2. Había unha vez unha pescada chamada Aida que vivía nun océano moi grande, moi
grande, que se chama Océano Atlántico. Á pescada Aida gustáballe moito vivir
nas profundidades do mar, e pasaba o día alí, paseando e canturreando coa súa
familia e as súas amigas ata ven entrada a tardiña, que daquela subía á superficie
do mar a pescar outros peixes máis pequenos para poder cear a gusto.

3. Nunha desas viaxes entretívose e perdeuse!!!! A súa nai sempre O polbo Venancio era un ser estraño que tiña un montón de brazos que
lle dicía que tiña que ir atenta e facerlle caso aos maiores, movía coma se estivera bailando, contou ata oito brazos!!. Aida a pescada
pero Aida, aquela tarde, atopou o ser máis raro que vira en quedou mirando para el fixamente, e Venancio colleu medo e encheu toda a
toda a súa vida no mar, o polbo Venancio. auga limpa do mar coa súa tinta. Foi aí cando Aida se perdeu.

4. Cando a auga se volveu limpiña de novo, Aida deuse conta que non había por
alí ninguén, as súas curmás, as pescadas, xa marcharan e ela non sabía volver
para a súa casa, entón, decidiu que volvería ela soa, pero equivocouse de camiño
e outra vez se atopou con Venancio, quen non lle tivo medo porque a viu moi
triste e preocupada. Entón achegouse a ela para consolala.
- E logo ti, de quen ves sendo? -dixo Venancio. - Eu chámome Aida,
e son unha pescada -dixo ela, un pouco triste. - E ti quen es? Nunca
na miña vida vira un peixe tan raro coma ti -preguntou Aida. - Eu
sonche un polbo, non son un peixe!! -respondeu Venancio un pouco
enfadado.

5. Venancio convidou a Aida a durmir na súa cova porque xa era de noite, e ofreceulle unha nécora para cear, pero Aida non Comezou ensinándolle a súa cova: - pero como? E logo ti non vives libre no mar coma min? -preguntou Aida. - Noooon!
sabía que era aquilo. Cantas cousas novas estaba a coñecer!!. Venancio deuse conta de que Aida só coñecía á súa familia Eu vivo nunha cova, e paso o día alí agochado, só saio para buscar comida -repondeu Venancio. - E que é o que comes?
e a súa casa e decidiu ensinarlle un mundo novo. Non comes pescadiños pequenos coma min? -dixo Aida. - Non, a min o que máis me gusta son as nécoras, acórdaste?
-dixo Venancio.

6. Aida e Venancio saíron de paseo polo mar, e Venancio íalle Aida asustouse e recuou. - Tranquila, Aida -dixo Venancio- é a miña amiga Aurelia -.
contando cousas das rochas, das ondas, e dun montón de - E porque levanta os brazos desa maneira? -preguntou Aida. - Porque as estrelas de
animais que ían aparecendo. Nun destes paseos, atopáronse mar teñen os ollos nas puntiñas dos seus brazos, é a maneira que ten Aurelia de mirarte
con Aurelia, unha estrela de mar. Aida púxose a dar voltas -explicou Venancio. - As estrelas viven nas rochas, e andan por elas moi amodiño con
darredor de Aurelia, e esta comezou a levantar as puntiñas un feixe de pés moi, moi pequeniños e gústalles moito comer mexillóns, é o seu prato
dos seus cinco brazos para ver quen era ese peixe curioso preferido -seguiu Venancio.
que andaba a mirar para ela.

7. Aurelia presentouse e convidou a Aida a quedar un anaquiño por aquelas - Non te preocupes Aida, - dixo
rochas e díxolle que lle ía presentar a uns amigos. Cando ían paseando Aurelia, é o meu curmán Bruno, un
paseniño rocha arriba, atoparon a Bruno, un ourizo de mar. Unha vez máis, ourizo de mar, e os pinchos utilízaos
Aida quedou sorprendida e dixo: - Coidado!! Ten un montón de pinchos e cando se ten que defender dos
pódenos facer dano!!!. outros animais -. - Ai si!! E se
pensa que o queremos comer? Ao
mellor quere defenderse e cómenos
el a nós!!! - exclamou Aida. - Non
te preocupes, - dixo Bruno - a min
non me gusta comer peixes, eu son
vexetariano, só como algas. Todos
comezaron a rir, e Aida perdeu o
medo e achegouse a Bruno para velo
mellor.

8. Cando estaban todos de conversa pasou por alí cerca Antón, o melgacho. Pero Antón, que era un peixe moi bo, achegouse a Aida e díxolle: -
E Aida advertiu aos seus amigos de que se agocharan porque ela sabía Porque me botas fóra?? eu non vos vou facer dano - . - Como que
que Antón era un tiburón. A Venancio, o polbo, gustáballe moito cambiar non? Ti es un tiburón -dixo Aida . - Si, eu son un tiburón, pero moi
de forma e de cor, e disfrazouse de rocha, para tapar a Aurelia e a pequeniño, e só como peixes pequenos, o mesmo ca ti -respondeu Antón.
Bruno, que se movían moi amodiño, e mentres tanto, Aida intentou botar - Daquela non nos vas facer dano? Non nos queres comer? -preguntou
fóra a Antón, alardeando da súa valentía. curiosa Aida. - Nooon!! Xa che estou dicindo que eu como o mesmo ca
ti. Chámome Antón, e son un melgacho -aclarou Antón.

