2. Κυρία Άλκη Ζέη…
Τι σας έκανε να αγαπήσετε τα βιβλία;
Γεννήθηκα μέσα στα βιβλία. Έβλεπα τον παππού μου να
περπατά στην ακρογιαλιά διαβάζοντας ένα βιβλίο και
πίστευα ότι για να μάθεις να περπατάς καλά πρέπει να
διαβάζεις ένα βιβλίο.
Αν δεν ήσαστε συγγραφέας ποιο επάγγελμα θα
επιλέγατε;
Κανένα άλλο επάγγελμα δεν μου ταίριαζε γιατί δεν ήξερα
να κάνω κάτι άλλο καλά.
Ποιο πρόσωπο από την οικογένειά σας σας
επηρέασε περισσότερο στη ζωή σας;
Η δημοσιογράφος και μετέπειτα συγγραφέας Διδώ
Σωτηρίου. Η Διδώ, θεία μου, στάθηκε δίπλα μου στις
δύσκολες στιγμές και κυρίως στα χρόνια της δικτατορίας.
3. Νιώσατε ποτέ ανταγωνισμό για κάποιον άλλο
συγγραφέα;
Όχι. Ακόμα κι αν η φίλη μου η Ζωρζ Σαρή έγραφε ένα
βιβλίο που θα με στενοχωρούσε, δε θα ένιωθα κάτι
τέτοιο.
Θέλετε να μας πείτε κάτι που θυμάστε έντονα από
τα παιδικά σας χρόνια;
Θυμάμαι τα χρόνια που έζησα με τον παππού. Μας άφηνε
να φοράμε παλιά ρούχα και να μπαίνουμε με αυτά στη
θάλασσα…
Ποιο γεγονός της ιστορίας θα σας μείνει
αξέχαστο;
Η απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου του
1944.
Ήταν αλήθεια το περιστατικό που περιγράφετε
στο μεγάλο περίπατο του Πέτρου, όπου ο
παππούς κλέβει ψωμί;
Πράγματι, είδαμε τον παππού μιας φίλης να κόβει ψωμί
και να το κρύβει στις τσέπες του γιατί πεινούσε την
εποχή της Κατοχής.
4. Τι σας φοβίζει πιο πολύ στη σημερινή εποχή;
Με φοβίζει που όλα είναι μπερδεμένα…Παλιά είχαμε
όραμα, τα πράγματα ήταν πιο απλά, πιο εύκολα…
Τι σας κάνει τώρα ευτυχισμένη;
Τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου που ζουν στο Βέλγιο και
το ότι βλέπω εσάς, τα παιδιά.
Από όλους τους ανθρώπους που γνωρίσατε στη
ζωή σας, ποιος σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Γνώρισα πολλούς αξιόλογους ανθρώπου στη ζωή
μου… Με εντυπωσίασε ο Χατζιδάκις που συνέχεια
είχε μελωδίες στο μυαλό του.. και ο Γκάτσος.
Χαίρεστε πού ακόμα και σήμερα τα έργα σας
«παίζονται» στην Ελλάδα;
Χαίρομαι πάρα πολύ!!
Έχετε μετανιώσει που γυρίσατε στην Ελλάδα;
ΌΧΙ .Πάντα ήθελα να γυρίσω πίσω.
5. Ποιος σας συμπαραστάθηκε πιο πολύ στις
δυσκολίες που είχατε όταν γράφατε βιβλία;
Όλα τα βιβλία μου τα έκρινε ο σύζυγός μου, ο οποίος
ήταν πάντα αυστηρός και με προέτρεπε να τα γράφω
με το χέρι. Έπειτα τα έδινα στις κόρες μου που δεν
ήταν τόσο αυστηρές!
6. Σχετικά με τα έργα σας, κυρία Άλκη Ζέη…
«Η μωβ ομπρέλα»
Είχατε πράγματι μια μωβ ομπρέλα όπως το
βιβλίο σας;
Όχι, απλά κάπου την είχα δει. Βέβαια, η Ελευθερία
που περιγράφεται στο βιβλίο, μοιάζει πολύ στο
χαρακτήρα με την ανιψιά μου.
« Το καπλάνι της βιτρίνας»
Γιατί ο παππούς κρατά καλάμι αντί για
μπαστούνι;
Δεν ήθελε ο παππούς να μοιάζει με τους άλλους
παππούδες!‼ Ήθελε να στέκεται καμαρωτός, χωρίς
καμπούρα..
