Μνήμες από τα Χριστούγεννα της Κατοχής, Ο ξένος των Χριστουγέννων, Το φλουρί του φτωχού

1. Μνήμες από τα Χριστούγεννα της Κατοχής
Του Ευαγγέλου Ζύμαρη συνταξιούχου Δασκάλου
Παραμονές Χριστουγέννων. Ήμουν τότε οκτώμισι χρόνων. Πήγαινα τρίτη
δημοτικού, στο τρίτο δημοτικό σχολείο Βουνακιού. Οι μικρομπακάληδες
του Φραγκομαχαλά είχαν παραλάβει να μοιράσουν δωρεάν με κουπόνια
απορίας, σκουπόσπορο για να κάνουν οι ταλαίπωροι σκλάβοι καμιά μαύρη
τηγανίτα, όσοι είχαν λάδι. Δεν θυμούμαι από ποιόν οργανισμό είχε δοθεί.
Κατ` άτομο έδινανεκατό δράμια (σημερινά 320 γραμμάρια ) αλεύρι κόκκινο,
γιατί το σιτάρι και το κριθάρι ήταν δυσεύρετα. Τα είχαν κατάσχει οι
Γερμανοί ή τα κατείχαν μερικοί πλούσιοι μαυραγορίτες.
Θυμούμαι και το γράφω για πρώτη φορά, τον πατέρα μου τον συχωρεμένο
που μου είπε: Δες να το λες και να το διηγείσαι. Αντί να δώσουν στους
ανθρώπους λίγο τυρί ή κρέας μέρες που είναι δίνουν σκουπόσπορο που
έτρωγαν τα ζώα...
Κάποια άλλα Χριστούγεννα της κατοχής πριν τις διακοπές (δεν θυμάμαι αν
ήταν του 41 ή του 43) το συσσίτιο του σχολείου ήταν πιο πλούσιο. Μας
έδωσαν ένα σικλάκι φασολάδα στον κάθε μαθητή (δυο μερίδες ) και το
σπουδαιότερο, περίπου μισή οκά (640 γραμμάρια) σύκα ζαχαρένια σαν
αυτά που πουλούν τα καταστήματα ξηρών καρπών. Όμως, στη διαδρομή
μου για το σπίτι μέσω της οδού Αγίων Αποστόλων λίγα μέτρα πριν την
σημερινή κλινική του Αυγουστή, ένας εικοσάχρονος νέος πεινασμένος, μου
τ` άρπαξε και εξαφανίστηκε στο στενό. Δεν θα ξεχάσω την πίκρα και τα
κλάματά μου. Γιατί εκτός από `μένα περίμεναν κι άλλοι τρεις στο σπίτι
(γονείς και μικρή αδελφή), ν` απολαύσουν αυτό το ωραίο γλύκισμα...
Εκείνες τις μέρες ευτυχώς, είχαμε πουλήσει κάποια καλή κουβέρτα για δυο
οκάδες κουκιά. Δενφαντάζεσθε τι συμβούλια επί συμβουλίων έγιναν για το
πως να τα απολαύσουμε. Ένα μέλος της οικογένειας έλεγε να τα βράζουμε
λίγα-λίγα για να περάσουμε μια εβδομάδα τρώγοντας όποτε πεινούμε ένα
πιάτο με πολύ ζουμί. Άλλο, να τα φάμε μονομερίς τα μισά τα Χριστούγεννα
και τα μισά το Πάσχα. Γιατί ποιος ξέρει αν ξαναβρίσκαμε άλλο τέτοιο
κελεπούρι. Τελικά επικράτησε η δεύτερη γνώμη και κάναμε Χριστούγεννα
και Πάσχα με κουκιά και μπόλικο λάδι.

2. Διότι κάναμε το παν να μη στερηθούμε το ευλογημένο λαδάκι. Χωρίς αυτό,
(όσοι το στερήθηκαν) πρηζότανκαι πέθαινανμε αργό θάνατο. Ενώ έχοντας
το λαδάκι με χόρτα ακόμα και με τσουκνίδες ξεγελούσαμε την πείνα μας.
Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Με συσκοτισμένα τα σπίτια (βάζοντας στα
πορτοπαράθυρα μπλε χαρτί είτε σεντόνια, διαταγή του κατακτητή)
περιμέναμε τα λίγα τολμηρά παιδιά, να μας πουν τα κάλαντα. Το
φιλοδώρημα που έπαιρναν μ` ευχαρίστηση απ` όσους είχαν, ήταν μια
φούχτα τσίκουδα, λίγα κουντουρούδια ή το καλύτερο, λίγα ξερά σύκα.
Που να βρεθούν γλυκά; Από τι αλεύρι; Αφού κι ο καφές που σέρβιραν
κάποτε (στους επισκέπτες) ήταν κριθαρίτικος και για ζάχαρη η νοικοκυρά
κοπάνιζε χαρούπια και τα ζεματούσε με νερόγια να βγάλουν το λίγο μελάκι
που είχαν μέσα...
Αυτά τα λίγα περιστατικά, λόγω σεβασμού στο χώρο του εξαίρετου
περιοδικού «Δάφνη», επέλεξα απ` τα τόσα παράδοξα που πέρασε η γενιά
μας στην κατοχή αυτές τις άγιες μέρες αλλά και όλη την τετραετία της
Γερμανικής σκλαβιάς, για να εκτιμούνοι νεώτεροι και προ πάντωντα παιδιά
και τα εγγόνια μας τι παράδεισο αφθονίας έχουμε τώρα και να δοξάζουν το
Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ και Σωτήρα Χριστό που μας χαρίζει την ελευθερία
μας με τα πλούσια αγαθά της.
Να τα απολαμβάνουν με αγάπη και χαρά χωρίς να γκρινιάζουν και να
εκτιμούναυτά που έχουν, ευχόμενοι να μην ξαναέλθουν στο λαό μας αλλά
και σε κανένα λαό του κόσμου τέτοιες δυσβάσταχτες εποχές δυστυχίας και
στέρησης.
http://pisostapalia.blogspot.gr/2011/11/blog-post_1139.html
"Ο ξένος των Χριστουγέννων" του Στέφανου Δάφνη
Με τα παιδιάτικα μάτια μου, έβλεπα πίσω από το τζάμι, τη σημαία του
Παλαμηδιού, του κάστρου τ’ Αναπλιού ψηλά και το σκοπό τυλιγμένο στο
μανδύα του, να πηγαινοέρχεται στην τάπια με το τουφέκι στον ώμο. Στο
φόντο του ουρανού η σιλουέτα του γραφόταν τεράστια, επιβλητική.
Κάμποσες οριές πιο κάτω σάλευαν χαμόκλαδα, φραγκοσυκιές πρασίνιζαν
κρεμασμένες στο βάραθρο.

3. Εκείνη η μέρα, η γκρίζα η βουβή, ήταν τα Χριστούγεννα. Τα καρτερούσαμε
με τόσον πόθο μικροί και μεγάλοι. Εμείς για να λευτερωθούμε από τα
θρανία του σχολείου κι εκείνοι από τη μονοτονία της δουλειάς, να
γιορτάσουμε στη λιακάδα, στο ξέφωτο, που κάποιες φορές γιομίζει θάματα
τον κάμπο μας, με μυρουδιές από άγρια ζαμπάκια και με τις πορτοκαλιές
φορτωμένες μικρούς ήλιους. Μα να που ο χειμώνας μας έκλεισε μέσα και
περιόρισε σε σπιτιάτικο το γιορτάσι. Ήτανευτυχισμένα τα χρόνια εκείνα τα
ειρηνικά.
Τα σπίτια μας πλήρη πάσης αγαθότητος ευωδίαζαν από τα φρεσκοψημένα
χριστόψωμα αντηχούσαναπό κάλαντα και μουσικά όργανα. Θυμούμαι πως
το μεσημέρι καθίσαμε στο τραπέζι πιο πολλοί από 12 νομάτοι. Μα για να
καθίσουμε έπρεπε να περιμένουμε τονπαππούπου ερχόταν από το Άργος.
Και ο παππούς άργησε κομμάτι κ ήρθε χτυπημένες δώδεκα γιατί το τρένο
είχε καθυστέρηση.
