1. donderdag 30 juni

2. SeasickSteve30/06 16u15-17u05 Main

3. Het spraakmakende verhaal van SeasickSteveis stilaan genoegzaam bekend. Weggedreven voor de talloze bolwassingen van zijn stiefvader, kiest hij als prille tiener resoluut voor een avontuurlijk doch allesbehalve gemakkelijk leven on the road. Jarenlang zwerft Steve van luizenbaantje naar straatoptreden, maar vergaart onderweg wel voldoende naam en faam om het podium te delen met grote namen als John Lee Hooker en Lightin’ Hopkins. Op zijn tweede officiële studioplaat serveert SeasickSteve ruwe, bijna viscerale blues in de traditie van stamvader Robert Johnson. Voor de niet-ingewijden: SeasickSteve klinkt als een ontembare leeuw die al veel te lang vruchteloos de knagende honger probeert te stillen (en zo ziet hij er eigenlijk ook wel uit).

4. Linkin Park30/06 22u35-00u15 Main

5. Bijna tien jaar na hun debuut bracht Linkin Park vorig jaar haar vierde album uit. Nadat het derde album, ‘Minutes To Midnight’de meningen onder fans en critici al had verdeeld, wordt die trend met ‘A ThousandSuns’zeker voortgezet. Want het klinkt niet zoals je het zou verwachten, niet als iets wat de band eerder heeft gedaan. Sterker nog, het klinkt niet als Linkin Park en dat is een stap te ver. Rapper Mike Shinoda noemde het op voorhand genre-overstijgend, zanger ChesterBennington gebruikte zelfs de term concept-album. Op de nieuwe plaat laat Linkin Park zeker een geluid horen wat eerder niet te horen was, en bij vlagen zou je kunnen zeggen dat het genres overstijgt, maar het werkt niet. Het nieuwe geluid van Linkin Park is erg oninteressant. Het feit dat het album al begint met twee intro’s (of één intro en één interlude, zo u wilt) en in totaal zes intermezzo’s kent op een tracklist van vijftien nummers, is al een veeg teken.

6. Chemical Brothers30/06 01u00-02u30 Main

7. Als het op dansen aankomt, zijn wij overtuigde aanhangers van de Arno-filosofie: 'I'm dancing insidemyhead.' Behalve die ene keer, dertien jaar geleden, toen The Chemical Brothers lang voorbij middernacht Pukkelpop afsloten. Afijn, sindsdien hebben Tom Rowlands en Ed Simons bij ons een wit voetje. Toegegeven, van hun twee vorige worpen ('Push the Button' en 'We Are the Night') waren wij niet wild, maar 'Further' , hun zevende, grijpt ons van de eerste seconde bij de lurven middels de beroezende, op verbrokkelde elektronica dobberende popsong 'Snow' , die na vijf minuten muteert in de lange (bijna twaalf minuten), doch geen seconde vervelende technotrack 'Escape Velocity'. Alle nummers zijn trouwens aan elkaar gesmeed, zodat 'Further' blijft stromen als kolkende lava - de tribale percussie aan het eind van 'Dissolve' keert bijvoorbeeld terug in het hoekige 'Horse Power' (pure camp, dankzij een hinnikend paard!): zonder een blik op iTunes zouden we gedacht hebben dat het om één track ging.

