2. Nu alle drie de Wanderkinderen schoolgaand zijn, kan het ‘s ochtends vroeg
nogal hectisch zijn in huis. Marjolein, Levi en Julian hebben alle drie nogal wat
moeite met opstaan, en daar hebben ze ook alle drie hun eigen redenen voor.

3. Na zijn verjaardag had Julian er heel veel zin in om naar school te gaan, het
leek hem superleuk. En dat is het ook wel, met al zijn vriendjes en
vriendinnetjes tenminste, maar met het luisteren naar de juf heeft hij soms
een beetje moeite. Het interesseert hem allemaal gewoon niet zo veel.

4. Op een middag geeft de juf hem dan ook een briefje voor zijn ouders mee. Ze
zegt dat hij het niet zelf mag lezen, maar dat doet hij toch, zodra hij de bus uit
stapt.
“Julian is een erg aardig jongetje en past ook goed in de groep, hij heeft nu al
heel veel vrienden gemaakt. Maar de stof die ik hem leer schijnt hem niet te
boeien. Het gebeurt dan ook steeds vaker dat ik hem moet waarschuwen als hij
weer eens niet op zit te letten. Ook zijn huiswerk verwaarloost hij steeds meer.
Ik hoop dat u hier eens met Julian over zou kunnen praten, want dit kan ik niet
tolereren. Nou zeg, wat een onzin! Dat geef ik dus lekker niet aan papa en
mama!”

5. Gauw stopt hij het briefje in zijn zak. Hij loopt de tuin in, gooit zijn huiswerk
achteloos op het gras en gaat vrolijk spelen, totdat Nora hem roept voor het
eten.

6. Levi vindt school ook niet super, maar sommige vakken vindt hij nog best
interessant, zoals geschiedenis en aardrijkskunde. De rest boeit hem gewoon
niet zo. Dan speelt hij liever met zijn beste vriend. Zoveel vrienden als Julian
heeft hij niet, maar hij hoeft ook niet per se in het middelpunt van de aandacht
te staan. Hij is liever thuis, bij zijn familie.
“Hee, papa!”
“Hee, Levi. Hoe was het op school? Geef me een knuffel!”
Levi omhelst Ted, en het kan hem niks schelen dat zijn klasgenoten een beetje
grinniken omdat hij zijn vader een knuffel geeft; zo is hij gewoon.

7. Waar zijn juf nog wel eens over zeurt is over het maken van huiswerk. Levi
vindt het niet leuk om te doen, maar ook niet heel erg. Helaas heeft hij thuis
een beetje last van concentratieproblemen. Als hij in zijn kamer zit en met zijn
huiswerk bezig gaat, ziet hij al snel iets leukers, en vergeet hij zijn huiswerk. Op
school kan hij heel goed werken, maar thuis… Daar kan hij zich gewoon niet
concentreren…

8. Levi maakt zich daar best druk om, want hij wil het wel goed doen op school.
Zijn zus lijkt het allemaal zo makkelijk af te gaan. Ze leert zo makkelijk, en het
lukt haar altijd om haar huiswerk af te krijgen. En zijn broertje, die heeft weer
superveel vrienden. Hij lijkt er precies tussenin te zitten…

9. En ook Marjolein heeft zo haar kopzorgen. De ‘grote school’ bevalt haar toch
wat minder goed dan ze aanvankelijk dacht. Haar nieuwe vriendinnen leken zo
aardig, en ze hadden zoveel lol. Maar toen kwamen de eerste cijfers binnen, en
had Marjolein het hoogste van de klas, en dat bleef de weken daarna ook zo.
Kennelijk vonden haar vriendinnen dat raar, of waren ze jaloers, maar ineens
waren ze haar vriendinnen niet meer.

10. En nu wordt ze nagekeken en uitgelachen door diezelfde meiden. Ze maken
gemene opmerkingen en de hele klas lacht erom. Marjolein vond school eerst
geweldig, maar nu voelt ze steeds meer tegenzin om erheen te gaan. Ze vindt
alle vakken reuze-interessant, maar zonder vrienden, in haar eentje, is het toch
heel wat minder leuk.

11. Bijna elke middag als ze thuis komt uit school luncht ze met Nora, die haar
altijd vraagt hoe het op school was. Marjolein vertelt haar echter nooit iets
over de pesterijen, en hoe ellendig ze zich dan voelt. Ze wil niet dat haar
moeder denkt dat ze een mislukkeling is, want dat denkt ze zelf al genoeg voor
twee.

12. Nora denkt dus dat alles oké is met haar kinderen. Het briefje van Julians juf
heeft ze niet gezien en ze weet niet hoe ellendig Marjolein zicht voelt. Over de
concentratieproblemen van Julian is ze wel op de hoogte, maar ze weet niet
dat hij denkt dat hij minder bijzonder is dan zijn broertje en zus.
Zelf zit Nora nog steeds te twijfelen of ze ontslag moet nemen, of het gewoon
nog even moet zien. Tot nu toe heeft ze zo veel mogelijk vakantiedagen
opgenomen, en verder gewoon gewerkt, maar dat kan natuurlijk ook niet door
blijven gaan.

13. Ted heeft het daarentegen nog steeds erg naar zijn zin op zijn werk. Hij doet
hard zijn best om een promotie te halen, en na lang werken en wachten is dat
hem eindelijk gelukt. Hij zou nooit ontslag willen nemen, hoe veel hij ook van
zijn kinderen houdt. Zijn werk is gewoon ook een hobby van hem, iets van
hemzelf.

14. Een paar dagen later, als Nora de was aan het doen is, vindt ze het
verfrommelde briefje van Julians juf in zijn broek. Ze schrikt als ze het leest.
Waarom heeft Julian haar daar niks over verteld? Diezelfde avond confronteert
ze hem ermee.
“Nou, ik vind het gewoon best wel moeilijk allemaal. En helemaal niet leuk. Het
is saai!”
Nora zucht. “Ik snap dat je het misschien niet leuk vindt, maar je moet wel
opletten in de klas, Julian. En je huiswerk maken is ook erg belangrijk. Ik wil je
er wel mee helpen als je het moeilijk vindt.”

15. Dat wil Julian heel graag, en diezelfde avond begint Nora nog met de
begeleiding van het huiswerk. De weken daarna blijven ze elke avond samen
Julians huiswerk maken, en al snel vindt hij het niet moeilijk meer. Leuk vindt
hij het nog steeds niet, maar het lukt hem tenminste om zijn huiswerk te
maken, en ook het opletten in de klas gaat steeds beter.

16. Levi heeft in Julian ook een nieuw speelmaatje gevonden. Al snel na Julians
verjaardag zijn ze de beste maatjes. Julian is het luidruchtigste van de twee,
maar dat betekent niet dat hij altijd de spelletjes mag kiezen. Samen hebben
de twee veel lol.

17. Levi vindt het nu ook niet meer erg dat Marjolein en hij nu minder met elkaar
spelen dan eerst. En nu hoeft hij Marjolein er tenminste niet meer mee lastig
te vallen, want hij heeft ook wel door dat ze dat niet fijn vindt.
“Hee broertje! Zullen we samen een spelletje doen? Julian, jij mag ook wel
meedoen, natuurlijk,” vraagt Marjolein op een middag.
“Nee joh, dat hoeft niet,” zegt Levi. “Ik ging net met Julian buiten spelen. Je
mag wel mee als je wilt, maar daar heb je vast geen zin in.”
Marjolein bijt op haar lip. “Nee, ik ga wel even wat lezen…”

18. Marjolein pakt een boek uit de kast, terwijl haar broertjes naar buiten rennen.
Het is haar wel duidelijk dat ze niet gewild is. Levi heeft een nieuwe
speelkameraad gevonden nu zij tiener is. Ze voelt zich nog gekwetster dan
eerst, en er welt een traan op in haar ooghoek.
Wat ze niet weet is dat Levi op dat moment met een rotgevoel buiten aan het
spelen is. ‘Ze vindt het dus echt niet leuk meer,’ denkt hij verdrietig.

