U Kyaw Nyein vs U Nu and General Ne Win

1. ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု
ေဆာင္းပါး ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
U Kay Nyaing - U Nu
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု အေၾကာင္းေရးရင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို ခ်န္ခဲ့လို႔ မရသလို၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း အေၾကာင္း ေရးရင္လည္း
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု မပါလို႔ မရပါ။
၁၉၃၆ ခု ေက်ာင္းသား သပိတ္မွာ အတူ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒီေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ဦးဟာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ ေရးခဲ့တဲ့
ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တရြက္ ျဖစ္ရတဲ့ ဆြယ္ေတာ္ရြက္လို တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ၾကစဥ္က
လည္းေကာင္း၊ ျပည္တြင္း သူပုန္ေတြ ေသာင္းက်န္းခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ ကာလ ကလည္းေကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး
တိုင္းျပည္ ထူေထာင္စဥ္က လည္းေကာင္း၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ တိုက္ပြဲ အပြဲပြဲကို အတူတူ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾက ရပါတယ္။ ညီအကို
အရင္းအျခာပမာ ခ်စ္ခင္အားကိုး ယံုၾကည္ခဲ့ၾကရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ဦးဟာ မထင္မွတ္ဘဲ ကြဲခဲ့ၾကရၿပီး လူအမ်ားကျဖင့္
ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး သန္႔ရွင္း-တည္ၿမဲ-ႏုတင္-ေဆြၿငိမ္း အျဖစ္သာ သတိရၾကသည္။ ၆၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးမွ
ေသသည့္တိုင္ တဦးကို တဦး ဆက္လက္ ခင္မင္ အားကိုးၾကတာကို မသိၾကေတာ့ပါ။
၁၉၃၆ ေက်ာင္းသား သပိတ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုႏု၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုသိန္းေဖျမင့္၊ ကိုရာရွစ္တို႔ဟာ
စိတ္ညီလက္ညီ ရွိၾက႐ံုမက တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးမွာ အဓိက အခန္းမွ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ သမဂၢ
ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢကို ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ
ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အရည္အခ်င္း တမ်ဳိးစီ၊ ကိုယ္စီ ရွိၾက႐ံုမက Division of Labour လို႔ေခၚရမယ့္ တာ၀န္ ခြဲေ၀
ယူၾက႐ံုမက အၿပဳိင္အဆိုင္ မရွိ၊ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ညီညီညြတ္ညြတ္ လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ ေက်ာင္းသား
ေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္၊ ထိုမွတဆင့္ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အမ်ဳိးသား
ေခါင္းေဆာင္၊ တိုင္းျပည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ဒု၀န္ႀကီးမ်ား အျဖစ္ တုိင္းျပည္ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဒီေနရာမွာ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေခတ္လူငယ္ေတြ အားက် သင္ခန္းစာ ယူစရာ တခ်ဳိ႕ကို
တင္ျပပါရေစ။ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္မႈ ေနရာကို ရယူထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သူ႔ကၽြန္မခံလိုစိတ္
အျပည့္ရွိ႐ံုမက ေနရာ ရရွိေနေရးကို ဦးစားမေပး၊ နံမည္ ရရွိေရးကို ဦးစားမေပး၊ ဘံုေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး တိုက္ပြဲ

2. အႏိုင္တိုက္ေရး၊ ကိုလိုနီ ပညာေရး စံနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ေရးကိုသာ ဦးစားေပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီတုန္းက
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ တစိတ္ထဲ၊ တသံထဲ ရွိၾကၿပီး အလြန္ ေသြးညီခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက
မိန္႔ၾကားခဲ့ေၾကာင္း ရစ္ခ်တ္ ဖတ္၀ဲလ္ (Richard Butwell) က သူေရးတဲ့ ဗမာျပည္၏ ဦးႏု (U Nu of Burma -
စာမ်က္ႏွာ ၁၈) တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က
အေသးစိတ္ကို ႏိုင္ပါတယ္။ ေပၚလစီ ခ်မွတ္ရာမွာ လည္းေကာင္း၊ ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ လည္းေကာင္း စြမ္းေဆာင္
ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က အေသးစိတ္ကို ဂ႐ုမျပဳႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ ေပ ၃ ေသာင္း အထက္ကေန ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း ရွိၿပီး ဘယ္သူ႔ကို
အားကိုးရမယ္ ဆိုတာကို သိႏိုင္စြမ္းအား ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျပည္သူယံုေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က
အေျပာမတတ္၊ အလုပ္ျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကပါတယ္။ ဘက္ေပါင္းစံု ျပည့္စံုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ရွားမွ
ရွားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေခတ္သစ္ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေပၚလစီ ခ်ရာတြင္
လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ရဲ့ ေပၚလစီ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဗ်ဴဟာ (Strategy) ဆြဲရာမွာ လည္းေကာင္း၊ ဗ်ဴဟာကို
ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ လည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔ ေရြးရာလမ္းကို အမ်ားျပည္သူေတြ ယံုၾကည္အားထား ေထာက္ခံလာေအာင္
ဦးေဆာင္ရာမွာ လည္းေကာင္း၊ အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုၿပီး အားနည္းခ်က္ မရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း
တဦးထဲပဲ ရွိပါတယ္။ (က်ေနာ့္ အျမင္အရ)
ဥပမာ - အေမရိကန္ သမၼတ ေရာ္နယ္ေရဂင္ကို ၾကည့္ပါ။ အတိုက္အခံေတြက မင္းသား လူေပါႀကီးလို႔
ေျပာင္ေလွာင္ၾကပါတယ္။ တခါတရံ အစိုးရအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းေတြမွာ အိပ္ငိုက္ တတ္ပါတယ္။ အေသးစိတ္ကို မႏိုင္ပါ၊
စိတ္မ၀င္စားပါ။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္ရမယ္ကို သိပါတယ္။ ျပည္သူေတြ ယံုၾကည္ လိုက္ပါလာေအာင္
ေျပာႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဒီမိုကရက္ေတြကေတာင္ မဲေပးၾကလို႔ ေရဂင္ ဒီမိုကရက္
(Reagan Democrats) ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈံးေတြ ေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ အေပၚ ရဲရဲရပ္ၿပီး ႐ိုး႐ိုးကေလး
ေျပာကာ ဦးေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေခတ္သစ္ အေမရိကန္ သမတေတြထဲမွာ ရီပတ္ပလီကင္ ဘက္မွာ
အေအာင္ျမင္ဆံုး၊ လူခ်စ္လူခင္ အမ်ားဆံုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံရပါတယ္။ သမတ ကလင္တင္ (Clinton) ဟာ
ေျပာင္းျပန္။ ေပၚလစီနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အေသးစိတ္ကို သိလိုပါတယ္။ ညလံုးေပါက္ ေဆြးေႏြးဖို႔ ၀န္မေလးပါ။
သူကလည္း ဒီမိုကရက္ ဘက္ကေန ဒီေန႔အထိ လူခ်စ္လူခင္ ေပါတဲ့ သမတ ျဖစ္ပါတယ္။ (ပုဂၢိဳလ္ေရး မပါခဲ့ရင္)။
ဒီလူေတြဟာ အဂၤလိပ္လို ခယ္ရစ္စမာ (Charisma) လို႔ ေခၚတဲ့ လူထုကို ဆြဲေဆာင္မႈ စြမ္းအား ရွိၾကပါတယ္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုမွာလည္း ဒီလို စြမ္းေဆာင္အား ရွိပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္မွာလည္း သူ႔အေဖလိုပဲ လူထုကို
ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ Charisma အျပည့္ ရွိပါတယ္။
တခ်ိန္က တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးမွာ တိန္ေရွာက္ဖိန္ Deng Xiaoping ကို ကယ္ခဲ့တာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လိုင္းလို႔
