1. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 1
สามกกฉบับคนขายชาติ:เรืองวิทยาคม
พิษหลง ลมลวง (ตอนที่601)
ราชครูจูกัดเกกแหงงอกกถือโอกาสที่เตงฮองไดรับชัยชนะแกกองทัพวุยกก และสุมาเจียวตองลาถอยทัพ
กลับไปเมืองลกเอี๋ยงคิดการบุกวุยกก ดานหนึ่งมีหนังสือขอใหเกียงอุยเขาตีวุยกกจากเมืองฮันตง อีกดาน
หนึ่งจูกัดเกกยกกองทัพรุกขึ้นไปจากทางใต ระหวางเดินทัพปรากฏมานหมอกสีขาวปกคลุมกองทัพถือเปน
นิมิตรายวาจะเสียแมทัพ
จูกัดเกกไดยินคําทัดทานของเจียวเอี๋ยนที่ใหถอยทัพกลับเมืองกังตั๋งก็โกรธ กลาววา “เราจะทําการใหญให
มีชัย ทานมาวาใหรายแกเราดังนี้ จะใหนายทัพนายกองแลทหารทั้งปวงเสียน้ําใจ”
กลาวแลวจูกัดเกกจึงสั่งใหทหารคุมตัวเจียวเอี๋ยนเอาไปประหารชีวิต แมทัพนายกองทั้งปวงเห็นดังนั้นจึง
พากันรองขอชีวิตเจียวเอี๋ยนไว จูกัดเกกขัดมิไดจึงจําตองยกโทษใหกับเจียวเอี๋ยน แตใหถอดจากตําแหนง
เสนาธิการปลดเปนพลทหารเลว แลวกําชับใหรีบเคลื่อนทัพ
ครั้นกองทัพงอกกใกลจะถึงเขตเมืองซินเสีย เตงฮองไดเขาไปปรึกษากับจูกัดเกกวาเมืองซินเสียนี้เปน
เมืองหนาดาน มีปอมปราการสูงใหญมั่นคง นับเปนดานสําคัญของวุยกก หากเราตีเมืองหนาดานนี้แตกแลว
จึงจะรุกเขาสูแดนตงงวนไดโดยสะดวก จึงควรที่ทานแมทัพจะเรงยึดเมืองซินเสียเปนฤกษชัยแกกองทัพไว
กอน
จูกัดเกกไดฟงเตงฮองก็เห็นชอบ สั่งใหเคลื่อนทัพไปประชิดเมืองซินเสีย
ฝายเตียวเตกซึ่งรักษาดานปลายแดนเมืองซินเสีย เมื่อไดทราบขาวศึกวากองทัพเมืองกังตั๋งกําลังยกมา
เปนจํานวนมาก จึงใหมาเร็วถือใบบอกไปแจงขอราชการแกสุมาสูที่เมืองลกเอี๋ยง และสั่งทหารใหอพยพ
ชาวเมืองที่อยูดานนอกดานเขามาอยูขางในดาน เผาเสบียงอาหารมิใหตกไดแกทหารงอกก และให
กวดขันปองกันรักษาดานไวใหมั่นคง
จูกัดเกกยกกองทัพมาถึงหนาดานก็สั่งทหารใหตั้งคายรายลอมดานไวและใหทหารออกไปทารบกับเตียว
เตก แตเตียวเตกไมยอมออกมารบ คงดําเนินยุทโธบายตั้งรับ กําชับใหทหารรักษาดานทั้งกลางวันและ
กลางคืน
ฝายสุมาสูเมื่อไดทราบใบบอกจากเมืองซินเสียแลว จึงปรึกษาดวยขุนนางและแมทัพนายกองทั้งปวงวาจะ
คิดอานประการใด
งี่สงซึ่งเปนที่ปรึกษาจึงกลาวกับสุมาสูวา ซึ่งกองทัพงอกกยกมาครั้งนี้ทานอยาไดวิตกเลย ดวยทหารงอกก
นั้นไมถนัดเชิงรุก ถนัดก็แตเชิงรับ แลดานเมืองซินเสียนั้นสูงใหญมั่นคง นายดานก็เปนทหารมี
ประสบการณในสงคราม เห็นจะตั้งมั่นรักษาดานเอาไวได อนึ่งเลาจูกัดเกกคุมทัพมาแตเมืองกังตั๋งถึงเมือง
ซินเสียเปนระยะทางไกล เห็นจะเอาเสบียงอาหารมาไมมากนัก เมื่อเราตั้งรับอยูแตในดานนานวันเขาจูกัด
เกกก็จะขาดเสบียง เห็นจะลาถอยทัพกลับไปเอง ถึงเวลานั้นจึงคอยยกตามตี เห็นจะไดชัยชนะประการ
เดียวเทานั้น
สุมาสูไดฟงคํางี่สงก็พยักหนาเปนทีเห็นดวย งี่สงเห็นดังนั้นจึงกลาวสืบไปวา ศึกฝายใตไมเหลือบากวาแรง
เลย วิตกก็แตการศึกดานเมืองเสฉวน กริ่งวาเกียงอุยจะฉวยโอกาสที่วุยกกเราเกิดศึกติดพันขางฝายใตแลว
จะยกกองทัพมาตีกระหนาบ จึงควรที่จะแตงกองทัพไปปองกันรักษาดานตางๆ ทางดานตะวันตก
สุมาสูใครครวญความเห็นของงี่สงก็เห็นดวย จึงใหสุมาเจียวคุมทหารไปชวยกวยหวยรักษาเมืองเองจิ๋ว
เตรียมปองกันกองทัพของเกียงอุย แลวสั่งใหบูขิวเขียมและอาวจุนยกทหารหนุนไปชวยเมืองซินเสีย และ
กําชับวาใหถือหลักยุทโธบายตั้งรับรอคอยโอกาสใหจูกัดเกกลาทัพแลวจึงคอยยกตามตี สุมาเจียว บูขิว
เขียมและอาวจุนรับคําสั่งแลวจึงจัดแจงทหารรีบยกไป
ฝายจูกัดเกกตั้งคายประชิดลอมดานอยูถึงเกาวันสิบวัน ในระหวางนั้นไดใหทหารออกไปทารบหลายครั้ง
หลายหน ขางในดานก็สงบนิ่งอยู จูกัดเกกเกรงวาหากตั้งคายประชิดดานนานชาไปเสบียงอาหารก็จะรอย
หรอ จึงสั่งทหารใหบุกเขาตีดานตลอดทั้งวันทั้งคืน หวังจะทําศึกแตกหักใหเสร็จสิ้นเสียกอนที่เสบียง
อาหารจะหมด
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

2. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 2
ขางในดานไดอาศัยชัยภูมิที่ไดเปรียบปองกันรักษาดานไวเปนสามารถ ทหารเมืองกังตั๋งไมสามารถหักเขา
ดานได จูกัดเกกเห็นดังนั้นก็โกรธ ออกคําสั่งกําชับทหารทั้งปวงใหบุกขึ้นหนา ปนกําแพงขึ้นไปหักเอาดาน
ใหจงได มาตรแมนผูใดไมเอาใจดวยราชการก็จะประหารชีวิตมิใหเปนเยี่ยงอยาง
ทหารเมืองกังตั๋งเกรงอาญาของจูกัดเกก จึงเรงรีบหักเขาตีดานอยางตอเนื่องตลอดทั้งวันทั้งคืน ทหารซึ่ง
รักษาดานก็พยายามปองกันรักษาดานไวเปนสามารถ แตแมจะใชเกาทัณฑระดมยิงหรือทุมกอนศิลาเขาใส
ประการใด ทหารงอกกก็บุกเขาตีดานระลอกแลวระลอกเลาดุจดั่งคลื่นในพระสมุทรซัดเขาสูฝง ในที่สุด
ทหารซึ่งรักษากําแพงดานดานทิศเหนือก็รอยหรอลง และกําแพงดานทั้งสี่ดานก็ถูกทําลายจนเกือบจะทรุด
พังลงมา
เตียวเตกเห็นสถานการณดังนั้นก็ตกใจ เกรงวาหากการศึกยังติดพันอีกสองสามชั่วยาม ทหารเมืองกังตั๋งก็