19. De weken daarna begint er steeds meer iets aan Nora te knagen. Ze denkt
weer steeds vaker terug aan de avond dat haar ouders vermoord werden en
aan de legacy die ze begonnen is. En tegenwoordig denkt ze er dan vooral aan
dat ze het haar kinderen moet vertellen. Hen moet opschepen met dezelfde
angst die zij altijd met zich meedraagt.

20. Ze besluit het er met Ted over te hebben. Hij heeft er immers ook wel wat over
te zeggen; het zijn ook zijn kinderen.
“Je wilt het ze vertellen? Nu?” vraagt Ted verbaasd als ze het hem verteld.
Nora knikt. “Ja. Marjolein is al tiener, het wordt zo langzamerhand wel tijd,
denk ik.”

21. “Nora, Marjolein mag dan wel oud genoeg wezen, maar Julian is nog hartstikke
jong! En Levi is ook nog niet oud genoeg, vind ik.”
“Ja, maar-”
“Ik heb ook wel door dat jou iets dwars zit, lieverd. Maar je kan het hen niet
gaan vertellen alleen zodat jij van dat gevoel af bent.”
“Zo zit het helemaal niet!” zegt Nora verontwaardigd, maar ze begint toch een
beetje te blozen.

22. “Oké, misschien niet, maar toch wil ik niet dat je het ze al verteld. Julian en Levi
moeten minstens eerst tieners zijn.”
“O, en daar bepaal jij in je eentje over?” vraagt Nora vijandig.
Ted schudt zijn hoofd. “Nee, niet in mijn eentje, maar ik hoop dat jij inziet dat
het te vroeg is. Dan ontneem je in ieder geval Julian zijn kindertijd, omdat hij
dan altijd op zijn hoede zal zijn, en waarschijnlijk ook doodsbang.”
“Probeer je mij nu als de slechterik af te schilderen?”
“Nee, en dat weet je ook wel. We vertellen het ze nog niet. Punt.”

23. Nora heeft door dat ze hem niet kan ompraten, en eigenlijk weet ze ook wel
dat hij gelijk heeft.
Ze zucht en zegt: “Goed. Wat jij wil.”
De rest van de maaltijd wordt er niet meer gepraat en heerst er een ietwat
grimmige sfeer.

24. Die middag komt Marjolein thuis met alweer een rotgevoel. Vandaag vonden
de meisjes uit haar klas het grappig om haar uit te schelden en haar tas af te
pakken, die ze later weer terugvond in een hoekje in de meisjeswc’s.
Met een zucht laat ze zich op de bank vallen. Ze graait naast zich naar de
afstandsbediening, en zapt te de televisie aan. Ze wil even helemaal niet meer
aan school denken, en aan al de ellende die haar daar overkomt.
Net als ze helemaal verdiept is in het tv-programma komt Ted naast haar
zitten.

25. Marjolein zegt niks, ze heeft even geen zin in gezelschap, maar al snel
verbreekt Ted de stilte.
“Hoe was het op school?” vraagt hij geïnteresseerd.
Marjolein zucht. ‘Fijn,’ denkt ze. ‘Net waar ik aan toe ben. Een belangstellende
ouder.’ Ze knijpt haar ogen even dicht, maar geeft dan toch antwoord. “Wel
best.”
“Mooi zo,” zegt Ted tevreden. “Nog bijzonderheden? Was het een beetje
gezellig?” vraagt hij dan.

26. Geërgerd staat Marjolein op. “Het was gewoon een schooldag, niks meer en
niks minder! Nu ga ik mijn huiswerk maken als je het niet erg vindt.”
En na die woorden loopt ze met ferme tred de trap op, terwijl ze Ted
verbouwereerd achterlaat.

27. Op haar kamer sluit ze de deur, en zakt ze neer op haar bureaustoel. Als ze
haar schrift openslaat en haar pen pakt beginnen de tranen te stromen.
‘Waarom kan het nou nooit eens goed gaan in mijn leven?’ denkt Marjolein
terwijl ze in haar ogen wrijft. ‘Ik heb geen vriendinnen en Levi ziet me ook niet
meer staan. Ik ben helemaal alleen.’

28. Als ze weer wat gekalmeerd is en haar huiswerk heeft afgemaakt loopt
Marjolein weer naar beneden. Het is heerlijk weer, en door het raam ziet ze
dat de rest van haar familie buiten is, maar zelf heeft ze geen zin om ook naar
buiten te gaan. In plaats daarvan kruipt ze achter de computer. Ze zwerft wat
rond op internet, en komt dan uiteindelijk op een site terecht over haar hobby,
schilderen. Ze neust er wat op rond, en ziet dan dat er ook een chatbox is.

29. Nieuwsgierig klikt Marjolein de link naar de chatbox aan. Ze heeft er genoeg
nare dingen over gehoord en weet dus ook wel dat ze voorzichtig moet zijn,
maar een kijkje nemen kan geen kwaad. Even denkt ze na over haar nickname,
maar dan typt ze ‘HerbalGirl’ in, omdat haar naam, Marjolein, een bepaald
soort kruid is. Nog een beetje terughouden bekijkt ze de rest van de namen in
de lijst, maar al snel krijgt ze een berichtje dat iemand een privé-gesprek wil.
Marjolein klikt op accepteren, en al snel is ze in een leuk gesprek verwikkeld
met een jongen met de nickname ‘CreaOlaf’.

30. Olaf is een aardige jongen – zo lijkt het – van ongeveer dezelfde leeftijd als
Marjolein. Eerst was het gesprek een beetje onwennig, maar al snel hebben ze
de grootste lol samen.
Marjolein schrikt op als ze de stem van haar moeder hoort, die roept of ze
komt eten. Dan pas merkt ze dat het al donker is. Gauw neemt ze afscheid van
Olaf, met de vraag of hij er straks ook nog zal zijn, en dan loopt ze richting de
tafel, met een glimlach op haar gezicht.

31. “Wat kijk jij vrolijk,” zegt Julian als ze gaat zitten.
“O. Eh, ja, het was even gezellig op msn.” Gauw neemt Marjolein een hap van
haar hamburger, zodat ze niet meer hoeft uit te leggen.

32. De rest van de maaltijd hoort ze afwezig de verhalen van haar broertjes aan.
Haar gedachten gaan de hele tijd naar die mysterieuze persoon, naar Olaf. Zij
heeft hem haar naam nog niet verteld, maar die van hem was natuurlijk erg
makkelijk te raden, door zijn nickname.
Zodra ze haar eten op heeft vraagt ze of ze van tafel mag, met het excuus dat
ze nog aan haar werkstuk moet werken. Meteen gaat ze weer achter de
computer, en tot haar opluchting ziet ze dat Olaf er nog is.