ယူဆမိခဲ့တယ္။ တိန္ေရွာက္ဖိန္ရဲ့ သမီးေရးတဲ့ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ကို ဖတ္ရမွ တိန္ေရွာက္ဖိန္ကို ျပန္ဆြဲတင္လာတာ ဥကၠ႒
ေမာ္စီတံုး ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အတြင္းရွိ ပါတီ ယႏၱရားမွာ လ်ဴေရွာက္ခ်ီတို႔က အသာစီး
ရလာေတာ့ အတြင္းစည္းကို အျပင္စည္းက လူငယ္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္ခ်ဳိးၿပီး ေမာ္စီတံုးက အာဏာ ျပန္လုခဲ့တာကို
လူၾကားေကာင္းေအာင္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးလို႔ အမည္တပ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအာဏာလုပြဲေၾကာင့္
တိုင္းျပည္မွာ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ေမာ္က ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိန္ေရွာက္ဖိန္ကို ကြန္ျမဴနစ္
ပါတီက မထုတ္ဘဲ စက္႐ံု တခုထဲမွာ အလုပ္ေပးကာ ဒဏ္ေပးထားၿပီး အာဏာလုပြဲမွာ အေပၚစီးရမွ တိုင္းျပည္

3. အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ တိန္ေရွာက္ဖိန္ကို ျပန္လည္ ဆြဲထုတ္ခဲ့တာပါ။
ေမာ္စီတံုးဟာ ပညာထက္ျမက္တဲ့ Intellect လို႔ေခၚရမယ့္ ပညာတတ္ လူမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္စီတံုးဟာ တ႐ုတ္
ရာဇ၀င္နဲ႔ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြ အေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာ နားလည္ၿပီး အာဏာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္သူ
ျဖစ္ပါတယ္။ တိန္ေရွာက္ဖိန္ဟာ အင္မတန္ ဉာဏ္ထက္ျမက္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ (Management) ကိုႏိုင္တဲ့ ပညာတတ္
လူတန္းစား ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာ္စီတံုး ကိုယ္ႏိႈက္က တိန္ေရွာက္ဖိန္ကို မဲဇာကေန ျပန္ေခၚၿပီး ဒု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အျဖစ္
ျပန္လည္ ပြဲထုတ္တဲ့ ဧည့္ခံပြဲ တခုမွာ - “ၾကည့္ထားၾက၊ အဲဒီ ေခါင္းတခုလံုး ဉာဏ္ခ်ည္းပဲ” လို႔ ေျပာခဲ့ရတယ္
မဟုတ္ပါလား။ ေမာ္စီတံုးဟာ ပါတီ ဥကၠ႒ ရာထူးသာ ယူထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ Governance - အေသးစိတ္ကို
ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ခ်ဴအင္လိုင္း၊ တိန္ေရွာက္ဖိန္တို႔နဲ႔ လႊဲထားၿပီး အာဏာကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာ္စီတံုးက ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လမ္းညႊန္မႈကိုသာ အေရးေပးၿပီး တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို လူေတာ္ေတြနဲ႔ လႊဲႏိုင္ခဲ့တယ္
မဟုတ္ပါလား။ လူေတာ္ တိန္ေရွာက္ဖိန္ကို အားကိုးခဲ့ၿပီး ဒီကေန႔ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးဟာ ကမၻာ့ ထိပ္သီးႏိုင္ငံ
ျဖစ္ေနရေပၿပီ။ ဦးေႏွာက္နဲတဲ့ ခ်န္ခ်င္းတို႔သာ အာဏာရခဲ့ရင္ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီး မြဲေတ ပ်က္စီးရမွာ မလြဲပါ။
ဦးႏုကလည္း အေသးစိတ္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့၊ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္တဲ့ အေတြးအား Intellectually အားေကာင္းတဲ့
ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဦးႏုဟာ လူထုယံုေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ ဆြဲေဆာင္အား Charisma အားေကာင္းတဲ့
ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ ေမာ္ လိုပဲ ထိပ္ကေန ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပထမ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ဦးႏုလိုပဲ ျပည္သူ ယံုၾကည္လာေအာင္ ဦးႏုေလာက္ ဆြဲအား မေကာင္းေပမယ့္ စာဖတ္အား ေကာင္းၿပီး
ဉာဏ္ထက္ျမက္ကာ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္အား ေကာင္းပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္
ကတည္းက ဦးႏုဟာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို လက္႐ံုးအျဖစ္ အားကိုး ခဲ့ရတာပါ။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကလည္း အသက္ ၈ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ဦးႏုကို အကိုႀကီးသဖြယ္ အားထား ေလးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း
ေအာင္ျမင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို ေခါင္းေဆာင္တင္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို
အရယူႏိုင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖဆပလကို ဦးေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္
မဟုတ္ပါလား။ ေမာ္နဲ႔ ခ်ဴအင္လိုင္း၊ တိန္ေရွာက္ဖိန္တို႔လို အတြဲညီခဲ့ ၾကပါတယ္။
ဦးႏုမွာ သတိျပဳအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ သတိၱ ၃ မ်ဳိးရွိပါတယ္။
ကိုယ္ မသိရင္၊ မတတ္ရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး လူတတ္ႀကီး မလုပ္ဘဲ ၀န္ခံရဲတဲ့ သတၱိ။
၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ဟာ သမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ ကိုႏုနဲ႔ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ရာကေန
စခဲ့ပါတယ္။ ကိုႏုဟာ တရားေဟာ ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းသားထု စိတ္ပါလာေအာင္ မိမိတို႔ကို ေထာက္ခံလာေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသးစိတ္ကို စိတ္မ၀င္စားေပ။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးမႈေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္
လုပ္ငန္း ေခါင္းေဆာင္မႈေတြဟာ ေအာင္ဆန္း၊ ေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ က်ေနာ့္အေပၚ က်ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္လို႔ ဦးရာရွစ္က
ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (U Nu of Burma စာမ်က္ႏွာ ၂၅)
တေန႔မွာ ကိုႏုနဲ႔ ကိုရာရွစ္ဟာ ဟသၤာတမွာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ အေၾကာင္း လွည့္လည္ တရားေဟာ ေဆြးေႏြး

4. ေနၾကစဥ္ ကိုရာရွစ္က ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ရာမွာ ပရိသတ္ကို ကိုႏု တေယာက္ထဲနဲ႔ လႊဲခဲ့ပါတယ္။ ကိုႏုက
တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ လုပ္ထံုးကုိ တိုက္ခိုက္ ေျပာဆိုရာ လူတေယာက္က အဲဒီလို လုပ္ထံုးမွာ ဘာမ်ား
မွားေနပါသလဲလို႔ ေမးရာ ကိုႏု မေျဖႏိုင္ပါ။ ေနာက္ဆံုး ‘က်ဳပ္မသိဘူး အားလံုးသိတဲ့ ကိုရာရွစ္ကို ေမးေပးမယ္’ လို႔
ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကိုရာရွစ္က ကိုႏုရဲ့ ပြင့္လင္းမႈကို အံ့အား သင့္ေနရာ ကိုႏုက ‘ဒုိ႔ အမွန္အတိုင္း၊ သစၥာရွိရမယ္’ လို႔
ေျဖလိုက္ပါသည္။ (U Nu of Burma စာမ်က္ႏွာ ၂၄) ။
ဒါကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး နမူနာ ယူသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ားအျပားဟာ ‘မသိရင္
မသိဘူး’ လို႔ ၀န္မခံလိုၾက၊ သိသေယာင္ ‘ေယာေတာရွိ’ လုပ္လိုက္သူက မ်ားပါတယ္။
ကိုယ္ ယံုၾကည္ရင္ လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိ
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စခါနီး ဂ်ပန္ေတြက ဗမာေတြကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ဆုိရွယ္လစ္ ဦးဗေဆြႀကီးကို
ဂ်ပန္ ကင္ေပတိုင္ေတြက ဖမ္းသြားပါတယ္။ ဦးႏုရဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာနမွာ ဒု၀န္ႀကီး လုပ္ေနတဲ့
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကိုလည္း ကင္ေပတုိင္က လာဖမ္းရာ ေနာက္ေဖးကေန ထြက္ေျပးလို႔သာ လြတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔
အားကိုးရာ သခင္ျမကို ဦးဗေဆြႀကီး လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက အပူကပ္ပါတယ္။ သခင္ျမက
တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနလို႔ ဦးႏုကို အပူကပ္တဲ့အခါ ခ်က္ျခင္းပဲ ေဒါက္တာဗေမာ္ကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကို
ေျပာေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ပါေတာ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ မွတ္တမ္းမွာ ဦးႏုရဲ့ လုပ္ရဲတဲ့ သတိၱကို
မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ အစိုးရ အျဖစ္ ရန္သူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္း လည္ေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ကိုယ္တိုင္က
(‘ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း ... က်ေနာ္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းေတာ့မယ္’) လို႔ ေတြေ၀ေနခ်ိန္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက
‘အလံမလွဲေၾကးေဟ့’ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ သတိၱရွိရွိ ရင္ဆိုင္ရဲတာကို ေမ့မရပါ။
အမွားကို ၀န္ခံရဲတဲ့ သတိၱ
ဦးႏုကိုယ္တိုင္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ‘တာေတ စေနသား’ ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဟာ သူ႔ရဲ့ အားနည္းခ်က္၊
ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္ေတြကို ရဲရဲႀကီး တင္ျပ ေဆြးေႏြး သြားပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ထက္ ႏွလံုးသား ပိုႀကီးတဲ့ လူေတြရဲ့ အမွား ဆိုၿပီး
မၾကာခဏ ၀န္ခံသြားပါတယ္။ ဖဆပလ မကြဲဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကို ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းၿပီး ရွင္းျပသြားပါတယ္။
(တာေတစေနသား - စာမ်က္ႏွာ ၂၉၁-၃၀၀)။ ဥပမာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ခဲ့တဲ့ စာ ႏွစ္ေစာင္ - ဦးႏုနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း
အျပန္အလွန္ေပးစာ - ကို လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ေစမယ့္ အစား၊ လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး စာကိုျပန္ေပးခဲ့ရင္ ဖဆပလ
ႏွစ္ျခမ္းကြဲရာအထိ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ရဲရဲ ၀န္ခံသြားပါတယ္။ (တာေတစေနသား - စာမ်က္ႏွာ ၂၉၅)
လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္သလို ႏွစ္ဖက္စလံုး မွားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲခဲ့တာပါ။ ေခါင္းေဆာင္
ပီသစြာ အမွားကို ၀န္ခံရဲတဲ့ ဦးႏုရဲ့ သတိၱကိုေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳရမွာပါ။ ႏွစ္ဦးစလံုး မွားမွန္းသိလို႔ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္
ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးမွာ ဦးႏုဟာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဆီကို မၾကာခဏ လာေရာက္ေဆြးေႏြး၊ အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းေလ့
ရွိပါတယ္။ သူ ေတာခိုမယ္ ႀကံေတာ့လည္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို ေရွးဦးစြာ တိုင္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္-ဗမာ
အေရးအခင္းအၿပီး တ႐ုတ္ အစိုးရက ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကို ဖိၿပီး အားေပးေနခ်ိန္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အႏိုင္ရရင္
တ႐ုတ္ကၽြန္ ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္လို႔ သူ႔ကၽြန္မခံလိုစိတ္နဲ႔ ဦးႏု ေနာက္ကို ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း မလိုက္ခဲ့တာပါ။

5. ဖဆပလကြဲျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
ေခတ္အဆက္ဆက္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးက ဖဆပလ ကြဲျခင္းအေပၚ အျမင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ အေရး
ခင္မင္မႈ၊ ေလးစားမႈကို အေျခခံတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ကိုယ့္ ေမြးေက်းဇူးရွင္ ဖခင္မို႔ မွန္ရမယ္လို႔
တဖက္သတ္ ေတြးေရးမိခဲ့ရင္ က်ေနာ္ လူႀကီးမဆန္၊ မွ်တမႈ မရွိႏိုင္ပါ။ ဦးႏုေရာ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းေရာ ဘုရား ရဟႏၱာေတြ
မဟုတ္ၾကပါ။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြျဖစ္လို႔ မွားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္လူငယ္ေတြ သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ဖုိ႔
ဘယ့္အတြက္ေၾကာင့္ ဒီေခါင္းေဆာင္ ၂ ဦး မွားခဲ့ၾကတာကို စနစ္ (System) နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အေဆာက္အဦ
(Infratructure) ဘက္က ၾကည့္ၿပီး ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ဖဆပလကို ကြဲဖို႔ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ အက္ေၾကာင္းကို
ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ စနစ္ဘက္ကေန ေလ့လာ ေ၀ဖန္လိုပါတယ္။
ဦးႏုနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း အေၾကာင္းေရးရင္ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲျခင္း အေၾကာင္းကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈ မရပါ။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အာဏာ
ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားေရး (အမ်ားအားျဖင့္) ကို ဦးတည္ၿပီး မိမိ ယံုၾကည္ရာ ၀ါဒ၊ စနစ္ကို
ေနာက္ခံၿပီး တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ ရပါတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ - လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး
စနစ္ (Free Market Economy) လို႔ ေခၚတဲ့ အရင္းရွင္ စီးပြားေရး စနစ္ကိုပဲ ေရြးမလား၊ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ရဲ့ ဆိုရွယ္လစ္
စီးပြားေရး စနစ္ကိုပဲ က်င့္သံုးမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုရွယ္ ဒီမိုကရက္တို႔ရဲ့ ေဒြးေရာ စီးပြားေရး စနစ္ (Mixed Economy)
ပဲ ေရြးမလား ဆိုတာေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး အာဏာ မရွိဘဲနဲ႔ မေရြးႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးမွာ အာဏာမရွိဘဲ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရပါ။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အာဏာဟာ လွ်ာနဲ႔ သြားလို ေရာယွက္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အာဏာကို တိုက္ယူရမွာလား၊
အၾကမ္းမဖက္တဲ့ နည္းနဲ႔ အႏိုင္ယူႏိုင္မလား၊ ေရြးခ်ယ္ျခင္း (ဒီမိုကေရစီရွိမွ) ရယူမွာလား ဆိုတာ တပိုင္းသတ္သတ္
စဥ္းစားရမွာပါ။
လူသားတိုင္းမွာ အတၱဟာ တြဲပါစၿမဲျဖစ္လို႔ အတၱကို အသံုးခ်တတ္ရင္ အဂၤလိပ္လို Drive လို႔ ေခၚတဲ့ (လုပ္ခ်င္စိတ္)
ေပၚလို႔၊ ဒီလုပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္သလို (အတၱ) ကို မထိန္းႏိုင္လို႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ့သူေတြ မေရတြက္
ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးမွာ (အာဏာ) ဟာ တြဲပါစၿမဲ ျဖစ္လို႔ အာဏာကို သတိနဲ႔ ထိန္းႏိုင္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈရွိၿပီး
အာဏာေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရသူေတြလည္း မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ အာဏာဟာ အတၱလိုပဲ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီ ဘ၀ကေန လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အခါ အဂၤလိပ္ေတြ က်င့္သံုးတဲ့ ပါလီမန္
ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို အားသန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ဟာ မဲအမ်ားစု ရရွိတဲ့
သူက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး - Majority Rule ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (Administration) နဲ႔ ဥပေဒ ျပဳေရး Legislation တို႔ကို
ခြဲျခားထားျခင္း မရွိပါ။ ပါလီမန္မွာ မဲအေရအတြက္ အမ်ားစုရတဲ့ ပါတီက ဦးေဆာင္ၿပီး အစိုးရ ဖြဲ႔ရပါတယ္။

6. ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏုိင္ရတဲ့ အမတ္ (MP) ျဖစ္မွသာ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔မွာ ပါခြင့္ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ ကြန္စတီက်ဴးရွင္း
(ဖဲြ႔စည္းပံု ဥပေဒ) လို သမတ က အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ယူၿပီး ကြန္ကရက္ (Congress) က ဥပေဒျပဳေရး အာဏာ
သပ္သပ္ခြဲထားကာ တဖက္နဲ႔ တဖက္ Check and Balance အျပန္အလွန္ ထိန္းကြပ္ျခင္း မရွိပါ။ ပါလီမန္မွာ
အမတ္ဦးေရ မ်ားတဲ့ ပါတီက အစိုးရ ဖြဲ႔ခြင့္ရၿပီး ဒီပါလီမန္ အမတ္ေတြကပင္ ဥပေဒ ျပဳၾကၿပီး၊ ဒီပါလီမန္
အမတ္ေတြကပင္ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ ဖဲြ႔ကာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစနစ္မွာ ပါတီဟာ အေရးပါၿပီး
ပါတီရဲ့ ဦးေဆာင္မႈ ေနရာကို ရဖို႔ အေရးႀကီးလာပါတယ္။ ပါတီ အတြင္းမွာလည္း အုပ္စုကေလးေတြ ရွိလို႔
ဒီအုပ္စုေတြဟာ ပါတီအတြင္း အားၿပဳိင္ၾကလုိ႔ Power Politics လို႔ ေခၚတဲ့ (အာဏာ ႏိုင္ငံေရး) နဲ႔ အုပ္စု ႏိုင္ငံေရး
(Fractional Politics) ဟာ အေရး ပါလာပါတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ ကတည္းက အုပ္စိုးေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ LDP (Liberal
Democrat Party) မွာ အသာရတဲ့ အုပ္စုဟာ တလွည့္စီ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္ေနပါတယ္။ အဂၤလိပ္တို႔ရဲ့ ေလဘာပါတီ
အတြင္းမွာလည္း လက္၀ဲအစြန္း ႀကီးစိုးစဥ္က ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီး ရႈံးၿပီးရင္း ရႈံးေနလို႔ တိုနီဘလဲရဲ့ အလယ္အလတ္
လမ္းစဥ္သမား Centrists ေတြ ဦးေဆာင္ကာမွ တဖန္ အာဏာ ရလာၾကပါတယ္။
ဖဆပလကို စဖြဲ႔စဥ္က ကြန္ျမဴနစ္၊ အေရးေတာ္ပံု ပါတီ (ေနာင္ဆိုရွယ္လစ္) နဲ႔ စစ္တပ္ကို အားျပဳၿပီး ဖြဲ႔ခဲ့ၾကေပမယ့္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို အံတု အပုပ္ခ် တိုက္ခိုက္ကာ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီက အုပ္စီးလိုတဲ့ အာဏာရူးမႈေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္းက ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ထုတ္ပစ္ခဲ့သျဖင့္ ဖဆပလ မွာ ဆိုရွယ္လစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ (PVO) ၊ ရခိုင္အမ်ဳိးသား
အစည္းအရံုး၊ ကရင္ ဗဟိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ံုး စတဲ့ အဖြဲ႔ငယ္နဲ႔ ဦးႏု လို တသီးပုဂၢလ
(Individual) တို႔ ပါၾကပါတယ္။ (ဦးသန္႔ရဲ႕ျပည္ေတာ္သာခရီး အပိုင္း ၁ - စာမ်က္ႏွာ ၆၁ နဲ႔ တာေတ စေနသား
စာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ပါ။)
လြတ္လပ္ေရးရခါစမွာ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ ျပည္သူ႔ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ဖဆပလ မွာ အင္အားႀကီး အုပ္စု ၂ စု လို႔ ဆိုရပါမယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ၁၉၄၈ မတ္လမွာ ေတာခိုၿပီးေနာက္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ေတြလည္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး ရဲေဘာ္ျဖဴနဲ႔ ရဲေဘာ္၀ါ
ဆုိၿပီး ကြဲထြက္သြားပါတယ္။ ရဲေဘာ္ျဖဴေတြ ေတာခိုတဲ့အခါ ဖဆပလႀကီးထဲမွာ အားေကာင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမွာ
ဆိုရွယ္လစ္ေတြသာ က်န္ခဲ့ေပေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္မႈ အတုယူစရာေလးေတြကို တင္ျပပါရေစ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ အားလံုးဟာ လက္၀ဲသမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
အာဏာရယူမႈနဲ႔ ေဖာ္ေဆာင္မႈမွာ ကြာျခားၾကပါတယ္။ သခင္ သန္းထြန္းနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက အာဏာရွင္စနစ္ -
ကြန္ျမဴနစ္ ေ၀ါဟာရ အရ ပစၥည္းမဲ့ အာဏာရွင္ စနစ္ (Dictatorship of the Proletariat) နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို အာဏာရွင္
စနစ္နဲ႔ ေမာင္းၿပီး လက္၀ဲ (ကြန္ျမဴနစ္စနစ္) ကို ထူေထာင္ၿပီး Planned Socialist Economy ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး
စနစ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ထူေထာင္ပါမယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ ဆိုသူေတြက ျပည္သူ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ ဒီမို ကေရစီ၊ ျပည္သူကို
ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အစိုးရ Representative Government နည္းနဲ႔ အာဏာကို ရယူၿပီး Mixed Economy လို႔ ေခၚတဲ့
အေရးႀကီးတဲ့ စီးပြားေရး အခ်က္အျခာေတြ (ဘဏ္၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး) တို႔ကို အစိုးရက
ကိုင္ေဆာင္ထားၿပီး လူသံုးကုန္ ပစၥည္း Consumer Goods ထုတ္လုပ္ေရးကို ပုဂၢလိက လက္ထဲ လဲႊထားတဲ့ စနစ္နဲ႔
တုိင္းျပည္ကို တည္ေထာင္လိုၾကပါတယ္။

7. ဆိုရွယ္လစ္ေတြကို အတိအက် အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရင္ ဒီမိုကေရစီကို ယံုတဲ့ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ (Social Democrat) -
ဥေရာပကေန ဂ်ာမဏီ၊ အဂၤလန္တို႔ ပံုစံ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကြန္ျမဴနစ္ဆဲလ္ ဖြဲ႔စဥ္က
ပါခဲ့တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကြန္ျမဴနစ္အလား တံဆိပ္တပ္၊ အသားယူ၊ ၀ါဒ အႀကီးအက်ယ္ ျဖန္႔ခဲ့ၾက၊ ျဖန္႔ဆဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္စင္စစ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးၾကည့္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဆာင္ဆန္းဟာ ကြန္ျမဴနစ္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသာ ‘ကြန္ျမဴနစ္ေဟ့’ လို႔ တခြန္းေျပာခဲ့ရင္ ဗမာျပည္ႀကီး တ႐ုတ္ျပည္ထက္ပင္ ေစာၿပီး
ရဲရဲနီခဲ့ပါလိမ့္မယ္။
သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ၀ါဒစြဲႀကီးမားလို႔ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ အားၿပဳိင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္း ဟာ ၀ါဒေရးကို ဦးစားမေပးဘဲ အမ်ဳိးသားေရး Nationalism တခုထဲနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ရရွိေရးကိုသာ
အဓိကထား တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ အားလံုးကို စုစည္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။ ဦးႏုလည္း
ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ၀ါဒေရး မိႈင္းမမိခဲ့တဲ့ အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးအၿပီး ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ပါတီ ႏိုင္ငံေရး အရ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီကို ၀င္ေရာက္ျခင္း မရွိၾကေပမယ့္ သူတို႔ ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ရာ လမ္းဟာ
ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ကို အားေပးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းကိုသာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့
အတြက္ ဆိုင္းဘုတ္ မတပ္တဲ့ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တ႐ုတ္ျပည္က ေမာ္စီတံုးလို ႏိုင္ငံေရးမွာ မရွိမျဖစ္တဲ့ - လူ နဲ႔ အာဏာ -
အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိႏိုင္စြမ္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သူရဲေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံေရး အုပ္စုေတြကို စုစည္းႏိုင္႐ံု သာမက လူေတာ္လူေကာင္းေတြကို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးခ်တတ္တဲ့
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရမယ့္ ေနရာမွာ စိတ္ရွည္ၿပီး ျပတ္သားရမယ့္ ေနရာမွာ
ျပတ္သားလွပါတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ အားၿပဳိင္ေနၾကသည္ကို ဘက္လိုက္မႈ မရွိဘဲ အေပၚမွ ဦးေဆာင္မႈေပးကာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ
ရန္လိုလြန္း အားႀကီးတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တိုက္ခိုက္ လာတဲ့အခါ ထိပ္ထုကာ ဖဆပလ ကေန ထုတ္ပစ္ဖို႔ ရဲရဲ
ဆံုးျဖတ္ရဲပါတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ လ်င္လွၿပီထင္တဲ့ သခင္သန္းထြန္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို မယွဥ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေျခဖ်ားေတာင္ မမီွခဲ့ပါ။
အာဏာ အဆိပ္ေငြ႔ တက္ေနတဲ့ သခင္သန္းထြန္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တားတဲ့ၾကားက အားစမ္းတဲ့ အေနနဲ႔ သခင္သိန္းေဖ
(ျမင့္) ကို ဖဆပလ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ေနရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဆိုျပဳထားတဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔
ယွဥ္ေရြးေစပါတယ္။ (ဦးသန္႔ရဲ့ ျပည္ေတာ္သာခရီး) ႏိုင္ငံေရး အကြက္အရ ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သူ႔ကို
ရင္ေဘာင္တန္းလာတဲ့ သခင္သန္းထြန္း ကို သူ႔ၿပဳိင္ဘက္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ လွမ္းေထာက္ထားတာဟာ အလြန္လွတဲ့
ႏိုင္ငံေရးအကြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကုိ ယံုလို႔လည္း အခုလို အားကိုးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးႏုကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လိုပဲ ၀ါဒေရးကို ဦးစားမေပးဘဲ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ အမ်ားရဲ့ ယံုၾကည္ ေလးစားမႈကို
ခံရကာ ဖဆပလ ဥကၠ႒ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံရတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးၿပီးၿပီးခ်င္း ကြက္လပ္ျဖည့္ဖို႔ ဦႏု
ရွိေနခဲ့လို႔ တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္ခဲ့တာကို ေမ့လို႔ မရပါ။ ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။

8. ဒီကေန႔ေခတ္ ပါတီႏိုင္ငံေရး (သို႔မဟုတ္) အုပ္စုႏိုင္ငံေရးကို နားလည္သူမွာ နအဖ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ
ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ အတြင္း ကက (ၾကည္း) နဲ႔ ကက (လွမ္း) တုိ႔ အားၿပဳိင္မႈအတြင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး အေပၚက
ၾကည့္ေနကာ လိုအပ္မွ အေရးယူၿပီး အပိုင္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ခ်စ္သူ ခင္သူကို ခြင့္လႊတ္ၿပီး၊ မုန္းသူ
ၿပဳိင္ဘက္ကို အၿငဳိးနဲ႔ ၾကည့္လို႔ မျဖစ္၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းအားရွိမွ အမွန္ေရာက္ေအာင္၊ ႏိုင္ငံေရး
ေအာင္ျမင္မႈ ရေအာင္ ႀကံေဆာင္ႏိုင္ပါမယ္။ ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရး ေလာကမွာ (ျပည္ပတြင္) စစ္ဗိုလ္ဆို မ်က္စိမွိတ္
ကေလာ္ဆဲမွ နာမည္ရမယ္။ အရွိကို အရွိအတိုင္း မၾကည့္လိုၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္လည္ ႏိုင္ငံေရးမွ
မတက္သည္က မ်ားပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ဖဆပလ မွာ ဦးႏုနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ ကိစၥ ျပန္လွည့္ၾကရေအာင္။
ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ (၀ါ) ရဲေဘာ္ျဖဴေတြ ေတာခိုအၿပီး ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေတြက
အားသာေနပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေတြက ဖဆပလ အတြင္း ႀကီးစိုးမႈရွိေပမယ့္ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ
အေရးပါဆံုး ၃ ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ သခင္တင္တုိ႔ဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုကို အကိုႀကီးသဖြယ္
ေလးစားၾကၿပီး ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္၊ ဖဆပလ ဥကၠ႒ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဦးႏုကို ၿပဳိင္ဆိုင္လိုစိတ္
မရွိၾကပါ။ ဦးႏုကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သူ႔ တာေတ စေနသားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ မည္မွ်
သံေယာဇဥ္ ရွိၾကေၾကာင္း ေရးျပသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ
တခ်က္ဟာသြားတာကို ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဖဆပလ အတြင္းကေန မိမိတို႔ပါတီက ေခါင္းေဆာင္မႈ ေနရာကို
ရယူထားၿပီးၿပီ။ မိမိတို႔ ဥကၠ႒ ကိုလည္း ၿပဳိင္ဆိုင္လိုစိတ္ မရွိ။ မိမိတို႔ အားသန္ရာ တည္ေဆာက္မႈေတြ (ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း -
စက္မႈ၊ သခင္တင္ - လယ္သမား၊ ဦးဗေဆြ - အလုပ္သမား) ကိုလည္း ဦးစီးႏိုင္ၾကၿပီ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို
ေခ်ာ့ေပါင္းႏိုင္ရမယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ရိပ္မိႏိုင္ရမယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဟာ လူထုကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့
ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အေတြးသမား၊ အေသးစိတ္ကို စိတ္၀င္စားသူမဟုတ္။ ဒီ့အတြက္ ဦးႏုကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး
ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရမယ္။ ဦးႏုဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း ဦးေဆာင္မႈေပးမယ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ
လုပ္ၾကလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားႏိုင္ပါတယ္။ သူႏိုင္၊ ကိုယ္ႏုိင္ (Win/Win situation) အေျခအေနေကာင္း၊ ကၽြန္းကိုင္းမီွ
ကိုင္းကၽြန္းမွီ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေခါင္းေဆာင္ ၄ ဦး တက္ညီလက္ညီ ရွိစဥ္က ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက
စီးပြားေရးနဲ႔ စက္မႈကို ထူေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။ သခင္တင္က လယ္ယာ စိုက္ပ်ဳိးေရးကို အေရးစိုက္ ႏုိင္ပါတယ္။
ဦးဗေဆြႀကီးက ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးနဲ႔ (TCUB) အလုပ္သမား အဖြဲ႔ကို တာ၀န္ယူပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက
ႏိုင္ငံျခားေရးမွာ ထူးျခားစြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယအၾကား ေစ့စပ္ေပးသူမွာ ဗမာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု
ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကားေန တတိယ အင္အားစု ထူေထာင္ရာမွာ ဗမာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဆိုရွယ္လစ္ေတြ သတိလစ္ခဲ့တာ ဘာလဲ။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုရဲ့ ခံစားမႈကို သတိမျပဳမိခဲ့ၾက၊ အေလးမေပးခဲ့ၾကပါ။
ဥပမာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္က စာႏွစ္ေစာင္ထဲက ဦးႏုရဲ့ ျပန္စာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ (ဦးႏု)

9. လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲမွာ အတူပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒါကို ျပည္သူ အမ်ားစုကို ဦးႏုက သိေစခ်င္တယ္။ ဦးႏုဟာ ဘာသာေရး
ကိုင္းရိႈင္းသူ ျဖစ္လို႔ အၾကမ္းဖက္မႈကို မလိုလား၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ယူဂ်ီ ဖြဲ႔ရာမွာ မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို
ကူခဲ့လုိ႔ စိတ္အားျဖင့္ေတာ့ ပါခဲ့ပါတယ္။ ဖဆပလ ဖြဲ႔ရာမွာလည္း ထိုနည္းတူ မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဖဆပလ အတြက္
အေရးႀကီးတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြကို ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး ဦးႏု အိမ္မွာ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က
အသိအမွတ္ ျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လာရင္ အ႐ိုအေသျပဳ မတ္တပ္ရပ္ေစခ်င္တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ဦးေဆာင္တဲ့