9. Aida chamou aos seus amigos e presentoulles a Antón, que lles contou Entón, Venancio falou con Antón e decidiron axudarlle a Aida
que el tamén era un peixe coma Aida, pero que en lugar de espiñas tiña a buscar o seu fogar. Aida despediuse de Aurelia e de Bruno,
un osiños moi brandiños que se chaman cartílagos, que é o que teñen os porque como viven nas rochas e andan moi amodiño, non podían
nenos nas orellas, e que vivía moi preto da area. Cando Antón comezou a ir con eles, e emprendeu a viaxe de volta á súa casa.
falar da súa vida, Aida de repente púxose triste, tiña morriña, botaba
en falta aos seus pais e aos seus amigos.

10. Cando xa levaban un anaco nadando e chamando aos parentes de Aida, viron
que se escurecía o mar. Venancio e Antón colleron un pouquiño de medo, pero
sen embargo, Aida púxose moi contenta e comenzou a dar viravoltas na auga.
- Que fas? Ti non ves que aí ao lonxe ven algo moi grande? -dixo Venancio.
- Non é algo moi grande, son moitos peixes xuntos que forman un banco para
protexerse e buscar comida, é a miña familia, SON AS PESCADAS!!!! -
berrou Aida moi leda.
- Moitas grazas por todo, rapaces, -dixo Aida- aprendín un montón de
cousas convosco, e coñecín outras maneiras de vivir no mar. Nunca vos
vou esquecer!! -E dicindo iso, deu media volta e nadou todo o rápido que
puido ata unirse outra vez coa súa familia: o banco de pescadas. E colorín
colorado, este conto está rematado!!!

12. AIDA AURELIA
Especie: Pescada Especie: estrela de Mar (equinodermo)
Forma: é un peixe mariño de corpo longo, Forma: forma de estrela , ten cinco tentáculos en
delgado e cabeza ancha. torno a un núcleo onde contén a boca, os ollos están
Talla mínima: 20cm nas extremidades de cada tentáculo. Algunhas especies
Cor: ten as costas de cor gris, cun toque teñen máis brazos que cinco.
pardo e azulado. Os laterais presentan unha Hábitat: fondo mariño, arrecifes, pedras
cor prateada clara que se volve branca no Alimentación: aliméntanse de moitos tipos de animais,
ventre. como as esponxas, anemones, pólipos de corais, outros
Lonxitude e peso: pode medir 1,8m e pesar 11 kilos. As pescadas máis quinodermos, caracois, incluso peixes pequenos.
pequenas teñen unha talla media de 20-30cm. Curiosidades: desprázanse grazas as ventosas que teñen nos seus brazos.
Alimentación: aliméntanse de crustáceos e de peixes pequenos. Non hai animais que as coman, son duras de sabor desagradable. Os peixes
Curiosidades: segundo o seu tamaño e peso, a pescada recibe diferentes que se alimentan de estrelas de mar posúen fortes dentaduras en viven
nomes, aínda que o seu peso tamén varía en función das zonas nas que vive. nas zonas fronterizas entre as rochas e a area. Son de gran importancia
As pescádellas son as menores de 2 kilos. ecolóxica pola cantidade de bichos que comen.
VENANCIO ANTÓN
Especie: polbo Especie: melgacho (peixe cartilaxinoso - tiburón)
Forma: o molusco ten 8 tentáculos longos do mesmo Forma: acostuma a ser marrón con manchas
tamaño escuras, e ten a forma similar a de un violín.
Talla: 50cm ata 1m Lonxitude: máximo 1m
Peso: ata 10kg Hábitat: océano Atlántico. Vive en fondos de área,
Hábitat: fendas e covas en fondos rochosos. lodo e cascallo a 400m de profundidade.
Alimentación: crustáceos, bivalvos e peixes pequenos Alimentación: moluscos e crustáceos.
Curiosidades: o polbo cambia de cor rapidamente Curiosidades: durante o día póusanse sobre
para confundirse co fondo ou cando o molestan. o fondo, agardando a que chegue a noite
Para evadir aos seus inimigos tira un chorro de tinta para comezar a súa actividade depredadora,
e fuxe expulsando un chorro de auga polo sifón. capturando moluscos e crustáceos. Si se lles molesta durante o descanso,
enróscanse e forman un novelo sobre o fondo.
BRUNO
Especie: ourizo (equinoderno)
Forma: teñen aspecto máis ou menos esférico e
están recubertos de espiñas. Non teñen brazos.
Hábitat: fondos areosos, e rochas.
Alimentación: aliméntanse principalmente de algas
que obteñen rapando coa boca na superficie
das rochas. Os ourizos irregulares que viven
soterrados aliméntanse de sedimento.
Curiosidades: conteñen espiñas velenosas, que son
as máis pequenas e poden producir lesións graves.