33. Meteen raken ze weer aan de praat, en even later is Marjolein opnieuw alles om
haar heen vergeten. Ze komt pas uit haar ‘trance’ als Nora de kamer in komt
lopen. Snel minimaliseert Marjolein de internetpagina.
“Het is elf uur, dus ik ga naar bed,” zegt Nora. “Wacht jij ook niet te lang meer?”
“Nee, ik ben bijna klaar. Ik doe zo wel alle lichten uit,” antwoordt Marjolein.
“Mooi zo. Tot morgen, lieverd.”
“Tot morgen, mama.”

34. Zodra Nora de kamer weer uit is klikt Marjolein het scherm weer open en gaat
ze weer verder met het gesprek.

35. En het is uiteindelijk pas half twee ‘s nachts als ze haar bed in kruipt…

36. De volgende morgen wordt ze pas laat wakker. Als ze haar ogen opent ziet ze dat
het allang licht is. Verschrikt en ineens klaarwakker gaat ze rechtop zitten. Ze
heeft de schoolbus gemist!
Maar dan bedenkt ze zich dat het zaterdag is, en met een zucht zakt ze weer
terug in de kussens. Haar hoofd voelt zwaar aan; misschien was dat laat naar bed
gaan niet zo’n goed idee. Maar slapen lukt niet meer, dus na nog even te hebben
liggen luieren zwaait Marjolein haar benen over de rand van het bed.

37. De slaap uit haar ogen wrijvend sjokt ze naar de badkamer. Daar laat ze het
bad vollopen, waar ze een overdosis badschuim ingooit. Verrukt laat ze zich er
in zakken.
“Aaah,” mompelt ze. Daar was ze echt even aan toe, een lekker heet bad.

38. Ze blijft in het water liggen tot het koud is geworden, en dan kleedt ze zich op
haar gemakje aan. Als ze beneden komt zitten haar broertjes en vader aan tafel.
“Je bent net op tijd voor de lunch,” lacht Ted.
“Lekker geslapen?” vraagt Julian. “Je slaapt anders nooit zo lang uit.”

39. Marjolein haalt haar schouders op. “Ik wilde gewoon een keertje uitslapen, dat
is alles.”
Ted knikt. “En dat mag best een keertje.”
“Ga je zo met ons mee naar buiten? Papa heeft waterballonnen gemaakt!”
vraagt Levi enthousiast.

40. Aanvankelijk wil Marjolein ‘nee’ zeggen, maar dan bedenkt ze zich. Waarom
ook niet? “Tuurlijk!” zegt ze dan joviaal. “Ik ga jullie wel eens lekker inmaken.”
Ted grijnst. Hij heeft zijn dochter in dagen niet meer zo vrolijk gezien.
“Waar is mama eigenlijk?” vraagt Marjolein dan.
“Werken,” antwoordt Julian. “Saai, hè.”

41. Na het eten nemen ze de ballonnen mee naar buiten, en dan begint het gevecht. Al
snel staan Julian en Marjolein samen tegenover Ted en Levi. Lachend gooien ze
ballonnen over en weer en al snel zijn ze allemaal zeiknat.

42. Allemaal hebben ze de tijd van hun leven. Levi vindt het fijn om eindelijk weer eens
met zijn zus te spelen, en hij vindt het heerlijk dat ze weer eens met de hele familie –
nou ja, bijna dan, op Nora na – iets doen.
Marjolein heeft de tijd van haar leven, is even al haar problemen op school vergeten.
Ze denkt zelfs even niet aan Olaf, haar internetvriend. Eindelijk heeft ze weer eens
écht lol, het is lang geleden dat dat voor het laatst het geval was.
Julian vindt het gewoon allemaal super, heeft de tijd van zijn leven, en Ted vindt het
geweldig om het schaterlachen van zijn kinderen door de tuin te horen weerklinken.

43. Om vier uur staken ze eindelijk het vuren. Nog nalachend en met druipende
kleren en haren gaan ze het huis binnen, om lekker warm te douchen en
andere kleren aan te trekken.

44. Na zich omgekleed te hebben loopt Marjolein de hobbykamer in, en vindt daar
tot haar verrassing Nora aan de schaaktafel.
“Hee, mam,” zegt ze verbaasd. “Ik heb je helemaal niet thuis horen komen!”
Nora lacht. “Lieve schat, het is al vier uur. En jullie waren veel te druk met jullie
gevecht om mij te horen.”
Marjolein lacht ook. “Tja, da’s misschien wel waar. Zal ik meedoen?”

45. Nora glimlacht als antwoordt, en Marjolein gaat zitten. Al snel zijn de beide
kennissims verdiept in het spel. Nora geniet ervan om zo samen met haar dochter
iets te doen. Ze heeft steeds vaker het idee dat Marjolein stiller is dan anders, en
dat baart haar soms een beetje zorgen. Maar vanmiddag leek er niks aan de hand
te zijn, dus Nora zet het van zich af, en concentreert zich in het spel.

46. Als Nora even later de woonkamer inloopt ziet ze dat haar twee jongste kinderen
languit op de bank liggen, allebei diep in slaap na het vermoeiende gevecht van
die middag. Nora glimlacht en denkt even terug aan de babytijd van haar
kinderen. Dan voelt ze twee warme armen om haar middel, en lachend draait ze
zich om.

47. “Jullie hebben wel lol gehad, hè, vanmiddag,” zegt ze zachtjes tegen Ted die haar
in zijn armen houdt.
Ted knikt. “Ja, het was super om ze zo blij te zien. Alleen nu zijn ze wel uitgeput.
Levi en Julian in ieder geval.”
Nora glimlacht. “Je bent geweldig weet je dat?”
“O ja?” lacht Ted.
“Hmm, en ik hou van je,” zegt Nora, en dan snoert ze Ted – die ook wat wilde
zeggen – de mond door hem te zoenen.

48. Hoe leuk en vermoeiend de middag ook was, om de afgesproken tijd logt
Marjolein weer in in de chatbox. Met haar hart in haar keel kijkt ze door de lijst van
personen die online zijn. Maar Olaf is sneller dan zij, en begroet haar gelijk. Voor ze
het weet is ze weer verdiept in een gesprek met haar nieuwe vriend.

49. En deze keer vertelt ze hem ook over haar onzekerheden en de situatie op
school. Hij verzekert haar dat ze niet een uitslover is, en hij zegt dat hij er zeker
van is dat ze niet lelijk is. ‘Dat kán gewoon niet!’ Marjolein glimlacht. Het is fijn
om nu iemand te hebben die haar echt aardig vindt, en met wie ze goed kan
praten.
De weken daarna blijft ze met Olaf chatten, en na de e-mailadressen
uitgewisseld te hebben mailen ze ook constant. Van de vervelende meiden uit
haar klas trekt Marjolein zich inmiddels niks meer aan. Ze heeft Olaf toch?

50. Op een vrijdagavond kan Marjolein niet online komen op de chatbox. Levi is
namelijk jarig! Dolblij staat hij bij zijn taart. Vandaag zal hij dan eindelijk
opgroeien naar tiener! Al zit daar ook een keerzijde aan. Nu zal hij niet meer
goed met Julian kunnen spelen… Al heeft die ook genoeg vrienden op school,
dus eigenlijk hoeft hij zich daar geen zorgen over te maken.
Levi gooit de negatieve gedachten van zich af, denkt nog even na over zijn wens,
en blaast dan in één keer alle kaarsjes uit, terwijl zijn familie hem luid toejuicht.

