2. Ik ga bij mijn moeder zitten, en kijk haar
onderzoekend aan. “Wat is er?” vraag ik
haar.
Mijn moeder kijkt me opgewekt aan, dus
het zal wel goed nieuws zijn. Toch zegt
iets in me dat ik niet blij ga zijn met wat
er komen gaat.
“Ik heb vanmiddag wat rondgeneusd op
het internet, op jouw computer, bedankt
nog daarvoor,” begint ze.
“Graag gedaan,” mompel ik, terwijl ik
brand van nieuwsgierigheid.

3. “Ja, nou, dus ik zat zo op internet,”
begint mijn moeder opnieuw. Ik erger me
aan haar, waarom vertelt ze niet gewoon
verder? Ik trek mijn wenkbrauwen op,
waar ze uit opmaakt dat ik wil dat ze
verder praat.

4. “Oké, ik ga het je maar gewoon vertellen.
We gaan verhuizen, Lynn! Is het niet
geweldig?” zegt ze vrolijk.
Mijn hart lijkt een slag over te slaan.
Verhuizen? “Mam, waar heb je het in
hemelsnaam over?”
“Ik loop nu al een paar dagen met een
plannetje in mijn hoofd. Zodra ik weer
helemaal gezond ben, en weer op eigen
benen kan staan, ga ik verhuizen naar
een appartement in de stad. En jij gaat
met me mee.”

5. Mijn ogen worden groot. Dit kan ze niet
menen. Dit mág ze gewoon niet menen!
Eerst wilden ze me mee op reis nemen,
en nu dit? “Nee!” zeg ik schor.
“Liefje, het wordt geweldig! Wij met z’n
tweetjes in een appartement, kan het
nog beter? Ik heb al een bod gedaan, en
ik wordt over een paar dagen
teruggebeld. Ik hoop zo dat we het
krijgen! Het staat midden in de stad, we
zitten overal dichtbij.”

6. “Je krijg natuurlijk je eigen kamer, al zal
die niet zo groot zijn als hier. Alles is
natuurlijk een beetje krapper in een
appartement, dat begrijp je vast wel. Ik
heb het Dagmar nog niet verteld, want ik
wilde het jou eerst vertellen. En Dagmar
zal er wel niet zo blij mee zijn, maar ja,
dat is eigenlijk wel haar probleem, niet
het onze. Nou, wat vind je ervan?” Mijn
moeder kijkt me verwachtingsvol aan,
maar ik lijkt niks uit te kunnen brengen.

7. Ik slik en probeer mezelf te herpakken.
Mijn hersenen maken overuren, de
radertjes draaien op volle kracht. Hoe
kan mijn moeder me dit aan doen?
Ineens snap ik waarom ze de laatste
dagen zo zoetsappig deed, zo.. níet als
mijn moeder! Ze wilde me gewoon voor
zich winnen, en het was haar nog bijna
gelukt ook. Bijna, maar niet helemaal.

8. Na een poosje in stilte, barst ik ineens
los. “Wat ik ervan vind? Wat denk je dat
ik ervan vind? Het is vreselijk! Ik wil
helemaal niet met jou ergens wonen! Ik
wil hier blijven, bij Dagmar, waar ik al
mijn hele leven gewoond heb, waar jullie
mij gedumpt hebben, omdat jullie me
niet konden gebruiken! Ik ga níet mee, je
zoekt het maar lekker uit! Ik laat jou niet
mijn leven verpesten!” Ik hap naar adem,
nadat ik klaar ben met schreeuwen.

9. Mijn moeder kijkt me even verslagen
aan, maar binnen een paar seconden
heeft ze zich herstelt. “Ach, het is vast de
schok. Wen maar even aan het idee, je
zult het geweldig vinden, dat weet ik
zeker!”

10. Ik word nog kwader dan ik al was. Hoe
kan mijn moeder zó dom zijn? Ik snap het
gewoon niet! Als ze maar niet denkt dat
ik met haar mee ga. Briesend sta ik op,
en ik loop stampend de trap op naar mijn
kamer. Als ik boven ben sla ik de deur
met een klap dicht, om mijn
adrenalinepijl te laten dalen.