อาจหักเขาดานได จึงปรึกษากับนายกองทั้งปวงวาหากยังรบติดพันกันสืบไป ขางในดานเรามีทหารนอย
เห็นจะเสียทีแกขาศึกเปนมั่นคง ดวยเปนธรรมดาน้ํานอยไหนเลยจะสูไฟได จําจะคิดกลอุบายรบประวิง
เวลาใหขาศึกชะลาใจ คอยทาใหเมืองหลวงยกกองทัพหนุนมาจึงจะควร
ทหารทั้งปวงไดฟงปรารภของเตียวเตกก็เห็นดวย เตียวเตกจึงทําหนังสือขึ้นฉบับหนึ่งถึงจูกัดเกกเปน
ใจความวา ตามกฎหมายของวุยกกนั้น ถาขาศึกบุกมาประชิดติดพัน หากทิ้งเมืองหรือยอมจํานนก็จะมีโทษ
ประหารชีวิต แตถาตอสูปองกันรักษาเมืองไวไดถึงรอยวันแลวยังไมมีกองทัพหนุนมาชวย เหลือกําลังจะ
ตานทานแลว ถึงจะยอมสวามิภักดิ์ก็ไมเปนโทษ ขาพเจาเตียวเตกเปนชายชาติทหาร เคารพกฎหมายและ
วินัยศึก จึงตั้งหนาปองกันรักษาดานไวถึงเกาสิบวันแลว ทหารทั้งสองฝายไดรบพุงบาดเจ็บลมตายเปนอัน
มาก จึงมีความปรารถนาจะยอมสวามิภักดิ์ตอทาน แตไมตองการใหขัดตอบทกฎหมาย จึงขอความเมตตา
ใหทานผอนผันเวลาอีกสิบหาวันพอไดพนรอยวัน แลวขาพเจาจะพาทหารและชาวเมืองไปยอมออนนอม
ตอทาน ในระหวางนี้ขอใหพักรบเอาไวกอน อยาใหเดือดรอนแกทหารทั้งปวงเลย
ครั้นทําหนังสือเสร็จแลวเตียวเตกจึงใหทหารถือหนังสือนั้นไปใหแกจูกัดเกก ฝายจูกัดเกกเห็นทหารบุกเขา
ตีดาน บาดเจ็บลมตายลงเปนอันมาก ครั้นไดทราบวาเตียวเตกจะยอมสวามิภักดิ์ก็มีความยินดี จึงบอกแก
คนถือหนังสือวาซึ่งเราจะรุกเขาตีดานใหไดในวันนี้วันพรุงก็จะไดอยู แตเอ็นดูทหารทั้งปวงจะได
ยากลําบาก ฉะนั้นเมื่อเตียวเตกขอผอนผันเพียงสิบหาวันจะเปนไรมี เราจะคอยทาเวลาใหเตียวเตกพา
สมัครพรรคพวกมาออนนอมตามที่ขอรองมา
ครั้นคนถือหนังสือคํานับลากลับออกไปแลว จูกัดเกกจึงสั่งใหทหารทั้งปวงพักรบ คอยทาวาเตียวเตกจะ
ยอมออกมาออนนอมแตโดยดี
ฝายเตียวเตกครั้นไดทราบวาจูกัดเกกหลงกลก็มีความยินดี พอเวลากลางคืนก็ใชทหารใหแตงซอมกําแพง
ดานที่ถูกทําลายจนแข็งแรงเหมือนดังเดิม แลวใหทหารพักผอนบํารุงกําลังและเกณฑชาวเมืองเขาเปน
ทหารเพิ่มเติม พอใกลวันที่สิบหาเตียวเตกจึงเกณฑทหารขึ้นรักษาดานอยางพรอมเพรียง
เตียวเตกเห็นทหารลาดตระเวนของจูกัดเกกจึงรองเยาะเยยวา “เสบียงอาหารของกูยังบริบูรณอยู จะเลี้ยง
ทหารอีกสักปหนึ่งกูก็หากลัวไม กูจะยอมไปเขาดวยเอ็งเหลาชาติสุนัขเมืองกังตั๋งนั้นมิชอบ”
ทหารลาดตระเวนทราบความก็นําความไปรายงานแกจูกัดเกก พอไดทราบความวาหลงกลแกขาศึกจูกัด
เกกก็โกรธ สั่งทหารใหบุกเขาตีดานอีกครั้งหนึ่ง จูกัดเกกดวยอารมณโทสะไดขี่มาออกหนาทหารบุกเขาไป
ใกลกําแพงดาน ทหารของเตียวเตกเห็นจูกัดเกกประมาทขี่มาเขามาในระยะเกาทัณฑ จึงเอาเกาทัณฑยิง
ไปที่จูกัดเกก ถูกจูกัดเกกที่หนาผาก พลัดตกลงจากหลังมา
ทหารงอกกเห็นดังนั้นก็ตกใจ รีบเขาไปชวยพาจูกัดเกกออกมาจากรัศมีเกาทัณฑ เดชะบุญที่หมวกเกราะ
ของจูกัดเกกคลุมหนาผากไวอยางมิดชิด ดังนั้นลูกเกาทัณฑจึงมิไดทําอันตรายจนถึงแกชีวิต เพียงแต
บาดเจ็บเพราะแรงกระแทกเทานั้น จูกัดเกกออกพนรัศมีเกาทัณฑแลวก็ยิ่งโกรธ เรงใหทหารบุกเขายึดดาน
ทหารเมืองกังตั๋งบุกเขาตีดานตั้งแตเชาจนถึงเวลาเย็นก็ไมสามารถหักเขาดานได พอเวลาค่ําจูกัดเกกจึง
เรียกประชุมแมทัพนายกองทั้งปวงวาจะคิดอานประการใดจึงจะยึดดานได
แมทัพนายกองเมืองกังตั๋งไดออกความเห็นตรงกันวา ทหารงอกกยกมาประชิดดานรวมรอยวันแลว ผิด
อากาศและผิดอาหารไดรับความปวยเจ็บเปนอันมาก ซึ่งไดพักรบไวสิบกวาวันนั้นทําใหโอกาสที่จะยึดดาน
หางไกลออกไป เพราะขางในดานไดฉวยโอกาสซอมแตงกําแพงจนเปนปกติ ดังนั้นแมจะหักเขาตีดาน
สืบไปก็เห็นจะไมไดชัยชนะ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

3. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 3
จูกัดเกกไดยินดังนั้นก็โกรธ กลาววาประเพณีการสงครามจะเกรงกลัวขาศึกนั้นไมชอบ หากผูใดไมเปนใจ
ดวยราชการ อางความเจ็บปวยก็ใหเอาตัวไปตัดหัวเสียใหสิ้น
การประชุมวันนั้นไมไดขอยุติประการใด แตทหารทั้งปวงเกรงกลัววาการทําศึกตอไปจะขัดสน เพราะขางใน
ดานอาศัยชัยภูมิที่ไดเปรียบระดมยิงดวยเกาทัณฑดุจหาฝน รุกเขาไปแมนไมเจ็บก็ถึงตาย ครั้นจะระยอ
ทอถอยก็เกรงอาญาของจูกัดเกกที่จะเอาโทษถึงตายแมหากจะตั้งมั่นตอไปความเจ็บปวยไขก็ยิ่งระบาดไป
ทั่วทั้งกองทัพ ดังนั้นทหารในกองทัพของจูกัดเกกจึงพากันหนีทัพไปเปนอันมาก
ฝายซัวหลิมซึ่งเปนนายทหารรองของกองทัพจูกัดเกก เห็นทหารหนีทัพเปนอันมากก็เสียน้ําใจ ทั้งเกรงวา
ขืนอยูกับจูกัดเกกตอไปก็อาจตองอาญาถึงตาย พอค่ําลงจึงพาพรรคพวกหนีไปสวามิภักดิ์กับทหารวุยกก
ทหารซึ่งยังภักดีตอจูกัดเกกอยูเห็นเหตุการณดังนั้นจึงนําความไปรายงานใหจูกัดเกกทราบ จูกัดเกกได
ทราบความก็ตกใจ ขี่มาออกมาตรวจตราตามคายทหาร เห็น รอยหรอลงเปนอันมาก และทหารที่เหลืออยู
ในคายจํานวนมากก็ปวยเจ็บ หนาเหลือง หนาบวม รองโอดครวญเปนที่นาเวทนา
จูกัดเกกเห็นดังนั้นจึงคิดวา หากขืนตั้งคายประชิดดานตอไปก็ไมอาจเอาชัยชนะแกชาวดานได ดีรายก็จะ
