1. Vísir 27. maí. 2010 10:45<br />Lækkun á ávöxtunarkröfu lífeyrissjóðanna lækkar raunvexti<br />quot;
Ef raunávöxtun skuldabréfa er hærri en hagvöxtur fer stöðugt meiri og meiri peningur í að greiða vexti sem hlutfall af landsframleiðslu. Slíkt gengur augljóslega ekki til lengdar,quot;
segir Már. <br />Már Wolfgang Mixa fjármálafræðingur telur að lækka þurfi núverandi 3,5% lágmarks ávöxtunarkröfu hjá lífeyrissjóðunum. Slíkt myndi veita svigrúm til lækkunnar á raunvöxtum sem Már telur vera alltof háa í dag og óraunhæfa. <br />„Slæmu fréttirnar við lækkun á ávöxtunarkröfunni eru að slíkt leiðir óhjákvæmilega til enn frekari skerðingar á lífeyri landsmanna,quot;
segir Már. „Á móti kemur að það veitir sjóðsstjórum lífeyrissjóða tækifæri til að fjárfesta í Íbúðabréfum með lægri ávöxtunarkröfu. Slíkt veitir rými til lækkunar raunvaxta, sem í dag eru óraunhæfir.quot;
<br />Már segir að sterkt samband sé á milli raunvaxta og hagvöxtar. „Raunvextir eru vextir umfram verðbólgu en almennur hagvöxtur er breyting landsframleiðslu frá einu ári til annars að teknu tilliti til verðbólgu. Ef raunávöxtun skuldabréfa er hærri en hagvöxtur fer stöðugt meiri og meiri peningur í að greiða vexti sem hlutfall af landsframleiðslu. Slíkt gengur augljóslega ekki til lengdar,quot;
segir Már.<br />„Ávöxtunarkrafa verðtryggðra lána hefur í gegnum tíðina verið afar há. Ávöxtunarkrafa verðtryggðra húsnæðislána var lengi vel 5-6% en er nú nálægt sögulegu lágmarki, rúmlega 4%. Það er þó hærra en t.d. Danmörku og Finnlandi en þar hafa raunvextir síðustu ár verið í kringum 2-4%. Raunávöxtun verðtryggðra lána hefur hins vegar verið lægri en raunávöxtun óverðtryggðra lána þar sem lántakendur taka á móti á sig áhættu varðandi sveiflum í verðbólgu. Þetta var skiljanlegt til skemmri tíma þar sem að aðgangur að lánsfjármagni var takmarkaður.quot;
<br />Í sögulegu samhengi segir Már að verðtryggingin var nokkurs konar brunatrygging sett á í lok áttunda áratugarins sem ákveðið neyðarúrræði til að bregðast við gífurlegri verðbólgu. Sparifjáreigendur voru í æ minna mæli tilbúnir til að lána pening því að hann varð að engu í verðbólgubálinu. Þetta leiddi til þess að einu lánin sem Íslendingar fengu orðið voru lán handstýrð af stjórnmálamönnum og erlend lán. <br />Már bendir á að samkvæmt tölum Hagstofu Íslands var meðaltal hagvaxtar á mann 1,6% síðasta áratug. Skuldabréf útgefin í upphafi áratugarins voru með ávöxtunarkröfu á bilinu 5-6%. Það þýðir að þjóðarbúið hefur árlega greitt rúm 3% af tekjum sínum umfram hagvöxt í vaxtakostnað á þessu tímabili. <br />Sjá: http://www.visir.is/article/2010497751323<br />