51. Daarna doet hij een stapje naar achteren en draait hij zich om. Tijd om de grote
sprong te wagen. Hij spring omhoog en even later staat er een knappe tiener in
de plaats van het vrolijke jongetje.
“Wauw, dit is anders,” zegt hij lachend.
“Wat is je wens?” vraagt Nora gelijk.
“Familie,” antwoordt Levi. “Iets anders hadden jullie vast niet verwacht, of
wel?”
Allemaal moeten ze lachen en dan neemt iedereen een stukje taart.

52. Aan tafel eten ze het stuk op, en er wordt honderduit gepraat.
“Wat is je levenswens?” vraagt Ted nieuwsgierig.
“Ik wil graag de top van de carrière onderwijs behalen. Meester worden lijkt
me echt geweldig,” antwoordt Levi.
Nora knikt tevreden. “Goede keus, lieverd.”

53. Na het stuk taart gaat Levi naar boven om andere kleren aan te trekken. Hij
heeft net zijn nieuwe setje aan als er op de deur wordt geklopt.
“Binnen!” roept hij.
De deur gaat open en Marjolein komt binnen. “Hee, broertje,” zegt ze vrolijk.
“Ik wilde je nog even fatsoenlijk feliciteren.”

54. Ze geeft hem een knuffel en even houden ze elkaar stevig vast.
“Nu kan ik eindelijk weer met je spelen,” zegt Marjolein lachend.
Levi lacht ook. “Ja, eindelijk.”

55. Later dat weekend, op zondag, zit de familie te genieten van een heerlijk
ontbijtje. Het leven als tiener bevalt Levi nu al goed, en hij kan niet wachten om
de volgende dag naar zijn nieuwe school te gaan. Hij hoopt dat hij er goede
vrienden zal maken.
Marjolein maakt zich echter zorgen, want als Levi morgen op school zal komen,
zal hij er ook achter komen dat zij helemaal niet zulke goede vrienden heeft als
ze doet geloven…

56. Marjoleins zorgen worden echter onderbroken door Nora. “Jongens,
vanmiddag komt Yvette op bezoek. Ik heb haar al tijden niet meer gezien, dus
we wilden even bijpraten. Ze neemt Julie ook mee, maar dat vinden jullie vast
niet erg.”

57. “Nee, natuurlijk niet,” glimlacht Levi. “Het is altijd gezellig met Julie. Zij is gister
toch opgegroeid?”
Nora knikt.
“Tof, dan heb ik morgen tenminste een bekend gezicht op school,” zegt Levi.
“Hee!” zegt Marjolein. “En ik dan?”
“Dat telt niet, jij bent veel ouder, en bovendien mijn zus,” zegt Levi lachend.
Marjolein lacht ook, maar voelt dan de zenuwen voor morgen opfladderen in
haar maag.

58. Die middag, net nadat Ted naar zijn werk is vertrokken staan Yvette en Julie
voor de deur. Enthousiast begroet Nora haar vriendin, ze hebben elkaar al veel
te lang niet gezien.
Dan ziet ze Julie staan. “Wauw, wat ben jij een prachtige meid geworden, zeg!”
zegt ze met een glimlach en ze bekijkt Julie van top tot teen.
Julie lacht. “Dankjewel, Nora,” zegt ze.

59. De twee vrouwen gaan in de woonkamer zitten om bij te praten, en Marjolein,
Levi en Julie gaan samen naar buiten. Het is nog steeds heerlijk weer, en met
zijn drieën gaan ze in de klimtoren zitten om gezellig te kletsen.

60. Levi luistert maar half naar Marjolein, die vertelt over de middelbare school.
Met een glimlach kijkt hij naar Julie. Het valt hem op hoe knap ze eigenlijk is,
vooral als ze lacht…

61. “Vind je ook niet, Levi?” vraagt Marjolein dan, maar ze krijgt geen antwoord.
“Levi?!” vraagt ze, nu luider.
“Huh? Wat?” Levi schrikt op en krijgt een kleur bij het zijn van het grijnzende
gezicht van zijn zus.
Marjolein heeft wel door waar Levi met zijn gedachten zat, maar besluit om
niks te zeggen, ze wil hem niet voor gek zetten.

62. In plaats daarvan slaat ze haar hand voor haar mond. “O nee! Ik bedenk me
ineens dat ik morgen een werkstuk in moet leveren, en ik heb er nog niks aan
gedaan! Sorry, jongens, maar ik ga er gauw mee bezig.” Dan staat ze op, en
roetsjt ze naar beneden, Levi en Julie verbaasd achterlatend.

63. Met een zelfvoldane glimlach loopt Marjolein richting het huis. Dat heeft ze
even mooi gedaan! Nu maar hopen dat het werkt…

64. Levi en Julie klimmen ook weer naar beneden. Als een echte heer helpt Levi
Julie het laatste treedje af, ook al kan ze het heus wel zelf.
“Dank je,” zegt Julie, even verlegen, maar dan gaat ze gauw op een ander
onderwerp over. “Goh, dat is echt niks voor Marjolein, hè, om een werkstuk te
vergeten!”
“Nee, inderdaad, dat is niks voor mijn zus…” zegt Levi, die wel doorheeft
waarom Marjolein er ineens zo snel vandoor ging.

65. Allebei ploffen ze in het gras neer, en al snel zijn ze diep in gesprek over van
alles en nog wat. Toen ze allebei nog kinderen waren hadden ze het altijd al
heel gezellig, maar nu lijkt het nog beter te klikken dan eerst. Vroeger speelden
ze altijd samen, en kletsten ze maar weinig, maar nu blijkt dat ze een heleboel
gemeen hebben en Levi krijgt steeds meer vlinders in zijn buik…

66. Binnen zitten Yvette en Nora nog steeds te kletsen. Ze hebben een paar uur
geleden Marjolein opgewekt binnen zien komen, maar van Levi en Julie hebben
ze nog steeds niks gehoord.
“Ze houden het wel uit daar,” zegt Nora.
Yvette knikt en glimlacht ondeugend. “Alleen met z’n tweetjes…”
Nora lacht. “Wie weet wordt het nog eens wat tussen hen. Dat zou best apart
wezen…”

67. De schemering valt en dat lijkt romantiek op te wekken bij Levi.
“Je ziet er – eh – heel mooi uit, Julie. Dat wilde ik even zeggen…” zegt hij
verlegen.
Julie bloost, maar door haar donkere huidskleur ziet Levi dat gelukkig niet.
“Dankjewel, Levi. Jij bent ook niet slecht opgegroeid,” voegt ze er dan met een
lachje aan toe.
Levi grijnst verlegen, en hij voelt de vlinders weer fladderen in zijn maag.

68. Even kijken ze elkaar een beetje schuchter aan, maar dan buigt Julie zich naar
Levi toe.
“Weet je,” zegt ze. “Ik vind je best wel leuk, geloof ik.”
Levi glimlacht, ietwat zenuwachtig. “Ja, ik jou ook.”

69. Even twijfelt hij, maar dan buigt Levi zich nog een klein stukje naar voren, en
geeft hij Julie voorzichtig een zoen op haar mond. De vlinders fladderen nu
sterker dan ooit door zijn buik, en als hij zijn lippen weer van de hare haalt
hebben ze allebei grijnzen van oor tot oor op hun gezicht.

70. Dan horen ze de stem van Yvette achter hen.
“Julie, kom je? We gaan naar huis!” roept ze vanaf de veranda, terwijl ze
probeert haar glimlach te verbergen. Ze stond er al lang genoeg om te zien dat
de twee meer zijn dan alleen vrienden, maar wil het niet laten merken.

