Genimata

1. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [1]
Συνέντευξη που μας έδωσε η κυρία
Ευαγγελία Χατζηστρατή - Γεννηματά
56ο
Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικό έτος: 2015-2016

2. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [2]
Μπόρις Άντσεβ (Μ.Α.): Στην περιοχή των Aμπελοκήπων πόσα χρόνια βρίσκεστε;
Ευαγγελία Χατζηστρατή (Ε.Χ.): Είμαι από το 1959, δηλαδή πόσα χρόνια 40, 56, 57 χρόνια.
Μ.Α.: Έχετε παρατηρήσει κάποιες αλλαγές στους μεταπολεμικούς Αμπελόκηπους;
Ε.Χ.: Εε βέβαια έχουν γίνει άσφαλτοι όλοι οι δρόμοι, έχουν γίνει σχολεία που δεν υπήρχαν,
δεν υπήρχαν παλιά σχολεία, εμείς μπήκαμε στον κεντρικό υπόνομο, είναι και αυτό βασικό.
Δεν υπήρχαν τότε υπόνομοι, αλλά οι άσφαλτοι είναι ακόμα πιο καλοί, γιατί παλιά όταν
είχαμε έρθει, ΄59 που ήρθαμε εδώ, μερικοί δρόμοι δεν ήταν άσφαλτοι, ήταν χωματένιοι.
Μ.Α.: Πώς βλέπετε τις αλλαγές που έγιναν στην περιοχή των Αμπελοκήπων;
Ε.Χ.: Είναι λίγο ασφυκτικοί πια, μια περιοχή ασφυκτικά χτισμένη, θα μπορούσε να είχε
δοθεί λίγο μεγαλύτερη άπλα.
Μ.Α.: Εσείς ποια εποχή θα προτιμούσατε;
Ε.Χ.: Εκείνη την παλιά, που ήταν λίγα τα αυτοκίνητα, λίγος ο κόσμος, έβγαινες έξω δεν
φοβόσουν, το σπίτι ανοιχτό, κοιμόμασταν στις ταράτσες, πραγματικά.
Μ.Α.: Σας γεννήθηκε ποτέ η επιθυμία να ξαναπάτε σχολείο, να ξαναζήσετε τις στιγμές που
ζήσατε;
Ε.Χ.: Εε κοίταξε τώρα είμαι σε μια ηλικία, Μπόρις μου, δε γίνεται να πάω, αποκλείεται, όχι.
Μ.Α.: Τρώγατε ξύλο στο σχολείο τότε;
Ε.Χ.: Στο Δημοτικό κάναμε το χεράκι μας έτσι και μας έδινε ο δάσκαλος.
Μ.Α.: Στο Γυμνάσιο;
Ε.Χ.: Όχι, όχι.
Μ.Α.: Πόσα άτομα ήσασταν στην τάξη:
Ε.Χ.: Τώρα για… το Γυμνάσιο;
Μ.Α.: Εε Δημοτικό, Γυμνάσιο.
Ε.Χ.: στο Δημοτικό δεν το θυμάμαι
Μ.Α.: Γυμνάσιο;
Ε.Χ.: Στο Γυμνάσιο ήμασταν 25 παιδιά, κάπου εκεί.
Μ.Α.: Έμεναν στην ίδια τάξη στο Δημοτικό;
Ε.Χ.: Δεν το νομίζω, δεν το θυμάμαι καθόλου, Μπόρις μου, δεν το θυμάμαι, όχι, στο
Γυμνάσιο ναι, μένανε και δίνανε το Σεπτέμβριο, μετεξεταστέοι, δε ξέρω, υπάρχουν και
τώρα, ε;
Μ.Α.: Ναι. Πόσα τμήματα είχατε;

3. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [3]
Ε.Χ.: Στο Δημοτικό θα σε γελάσω, μπορεί να ήταν μόνο ένα, στο Γυμνάσιο είχαμε, γιατί
πήγαινα σε ιδιωτικό, πήγαινα στις καλόγριες, είχαμε ένα ή δύο, δύο τμήματα.