«τα Σπανιόλικα παπούτσια»
Εσείς είχατε ένα ζευγάρι σπανιόλικα
παπούτσια;
Ναι, είχα πάρα πολλά. Ποτέ δεν μπορούσα να
αντισταθώ σε ένα ζευγάρι σπανιόλικα παπούτσια...Όσα και
να είχα, πάντα αγόραζα κι άλλα!!!
7. «Τα παπούτσια του Αννίβα»
Γιατί ο Μάνος ήθελε τόσο πολύ να
αγοράσει αυτά τα παπούτσια;
Εκείνη την εποχή στο Παρίσι όλα τα παιδιά ήθελαν
να αγοράσουν παπούτσια αθλητικά adidas και
επηρεάστηκα από αυτό.
«Η Κων/να και οι αράχνες»
Πώς εμπνευστήκατε να γράψετε αυτό το
βιβλίο;
Γνώρισα πολλά κορίτσια και 12 χρονών που έπαιρναν
ναρκωτικά και συγκλονίστηκα! Είναι ένα θέμα που
απασχολεί πολλούς και έπρεπε να ενημερώσω τον
κόσμο γι αυτό.
Γιατί διαλέξατε αράχνες για τον τίτλο;
Η Κων/να ένιωθε ότι ήταν μπλεγμένη σε ιστούς
αράχνης και προσπαθούσε να ξεμπλέξει…
8. «Κοντά στις ράγες»
Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν
σκέφτεστε αυτό το βιβλίο σας;
Καταρχήν μου θυμίζει τον εαυτό μου γιατί στο
Μαρούσι που έμενα πέρναγε έξω από το σπίτι μου το
τρένο. Στο βιβλίο αυτό, όμως, έκανα και κάποιες
ζαβολιές!!!! Πήρα πολλές ιδέες από ένα ρώσικο
βιβλίο της κόρης μου…
«Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»
Εσείς περιμένατε ποτέ ένα δώρο από τον
αρραβωνιαστικό σας;
Όταν είμαστε νέοι, όχι. Δεν είχαμε τότε χρήματα..
Αργότερα, το μόνο που ήθελα ήταν η συμπαράστασή
του.
«Αρβυλάκια και γόβες»
Πώς σας ήρθε η ιδέα για αρβυλάκια και
γόβες;
Οι γυναίκες εκείνη την εποχή φόραγαν αρβυλάκια.
Με το πέρασμα του χρόνου, γνώρισαν τις γόβες..
9. «Ο θείος Πλάτων»
Είχατε όντως έναν θείο που ονομαζόταν
Πλάτων;;
Ναι, είχα και μάλιστα παντρεύτηκε την αγαπημένη σε
όλους Διδώ Σωτηρίου. Με αυτή την ιστορία ήθελα να
περιγράψω την ζωή των κοριτσιών μου στο
εξωτερικό.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας
από το βιβλίο;
Θα έλεγα το γαϊδουράκι.
«Η Αλίκη στη χώρα των μαρμάρων»
Έχετε επισκεφθεί το Βρετανικό μουσείο;
Πώς νιώσατε όταν είδατε τα μάρμαρα
του Παρθενώνα;
Ναι έχω πάει. Ένιωσα πολύ μεγάλη αδικία… Ξέρετε,
αυτό το βιβλίο μου το ζήτησε η Μελίνα Μερκούρη ως
υπουργός Πολιτισμού. Εγώ δεν το ήθελα.. Στο τέλος
το έγραψα για να της κάνω το χατίρι. Το κακό είναι
ότι πέθανε πριν προλάβω να το εκδώσω.
10. «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου»
Ο Πέτρος είχε πολλούς φίλους . Εσείς
είχατε «κολλητή» φίλη;
Ναι, τη Ζωρζ Σαρή από τα δώδεκα μου χρόνια.
Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο;
Ξέρετε όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια της κατοχής
ήταν για τον Πέτρο ένας μεγάλος περίπατος!!!