71. “Ja, ik kom eraan,” roept Julie terug.
Snel geeft ze Levi een zoen op zijn mond. “Ik zie je morgen,” zegt ze, en dan
loopt ze langs hem heen naar haar moeder, waarbij ze met haar schouder nog
even langs de zijne strijkt.
Levi draait zich om en kijkt Julie even beduusd na, maar dan verschijnt er een
enorme glimlach op zijn gezicht. Hij is verliefd!

72. De volgende ochtend wordt hij met een heerlijk gevoel wakker. Hij kan niet
wachten om Julie vandaag weer te zien. Ze hebben afgesproken om naast elkaar
te gaan zitten in de bus, en bij elkaar te zitten met de lunch.
Fluitend neemt hij een douche en kleedt hij zich aan.

73. Marjolein is heel wat minder vrolijk. Vandaag zal Levi haar geheim te weten
komen, en daarbij is ze er ook nog achtergekomen dat ze een enorme pukkel op
haar wang heeft.
“Fijn. Hebben ze nóg een reden om me uit te lachen,” mompelt ze terwijl ze
verwoed wat crème op de pukkel smeert.

74. Die middag komt Levi een stuk minder vrolijk uit de bus. Het was heel gezellig
met Julie, maar het is hem wel degelijk opgevallen dat Marjolein niet bepaald
vrienden heeft in haar klas.
“Marjolein!” roept hij als uit de bus stapt naar zijn zus, die voor hemt loopt,
maar Marjolein haast zich gauw naar binnen en de trap op.

75. Snel gaat Levi achter haar aan. Als hij boven aan de trap komt ziet hij nog net de
deur van Marjoleins kamer dichtzwaaien. Hij klopt op de deur maar wacht niet
op antwoord, en gaat gelijk naar binnen.
“Marjolein? Kan ik even met je praten?” vraagt hij vriendelijk.

76. “Nee, ik heb het druk, ga weg,” antwoordt ze kortaf.
“Kom op, nou,” zegt Levi, maar Marjolein reageert niet. “Ik ga niet weg voor je
met me gepraat hebt,” zegt hij dan koppig.

77. Marjolein zucht en legt haar pen neer en draait haar stoel naar Levi toe. “Ik
luister. Maar als je me belachelijk gaat maken zweer ik je dat je niet levend uit
deze kamer wegkomt.”
Levi’s mondhoeken gaan even omhoog, maar bij het zien van het gezicht van
zijn zus kijkt hij weer serieus. “Ik zou je nooit belachelijk maken over zoiets, dat
weet je.”
Marjolein zucht en slaat haar ogen neer. “Wat wil je dan?”

78. Levi gaat zitten op het zachte kleed en kijkt zijn zus ernstig aan. “Hoe lang pesten
ze je nu al?” vraagt hij. “En waarom heb je het ons nooit verteld?”
“Al eeuwen, en omdat ik me ervoor schaam,” antwoordt Marjolein kort. “En het
maakt me al niet zoveel meer uit.”
Levi fronst zijn wenkbrauwen. “Het maakt je niet uit? Waarom niet?”

79. Marjolein knijpt even haar ogen dicht, terwijl ze razendsnel nadenkt. Zal ze Levi
vertellen over Olaf? Ze weet dat hij te vertrouwen is; hij zou niks tegen hun
ouders zeggen, dat weet ze, maar…
“Nou?” vraagt Levi ongeduldig.

80. Marjolein zucht even en doet haar ogen weer open. “Omdat ik iemand anders
ontmoet heb.”
Weer fronst Levi zijn wenkbrauwen. “O ja? Waar dan?”
Marjolein haalt diep adem en vertelt dan het hele verhaal over hoe ze Olaf
heeft ontmoet, hoe gezellig ze het hebben en dat ze elkaar waarschijnlijk
binnenkort in het echt gaan ontmoeten.
Als ze klaar is met haar verhaal kijkt Levi haar met grote ogen aan. “Je wilt hem
ontmoeten? Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?!”

81. Marjolein kijkt hem woedend aan. “Ik wist wer dat ik het je kritiek zou wel
leveren! Ik had je niet moeten vertellen, vergeet het maar weer.”
“Vergeten?! Terwijl jij je misschien wel recht in de armen stort van één of
andere oude vent die op jonge meisjes geilt? Ben je gek of zo?”
“Zo is Olaf niet!” roept Marjolein kwaad.
“Dat weet je niet, Marjolein!”
“Ja, dat weet ik wel,” zegt Marjolein zacht maar dreigend. “En rot nu maar op,
ik moet huiswerk maken.”

82. Levi zucht en staat dan op. “Wat jij wil. Zorg alleen wel dat je uit de problemen
blijft, wil je?” Dan draait hij zich om en loopt hij de kamer uit.

83. Als Levi de deur achter zich dicht heeft gedaan zucht Marjolein diep en leunt ze
met haar hoofd in haar handen. Wat maakt ze er ook een zootje van. Nu heeft
ze zelfs bonje met Levi…

84. Levi is naar zijn kamer gegaan om daar zijn huiswerk te maken, maar hij kan zijn
hoofd er niet goed bijhouden. Wat nou als Marjolein een grote fout maakt door
met die Olaf af te spreken? Hij wil niet dat iemand zijn zus verdriet of – erger nog
– pijn doet. Maar het is duidelijk dat Marjolein niet naar hem wil luisteren…

85. Die middag kruipt Marjolein nadat ze haar huiswerk af heeft gelijk weer achter
de computer. Tot haar opluchting is Olaf ook online, en gelijk vertelt ze hem
over haar ruzie met Levi. Olaf zegt haar dat hij het wel snapt, hoe Levi reageert,
en dat hij ook zo zou reageren als het om zíjn zus ging.
Die woorden maken Marjolein er alleen nog maar zekerder van dat ze hem wil
ontmoeten, en terwijl haar hart als een razende klopt vraagt ze het hem.

86. CreaOlaf zegt: Het lijkt me echt super om je te ontmoeten. Wat denk je van
morgen, na school, in het park?
Marjolein glimlacht en antwoordt snel dat haar dat een goed idee lijkt. Ze
kletsen nog even en dan sluit Marjolein de computer af. Even blijft ze nog voor
zich uit staren. Morgen zal ze Olaf eindelijk gaan ontmoeten!

87. Die avond, aan tafel, als de rest nog niet aan tafel zit zegt Marjolein tegen Levi:
“Ik dacht dat je misschien wel wilde weten dat ik morgen met Olaf heb
afgesproken.”
Levi kijkt op van zijn bord. “O. Waar?”
“Dat ga ik jou niet vertellen, dan ga je me bespieden.”

88. Levi zucht, zijn zus kent hem echt te goed. “Oké. Nou, zorg dan maar dat je
voorzichtig bent. Het is toch wel een openbare plek?”
“Ja, vader,” zegt Marjolein, ook met een zucht. “Ik zal mijn pepperspray en
knuppel meenemen, oké?” voegt ze er dan skeptisch aan toe.

89. De volgende middag na school dumpt Marjolein zo snel mogelijk haar spullen
binnen, en dan gaat ze op weg naar het park. De hele weg blijft ze achterom
kijken, om er zeker van te zijn dat Levi haar niet volgt.

90. Als ze bij het park aankomt ziet ze in de verte een man aankomen lopen, die
duidelijk een stuk ouder is dan zij. Dat zou toch niet… Even spoken de
woorden van Levi weer door haar hoofd “…één of andere oude vent die op
jonge meisjes geilt…”. Maar de man loopt haar straal voorbij, en Marjolein
blaast opgelucht haar ingehouden adem uit.