11. Ik barst in snikken uit en laat me tegen
de deur aan naar beneden zakken. Hoe
kan mijn moeder me dit aandoen? De
laatste weken waren vreselijk, maar
eindelijk begonnen Dagmar en ik er weer
een beetje bovenop te komen. En nu? Nu
komt mijn moeder met zoiets aan zetten!

12. Ik voel een sterke hoofdpijn opzetten,
net als toen we in het ziekenhuis waren,
en ik sluit mijn ogen, hopend dat als ik ze
weer open, alles een nachtmerrie blijkt
te zijn. Maar dat is het niet. Mijn moeder
wil verhuizen, en ik moet mee. Ik zie zelf
ook wel in dat ik, hoe erg ik me ook
verzet, toch mee zal moeten.

13. Ik bal mijn vuisten, een gevoel van
machteloosheid overspoelt me. Ik sta
op, te snel, want het begint te draaien
voor mijn ogen. Ik haal een paar keer
diep adem en loop naar de kast, waar ik
een tas uithaal en in het wilde weg
begin ik kleren in de tas te proppen.

14. Ik moet hier weg, ik moet weg uit dit
huis, weg bij mijn moeder, die alleen
maar aan zichzelf denkt. Ik gooi de tas
over mijn schouder en ren naar beneden.
Mijn moeder zit nog steeds op de bank.
“Nou, je hoeft nu nog niet te pakken,
hoor, we hebben het appartement nog
niet eens,” grapt ze.

15. Ik kijk haar woedend aan. “Ik ga hier
weg! Ik haat je! Tabee!” Na dat gezegd te
hebben ren ik de deur uit. Buiten blijf ik
even staan. Waar moet ik heen? Ik kan
niet hier gewoon blijven staan. Mijn
hersenen werken op volle toeren en ik
besluit dat ik de bus neem naar Tirza,
daar ben ik vast wel welkom.

16. Na de busrit kom ik aan bij Tirza’s huis. Ik
haal even diep adem. In de bus hadden
mijn gedachten tijd zat om door te razen,
en dat hebben ze gedaan ook. Wat nou
als ik niet bij Tirza mag slapen vannacht?
Want ik heb besloten dat ik écht niet
naar huis ga vanavond, dat kan mijn
moeder mooi vergeten.

17. Langzaam loop ik op de deur af. Als ik er
aangekomen ben druk ik op de bel, en
niet veel later komt Tirza aanlopen om
de deur open te doen. Als ze mij ziet
staan, met mijn weekendtas over mijn
schouder kijkt ze me geschrokken aan.
“Wat is er aan de hand?” vraagt ze
bezorgd.

18. Ik zucht en dan beginnen de tranen uit
mijn ogen te stromen. Tirza helpt me
gauw naar binnen, gooit mijn tas onder
de kapstok, en leidt me naar de
woonkamer, die leeg is.
“Toe, vertel het me maar,” zegt ze
troostend.
Ik slik mijn tranen weg en begin te
praten. “…en ik wil écht niet weg!”
besluit ik mijn verhaal.

19. “Ik snap het. Goh, wat een rotstreek van
je moeder, zeg! Je begon je eindelijk
weer wat beter te voelen, dat was wel
duidelijk vandaag. Vandaar dat ze zo
aardig deed,” zegt Tirza verontwaardigd.
Ik knik. “Ja, daar kwam het waarschijnlijk
door. En wat me nog kwader maakt, is
dat ze niet eens inziet dat ik dit helemaal
niet wil, dat ik het vreselijk vind!”

20. “Ik denk dat je nog een keer goed met
haar moet gaan praten. Misschien dat ze
dan snapt hoe jij je voelt?”
Ik haal mijn schouders op. “Dat zou toch
niks uithalen. Ook al weet ze wat ik wil,
dan nog gaat ze met haar plan door. Zo is
ze nou eenmaal.”
Tirza zucht. Ik merk dat ze niet weet wat
ze nu nog kan zeggen om me wat op te
beuren, maar ik neem het haar niet
kwalijk. Niks kan me nu opbeuren,
behalve het nieuws dat we niet gaan
verhuizen.

