hé, ik dacht dat we alleen maar mis gooide!’ riep hij verontwaardigd. Levi bleef verbaasd staan. ‘Dat was niet mijn sneeuwbal.’ zei hij verbaasd. Justin keek hem verbaasd aan.

101. Plots hoorden ze een zacht gegrinnik naast zich. Ze keken allebei verbaasd in de richting van het geluid en zagen Tara met een grote grijns op haar gezicht in de sneeuw staan.

102. Ze bleven nog een tijdje doorgaan met hun gevecht, maar al snel kregen ze het koud. Justin en Levi liepen naar het cafetaria voor hun lunch.

103. ‘Hoe kennen jij en Tara elkaar eigenlijk?’ vroeg Levi na een paar seconden van stilte. Justin legt zijn vork even neer. ‘Je weet dat haar vader een belangrijk man is in Belladonnabaan?’ Levi knikte, dat wist hij maar al te goed.

104. ‘Mijn moeder en de vader van Tara zijn al heel lang zakenpartners. Als kleine kindjes speelden we al samen als onze ouders aan het werk waren.’ legde Justin uit. Hij vertelde over zijn kindertijd en Levi luisterde aandachtig.

105. Het verhaal van Justin deed hem denken aan hem en Julie. Hij had graag gewild dat hij afscheid van haar had kunnen, of dat ze samen met hem had kunnen studeren, maar hij kon haar niet in gevaar brengen en studeerde hij helemaal alleen.

106. Halverwege de winter ontmoette hij een nieuwe, bijzondere vriend. Hij kwam net uit college toen een raar, zwart wit dier voor het studentenhuis stond. Hij liep voorzichtig naar de pinguïn toe en aaide het dier over zijn kop.

107. De pinguïn liep weg en begon rondjes te rennen om de grote sneeuwbal. ‘Wil je dat ik een sneeuwpop maak?’ vroeg Levi verbaasd. De pinguïn bewoog zijn hoofd omhoog en omlaag en Levi vatte dat op als ‘ja’.

108. Een half uur later keek hij tevreden naar de sneeuwpop. Het was geen alledaagse sneeuwpop, maar Levi was toch tevreden. ‘Wat vind jij ervan, kleine vriend?’ vroeg hij, maar toen hij om zich heen keek, was de pinguïn verdwenen.

109. De rest van de winter zag hij de pinguïn niet meer en toen hij het verhaal aan Justin vertelde lachte die hem uit. Toch wist hij zeker van wat hij gezien had.

110. Hun laatste examen van het tweede jaar kwam steeds dichterbij. ‘Ik ga naar bed, als ik het nu niet ken lukt het echt nooit meer.’ zei Levi en hij schoof zijn stoel naar achteren.

111. De volgende ochtend kwamen ze allebei weer met een 10 terug. Justin had al de hele ochtend een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Wat is er met jou aan de hand?’ vroeg Levi dan ook nadat hij het goede nieuws vertelt had. Justin lachte. ‘Laten we naar je kamer gaan, dan leg ik het allemaal uit.’

112. Levi keek hem verbaasd aan, maar liep toen toch naar binnen, naar zijn kamer. ‘Dus? Wat is er aan de hand?’ vroeg hij zodra Justin naast hem zat.

113. Justin keek hem stralend aan. ‘Ik ben verliefd.’ Levi keek hem stomverbaasd aan en Justin lachte. ‘Ze heet Sandra en ze woont hier in het studentenhuis.’ vertelde hij.

114. ‘Toen jij gisterenavond vertrok bleef ik nog even zitten. Ze kwam stilletjes naast me zitten en ik had het eerst niet eens door, maar toen ze zachtjes zuchtte omdat het niet lukte met haar opdracht keek ik op.’

115. ‘Ik hielp haar met haar opdracht en we raakte aan de praat. Ze is echt de mooiste en liefste vrouw die ik ooit heb ontmoet. Ik begrijp niet waarom ik haar nooit eerder heb gezien.’ zuchtte Justin.

116. Justin ging verder. ‘Ze vond mij ook leuk en vlak voor we afscheid namen zoende ze me. Het was echt het beste en mooiste wat me ooit is overkomen.’ eindigde Justin zijn verhaal met een grote lach op zijn gezicht.

117. ‘Ik ben echt blij voor je.’ zei Levi en hij keek zijn vriend aan. Justin had nog steeds zijn glimlach op zijn gezicht geplakt. ‘Ik ben echt heel blij voor je.’

118. Justin knikte. ‘Bedankt.’ ‘Ik ben benieuwd welk meisje mijn beste vriend zo gek heeft gekregen.’ zei Levi. ‘Ik zou haar graag eens willen ontmoeten.’ Justin stompte hem op zijn schouder. ‘Dat kan geregeld worden.’

119. En zo liep Levi een week later door de straten van Belladonnabaan. Hij liep naar een klein cafeetje waar hij samen met Justin en Sandra had afgesproken.

120. Hij stapte naar binnen en keek even om zich heen. Zijn blik viel al snel op een tafeltje waar een man en een vrouw zaten te wachten. Hij herkende zijn vriend in de man en liep naar het tafeltje.

121. Hij schoof een van de stoelen naar achteren en ging zitten. ‘Hoi, ik ben Sandra.’ zei de vrouw tegenover hem en stak haar hand uit. Levi nam de hand vriendelijk aan. ‘Ik ben Levi.’

122. ‘Leuk je te ontmoeten.’ zei Sandra. Nu zei Justin pas iets. ‘Dit is dus de vrouw die mij het hoofd op hol heeft weten te brengen.’ zei hij lachend.

123. Levi lachte en keek naar zijn vriend. Hij zag er echt gelukkig uit. Zo had hij hem de afgelopen twee jaar nog nooit gezien. Hij glimlachte. Het was goed om hem zo gelukkig te zien.

124. Justin legde liefdevol zijn hand op die van Sandra. Elke beweging was zo vol met liefde, dat kon iedereen zien. Dit was wat iedereen zocht in zijn geliefde.