91. Ze loopt naar het bankje toe en gaat daar zitten wachten op Olaf. Ze is een beetje
vroeg, en dat weet ze, maar toch kijkt ze de hele tijd ongeduldig naar het
voetpad, hopend dat Olaf er snel zal zijn.

92. Na vijf minuten komt er een knappe jonge in een blauwe jas recht op het bankje
aflopen.
“Marjolein?” vraagt hij onzeker terwijl hij tot stilstand komt.
Marjolein glimlacht en knikt. “Ja, dat ben ik.”
Dan verschijnt er ook een grote glimlach op het gezicht van de jongen. “Ik ben
Olaf.”
“Ja, dat dacht ik al,” zegt Marjolein lachend.

93. Olaf lacht ook en komt naast haar zitten. Even kijkt hij haar ernstig aan, maar dan
kijkt hij verlegen weg.
“Wat is er?” vraagt Marjolein nieuwsgierig.
“Niks,” antwoordt Olaf zacht.
“Nee, kom op, vertel!”
Olaf zucht. “Oké… Ik zat me gewoon te bedenken dat ik me niet kan voorstellen
dat jij denkt dat je lelijk bent.”
Verrast kijkt Marjolein hem aan, maar dan bloost ze en kijkt ze gauw naar haar
voeten.

94. “Echt!” zegt Olaf. “Je bent hartstikke knap.” Dan begint hij ook te blozen en gaat
hij gauw over op een ander onderwerp. “Hoe vindt je broer het dat je hier nu
zit?”
“Broertje, om precies te zijn. Hij heeft zo zijn bedenkingen over het feit dat ik
met je afgesproken heb, en hij weet dus ook niet dat we hier zijn.”
Olaf knikt. “Slim van je.”

95. De rest van de middag kletsen ze over vanalles, van school tot schilderen – hun
gezamenlijke hobby – en van familie tot vrienden.
Na een poosje slaat Olaf zijn arm om haar heen, en trekt hij haar tegen zich aan.
Marjolein pakt zijn hand en laat haar hoofd op zijn schouder rusten.
“Ik ben echt heel blij dat we elkaar ontmoet hebben, ook al was het op zo’n rare
manier,” zegt Olaf.
Marjolein knikt. “Ja, ik ook. Zonder jou… Nou, laten we maar zeggen dat ik me
dan een stuk rotter had gevoeld elke dag.”

96. Olaf trekt Marjolein op zijn schoot en kijkt haar diep in de ogen. “Marjolein, ik
denk dat ik verliefd op je ben.”
Na die woorden begint Marjolein te stralen. “Dat is geheel wederzijds,” zegt ze
met een lachje.

97. Dan zoent Olaf Marjolein, en er verspreidt zich een warm gevoel door haar hele
lichaam, een gevoel zoals ze nog nooit eerder gehad heeft, en waarvan ze wil
dat het nooit meer weg gaat.

98. Als Olaf zijn lippen van de hare haalt duwt Marjolein hem achterover en zoent
ze hem nog een keer vol passie.
“Wauw,” zegt Olaf als Marjolein zichzelf terugtrekt.
Ze glimlacht en een poosje zitten ze dicht tegen elkaar aan, allebei genietend.

99. De rest van de middag wordt er nog meer gepraat en gezoend, en als de
schemering valt kijkt Marjolein verschrikt op.
“Is het al zo laat?”
Olaf kijkt op zijn horloge. “Ja, het is al zeven uur.”
“Oeps,” zegt Marjolein schaapachtig. “Dan moet ik maar eens gaan.”
Olaf knikt en trekt haar tegen zich aan. “Zie ik je morgen in de pauze op school?
Echt raar dat we elkaar nog nooit hebben gezien…”
Marjolein knikt. “Ja, klopt. En natuurlijk zie je me dan.”
Dan zoent Olaf haar ter afscheid.

100. Maar ook deze keer trekt Marjolein hem weer tegen zich aan als hij haar los wil
laten. Uiteindelijk laten ze elkaar toch maar los en kijken ze elkaar stralend aan.
“Tot morgen,” zegt Marjolein en dan draait ze zich om en loopt ze van hem weg,
naar huis toe, terwijl ze voelt hoe zijn ogen in haar rug prikken.

101. “Ah, daar ben je eindelijk,” zegt Levi als Marjolein de overloopt op loopt naar
haar slaapkamer.
Van schrik maakt Marjolein een sprongetje. “Sta je me op te wachten?” vraagt
ze dan met een boze blik op haar gezicht.
“Nee, hoor, maak je maar geen zorgen. Ik ben net klaar met mijn huiswerk en
wilde naar beneden gaan,” antwoordt Levi. “Hoe was het?” vraagt hij dan.

102. Marjolein begint te stralen. “Het was geweldig. Olaf is precies zoals hij zei dat
hij was, niks aan gelogen. Het klikt zo goed, we hebben echt tijden gepraat!”
“Alleen gepraat?” vraagt Levi met een grijns.
Na die woorden begint Marjolein te blozen, en Levi lacht.
“Hou je mond, jij,” zegt Marjolein zogenaamd boos, maar ook zij kan een lach
niet onderdrukken.

103. “Nou, ik ben blij voor je, zus,” zegt Levi. “En ook vooral dat het geen enge oude
vent is. Krijg ik hem binnenkort ook te zien?” vraagt hij dan nieuwsgierig.
“Hij zit bij ons op school, en ik heb morgen met hem afgesproken tijdens de
lunch, dus dan zie je het wel.”
“Ik zal hem eens grondig ondervragen,” zegt Levi quasi-serieus.
“Als je het maar laat!”

104. De weken daarna voelt Marjolein zich een stuk prettiger op school. Ze zit nu elke
pauze bij Olaf en zijn vriendenclub, in plaats van alleen bij het lokaal, en dat
bevalt haar een heel stuk beter. Een week na hun eerste ontmoeting maken ze
het officieel, en zijn ze echt ‘vriendje en vriendinnetje’. Marjolein heeft zich nog
nooit zo gelukkig gevoeld. Ze heeft Olaf ook al voorgesteld aan haar ouders, en zij
vinden hem allebei een leuke jongen, tot haar opluchting.

105. Ook Levi heeft sinds een paar weken officieel iets met Julie, en ook hij is super
gelukkig en dolverliefd. De eerste dagen nadat Marjolein had afgesproken met
Olaf heeft Levi hem grondig geobserveerd, en is hij tot de conclusie gekomen dat
het geen leugenaar is. Nu is hij erg blij voor zijn zus, en is alles gelukkig weer goed
tussen hen. Daar is hij erg blij mee, want hij haat het om ruzie te hebben met zijn
zus, want zij is toch één van zijn beste vrienden.

106. Een paar weken later is de dag aangebroken dat Julian een tiener zal worden.
Hij heeft er erg veel zin in, maar Nora zit met iets in haar maag, en ze besluit
om er met Ted over te praten.
“Ted, het wordt nu echt bijna tijd dat we het aan de kinderen vertellen,” valt ze
met de deur in huis.
Ted zucht. “Ja, je hebt gelijk. Maar zullen we dan nog een paar dagen wachten?
Dan kan Julian in ieder geval nog even zorgeloos opgroeien, en wennen op zijn
nieuwe school.”