ถูกกองทัพหนุนมาจากเมืองลกเอี๋ยงตีกระหนาบใหยอยยับอับจนไปกวานี้ ในเที่ยงคืนวันนั้นจูกัดเกกจึงสั่ง
ใหเลิกทัพถอยกลับเมืองกังตั๋ง
ในขณะนั้นบูขิวเขียมและอาวจุนไดยกกองทัพหนุนมาใกลดาน พอไดทราบความวาจูกัดเกกถอยทัพจึงสั่ง
ทหารใหไลตามตี ทหารของจูกัดเกกกําลังลาถอยโดยไมคาดคิดวาขาศึกจะลวงรูยกมาตามตี ครั้นถูก
กองทัพวุยกกจูโจมเขาตีก็พากันตกใจแตกตื่น ตางคนตางหนีไมเปนขบวน จึงถูกทหารวุยกกฆาฟน
บาดเจ็บลมตายลงเปนอันมาก
บูขิวเขียมและอาวจุนคุมทหารไลตามตีทหารของจูกัดเกกจนกระทั่งสวาง เห็นจะไมทันแลวจึงพากันถอย
ทัพกลับ จูกัดเกกจึงพาทหารที่เหลือลาถอยกลับไปถึงเมืองกังตั๋ง
จูกัดเกกกลับมาถึงเมืองกังตั๋งแลวใหรูสึกอัปยศอดสูที่พายแพเสียที ประกอบทั้งเจ็บปวดที่บริเวณหนาผาก
อันเกิดแตแรงกระแทกของลูกเกาทัณฑ จูกัดเกกจึงอางวาปวย ไมออกวาราชการตามปกติ แลวนอนซมอยู
แตในจวน
ฝายพระเจาซุนเหลียงครั้นไดทราบขาววาจูกัดเกกเลิกทัพกลับมาแลวและยังปวยเจ็บเพราะถูกเกาทัณฑก็
ตกพระทัย จึงพาขุนนางผูใหญผูนอยไปเยี่ยมอาการของจูกัดเกกที่จวนมหาอุปราช
จูกัดเกกทราบวาพระเจาซุนเหลียงและบรรดาขุนนางยกขบวนมาเยี่ยมก็ละอายใจ แตจําใจถวายการ
ตอนรับตามธรรมเนียม แลวแสรงทําเปนปวยหนักขึ้น ในขณะที่ในจิตใจก็รอนรุมดวยระแวงวาคนทั้งปวงจะ
ดูหมิ่นวาทําการเสียทีแกขาศึก จูกัดเกกยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดระแวง จึงมีความทุกขตรมอยูในใจทุกวันคืน
สามกกฉบับคนขายชาติ:เรืองวิทยาคม
กรรมบังนิมิต (ตอนที่602)
จูกัดเกกพลาดทาเสียทีแกวุยกก ตองพาทหารงอกกถอยทัพกลับเขาแดนเมืองกังตั๋งดวยความอัปยศอดสู
หลังจากนั้นก็ปวยดวยโรคหวาดระแวง แมพระเจาซุนเหลียงและขุนนางขาราชการมาเยี่ยมไขก็ระแวงวามา
เยาะเยยดูหมิ่นใหไดอายจูกัดเกกจึงเต็มไปดวยความทุกขใจทุกวันคืน
หลังจากพระเจาซุนเหลียงพาคณะขุนนางกลับออกไปจากจวนแลว จูกัดเกกก็ยิ่งคิดมาก และยิ่งละอายใจ
แกคนทั้งปวงที่พายแพเสียทีในการศึกที่กระทํากับวุยกก จึงปรารภความกับขุนนางคนสนิทวา “ขาพเจาไป
ทําการทุกครั้งทุกทีมีแตชัยชนะ ครั้งนี้เคราะหรายทั้งตัวก็แทบตาย แลวก็เสียทหารเปนอันมาก ไดความ
อัปยศนัก เพราะนายทัพ นายกองทั้งปวงมิไดเปนใจจึงเสียทีแกขาศึก ถาผูใดติเตียนนินทาวาเราเสียทัพ
เราจะจับตัวผูนั้นไปฆาเสีย”
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โรคหวาดระแวงนับวันยิ่งกําเริบขึ้น คําปรารภของจูกัดเกกดังกลาวไดโยนความผิดในการพลาดทาเสียทีใน
สงครามไปใหแกบรรดาแมทัพนายกองและทหารทั้งปวงวาไมเอาใจใสเต็มใจดวยราชการ ทั้งๆ ที่ความจริง
แลวเปนความผิดพลาดในการบัญชาการของจูกัดเกกโดยตรง เนื่องจากไดทีแลวไมรุกเขาตีดานที่กําลังจะ
พังทลายใหแตกหักชิงเอาชัยชนะใหเบ็ดเสร็จเด็ดขาด กลับหลงคําลวงของศัตรูที่ขอผันผอนเวลาสิบหาวัน

4. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 4
แลวจะออกมาออนนอม อันเปนการไมตองดวยพิชัยสงคราม เพราะสัจจะไมมีอยูในสงคราม ธรรมะไมมีใน
สงคราม จูกัดเกกหลงคําลวงปลอยใหขาศึกตั้งหลักซอมแตงกําแพงมั่นคงแลวปกหลักตอสูครั้งใหม
ในขณะที่ทหารของตัวก็ปวยเจ็บดวยผิดสําแดงในอากาศและอาหารการกิน กระนั้นแลวก็ยังลุแกโมหะ
สถานการณควรรีบถอยก็ไมถอย รูวารุกไมไดยังกลับสั่งใหรุก เปนเหตุใหทหารหนีทัพและบาดเจ็บลมตาย
เปนจํานวนมาก ในที่สุดก็ตองถอยทัพแลวถูกตามตี สูญเสียไพรพลชางมาอยางยับเยิน คําปรารภชนิดนี้จึง
เขาลักษณะเอาดีใสตัว เอาชั่วใหเพื่อน มิหนําซ้ํายังกําเริบคิดปดฟาดวยฝามือ หมายสังหารผลาญชีวิต
ผูคนที่เจรจาพาดพิงถึงการสงครามอีก ดังนี้จึงเทากับจูกัดเกกไดเดินออกไปจากวิถีแหงธรรมสูวิถีแหง
อธรรมอันจะนําไปสูอุงหัตถแหงมัจจุราชโดยไมตองสงสัยอีกแลว
หลังจากวันนั้นแลวจูกัดเกกก็ใหทหารคนสนิทเที่ยวลอบสืบขาวคราวการพูดจาของขาราชการขุนนางและ
ทหารวามีผูใดพูดถึงการพายแพของกองทัพงอกกบาง พอไดรับรายงานวาใครพูดจาในเรื่องนี้จูกัดเกกก็สั่ง
ทหารใหไปคุมตัวเอาไปตัดหัวทุกรายไป ขุนนางขาราชการและทหาร ตลอดจนชาวบานชาวเมืองถูกตัด
ศีรษะสังเวยความระแวงของราชครูผูสําเร็จราชการเปนจํานวนมาก ในจํานวนผูคนเหลานี้ยอมมีอยูไมนอย
ที่ตองตกตายเพราะรายงานอันเปนเท็จของคนสนิทของจูกัดเกก บางก็เปนการรายงานเท็จเนื่องจากแรง
อาฆาตพยาบาทสวนตัว บางก็เปนรายงานเท็จเพราะไปรีดไถเอาผลประโยชนแลวเขาไมให
จูกัดเกกยิ่งลงโทษประหารชีวิตผูคนที่พูดถึงเรื่องศึกสงครามกับวุยกกมากขึ้นเทาใด ความระแวงระไวก็ยิ่ง
เพิ่มมากขึ้นตาม หนักเขาก็ระแวงวาญาติพี่นองของผูตองโทษจะคิดพยาบาทลอบสังหาร จึงตองเพิ่มกอง
กําลังทหารองครักษคอยคุมกันทุกหนแหงทั้งที่อยูและที่ไป จนกลายเปนขบวนใหญที่กอความเดือดรอน
รําคาญแกอาณาราษฎรทั้งปวง การจะออกจากจวนไปแหงหนตําบลใดก็ระวังระไววาจะถูกลอบสังหาร ตอง