125. ‘I like the wayyou sound in the morningwe are on the phone and without a warningI realizeyourlaugh is the best sound I have ever heardI like the way I can’t keep my focusI watchyou talk youdidn'tnoticeI hear the wordsbut all I canthink is we shouldbetogether

126. Every time yousmile, I smileAnd every time youshine,I'llshineforyou

127. Woah, I’m feeling you baby Dontbeafraid to jumpthenfallJumpthenfallInto me Baby, I’mnevergonnaleaveyouSaythatyouwannabewith me tooCauseI’mgonnastaythroughit all Sojumpthenfall

128. Well, I like the wayyourhairfalls in your faceYougot the keys to meI loveeachfreckleonyour faceI’venever been sowrapped upHoney I like the wayyou’reeverything I ever wantedI had time to thinkit over and all I cansay is comeclosertake a deepbreath and jumpthenfallinto me

129. Causeevery time yousmile, I smileAnd every time youshine, I'llshineforyou.Woah, I’m feeling you baby, don’tbeafraid to jumpthenfallJumpthenfallinto meBaby, I’mnevergonnaleaveyouSaythatyouwannabewith me tooCauseI’mgonnastaythroughit all Sojumpthenfall

130. The bottom’s gonna drop out from under our feetI’ll catch you, I’ll catch youWhen people say things that bring you to your kneesI’ll catch youThe time is gonna come When you’re so mad you could cryBut I’ll hold you through the night until you smile

131. Woah, I need you babyDon’t be afraid please jump then fallJump then fall into meBaby, I’m never gonna leave youSay that you wanna be with me tooCause I’m gonna stay through it all so jump then fall.Jump then fall, babyJump then fall into me, into me

132. Every time you smile, I smileAnd every time you shine, I’ll shineAnd every time you’re hereBaby I’ll show youI’ll show you, you can jump then fallJump then fall, jump then fall into me, into me Yeah…

133. Nu bestond het semester niet alleen maar uit leuke uitjes. Er moest ook weer hard gewerkt worden aan de studie, onder andere aan de papers.

134. Gelukkig was er ook genoeg tijd voor wat afwisseling. Levi was dan vaak te vinden aan de speeltafel, maar Justin en Sandra hadden heel andere ideeën van ontspanning.

135. Op een avond zat Levi weer aan de speeltafel. Tara keek vanuit haar ooghoek hoe hij zich vrolijk liet gaan. Ze lachte onbewust om de uitdrukking op zijn gezicht.

136. Al snel verlieten de andere spelers de speeltafel. Het was al laat en ze wisten toch al wie er zou winnen. Levi bleef zitten en keek om zich heen.

137. Hij zuchtte en stond op. Alleen was er ook niets aan. Hij pakt een boek uit de boekenkast en gaat naast Tara zitten. Hij bladerde naar de bladzijde waar hij was gebleven en las verder.

138. Tara gloeide vanbinnen. Ze voelde zich warm nu Levi zo dichtbij haar zat. Ze verafschuwde elke ruimte die tussen hen in zat. Het liefste wilde ze bij hem op schoot kruipen, hem aanraken, hem kussen, maar ze bleef gewoon zitten.

139. Levi voelde zich al iets meer op zijn gemak. Tara had er net als Justin vrede mee dat hij niets over zijn verleden vertelde, al wist hij dat zij wel nieuwsgierig was.

140. Een kleine week voor hun vijfde examen zaten Justin, Sandra en Levi in het cafetaria te praten. ‘Eigenlijk is dat wel een heel goed idee.’ zei Justin en hij keek zijn vriendin aan.

141. ‘Wat is een goed idee?’ vroeg Tara die net aan kwam lopen en op de stoel naast Levi ging zitten. Ze vond het helemaal niet erg dat juist die stoel nog vrij was.

142. Levi draaide zijn hoofd naar haar toe en legde kort het plan uit. ‘Takemizu? Daar ben ik ooit met mijn vader geweest. Het is echt heel mooi daar.’

143. ‘Dus je bent er al ooit geweest?’ vroeg Sandra. Tara knikte. ‘Het is al een aantal jaar geleden en mijn vader was er vooral voor zaken, maar ik zou er graag nog eens naartoe willen.’

144. ‘Als je wilt mag je wel mee, als de anderen het tenminste goed vinden?’ Sandra en Levi knikte. ‘Natuurlijk mag je mee, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.’ zei Sandra.

145. ‘Bedankt, dat is heel aardig van jullie.’ zei Tara. ‘Mijn vader heeft nog wel wat connecties daar. Misschien kan ik hem vragen om iets voor ons te regelen. Dat is vast veel goedkoper.’

146. ‘Dat zou heel fijn zijn, zo’n reis is niet goedkoop.’ zei Levi en hij keek haar dankbaar aan. ‘Maar laten we eerst allemaal maar zorgen dat we dit semester halen, anders gaan we helemaal niet.’

147. En dus werd er de laatste week voor het examen nog hard gestudeerd. Ze hadden de beurzen immers nodig voor hun reis naar Takemizu.

148. Nadat ze hard gestudeerd hadden kwamen ze op de dag van hun examen allemaal weer terug met een 10. Tara had intussen alles geregeld voor de vakantie en ze zouden de volgende dag vertrekken.

149. De laatste dingen werden geregeld en de laatste spullen werden gepakt zodat ze allemaal klaar waren voor het vertrek.

150. Levi belde een taxi die een half uur later arriveerde. Ze pakten alle koffers en gingen richting het vliegveld waar ze het vliegtuig namen naar Takemizu.

151. Ze hadden via de vader van Tara een hotel gevonden en terwijl Tara, Sandra en Justin alle spullen uit de auto haalde, liep Levi naar binnen om in te checken.

152. Verbaasd keek hij naar het gastenboek. Ze hadden toch 3 kamers gereserveerd? ‘Is er een probleem meneer?’ vroeg de receptionist ongeduldig. ‘Ik dacht dat we drie kamers hadden gereserveerd.’