Ήρθε ο παππούς και με όλα του τα γεράματα, ανέβηκε σα πουλί τηνξυλένια
σκάλα και η βράκα του η μεταξωτή έτριζε φρου φρου ανεβαίνοντας. Στο
άνοιγμα της πόρτας, η λεβέντικη κορμοστασιά του μας φανερώθηκε σαν
άγγελος παρουσίας, πατριαρχική. Στραβά, το κόκκινο φέσι με τη γαλάζια
φούντα ανάρριχτη στον ώμο, φρεσκοξυρισμένος πασίχαρος.
«Γεια χαρά σας!»
«Καλώς τον παππού!»
«Χρόνια πολλά! Καλά και τιμημένα!»
«Αμήν παππού!»
Καθίσαμε στο τραπέζι. Στην κορφή ο παππούς. Βγάζοντας το φέσι του, το
‘ριξε στο μεντέρι. Έπειτα σήκωσε τις παλάμες και χάιδεψε τα άσπρα του
μαλλιά που φούντωναν γύρω στο κεφάλι σαν αγιοστέφανο. Πήρανε γύρω
θέσεις ο μπαρμπάδες, οι θειάδες, τα πρωτοξαδέρφια, ολάκερο το σόι. Η
αδελφούλα μας η Αγγελικούλα η ωραιοκάμωτη, βοηθούσε τη μητέρα στο
συγύρισμα του τραπεζιού. Σα δώρο βασιλικό πάνω σε ασπίδα γυαλιστερή,
πρόβαλε ο ψητός διάνος, παραγεμισμένος με κάστανα και κουκουνάρια και
μπαχαρικά. Ένα μεγάλο χριστόψωμοκόπηκε φέτες. Η μυρουδιά τωνψητών
κεντούσε τα ρουθούνια. Στο παλιό τζάκι, τρίζανε τα ξύλα. Ο παππούς,
σήκωσε το χέρι και τονμιμηθήκαμε όλοι. Οι άνθρωποι στις επαρχίες τρώνε.
Δηλαδή το κάνουνε δουλειά το φαγοπότι. Κι ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι
γίνεται σωστή λειτουργία, για τούτο δεν πρέπει να φανεί παράξενο πως το

4. βασίλεμα του ήλιου, βρήκε τους περισσότερους μας στο τραπέζι ακόμη,
φορτωμένο, με πορτοκαλόφλουδες και τσόφλια καρυδιών και ποτήρια,
που όσο να αδειάσουν γέμιζαν κοκκινέλι της Περαχώρας και γλυκόπιοτο
Αϊγιωργήτικο.
Ωστόσο ο καιρός χειροτέρευε. Τα τζάμια της τραπεζαρίας νοτισμένα,
δείχνανε πως όξω το κρύο έσφιγγε. Σε μια στιγμή, η ψυχοκόρη μας η Βαγιώ,
μπαίνοντας με τη μπουκάλα γεμάτη είπε: «Χιονίζει όξω. Απόψε θα το
στρώσει.».
«Η φωτιά μας κοντεύει να σβήσει» είπε η μητέρα.
«Βαγιώ, πήγαινε στο κατώι να φέρεις ξύλα».
Το κατώι ήταν κοντά στη σκάλα. Υπόγειο, τούρκικου σπιτιού όπου
σωριάζαμε τις σοδειές της χρονιάς, γιομάτο πιθάρια, σκάφες, ξύλα και
κάρβουνα.
Η Βαγιώ άναψε το λυχνάρι και κατέβηκε. Μα σε λίγο ξαναήρθε, χωρίς ξύλα,
αλαφιασμένη και χλωμή. Το σβησμένο λυχνάρι έτρεμε στα χέρια της.
«Μπα, τι έχεις Βαγιώ; Τι τρέχει;»
«Κυρά, κάποιος είναι. Κάποιος» τσέβδιζε η χωριατοπούλα.
«Μίλα καλά! Τι λες;»
«Κάποιος είναι λέω κυρά, κάτω από τη σκάλα. Κουβαριασμένος και φοβάμαι
η έρημη.»
«Δημήτρη, άιντε να ειδείς.» πρόσταξε ο παππούς έναν από τους θείους μου.