เปลี่ยนกําหนดการหรือปกปดกําหนดการอยูเนืองๆ
หนักเขาก็หวาดระแวงวาบรรดาขุนนางขางในจวนจะลอบทําราย จึงอพยพโยกยายผูที่ไมใชญาติออกไป
จากบริเวณจวนจนหมดสิ้น เหลือแตครอบครัวบุตรภรรยาที่ใกลชิดเทานั้น
ยิ่งระแวงมากก็ยิ่งระวังมาก หนักเขาก็ระแวงวามีผูประสงครายจะลอบวางยาพิษในอาหาร ดังนั้นกอนจะกิน
อาหารหรือน้ําจูกัดเกกก็ตองใหทหารกินกอน รอจนเห็นวาไมมียาพิษเจือปนแลวจึงคอยกิน
พฤติกรรมของจูกัดเกกนับวันจึงกลายเปนพฤติกรรมของทรราช แมกระนั้นแลวความหวาดระแวงก็มิได
สรางคลายลง กลับหวาดระแวงมากขึ้นวาในแควนกังตั๋งทุกวันนี้บรรดาทหารขุนนางขาราชการทั้งปวงลวน
อยูในอํานาจของตัวเราหมดสิ้นแลว คงเหลืออยูแตกรมทหารมหาดเล็กรักษาพระองค ซึ่งเปนทหาร
องครักษพิทักษรักษาพระราชวัง พระมหากษัตริยและพระบรมวงศานุวงศเทานั้น แตก็หวั่นวาเมื่อหนวย
ทหารนี้ยังมีอาวุธอยูในมือก็ยอมวางใจมิได
ประกอบกับพระเจาซุนเหลียงและพระมเหสีไดเห็นพฤติกรรมของจูกัดเกกแปรเปลี่ยนผิดเพี้ยนไปเปนอัน
มาก จึงทรงพระวิตกวาจะเกิดกลียุคขึ้นในบานเมือง ดังนั้นจึงทรงเขาแทรกแซงการบริหารราชการแผนดิน
มากขึ้นโดยลําดับ ขุนนางจํานวนมากที่ถูกเนรเทศตามคําสั่งของจูกัดเกกก็โปรดเกลารับเขามาเปนขาราช
สํานัก ขุนนางจํานวนหนึ่งที่ถูกจูกัดเกกโยกยายไปอยูตามชายแดน ก็ลอบมีหมายรับสั่งใหเขามาทํา
ราชการในพระราชวัง ดังนั้นจูกัดเกกจึงหวาดระแวงไปถึงพระเจาซุนเหลียง
เมื่อหวาดระแวงพระเจาซุนเหลียงดังนี้แลวก็ยิ่งเพิ่มความหวาดระแวงซุนจุนซึ่งเปนเจากรมทหารมหาดเล็ก
รักษาพระองค ซึ่งเปนขุมกําลังเดียวที่เหลืออยูในเมืองกังตั๋งที่ยังไมขึ้นตรงกับจูกัดเกก
ซุนจุนผูนี้เปนบุตรของซุนหยง ซุนหยงเปนบุตรของซุนเจง ซุนเจงเปนนองของซุนเกี๋ยนซึ่งเปนบิดาของซุน
กวน ดังนั้นซุนจุนจึงถือวาเปนพระญาติอันสนิทของพระเจาซุนกวน เมื่อครั้งที่พระเจาซุนกวนยังทรงพระ
ชนมอยู ทรงโปรดปรานซุนจุนและไววางพระราชหฤทัยใกลชิดสนิทสนม และโปรดเกลาตั้งใหซุนจุนเปน
เจากรมมหาดเล็กรักษาพระองค และดํารงตําแหนงนี้ตอมาจนถึงรัชกาลพระเจาซุนเหลียง
จูกัดเกกหวาดระแวงซุนจุนดังนั้นแลว จึงออกคําสั่งถอดซุนจุนออกจากตําแหนงเจากรมทหารมหาดเล็ก
รักษาพระองค แลวตั้งใหเตียวเอียดและจูอิ๋นเปนเจากรมทหารมหาดเล็กรักษาพระองคและรองเจากรม
ทหารมหาดเล็กรักษาพระองค เพื่อเปนเขี้ยวเล็บใหกับจูกัดเกกตอไป
ซุนจุนถูกจูกัดเกกถอดออกจากตําแหนงโดยไมมีความผิดก็โกรธ แตเกรงวาจูกัดเกกจะหวาดระแวงมากขึ้น
จึงแสรงทําเปนนิ่งเงียบ พอไดโอกาสจึงไปปรึกษากับเตงอิ๋นขุนนางผูใหญอีกคนหนึ่งซึ่งมีความเจ็บแคน
พยาบาทกับจูกัดเกกมาแตกอนวาบัดนี้จูกัดเกกประพฤติตนเปนทรราช ขมเหงรังแกขาราชการ แยงยึด
อํานาจของฮองเต เห็นจะทําการกบฏชิงเอาราชสมบัติเปนมั่นคง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

5. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 5
เตงอิ๋นผูกความแคนพยาบาทจูกัดเกกมาชานาน พอทราบความทุกขในใจของซุนจุนก็ผสมโรงเห็นดวย
แลวกลาววาซึ่งจูกัดเกกทําการทั้งนี้คนทั้งแผนดินก็เห็นกันอยูวาเปนการเตรียมการชิงเอาราชสมบัติ ตัว
ทานเปนเชื้อพระวงศ เหตุไฉนจึงเพิกเฉยปลอยใหจูกัดเกกขมเหงยําเยงพระเจาซุนเหลียงถึงเพียงนี้ ชอบ
ที่จะคิดอานกําจัดจูกัดเกก ทํานุบํารุงพระเจาซุนเหลียงใหสมกับที่พระเจาซุนกวนไดไววางพระราชหฤทัย
จึงจะควร
ซุนจุนไดเตงอิ๋นขุนนางผูใหญเปนเพื่อนคิดก็อุนใจแลวกลาววา ทานกลาวคําตองดวยน้ําใจขาพเจา อัน
ความแคนที่จูกัดเกกกระทําตอขาพเจานั้นใหญหลวงนัก หากทานรวมการคิดอานแลวเห็นจะกําจัดจูกัดเกก
ไดเปนมั่นคง
เตงอิ๋นไดฟงคําซุนจุนดังนั้นก็ดีใจ กลาววาพวกเราเปนขาเกาของตระกูลซุน ไดกินขาวแดงแกงรอนของ
ตระกูลซุน พระคุณทวมดินเกริกฟา จําจะอาสาเจากําจัดศัตรูราชสมบัติใหจงได เราสองคนจงรวมกันทํา
การครั้งนี้ใหสําเร็จเถิด จะบังเกิดประโยชนใหญแกแผนดินและอาณาประชาราษฎร
ซุนจุนไดยินเตงอิ๋นเจรจามั่นเหมาะดังนั้นจึงกลาววา ซึ่งจูกัดเกกกอการกําเริบนี้ไมเปนที่ตองพระทัยของ
พระเจาซุนเหลียง เมื่อทานเต็มใจทําการแลวขาพเจาก็จะพาทานไปเฝาพระเจาซุนเหลียง แลวคิดอาน
กําจัดจูกัดเกกตอไป
เตงอิ๋นไดฟงคําซุนจุนดังนั้นก็เห็นดวย วันหนึ่งซุนจุนจึงพาเตงอิ๋นลอบเขาไปเฝาพระเจาซุนเหลียงถึงพระ
ตําหนักที่ประทับ แลวกระซิบกราบทูลความซึ่งไดคิดอานกําจัดจูกัดเกกนั้นใหพระเจาซุนเหลียงทรงทราบ
ทุกประการ
พระเจาซุนเหลียงทราบความแลวก็ดีพระทัย รับสั่งดวยพระสุรเสียงอันแผวเบาพอไดยินแตสามคนวา “การ
อันนี้ขาพิเคราะหเห็นนานอยูแลว แตทวาจนใจหารูที่จะทําประการใดไม บัดนี้ทานทั้งสองจงรักภักดีตอเรา
เห็นแกการแผนดินก็เรงคิดอานกําจัดศัตรูแผนดินเสียใหจงได”
เตงอิ๋นเปนขุนนางผูใหญชํานาญการแผนดิน ไดฟงรับสั่งของพระเจาซุนเหลียงก็ทราบน้ําพระทัยลึกวาทรง