107. Nora denkt even na, en zucht dan ook. “Ja, oké, dat is wel zo eerlijk. Maar daarna
kunnen we het echt niet meer uitstellen, en dat weet jij ook.”
Ted grimast. “Ja, dat weet ik… Het is gewoon… Ik wil ze beschermen tegen al
het kwaad in de wereld, en ik weet dat dat niet kan, maar…”

108. “Ik weet wat je bedoelt, lieverd,” zegt Nora zacht, en ze pakt zijn hand. “Maar
we moeten het ze vertellen, juist voor hun veiligheid…”
Zo blijven Nora en Ted een poosje zitten, allebei diep in gedachten, met hun
handen in elkaar verstrengeld, allebei opkijkend tegen het moment dat ze hun
kinderen moeten opzadelen met de angst waarmee ze allebei nu al jaren leven.

109. Die avond staat Julian opgewonden voor zijn taart, met zijn familie om hem
heen. Hij kan niet wachten om op te groeien, dan is hij eindelijk net zo groot als
zijn broer en zus. Blij kijkt hij naar zijn ouders en broer en zus die luid lawaai
maken met ratels en toeters.

110. Dan buigt hij zich naar zijn taart toe. Nog even denkt hij na over zijn wens, maar
dan blaast hij alle kaarsjes in één keer uit en doet hij een stap naar achteren,
waarna hij de tintelingen in zijn tenen voelt. Hij springt omhoog en komt een
heel stuk groter weer op de grond neer.

111. Voordat iemand ook maar iets kan zeggen rent Julian naar boven om andere
kleren aan te doen. Als hij beneden komt kijkt hij goedkeurend in de spiegel.
“Dat is beter,” mompelt hij.

112. Dan loopt hij terug naar de tafel, waar de rest van de familie al taart zit te eten.
Gauw pakt hij ook een stuk, en werkt hij het naar binnen.
“Dus,” vraagt Nora nieuwsgierig. “Wat is je wens?”

113. Julian grijnst. “Populariteit, en ik wil sterrenkok worden, dat lijkt me zo tof!” zegt
hij.
De rest maakt goedkeurende geluiden en al snel wordt er weer druk gekletst.

114. Nora kijkt naar haar drie kinderen – wat worden ze snel groot. Over een paar
dagen zal ze hen alles moeten vertellen, en dan zullen zij ook met angst moeten
leven. Ze kijkt naar Ted, en ziet dezelfde sombere glimlach op zijn gezicht. Hij
kijkt er ook als een berg tegenop…

115. Een week later staat Ted op een ochtend verwoed alle bladeren bij elkaar te
harken die de grote boom in de tuin laat vallen. Het is vroeg herfst dit jaar, maar
dat is niet wat hem dwars zit. Nora en hij hebben besloten om het vandaag aan
de kinderen te vertellen, en hij voelt de zenuwen nu al fladderen in zijn maag.
Hoe zullen ze reageren?

116. Die middag neemt Levi Julie mee naar huis, niet wetend dat zijn ouders een serieus
gesprek willen voeren. Samen met haar gaat hij in de tuin op het bankje zitten,
genietend van de warem stralen van het herfstzonnetje en van elkaar.

117. Binnen zitten Marjolein en Julian samen een spelletje te doen in de voormalige
kinderkamer.
“Moet jij niet ook tortelduifje spelen?” vraagt Julian.
Marjolein trekt haar wenkbrauwen op. “Wat?”
“Olaf,” zegt Julian ter verduidelijking. “Op zo’n zonnige dag als vandaag…”
“Nee, hij had plannen met zijn vrienden,” zegt Marjolein, waarna ze grijnst. “En
ik maak toch veel liever mijn kleine broertje in met SSX 3.”
“Dat had je gedroomd!”

118. Nora loopt naar de tuin om Levi te halen voor het gevreesde gesprek. Dan ziet
ze dat hij samen met Julie is. Het zal zijn humeur zeker niet verbeteren als Nora
hem dwingt om haar weg te sturen bedenkt ze met een zucht.
“Levi?” roept ze dan.

119. Geschrokken springen Levi en Julie op van het bankje.
“Wat is er, mam,” vraagt Levi geërgerd.
“Je vader en ik willen jou en je broer en zus even spreken,” zegt Nora.
“Maar mam, zie je niet dat ik bezoek heb,” zegt Levi veelbetekenend.
“Sorry, Levi, maar dit moet nu echt even.” Nora kijkt Julie verontschuldigend
aan.
“O, het maakt niet uit, hoor, ik heb toch nog veel huiswerk te doen,” zegt Julie
opgewekt. “Ga maar gewoon, Levi, het is vast belangrijk.”

120. Levi mompelt wat maar draait zich dan om naar Julie. “Ik zie je morgen,” zegt hij
waarna hij haar een zoen geeft.
Ze glimlach, draait zich om en loopt de tuin uit. Levi kijkt haar even na, maar
volgt daarna zijn moeder naar binnen.

121. Marjolein en Julian zitten al verwachtingsvol op de bank en Levi ploft naast hen
neer.
“Nou, wat is er nou zo belangrijk dat ik Julie moest wegsturen?” vraagt hij
chagrijnig.
“En dat wij ons spel moesten staken? Ik was haar aan het inmaken!” zegt Julian.
“Echt niet, broertje, je hallucineert, ik was aan het winnen!”

122. “Jongens, wees nou eens stil en luister naar je moeder,” zegt Ted dan streng. Hij
zit gespannend op de salontafel. “Het is belangrijk wat ze jullie wil vertellen.”

123. “Ja,” zegt Nora. “Het gaat over de geschiedenis van onze familie. Van mijn
kant.”
Even haalt ze diep adem, en dan vertelt ze het hele verhaal aan haar drie
kinderen. Ze vertelt ze over hun voorvader, die onsterfelijk was, over het stukje
magie dat nog in hun bloed zit, waardoor ze zelden tot nooit ziek worden en dat
zij de enigen zijn die de persoon die de Drank der Onsterfelijkheid maakt kunnen
verslaan. Tot slot vertelt ze hen over de moord op haar ouders en over het feit
dat zij heeft moeten vluchten.
“En waarschijnlijk zijn ze nu nog steeds naar mij – naar ons – op zoek,” besluit ze
haar verhaal.

124. Marjolein, Levi en Julian zitten er ondertussen niet meer zo ontspannen bij. Levi
en Julian zitten met hun hoofd in hun handen en Marjolein heeft haar benen op
de bank getrokken en kijkt geschokt naar haar voeten.

125. “Dus… Wij hebben magie in ons bloed, we moeten die vent om zeep helpen, en
ondertussen worden we gezocht door een paar moordlustige kerels?” vraagt
Levi.
“Daar komt het wel op neer, ja,” zegt Nora zacht.
Levi zucht. “Ik heb hoofdpijn…”

126. Met pijn in haar hart kijkt Nora naar haar drie kinderen die geschokt op de bank
zitten, niet wetend wat ze moet doen om de schok of de angst te verzachten.
Tranen wellen op in haar ogen en gauw kijkt ze naar de grond. Hoe kunnen haar
kinderen nu ooit nog zorgeloos plezier maken? Ze zullen, net als zij, altijd over
hun schouder moeten kijken…

127. De dagen daarna probeert iedereen te herstellen van het heftige gesprek, maar
de sfeer in huis is duidelijk anders geworden. Iedereen is stiller geworden,
bedachtzamer, en veel minder vrolijk. Al proberen ze de schijn voor elkaar op te
houden en zo gezellig mogelijk te doen, allemaal hebben ze van elkaar door dat
het nep is, en dat de rest zich net zo ellendig voelt.

