1.
Sereas e
mariñeiros
Mitos e lendas

2.
Os mariños son o que se coñece como sereas na tradición popular a nivel
mundial. Son seres sobrenaturais que moran no mar, en furnas
submarinas ou en covas do litoral. Saen moi pouco á superficie por iso os
homes non os poden ver. Crese que teñen os dentes verdes polas algas.
Algunhas historias din que son bos cos mariñeiros porque son un bo
presaxio para a pesca, outras lendas descríbenos como a imaxe que temos
todos dunha serea: con cola de peixe pero outras, din que teñen as
mesmas extremidades que os homes so que deformadas en forma de
aletas.
Quenes son os mariños?

3.
Existen varias historias sobre a orixe dos Mariños e
todas parecen ser certas. A primeira di que proveñen da
estirpe dos Mariño. Esta familia deixou correr unha
fermosa lenda que tivo a súa orixe nun Conde chamado
Froilán (ou Froián, segundo a historia) namorado
dunha sirena (Mariña). Este nobre galego atopouse,
segundo contan as lendas, a unha mariña durmindo
espida á beira do mar, capturouna e levoulla a casa.
Bautizouna e chamouna Mariña, ou sexa, nada do mar.
Tiveron varios fillos pero conta a lenda que ela sempre
foi muda ata que un día, Froián fixo que tiraba a un
dos seus fillos ao lume e cando ela tentou gritar, “saíulle
un cacho de carne pola boca, sen dúbida un órgano
non humano”, e desde entón, falou. E esta é a orixe da
liñaxe dos Mariños.
Orixe:

4.
CONTINUACION DA ORIXE:
Mariña era filla dun mouro chamado Theudio e orfa de nai. Por ese motivo criouse con Ana,
unha muller de Piñeira de Arcos. Ela era cristiá así que a bautizou e o pai, que era pagán,
desentendeuse dela. Ela pasaba as tardes debaixo do que hoxe se coñece como Carballo dá Santa
(Carballo Santo) ata que un día pasou o gobernador romano Olibrio e namorouse dela. Vendo que
non era correspondido nin que ela tiña intención de deixar de lado o cristianismo, meteuna nos
calabozos do castelo de Armenia.
Como ela non accedía a satisfacer os desexos de Olibrio el mandouna azoutar, colgar e ferir, pero
ao tres días non tiña nin rastro das feridas. Entón decidiu queimala e como non conseguiu nada,
mandouna afogar nun estanque coas pernas e mans atadas. Por algunha razón que descoñecemos,
apareceu San Pedro e salvouna (o personaxe de San Pedro aparece en todas as historias pero
realmente non sabemos de onde e por que apareceu na historia.
A Olibrio xa non se lle ocorreu máis nada que facerlle ,así que decidiu decapitala. Cando a
cabeza caiu, revotou tres veces e de cada golpe naceu un manantial: unha fonte dentro da capela San
Tomei no Santuario de Augas Santas, outra é a fonte pública do lugar, e o outro golpe deu lugar á
fonte das Augas Negras.