153. De man zuchtte en pakte het gastenboek. ‘Dit zijn de enige kamers die nog vrij zijn. Het is dit of niets.’ Intussen kwam Tara ook naar binnen. ‘Is er iets?’ vroeg ze. Levi draaide zich om. ‘We hadden toch 3 kamers gereserveerd?’ vroeg hij, maar Tara schudde haar hoofd. ‘Had ik dat niet verteld? Er waren nog maar 2 tweepersoonskamers.’

154. Levi keek haar verbaasd aan, maar tekende het gastenboek toch. Samen met Justin en Sandra verkenden ze hun hotelkamer. ‘We kunnen toch best een kamer delen.’ stelde Tara voor. ‘Of wil je liever bij Justin en Sandra gaan liggen?’ voegde ze er lachend aan toe. Levi knikte. Het kon niet anders.

155. ‘Ik ga even de rest van het hotel bekijken.’ zei hij en liep de kamer weer uit. Hij moest toegeven dat de omgeving echt prachtig was. Bij de theetafel liet hij zich op zijn knieen zakken en schonk een kopje thee in.

156. Al snel kwam er iemand langs hem zitten. Hij hoefde niet te kijken wie het was. ‘Ik denk niet Justin en Sandra ons missen. Volgens mij hebben ze het heel druk samen.’ zei ze en nam een slokje van haar thee.

157. ‘Auw, dat is warm. Dat had ik moeten weten van de vorige keer.’ zei ze en lachte naar hem. ‘Ben jij eigenlijk al ooit eerder in Takemizu geweest?’ vroeg ze nieuwsgierig.

158. Levi schrok van die vraag, maar hij probeerde het te verbergen. Hij schudde zijn hoofd, want hij vertrouwde zijn stem niet. Hij was wel ooit eerder in Takemizu geweest, hij was hier voor het laatst samen met zijn ouders.

159. Marjolein en Julian waren allebei al hun eigen weg gegaan, maar hij had nooit afscheid willen nemen van zijn familie. Uiteindelijk hadden zijn ouders toch voorgesteld om apart verder te gaan. Hij moest zijn eigen weg gaan. Met pijn in zijn hart had hij afscheid genomen.

160. Dat was allemaal hier, in Takemizu. Het was de laatste keer dat hij zijn ouders zag. Hij had gedwongen afscheid moeten nemen. Hij had zijn ouders achter zich gelaten en nooit meer omgekeken.

161. Hij wist dat zijn vader en moeder zich groot hielden. Ze wilden het beste voor hem, maar hij had zich nooit voor kunnen stellen dat ze dit bedoelden. Hij was gelukkig met zijn familie en nu was het allemaal weg.

162. Toch besefte hij tijdens deze vakantie meer dan ooit dat hij er ook iets voor terug had gekregen, namelijk vrienden. Misschien was dit wat zijn ouders wilden.

163. Tara schoof een stoel bij de tafel. ‘De douche is echt heerlijk.’ zuchtte ze. ‘Wat gaan we vanavond doen?’ vroeg ze en keek Levi aan. ‘Dat zijn we nu aan het overleggen.’

164. ‘Ik weet nog wel een leuk tentje van toen ik hier met mijn vader was.’ zei Tara. Ze vertelde over de warmwaterbronnen en de anderen waren meteen enthousiast.

165. Ze gingen samen aan de bar zitten waar net genoeg stoelen waren voor hen alle vier. Ze bestelden een van de specialiteiten van het kleine restaurantje en wachtten op hun eten.

166. Levi merkte al snel dat het eten met stokjes niet zo makkelijk ging als hij had gedacht. Gelukkig was hij niet de enige, want hij zag dat Justin naast hem ook met de houtjes zat te stoeien.

167. Na het eten was het tijd voor wat ontspanning. Levi en Tara kiezen voor een heerlijke, ontspannende massage. Volgens de masseuses was dit ook een van de specialiteiten van het gebied.

168. Justin en Sandra kozen ervoor om te relaxen in een van de vele warmwaterbronnen. Sandra liet zich lekker onderuit zakken in het warme water en sloot haar ogen. Ze merkte niet dat Justin veel meer gespannen was.

169. De volgende ochtend was Levi de laatste die wakker werd. Het andere bed in zijn kamer was al leeg en hij hoorde Tara zachtjes onder de douche zingen. Hij klopte op de deur van Sandra en Justin, maar hij kreeg geen reactie.

170. Verbaasd kleedde hij zich aan en ging aan de tafel in de kleine woonkamer zitten. ‘Goedemorgen.’ zei Tara vrolijk toen ze de kamer in kwam. ‘Goedemorgen.’ antwoordde Levi beleefd.

171. Tara kwam bij hem aan tafel zitten. ‘Weet jij waar Sandra en Justin zijn?’ vroeg Levi zodra ze zat. Hij kon zich niet herinneren dat Justin iets had gezegd over een eventueel uitje.

172. Tara schudde haar hoofd. ‘Toen ik wakker werd waren ze al weg. Maar maak je geen zorgen. Ik ken Justin lang genoeg, die twee lopen echt niet in zeven sloten tegelijk.’ stelde ze Levi gerust.

173. ‘Nu ze ons toch samen hebben achtergelaten kunnen wij net zo goed ook iets leuks gaan doen.’ zei ze en keek hem vrolijk aan. Levi keek haar verbaasd aan. ‘Wat had je in gedachten?’

174. Tara nam hem met een geheimzinnige blik mee. Bij een klein parkje bleven ze staan. ‘En wat gaan we hier nu doen?’ vroeg Levi verbaasd. Tara keek hem met een veelbetekende blik aan.

175. Ze nam hem nog iets verder mee. In een van de kleine huisjes stond een mahjongtafel en ze namen samen plaats om mee te doen met het spelletje.

176. ‘Bedankt, ik heb een heel leuke middag gehad.’ zei Levi na een paar spelletjes. Tara lachte. ‘Zie je nu wel dat ik best weet hoe ik je kan vermaken.’

