En galego: discurso do xornalista Gervasio Sánchez, onde critica a política armamentística do Estado español.

1. O pasado 7 de maio de 2008, o fotógrafo e xornalista Gervasio Sánchez foi recoller un de tantos premios, o Ortega e Gasset que outorga o xornal El País , perante unha asistencia concorrida entre a que se atopaba a vicepresidenta do goberno , o presidente do Senado , varios ministros , Esperanza Aguirre e o alcalde de Madrid, Alberto Ruiz Gallardón , alén de diversos medios de comunicación .

2. Pois ben, disque non debeu ser do gusto de tan ilustre público o discurso que o Gervasio Sánchez pronunciou ao subir a recoller o premio, condenando o seu discurso ao ostracismo e ao esquecemento de toda a prensa. De modo que, como a maioría dos medios non llo quixeron publicar, elaboramos este powerpoint para que o lean algunhas persoas, e ademais en lingua galega. Cando o leades, ides comprender por que non lle quixeron dar publicidade.

3. Discurso do Gervasio Sánchez

4. Prezados membros do xuri, señoras e señores: É para min unha grande honra recibir o Premio “Ortega e Gasset” de fotografía, convocado por El País , xornal onde publiquei as miñas fotos iniciáticas da América Latina na década dos oitenta e os meus mellores traballos realizados nos diversos conflitos do mundo durante a década dos noventa, moi particularmente as fotografías que tomei durante o cerco de Saraxevo.

5. Quero dar as grazas aos responsábeis do Heraldo de Aragón , do Magazine de La Vanguardia e da Cadena Ser por respectar sempre o meu traballo como xornalista e permitir que os protagonistas das miñas historias, tantas veces seres humanos extraviados nos desaugadoiros da historia, teñan un espazo onde chorar e gritar.

6. Non quero esquecer as organizacións humanitarias Intermon Oxfam , Mans Unidas e Médicos Sen Fronteiras , a compañía DKV SEGUROS e o meu editor Leopoldo Blume por me apoiaren sen fisuras nos últimos doce anos e permitiren que o proxecto “Vidas Minadas” , ao que pertence a fotografía que levou o premio, teña vida propia e un longo percorrido que pode durar décadas.

7. Señoras e señores, a índa que só teño un fillo natural, Diego Sánchez, podo dicir que como Martin Luther King , o gran soñador afroamericano asasinado hai 40 anos, que tamén teño outros catro fillos vítimas das minas antipersoal: a mozambiqueña Sofia Elface Fumo , a quen vostedes coñeceron xunto coa súa filla Alia na imaxe premiada, que concentra toda a dor das vítimas mais tamén a beleza da vida e, nomeadamente, a incansábel loita pola supervivencia e a dignidade das vítimas, o camboxano Sokheurm Man , o bosnio Adis Smajic e a meniña colombiana Mónica Paola Ojeda , que quedou cega após ser vítima dunha explosión aos oito anos.

8. Son os meus catro fillos adoptivos que vin á beira da morte, vinos chorar, berrar da dor, medrar, namorarse, ter fillos, chegar á universidade. Asegúrolles que non hai nada más belo no mundo que ver unha vítima da guerra procurar a felicidade. É certo que a guerra desfai as nosas mentes e roúbanos os soños, como se di no filme “Contos da lúa pálida” de Kenji Mizoguchi.

9. É certo que as armas que circulan polos campos de batalla acostuman fabricarse en estados desenvolvidos como o noso, que foi un grande exportador de minas no pasado e que hoxe dedica moi pouco esforzo a axudar as vítimas das minas e ao desminado.

10. É certo que todos os gobernos españois, desde o comezo da transición, encabezados polos presidentes Adolfo Suarez , Leopoldo Calvo Sotelo , Felipe González , José María Aznar e José Luis Rodríguez Zapatero , permitiron e permiten a venda de armas españolas aos países con conflitos internos ou guerras abertas.

11. É certo que na anterior lexislatura duplicouse a venda de armas españolas ao mesmo tempo que o presidente incidía na súa mensaxe contra a guerra e que hoxe fabricamos catro tipos distintos de bombas antipersoal cuxo comportamento no terreo é similar ao das minas antipersoal.

12. É certo que me sinto escandalizado cada vez que me topo con armas españolas nos esquecidos campos de batalla do terceiro mundo, e que me envergoño por causa dos meus representantes políticos.

13. Pero como Martin Luther King, non quero crer que o banco da xustiza estea en quebra, e como el, eu tamén teño un soño: que por fin un presidente dun goberno español teña a valentía suficiente para pór fin ao silencioso comercio de armas que converte o noso estado, tanto se nos gusta como se non, nun exportador da morte. Moitas grazas.

14. A foto que levou o premio: Sofia Elface Fumo , coa súa filla Alia

15. … e outras fotos do Gervasio:

16. Sofia Elface Fumo Febreiro 1997 co seu fillo Leonaldo, cos dous fillos febreiro de 2002 marzo de 2007

17. Mónica Paola Ojeda , quedou cega e manca o 21 de febreiro de 2003 após a explosión dunha mina cando volvía da escola.

18. Mónica Paola Ojeda na actualidade.

19. Sokheurm Man , unha mina amputoulle unha perna co só 14 anos cando volvía da escola en Camboxa.

20. Sokheurm Man , coa súa muller Nin Lin e o seu fillo. Actualmente traballa no Servizo Xesuíta para os Refuxiados e encárgase de documentar casos de novas vítimas de minas antipersoal.

21. Adis Smajic , dous días despois da explosión, Marzo de 1996

22. Adis Smajic na actualidade, coa súa moza.

23. E o fotógrafo e xornalista que probabelmente no vai volver ver outro traballo seu premiado en España. Este é un correo que para o ben de todos/as. Se podes, reenvíao.