Mais conteúdo relacionado
сургамжит өгүүллэг
- 1. Эхийн хайр.
“Би хүүхдээ харж болох уу” гэж дөнгөж нярайлсан эх асуулаа. Түүнд өлгийтэй
хүүхдийг өгөхөд баярлаж хөөрсөн эх сайтар харахын тулд өлгийг нь задлаад
цочирдсондоо юу гэж хэлэхээ ч мэдсэнгүй. Эх үрийг харж байсан эмч нүүр буруулан
цонхоор харан зогслоо. Хүүхдийн чих байхгүй байлаа...
Хүүхдэд үзлэг хийхэд сонсох чадвар нь хэвийн, харин харагдах эрхтэн байхгүй
гэж оношилжээ. Түүнээс хойш он жил урссаар хүү нь том болж сургуульд оров. Нэг
өдөр сургуулиасаа хар хурдаараа гүйж ирээд ээждээ наалдан гомдолтой нь аргагүй
уйлж байлаа...
Энэ бол анх удаа гомдсон хэрэг бөгөөд “ Нэг том хүүхэд намайг эрэмдэг” гэсэн гэх нь
тэр...
Хүү ийм доромжлолыг амссаар өсчээ. Хэдийгээр найз нөхөд нь түүнд сайн, өөрөө ч
сурлага сайтай байсан ч тэдэнтэй нийлдэггүй байлаа. Түүнд ээж нь цаг үргэлж
“Бусадтай нөхөрлө” гэх болов ч өрөвдөн хайрласан байдал илт илэрдэг байлаа.
Залуу хүүгийн аав эмчтэй уулзан “ Одоо ямар ч арга байхгүй юу? “ гэж асуухад нь
“Хос чих олдвол шилжүүлэн суулгаж болно” гэжээ. Тиймээс хүүгийнх нь төлөө хоёр
чихээ өгөх хүнийг хайж эхлэв. Хоёр жил өнгөрсний хойно нэг өдөр аав нь “ Хүү минь
чамд чихээ өгөх хүнийг аав ээж хоёр нь оллоо. Харин хэн чихээ өгсөнийг бүү асуу”
гэж хэллээ.
Мэс засал маш амжилттай боллоо. Шинэ төрхтэй болсон залуу хүн нийгмийн
амьдралд идэвхтэй болж амжилтанд хүрчээ. Тун удалгүй гэрлэж гадаад
харилцааны ажилтан болсон байна. Олон жил өнгөрсний хойно хүү аав дээрээ очиж
“Надад ийм их тус хүргэсэн хүнийг хэлж өгөөч. Би өдий хүртэл тэр хүний төлөө юу ч
хийсэнгүй ...” гэж гуйв. “ Чи тэр хүний төлөө юу хийж чадахгүй. Одоохондоо чамд
хэлэхгүй “ гэж аав нь хариуллаа.
Энэ нууцыг олон жилийн турш тайлж чадсангүй. Гэтэл хүүгийн амьдралд
гунигт явдал тохиолдов... Ээжийнхээ шарилын дэргэд аавынхаа хамт зогсож байв.
Аав нь гараа аажмаар явуулан ээжийнх нь хүрэн улаан үсийг ярахад түүний хоёр
чих байсангүй. “ Ээж нь үсээ тайруулах шаардлагагүй болсон учраас баяртай байсан
юм. Тэгээд ч түүнийг муухай гэж хэн ч хэлээгүй, тийм биз дээ?” гэж аяархан
шивнэлээ.
Хүний амьдралд гоо үзэсгэлэн гэдэг гаднах төрх байдалд биш дотоод
зүрх сэтгэлд байдаг юм.
“ Сургамжит өгүүллэгүүд” ээс.