177. Levi lachte. ‘Zo moeilijk was dat niet. Iedereen weet dat spelletjes mijn zwakte zijn, maar toch heel erg bedankt.’ Tara knikte. ‘Justin en Sandra zullen nu wel weer terug zijn. Ik ga een taxi bellen.’

178. Terwijl Tara een taxi belde, liep Levi nog even naar het kleine wenstempeltje. Hij wist niet of hij hierin moest geloven, maar hij pakte toch een muntje uit zijn zak.

179. ‘Laat ze alsjeblieft veilig zijn.’ fluisterde hij zachtjes en met gesloten ogen gooide hij het muntje in de kleine put voor hem.

180. Hij hoorde een vreemd geluid en opende zijn ogen. Een vreemde, groene gloed steeg op uit de put waar hij zojuist zijn muntje in had gegooid. Hij deed verbaasd een stap achteruit.

181. Hij rende naar de telefoonpaal, maar Tara was nergens te vinden. Toen hij langs een van de kleine hutjes liep zag hij haar bij een van de souvenirrekken staan.

182. ‘Je hebt zeker nog geen taxi gebeld?’ vroeg hij en Tara schudde haar hoofd. ‘Vrouw en shoppen. Je kent het wel.’ zei ze en gaf het geld aan de caissière. ‘Bovendien is een souvenir voor thuis altijd leuk.

183. In het hotel was nog steeds gen spoor van Justin en Sandra te bekennen. Levi en Tara liepen weer naar de theetafel en dronken samen een kopje thee. ‘Pas op, het is heet.’ waarschuwde hij haar.

184. ‘Ze kunnen niet nog veel langer wegblijven.’ zei hij en nam een slokje van zijn thee. Op dat moment kwamen Justin en Sandra hand in hand de trap op. ‘Hallo.’ zei Justin vrolijk en Levi sprong op.

185. ‘Waar hebben jullie in hemelsnaam gezeten?’ vroeg hij toen hij voor zijn vriend en diens vriendin stond. ‘Jullie zijn de hele dag weg geweest!’

186. ‘Rustig maar. We hadden misschien een briefje achter moeten laten, maar we waren de tijd een beetje vergeten.’ zei Justin met een grijns en Levi keek hem argwanend aan.

187. Sandra nam het woord over. ‘Het was echt geweldig.’ zei ze enthousiast. ‘We waren in de zentuin en het was echt super mooi en romantisch en’ ze wachtte even. ‘hij heeft me ten huwelijk gevraagd.

188. Levi en Tara keken haar allebei met grote ogen en open mond aan. Sandra gebruikte de ontstane stilte om te vertellen over die ochtend.

189. ‘Justin wekte me vanochtend al heel vroeg. Jullie sliepen allemaal nog, maar hij nam me dus mee naar de zentuin. Ik merkte onderweg al wel dat hij heel erg gespannen was, maar ik heb er niets van gezegd.’

190. ‘Pas toen hij op zijn knieën ging wist ik waarom hij zo gespannen was. Het was echt zo romantisch. Ik zei meteen ‘ja’.’ besloot ze haar verhaal en liet trots de fonkelende ring om haar vinger zien.

191. ‘Wow, dat is zo romantisch.’ zuchtte Tara toen Sandra klaar was met vertellen. ‘Ik wist niet dat je dat in je had Justin.’ zei ze plagend. Justin grijnsde. ‘Er is wel meer dat jij niet weet.’

192. Nu pas leek Levi te ontwaken uit zijn verbazing. ‘Gefeliciteerd.’ zei hij en omhelsde zijn beste vriend. Hij was oprecht blij voor hem. Justin had in Sandra echt de liefde van zijn leven gevonden.

193. Ze besloten om die avond in de hotelkamer te blijven. Justin en Sandra hadden genoeg aan elkaar en besteden verder nergens aandacht aan. Levi bestelde voor hen allemaal roomservice.

194. ‘Het komt er zo aan.’ zei hij en ging bij Tara aan de tafel zitten. Tara keek naar het verliefde stel op de bank en Levi volgde haar blik. ‘Die hebben echt alleen oog voor elkaar.’

195. ‘We kunnen echt alles zeggen zonder dat ze het merken. Zo heeft Justin stinkvoeten.’ zei hij met een lach. ‘Dat is niet waar.’ hoorde hij iemand vanaf de bank roepen.

196. De roomservice werd gebracht en Sandra en Justin lieten elkaar even los om te eten. ‘Morgen is onze laatste dag hier. Heeft iemand een idee om te gaan doen?’ vroeg Tara onder het eten.

197. ‘Ik wil nog wel wat meer van de omgeving zien.’ zei Sandra en Tara lachte. ‘Misschien moet je dan eerst eens proberen om je ogen los te maken van je verloofde.’

198. Levi negeerde de opmerking van Tara. ‘Ik ben het wel met Sandra eens. Ik heb gisteren met de reisleider gesproken en ze hebben hier heel veel leuke excursies.’

199. Justin knikte goedkeurend. ‘Dat lijkt me wel iets. Is iedereen het daar mee eens?’ Sandra en Tara knikte. ‘Mooi. Dan wordt het dus een excursie.’

200. Die avond trokken Sandra en Justin zich terug in hun kamer om hun nieuwe verloving op hun eigen manier te vieren.

201. Levi ruimde de spullen van het eten op en liep toen naar de kamer die hij met Tara deelde. Tara stond voor de kast en had net haar nachthemd aangetrokken. ‘Oh, sorry.’ verontschuldigde Levi zich.

202. Tara draaide zich om naar Levi en ze schudde haar hoofd. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je hebt me toch al vaker zo gezien.’ zei ze vriendelijk.

203. Levi knikte. ‘Nogmaals bedankt voor vandaag. Ik vond het erg gezellig.’ ‘Graag gedaan. Ik vond het zelf ook heel erg gezellig.’ antwoordde Tara.

204. Tara aarzelde even en Levi trok zijn wenkbrauw op. ‘Wat wil je vragen?’ vroeg hij en Tara grijnsde. ‘Ben ik zo doorzichtig?’ Levi lachte. ‘Het is best duidelijk dat je ergens mee zit. Wat wil je vragen?’