Ο Δημήτρης σηκώθηκε και γρήγορα ακούστηκαν οι μπότες του να τρίζουν
κατεβαίνοντας τη σκάλα.
«Κανέναν καλικάτζαρο θα είδε η Βαγιώ!» γέλασε ο δεύτερος θείος μου, ο
Θανάσης, χαράσσοντας κάστανα και χώνοντας τα στη θράκα. Μα σε λίγο
ακούστηκαν πάλι περπατησιές στη σκάλα κι ομιλίες. Η πόρτα άνοιξε και
φανερώθηκε πάλι ο Δημήτρης μα όχι μόνος. Ένας άλλος άνθρωπος,
άγνωστος, ήταν μαζί του. Θα έλεγε κανείς πως ο θείος μου τονέφερνε με το
στανιό.
«Έμπα μέσα!» του λέγε.
«Μην ντρέπεσαι, χρονιάρα μέρα σήμερα! Έμπα να ζεσταθείς!»

5. Μα εκείνος φαινότανε πως κομπιάζει, ώσπου ο θείος μου τον έσπρωξε
αλαφρά από τον ώμο και ο ξένος βρέθηκε στην τραπεζαρία.
«Τι ‘ναι τούτος;» ρώτησε ο παππούς.
«Δεντόνε βλέπετε; Ζητιάνος ο φουκαράς. Καθότανε μαζεμένος κάτω απότη
σκάλα και τρεμούλιαζε σα ζαγάρι! Και κάνει ένα ξεροβόρι όξω! Μπρρ..»
Κοιτάξαμε τον ξένο. Η κακομοιριά έβγαινε απ’ όλο του το κορμί. Θα ‘τανε
πενηντάρης, λιγνός, κίτρινος, τα γένια του ψαρά κι αχτένιστα μοιάζαν με
αφάνα. Ούτε κασκέτο φορούσε, ούτε παπούτσια. Ήτανε σκεπασμένος με
κάτι κουρέλια που αφήνανε γυμνά εδώ και εκεί τα μέλη του. Μόλις βρέθηκε
μέσα, γύρισε τα μάτια του γύρω φοβισμένα σαν αγρίμι και ύστερα κοίταξε
και την πόρτα που τηνέκλεινε η κορμοστασιά του θείου μου, του Δημήτρη.
Έκανε μια κίνηση σα να ‘θελε να ξεφύγει, μα ο παππούς μου του
χαμογέλασε καλόβολα και του είπε με τη γλυκιά φωνή του:
«Γιατί; Κάτσε κει δα στο τζάκι να ζεσταθείς καψερέ!», εκείνος ακόμα
δίσταζε.
Ο Δημήτρης προχώρησε, και ακουμπώντας το χέρι του απάνω στον ώμο
του, τον ησύχασε.
«Κάτσε που σου λένε! Εδώ είμαστεόλοι χριστουγεννιάτικοι! Θα το κάψουμε
σήμερα!»
Ήτανε στο κέφι ο θείος μου. Γιόμισε ένα ποτήρι κρασί ως τα χείλια. Το ‘δωσε
στον ξένο και του είπε: «Πιείτο αδερφέ, να πάνε κάτω τα φαρμάκια!
Γιοματάρι ξέρεις! Έλα ρούφα το!».
Ο άγνωστος πήρε το ποτήρι, καθώς το χέρι του έτρεμε χύθηκε λίγο κρασί
στο χαλί. Κοίταξε χάμω.
«Με συμπαθάτε» μουρμούρησε βραχνά.
«Δεν πειράζει δα! Χρόνια πολλά! Γούρι είναι!» του απάντησαν.
Με μια ρουφηξιά άδιεασε το ποτήρι του.
«Μπράβο σου!» φώναξε ο Δημήτρης.
«Τώρα αδερφέ κάθισε εκεί να την τυλώσεις!».
Η φωτιά θρεμμένη με νέα κούτσουρα λαμπάδιαζε πρόσχαρα. Ο άνθρωπος
καθισμένος σταυροπόδι μπροστά στο τζάκι, κρατούσε ανάμεσα στα γόνατα

6. του το πιάτο με το κρέας που του ‘χε φέρει η Βαγιώ, μασούλιζε λαίμαργα
κοιτάζοντας πότε πότε κλεφτά τους άλλους γύρω του.