Μ.Α.: Πού κάνατε τις γιορτές;
Ε.Χ.: Εδώ στην Αθήνα.
Μ.Α.: Εννοώ τις γιορτές, τις σχολικές γιορτές.
Ε.Χ.: Αα, στο σχολείο, στην αυλή του σχολείου.
Μ.Α.: Έχετε κρατήσει επαφές με συμμαθητές σας στο Δημοτικό;
Ε.Χ.: Όχι, έχω μια αλλά έχει πάει αλλού, έχουμε απομακρυνθεί.
Μ.Α.: Τι παιχνίδια παίζατε όταν ήσασταν μικρή;
Ε.Χ.: Εε λοιπόν αυτά είχαμε τα ωραία παιχνίδια, κυνηγητό, κρυφτό, μπίκο….., δεν ξέρω αν
το προλάβατε εσείς, που είχαμε έναν τενεκέ από άδειο γάλα εβαπορέ και τέτοια και το
χτυπάγαμε, το κλωτσούσαμε, το κουτσό εμείς οι κοπέλες, εε τα μήλα, τα μήλα τα παίζουν
και τώρα νομίζω, το σχοινάκι, πεντόβολα, ναι αυτά, Μπόρις μου.
Τάσος Καραμπίνης (Τ.Κ.): Άλλα πράγματα για την εποχή-περιοχή που θα μπορούσατε να
μας πείτε;
Ε.Χ.: Η περιοχή στο Δημοτικό, δεν ήμουν στους Αμπελοκήπους, ήμουν στην Χαραυγή, στον
Υμηττό. Εκεί πήγαμε το ΄47, οι γονείς μου είχαν νοικιάσει στο Χαλάνδρι το ΄39 ένα σπίτι,
μόλις είχε γεννηθεί ο αδερφός μου και είχαμε πάει στο Χαλάνδρι, για εξοχή το Χαλάνδρι,
εξοχή και τους πιάνει ο πόλεμος. Και εκεί που ήταν για εξοχικό, μείνανε μέχρι το ΄47. Και ο
πατέρας μου γιατί ήταν ορειβάτης, ήτανε και... του άρεσε. Τέλος πάντων η εξοχή, πήγαμε
στη Χαραυγή, κάτω από τον Υμηττό εκεί. Εκεί ήταν μια γειτονιά εε, όλο μικρασιάτες,
πρόσφυγες, αλλά ήταν καλοί άνθρωποι, εξαιρετικοί άνθρωποι και περάσαμε τα καλύτερά
μας παιδικά χρόνια, πολύ ωραία χρόνια. Λοιπόν με αυτούς ανθρώπους της Χαραυγής έχω
επικοινωνία και τώρα και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Μετά το ΄47 φύγαμε από κει και
ήρθαμε εδώ.
Σοφία Μαναγλιώτου (Σ.Μ.): ήρθατε ΄47 ή ΄49;
Ε.Χ.: Όχι, σταθείτε, πήγαμε το ΄47 στην Χαραυγή και ήρθαμε εδώ το ΄59. Μείναμε 13 χρόνια
στη Χαραυγή. Περνάω πού και πού από κει και δεν έχει αλλάξει πολύ αυτή η περιοχή,
ωραία όμως, ήτανε ωραίοι άνθρωποι, τι άλλο δεν έχω τι άλλο να σας πω και εσένα, Μπόρις
μου, ήμασταν πιο λίγοι, πιο αγαπημένοι, πιο συγκεντρωμένοι. Εδώ μες στις πολυκατοικίες
χανόμαστε.
Σ.Μ.: Είπατε όταν ήρθατε, πήγατε στο σχολείο καθόλου κάποια χρονιά;
Ε.Χ.: Ναι, η τελευταία το ΄59, το ΄60 τελείωσα το Γυμνάσιο.