205. ‘Ik weet dat je het waarschijnlijk liever niet wil zeggen, maar ik vraag het toch. Ik vroeg me af of je ooit een vriendin hebt gehad.’ zei ze en Levi verstijfde. Hij dacht aan Julie en hoe hij haar achter had moeten laten. ‘Je weet dat ik liever niet over mijn verleden praat.’ zei hij bijna fluisterend.

206. Tara knikte. ‘Maar misschien ben ik je dit antwoord wel schuldig na vandaag.’ vervolgde Levi. ‘Ja, ik heb ooit een vriendin gehad. Ik weet dat je nu meer wil weten en ik zou het je graag willen vertellen, maar het kan niet.’ Tara haalde haar schouders op. ‘Het geeft niet. Ik houd wel van mysterieuze jongens.’ zei ze met een knipoog en kroop haar bed in.

207. Levi keek haar verbaasd na, maar Tara had haar rug naar hem toegedraaid. Wat bedoelde ze met die opmerking. Hij kon er met zijn hoofd niet bij. Hij zuchtte en liep naar de kast om zijn pyjama aan te trekken.

208. De volgende ochtend ontbeten ze samen en toen regelde Levi de geplande excursie. Hij voelde de ogen van Tara op zijn rug gericht, maar hij deed alsof hij het niet merkte. Hij wist nog steeds niet wat ze de afgelopen avond had bedoelt.

209. Al snel kwam er een helikopter overvliegen. Levi, Justin en Sandra keken verbaasd op toen de helikopter voor het hotel landde. Tara was de eerste die naar de helikopter toe liep. ‘Is die voor ons?’ stamelde Sandra. Tara grijnsde. ‘Wat dacht je dan?’

210. Een paar uur later landde de helikopter opnieuw voor het hotel. De excursie was elke cent meer dan waard geweest. Tara was de laatste die uit de helikopter sprong. Met een geheimzinnige blik liep ze naar de stoeprand om te wachtten tot de helikopter weg vloog.

211. Ze liep naar Levi en zorgde dat ze buiten gehoor afstand waren. Ze boog zich naar hem toe. ‘Je raadt nooit wat ik net heb gevonden.’ fluisterde ze en Levi trok opnieuw zijn wenkbrauw op.

212. Tara haalde een kleine kaart uit haar zak. ‘Wat dacht je ervan om samen het gebied te verkennen.’ Levi twijfelde zichtbaar. ‘Je kan natuurlijk ook hier blijven bij Justin en Sandra.’ zei Tara en ze wees naar het verliefde stelletje.

213. Levi twijfelde even, maar gaf toen toch toe. Justin en Sandra zouden hem waarschijnlijk toch niet missen en ze hadden nog genoeg tijd voor ze weer zouden vertrekken. Ze volgden de kaart en kwamen uit bij een klein tempeltje.

214. ‘Wow.’ fluisterde Levi en hoewel ze het niet zou toegeven, keek Tara ook haar ogen uit. Ze liepen naar het tempeltje toe en plots zagen ze een oude man zitten. Verbaasd liepen ze naar de man toe. ‘Meneer?’ vroeg Levi, maar de man reageerde niet.

215. Tara keek Levi aan. ‘Wat een rare vent. Laten we gaan.’ Levi schudde zijn hoofd. ‘Laten we een kopje thee met hem drinken.’ Tara keek hem verbaasd aan, maar ging toch naast hem zitten aan de theetafel. De oude man volgde hen al snel, maar na een paar minuten stond hij toch op en Levi volgde hem. ‘Wat doe je?’ vroeg Tara verbaasd terwijl Levi de man na deed.

216. ‘Volgens mij wil hij dat ik hem na doe.’ fluisterde Levi in de hoop dat de man het niet zou horen. De man gebaarde naar de grond en Levi ging zitten.

217. De man begon een verhaal te vertellen en Tara stond nieuwsgierig op. ‘Wat zegt hij?’ fluisterde ze, maar Levi wuifde haar weg. ‘Stil.’ fluisterde hij en luisterde verder naar het verhaal van de oude, wijze man.

218. De man besloot zijn verhaal en verdween in een wolk rook. Levi en Tara keken verbaasd naar de plek waar de man zojuist stond. ‘Niet te geloven dat hij je een sprookje begon te vertellen.’ mompelde Tara. Levi keek haar aan. ‘Het was geen sprookje. Het was een prachtig verhaal. Volgens mij ging het over trouw, vergeving en misschien ook over liefde.’ fluisterde hij.

219. Tara en Levi keerden terug naar het hotel waar Sandra en Justin hen al op stonden te wachtten om terug te keren. Een paar weken later zaten ze al weer helemaal in het ritme van hun studie.

220. Justin liet zijn verloofde los. ‘Je bent echt het beste wat me ooit is overkomen.’ fluisterde hij. Sandra lachte. ‘Hetzelfde geldt voor jou.’ fluisterde ze terug, bang om het moment te verpesten.

221. Een paar minuten later liet Justin zijn verloofde weer los en Sandra keek op de klok. ‘Sorry, maar je moet me nu echt laten gaan.’ zei ze en rende naar de deur, naar haar college.

222. Er waren ook weer genoeg momenten waarbij er hard gestudeerd werd. Levi kon het verhaal van de wijze man maar niet uit zijn hoofd zetten. Plots keek hij met heel andere ogen naar Tara.

223. Gelukkig had hij tijdens zijn diensten tijd om over de dingen na te denken zonder dat hij gestoord werd. Tijdens zijn dienst stoorde zelfs Tara hem niet voor een onbelangrijke vraag.

224. Gelukkig kwamen de examens ook steeds dichterbij en had hij genoeg anderen dingen aan zijn hoofd. Hij stortte zich weer op zijn studie om zijn hoge punten te behouden.

225. Toch was er voor Sandra en Justin nog één belangrijk ding wat ze naast hun studie moesten doen. ‘Ze vinden je vast net zo geweldig als ik.’ fluisterde Justin bemoedigend tegen zijn verloofde.