ေခါင္းေဆာင္ေတြက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ မျမင္ၾက။ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက ေပါင္းခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ အျဖစ္
ျမင္ပါတယ္။
ျပည္တြင္း သတင္းစာ သမားေတြလည္း ၀ိုင္း၀န္း ေဘးတီးေပးၾကပါတယ္။ ဦးႏုကို ဘ၀ရွင္ မင္းတရားႀကီးလို႔
ေျပာင္ေလွာင္ ေခၚၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခား သတင္းစာေတြကလည္း ကေလာ္ၾကျပန္တယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဟာ
ျပယုဂ္ျဖစ္တယ္၊ တကယ့္အာဏာမွာ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဦးဗေဆြ လို႔ ၀ိုင္း၀န္း ေရးၾကတယ္။
ပိုဆိုးသြားတာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အန္သိုနီအီဒင္ (Anthony Eden) က ရန္ကုန္မွာ ေခတၱနားၿပီး
ဦးႏုနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ သံႀကဳိး ပို႔လိုက္တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဦးဗေဆြကိုပါ ေခၚခဲ့ပါလို႔ ပါလာတယ္။ ‘ငါဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဖဆပလ
ဥကၠ႒ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဗေဆြကို ဘာေၾကာင့္ ေခၚရမွာလဲ’ လို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ေမးခြန္း ထုတ္ခဲ့တယ္။ တနည္းအားျဖင့္
ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ (U Nu of Burma - စာမ်က္ႏွာ ၈၄)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ အာဏာရခါစက လူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆံုးေတာ့ ၃၂ ႏွစ္သာ
ရွိေသးတယ္။ အာဏာနဲ႔ ရာထူးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိေသးလို႔ ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္းဟာ အလြန္လ်င္တယ္၊ ဦးႏုကုိ ဒုိ႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဆီ ေခၚသြားရာမွာလည္းေကာင္း၊ ဖဆပလ ဒုဥကၠ႒
ရာထူးကို အတင္းအက်ပ္ ေနရာေပးခဲ့သူမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတုယူၿပီး ဦႏုရဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔
ခံစားမႈကို ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ သတိျပဳသင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မွ်မွ်တတ ေျပာရရင္ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္မွ
စားပြဲေပၚမွာ ထိုင္သံုးသပ္ရတာ လြယ္ကူလွပါတယ္။ Hindsight is 20/20 လို႔ေခၚတဲ့ ျဖစ္ၿပီးမွ သံုးသပ္ရတာ
လြယ္လွပါတယ္။ အာဏာ၀ဲထဲမွာ လည္ပတ္ေနစဥ္ သံုးသပ္ရတာ မလြယ္လွ။
အာဏာရဲ႕အႏၱရာယ္
ႏိုင္ငံေရးမွာ အႏိုင္ရတဲ့ ပါတီဟာ ရာထူးနဲ႔ ေနရာရၾကတဲ့ အတြက္ ရာထူးအာဏာနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြဟာ ပါလာစၿမဲပါ။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာ ရွိတဲ့လူေတြကို ကပ္ပါးရပ္ပါး လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရး သမားနဲ႔ Oppotunists ေတြဟာ
ရွိစၿမဲပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုတာကလည္း စည္းရံုးေရး၊ လူအင္အားနဲ႔ လုပ္ငန္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္ရတာမို႔
လူေတြနဲ႔ ကင္းကြာလို႔ မရပါ။ ဒီ့အျပင္ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ လူယံုေတြကို ေစခိုင္းရတာမို႔ တပည့္တပမ္းနဲ႔လည္း
ကင္းရွင္းလို႔ မရပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစု ရင္ဆိုင္ရတာက ဘယ္သူဟာ အစစ္အမွန္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တဲ့သူ၊
ဘယ္သူဟာ အခြင့္အေရးသမား ဆိုတာကို ခြဲျခားတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ အစစ္အမွန္နဲ႔ အတုအေယာင္ကို (အက်) မွ ခြဲျခားရတာ
လြယ္ေပမယ့္ (အတက္) မွာ ခြဲျခားရ အင္မတန္ ခက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ေသးေပမယ့္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို
မွတ္မိေနတာ တခုရိွတယ္။ ‘အာစရိေရ - ေစာလစ္ (Solid) ပဲ ဆိုတဲ႔ လူေတြရဲ့ မဲဆႏၵ နယ္ေျမဆို ခြက္ခြက္လန္ေအာင္
ရႈံးတာပဲ’ တဲ့။ ကေလးဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြ အလုပ္ရႈပ္ ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ဟိုနားေထာင္လိုက္၊ ဒီနားေထာင္လိုက္နဲ႔
ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။

10. တို္င္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အာဏာမေျပာနဲ႔ ၅ ေယာက္တဖြဲ႔နဲ႔ ဖြဲ႔ထားၿပီး ေထာက္ခံစာ ေရးေပးႏိုင္႐ံု အာဏာ
အပြန္းအပဲ့ကေလး ရတာနဲ႔ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ အဖြဲ႔၀င္ လူႀကီးေတြ - ဥက� ဌေတြ - ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေခၚမွ ႏွစ္သက္တဲ့ -
မ်က္မွန္နက္ႀကီး ၀တ္ၿပီး ေဆာင့္ႂကြားေဆာင့္ႂကြား ျဖစ္ေနတဲ့ နိပြန္ မက်တက် ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္
အေယာင္ေဆာင္ ဆရာတပည့္ေတြေတာင္ ၂ ျပားတပဲ အေဆာင္အေယာင္ အာဏာနဲ႔ အာဏာရူး ေနၾကေသးတယ္
မဟုတ္လား။ တကယ္ အာဏာရွိခဲ့ရင္ေတာ့ (ေတဇ) တို႔လို လူေတြက ၀ိုင္းရံထားၿပီး ရာစုႏွစ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲ (Marriage of
the Century) မ်ဳိးလို စိန္စီၿပီး က်င္းပႏိုင္တာေပါ့။
အာဏာဟာ အလြန္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
ေက်ာင္းသားဘ၀က ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္ခဲ့ၾကၿပီး ယူဂ်ီ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဘ၀မွာ အသက္ကို ဖက္ေပၚတင္ၿပီး
တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ - ဒု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
ဘ၀မွာ အသိုင္းအ၀ိုင္္း၊ အေႁခြအရံ၊ တပည့္တပမ္း၊ သက္ေတာ္ေစာင့္ Body Guard ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္လာၾကေတာ့
ေဖာ္လန္ဖားမယ့္ အခြင့္အေရး သမားေတြ - ေျမႇာက္ပင့္ ရန္တိုက္မယ့္ တပည့္သားေျမးေတြ - ကလိန္ကက်စ္
ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အေယာင္ေဆာင္၊ အခြင့္အေရး သမားေတြလည္း ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကတာေပါ့။ အသက္အရြယ္ ငယ္ငယ္နဲ႔
တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္၊ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ရာထူးႀကီးေတြနဲ႔ အာဏာ ရွိလာၾကေတာ့ မာနေတြ အီဂို (Ego)
ေတြ မတက္ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။
အာဏာနဲ႔ အႏၱရာယ္ဆိုးကိုသာ ဒီေခါင္းေဆာင္ ၂ ဦးဟာ ႀကဳိသိခဲ့ၾကရင္ ႀကဳိၿပီး နားလည္မႈ ယူထားႏိုင္ၾကပါရဲ့။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရးကိုပဲ အားသန္ေနခဲ့တာ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးရဖို႔ နံပါတ္ ၁
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိခဲ့ဘူး။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ့ ေက်ာ္ၿငိမ္း စာအုပ္အတြက္ အမွာစာမွာ ဦးႏုက
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ဖို႔ အဆိုျပဳတာေတာင္ ျငင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ့အျပင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းမွာ အားနည္းခ်က္
၂ ခု ရွိတယ္။ ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ မေဟာက္စားတတ္တာရယ္နဲ႔ ေနရာ မယူခ်င္တာရယ္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက
ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ကပ္ဆူခဲ့တာ ၂ ခု ရွိပါတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ လႊတ္စဥ္က သခင္ခ်စ္ ေျချမန္ လက္ျမန္နဲ႔
နီးစပ္တဲ့လူေတြကို ဇြတ္လႊတ္တာကို မတားတာရယ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီဖြဲ႔ေတာ့ အေရးပါတဲ့ ေနရာေတြ