«Ο ψεύτης παππούς»
Είχατε κι εσείς έναν ψεύτη παππού;
Όχι, εξάλλου ο παππούς δεν είναι ψεύτης. Η ιδέα
μου ήρθε από τον εγγονό μου, ο οποίος γεννήθηκε
ένα μήνα αφού πέθανε ο παππούς. Φαντάστηκα,
λοιπόν, πώς θα ήταν η σχέση τους αν είχαν
γνωριστεί…
" Γατοκουβέντες"
Είχατε ποτέ δική σας γάτα;
Ναι, είχα.
11. "Μια Κυριακή του Απρίλη"
Ποιες είναι οι αγαπημένες σας Κυριακές;
Αγαπημένες μου μέρες είναι όταν είμαι μαζί με τα
παιδιά και τα εγγόνια μου...
14. 2. ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ
Στην «Αλίκη στη χώρα των μαρμάρων» η ιστορία έχει ως
εξής: η Αλίκη κάνει ένα ταξίδι στο Λονδίνο με το θείο της τον
Άγγελο που είναι αρχαιολόγος και παθιασμένος με τα μάρμαρα.
Είναι τόσο παθιασμένος μ’ αυτό μέχρι που τον χώρισε η γυναίκα
του και παντρεύτηκε έναν ξυλουργό για να μην ξανακούσει τη λέξη
«μάρμαρο»! Ούτε τους μοντέρνους μεταλλικούς νεροχύτες δε θέλει
να ξέρει – προτιμά του παραδοσιακούς μαρμάρινους. Στο μουσείο
λοιπόν, η Αλίκη δεν ανακαλύπτει μόνο τα Μάρμαρα του
Παρθενώνα αλλά και έναν γάτο, τον απόγονο του Τσεσάιρ, από
την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Και σα να μην έφτανε αυτό το παράδοξο, άλλο ένα ήρθε να
προστεθεί σ’ αυτό το απρόσμενο ταξίδι: μακρινός απόγονος του
γάτου ήταν ο γάτος του λόρδου Έλγιν, «του σπουδαίου αυτού
ανθρώπου που, με κίνδυνο της ζωής του, έσωσε τα μάρμαρα και
τα έφερε στην Αγγλία» κατά τον Τσεσάιρ. Η Αλίκη έγινε έξαλλη και
κατηγορεί τους προγόνους του ως «αρχιψεύταρους». Και
αναλαμβάνει να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια σχετικά με
την ιστορία των Μαρμάρων και πώς βρέθηκαν κατακερματισμένα
στη βρετανική γη. Και ο γάτος μπαίνει σε σκέψεις. Και υπόσχεται
να τη βοηθήσει ώστε να επιστρέψουν με έναν …σουρεαλιστικό
τρόπο τα Μάρμαρα στην πατρίδα τους, τιμώντας έτσι το κατά το
ήμισυ ελληνικό αίμα που τρέχει στις φλέβες του!
Ναταλία Καμπούρη
15. 3. Η ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ!!!!
"Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" είναι ένα μεγαλόπνευστο
βιβλίο, που αποτελεί τομή στη νεότερη πεζογραφία μας...
"Αυτή η "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" είναι ένας
"αποχαιρετισμός στα όπλα", στο όνειρο και τ' όραμα ενός
ολόκληρου κόσμου, είναι ένα Ρέκβιεμ για τη Γενιά της
Νικηφόρας Επανάστασης που χάθηκε. "Το γεγονός που κάνει το βιβλίο
της Άλκης Ζέη να μην είναι απλώς μια ακόμη κατάθεση είναι ο τρόπος
με τον οποίο συμπλέκονται το βίωμα, ο μύθος και η ιστορία ή καλύτερα
η τέχνη με την οποία η ιστορία μεταλλάζει σε μυθιστόρημα και το
μυθιστορηματικό υλικό ιστορικοποιείται." Τώρα θα σας πω λίγα λόγια
για το βιβλίο
"Ανεβαίνω στο τρένο με τον χωροφύλακα. Κηφισιά-Αθήνα. Είκοσι λεπτά
διαδρομή. Ατέλειωτο ταξίδι. Το ήξερα πως θα με πιάνανε.
— Και την αρραβωνιαστικιά μου τη λένε Δάφνη, κάνει ο χωροφύλακας
κοιτάζοντας την ταυτότητά μου. Μικρή κοπέλα, τι πας και μπλέκεις;
Έχεις αρραβωνιαστικό;
Δεν απαντάω. Γνέφω κάτι αόριστο με το κεφάλι. Έχω ακόμα την παλιά
μου ταυτότητα. Δεν την άλλαξα όταν παντρεύτηκα με τον Αχιλλέα.