Σε κάποια στιγμή η μητέρα μου τον ερώτησε «Από πού είσαι μπάρμπα».
Ο άνθρωπος δεν μίλησε αμέσως. Σταμάτησε το μάσημα και σήκωσε το
πρόσωπο κοιτάζοντας τηνε.
«Ντόπιος;» ξαναρώτησε η μητέρα μου.
Με φωνή βαθιά, σα φερμένη από μάκρος, απόκαμιά σπήλια, μουρμούρησε:
«Όχι. Ξωμερίτης είμαι.»
«Και δεν έχεις φαμελιά; Δεν έχεις σπίτι;»
«Ε, Ανθή! Φτάνει!» πρόσταξε ο παππούς.
«Ας δίνουμε του φτωχού κι ας μη ρωτάμε».
Είχαν επισημότητα τα λόγια εκείνα του παππού, που καθισμένος στην
πολυθρόνα του φάνταζε μεγαλόπρεπος σαν ο Δίας ο Ξένιος.
«Ας μη ρωτάμε».
Βράδιαζε πια. Η Βαγιώ άναψε την κρεμαστή λάμπα και έφερε τους καφέδες.
Ο ξένος πάστρευε το πιάτο του. Άξαφνα μέσα στη βραδινή σιγαλιά
ακούστηκε μια τουφεκιά και αμέσως δεύτερη και τρίτη και τέταρτη, η μία
πάνω στην άλλη. Μαζί ακούστηκαν φωνές φερμένες από πέρα. Άλλες από
το κάστρο το Παλαμήδι, φωνές ταραγμένες. Οι άντρες μας πετάχτηκαν
όρθιοι. Οι γυναίκες τρομαγμένες.
«Κάτι γίνεται στο Παλαμήδι» είπε ο παππούς ο πολύξερος.
Άντρες και γυναίκες βγήκανε στο μπαλκόνι χωρίς πια να λογαριάζουμε το
κρύο. Στη δυτική τάπια του Παλαμηδιού που είναι κατά την πόλη
στραμμένη, φώτα σαλεύανε βιαστικά.
Πέσανε ακόμη τρεις τουφεκιές και ύστερα από δυο στιγμές ένα ξαφνικό
σάλπισμα ξέσκισε τονπαγωμένοαέρα τρεμόσυρτο, σερτό μες στο σκοτάδι.
Οι κάμαρες του Ιτς Καλέ αντιλάλησαν τη λαχτάρα του χαλκού.
Ένας ξάδερφος μου ο Κοσμάς που είχε κάνει και λοχίας στα ειδικά εξήγησε:
«Α, το ξέρω γω το σάλπισμα τούτο. Κατάδικος το ‘σκάσε από εκεί πάνω.»
Μπήκανε όλοι στην τραπεζαρία. Δεν μιλούσε κανένας. Η σιωπή βάραινε
απάνω στα πράγματα και οι ματιές των αντρών πέσανε πάνω σε ένα κορμί

7. διπλωμένο μπροστά στο τζάκι. Μια δυνατή πνοή ανέμου άνοιξε την
μπαλκονόπορτα και έσβησε τη λάμπα. «Α» έκαναν ξαφνιασμένες οι
γυναίκες. Το αντιλάλισμα της φωτιάς έπεφτε κοκκινωπό πάνω στον
χριστουγεννιάτικο ξένο μας, τονάγνωστο και φώτιζε τη στεγνή του όψη, τα
γκρίζα γένια του. Τώρα και των γυναικών οι ματιές βάραιναν απάνω του. Σα
να κατάλαβε τηναγωνία μας ο άνθρωπος, σηκώθηκε απότομα και χωρίς να
μας καληνυχτίσει, χωρίς να βγάλει άχνα προχώρησε γρήγορα στην πόρτα
κολλητά στον τοίχο και χάθηκε σαν φάντασμα. Δεν ακούστηκε ούτε η
περπατησιά του στην σκάλα.
