αγαπη - H ζωή των πρώτων χριστιανών δυναμικό παράδειγμα για τη σύγχρονη κοινωνία
1.
2. Ποια είναι η
αντίδραση σου;
1.Σκέφτεσαι ας τον
βοηθήσω ...κρίμα
είναι
2.Σκέφτεσαι σιγά μην
τον βοηθήσω αυτός
είναι ένας από αυτούς
των περίεργων
κυκλωμάτων
8. Όμως η αγάπη είναι το
κλειδί του ουρανού
Η αγάπη ανοίγει την
πόρτα στη Βασιλεία του
Θεού
Θα πρέπει να
είμαστε
φιλάδελφοι με
αδελφό μας
πρώτο το Χριστό
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20. Οι πρώτοι χριστιανοί, παρά τα όποια προβλήματα, ήταν πολύ αγαπημένοι
μεταξύ τους. Ήταν ενωμένοι σαν μια οικογένεια κι αυτό γιατί αισθάνονταν την
ανάγκη να εφαρμόσουν στην καθημερινή τους ζωή αυτό που υπήρχε στη σχέση
του Χριστού με τους μαθητές του. Είχαν εφαρμόσει το σύστημα της
κοινοκτημοσύνης, δηλαδή τα υλικά αγαθά (κτήματα) ήταν κοινά σε όλους.
Κάποιοι πουλούσαν τις περιουσίες τους και τα χρήματα τα πρόσφεραν στους
αποστόλους, που τα διέθεταν για τις ανάγκες των πιο φτωχών. Κανένας δε
θεωρούσε τα υλικά αγαθά αποκλειστικά δικά του. Μοίραζαν μεταξύ τους ό,τι
είχαν με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς να μη στερείται τα απαραίτητα.
21.
22. Η αγάπη αυτή εκφραζόταν και σε άλλες περιστάσεις: κάθε
βράδυ είχαν ένα κοινό δείπνο μετά τη Θεία Ευχαριστία. Τα
δείπνα αυτά ονομάστηκαν «αγάπες» γιατί με αυτά τα τραπέζια οι
χριστιανοί έδειχναν πόσο νοιάζονταν για το συνάνθρωπό τους
που είχε ανάγκη από βοήθεια και συμπαράσταση (αλληλεγγύη).
Στα χρόνια των αποστόλων, οι αγάπες ήταν ενταγμένες
στη λατρεία της Εκκλησίας, η οποία περιλάμβανε: προσευχή,
διδασκαλία – κήρυγμα, ψαλμωδία, Θεία Ευχαριστία και τέλος το
κοινό δείπνο. Με το πέρασμα του χρόνου οι αγάπες ξεχώρισαν
από τη Θεία Ευχαριστία μέχρι που στο τέλος έχασαν τη ζωντάνια
τους και έπαψαν να γίνονται. Οι σημερινές αρτοκλασίες θυμίζουν
κάτι από αυτά τα γεύματα.
23.
24. Η κοινοκτημοσύνη και τα
κοινά δείπνα δεν ήταν
αποτέλεσμα εφαρμογής μιας
οικονομικής ή κοινωνικής
θεωρίας αλλά στηρίζονταν στη
βαθιά πίστη των χριστιανών
στην Ανάσταση του Χριστού και
στο ξεκίνημα από κει και πέρα
ενός καινούριου κόσμου με
κέντρο την αγάπη. Την αγάπη αυτή περιγράφοντας ο
απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. 13, 1-
13) λέει ότι δεν πρόκειται για ένα
απλό συναίσθημα, αλλά για
συμπεριφορά που πηγάζει από
μια εσωτερική αλλαγή
(μεταμόρφωση) του ανθρώπου.
25. Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν έντονη
την αίσθηση ότι ήταν μέλη ενός
σώματος, ισότιμα μεταξύ τους και
ότι όφειλαν να αλληλοβοηθούνται.
Να προσφέρει ο καθένας δηλαδή,
ανάλογα με τις δυνατότητες, τη
θέληση και τα χαρίσματά που έδινε
το Άγιο Πνεύμα. Η ανιδιοτελής
(χωρίς συμφέρον) αυτή προσφορά
ονομάστηκε διακονία (διακονώ =
υπηρετώ) και οι συγκεκριμένες
υπηρεσίες που προσφέρει ο πιστός
ονομάστηκαν διακονήματα.
Πρότυπο τους ο Ιησούς Χριστός, που
τη νύχτα του Μυστικού δείπνου με
ένα συμβολικό τρόπο (πλύσιμο των
ποδιών) έδειξε στους μαθητές του
πως πρέπει να είναι πρόθυμοι να
βοηθούν τους συνανθρώπους τους
και να μη ζητούν μεγαλεία και δόξα.
«Εκείνος που έχει τη δύναμη να
προσφέρει αυτός είναι πραγματικά
μεγάλος» τους είπε.
Οι Απόστολοι, που είχαν
σαν έργο τους το κήρυγμα
και τη διακυβέρνηση της
Εκκλησίας.
Οι διδάσκαλοι, που ήταν
βοηθοί των αποστόλων στο
κήρυγμα.
Οι προφήτες, που
είχαν το χάρισμα να
βλέπουν και να
προφητεύουν τα
μέλλοντα.
Τα σημαντικότερα
διακονήματα στην πρώτη Εκκλησία
όπως τα περιγράφει ο απόστ. Παύλος
είναι:
Αυτοί που ερμήνευαν
αυτές τις γλώσσες.
Αυτοί που είχαν το χάρισμα
της γλωσσολαλιάς, δηλ.
Εκείνοι που με το φωτισμό
του Αγίου Πνεύματος
μιλούσαν διάφορα είδη
γλωσσών
26. Σε μια εποχή όπου ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και όπου οι
άνθρωποι παρασύρονται από την αγωνία για την απόκτηση όλων και
περισσότερων υλικών αγαθών, η κοινοκτημοσύνη η διακονία και τα κοινά
δείπνα των πρώτων χριστιανών, μας υπενθυμίζουν έναν άλλο δρόμο
ευτυχίας, τον δρόμο της αληθινής και έμπρακτης αγάπης. Και είναι
προσωπική η ευθύνη του κάθε βαπτισμένου χριστιανού να
συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αυτή αλήθεια και να αγωνιστεί για το όραμα
μιας σωστής χριστιανικής ζωής.
Οι πρώτοι χριστιανοί απέδειξαν έμπρακτα ότι, για να γίνουν πράξη σε
μια κοινωνία όλα τα παραπάνω, δεν απαιτούνται κάποιες ιδεολογίες ή
οικονομικές εξαγγελίες και πολιτικές, αλλά συναίσθηση ότι είναι ο
καθένας μας μέλος ενός σώματος, της Εκκλησίας.
27. (Ο Ύμνος της αγάπης)
«… εκείνος που αγαπάει δεν κρατάει κακία, έχει καλοσύνη. Δεν ζηλεύει ούτε
φθονεί. Δεν φουσκώνει και επιδεικνύεται από υπερηφάνεια ούτε φέρεται
άσχημα. Δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του
έχουν κάνει. Δεν χαίρεται για το στραβό που γίνεται αλλά για το καλό.
Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται, πιστεύει και ελπίζει για το καλύτερο
και υπομένει. Αυτή η αγάπη ποτέ δε θα χαθεί….» ( Α΄ προς Κορινθ. Επιστ.
Απ. Παύλου)