Παντρεύτηκα! Ένα κορίτσι παντρεύεται με φούστα και πουλόβερ. Χωρίς
κουφέτα και λουλούδια. Χωρίς καλεσμένους και νυφικό κρεβάτι. 0
Αχιλλέας φεύγει την ίδια μέρα. Αντάρτης, κάπου στο βουνό. Αντάρτης!
Χωρίς να είναι πια πόλεμος, ούτε Κατοχή. Αντάρτης! Όταν σ’ όλους
τους τόπους άρχιζε μια καινούργια ζωή. «Σ’ ένα χρόνο θα έχουμε μπει
στην Αθήνα.» Είχε σιγουριά η φωνή του. «Το είπε ο Αχιλλέας.» «Μείνε
γι’ απόψε», παρακαλούσα. Δεν γινότανε. Όλα είχανε κανονιστεί με το
δευτερόλεπτο.
Ο πρώτος σύνδεσμος, ο δεύτερος... Εγώ όμως το ’θελα πολύ ένα μεγάλο
νυφικό κρεβάτι. Ένα διπλό κρεβάτι με σιδερένιο τσέρκι για την
κουνουπιέρα, σαν κι αυτό που είχαμε στο σπίτι του παππού στο νησί.
Κουβέρτες άσπρες, πλεγμένες με το κροσεδάκι, μεγάλες στενόμακρες
μαξιλάρες. Το θέλω το νυφικό κρεβάτι. Χωρίς βιασύνη από το ένα
ραντεβού στο άλλο. Χωρίς φόβο. Μια ολόκληρη νύχτα. Η δικιά μου
νύχτα που δεν θα ’ρθει ποτέ. Να ξυπνώ και να βλέπω πλάι μου στο
μαξιλάρι τα σμιχτά καστανόξανθα φρύδια. Κι έξω, ούτε Γερμανοί ούτε
χαφιέδες ούτε όλμοι ούτε σφαίρες. Δεν έχω περάσει ποτέ μου μια
16. ολόκληρη νύχτα με άντρα. Με τον Αχιλλέα. Γιατί άλλος άντρας δεν
υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Όσος καιρός κι αν περάσει.
Πενήντα μία μέρες που τέλειωσε ο πόλεμος, πενήντα μία μέρες που
κράτησε η απελευθέρωση. Πενήντα νύχτες είχα την ελπίδα να περάσω
έστω και μία μόνο ολόκληρη με τον Αχιλλέα. «Θα μείνουμε μαζί μονάχα
σαν παντρευτούμε.» Το είπε ο Αχιλλέας. Η Νίνα μένει μαζί με τον Πάνο
σ' ένα καμαράκι τόσο δα και δεν τη νοιάζει να το διαλαλεί σ’ όλον τον
κόσμο. Θαρρείς μάλιστα πως το κάνει επίτηδες και βρίσκει κάθε φορά να
πει κάτι για να καταλάβουμε πως τα βράδια κοιμάται μαζί του. «Λαχτάρα
που πήρα χτες βράδυ! Ξύπνησα και δεν είδα τον Πάνο δίπλα μου.»
Αλήθεια, τη ζηλεύω. Ώρες ώρες μου φαίνεται πως θα μείνω η αιώνια
αρραβωνιαστικιά και πως σ’ όλη μου θα πλαγιάζω με τον Αχιλλέα στα
βιαστικά, ανάμεσα σε δυο συνεδριάσεις ή σε δυο δουλειές του.
Σε ξένο κρεβάτι πάντα. Αν λείπει η Λίζα από το σπίτι ή στο καμαράκι
της Νίνας. «Σ’ αρέσει;» ρωτάει η Νίνα, ενώ της δίνω πίσω το κλειδί της.