128. Vooral Nora is erg down. Ze denkt weer steeds vaker aan de dood van haar
ouders, en is vaak in gedachten verzonken. Ook beseft ze zich steeds vaker dat
ze elk moment gevonden kunnen worden…

129. En een paar weken wordt haar grootste angst werkelijkheid…
“Wat is er aan de hand?” vraagt Nora.
“Dit kan niet via de telefoon. Kan ik langskomen?” antwoordt Yvette.
“Ja, natuurlijk,” zegt Nora, verbaasd maar ook nieuwsgierig.
“Oké, ik kom er nu aan, tot zo.”

130. “Je klonk behoorlijk ernstig aan de telefoon, wat is er aan de hand?” vraagt Nora
als ze samen met Yvette aan tafel is gaan zitten.
Yvette kijkt Nora ernstig aan. “Nou, er is gister op mijn werk iets gebeurd, en ik
weet niet wat ik er van moet denken. En jij bent degene die dat zou kunnen
ophelderen.”
Nora fronst haar wenkbrauwen. “O? Waar gaat het over?”
“Laat ik maar bij het begin beginnen…”

131. “Gister werd ik opgeroepen door de receptioniste, er zouden twee mannen zijn
die me wilden spreken. Toen ik in de hal aankwam zag ik inderdaad twee
mannen zitten, indentiek gekleed – in het zwart – en ze hadden allebei brillen
met getinte glazen op. Ik kreeg een beetje de rillingen van ze.
‘Kan ik u helpen?’ vroeg ik ze netjes.
‘Bent u Yvette Leeflang?’ vroeg één van de mannen toen aan me.
Ik knikte.

132. ‘Dan kan u ons zeker helpen,’ zei hij toen, met een onheilspellende grijns. ‘Wij
willen u graag even spreken. Privé. Kan dat?’
Ik had wel door dat ik deze mannen beter niks kon weigeren, en knikte weer.
‘Volgt u mij maar naar mijn kantoor.’
Beide mannen volgende me op de voet, en ik voelde me bepaald niet op mijn
gemak.

133. Eenmaal in mijn kantoor keek ik ze vragend aan, ik wilde wel eens waar dit
allemaal nou over ging.
‘Klopt het dat u aan de Sim Universiteit heeft gestudeerd?’
‘Ja, hoezo?’
Ze beantwoorden mijn vraag niet, maar vroegen me in welk jaar. Ik
antwoordde hen, maar herhaalde toen wel mijn vraag.
‘Waarom wilt u dit weten?’

134. ‘Omdat wij op zoek zijn naar een vrouw genaamd Nora Wander, en die is in dat
zelfde jaar afgestudeerd, en ook in de specialisatie Biologie. Wij vroegen ons af
of u haar kent, en of u weet waar ze zich nu bevindt.’”

135. Nora’s hart klopt in haar keel. “Wat heb je tegen ze gezegd?” vraagt ze
indringend. “Zeg alsjeblieft dat je ze niet verteld hebt waar ik ben.”
Yvette schudt haar hoofd. “Ik heb het ze niet verteld.”
Nora zucht opgelucht.
“Maar ik weet niet of ze me geloofden…”

136. “Ze keken elkaar aan, en toen begon de ene – hij was blond en groot – weer te
praten. Te dreigen zelfs.
‘Oké. U weet dus wel wie we bedoelen, maar u bent nooit goed met haar
bevriend geweest, en heeft ook geen idee waar ze nu is?’ herhaalde hij.
Ik knikte. ‘Dat klopt.’
‘Hmm. Goed.’ Toen boog hij zich wat verder naar me toe, en bekeek de foto’s
op mijn bureau. ‘Uw dochter? Leuk meisje…’ zei hij, waarop de ander grinnikte.
Toen begon die blonde man zachter en lager te praten. ‘Moet je eens luisteren,’
zei hij. ‘Als wij erachter komen dat jij hier tegen ons zit te liegen, dan zal het jou
en je familie bezuren. Begrepen?’

137. Geschrokken knikte ik. ‘Begrepen.’
‘Oké. Dat we dat even duidelijk hebben. Als u ineens weer iets te binnen
schiet…’ De man legde een kaartje met een telefoonnummer op mijn bureau,
waarop ze allebei opstonden en het kantoor uitliepen.”

138. Nora’s hart gaat nu als een razende te keer en haar gezicht is vertrokken van
anst.

139. “Dit kan niet waar zijn…”

140. “Nee…”

141. Yvette schrikt bij het zien van het gezicht van haar vriendin. “Er is iets wat ik
moet weten, of niet,” zegt ze zachtjes.

142. Nora sluit haar ogen en haalt trillerig adem. “Dat kan je wel zeggen, ja…”

143. Als Marjolein, Levi en Julian die middag thuiskomen staan Nora en Ted ze al op te
wachten.
“We moeten gaan,” zegt Nora zodra ze de binnen zijn.
“Wat?” zegt Marjolein “Gaan? Wat-”
“Ze hebben ons gevonden,” zegt Ted. “Pak je jas en ga in de auto zitten.”
De gezichten van de drie tieners zijn vertrokken van angst en verdriet, en ze doen
gelijk wat hun gezegd wordt.
“Hebben we alles waaraan ze zouden kunnen zien dat wij hier woonden?” vraagt
Ted als de kinderen naar buiten zijn gehold.

144. “Ja,” antwoordt Nora. “We hebben alles.”
“Oké. Kom je?” vraagt Ted, en hij strijkt even over Nora’s arm.
“Ja,” zegt Nora. “Ik kom er aan.”
Ted knikt en loopt naar de deur. Nora haalt diep adem en sluit haar ogen. Ze
neemt alle geuren in zich op, alle geuren die haar vertrouwd zijn, de geuren
waarvan ze weet dat ze ze nooit of te nimmer zal vergeten.
Ze zucht en voelt de tranen omhoog komen. Gauw veegt ze met haar hand over
haar ogen, en dan gaat ze achter haar man en kinderen aan naar de auto.

145. Zodra iedereen zit en alle deuren zijn dichtgeslagen scheurt Ted van de oprit af.
Alle vijf kijken ze nog één keer naar het huis waar ze al die jaren hebben
gewoond, waar ze herinneringen hebben. Levi en Marjolein denken aan Julie en
Olaf, die ze waarschijnlijk nooit meer zullen zien. Julian ziet hoe ze allebei tranen
over hun wangen hebben stromen, pakt de handen van zijn oudere broer en zus
en houdt ze stevig vast.
Ted kijkt naar Nora die naast hem zit. “Klaar?” vraagt hij zacht.

146. “Nee,” antwoordt Nora. “Maar het moet. Rijd maar, Ted, we moeten weg hier…”

147. Na die woorden duwt Ted het gaspedaal in, en de auto schiet er vandoor, de stad
uit, op weg naar een nieuwe plek, een nieuw avontuur…

148. X|Çwx

149. Dat was het! Dat was de eerste generatie van A Wandering Round Robin Legacy.
Ik heb er van genoten, en ik hoop van harte dat jullie dat ook hebben gedaan. Ik
verklap nog niet wie de fakkel van mij overneemt, en ook niet met welke Sim
(Marjolein, Levi of Julian) zij door gaat.
Ik wil jullie lezers bedanken voor de leuke, motiverende berichtjes die jullie altijd
hebben achtergelaten na een update, en ik wil in het bijzonder Marieke even
bedanken, voor alle motivatie die ze mij heeft gegeven in de afgelopen
maanden.
_|xyá? TÇÇx