พระวิตกดวยจูกัดเกกเปนอันมาก จึงกระซิบกราบทูลวา จูกัดเกกคุมอํานาจทหารและพลเรือนไวในมือสิ้น
แลว หากเนิ่นชาไปก็จะชิงเอาราชสมบัติ จําจะตองคิดอานกําจัดเสียโดยเร็วจึงจะไมเปนอันตราย
พระเจาซุนเหลียงจึงตรัสวาความเรื่องนี้เรารอนใจยิ่งกวาใคร ใครจะกําจัดจูกัดเกกเสียใหไดในวันนี้วันพรุง
แตวิตกดวยจูกัดเกกคุมอํานาจทหารทั้งในและนอกราชสํานักไวจนหมดสิ้น มิรูที่จะคิดอานประการใด
เตงอิ๋นจึงกราบทูลวา ขาพระองคขอเสนอแผนการใหมีหมายรับสั่งเชิญจูกัดเกกมารับพระราชทานเลี้ยงโตะ
ที่พระตําหนักฝายใน แลวแตงทหารซึ่งมีฝมือเปนที่ไววางพระราชหฤทัยซุมไวภายในพระตําหนัก เมื่อจูกัด
เกกดื่มสุราเมาเห็นเปนทีแลวใหพระองคทิ้งจอกสุราเปนสําคัญ แลวทหารผูมีฝมือซึ่งซุมไวนั้นจะไดออกมา
สังหารจูกัดเกกเสีย
พระเจาซุนเหลียงไดฟงแผนการของเตงอิ๋นก็พอพระทัย ทรงครุนคิดอยูครูหนึ่งจึงรับสั่งใหจัดเตรียมทหารผู
มีฝมือหาสิบคนเขามาซุมอยูขางในพระตําหนัก แลวใหทําหมายรับสั่งเชิญจูกัดเกกมาเลี้ยงโตะที่พระ
ตําหนักฝายใน
ฝายจูกัดเกกแมวาจะหายปวยเจ็บที่หนาผากอันเนื่องจากถูกยิงดวยเกาทัณฑแลว แตอาการปวยทางใจก็
มิไดเสื่อมคลาย กลับกําเริบมากขึ้นทุกที วันหนึ่งจูกัดเกกใหรูสึกรุมรอนรําคาญใจ ไมอาจนั่งตรมอยูดานใน
จวนได จึงออกมาเดินเลนที่บริเวณหองโถงดานหนาจวน
พอจูกัดเกกเดินออกมาถึงบริเวณใกลประตูหองโถง ก็เห็นชายคนหนึ่งนุงขาวหมขาวโพกขาวดวยผาปอ
แบบไวทุกข เดินตรงเขามาที่ประตูหองโถง
จูกัดเกกเห็นคนแตงกายไวทุกขเดินเขามาดังนั้นก็ระแวงวาเปนผูประสงคราย เขามาหมายจะสาปแชงให
เรงวันตายก็โกรธ สั่งทหารใหควบคุมตัวชายผูนั้นไว แลวไตสวนวาเหตุใดจึงบุกรุกเขามาถึงในจวนมหา
อุปราช
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ชายนั้นไดใหการไปตามความจริงวา ขาพเจาไมรูวาที่นี่เปนจวนมหาอุปราช ดวยขาพเจาเปนคนบานนอก
บิดาถึงแกความตายจึงเดินทางเขาเมืองหมายจะนิมนตหลวงจีนไปสวดอุทิศสวนกุศลไปใหกับบิดาผูตาย
ครั้นมาถึงบริเวณขางหนาจวนเห็นเหมือนวัดวาอารามของหลวงจีนจึงสําคัญวาเปนวัดและหลงเดินเขามา

6. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 6
ครั้นบัดนี้ทราบความวาเปนจวนของมหาอุปราชก็สํานึกตัววาเปนความผิดนัก แตขาพเจาไมไดตั้งใจเจตนา
จะกระทําความผิดแมแตนอย ขอใหมหาอุปราชไดงดโทษเถิด
จูกัดเกกไดยินดังนั้นก็โกรธทหารรักษาประตูจวนและทหารรักษาเวรยามที่ปลอยปละละเลยใหชายผูนี้บุก
รุกเขามาถึงประตูหองโถงใหญของจวนได จึงใหทหารองครักษเรียกทหารรักษาประตูจวนและทหารรักษา
เวรยามประมาณสี่สิบคนมาไตสวนวาเหตุใดจึงปลอยปละละเลยใหชายแปลกหนาบุกรุกลวงล้ํามาถึงขางใน
ได
ทหารรักษาประตูจวนและทหารรักษาเวรยามประมาณสี่สิบคนไดใหการตรงกันวา “ขาพเจาถืออาวุธครบมือ
รักษาประตูพรอมหนากันอยู หาเห็นผูใดเขามาไม”
จูกัดเกกไดฟงคําใหการของทหารสี่สิบกวาคน แทนที่จะไดคิดวาการที่คนเพียงคนเดียวสามารถเดินฝา
ทหารรักษาการณประมาณสี่สิบกวาคนโดยไมมีใครพบเห็นเปนเทพยดาสังหรณ บงบอกนิมิตรายวาจะมีคน
ตายใหไดรูลวงหนา แลวคิดอานปองกันแกไข กลับคิดไปวาทหารทั้งสี่สิบคนซึ่งรักษาการณนั้นใหการแก
ตัวเพื่อไมใหตองโทษก็ยิ่งโกรธ แลวคิดระแวงตอไปวาแมเรื่องเพียงเทานี้ยังคิดอานโกหกหลอกลวงเรา
มิไดซื่อตรงจงรักภักดีตอเราจริง ขืนเลี้ยงไปก็ปวยการเปลา คิดดังนั้นแลวจึงสั่งใหทหารคุมตัวทหาร
รักษาการณประมาณสี่สิบคนนั้นเอาไปประหารชีวิตจนหมดสิ้น
สามกกฉบับคนขายชาติ:เรืองวิทยาคม
ศึกชิงอํานาจในเมืองกังตั๋ง (ตอนที่603)
จูกัดเกกมหาอุปราชแหงงอกกยิ่งหวาดระแวงมากก็ยิ่งกระชับอํานาจรวบอํานาจมากขึ้น ในที่สุดอํานาจของ
จูกัดเกกก็ยิ่งใหญคับฟา กระทบกับพระราชอํานาจของพระเจาซุนเหลียง จึงทรงเห็นชอบกับแผนการของ
เตงอิ๋นและซุนจุนใหกําจัดจูกัดเกกเสีย แตวิสัยผูเปนใหญเมื่อจะเกิดเหตุรายก็ปรากฏเทพสังหรณใหไดเห็น
แตจูกัดเกกถูกกรรมบังตาไมเฉลียวใจ กลับสังหารทหารรักษาการณถึงสี่สิบคน
ในค่ําวันนั้นจูกัดเกกรูสึกรุมรอนนอนไมหลับ ผลุดลุกผลุดนั่งเปนหลายครั้งหลายหนจนเวลาลวงเขาสูสอง
ยาม พลันไดยินเสียงดังสนั่นหวั่นไหวคลายเสียงอสุนีบาตดังขึ้นที่หองโถงดานหนา จูกัดเกกตกใจระแวงวา
จะเกิดเหตุรายขึ้นภายในจวน จึงเรียกทหารรักษาการณพากันออกไปดูที่หองโถงใหญ
พอกาวเขาสูประตูหองโถงจูกัดเกกก็ตื่นตระหนกตกใจเพราะเห็นคานและอกไกของหองโถงใหญหักสะบั้น
เปนสองทอนโดยไมรูสาเหตุ กระเบื้องหลนแตกกระจัดกระจายทั่วทั้งหองโถง
แตเนื่องจากเปนเวลาดึกมากแลวไมอาจจัดการประการใดได จูกัดเกกจึงพาทหารกลับไปยังที่พักดานใน
แลวขับทหารใหไปนอน
จูกัดเกกถอดเสื้อผาเหลือแตชุดชั้นในแลวเขาไปนั่งที่เตียง เอนหลังลงนอนแตก็นอนไมหลับ พลันสายลม
เย็นโชยพัดวูบมาเย็นยะเยือกสะทานเขาไปในหัวใจ และมีเสียงประหนึ่งมีคนหลายคนเดินตามสายลมเขา