Τὸ φλουρὶ τοῦ φτωχοῦ, Παύλος Νιρβάνας
Τὸ πρῶτο φλουρὶ τῆς βασιλόπιτας, ποὺ μοῦ ἔπεσε, βγῆκε μοιρασμένο.
Ἦταν ἀληθινὸ φλουρί, γιατί ὁ πατέρας μου τὸν καιρὸ ἐκεῖνο συνήθιζε νὰ
βάζει στὴ βασιλόπιτα τοῦ σπιτιοῦ μας μιὰ χρυσὴ ἀγγλικὴ λίρα.
Πῶς ἔρχονται τὰ πράματα καμιὰ φορά!
Ὁ πατέρας μου, ὄρθιος μπροστὰ στὸ ἁγιοβασιλιάτικο τραπέζι, ἔκοβε τὴν
πίτα, ὀνοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πρὶν κατεβάσει τὸ μεγάλο
μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Ἀφοῦ ἔκοψε τὸ κομμάτι τοῦ σπιτιοῦ, τῶν ἁγίων, τὸ
δικό του καὶ τῆς μητέρας μου, πρὶν ἀρχίσει τὰ κομμάτια τῶν παιδιῶν,
σταμάτησε σὰν νὰ θυμήθηκε κάτι.
- Ξεχάσαμε, εἶπε, τὸκομμάτι τοῦ φτωχοῦ. Αὐτὸ ἔπρεπε νά ῾ρθει ὕστερα ἀπὸ
τοὺς ἁγίους. Ἂς εἶναι ὅμως. θὰ τὸ κόψω τώρα κι ὕστερα θ᾿ ἀρχίσω τὰ
κομμάτια τῶν παιδιῶν. Πρῶτα ὁ φτωχός. Κατέβασε τὸ μαχαίρι καὶ εἶπε:
- Τοῦ φτωχοῦ.
Ἔπειτα θὰ ἐρχόταντὸδικό μου κομμάτι, ποὺ ἤμουν ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τὰ
παιδιά.
Καθὼς τραβοῦσε ὅμως τὸ κομμάτι τοῦ φτωχοῦ, γιὰ νὰ κόψει τὸ δικό μου,
τὸ χρυσὸ φλουρὶ κύλησε στὸ τραπεζομάντιλο. Τὸ κόψιμο τῆς πίτας
σταμάτησε. Κοιτάζαμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο κι ὁ πατέρας ὅλους μας.
-Ποιανοῦ εἶναι τώρα τὸ φλουρί; εἶπε ἡ μητέρα μου. Τοῦ φτωχοῦ ἢ τοῦ
Πέτρου; Ἐγὼ λέω πῶς εἶναι τοῦ Πέτρου.
Ἡ καημένη ἡ μητέρα! Τὸ εἶχε καημὸ νὰ πέσει σ᾿ ἐμένα.

8. -Οὔτε τοῦ φτωχοῦ εἶναι, εἶπε ὁ πατέρας μου, οὔτε τοῦ Πέτρου. Τὸ σωστὸ
σωστό. Τo φλουρὶμοιράστηκε. Ἦταν ἀνάμεσαστὰ δυὸκομμάτια. Καθὼς τὰ
χώρισα μὲ τὸ μαχαῖρι, ἔπεσε κάτω. Τὸ μισὸ λοιπὸν εἶναι τοῦ φτωχοῦ, τὸ
μισὸ τοῦ Πέτρου.
- Καὶ τί θὰ γίνει τώρα; ρώτησε στενοχωρημένη ἡ μητέρα μου.
- Τί θὰ γίνει;... Συλλογιζόμαστε κι ἐμεῖς.
- Μὴνπονοκεφαλᾶτε, εἶπε ὁ πατέρας. Ἄνοιξε τὸ πορτοφολάκι του, ἔβγαλε
ἀπὸ μέσα δυὸ μισὲς χρυσὲς λίρες (τὸ χρυσάφι δὲν εἶχε κρυφτεῖ ἀκόμα) καὶ
τὶς ἀκούμπησε στὸ τραπέζι.