8. AloeBlacc30/06 18u15-19u15 Marquee

9. Meldt zich dan eindelijk weer een nieuwe ster aan het soulfront? De Amerikaanse soulzanger en rapper AloeBlacc bewees zichzelf alleszins al met zijn eerste single ‘I Need A Dollar’. Blacc begon zijn muziekcarriere in 1995 als rapper, in de formatie Emanon met DJ/producer Exile. Hij werd opgepikt en getekend door StonesThrow Records. Hij bleek een multitalent, want naast rappen kon hij ook erg goed zingen. Zijn solo-debuutalbum ‘ShineThrough’ kwam uit in 2006 en leunde sterk op rap, maar bevatte ook Latijns-Amerikaanse invloeden en zelfs enkele Spaanstalige nummers. Op zijn tweede solo-studioalbum ‘GoodThings’ kunnen we weer aangename jazz en soul verwachten, terwijl ook de hiphop-invloeden niet onopgemerkt blijven. Voordat hij begon aan het opnemen van het album, maakte hij nog indruk met een Spaanstalige cover van John Legend’s ‘OrdinaryPeople’ genaamd ‘GenteOrdinaria’ en laatst verscheen er nog een unieke soulvertolking van Michael Jackson’s ‘Billie Jean’, ter hommage aan de overleden King of Pop.

10. James Blake30/06 19u50-20u50 Marquee

11. Wij bekennen: hadden er naast het bloedmooie 'Limit To Your Love' tien naar zwavel, pis en gal meurende draken op het titelloze debuut van James Blake gestaan, dan nog hadden we het vier sterren gegeven. Twee voor elke supernova in zijn degoutant mooie pianocover van Leslie Feist: die wiebelende, allesverpulverende bas die de song de eerste keer openscheurt, en de weifelend gecroonde zinsnede socarelesslythere, met die licht verkouden stem van 'm. Maar zie: de plaat bárst van de supernova's. Blake bewijst dat hij stijlvol kan verdwalen in de hedendaagse elektronica, maar op 'James Blake' breekt hij helemaal uit de ketens van de postdubstep. En schept hij zijn bloedeigen universum, een spookachtig leeg landschap waarin vervormde pianoklanken dartelen rond zijn stem, al dan niet verknipt en door rammelende effectpedalen gejaagd. En waar spaarzame, veelal gedempte beats de vervreemding dik in de verf zetten.

12. Eels30/06 21u25-22u25 Marquee

13. E (echte naam: Mark OliverEverett), een inwijkeling uit een vergeten nederzetting in Virginia, is een gekwelde, gevoelige, recht uit hart en nieren tappende songschrijver die je zonder aarzelen gelooft wanneer hij beweert dat de muziek zijn leven heeft gered. Hij zeulde, terwijl hij in LA een hard bestaan van twaalf stielen en dertien ongelukken leidde, jarenlang met zijn demo-tapes, maakte begin jaren negentig twee nauwelijks opgemerkte retropop-platen, gleed in een forse depressie weg en kreeg van de rock-'n-roll-goden net op tijd een laatste kans om zijn talent met de wereld te delen. Daar mag de mensheid zeer blij om zijn, want 'Beautiful Freak' is – vijftien jaar na uitgave – uitgegroeid tot een echte classic. De plaat barst namelijk van de vondsten en verrassingen, originele samples schieten in hoog tempo voorbij en hoewel Eels in hun muziek de meest uiteenlopende elementen combineren, vallen de songs altijd weer foutloos op hun pootjes.

14. Hurts30/0600u55 – 01u55 Marquee

15. Wij bekennen: hadden er naast het bloedmooie 'Limit Synthpop. Het lijkt een term die met het einde van de jaren ‘80 mee ten onder is gegaan. Maar niet volgens Theo Hutchcraft en Adam Anderson. Als de twee elkaar in Manchester vinden, vormen zij het synthpop duo Hurts. ‘Happiness’ is hun eerste album en werd vooraf gegaan door de singles ‘BetterThan Love’ en‘Wonderful Life’. Het moge duidelijk zijn wie de inspiratie voor Hurts heeft geleverd. Uiteraard gaan bij het horen van de muziek direct gedachten uit naar klassiekers als JoyDivision en Human League. Maar toch weet het duo uit Manchester een eigen frisse, maar vooral ook nieuwe sound aan het album te geven. Een donkere sound vooral en mede hierdoor passen zij ook weer niet in de huidige synthacts uit Engeland. ‘Happiness’ staat vol met powerballads die vanwege de titel van het album en de single ‘BetterThan Love’ voor velen niet als verwacht zullen komen.