มา จูกัดเกกเหลียวไปมองตามตนเสียงก็เห็นทหารรักษาการณประมาณสี่สิบคนซึ่งถูกคําสั่งประหารเมื่อ
ตอนกลางวันเดินหิ้วศีรษะตรงเขามาหา
แลวไดยินเสียงร่ําไหของทหารรักษาการณเหลานั้นครวญครางโหยหวนวา พวกเราไมมีความผิด แตทาน
กลับสั่งใหประหารชีวิตโดยไมคิดคํานึงถึงลูกเมียครอบครัวของพวกเราจะไดความเดือดรอนทุกขเข็ญ พวก
เราจึงมาทวงเอาชีวิตทานบาง จงมอบชีวิตแกพวกเราเพื่อชดใชกรรมที่ทานไดกระทํามาอยางหนักหนา
สาหัสแตโดยดีเถิด
กลาวแลวปศาจทั้งสี่สิบตนก็เดินถือศีรษะเห็นเลือดไหลเปนทางเต็มทั้งหองโถงเขามารุมลอมดวยทาทีที่
นากลัวยิ่งนัก จูกัดเกกเห็นดังนั้นก็ยิ่งตกใจ รองเสียงดังลั่นหองเรียกทหารใหเขามาชวยจนพลัดตกลงจาก
เตียงสิ้นสติสมประดี
ทหารรักษาการณขางในจวนไดยินเสียงรองของจูกัดเกกก็พากันวิ่งตรูเขามา เห็นจูกัดเกกสิ้นสติแนนิ่งอยู
กับพื้นก็ชวยกันประคองพยุงขึ้นไปนอนบนเตียง แลวนวดเฟนจน จูกัดเกกฟนคืนสติ
จูกัดเกกไดสติแลวยังคงตกใจกลัว เกรงวาปศาจจะมาหลอกหลอนอีก จึงสั่งทหารรักษาการณใหนั่งเฝา
รายรอบเตียงแลวคอยมอยหลับไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

7. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 7
ครั้นรุงเชาจูกัดเกกตื่นขึ้น หญิงรับใชประจําจวนไดนําอางลางหนาเขาไปใหจูกัดเกกตามหนาที่ แตพอจูกัด
เกกจะเอาน้ําลางหนา พลันเห็นน้ําในอางสีแดงเปนเลือด มีกลิ่นคาวโลหิตคละคลุงกระทบจมูก จูกัดเกกก็
โกรธ รองเรียกหญิงรับใชใหรีบเอาน้ําลางหนานั้นไปเททิ้งแลวเปลี่ยนน้ําลางหนาใหม
หญิงรับใชไดเปลี่ยนน้ําลางหนาใหมใหกับจูกัดเกกสามสี่ครั้ง ทุกครั้งจูกัดเกกก็ยังคงเห็นเปนน้ําเลือดและ
มีกลิ่นคาวคละคลุง จนไมสามารถลางหนาไดตามปกติ จูกัดเกกจึงสั่งใหเอาน้ําลางหนานั้นไปทิ้ง และให
ขุนของหมองใจวาเหตุใดปศาจจึงจงใจหลอกหลอนไมหยุดหยอนถึงเพียงนี้
ในขณะนั้นทหารรักษาการณประจําจวนไดวิ่งเขามารายงานวา พระเจาซุนเหลียงมีหมายรับสั่งเชิญทาน
มหาอุปราชไปกินโตะที่พระตําหนักฝายในในเวลาเที่ยงวันนี้ จูกัดเกกไดทราบดังนั้นจึงสั่งทหาร
รักษาการณใหไปแจงขาหลวงซึ่งเชิญหมายรับสั่งวาจะเขาไปเฝารับพระราชทานเลี้ยงตามกําหนด
ขาหลวงไดทราบคําตอบจากราชครูแลวจึงกลับเขาไปในวัง กราบทูลใหพระเจาซุนเหลียงทรงทราบทุก
ประการ พระเจาซุนเหลียงจึงตรัสสั่งใหทหารซึ่งมีฝมือเขาประจําจุดซุม และกําชับมิใหผูไมมีหนาที่
เกี่ยวของเขามายังพระตําหนักใน คอยทาเวลาจูกัดเกกมาถึงแลวจะไดกําจัดเสียตามแผนการของเตงอิ๋น
นั้น
ครั้นเวลาใกลเที่ยงจูกัดเกกจึงแตงตัวเดินออกจากจวนจะไปขึ้นเกวียนประจําตําแหนงราชครูซึ่งจอดอยู
ดานหนาจวน มีขบวนทหารองครักษตั้งกองขบวนตามตําแหนง แตพอจูกัดเกกกาวออกจากประตูจวนสุนัข
ขนสีเหลืองซึ่งจูกัดเกกเลี้ยงไวและกักขังไวดานหลังจวนไดหลุดออกจากกรง วิ่งตรงเขามากัดชายเสื้อของ
จูกัดเกกพยายามลากกลับเขาไปในจวน ในขณะที่ปากก็หอนเสียงโหยหวนประหนึ่งเห็นปศาจ
จูกัดเกกเสียทีที่เลี้ยงสุนัขแตไมรูอัชฌาสัยสุนัข ดังนั้นเมื่อถูกสุนัขกัดชายเสื้อจะลากกลับเขาไปในจวนก็
รูสึกรําคาญ จึงตวาดขึ้นดวยเสียงอันดังจนสุนัขตกใจหนีไปทางดานหลังจวน จูกัดเกกจึงขึ้นเกวียนแลวสั่ง
เคลื่อนขบวนออกจากจวนไป
ครั้นขบวนของจูกัดเกกใกลจะถึงพระราชวัง พลันสายลมเย็นยะเยือกไดพัดโชยมาเปนที่แปลกประหลาด
นัก ในทันใดนั้นก็มีควันสีขาวพวยพุงขึ้นจากพื้นดินแผปกคลุมขบวนจนทหารทั้งขบวนตองหยุดอยูกับที่ จู
กัดเกกเห็นเปนเหตุการณประหลาดซ้ํารอยกับเหตุการณที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งยกกองทัพไปบุกวุยกกก็ตกใจ
ลังเลรีรอวาจะรุดหนาตอไปหรือจะคืนกลับไปจวน
พอดีเตียวเอียดซึ่งเปนนายทหารคนสนิท มีตําแหนงเปนที่ปรึกษาของจูกัดเกกไดเห็นนิมิตดังนั้นก็รูความ
ตามตําราวาเปนนิมิตราย ตัวแมทัพจะถึงแกความตาย จึงขี่มาเขาไปหาจูกัดเกกถึงเกวียนแลวกลาว
เตือนสติวารังสีธาตุสีขาวที่พวยพุงขึ้นจากแผนดินดังนี้เปนนิมิตราย หากเปนการสงครามก็จะเปนลางวาแม
ทัพจะถึงแกความตาย ซึ่งมีหมายรับสั่งใหทานเขาไปรับพระราชทานเลี้ยงในวันนี้เห็นจะวางใจมิได เกรงวา
จะมีผูคิดรายทําอันตรายแกทาน ชอบที่จะรีบกลับไปจวนจึงจะพนอันตราย
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) ไดพรรณนาความซึ่งเตียวเอียดเตือนสติจูกัดเกกวา “ซึ่งมีรับสั่งให
ทานเขาไปกินโตะเลี้ยงครั้งนี้ หารูจักเหตุหนักแลเบาไมเลย ขอใหทานตรึกตรองจงดีกอน อยาเพิ่งเบา
ความ”
จูกัดเกกไดยินคําเตียวเอียดดังนั้นก็ไดสติ หวนรําลึกถึงการแทรกแซงการบริหารราชการแผนดินของพระ
เจาซุนเหลียงก็ยิ่งสงสัย แลวจูๆ มีรับสั่งใหเขาไปรับพระราชทานเลี้ยงโดยมิใชเปนเทศกาลตามประเพณี
แตประการใด จูกัดเกกก็ยิ่งแปลกใจ ตระหนักวาซึ่งเทพยดาบันดาลนิมิตตั้งแตใหชายไวทุกขบุกเขามาถึง
จวนโดยไมมีผูใดรูเห็น มาถึงสุนัขหลุดออกจากกรงแลวดึงชายเสื้อลากใหกลับเขาจวน กระทั่งเกิดนิมิต