226. ‘Dat moeten we nog zien.’ hoorden ze een strenge stem achter hen zeggen. ‘Mam, wat leuk dat je er bent.’ zei Justin en hij negeerde haar opmerking. Sandra stapte op zijn vader af. ‘Leuk u te ontmoeten.’ zei ze beleefd.

227. Jamai Crone nam haar hand vriendelijk aan. ‘Insgelijks.’ zei hij. Toen richtte Marilou zich naar Sandra. ‘Dus jij bent het meisje die mijn zoon het hoofd op hol brengt.’ zei ze. Sandra zocht hulp bij Justin. Hij knikte en Sandra stak haar hand uit. ‘Ik ben Sandra.’

228. ‘Goedenavond meneer en mevrouw Crone.’ zei Tara beleefd. Zij en Levi kwamen net terug van college. ‘Goedenavond Tara.’ zei Marilou. ‘Hoe is het met je?’ ‘Prima, dank u.’ zei ze en nam Levi mee naar binnen.

229. ‘Laten we naar mijn kamer gaan.’ zei Levi en Tara volgde hem. ‘Mevrouw Crone lijkt je wel aardig te vinden.’ zei hij en ging op de witte bank in zijn kamer zitten. Tara volgde zijn voorbeeld.

230. ‘Mijn vader en mevrouw Crone zijn al heel lang zakenpartners. Justin en ik speelden altijd samen als onze ouders aan het werk waren.’ legde ze uit. Levi knikte. ‘Dat vertelde Justin al.’

231. ‘Denk je dat ze het goed opnemen? Mevrouw Crone leek niet erg blij te zijn met Sandra.’ vroeg Levi. Tara haalde haar schouders op. ‘Ik heb werkelijk geen idee. Het is een harde vrouw, vooral als het op haar zoon aankomt.’

232. In de kamer daarnaast hadden Jamai en Marilou Crone plaats genomen op de kleine bank in de kamer van Justin. ‘Wat is de reden dat we hier zijn?’ Marilou kwam meteen ter zaken.

233. Sandra en Justin hadden plaats genomen op het bed. Sandra had haar voeten op het bed getrokken en nestelde zich tegen Justin aan.

234. Vanachter zijn lichaam keek ze naar de personen op de bank. Marilou keek van Justin naar haar en weer terug. Haar strenge gezicht maakte Sandra een beetje ongemakkelijk. Ze kon zich amper voorstellen dat dit de moeder van Justin was.

235. Sandra stootte Justin zachtjes aan met haar elleboog. ‘Ik heb…’ begon Justin. ‘Sandra en ik gaan trouwen.’ zei hij en keek vol verwachting naar zijn ouders. Sandra daarentegen keek niet naar de personen tegenover haar op de bank, maar naar het gezicht van haar geliefde.

236. Marilou keek haar zoon ontzet aan. ‘Trouwen?’ vroeg ze verbaasd. ‘Trouwen, zoals in ja zeggen tegen elkaar, elkaar eeuwige trouw beloven?’ Justin knikte. ‘Met haar?’ vroeg Marilou nog eens en knikte naar Sandra.

237. Jamai stond op van de bank. ‘Natuurlijk met Sandra.’ zei hij en hij trok zijn toekomstige schoondochter van de bank. ‘Gefeliciteerd kinderen.’ zei hij. Marilou stond ook op van de bank en omhelsde haar zoon.

238. In de kamer daarnaast was Tara opgestaan van de bank. ‘Ik kan me echt niet voorstellen dat een meisje een jongen als jou heeft laten gaan.’ zei ze en sloeg haar benen over elkaar.

239. Levi slikte. Hij twijfelde, hij wilde liever niet teveel over zijn verleden vertellen. ‘Zij heeft mij niet laten gaan, ik heb haar laten gaan. Nou, soort van. Ik moest wel, voor haar eigen bestwil.’

240. ‘Dat klinkt nog steeds onvoorstelbaar.’ zei Tara eigenwijs. Levi zuchtte. ‘Je weet dat ik liever niets vertel, voor je eigen bestwil.’ zei hij en Tara knikte. ‘Misschien vind ik dat wel heel leuk.’ zei ze en liep naar de deur. ‘Ik zie je morgen.’

241. Ook Jamai en Marilou waren inmiddels vertrokken en Justin en Sandra waren naar de kamer van Sandra gegaan. ‘Volgens mij was je moeder niet echt enthousiast.’ mompelde Sandra terwijl ze op bed ging zitten.

242. Justin haalde zijn schouders op. ‘Ze trekt wel bij. Over een paar dagen vindt ze het echt geweldig. Bovendien gaat het erom dat ik je leuk vind en daar heeft mijn moeder helemaal niets mee te maken.

243. Hij deed een paar stappen naar haar toe en legde zijn hand onder haar kind zodat ze hem aan keek. ‘Maak je er maar geen zorgen over. Ik hou van je en dat is alles wat telt.’ zei hij en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Slaap zacht.’

244. De volgende morgen was iedereen weer vroeg hun bed uit, want het was de dag van hun laatste examen van hun derde jaar. Tara zat tegenover Justin. ‘Hoe reageerden ze?’ vroeg ze.

245. Justin hoefde niet te vragen wie Tara bedoelde. ‘Mijn vader was heel enthousiast, maar dat had ik ook wel verwacht.’ zei hij en legde onder tafel zijn hand op die van Sandra.

246. Levi knikte, maar hij merkte dat Justin zijn moeder bewust niet ter sprake bracht. Hij zag ook de hand van Justin op die van Sandra. Tara daarentegen had niets door. ‘En je moeder?’

247. Justin keek naar Sandra. ‘Marilou was iets minder enthousiast, maar dat had je misschien wel kunnen raden.’ zei ze zonder blikken of blozen. ‘Maar zolang Justin en ik er blij mee zijn, komt het allemaal goed.’

248. Na die woorden was het tijd voor de groep om naar hun examen te gaan. Ze hadden het hele semester hard gestudeerd en daarom kwamen ze een paar uur later alle vier terug met een 10.