Μπορεί και να ντρέπομαι ν’ απαντήσω, μπορεί και να μη μ’ αρέσει
ακριβώς εκείνη η στιγμή. Αν κοιμόμουνα όμως μια ολόκληρη νύχτα μαζί
του, είμαι σίγουρη πως θα μ’ άρεσε. Τριάντα τρεις νύχτες τις πέρασα
πλάι του. Όσο κράτησαν οι μάχες του Δεκέμβρη μετά την
απελευθέρωση. Ο καινούργιος πόλεμος με τους Εγγλέζους. Τριάντα τρεις
νύχτες κατάχαμα, ντυμένοι. Από τη μια κρατούσε το χέρι μου κι από την
άλλη το όπλο. «Θα διώξουμε τους Εγγλέζους, σ’ τ’ ορκίζομαι, και θα
μείνουμε μαζί.» Το είπε ο Αχιλλέας! «Λόρδος Μπάυρον», ο λόχος των
σπουδαστών, και μπροστά με καψαλισμένα τα καστανόξανθα βλέφαρα, ο
Αχιλλέας.
Γκούτζου Κωνσταντίνα
17. 4.
Λίγο πριν από τον πόλεμο του 1940, κάπου στο Μαρούσι, ζει με τους γονείς
της η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι, που τα δίδυμα μικρότερα αδέρφια της
φωνάζουν Λέτρω και όταν θυμώνουν μαζί της πλασμώδιο του Λαβεράν.
Απεχθάνεται το νοικοκυριό και τις "γυναικείες" δουλειές, ενώ τρελαίνεται για
ό,τι δεν εγκρίνει ο πατέρας της: Διαβάζει με μανία βιβλία, ανυπομονεί να δει
θέατρο, ρίχνει κλεφτές ματιές στην εφημερίδα, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην
Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους ο κύριος Μαρσέλ, ένας Γάλλος που ζει
μόνιμα στην Ελλάδα, έχει υπό την προστασία του τον ανιψιό του Μπενουά ο
οποίος γίνεται αχώριστος φίλος των παιδιών. Λιγοστά τα παιχνίδια τους -
βόλοι, σβούρες, σκοινάκι, γιογιό κι ένα ζευγάρι πατίνια με καρουλάκια-, αλλά
αστείρευτη η φαντασία τους. Όλοι μαζί σκαρφίζονται χίλιες δυο ιστορίες που
μαγεύουν και τους ίδιους. Και πόσα ακόμα θα σκέφτονταν να κάνουν εάν δεν
τους εμπόδιζαν οι μεγάλοι...
Οι μεγάλοι και τα παιδιά. Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί που όσα χρόνια κι αν
περάσουν οι νόμοι τους και η γλώσσα τους δεν θα είναι ποτέ κοινά. Ο καθένας
κουβαλάει τη δική του αλήθεια. Γι' αυτό άλλωστε και πίσω από μια μωβ
ομπρέλα μπορεί να κρύβονται πολλές!
Ιωάννα Αλιφτήρα
18. 5.
Το μυθιστόρημα παρουσιάζει ένα αγόρι, τον Πέτρο, που στην ηλικία των εννιά ετών ζει τον πόλεμο του
1940 και κατόπιν μεγαλώνει μέσα στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα.
Το α΄ μέρος («Όχι») του βιβλίου ξεκινάει με τον θάνατο του τριζονιού του Πέτρου στις 27 Οκτωβρίου 1940, μια ημέρα
πριν την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Την θλίψη του Πέτρου για τον θάνατο του τριζονιού θα
την διαδεχθεί ο ενθουσιασμός για τις νίκες του Ελληνικού Στρατού, και αργότερα η πίκρα για την ήττα και
την εισβολή των Γερμανών.
Στο β΄ μέρος («Πεινάααω»), όλα αλλάζουν για τον Πέτρο και την οικογένειά του. Όλοι τους ζουν τον πρώτο δύσκολο
χειμώνα της Κατοχής. Η πείνα ταλαιπωρεί τον παππού του και σκοτώνει την γιαγιά ενός φίλου του Πέττρου, του
Σωτήρη.
Στο γ΄ μέρος («Συσσίτιο»), στο σχολείο του Πέτρου αρχίζουν τα συσσίτια, ενώ ο Πέτρος αρχίζει να συνειδητοποιεί
πως αρχίζει η Αντίσταση στους κατακτητές.
Στο δ΄ μέρος («Λευτεριά ή θάνατος»), ο Πέτρος και ο Σωτήρης συμμετέχουν σε αντιστασιακές πράξεις αλλά
γνωρίζουν και την βαρβαρότητα των κατακτητών, οι οποίοι θα σκοτώσουν τον φίλο του Πέτρου. Το βιβλίο τελειώνει
στις 12 Οκτωβρίου 1944, την επομένη της αποχώρησης των Γερμανών από την Αθήνα. Ο Πέτρος «είναι άντρας πια,
δεκατριώ χρονώ»!