မယူတာရယ္ကိုပါ။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေနာက္ကြယ္က ႀကဳိးကိုင္တာကိုပဲ ေက်နပ္ ေနခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေရွ႕ထြက္
ဦးေဆာင္ေစခ်င္ပံု ရတယ္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေနာက္ကြယ္က ၾကံဳး႐ုန္း လုပ္ခ်င္တဲ့သူ။ ဦးႏုက အေသးစိတ္ကို မခံုမင္။ ေရွ႕က လူထု ပါလာေအာင္
လူထုရဲ႕အေၾကာကိုသိတဲ့ လူၾကည္ညိဳခ်င္စရာ ဥပဓိ႐ုပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား လြန္စြာ အတြဲညီလိုက္ၾကပါဘိ။
အာဏာမလႊမ္းမိုးခင္ ၂ ဦး ကတိျပဳ ႏိုင္ခဲ့ၾကရင္ ဒီအတြဲ မပ်က္ဘူးေပါ့။
အာဏာရဲ႕တိုက္စားမႈအျပင္ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းစာ သမားေတြကလည္း ၀င္သမ ၾကတဲ႔ဒဏ္ကို အလူးအလဲ
ခံၾကရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးႏုက တ႐ုတ္ျပည္သြားေတာ့ ဦးဗေဆြနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို ေခၚမသြားဘူး။ သြားခ်င္ရင္
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သြားၾကလို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ သတင္းသမား ဆိုတာကေတာ့ ပြဲဆူေအာင္ သံပံုးတီးဖို႔က အဆင္သင့္ပဲ။

11. ပြဲၾကမ္းေလ သတင္းေရးေကာင္းေလ မဟုတ္လား။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ခံစားေနရတာကို ရိပ္မိရင္ သတိရွိခဲ့ၾကရင္ ဆုိရွယ္လစ္
ေခါင္းေဆာင္ေတြက သတိနဲ႔ ခ်ီးမြမ္း ေပးလိုက္႐ံုေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက သိပ္ေတာ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ႀကီးက ေဆာင့္ႂကြားႂကြားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြကို အေလးမျပဳခ်င္ဘဲ၊ ဘ၀င္ကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက
သတိဆြဲၿပီး ဖင္လန္ေအာင္ အေလးျပဳ ပစ္လိုက္တယ္။ ကဲ လူ႔အထာနဲ႔ အာဏာအေၾကာင္း ဘယ္သူကို ပိုသိသလဲဗ်ဳိ႕။
ဦးႏုက ဦးေန၀င္း ဦးစီးၿပီး အာဏာသိမ္းမယ္လို႔ မထင္မိတာလည္း အျပစ္ မေျပာႏိုင္ပါ။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ နံပါတ္ ၁ ရာထူးကို မက္ေမာ ႀကံစည္ေနတာ မဟုတ္သလို ဦးႏုဟာလည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ရမွဆိုၿပီး
ယစ္မူးေနတာ မဟုတ္ပါ၊ မၾကာခဏ ထြက္ဖို႔ခ်ည္း ေျပာေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ အာဏာမ႑ိဳင္ကို
ထိရင္ေတာ့ ကာကြယ္ၾကတာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးကို မရည္မွန္းတဲ့ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ေရးမွာပဲ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ လူထုနဲ႔
ဖဆပလႀကီးကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့၊ လူေတြက်ေအာင္ အေျပာအေဟာ ေကာင္းတဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တဲ့ ဦးႏု ဟာ
စည္းမေက်ာ္တမ္း ေသြးေသာက္ခဲ့ၾကရင္ ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ၾကမွာေပါ့။ ဒီလို
နားမလည္ခဲ့ၾကေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီရဲ့ အက္ေၾကာင္းကို နင္းၿပီး မာနေတြ၊ တပည့္တပမ္းေတြ ထပ္လိုက္ေတာ့
ဖဆပလ ကြဲရတဲ့အထိ မီးႀကီး ေလာင္ေတာ့တာေပါ့။
တာေတစေနသား အခန္း ၃၁ ၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၈၉ ကေန ၃၀၅ အထိ ဦးႏုကိုယ္တိုင္ ဖဆပလ ကြဲၾကျခင္း က႑နဲ႔
ျဖစ္ပ်က္စဥ္ေတြကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေ၀ဖန္သမႈ ျပဳၿပီး ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ အားနည္းခ်က္၊
အားသာခ်က္ေတြကိုလည္း ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး သြားပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ အလုပ္ကို ႀကဳိးစားတယ္၊ အစြမ္းထက္တယ္၊
စာဖတ္အား ေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို ႏိုင္ငံေရး ဗီလိန္ လူဆိုးျဖစ္ေအာင္
အစဥ္ႀကံစည္ ႀကဳိးစားေနခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ အစြယ္ပြား ႏိုင္ငံေရး နာနာဘာ၀ေတြေတာင္ မျငင္းႏုိင္တဲ့
အခ်က္ပါ။ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ ႀကဳိးစားရတာက တဖက္၊ စာဖတ္ ေလ့လာရတာက တဖက္၊ ပါတီ
ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္ ရတာေတြေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း စာမေရးႏိုင္ခဲ့တာ သားတေယာက္ အေနနဲ႔ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္မိပါတယ္။ ဦးႏုလိုပဲ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ လူသားတေယာက္မို႔ အျပစ္မလြတ္ခ့ဲပါဘူး။ ဖဆပလ ကြဲၿပီး တဖက္နဲ႔တဖက္
အေသအေၾက ေဆာ္ပေလာ္ တီးၾကတာေတာင္ - ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ
အခင္အမင္မပ်က္ သံေယာဇဥ္ မကင္းႏုိင္ၾကပါဘူး။
ဖဆပလ ကြဲရျခင္းရဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြမွာ အာဏာေလျပင္း တိုက္ခိုက္မႈ အေၾကာင္းေလးေတြကို တင္ျပရင္း အာဏာနဲ႔
အႏၱရာယ္ကို ေနာင္လာ ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ တင္ျပ ေဆြးေႏြးပါရေစ။
ပါတီစံု ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ ပါတီရယ္၊ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ရယ္၊ ပါလီမန္ရယ္ဟာ ေရာေထြးေနခဲ့ပါတယ္။ ပါတီ
ေခါင္းေဆာင္ေတြကပဲ အမတ္ေတြျဖစ္၊ အမတ္ေတြေရြး၊ အမတ္ျဖစ္မွ ၀န္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ - ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ - အမတ္ -
၀န္ႀကီးေတြဟာ ေရာေႏွာေနပါတယ္။ လူေတြ မသိတာက ပါတီဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အတြက္ ပါတီ အီးစီ EC ဟာ
အေရးပါလွပါတယ္။ ပါတီ EC တိုင္း ၀န္ႀကီး မျဖစ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ဥပေဒတခု တင္ခ်င္ရင္ ပါတီ EC မွာ အရင္ ေဆြးေႏြး ၾကပါတယ္။ (U Nu of Burma - Page 32) ဒါေၾကာင့္

12. ဦးႏုဟာ ပါတီနဲ႔ ၀န္ႀကီး အဖြဲ႔ကို ခြဲဖို႔ ႀကဳိးစားတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ ယံုၾကည္မႈ လြန္ၿပီး ေျခတလွမ္း
ေစာသြားပါတယ္။ သခင္ေက်ာ္ထြန္းကို ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔က ထြက္၊ ဖဆပလ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ေနရာယူ၊
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ေနရာက ထြက္၊ ဒုဥကၠ႒ လုပ္ ဆိုၿပီး အပိုင္တြက္ၿပီး အမိန္႔နဲ႔
ေစခိုင္းလိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ အထက္ကို ကန္တင္တယ္လို႔ ယူဆစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းေရာ
သခင္ေက်ာ္ထြန္းေရာ မေက်နပ္ၾကေပမယ့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ျပန္မေျပာၾကပါဘူး။ လက္ခံၾကတယ္။ ေနာက္မွ
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း မေက်နပ္တဲ့ အေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ ေအးေအးလူလူ မေဆြးေႏြးဘဲ မေက်နပ္တာကို စာေရးၿပီး
ပို႔လိုက္တယ္။ ဒီစာရမွ ေဆြးေႏြးမယ္လို႔ ဦးႏုကိုယ္တိုင္ တာေတ စေနသား (စာမ်က္ႏွာ ၂၉၃) မွာ ေရးျပခဲ့ပါတယ္။
ဒါဟာ အာဏာရဲ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ ရလဒ္ေတြပါ။ အာဏာေၾကာင့္ ေဒါသေတြ၊ မာနေတြ ၀င္လာၾကတာေပါ့။
စာေရး ရွင္းၾကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ကာကြယ္ၾကၿပီေပါ့။
ဒီမွာျဖတ္ၿပီး လူေတြ သိပ္မသိၾကတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ေနာင္လည္း အေရးပါမယ့္ အခ်က္တခ်က္ကို ေဆြးေႏြး ခ်င္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ပညာတတ္ မာနနဲ႔ ပညာတတ္ (သို႔) တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား (သို႔) တကၠ သိုလ္ဘြဲ႔ရ လူတစုနဲ႔ ပညာမဲ့
(သို႔) ဘြဲ႔မရ (သို႔) တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား မဟုတ္တဲ့ လူစုတို႔ရဲ့ ပဋိပကၡပါပဲ။
ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး သမိုင္းမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢဟာ အေရးပါတဲ့က႑က ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုႏု၊ ကိုသိန္းေဖ၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုထြန္းရွိန္ (ဗိုလ္ရန္ႏိုင္) ကိုလွေမာင္ (ဗိုလ္ေဇယ်)၊ ကိုဗဟိန္း၊
ကိုဗေဆြတို႔ အားလံုးဟာ တကၠသိုလ္ သမဂၢကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ သမဂၢကို ေမြးဖြား ေပးလိုက္တဲ့
လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ။ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္တင္၊ သခင္ ေက်ာ္ထြန္းတို႔ဟာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက
ေမြးဖြား၊ ႀကီးထြားလာတဲ့ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၊ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ၊ စစ္တပ္ အတြင္းမွာ
တကၠသုိလ္ လူထြက္ ပညာတတ္ အုပ္စုနဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထြက္ မဟုတ္တဲ့ အုပ္စုဟာ အားၿပဳိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အစည္းအေ၀းေတြမွာ ပညာတတ္ အုပ္စုက ရႊတ္ရွက္ဒြတ္ဒက္နဲ႔ အဂၤလိပ္စကားကို ညႇပ္ညႇပ္သံုးေလ့ ရွိၾကပါတယ္။
တဖက္ကၾကည့္ရင္ (ေဆာင့္ႂကြားႂကြား) နဲ႔ ဘ၀င္ေတြလို႔ ျမင္စရာ ရွိၾကတယ္။ တဖက္ကလည္း ဒီေကာင္ေတြ
ဘာနားလည္လို႔လည္း ဆိုတဲ့ ပညာတတ္မာနနဲ႔ လူတဖက္သားကို အထင္ေသးတဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီမွာ စက္မႈလက္မႈ ထူေထာင္ဖို႔ (Pro Industralization) အားသန္တဲ့ ပညာတတ္
(Educated) အုပ္စုနဲ႔ လယ္ယာ စိုက္ပ်ဳိးေရး ပထမ - ဆိုတဲ့ ပညာမဲ့ (Uneducated) အုပ္စု ဆိုၿပီး အက္ကြဲလာပါတယ္။
ပညာတတ္ အုပ္စုကို ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြက ဦးေဆာင္ၿပီး တျခားအုပ္စုကိုေတာ့ သခင္တင္က ဦးေဆာင္ပါတယ္။
ဒီလို အက္ေၾကာင္းေတြ ေပၚေနခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ တပည့္ သမ၀ါယမ ၀န္ႀကီး ဦးထြန္း၀င္းနဲ႔ သခင္တင္ရဲ့ တပည့္
၀န္ႀကီး သခင္ေက်ာ္ထြန္းတို႔ဟာ အာဏာနယ္ပယ္ လုရင္း ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ဒီလို ေနာက္ခံ သမိုင္းေတြ
ရွိေနတဲ့ အက္ေၾကာင္းေလးေပၚမွာ ဖိအားေပးခံရေတာ့ သံသယစိတ္ ၀င္စရာ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ
အေဖာ္ေကာင္းရင္ ငရဲတေခါက္ေလာက္ သြားလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိး။ ကိုယ့္လူေပၚမွာ သစၥာရွိတယ္။ ကိုယ့္လူထိရင္
မခံဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ျဖစ္ေစ၊ စစ္ေရးမွာ ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မေစာဘဲ ေခါင္းေအးေအးထားကာ
ေရွ့တုိးေနာက္ဆုတ္ လုပ္တတ္ရပါမယ္။ လုပ္ႏိုင္ရပါမယ္။ ေနာက္တခ်က္ဆုတ္၊ က်ားတေကာင္ေကၽြး၊ ႏွစ္ေကာင္
သံုးေကာင္စား၊ ကင္းယူတတ္ရပါမယ္။ က်ားထိုး ကစားသလိုေပါ့။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ အားနည္းခ်က္တခုက ကိုယ့္က်ားကို
မေကၽြးခ်င္ဘူး။ မွန္တယ္ထင္ရင္ လူမုန္းခံရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ေျပာရဲ၊ ဆိုရဲ၊ လုပ္ရဲတယ္။ သခင္ သန္းထြန္းနဲ႔
ကြန္ျမဴနစ္ေတြ နာေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ သခင္သန္းထြန္းက ဒီေနရာမွာ အတုယူေလာက္တယ္။

13. စိတ္ႏိုင္တယ္၊ အကြက္ကို မျပဘူး။ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သခင္သန္းထြန္းရဲ့ နာမည္က “ေၾကာင္လက္သဲ”၊ သခင္
သန္းထြန္းထက္ စိတ္ႏိုင္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာက - ကေမၻာဒီးယား ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္
လူသတ္ေကာင္ ပိုလ္ေပါ့ (Pol Pot) ပါပဲ။ အၿမဲ ျပံဳးေနတယ္။ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာ မသိရဘူး။ ခမာရု(ပ္) Khmer Rogue
ေတြ ၁၉၇၅ ဧၿပီမွာ အာဏာ ရၿပီးတာေတာင္ သူတို႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူဆိုတာ မသိရဘူး။ Brother Number One
by David P. Chonler ရဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။
ဆုိရွယ္လစ္ပါတီမွာ ပညာတတ္ေတြက အသာရၿပီး ပညာတတ္ မာနနဲ႔ မွားခဲ့ၾကသလို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေတာ့
ေျပာင္းျပန္၊ ပညာတတ္ေတြ အႏွိမ္ခံဘ၀ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေထာင္စဥ္က ရဲေဘာ္ ဘတင္ (ဂိုရွယ္)
ဟာ ထက္ျမက္တဲ့ ေနရာမွာ သခင္သန္းထြန္းထက္ သာတယ္လို႔ သခင္ႏုက သတ္မွတ္ထားခဲ့ ဖူးပါတယ္။
(တာေတစေနသား - စာမ်က္ႏွာ ၁၂၃) ။ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ဖို႔ တြန္းပို႔လိုက္တဲ့
ရာဇ၀င္တင္မယ့္ - ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ On the Present
Political Situation in Burma and Our task ကို ေရးခဲ့တာ ရဲေဘာ္ဘတင္ပါ။ (တာေတ စေနသား - စာမ်က္ႏွာ ၁၂၅
- Martin Smith : Burma Insurgency and the Politics of Ethnicity Pg 71) ကို ၾကည့္ပါ။ ရဲေဘာ္ဘတင္ဟာ
ေတာက္ေလ်ာက္ သခင္သန္းထြန္းကို ရင္ေဘာင္တန္း ထိုးစစ္ဆင္ ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ေနာက္ ျဖဳတ္-ထုတ္-သတ္မွာ
ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ Bertil Lintner ရဲ့ Burma in Revolt နဲ႔ The Rise and the Fall of CPB မွာ
ပညာတတ္ေတြ ဘယ္လို အႏွိမ္ခံရတယ္ ဆိုတာကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကို
အားကိုးၿပီး ေတာခိုခဲ့ၾကတဲ့ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅၊ ၁၉၈၈ က ကြန္ျမဴနစ္ ေက်ာင္းသားေတြ (ထိပ္) ေပၚမွာ ‘၀’ အကြက္ ခံရတာ
စိတ္မေကာင္းစရာပါ။
ပညာတတ္မာန၊ ပညာတတ္ဉာဥ္၊ ပညာတတ္၊ ပညာမဲ့ေတြရဲ႕ပဋိပကၡဟာ အခုေခတ္အထိ ေတြ႔ၾကံဳ ရတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ေပမယ့္ ဥကၠ႒ႀကီးေမာ္ ေျပာသြားတဲ့ ပညာတတ္၊ ပညာမဲ့ ပဋိပကၡမွာ
ပညာတတ္ေတြက တာ၀န္ယူရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။ ေဒါက္တာ ဇာနည္တို႔ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္
မိတာေတြဟာ ပညာတတ္ မာနေတြပါပဲ။ တကယ့္ လက္ေတြ႔မွာလည္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ ပညာတတ္မာနေတြ
တက္တတ္ပါတယ္။ စာေရးသူ က်ေနာ္လည္း အျပစ္မကင္းပါဘူး။ သတိရွိတာေတာင္ တခါတရံ ပညာတတ္မာန ၀င္ၿပီး
လူတဖက္သားကို အထင္ေသးတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္မိတာေတြ ရွိပါတယ္။ သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္႐ံုက်ပါမယ္။
က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကံဳကို ကိုးကား ရွင္းျပပါရေစ။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ကိုလိုနီစနစ္ ဆိုးႀကီး ပ်က္သုန္းခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ဟာ ‘အဆီနဲ႔၀င္း၀င္း ဤငါးၾကင္း’
ဆိုသလို လူတိုင္းႏွစ္ၾကိဳက္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ကို တကယ္ က်င့္သုံးၾကည့္မွ အထက္လန္ ေအာက္ေလွ်ာ
၀မ္းနာကုန္ၿပီး ဒီကေန႔ Globalization နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္မွာ ပစၥည္းမဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုတဲ့ - ကြန္ျမဴနစ္
အေတြးအေခၚဆိုတာ - စစ္အာဏာရွင္ စနစ ္အပါအ၀င္ တျခား စစ္အာဏာရွင္ စနစ္္ေတြနဲ႔အတူ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စီစဥ္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲကို ဗန္းျပၿပီး အေမရိကားမွာ ခံုဆင္းခဲ့တဲ့၊ အင္တာနက္မွာ ကေပါက္တိ
ကေပါက္ခ်ာ အဂၤလိပ္နဲ႔ ဟိူလူ႔ေဆာ္ ဒီလူ႔ေဆာ္ လုပ္တတ္တဲ့ ေရာင္စံု ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာရမယ့္ လူရြယ္တဦးက
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို အားအားေန တိုက္ခိုက္တာ ျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီလူရြယ္ဟာ အဂၤလိပ္လို
(Wannabe) - ဗမာလိုေတာ့ (ျဖစ္ခ်င္သူလို႔ အဓိပၸာယ္ ထြက္ပါတယ္။ (၁) Intellect လို႔ ေခၚတဲ့ ပညာတတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း