18. Wat oorspronkelijk vloeiend was, verhardt en vormt een skeletachtig lijf - "de ladder" ontstaat. De vierjarige is volop bezig met fantasiespel. In het spel kan alles voor alles dienen. De stoel is eerst een trein dan kasteel en daarna boot. Een doosje is een poppenhuisje, bedje of schatkistje. Groot is zijn gevoelswereld - dit is het middengebied van de mens. Ritmisch klopt het hart onophoudelijk door tot we sterven. We ademen in en uit. De wervelkolom is ritmisch gebouwd. De mensen, huizen, bomen vertonen in deze periode vaak "ladders". Bij de oudere kleuter wordt het huis langzamerhand een afgesloten vorm. De verhouding tot de wereld veranderd. Het kind komt in zijn huis. Betrekt zijn lichaam - het komt thuis. De zelfstandigheid van de kinderziel wordt gedemonstreerd. Eerst was het huis nog kosmisch rond - zonder op de grond te staan - het zweefde op het blad of kwam op de rand terecht. Nu treffen we de fase aan dat de aarde wordt getekend, de hemel erboven en heel vaak ook een stralende zon in het midden boven het huis. Eerst was het huis nog doorzichtig en hadden we zicht op wat zich binnen afspeelde. Langzaam aan gaan de gordijnen dicht. De deur stond eerst nog op een kier maar wordt nu afgesloten hoewel er een deurknop is om te openen. Het kind verkiest zelf het moment waarop het zich wil tonen aan de buitenwereld door zijn deurtje open te zetten. Deze kindertekeningen geven ons zonder dat wij er om vragen de aanduiding dat het kind de volgende fase in gaat. Vanuit de kleuterwereld op stap naar de wereld van het oudere basisschoolkind .
53. Pietje de dood schuilt in een klein hoekje. Iedereen komt hem vroeg of laat tegen. Je doet de mensen pijn die je achterlaat, maar wees gerust je hebt ze een leven lang gelukkig gemaakt.
74. Dit is het slot van ons eindwerk. Hopelijk hebben we jullie voldoende indrukken kunnen laten opdoen. Wij willen graag mevrouw Ivens bedanken voor de deskundige uitleg en de goede ideeën. Ook willen wij onze familie en onze vriendin bedanken voor de steun. Groetjes Kristoff Malfliet, Jurgen Rooms en Stefaan De Canne