Σ.Μ.: Είχατε πάει σε ποιο σχολείο;

4. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [4]
Ε.Χ.: Στις καλόγριες κάτω Χαριλάου Τρικούπη στο Σαιν Ζοζέφ, μετά δεν συνέχισα.
Σ.Μ.: Έπειτα μείνατε εδώ;
Ε.Χ.: Εδώ. Όταν παντρεύτηκα το ΄64 μείναμε εδώ, εε ήταν το σπίτι μου και μέχρι τώρα το
δώσαμε αντιπαροχή το ΄79 σε μια εταιρία εργολαβική της γειτονιάς μας και το ΄82
κατοικήσαμε μόνιμα πια εδώ.
Σ.Μ.: Δηλαδή πριν ήταν μονοκατοικία;
Ε.Χ.: Μονοκατοικία, ήταν μια μικρή, ωραία μονοκατοικία. Είχε τη πρασιά της, τις νεραντζιές
της, τις τριανταφυλλιές της, τα γιασεμιά της, ήταν ωραία.
Σ.Μ.: Και τα άλλα σπίτια γύρω γύρω;
Ε.Χ.: Παρόμοια ήταν όλα με τα λουλούδια τους.
Σ.Μ.: Και είχατε γείτονες;
Ε.Χ.: Πολλούς και καλούς, ναι καλούς, απέναντι μονοκατοικία, εδώ όλος, αυτό το δρομάκι
το έχετε δει; Είναι πολύ ωραίο και τώρα ακόμα, γιατί έχει δυο τρεις μονοκατοικίες ή
διώροφα
Σ.Μ.: Και τα έδωσαν αντιπαροχή;
Ε.Χ.: Εε όλα. Εμένα με είχαν πνίξει απ’ τη μια πολυκατοικία, από την άλλη εδώ, είχε γίνει η
ταράτσα μου σκουπιδότοπος, μου πετούσαν διάφορα αποτσίγαρα και έτσι αναγκάστηκα
και εγώ το ‘δώσα. Ναι, αυτά. Το ότι εκείνα τα χρόνια σαφώς ήταν καλύτερα. Καθόμαστε
στα μπαλκόνια μας εδώ στις αυλές, γιατί είχε πρασιά, δεν ήταν μεγάλα σπίτια αλλά ήταν
έτσι με τις αυλές, ήταν όμορφα απ` έξω και τα λουλούδια. Με φώναζε η Θεοφίλη:
«Βαγγελίτσα, ο Θοδωρής το ’σκάσε», ο γιος μου. Πηδούσε τη μάνδρα και πήγαινε στην
παιδική χαρά ο γιος και πήγαινε και έτρεχε εκεί. Αν έπαιξε αυτό το παιδί μου στην παιδική
χαρά!
Σ.Μ.: Η παιδική χαρά στην Αργολίδος;
Ε.Χ.: Υπήρχε, ναι. Τον Θοδωρή τον έκανα εγώ, το ΄65 γεννήθηκε ο γιος μου. Εκείνος πήγε
στο 10ο
το σχολείο, πίσω από τον Παναθηναϊκό, ο Θοδωρής. Δημοτικό πήγε στου Κωστέα-
Γείτονα, είχε πάει Ζηρίδη, μετά άνοιξε ο Κωστέας, η Κωστέα-Γείτονα και τον πήγαμε εκεί,
τον στείλαμε αλλά Γυμνάσιο έκανε εκεί.
Σ.Μ.: Πήγαινε με τα πόδια;
Ε.Χ.: Εε βέβαια τι ήταν για τον Θοδωρή; Έπαιζε και μπάσκετ. Τον ζητήσαν και από τον
Παναθηναϊκό, α λέω δε γίνεται ή θα σπουδάσει ή θα γίνει μπασκετμπολίστας. Τώρα λάθος
έκανα, δεν ξέρω.
Σ.Μ. : Ο ίδιος ;

5. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [5]
Ε.Χ.: Ο ίδιος εντάξει, εε έγινε μηχανικός. Τώρα αυτή τη στιγμή δεν είναι εδώ, είναι στη
Ρόδο. Έχει βρει εκεί ένα έργο της ΔΕΗ και επιβλέπει εκεί. Έχει δουλειά τουλάχιστον ακόμα.
Ναι, ένα παιδί έκανα, μετά αρχίσαν τα προβλήματά μου με τα πόδια μου και δεν έκανα
άλλο παιδί, έχω όμως και δύο εγγόνια. Εντάξει, ο κύκλος τελείωσε, έκλεισε.
Μ.Α.: Φωτογραφίες παλιές έχετε;
Ε.Χ.: Τώρα δεν τις έχω πρόχειρες, Μπόρις. Όταν εννοείς τι φωτογραφίες, προσωπικές,
οικογενειακές;
Μ.Α.: Εε της περιοχής
Ε.Χ.: Όχι.
Μ.Α. : Ή τουλάχιστον να φαίνεται η περιοχή από πίσω;
Ε.Χ.: Όχι. Εάν ανοίξεις αυτό το βιβλίο, όπως τον είπαμε τον κύριο που το έγραψε, μπορεί να
έχει, εκείνο έχει και νομίζω έχει το σπίτι μας πώς ήταν μονοκατοικία. Κάπου το ’χω αυτό το
βιβλίο, δε θυμάμαι, μπορεί να το έχει ο Θοδωρής επάνω. Ήταν πιο όμορφοι οι
Αμπελόκηποι τότε, ήταν πιο ωραίοι αλλά τι να κάνουμε;
Μ.Α.: Άλλαξε.
Ε.Χ.: Μαζευτήκαμε όλοι στις πόλεις, πάλι καλά τώρα που απλώθηκε και λίγο. Τα χωριά μας
γίναν πιο ωραία, θυμάστε πώς ήταν, η αστυφιλία ανθούσε μια εποχή. Δηλαδή όλοι στο
κέντρο, όλοι κέντρο, ίσως για να το ελέγχουν το κέντρο, μας έλεγχαν καλύτερα τότε.
Σ.Μ.: Οι παλιοί γείτονες;
Ε.Χ.: Οι παλιοί γείτονες έχουν πεθάνει σχεδόν. Και η Νίνα δίπλα είναι πολύ παλιά στη
διπλανή πολυκατοικία, Μανίσαλη τη λένε; Όχι, Μαλακάση. Εε αυτή πρέπει να ξέρει
περισσότερα ίσως…
Σ.Μ.: Μπορείτε να μας πείτε για τον παππού σας;
Ε.Χ.: Ήτανε αγωνιστής ο παππούς μου και ήτανε ο μόνος παπάς στη Μεσσηνία. Τώρα
σκεφτείτε, Μεσσηνιακή Μάνη. Όλοι ήταν βασιλικοί εκεί πέρα την εποχή, ήταν ο μόνος
παπάς που δεν έκανε το ανάθεμα του Βενιζέλου. Τον κυνηγούσανε λοιπόν όλοι οι του
βασιλιά, οι βασιλικοί να τον ξυρίσουν τα γένια, για να του πετάξουν και τα ράσα. Αλλά από
τη μεριά της γιαγιάς μου, το σόι της γιαγιάς μου, ήτανε βασιλόφρονες και έτσι οι γαμπροί
του, δηλαδή της παπαδιάς τα αδέρφια τον σώζανε και τον φυγαδεύανε πάνω σε άλογα και
τρέχανε στα χωριά από ‘δω από κει και δεν τον βρήκανε να του ξυρίσουν τα γένια και να
του πετάξουν τα ράσα.
Σ.Μ.: Ήρθε στην Αθήνα;
Ε.Χ.: Μετά ήρθε στην Αθήνα. Έμεινε χήρος πάλι πολύ νωρίς με τέσσερα παιδιά, ήρθε εδώ,
εε έμεινε κάπου στον Πανηθαϊκό, λειτουργούσε επίσης και του Θων το εκκλησάκι ο
παππούς μου και ένα εκκλησάκι που είναι από πίσω παλιό από τον Παναθηναϊκό, το έχετε
δει;

6. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [6]
Σ.Μ.: Οι Άγιοι Πάντες;
Ε.Χ: Ένα παλιό, μάλλον βυζαντινό πρέπει να είναι.
56ο
: Ναι, οι Άγιοι Πάντες.
Ε.Χ.: Τώρα από ιστορίες και αφηγήσεις του μπαμπά μου, του ίδιου το παππού μου όσο
ζούσε, εε και μετά πήραν το σπίτι εδώ, Δουκίσσης Πλακεντίας 14.
Σ.Μ.: Ο παππούς πώς λεγόταν;
Ε.Χ.: Γεννηματάς Γεώργιος, Γεώργιος. Και τον σώσανε οι γαμπροί του που ήταν
βασιλόφρονες, σε μία οικογένεια αυτό συνέβη και μετά. Γιατί ο μπαμπάς μου πάντα ανήκε
στο χώρο του Κέντρου, ήταν με τον γέρο Παπανδρέου με όλους αυτούς, με τον Βενιζέλο τον
παλιό και ο θείος μου, ο αδερφός του, ήτανε, ακολούθησε το, πήγε στη σχολή Ευελπίδων.
Έγινε στρατιωτικός, έγινε και αρχηγός του Γ.Ε.Θ το ΄64 που είχε εκλεγεί ο Παπανδρέου, ο
Γεώργιος Παπανδρέου το ΄64. Αλλά τον προώθησε η βασιλική οικογένεια τότε του
Κωνσταντίνου. Τότε η Φρειδερίκη είχε αποχωρήσει, πρέπει να ήταν ο Κωνσταντίνος τότε
νομίζω και έγινε βασιλικός κι εκείνος, ενώ ξεκίνησε σα Βενιζελικός άλλαξε και έγινε. Και
έβλεπες τον πατέρα μου τώρα και τον αδερφό του, το θείο μου το Γιάννη και είχαν
συνέχεια κόντρες για τα πολιτικά, αλλά εντάξει, τα βρίσκανε μετά.
Σ.Μ.: Ο πατέρας τι ασχολία είχε;
Ε.Χ.: Ο πατέρας μου ήταν οικονομολόγος, ήταν στην Πρεσβεία την Αμερικάνικη, ήταν εκεί,
κρατούσε τα οικονομικά, είχε τελειώσει τη Νομική, ασχολήθηκε με τα οικονομικά, εε κι
αδερφός μου έγινε κι εκείνος μηχανικός και μετά πολιτικός μηχανικός και μετά, δεν ξέρω
αν το , εντάξει έγινε μόνο πολιτικός.
Σ.Μ.: Είστε η αδερφή;
Ε.Χ.: Κι έλεγε πάντα προσπαθώ να γίνω πολιτικός. Είμαι μηχανικός, αλλά προσπαθώ να
γίνω πολιτικός.
Σ.Μ.: Και τι ήταν καλύτερο τελικά;
Ε.Χ.: Εγώ πιστεύω ότι πρόσφερε, στην Ελλάδα πρόσφερε ο αδερφός μου και μακάρι να
ζούσε, ήτανε ένας σπάνιος άνθρωπος, τώρα που πέθανε το λέω, αλλά είναι αλήθεια
Σ.Μ.: Πέθανε νέος.
Ε.Χ.: Πολύ, 55 χρονών ήταν. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή! Εκείνοι φύγανε νωρίς λέω,
γιατί έφυγε κι η γυναίκα του μαζί, η Κάκια, μαζί μεγάλωσαν, μαζί φύγανε. Λέω αυτοί ξέρανε
και φύγανε να μη δουν τα χάλια τα σημερινά μας. Τι να κάνουμε; Εγώ πιστεύω βέβαια, αν
ζούσε ο αδερφός μου και αν δεν πάθαινε αυτή την αρρώστια, τον καρκίνο να τον φάει, τον
έφαγε και το τσιγάρο, γιατί ήτανε μονίμως με ένα τσιγάρο στο στόμα και να σκεφτείτε, όταν
πέθανε, προσπαθούσαμε να βρούμε μία φωτογραφία του αδερφού μου να βάλουμε στο
μνήμα χωρίς τσιγάρο. Και πήρε ο φωτογράφος και το έσβησε το τσιγάρο, δεν υπήρχε
φωτογραφία χωρίς τσιγάρο. Τον έφαγε. Άσσος άφιλτρο. Κάπνιζα και εγώ και τελικά μου

7. Συνέντευξη με την κυρία Ευαγγελία Χατζηστρατή – Γεννηματά [7]
έγινε και εμένα συνήθεια να καπνίζω Άσσο άφιλτρο. Μετά βγήκαν τα φίλτρα, το έχω κόψει
πάρα πολλά χρονιά και ευτυχώς που το ΄κοψα γιατί μου ΄κανε στο αναπνευστικό. Εσείς
καπνίζετε;
56ο
: Όχι
Ε.Χ.: Ευτυχώς, καλό, Μπόρις, μη το βάλεις στο στόμα σου.
Μ.Α.: Όχι, όχι με τίποτα, με τίποτα!
Ε.Χ.: Κι ευτυχώς ο γιος μου δεν το ΄χει βάλει. Οι ανιψιές μου έχουν από τρία παιδιά η
καθεμιά. Τα παιδιά τώρα έχουν, τα έχω σαν παιδιά κι αυτά. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή!
Σ.Μ.: Εσείς, όταν είχε την ασχολία με τη πολιτική, είχατε έντονες στιγμές;
Ε.Χ.: Εε βέβαια, έχουμε ζήσει πάρα πολλά. Πολύ έντονα, συνήθως τον βοηθούσα πάντα
στις εκλογές εγώ, κατέβαινα στο γραφείο πάντα, όπου και άνοιγε γραφείο. Αλλά ζήσαμε
στιγμές φοβερές, με τον Αντρέα, με κόντρες, με τον Καραμανλή στην αρχή, Ανδρέας-
Καραμανλής, εντάξει, τι να κάνουμε; Είμαστε μια πολιτική οικογένεια. Πολιτικοποιημένη.
Δεν ξέρω τώρα πού θα πάει αυτή η ιστορία, η σημερινή κατάσταση. Δεν έχουμε μέλλον τι,
να πω. Μας έτυχαν όλα μαζεμένα και έχουμε και το μεταναστευτικό τώρα αυτό που είναι
αγκάθι. Δε μας έφτανε η φτώχεια μας, έχουμε κι αυτό. Αυτά για τους Αμπελοκήπους,
ήμασταν πιο ωραία, πιο συγκεντρωμένα.
Μ.Α.: Ευχαριστούμε πολύ.
Ε.Χ.: Παρακαλώ, Μπόρις.
Μ.Α.: Για τη συνέντευξη, μιλήσατε, ευχαριστούμε για τα στοιχεία.
Ε.Χ.: Εσένα σου εύχομαι καλή πρόοδο.
Μ.Α.: Ευχαριστώ
Ε.Χ.: Και να διαβάζεις.
Τη συνέντευξη διοργάνωσε ο μαθητής της Γ’
τάξης Γυμνασίου, μέλος της συντακτικής και
φωτογραφικής ομάδας του εργαστηρίου
Πληροφορικής, Μπόρις Άντσεβ, στο πλαίσιο
των συνεντεύξεων της ομάδας σχετικά με την
περιοχή των Αμπελόκηπων Αθήνας.
Παρόντες στη συνέντευξη ήταν και οι συντονιστές της ομάδας του 56ου
Γυμνασίου Αθήνας :
Σοφία Μαναγλιώτου και Τάσος Καραμπίνης.