Μάνος Δάβος
19. 6.
για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να
κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα
πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί
πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει».
Με αυτά τα λόγια στο οπισθόφυλλο του βιβλίου η Άλκη Ζέη μας προϊδεάζει για όλα όσα θα
διαβάσουμε στο νέο της βιβλίο. Ένα βιβλίο στις σελίδες του οποίου μια πλειάδα
προσωπικοτήτων περνά και φωτίζεται μέσα από τις αναμνήσεις της ίδιας. Ο Γιώργος
Σεβαστίκογλου, ο Βεάκης, ο Γκάτσος, ο Εμπειρίκος , η Ζωρζ Σαρή, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο
Κώστας Αξελός, η Μελίνα Μερκούρη , ο θείος Πλάτωνας και η Διδώ Σωτηρίου, ο Εμπειρίκος, ο
Πλωρίτης, ο Χατζιδάκις και ο Κουν είναι μερικές από τις εμβληματικές προσωπικότητες της
εποχής που διαμόρφωσαν πολιτισμικά τη μεταπολεμική Ελλάδα και η Ζέη βρίσκει την ευκαιρία
να μιλήσει μέσα από τις κοινές τους μνήμες για όλα όσα διαμόρφωσαν τις προσωπικότητες
αυτές στα νεανικά τους χρόνια και παράλληλα όλα όσα διαμόρφωσαν τον πνευματικό κόσμο
αυτού του τόπου.
Δημητρακόπουλος Χρήστος
20. 7.
Ο Μάνος ελπίζει σήμερα που είναι Κυριακή και μάλιστα έχει
και λιακάδα να γίνει κάτι αλλιώτικο και μάλλον απογοητεύεται
όταν περνάει η μέρα και έρχεται το βράδυ χωρίς να γίνει κάτι
διασκεδαστικό.
Η φαντασία, τα όνειρά μας και τα πράγματα που μας αρέσουν
περισσότερο μπορούν να κάνουν όλες τις Κυριακές του Απρίλη
να είναι χαρούμενες.
Μαριλία Βουλγαράκη
21. 8. Περίληψη
Στη Μόσχα, ζει μια ελληνική
οικογένεια που αναγκάστηκε να
εκπατριστεί μετά τον εμφύλιο πόλεμο.
Μέσα από τις περιγραφές και τους
σχολιασμούς του Πλάτωνα, ενός
παιχνιδιού που τους έχει στείλει από
την Ελλάδα ο θείος Πλάτων,
παρακολουθούμε τη δράση των ηρών.
Η Ίρα και ο Βάνιας, τα παιδιά της
οικογένειας, αντιτίθενται στην
επιθυμία των γονιών να
επαναπατριστούν για
συναισθηματικούς και
κλιματολογικούς λόγους, γιατί
νιώθουν πατρίδα τους τον τόπο που
γεννήθηκαν
Μαρία Δημητρακοπούλου Στ 1 τάξη
22. Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου είναι παιδικό/εφηβικό
μυθιστόρημα της Ελληνίδας πεζογράφου Άλκης Ζέη. Το
μυθιστόρημα παρουσιάζει ένα αγόρι, τον Πέτρο, που στην
ηλικία των εννιά ετών ζει τον πόλεμο του 1940 και κατόπιν
μεγαλώνει μέσα στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα.
Παρά όλα αυτά, αυτό το βιβλίο είναι πολύ λυπηρό αφού μέσα
του υπάρχουν πολλοί θάνατοι. Όμως μαζί με το συναίσθημα
της λύπης εμπλέκονται μέσα στο βιβλίο και άλλα
συναισθήματα όπως της χαράς, της περιέργειας κ.ά.
Μπάκα Αλεξάνδρα
9. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
23. 10. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος που πέθανε το τριζόνι του. Θα
τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να του λέει: «Σήκω…,
έγινε πόλεμος. Δεν ακούς τις σειρήνες;»
Όταν ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια
χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον
πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία του. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους
γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας
έναν μεγάλο περίπατο, μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια
της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών, με την ελπίδα να σιγοκαίει κάπου
στο βάθος.
ΓΓεεμμιισσττόόςς ΦΦώώττηηςς