- Νά, τί θὰ γίνει. Αὐτὴ φυλάξτε τη, νὰ τὴ δώσετε στον πρῶτο ζητιάνο, ποὺ
θὰ χτυπήσει τὴνπόρτα μας. Εἶναι ἢτύχη του. Ἡ ἄλλη μισὴ εἶναι τοῦ Πέτρου.
Καὶ μοῦ τὴν ἔδωσε.
- Καλορίζικη! Καὶ τοῦ χρόνου, παιδί μου! Εἶσαι εὐχαριστημένος;
Ἤμουν καὶ μὲ τὸ παραπάνω. Ἡ ἰδέα μάλιστα πὼς είχα συντροφέψει μὲ τὸ
φτωχὸ μὲ διασκέδαζε.
- Θὰ τοῦ τὴ δώσω ἐγὼ μὲ τὸ χέρι μου, εἶπα καὶ γελούσαμε ὅλοι μὲ τὴν
παράξενη τύχη μου.
Τὰ ἄλλα παιδιὰ μὲ πείραζαν. Ὁ σύντροφος τοῦ φτωχοῦ. Μονάχα ὁ πατέρας
μου δὲ γελοῦσε.
Ἐκεῖνος μὲ τράβηξε κοντά του, μὲ φίλησε καὶ μοῦ εἶπε:
- Μπράβο σου! Εἶσαι καλὸ παιδί.
Τὸἄλλο πρωί, μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε ἡ πόρτα. Κάτι μοῦ ἔλεγε πὼς ἦταν
ζητιάνος, ποὺ ἔφτανε βιαστικὸς νὰ πάρει τὸ μερίδιό του. Ἔτρεξα στὴν
πόρτα μὲ τὴ μισὴ λίρα. Ἦταν ἕνας γέρος φτωχός, μὲ κάτασπρη γενειάδα,
γυρτὸς ἀπὸ τὰ χρόνια, καὶ τρέμοντας ἀπὸ τὸ κρύο μουρμούριζε εὐχές.
- Πάρε, παππού, τοῦ εἶπα. Ὁ γέρος, ποὺ δὲν ἔβλεπε καλὰ καὶ τοῦ εἶχε
γυαλίσει, φαίνεται, παράξενα ἀπὸ τὰ χρονιὰ τὸ χρυσὸ νόμισμα, τὸ ἔφερε
κοντὰ στὰ μάτια του, γιὰ νὰ τὸ κοιτάξει καλύτερα. Δὲν μποροῦσε νὰ
πιστέψει πὼς κρατοῦσε χρυσάφι στὰ χέρια του, τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, ποὺ ὅλοι
ἔδιναν στοὺς φτωχοὺς δίλεπτα καὶ μονόλεπτα.
- Τί εἶναι αὐτό, παιδάκι μου; μὲ ρώτησε.

9. -Μισὴ λίρα εἶναι, παππού, τοῦ εἶπα. Πάρε την, δική σου εἶναι.
Ὁ καημένος δὲν ἤθελε νὰ τὸ πιστέψει. Μήπως ἔκαμες λάθος, παιδάκι μου;
Γιὰ ρώτησε τοὺς γονεῖς σου.
Τοὺ ἐξήγησα μὲ τί τρόπο εἴχαμε μοιραστεῖ τὸ φλουρὶ τῆς βασιλόπιτας. Ὁ
γέρος ἔτρεμε ἀπὸ τὴχαρά του. Σήκωσε ψηλὰ τ᾿ ἀρρωστημένα του μάτια καὶ
εἶπε:
-Ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος! Νὰ ζήσεις, παιδάκι μου, καὶ νὰ σὲ χαίρονται οἱ γονιοί
σου. Καὶ ὁΘεὸς νὰ σ᾿ ἀξιώσει νὰ ῾χεις πάντα ὅλα τὰ καλὰ καὶνὰ τὰ μοιράζεις
μὲ τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀδικημένους. Τὴν εὐχή μου νά ῾χεις!
Μοῦ ἔδωσε τὴν εὐχή του, σήκωσε πάλι ψηλὰ κατὰ τὸν οὐρανὸ τ᾿
ἀρρωστημένα του μάτια καὶ κατέβηκε μὲ τὸ ραβδί του τὴ σκάλα.
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/paylos_nirbanas_poems.htm