ธาตุสีขาวปรากฏดังนี้ ลวนเปนเทพยดาสังหรณบอกเหตุทั้งสิ้น ตระหนักดังนั้นแลวจูกัดเกกจึงสั่งขบวนให
ยอนกลับไปจวน
ฝายซุนจุนและเตงอิ๋นไดเตรียมการทั้งปวงไวพรอมแลว และใหทหารคอยสอดแนมขบวนของจูกัดเกก
ครั้นทราบวาจูกัดเกกกําลังเปลี่ยนใจจะกลับไปจวน จึงรีบขี่มารุดตามมา
เมื่อทันเกวียนของจูกัดเกกแลว เตงอิ๋นและซุนจุนจึงรองเรียกจูกัดเกกใหหยุดขบวนไวกอนแลวกลาววา
พระเจาซุนเหลียงทรงมีความรําลึกถึงจึงโปรดเกลาใหแตงโตะเลี้ยง ทรงคอยทาพรอมอยูแลว ไฉนมหา
อุปราชจะเปลี่ยนใจกลับไปจวนเสียเลา
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
จูกัดเกกจึงแสรงบายเบี่ยงวา เราตั้งใจจะไปรับพระราชทานเลี้ยงตามรับสั่ง แตเมื่อมาถึงกลางทางก็ใหรูสึก
ปวดทองเปนกําลัง จําจะกลับไปจวนกอน จึงไมอาจเดินทางเขาไปเฝาตามกําหนดได

8. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 8
เตงอิ๋นจึงวา “แตทานมหาอุปราชไปทัพกลับมาแลวยังไมไดเขาไปเฝาเลย พระเจาซุนเหลียงเอาพระทัย
ไตถามอยูเนืองๆ แจงวาทานคลายแลวจึงใหเชิญเขาไปกินโตะ หวังจะไดปรึกษาราชการแผนดิน ไดเขา
มาถึงนี่แลวอุตสาหแข็งใจเขาไปเฝาสักหนอยหนึ่งเถิด ใหพระเจาซุนเหลียงดีพระทัย”
จูกัดเกกแมมีบุญมากแตกรรมตามทัน จึงบังความเฉลียวเอาไวจนหมดสิ้น ไดยินคําซุนจุนและเตงอิ๋นดังนั้น
ก็ลืมคิดไปวาเตงอิ๋นเปนขุนนางผูใหญ เคยมีความบาดหมางกันมาแตกอน สวนซุนจุนเลาก็เพิ่งปลดออก
จากตําแหนงเจากรมทหารมหาดเล็กรักษาพระองค มิไดมีหนาที่ใดๆ เกี่ยวของกับราชสํานัก เหตุไฉนจึงตั้ง
ตนเปนเจากี้เจาการชักชวนใหเขาไปรับพระราชทานเลี้ยง เมื่อปญญาและความเฉลียวถูกกรรมบังไวดังนั้น
จูกัดเกกจึงเคลิ้มใจเชื่อตามคําเตงอิ๋นวาพระเจาซุนเหลียงมีความรําลึกนึกถึง จึงชอบที่จะเขาไปเฝาเพื่อให
คลายพระทัย
จูกัดเกกคิดดังนั้นแลวจึงสั่งขบวนใหเดินทางไปยังพระตําหนักที่ประทับของพระเจาซุนเหลียงตามแผนการ
เดิม เตียวเอียดรูสึกสังหรณใจ จึงสั่งทหารใหระวังระไวและติดตาม จูกัดเกกเจาไปจนถึงพระตําหนักที่
ประทับ
พระเจาซุนเหลียงทราบวาจูกัดเกกกําลังเดินทางมาถึงหนาพระตําหนักในก็เสด็จออกไปตอนรับ แลว
กระทําคํานับตามประเพณีที่ศิษยพึงกระทําตอราชครู จูกัดเกกก็ถวายบังคมตามประเพณี หลังจากมีพระ
ราชปฏิสันถารตามสมควรแลวพระเจาซุนเหลียงจึงตรัสเชิญจูกัดเกกเขาไปขางในพระตําหนักซึ่งแตงโตะ
เตรียมไวพรอมแลว จากนั้นจึงตรัสชวนจูกัดเกกดื่มสุรา
จูกัดเกกมากดวยความระแวงและระมัดระวังตัวอยู ครั้นไดยินรับสั่งชวนใหดื่มสุราก็แสรงบายเบี่ยงวา ขา
พระองคยังปวยดวยโรคปวดทอง ไมอาจเสพสุราได ขอไดทรงอภัยโทษ
พระเจาซุนเหลียงไดยินดังนั้นก็ทรงอึ้ง มิรูที่จะทําประการใดจึงจะดําเนินไปสูแผนการที่วางไว ซุนจุนซึ่งยืน
เฝาอยูในที่ใกลเห็นดังนั้นจึงเขามาถวายบังคมพระเจาซุนเหลียงแลวกลาวกับจูกัดเกกวา “ขาพเจาเห็น
มหาอุปราชกินยาดองสุราอยูอัตรา อยาใหขัดพระอัชฌาสัยเลย ใชใหบาวไปเอายาดองมากินแตพอใช
ชอบพระอัชฌาสัย”
ซุนจุนก็เกรงบารมีของจูกัดเกก แตเมื่อเห็นพระเจาซุนเหลียงตกตะลึงก็แกปญหาเฉพาะหนาตามที่ไดรูเห็น
มาวาจูกัดเกกมักเสพยาดองสุรา และเพื่อใหจูกัดเกกคลายใจวาจะไมมีการวางยาพิษไวในสุรา จึงเสนอให
จูกัดเกกสั่งลูกนองใหไปเอายาดองมาจากจวน จูกัดเกกเพราะเหตุถูกกรรมบังตา สิ้นความเฉลียวใจ
มองขามไปไมเห็นถึงพิรุธและความไมชอบมาพากลวาซึ่งจะใหทหารไปเอายาดองจากบานมาดื่มกับ
ฮองเตนั้นเปนการไมถวายความเคารพ และเปนการเสียมารยาทอยางใหญหลวง กลับเห็นดีเห็นงามไปกับ
ซุนจุน แลวสั่งทหารใหรีบกลับไปเอายาดองมาจากจวน
พระเจาซุนเหลียงตรัสชวนใหจูกัดเกกดื่มยาดองในขณะที่พระองคเสวยน้ําจัณฑและตรัสชวนจูกัดเกก
สนทนาในราชการตางๆ จนจูกัดเกกเผลอตัวลืมความระแวงสงสัยจนหมดสิ้นแลวดื่มยาดองจนเมามาย
พระเจาซุนเหลียงเห็นจูกัดเกกเผลอตัวดื่มยาดองจนเมาแลว จึงตรัสถึงความหลังครั้งที่พระเจาซุนกวนยัง
ทรงพระชนม แลวไววางพระราชหฤทัยในจูกัดกิ๋นและจูกัดเกก ตลอดจนการที่พระเจาซุนกวนฝากฝงการ
แผนดินไวกับจูกัดเกกวาการทั้งนี้เปนบุญของพระเจาซุนเหลียง จึงมีผูมีสติปญญาฝมือมาชวยทํานุบํารุง จู
กัดเกกไดยินความหลังก็เคลิบเคลิ้มวางใจวาพระเจาซุนเหลียงยังคงเปนศิษยที่ตัวสูทํานุบํารุงมา
เหมือนเดิมทุกประการ
ในขณะที่จูกัดเกกเริ่มมีอาการเมา ซุนจุนก็เขาไปเปลี่ยนเสื้อผาจากชุดขุนนางเปนชุดทหารที่หองขางใน
แลวถือกระบี่ออกมาที่โตะซึ่งพระเจาซุนเหลียงกําลังเสวยน้ําจัณฑอยูกับจูกัดเกก และกลาวขึ้นดวยเสียง
อันดังวา “มีรับสั่งใหเราฆาอายจูกัดเกก ซึ่งเปนศัตรูแผนดินใหสิ้นชีวิต”
จูกัดเกกเห็นดังนั้นก็ตกใจ รีบควากระบี่จะชักออกจากดามแตไมทันการณเสียแลว เงากระบี่ปลาบแวบหนึ่ง
ซุนจุนไดใชกระบี่ฟนศีรษะของจูกัดเกกหลุดจากบาตกลงกับพื้น ทหารซึ่งซุมตัวอยูขางในก็พากันวิ่งตรู
ออกมา