21. Een paar minuten later komt de moeder
van Tirza, Lize, thuis. Als ze mij ziet zitten,
met mijn betraande gezicht, komt ze
meteen aanrennen. “Meisje! Wat is er
aan de hand?”
Ook tegen haar doe ik nog een keer het
hele verhaal. Lize is zo’n schat, soms
wilde ik dat zij mijn moeder was.
“Natuurlijk mag je blijven slapen, liefje,”
zegt Lize nadat ik klaar ben met vertellen.
“Maar we zullen wel even met je moeder
moeten bellen. Dat zal ik wel doen, ik zal
ook proberen om haar tot rede te
brengen. Maar ik weet niet of dat lukt.”

22. Ik knik dankbaar. “Dankjewel.”
Lize glimlacht en staat dan op. “Als jullie
nou eens een slaapplek voor Lynn gaan
klaarmaken, dan zal ik aan het eten
beginnen. Je vader zal zo ook wel thuis
komen,” zegt ze tegen Tirza.
Tirza knikt. “Is goed. Kom, Lynn, dan gaan
we naar boven.”

23. Tijdens het eten luister ik stilletjes naar
de verhalen die het broertje van Tirza
allemaal verteld. Het jochie is acht, en
heeft de grootste praatjes over van alles
en nog wat. Was het leven voor mij ook
nog maar zo simpel… Maar dat kan ik nu
wel vergeten. Mijn hele leven staat op
zijn kop.

24. Na het eten gaan Tirza en ik op haar
kamer tv kijken. Haar ouders zijn aardig
rijk, en Tirza is best verwend, al gedraagt
ze zich gelukkig niet zo. We kijken een
leuke film die op tv is, en even kan ik mijn
gedachten helemaal daarop verzetten.
Als de film afgelopen is begin ik te gapen.
“Laten we maar eens gaan slapen,” zeg ik
tegen Tirza en ik sta op.

25. “Lijkt me een goed idee,” antwoordt
Tirza terwijl zij ook van het bed afstapt.
“Heb je alles wat je nodig hebt?”
“Mijn pyjama, maar geen tandenborstel.”
Ik haal mijn schouders op. “Maar dat
maakt niks uit.”
“Oké, nou ja. Welterusten dan maar, ik
ga nog even tandenpoetsen.”

26. Als Tirza de kamer uit is trek ik mijn
pyjama aan. Ik slaap op Tirza’s bank,
maar hij is ruim genoeg om comfortabel
op te slapen, en dat heb ik ook al vaak
genoeg gedaan. De bank is netjes
opgemaakt, en ik kruip gauw onder de
dekens. Zodra ik lig slaat de
vermoeidheid ineens toe. Voor ik het
weet ben ik in slaap gevallen.

27. De volgende ochtend, als ik wakker word,
zie ik dat het bed van Tirza leeg is. Ik kijk
op de klok, en tot mijn grote schrik zie ik
dat het al elf uur is! Ik had allang op
school moeten zijn! Snel spring ik het bed
uit en trek mijn kleren van gister aan.
Dan ren ik de trap af.

28. Beneden, in de keuken, zit Lize rustig
een kopje koffie te drinken. Als ze me
binnen ziet komen glimlacht ze. “Rustig
maar, Lynn, ik heb je ziek gemeld
vanmorgen.”
Ik zucht. “Ik schrok me kapot! Waarom
heb je dat gedaan?”
“Ik vond dat je wel wat extra slaap
mocht gebruiken, en ik ga straks met je
moeder bellen, om te kijken of ze
misschien nog van gedachten kan
veranderen.”

29. Ik knik. “Echt heel erg bedankt.” Dan
begint mijn maag te knorren.
Lize springt op. “Wil je wat eten? Je zult
wel honger hebben! Ik maak wel een
omelet voor je.”
Ik glimlach. “Dank je, dat zou ik lekker
vinden.”

30. Even later zit ik van mijn omelet te
smullen, terwijl Lize naar de telefoon
loopt.
“Ik ga je moeder maar even bellen, ze is
nu vast wel wakker.”
Ik knik. “Dat denk ik wel.”
Gespannen en met zweet in mijn handen
kijk ik toe hoe Lize het nummer onder de
sneltoets aanklikt. Ik heb weinig hoop dat
mijn moeder van gedachten verandert,
maar wie weet? Niet geschoten is altijd
mis…!

31. Wordt
Vervolgd