2. Սոսին հայերի մոտ հեթանոսական շրջանում համարվել է
նվիրական և պաշտելի ծառ, որի անտառում հմայություն էին անում,
ունկնդրելով ծառերի սոսափյունը։ Սոսյաց անտառի նվիրյալ դյուցազունն
էր համարվում մեր նահապետներից մեկը՝ Արամը, որն
արդարադատություն էր իրականացնում ծառի միջոցով։ Սոսիի մասին
հիշատակում է Մովսես Խորենացին։ Նա գրում է, որ Արա Գեղեցիկի
մահից հետո մնում է նրա որդին՝ Անուշավանը, որին անվանում էին
Սոսանվեր, որովհետև նա նվիրված էր Արմավիրում գտնվող Սոսյաց
անտառին, որը պաշտամունքի վայր էր։
3.
4. Ավանդապատումի համաձայն, երբ Քրիստոսին որոնում են
բռնելու համար, նա պահվում է սոսի ծառի սաղարթների մեջ։ Երբ
հետապնդողները մոտ են գալիս, սոսու վրայից իսկույն կանչում է կկուն։
Հետապնդողները հեռանում են՝ մտածելով, որ եթե ծառի մոտ մարդ լիներ,
կկուն չէր թառի ծառին։ Ազատվելով թշնամիներից՝ Քրիստոսն օրհնում է
սոսի ծառը, որ նա ամառ-ձմեռ կանաչ մնա, իսկ կկվին էլ օրական երեք
թռչուն բաժին է նշանակում, որոնցից մեկին նա միշտ մատաղ է անում՝
բաց թողնելով, իսկ մյուս երկուսին ուտում է։
5.
6. Սոսի ծառը հայ ժողովրդի մոտ հայտնի է նաև չինար անունով։ Ի
դեպ, թե մեկը, թե մյուսը ժամանակի ընթացքում դարձել են
անձնանուններ։ Առաջինը՝ արական, Սոս ձևով, երկրորդը՝ իգական,
Չինար ձևով։