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ในพริบตาที่ซุนจุนเงื้อกระบี่นั้น เตียวเอียดซึ่งคุมเชิงอยูที่ดานขางไดควางาววิ่งตรงเขามาหวังจะชวยจูกัด
เกกแตไมทันการณแลว เตียวเอียดก็โกรธ เอางาวฟนซุนจุน ซุนจุนตกใจเอี้ยวตัวหลบแตไมพน งาวของ
เตียวเอียดฟนถูกมือของซุนจุนเปนแผลใหญ แตกระบี่ของซุนจุนก็กรายฟาดไปถูกไหลของเตียวเอียด
ในขณะนั้นทหารซึ่งกรูออกมาก็ไดรุมเอากระบี่ฟนแทงเตียวเอียดจนถึงแกความตาย

9. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 13 ตอนที่ 601-655 หนาที่ 9
สามกกฉบับคนขายชาติ:เรืองวิทยาคม
ซื้อลมไดลม (ตอนที่604)
มหาอุปราชจูกัดเกกแหงกังตั๋งยามใกลจะถึงฆาต เอื้อมหัตถแหงมัจจุราชก็กล้ํากรายมาใกลตัว แมเทพยดา
จะแสดงสังหรณใหปรากฏ แตอํานาจแหงกรรมก็บังตาและปญญาไวจนหมดสิ้น จึงถูกสังหารอยาง
โหดเหี้ยมในพระตําหนักของพระเจา ซุนเหลียงพรอมกับเตียวเอียดขุนนางผูภักดี
เพียงชั่วครูเดียวเหตุการณวุนวายภายในพระตําหนักของพระเจาซุนเหลียงก็เงียบสงบลง พระเจาซุนเหลี
ยงทอดพระเนตรเหตุการณที่เกิดขึ้นดวยความประหวั่นพรั่นพรึง แตเมื่อเห็นแผนการสําเร็จไดโดยงายก็
ทรงดีพระทัย ตรัสสั่งใหซุนจุนจัดการเอาศพของจูกัดเกกและพรรคพวกออกไปจากพระตําหนัก
ซุนจุนจึงใหทหารเอาเสื่อมาหุมศพของจูกัดเกกและเตียวเอียดกับพรรคพวกเอาไปทิ้งที่นอกกําแพงเมือง
กังตั๋งดานทิศใต และใหชําระลางคราบเลือดภายในพระตําหนักจนสะอาดสะอานตามเดิม
พระเจาซุนเหลียงไดตรัสกับซุนจุนวา จูกัดเกกและเตียวเอียดมีสมัครพรรคพวกอยูเปนอันมาก หากขาวการ
สังหารแพรหลายออกไปภายนอกแลวก็อาจเกิดเปนจลาจลได ทานจะจัดการประการใด
ซุนจุนจึงวา การทั้งนี้พระองคอยาไดทรงพระวิตก ขาพระองคจะรับเปนธุระจัดการมิใหระคายเคืองเบื้องพระ
ยุคลบาทเลย กราบทูลแลวซุนจุนจึงสั่งทหารใหยกกําลังไปจับตัวบุตรภรรยาและพรรคพวกของจูกัดเกก
และเตียวเอียดไปควบคุมตัวไวที่กรมทหารมหาดเล็กรักษาพระองค และใหริบทรัพยสินของจูกัดเกกและ
เตียวเอียดเขาพระคลังจนหมดสิ้น
เพื่อมิใหบานเมืองวางเวนจากรัฐบาล พระเจาซุนเหลียงจึงโปรดเกลาตั้งใหซุนจุนเปนที่มหาอุปราช วา
ราชการแผนดินทั้งปวงแทนจูกัดเกก และใหประกาศเปนทางราชการวาจูกัดเกกมหาอุปราชถึงแกกรรมดวย
อุบัติเหตุ จึงโปรดเกลาตั้งใหซุนจุนเปนที่มหาอุปราชสืบแทน ขณะนั้นเปนปพุทธศักราชเจ็ดรอยเกาสิบหก
เดือนสิบสอง เปนเวลาหลังจากที่พระเจาซุนเหลียงเสวยราชยแลวสองป
ฝายเกียงอุยทายาททางการทหารของขงเบงคุมทหารรักษาเมืองฮันตงตามรับสั่งของพระเจาเลาเสี้ยน
ครั้นไดรับหนังสือของจูกัดเกกที่ชักชวนใหยกกองทัพไปตีวุยกกก็มีความยินดี รีบเดินทางเขาไปเมืองเสฉ
วนแลวกราบทูลใหพระเจาเลาเสี้ยนทรงทราบ และขอพระบรมราชานุญาตยกกองทัพไปตีวุยกก
พระเจาเลาเสี้ยนไดทราบความวาพันธมิตรกังตั๋งคิดอานแผนการทําศึกกระหนาบรุมเขาตีวุยกกก็ทรง
เห็นชอบ ตรัสสั่งใหเกียงอุยเปนแมทัพ ยกพลยี่สิบหมื่นไปตีวุยกกตามที่จูกัดเกกไดรองขอ เกียงอุยรับพระ
บรมราชโองการแลวรีบเดินทางกลับไปเมืองฮันตง จัดแจงทแกลวทหารพรอมแลวรอวันฤกษดีจะกรีฑาทัพ
ออกจากเมืองฮันตง
ครั้นถึงวันฤกษดีเกียงอุยจึงใหชุมนุมพลยี่สิบหมื่นหนาเมืองฮันตง สั่งใหเลียวฮัวเปนปกซาย ใหเตียวเอก
เปนปกขวา คุมทหารยกลวงหนาไปกอน ใหเตียวหงีเปนกองทัพหลัง ตัวเกียงอุยคุมกองทัพหลวง และให
แฮหัวปาเปนเสนาธิการกองทัพหลวง พอไดเวลาฤกษเกียงอุยก็ใหลั่นกลองรบเปนสัญญาณเคลื่อนทัพ
ออกทางดานแฮบังกวน
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) ระบุวาในขณะที่เกียงอุยยกกองทัพไปครั้งนี้ เปนปพุทธศักราชเจ็ด
รอยแปดสิบสาม พระเจาเลาเสี้ยนเสวยราชยไดสิบหกป ในขณะที่สามกกฉบับสมบูรณระบุวาเปนจวกฮั่น
เอี่ยงฮีศกปที่สิบหก ฤดูสารท ซึ่งเปนการคลาดเคลื่อน เพราะการที่เกียงอุยยกกองทัพไปครั้งนี้เปนไปตาม
คําชักชวนของจูกัดเกก เปนเหตุการณที่เกิดขึ้นในปพุทธศักราชเจ็ดรอยเกาสิบหก ไมมีทางที่จะเปนป
พุทธศักราชเจ็ดรอยแปดสิบสามได เพราะขณะนั้นวุยกกยังอยูในยุคสมัยที่พระเจาโจฮองเพิ่งขึ้นครองราชย
สืบสันตติวงศแทนพระเจาโจยอย และฝายงอกกยังอยูในยุคสมัยของพระเจาซุนกวน พระเจาซุนกวน
สิ้นพระชนมในปพุทธศักราชเจ็ดรอยเกาสิบหา เปนเหตุใหฝายวุยกกคิดวาจะเกิดความวุนวายขึ้นในงอกก
จึงยกกองทัพมาตี แตงอกกก็สามารถตีโตจนไดรับชัยชนะ จูกัดเกกไดชัยชนะแลวกําเริบ คิดอานแผนการตี
กระหนาบวุยกกทั้งจากเหนือและใต เปนเหตุการณที่เกิดขึ้นในปพุทธศักราชเจ็ดรอยเกาสิบหก ชวงเวลา
เดียวกับที่จูกัดเกกกรีฑาทัพบุกวุยกก ซึ่งตกอยูในชวงเดือนเกาหรือเดือนสิบ ซึ่งถือไดวายังเปนเทศกาล
ฤดูสารท ดังนั้นจึงสรุปไดวาชวงเวลาที่เกียงอุยกรีฑาทัพออกทางดานแฮบังกวนครั้งนี้ ยังคงอยูในชวงป
พุทธศักราชเจ็ดรอยเกาสิบหก เดือนเกาหรือเดือนสิบ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด