Αμπελόκηποι Αθήνας και Συνεντεύξεις: Μαργαρίτα Νικολοπούλου 56ο Γυμνάσιο Αθήνας Αμπελόκηποι Αθήνας: Ψηφιακές αφηγήσεις: Μαργαρίτα Νικολοπούλου Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής Σχολικό έτος: 2018-2019

1. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [1]
Αμπελόκηποι Αθήνας
Συνέντευξη με την κυρία
Μαργαρίτα Νικολοπούλου
(κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων
Αθήνας)
56ο
Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικό έτος: 2018-2019

2. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [2]
 [56ο
] Πόσα χρόνια ζείτε στην περιοχή Αμπελοκήπων (από πότε-μέχρι πότε;)
 [κ. Μ.Ν.] Γεννήθηκα στο Μαιευτήριο Αθηνών το 1967. Στην οδό Σούτσου.
Αμπελοκηπιώτισσα από κούνια! Μέχρι δύο χρονών μέναμε στην οδό
Γενναδίου και Αλεξάνδρας στου Γκύζη (γείτονας ο Λάμπρος Κωνσταντάρας),
για έναν χρόνο στην οδό Λαρίσης και μέχρι το 1992 περίπου στην οδό Νικ.
Γεννηματά κοντά στο Μετρό Πανόρμου. Ξαναγύρισα στην περιοχή το 2000
και από τότε δεν ξανάφυγα!
 [56ο
] Πώς βρέθηκαν οι πρόγονοί σας στην περιοχή;
 [κ. Μ.Ν.] Ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν έρθει ως εσωτερικοί
μετανάστες (Πελοπόννησος, Εύβοια) στην Αθήνα. Οι Αμπελόκηποι
προτιμήθηκαν διότι εκεί είχε γνωστούς και μακρινούς συγγενείς ο πατέρας
μου – παλιά αυτό «μετρούσε», γιατί υπήρχε ένα «δίκτυο» υποστήριξης και
αλληλεγγύης.
 [56ο
] Τι ιστορίες θυμόσαστε από αυτές που σας έχουν αφηγηθεί οι γονείς
σας;
 [κ. Μ.Ν.] Οι γονείς μου ήρθαν στην περιοχή αφού είχε αρχίσει η
ανοικοδόμηση και η αντιπαροχή. Οπότε την εικόνα της περιοχής που είχαν
τη θυμάμαι κι εγώ. Αυτό που μου είχαν πει και δεν θυμάμαι είναι για την
οδό Χατζηκωνσταντή που ήταν ρέμα και κατέβαζε νερό από τα
Τουρκοβούνια. Επίσης, ότι ψηλά στη διασταύρωση Χατζηκωνσταντή και
Φλώρου υπήρχαν στάβλοι με αγελάδες μέχρι και τη δεκαετία του ’60 και
φυσικά τις φυλακές Αβέρωφ, εμβληματικό κτήριο στην περιοχή που δεν το
έχω στις μνήμες μου, γιατί ήμουν πολύ μικρή όταν κατεδαφίστηκαν.
 [56ο
] Τι θυμόσαστε από τα παιδικά σας χρόνια;
 [κ. Μ.Ν.] Γεννήθηκα το 1967, οπότε έχω μνήμες από τα πρώτα χρόνια της
δεκαετίας του ’70. Θυμάμαι ότι παίζαμε πολύ έξω από το σπίτι. Τουλάχιστον

3. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [3]
μέχρι τα μέσα του ’70. Κι αυτό επειδή υπήρχαν –ακόμα– πολλές αλάνες. Ένα
περίεργο «παιγνίδι» ήταν ότι μαζεύαμε μικρά κομμάτια από σπασμένα
πλακάκια. Πιθανολογώ ότι λόγω των ανεγειρόμενων οικοδομών και των
μπάζων που πετούσαν ανεξέλεγκτα, όλος ο τόπος ήταν γεμάτος από τέτοια
«ευρήματα». Στην οδό Γερουλάνου και Γεννηματά υπήρχε ένα παλιό ισόγειο
σπίτι με κήπο και πηγάδι στο βάθος του οικοπέδου. Μπροστά, όλος ο άδειος
χώρος ήταν ο «παιγνιδότοπός» μας. Εκεί υπήρχε και ένα εγκαταλελειμμένο
τρίκυκλο το οποίο ήταν κι αυτό σκηνικό στα παιγνίδια μας. Τα αγόρια
έβρισκαν με μεγάλη ευκολία στις ανεγειρόμενες οικοδομές πλαστικούς
σωλήνες (ηλεκτρολογικό υλικό) και έφτιαχναν φυσοκάλαμα. Οι σαΐτες ήταν
χάρτινες και για πιο «εξτρήμ» καταστάσεις βάζανε στην απόληξή τους
καρφίτσες. Σε αυτήν την περίπτωση, στόχος ήταν οι γάτες της γειτονιάς –
βάρβαρη γενιά! Με τις απλές σαΐτες σημάδευαν ανυποψίαστους
περαστικούς.
Γενικώς, παίζαμε πολύ. Ομαδικά παιγνίδια, μήλα, κρυφτό, αγαλματάκια,
λάστιχο φυσικά (στο σχολείο), ένα άλλο παιγνίδι που το λέγαμε «πατητό» –
και προσπαθώ να το θυμηθώ. Το περίεργο ήταν ότι θυμάμαι κάποια
παιγνίδια από αυτά να τα παίζουμε 13-14 χρονών στο διάλειμμα, στην αυλή
του φροντιστηρίου των Αγγλικών! Λίγο αργότερα ήρθαν και τα ηλεκτρονικά
σε συγκεκριμένα μαγαζιά. Κάποιοι πήγαιναν και στο περίφημο «Κουρδιστό
πορτοκάλι» στη Δουκίσσης Πλακεντίας – κορυφαίο μπιλιαρδάδικο για
χρόνια.
 [56ο
] Πώς βλέπετε τις αλλαγές που έγιναν στην περιοχή των Αμπελοκήπων;
 [κ. Μ.Ν.] Οι Αμπελόκηποι έχουν αλλάξει πολύ. Αλλαγές που έγιναν με την
πάροδο των χρόνων και αλλαγές πιο πρόσφατες, από το 2010 και μετά, με
την κρίση.
Θυμάμαι το μεγάλο τετράγωνο που περικλείεται από τις οδούς Πανόρμου-
Λαρίσης-Καρύστου-Μαιανδρουπόλεως και στεγάζονται τώρα το 104ο
Δημοτικό και το 16ο
Λύκειο να είναι αλάνα και μάλιστα φιλοξενούσε

4. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [4]
περιστασιακά ένα Λούνα- Παρκ με κούνιες, καρουζέλ και «βαρκούλες» από
τις παλιές, τις μεταλλικές. Το πρώτο κτήριο για σχολείο κτίστηκε το 1978 ή
το 1979 και δύο χρόνια αργότερα χτίστηκε και το κτήριο του Γυμνασίου-
Λυκείου. Θυμάμαι όλη αυτήν την περιοχή δεξιά της Πανόρμου, όπως
κατηφορίζουμε προς Αλεξάνδρας και μέχρι περίπου εκεί που είναι τώρα ο
«μικρός» Σκλαβενίτης να είναι χωμάτινη και πολύ αραιοχτισμένη. Κάπου
εκεί ήταν ένα ανυψωμένο σημείο με ένα ξύλινο ισόγειο κτήριο που έχω την
εντύπωση ότι ήταν γαλακτοπωλείο.
Στη Γεννηματά υπήρχαν πολύ λιγότερες πολυκατοικίες. Στη θέση του
θεάτρου «Μοντέρνοι Καιροί» ήταν μια μονοκατοικία με ψηλή πέτρινη
μάνδρα, πηγάδι και μια αμυγδαλιά. Το τετράγωνο Λασκαρίδου, Γεννηματά,
Χατζηκωνσταντή και Λουίζης Ριανκούρ ήταν ένας λαβύρινθος με άτακτα
χτισμένα σπιτάκια. Ένας συμμαθητής μου έμενε εκεί και θυμάμαι ότι σχεδόν
χανόσουν ανάμεσα στα σπίτια. Πιθανόν να ήταν προσφυγικά. Αυτά πρέπει
να γκρεμίστηκαν γύρω στο 1975.
Προσφυγικές κατοικίες σε παρόμοια διάταξη με αυτές που υπάρχουν ακόμα
επί της Λουίζης Ριανκούρ και Πανόρμου υπήρχαν και εκεί που είναι τώρα τα
Διοικητικά δικαστήρια. Η οδός Λουίζης Ριανκούρ δεν είχε διανοιχτεί μέχρι τη
Λάμψα και για να πάω από το σπίτι μου στο Χριστοδουλάκειο (νηπιαγωγείο)
περνούσαμε από τα «προσφυγικά». Εκεί που είναι τώρα η ταβέρνα
«Σουφάλας» θυμάμαι ένα πολύ μεγάλο πέτρινο κτήριο με αψιδωτά
παράθυρα που έμοιαζε με εργοστάσιο ή αποθήκη. Δεν είμαι σίγουρη τι
ήταν. Επίσης, η πλατεία Σοφίας Βέμπο ήταν ένα τεράστιο οικόπεδο, όπου,
παρόλο που το χρησιμοποιούσαν για να ρίχνουν μπάζα, η φύση οργίαζε
κάθε άνοιξη – μαργαρίτες, χαμομήλια και… τσουκνίδες ( ακόμα θυμάμαι το
τσούξιμο στα χέρια!).
Παίζοντας εκεί, είχαμε βρει ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα ισόγειο, με δύο
μεγάλα δωμάτια, η κεραμιδένια στέγη είχε πέσει, φαινόταν να είχε καεί
κάποια στιγμή και θυμάμαι την έκπληξή μας όταν σε έναν τοίχο είδαμε τη
ζωγραφιά μιας… γοργόνας. Ίσως ήταν ταβέρνα κάποτε; Δεν ξέρω.

5. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [5]
Απέναντι από την πλατεία, επί της Γερουλάνου, υπήρχε, από τότε που
θυμάμαι, η «Γενική Κλινική» νυν «Βιοκλινική».
Οι τελευταίες μονοκατοικίες με αυλή πρέπει να εκλείψανε από την περιοχή
τη δεκαετία του ’90 και κάποιες λίγο μετά το 2000. (Εκεί που στεγάζεται
τώρα το 7ο
διαμέρισμα του δήμου Αθηναίων υπήρχε υπέροχη μονοκατοικία
με αυλή!).
Η γειτονιά μας είχε ανέκαθεν πολλούς κινηματογράφους. Περιώνυμη
κινηματογραφική πιάτσα οι Αμπελόκηποι. Ξεκινώντας από την περιοχή
Γηροκομείου και πηγαίνοντας προς Αλεξάνδρας θυμάμαι το «Πλάζα», τον
«Δαναό», την «Ανδόρα», το «Άστρον» , το θερινό «Ελληνίς» το «Άνεσις», το
«Νιρβάνα», τον «Γαλαξία» και το «Αρζεντίνα» κοντά στο γήπεδο του
Παναθηναϊκού. Οριακά στην περιοχή μας ήταν και το «Κάρμεν» στην οδό
Παπαδά, μεταξύ Κηφισίας και Μεσογείων.
Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς έκλεισαν. Αποκτήσαμε όμως δύο θέατρα,
τους «Μοντέρνους Καιρούς» το 1982 περίπου και το θέατρο «Άνεσις» γύρω
στο 2000. Η θεατρική ομάδα των «Μοντέρνων καιρών» αποτελούνταν από
τον Κώστα Νταλιάνη, τον Γιάννη Νταλιάνη και την Εβίτα Παπασπύρου.
Θυμάμαι το πρώτο έργο που ανέβηκε στο συγκεκριμένο θέατρο: ήταν το
Κουκλόσπιτο του Ίψεν.
Μεγάλη αλλαγή έφερε στην περιοχή μας το Μετρό. Ήταν απίστευτο! Πάντα
ζήλευα όσους έμεναν κοντά στον Ηλεκτρικό και το 2000 επιτέλους
απέκτησαν και οι Αμπελόκηποι όχι έναν, αλλά δύο σταθμούς. Εννοείται ότι
αυτό έκανε τις μετακινήσεις –ειδικά προς κέντρο– πολύ πιο γρήγορες
(ήθελες 45’ με το λεωφορείο 046 Αθήνα-Άγιος Δημήτριος για να φτάσεις
στην Κάνιγγος) και έκανε την περιοχή της Πανόρμου «πιάτσα» με διάφορα
στέκια, από καφετέριες και μπαράκια μέχρι μεζεδοπωλεία.
Θυμάμαι πως όταν κατασκευαζόταν το Μετρό Πανόρμου, στις εργασίες που
γίνονταν στη συμβολή Χατζηκωνσταντή και Πανόρμου έτρεχε πολύ νερό.
‘Ήταν από το Αδριάνειο υδραγωγείο που διατρέχει υπόγεια την περιοχή.
Μάλιστα, στο οκταόροφο κτήριο που βρίσκεται στη συμβολή

6. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [6]
Χατζηκωνσταντή και Κονοπισοπούλου υπάρχει έως σήμερα στο υπόγειο
αντλία νερού που λειτουργεί κανονικά.
 [56ο
] Εσείς ποια εποχή θα προτιμούσατε;
 [κ. Μ.Ν.] Πολύ δύσκολη ερώτηση για το ποια εποχή θα προτιμούσα. Αν ήταν
στο χέρι μου, θα μετέφερα το Μετρό στην Αθήνα του 1970! Και δεν θα
άφηνα να χτιστούν όλες αυτές οι πολυκατοικίες που δεν έχουν αφήσει
ορίζοντα στη γειτονιά μας. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να υψώνονται και
οκταόροφες! Τι να πω;! Και εις ανώτερα!
 [56ο
]Τι θυμάστε από το σχολείο που ήσασταν μαθήτρια Δημοτικού;
 [κ. Μ.Ν.] Το σχολείο που πήγα μέχρι και τα μισά της Ε’ Δημοτικού ήταν πάνω
από την οδό Τριφυλλίας, στην οδό Ευσταθίου. Πρέπει να ήταν παλαιότερα
ιδιωτικό σχολείο. Είχε δύο ορόφους, μεγάλες ψηλοτάβανες αίθουσες με
μεγάλα παράθυρα, και τις πιο ακατάλληλες τουαλέτες που μπορεί να
διανοηθεί άνθρωπος! Ήταν έξω στην αυλή, τούρκικες (εννοείται!!!), σε έναν
χώρο μακρόστενο σαν υπόστεγο και δίπλα ακριβώς ήταν οι βρύσες. Πόσα
παιδιά; Πάμπολλα! Καμιά 45αριά έχω μετρήσει στην αναμνηστική
φωτογραφία της Β’ τάξης! Πρέπει να ήμασταν δύο τμήματα σε κάθε τάξη και
στο ίδιο κτήριο συστεγαζόταν και το 125ο
Δημοτικό σχολείο.
Η λειτουργία ήταν τρεις μέρες πρωί και τρεις απόγευμα. Όταν το ένα
σχολείο ήταν πρωινή βάρδια, το άλλο ήταν απογευματινή. Όπως
καταλάβατε είχαμε μάθημα ΚΑΙ το Σάββατο. Εννοείται ότι κάποιοι έμεναν
στην ίδια τάξη (και δεν ήταν κακό, διότι προφανώς έπρεπε να επαναλάβουν
την ύλη), όπως και η βαθμολογία ήταν με άριστα το 10 και βάση το 5.
Υπήρχαν και βαθμοί κάτω από τη βάση, που έκριναν αν κάποιος μαθητής θα
επαναλάμβανε την τάξη. Κατά τη γνώμη μου ήταν πιο ακριβής η
βαθμολογία, διότι ήξερες ακριβώς πού βρισκόσουν. Το 9 ήταν 9 και όχι 10.
Το ίδιο και το 8 ή το 7. Τώρα, απ’ ό,τι βλέπω, στο Α «χωράει» το 8 το 9 και το
10. Κάπως ασαφές το βρίσκω!

7. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [7]
Εικόνα 1: 104
ο
Δημοτικό Σχολείο, Δευτέρα δημοτικού. Σχολικό έτος: 1974-1975. Η φωτογραφία ανήκει στο
προσωπικό αρχείο της κυρίας Μαργαρίτας Νικολοπούλου η οποία μας την είχε παραχωρήσει στο πλαίσιο
παλαιότερης εργασίας μας.
Στο κυλικείο μας ήταν υπεύθυνη η κυρία Κούλα. Η ίδια ήταν και
καθαρίστρια και επιστάτρια και αυτή που μας κυνηγούσε με τη σκούπα!
Θυμάμαι προϊόντα και τιμές. Υπήρχαν τα κουλούρια Θεσσαλονίκης με 3
δραχμές και οι λουκουμάδες (οι μεγάλοι στρογγυλοί με την τρύπα στη μέση
οι πασπαλισμένοι με ζάχαρη) με 5 δραχμές. Αν ήθελες τυρόπιτα, ερχόταν
ένας συμπαθητικός κυριούλης με άσπρο καπέλο, ποδιά μάγειρα και έναν
φορητό θερμοθάλαμο με τυρόπιτες έξω από το σχολείο. Αργότερα στο
Γυμνάσιο-Λύκειο οι επιλογές ήταν περισσότερες! Τοστ, χάμπουργκερ…
μιλάμε για γκουρμέ καταστάσεις!

8. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [8]
 [56ο
] Έχετε κρατήσει επαφές με συμμαθητές σας από το Δημοτικό;
 [κ. Μ.Ν.] Επαφές με παιδιά από το Δημοτικό έχω ελάχιστες. Κυρίως με
παιδιά που συνεχίσαμε μαζί και στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Έφυγα από την Αθήνα
λόγω σπουδών και αργότερα λόγω δουλειάς και κάπου χαθήκαμε.
 [56ο
] Τι σας άρεσε περισσότερο στο σχολείο και τι δεν σας άρεσε;
 [κ. Μ.Ν.] Από το σχολείο μου άρεσαν οι γιορτές, τα ποιήματα που
μαθαίναμε, –άσχετα αν δεν είχα ποτέ το θάρρος να βγω στη σκηνή– και το
γεγονός ότι ήμουν παιδί και κάθε μέρα ήταν μια νέα μέρα! Επίσης τότε, οι
καλοκαιρινές διακοπές διαρκούσαν τρία χρόνια ενώ τώρα διαρκούν τρεις
εβδομάδες!
ΔΕΝ μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι τα καλλιτεχνικά μαθήματα στην
ουσία δεν τα διδασκόμασταν, μιας και τα έκανε ο δάσκαλος της τάξης και,
ανάλογα με το πόσο «κάτεχε» το αντικείμενο, ή τα αντικαθιστούσε με
επιπλέον Γλώσσα/Μαθηματικά για να βγάλει την ύλη ή τα δίδασκε με τρόπο
που σιχαινόσουν τα εικαστικά και τη μουσική (true story)!
Θυμάμαι κι ένα επεισόδιο που συνέβη στο Γυμνάσιο που αποδεικνύει πως
τελικά πάντα οι έφηβοι θα είναι… έφηβοι! Είχαμε πάει όλο το σχολείο στο
θέατρο "Πόρτα" να παρακολουθήσουμε κάποια μονόπρακτα του Τσέχωφ.
(Μα....Τσέχωφ στο Γυμνάσιο;;;!!!) Ένα από αυτά είχε τον τίτλο Η αρκούδα
και σε κάποιο σημείο ο δυστυχής ηθοποιός ντυμένος σαν Ρώσος
γαιοκτήμονας –γούνινο καπέλο, γούνινο παλτό– έλεγε την ατάκα «...σε
αυτούς τους τέσσερις τοίχους...». «Τρείείείείείς.....!», αχολόγησε η γαλαρία
του θεάτρου.
«Σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους», ξαναλέει ο ηθοποιός...
«ΤΡΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΣ.....!», να ωρύονται οι μαθητές. «ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ
ΤΟΙΧΟΥΣ». επανέλαβε εμφατικά ο ηθοποιός «Γιατί και εσείς τοίχος είστε!».
Δεν έχω ντραπεί περισσότερο στη ζωή μου. Δεν έχω ιδέα πώς ένοιωσαν οι
συνοδοί καθηγητές μας...

9. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [9]
 [56ο
] Πηγαίνατε μονοήμερες/ πολυήμερες σχολικές εκδρομές με το σχολείο;
Αν ναι, ποια ήταν τα μέρη που πηγαίνατε;
 [κ. Μ.Ν.] Εκδρομές!
Στο τέλος της χρονιάς συνήθως πηγαίναμε μια μακρινή μονοήμερη. Στην Α’
δημοτικού είχαμε πάει στην εξωτική Βουλιαγμένη! Η περιοχή ήταν όντως
εξωτική, θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα μόνη μου κάπου (η
μητέρα μου δεν μπορούσε να με συνοδεύσει), είχα βαλαντώσει στο κλάμα
την προηγούμενη μέρα, διότι φοβόμουν να πάω σε μια περιοχή που είχε…
βουλιάξει!
Ακόμα όμως θυμάμαι τα κεφτεδάκια και το όμορφο μικρό τραπεζομάντηλο
που είχα μαζί μου.
Αργότερα, στις μεγαλύτερες τάξεις, η ιεροτελεστία ήταν η εξής: Παίρναμε
ό,τι junk food μας επέτρεπαν οι γονείς (γαριδάκια, πακοτίνια, σοκολατούχο
γάλα Carnation, κάτι απίστευτες καραμέλες που έμοιαζαν σα να σκάγανε
κροτίδες στο στόμα σου) και μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας είχαμε
καταναλώσει τα πάντα! Στο Γυμνάσιο επίσης πηγαίναμε μια φορά τον χρόνο
μια μονοήμερη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά: Μυκήνες, Ναύπλιο και Διόνυσο.
Στο Λύκειο δυστυχώς τα πρώτα δύο χρόνια δεν πηγαίναμε που-θε-νά. Μόνο
κάτι περιπάτους στο πάρκο Χωροφυλακής και στο τσακίρ κέφι μας βάζανε
στα πούλμαν και πηγαίναμε στον Άγιο Κοσμά!
Εννοείται ότι περιμέναμε την «πενταήμερη» –πενθήμερη είναι το σωστό–
πώς και τι. Όλα τα άλλα σχολεία πήγαιναν Ρόδο και Κέρκυρα. Εμείς, για
λόγους που δεν είναι του παρόντος, καταλήξαμε… Χαλκιδική (αντίθετα με τις
φήμες, σαν τη Χαλκιδική έχει και καλύτερα!!!).
 [56ο
] Υπήρχε την εποχή που πηγαίνατε σχολείο εκφοβισμός (bullying); Αν
ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; (μαθητές, δάσκαλοι/ καθηγητές, γονείς)
 [κ. Μ.Ν.] Παιδιά, η ερώτησή σας με προβλημάτισε πολύ. Διότι, όχι, δεν
θυμάμαι να υπήρχε bullying στα 12 μαθητικά μου χρόνια. Έπιασα όμως τον

10. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [10]
εαυτό μου να σκέφτεται μήπως γινόταν κάτι και δεν το είχα αντιληφθεί.
Θυμάμαι ένα περιστατικό στη γειτονιά, πάνω στο παιγνίδι να έχουμε
μαζευτεί οι μικρές «κάργιες» και να κοροϊδεύουμε ένα άλλο κορίτσι, δε
θυμάμαι για ποια αφορμή, αλλά η κοροϊδία είχε να κάνει με το επάγγελμα
του πατέρα της. Ακόμα ντρέπομαι γι’ αυτό. Όμως ήταν κάτι που έγινε άπαξ.
Δε θυμάμαι ανάλογο περιστατικό στο σχολείο ή στη γειτονιά. Υπήρχαν
σαφώς κλίκες με τους πιο δημοφιλείς μαθητές και στο Δημοτικό και στο
Γυμνάσιο/Λύκειο και υπήρχαν και τα «νερντάκια» (ομολογώ ότι πάντα
ανήκα στη δεύτερη ομάδα). Κριτήριο στο Δημοτικό για να είσαι δημοφιλής
ήταν οι καλοί βαθμοί. Αντίθετα στο Γυμνάσιο /Λύκειο ήταν το να είσαι cool,
όπως το εννοεί ο καθένας. Στο Δημοτικό, τα αγόρια στην αυλή τσακώνονταν
πάνω στο παιγνίδι. Δε θυμάμαι όμως περιστατικά «στοχοποίησης»
συγκεκριμένων παιδιών ή ομάδων και δε θυμάμαι περιστατικά σωματικής ή
ψυχολογικής βίας.
Στο Δημοτικό τη βία την ασκούσαν ενίοτε οι δάσκαλοι. Ξύλο στα χέρια με
τον χάρακα, επειδή δεν είχες διαβάσει, επειδή έκανες φασαρία στην τάξη ή
στην αυλή. Πόναγε, ήταν και εξευτελιστικό σίγουρα, αλλά το χειρότερο ήταν
ότι γύρναγες στο σπίτι και αν έλεγες «ο δάσκαλος το και το», τις «έτρωγες»
για δεύτερη φορά! Κατανοώ ότι ως κατάσταση μοιάζει λίγο Νεαντερτάλια,
αλλά για εμάς ήταν το φυσιολογικό.
 [56ο
] Πότε αποφοιτήσατε και ποια η επαγγελματική σας εξέλιξη;
 [κ. Μ.Ν.] Αποφοίτησα το 1985. Πέρασα στη Σχολή Νηπιαγωγών Καρδίτσας
(διετής τότε), αργότερα αναβάθμισα το πτυχίο μου φοιτώντας άλλα δυόμισι
χρόνια στο Πανεπιστήμιο (Τμήμα Επιστημών Αγωγής Προσχολικής Ηλικίας)
και από το 1992 υπηρέτησα σε δημόσια νηπιαγωγεία ως αναπληρώτρια
αρχικά και αργότερα ως μόνιμη.

11. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [11]
 [56ο
] Πόσο θεωρείτε ότι σας επηρέασε το σχολείο στην προσωπική και στην
επαγγελματική σας ζωή;
 [κ. Μ.Ν.] Είχα αποφασίσει πολύ νωρίς για το τι ήθελα να γίνω, οπότε το
σχολείο δε θεωρώ ότι με επηρέασε ως προς αυτό. Είχαμε ένα μάθημα, τον
Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό, που βρισκόταν για να γεμίζει
κάποιες ώρες. Δεν θυμάμαι να μας είχε βοηθήσει ιδιαίτερα, διότι μετά την
αποφοίτησή μου, ειδικά στα παιδαγωγικά επαγγέλματα, η κατάσταση είχε
αλλάξει άρδην, οπότε οποιαδήποτε πληροφορία και αν είχαμε απέβη
εντελώς άχρηστη. Ακριβώς όμως επειδή διάλεξα την παιδαγωγική, κάποιοι
σπουδαίοι καθηγητές που είχα λειτούργησαν ως πρότυπα στη σχέση
δασκάλου - παιδιού. Τώρα, μετά από 22 χρόνια στο επάγγελμα, θα ήθελα να
τους ευχαριστήσω για όσα μου έδωσαν με το παράδειγμά τους.
Αντικείμενα με τα οποία δεν μπόρεσα να ασχοληθώ στην επαγγελματική
μου σταδιοδρομία, όπως τα Αρχαία Ελληνικά, η Ιστορία, η Κοινωνιολογία, η
Λαογραφία, τα «σπουδάζω» έστω και τώρα για το προσωπικό μου
«μεγάλωμα». Στο Δημοτικό θυμάμαι να διαβάζουμε πολλή ποίηση αλλά και
να απαγγέλλουμε. Αυτό όλο κάπου ήταν θαμμένο μέσα μου και ξαφνικά, σε
ένα σεμινάριο «Ποίησης και Παραμυθιού», στο οποίο πήγα με σκοπό να
αναπτύξω τα εκφραστικά μου μέσα στην αφήγηση χωρίς να έχω σκοπό να
αγγίξω καθόλου το θέμα ποίηση, αυτό βγήκε από μόνο του και… ναι, άρχισα
να γράφω ποίηση σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο. Αν εξαιρέσουμε
την ποίηση του Καββαδία, είχα να διαβάσω ή να μελετήσω ποιήματα από τη
Γ΄ Λυκείου!
Ένας άλλος τομέας που θεωρώ ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου
αργότερα είναι ότι σε γενικές γραμμές στο σχολείο περνούσα καλά.
Αγάπησα τη μάθηση. Γι’ αυτό και μέχρι και τώρα συνεχίζω να γίνομαι
«μαθήτρια» σε διάφορα αντικείμενα (ξένες γλώσσες, μουσική).

12. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [12]
 [56ο
] Πιστεύετε στις απόψεις περί «παλιών καλών εποχών» όπου οι
καθηγητές ήταν πρότυπα και οι μαθητές με περισσότερη αγωγή κι ότι ήταν
περισσότερο επιμελείς και «έξυπνοι»;
 [κ. Μ.Ν.] Η εποχή που ζεις ως παιδί και έφηβος είναι κατά κανόνα η εποχή
που θυμάσαι με νοσταλγία. Δεν ήταν όλοι οι καθηγητές πρότυπα ούτε όλα
τα παιδιά επιμελή και έξυπνα. Στην εποχή μου οι μαθησιακές δυσκολίες
ήταν αδιάγνωστες και παιδιά με δυσλεξία χαρακτηρίζονταν «τεμπέληδες».
Ευτυχώς, στις μέρες μας κάθε παιδί (κατά κανόνα) έχει τη βοήθεια που
χρειάζεται. Παλαιότερα η πρόσβαση στις πληροφορίες ήταν περιορισμένη
και περισσότερο κοπιαστική. Τώρα, ό,τι θέλεις το βρίσκεις στο Google.
Αλληλογραφούσαμε με γράμματα. Τρόπος αργός ίσως. Τώρα τα μηνύματα
είναι άμεσα, αλλά ενώ έχω ακόμα γράμματα που μου έγραψαν πριν από 30
χρόνια, δεν έχω μηνύματα που μου στείλανε πριν δύο μήνες! Ψάχνοντας να
βρω φωτογραφίες να σας φέρω, συνειδητοποίησα ότι οι φωτογραφίες είχαν
χάλια ανάλυση. Επειδή όμως ήταν ακριβό και το φιλμ και η εμφάνισή του
στα φωτογραφεία, έκανες 5-6 ημέρες να το πάρεις. Οι φωτογραφίες που
βγάζαμε ήταν λίγες και καλές. Έχω πολλές φωτογραφίες από δεκαετία και
πίσω. Όλες τυπωμένες στο χαρτί. Από τις πιο πρόσφατες έχω εκατοντάδες σε
αρχεία στον υπολογιστή μου, σε κινητά που δε χρησιμοποιώ πια και καμιά
δεν έχω εκτυπωμένη. Το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να τις χάσω. Σε
κάθε εποχή κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Έτσι πάει.
Αυτό βέβαια που μπορώ να πω, κυρίως από την πείρα μου ως παιδαγωγού
προσχολικής ηλικίας, είναι ότι παρατηρώ χρόνο με τον χρόνο τα παιδιά της
ηλικίας που μας αφορά (4-6 χρόνων) να γίνονται πιο ανώριμα στη
συμπεριφορά, στο συναίσθημα, στην αυτοεξυπηρέτηση, ενώ γνωστικά
έχουν περισσότερες πληροφορίες.
Βλέπω ότι υπάρχει μια τάση για αποποίηση ευθυνών (από τους γονείς) και
μετάθεση ενός μεγάλου μέρους της αγωγής του παιδιού από το σπίτι στο
σχολείο. Για παράδειγμα, οι τρόποι συμπεριφοράς μαθαίνονται κυρίως στο
σπίτι, όχι στο σχολείο. Παλαιότερα ο γονιός ανησυχούσε για το πώς θα

13. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [13]
«αξιολογούσε» η κοινωνία το παιδί του, προσπαθούσε να του δώσει όλα τα
εφόδια ώστε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Τώρα ο γονιός περισσότερο
προσπαθεί να κάνει να προσαρμοστεί η κοινωνία στα «θέλω» και στις
ανάγκες του παιδιού και επιχειρεί να βγάλει από τη μέση τις δυσκολίες που
τυχόν θα αντιμετωπίσει το παιδί αργότερα.
 [56ο
] Θεωρείτε ότι το σύγχρονο ελληνικό σχολείο ανταποκρίνεται στον ρόλο
που θα πρέπει να έχει; Ποια είναι η άποψή σας;
 [κ. Μ.Ν.] Το σύγχρονο ελληνικό σχολείο έχει βελτιωθεί σε αρκετούς τομείς
σε σχέση με παλαιότερα. (Πιο ανοικτό στην κοινωνία, μεγαλύτερη
πρόσβαση στην πληροφορία, Εικαστικά, Θέατρο, Μουσική, Πληροφορική –
πόσο τυχεροί είστε που τα έχετε αυτά! Ταξίδια στο εξωτερικό πριν τα 18 σας
– ένας κόσμος πιο προσιτός απ’ ό,τι στη δική μας γενιά.) Από την άλλη όμως
υπάρχει και η λογική της «ήσσονος προσπάθειας». Το σίγουρο είναι ότι ένας
απόφοιτος Λυκείου του 1975 είχε μεγαλύτερη και ευρύτερη μόρφωση από
έναν απόφοιτο Λυκείου του 1985 και αυτός με τη σειρά του από έναν
απόφοιτο του 2005.
Σα μαθήτρια και εκπαιδευτικός, έβλεπα να γίνονται μεταρρυθμίσεις επί
μεταρρυθμίσεων, χωρίς ποτέ να αξιολογούνται τα προηγούμενα συστήματα,
να κρατιέται το καλό και να αλλάζει το προβληματικό κομμάτι.
Συνήθως δεν ρωτάνε καν τη γνώμη των άμεσα εμπλεκομένων: μαθητών,
εκπαιδευτικών και γονιών.
 [56ο
] Υπάρχουν συμμαθητές σας που θεωρείτε ότι ξεχώρισαν/ διακρίθηκαν
στην επαγγελματική τους ζωή;
 [κ. Μ.Ν.] Δυστυχώς –απ’ όσο γνωρίζω τουλάχιστον– το σχολείο μου δεν
έβγαλε κάποιον που να έγινε γνωστός σε Πανελλήνιο επίπεδο. Θέλω να
πιστεύω ότι πολλοί διακρίθηκαν στον τομέα που επέλεξαν. Η κ. Ολυμπία
Αγαλιανού, για παράδειγμα, συμμαθήτρια από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο,
ήταν επί σειρά ετών καθηγήτρια και δασκάλα Φυσικής Αγωγής με

14. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [14]
ειδικότητα τη μουσικοκινητική αγωγή, έχει γράψει βιβλία για τον ΟΕΔΒ και
πρόσφατα έγινε καθηγήτρια Πανεπιστημίου στο τμήμα ΤΕΑΠΗ. Αυτό το
γνωρίζω όμως λόγω επαγγελματικής μου ιδιότητας, δεν μπορώ να πω για
άλλους συμμαθητές που μπορεί να έχουν και αυτοί διακριθεί στον τομέα
τους, αλλά να μην το γνωρίζω.
(Να μια καλή ιδέα: Το σχολείο να κρατάει αρχείο με τους μαθητές και ανά
20ετία να ενημερώνεται για την επαγγελματική τους πρόοδο!)
 [56ο
] Ποιο σημείο/χώρος του σχολείου ήταν ο πιο «σούπερ»;
 [κ. Μ.Ν.] Αν κάπνιζα, ίσως έλεγα το ημιπαράνομο «καπνιστήριο» – έχετε
ακόμα στο σχολείο; Αλλά νομίζω ότι σε όλη μου τη μαθητική ζωή ο πιο
«σούπερ» χώρος ήταν η αυλή. Εκεί μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες. Να
διαβάσεις, να παίξεις, να φλερτάρεις ή απλώς να χαζέψεις τα σμήνη των
πουλιών που έκαναν απίστευτες φιγούρες στον φθινοπωρινό ουρανό
(εικόνα από την αυλή του 16ου
Λυκείου που μόλις μου ήρθε στο μυαλό)!
Ένας άλλος ιδιαίτερα αγαπημένος μου χώρος ήταν η αίθουσα της Γ΄ Δέσμης
στη Γ΄ Λυκείου , όλη τη χρονιά αλλά περισσότερο το πρώτο δίωρο κάθε
Πέμπτης. Κάθε Πέμπτη τις δύο πρώτες ώρες είχαμε Νέα Ελληνικά. Ο
καθηγητής μας Σωτήρης Μάνδαλος είχε καθιερώσει στην αρχή του δίωρου
να στέλνει δύο από εμάς να αγοράσουμε σοκολατάκια. Έτσι γλυκαμένη όλη
η τάξη, ξεκινούσαμε την ανάλυση λογοτεχνικών κειμένων, ποιημάτων ή
δοκιμίων. Στη διάρκεια αυτού του μαθήματος προέκυπταν πολύ
ενδιαφέρουσες συζητήσεις με αρκετό προβληματισμό. Κάποιες τις θυμάμαι
ακόμη, κι ας έχουν περάσει τριάντα τόσα χρόνια.
 [56ο
] Σας γεννήθηκε ποτέ η επιθυμία να ξαναπάτε σχολείο, να ξαναζήσετε
στιγμές που ζήσατε;
 [κ. Μ.Ν.] Θα ήθελα να ξαναζήσω τη Γ΄ Λυκείου. Μακράν η καλύτερη χρονιά
σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια Με πολύ καλούς καθηγητές και εξίσου καλά

15. Συνέντευξη με την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου, κάτοικο της περιοχής των Αμπελοκήπων Αθήνας.
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα του Εργαστηρίου Πληροφορικής. [15]
αντικείμενα. Είμαι σίγουρη ότι, αν και όταν κάποια στιγμή πάρω σύνταξη, θα
τρέξω να γραφτώ σε μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών, Λατινικών και Ιστορίας!
_____ ___ _____ _____ ___ _____ _____ ___ _____
Να ευχαριστήσουμε πάρα πολύ την κυρία Μαργαρίτα Νικολοπούλου για την
αποδοχή της πρόσκλησής μας να έρθει στο 56ο
Γυμνάσιο, για να μας δώσει
συνέντευξη και πληροφορίες για την περιοχή, καθώς και για το
φωτογραφικό υλικό που μας παρείχε.
Επίσης, την ευχαριστούμε για το βιβλίο με τα ποιήματά της ,το οποίο δώρισε
στην ομάδα μας,
καθώς και για την προσφορά της να μας υποστηρίξει στη θεατρική
παράσταση με την οποία ασχολούμαστε, μια παρωδία της Ιλιάδας γραμμένη
από τους μαθητές, με την εμπειρία που έχει, μιας και ήταν για χρόνια
ενδυματολόγος - σκηνογράφος στην ερασιτεχνική ομάδα των
"Ονειροπόρων".
56ο Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική Ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικά έτη: 2018-2019