249. Het leven in het studentenhuis ging verder. Voor Levi, Tara, Justin en Sandra was het nu het laatste jaar en dat betekende dat er hard gewerkt moest worden voor hun eindexamen.

250. Gelukkig was er ook nog genoeg tijd voor anderen dingen. ‘Ik kan echt niet wachten tot ik je officieel mijn vrouw mag noemen.’ fluisterde Justin en hij legde zijn armen liefdevol om haar schouders.

251. Het verliefde stelletje verloor zoals altijd het besef van alles om hen heen. ‘Eh, moet je je verloofde niet eens naar college laten gaan. Ze is al een paar minuten te laat.’ zei Levi lachend toen hij langs liep.

252. Justin zuchtte. ‘Misschien is dat wel het besten.’ zei hij en na een laatste kus vertrok Sandra naar college. Justin en Levi liepen naar de kamer van Justin. ‘Je bent echt gelukkig met haar, hé?’ vroeg Levi en liet zich op de bank vallen.

253. Justin grijnsde. ‘Ja, zij is echt de ware voor mij.’ zei hij. Het bleef een paar minuten stil en allebei de mannen waar verdiept in hun eigen gedachten. ‘Mis jij dat eigenlijk nooit?’ vroeg Justin plotseling.

254. Levi’s gezicht betrok, maar hij zei niets. Justin keek hem aan en hij besloot toch maar te antwoorden. ‘Je weet dat het ingewikkeld is.’ zei Levi, de vraag ontwijkend.

255. ‘Dat weet ik.’ zei Justin. ‘Maar er zijn hier genoeg meisjes die je leuk vinden. Kijk maar naar Tara.’ ‘Tara?’ Justin knikte. ‘Die meid vindt je al heel lang leuk. Dat zie je met je ogen dicht.’

256. ‘Waarom vraag je haar niet eens mee uit? Ik weet zeker dat ze dat geweldig zou vinden.’ zei Justin en keek weer naar Levi. Die haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’ Justin lachte. ‘Probeer het gewoon eens.’

257. Een uur later stond Levi in het kleine cafetaria. Tara zat aan een van de tafeltjes met haar rug naar hem toe. Hij twijfelde. De woorden van Justin spookten door zijn hoofd, maar hij wist niet of hij de raad van zijn vriend op moest volgen.

258. Hij nam een besluit en liep met snelle passen naar de tafel. ‘Goedemorgen.’ zei hij. ‘Vind je het erg als ik even bij je kom zitten?’ vroeg hij beleefd. ‘Natuurlijk niet.’ zei Tara en Levi schoof de stoel naar achter.

259. Levi wachtte even en keek hoe Tara haar pannenkoek at. ‘Ik wilde je eigenlijk wat vragen.’ bracht hij uiteindelijk verlegen uit. ‘Zou je het leuk vinden om vanavond met mij eh uit te gaan?’

260. Het leek of Tara’s hart even bleef stil staan. Ze vergat bijna te ademen en toen ze haar stem terug vond had ze moeite om iets uit te brengen. ‘Natuurlijk.’ zei ze en ze was blij dat ze de woorden kon vinden.

261. Levi knikte. ‘Ok, dat is mooi.’ zei hij. ‘Dan zie ik je vanavond.’ Tara knikte. ‘Dan zie ik je vanavond.’ herhaalde ze de woorden. Levi stond op en liep weg. Misschien had Justin wel gelijk.

262. Die avond stonden Tara en Sandra in de kamer van Tara. Tara had haar kledingkast helemaal onderste boven gehaald en uiteindelijk een jurkje gevonden wat geschikt genoeg was voor deze avond.

263. Tara draaide zich naar Sandra toe. ‘Kan dit een beetje?’ vroeg ze onzeker. Sandra lachte. ‘Dat heb je nu al vijf keer gevraagd. Het staat je echt geweldig. Hij is echt gek als hij hier niet voor valt.’

264. Tara twijfelde nog steeds en ging op het krukje zitten. ‘Misschien moet ik iets met mijn haar doen.’ zei ze twijfelend en pakte wat plukjes haar tussen haar vingers. Sandra zuchtte.

265. Een paar kamers verder stonden Justin en Levi ook te praten. ‘Gewoon rustig blijven. Ze zal je echt niets doen. Je moet gewoon een leuke avond hebben en wat er daarna gebeurd zien we dan wel weer.’

266. Levi zuchtte. ‘Je weet dat ik dat niet kan.’ zei hij en Justin knikte. ‘Dan probeer je het nu toch maar. Je kan zo’n leuk meisje echt niet zomaar laten lopen.’ zei hij en duwde Levi de deur uit. ‘Succes!’

267. Een klein uurtje later zaten Levi en Tara in een klein restaurantje vlak buiten de campus. De ober had net de menukaart gebracht en ze keken er allebei ingespannen naar.

268. ‘Weet jij al wat je wilt?’ vroeg Tara na een hele tijd van stilte. Ze had geen woorden nodig, de aanwezigheid van Levi was al genoeg, maar ze was bang dat hij anders weg zou lopen.

269. Levi schudde zijn hoofd. ‘Ik denk dat ik maar voor de specialiteit van de dag ga.’ zei hij en legde zijn menukaart op tafel. ‘Dan doe ik hetzelfde.’ zei Tara en ze legde haar kaart op die van Levi.

270. ‘Wat mag het zijn?’ vroeg de serveerster opgewekt. Levi draaide zich zenuwachtig naar haar toe. ‘Twee keer de specialiteit van de dag, graag.’ zei hij. ‘Komt eraan.’ antwoordde de serveerster en verdween weer.

271. Niet veel later werd het eten geserveerd. ‘Smakelijk eten.’ zei Levi en nam een hap van het eten. Zijn gedachten schoten alle kanten op. Hij moest iets zeggen, maar wat?

272. Uiteindelijk vond hij toch iets om te zeggen. ‘Je ziet er prachtig uit.’ zei hij en keek haar vriendelijk aan. Hij meende wat hij zei. Hoewel het hem nooit was op gevallen had ze een prachtig gezicht.

273. Tara begon te stralen. ‘Bedankt.’ zei ze. ‘Hetzelfde geldt voor jou.’ Levi grijnsde. ‘Als ik geweten had dat jij je zo uit zou dossen, dan had ik ook iets anders aangedaan.’ zei hij beschaamd.

274. Vanaf dat moment kwam het gesprek tussen de twee meer op gang. Levi dacht niet meer aan alles wat er was gebeurd. Hij was hier nu met Tara en dat was alles wat telde. Hij bestelde een fles champagne en samen toastten ze op de avond.

275. Na het eten verlieten ze hun tafeltje en namen plaats bij de openhaard. Het vuur brandde zwak, maar het gaf toch een romantische sfeer in de hele kamer.

276. Levi aarzelde een paar tellen, maar schoof toen toch dichter naar Tara toe. Hij sloeg zijn arm om haar schouder. Hij moest toegeven dat het goed voelde. Ook Tara was blij met de aanraking. Het stallende gevoel in haar werd alleen maar groter.

277. Ze draaide haar lichaam naar Levi toe. Zijn groene ogen leken haar aan te trekken en ze kroop voorzichtig op zijn schoot. Hij verroerde zich niet, maar keek alleen maar naar haar prachtige gezicht.

278. Zonder dat hij het besefte, drukte Tara haar lippen zachtjes op die van hem. Hij voelde zich warm worden onder de aanraking, al was hij nog zo klein. Hij trok haar nog iets dichter naar zich toe.

279. Toch maakte Tara zich na een paar seconden los van zijn lippen. Hij voelde zich teleurgesteld. Hij had gewild dat het nog veel langer door zou gaan. ‘Ik geloof dat ik verliefd op je ben.’ fluisterde ze.

280. Levi verstijfde plotseling. Plots kwam heel zijn besef weer terug. Hij schoof een stukje bij Tara vandaan en ze keek hem verbaasd aan. Haar prachtige ogen geschokt, maar toch nog steeds vol liefde.

281. Ze voelde zich teleurgesteld. Eindelijk leek hij dezelfde gevoelens voor haar te voelen, maar dat leek nu allemaal verdwenen. ‘Ik ga denk ik maar een taxi bellen. Het is al laat.’ stamelde Levi.

282. De hele rit in de taxi zeiden ze niets. Levi voelde zich alleen met zijn gedachten tot de taxi stopten voor het studentenhuis. Tara bleef aarzelend op de stoep staan. ‘Nou, dan zie ik je morgen weer.’ stamelde Levi.

283. Tara hield hem tegen. ‘Ik moet het weten.’ zei ze. ‘Voel jij hetzelfde voor mij als ik voor jou?’ vroeg ze. Levi aarzelde. Hij was nooit goed geweest in liegen en hij kon dit echt niet ontkennen. Hij knikte.

284. ‘Het spijt me. Ik weet het even niet meer. Het is…’ Tara legde haar vinger op zijn lippen. ‘Zeg maar niets. Ik weet dat het ingewikkeld is, maar ik heb je al vaak genoeg verteld dat me dat niets uit maakt. Ik ben verliefd op je en dat is alles wat telt.’

285. Nu legde Levi zijn vinger op haar lippen. Verbaasd sloot Tara haar mond. Levi boog zich voorzichtig voorover. Ze voelde zijn adem dichterbij komen, maar ze deed niets tot zijn lippen die van haar raakte.

286. In een van de kamers in het studentenhuis was het ook heel gezellig. ‘Hoe denk je dat Tara en Levi het eraf brengen?’ vroeg Sandra en legde haar handen op de schouders van Justin.

287. Justin haalde zijn schouders op. ‘Ik heb werkelijk geen idee. Met Tara zit het wel goed, maar bij Levi heb ik geen idee.’ zei hij en kuste haar. ‘Laten we maar gaan slapen, dan zie we het morgen wel.’

288. Hij wilde zich omdraaien, maar Sandra hield hem tegen. Ze wees naar buiten. ‘Kijk!’ riep ze en wees naar twee gestalten in de donkere nacht. Justin grijnsde. ‘Ik wist wel dat hij naar me zou luisteren.’ zei hij met een lach. ‘Die twee zijn echt voor elkaar gemaakt.’

289. Levi glimlacht lichtjes. Dat waren de goede tijden, maar hij wist intussen uit ervaring dat goede tijden niet eeuwig kunnen voortduren. Zijn eigen leven was daar het bewijs van.

290. Hij zucht. Hij merkt nu pas hoe moe hij eigenlijk was. Hij heeft geen idee hoe laat het is en hoe lang hij al over het strand loopt. Hij laat zich onderuit zakken en laat zijn hoofd het zand raken. Al snel vallen zijn ogen dicht en bevindt hij zich in een droomloze slaap.

291. Wat Levi niet verwacht, is dat hij niet de enige op het strand is. Een ander gestalte loopt met snelle, vastberaden stappen over het strand. Haar hakken raken het zand nauwelijks. Ze gaat recht op haar doel af.

292. Ze kijkt naar het roerloze lichaam en blijft staan. Ze kijkt naar zijn gezicht. Het ziet er zo lief, zo vredig uit. Wie kon hem nu niet lief hebben. Ze snuift. Zij weet wel bezig. Het gezicht kan er misschien nog zo lief uitzien, zij weet wel beter.

293. Ze hurkt neer en buigt zich over het lichaam. Ze strijkt een plukje krullend, oranje haar uit zijn gezicht. Ze zucht en kijkt naar het water dat zijn voeten net niet raakt. ‘Jij bent nog niet van me af, Levi Wander. Let op mijn woorden.’ fluisterde ze en boog zich nogmaals over het lichaam.

294. Dit was het eerste hoofdstuk van A WanderingRound Robin Legacy door mij geschreven. Ik wil hoofdstuk 2 zo snel mogelijk klaar hebben, maar tot die tijd vind ik het erg leuk om berichtjes van jullie te krijgen. X Sandra