2. BIOGRAFÍA: (Haarlem, 1848 - Lunteren, 1935) Botánico holandés cuyos estudios contribuyeron al conocimiento de la herencia biológica y de las leyes que la rigen. Estudió en Leyden, donde se graduó en 1870, luego marchó a Alemania; allí estuvo en Heidelberg y Wurzburgo. En 1878 es nombrado profesor de la Universidad de Amsterdam; en ella permaneció hasta 1918. Dejada la actividad universitaria, continuó su labor de investigación experimental en Lunteren hasta el fin de sus días.
3. DESCUBRIMIENTOS: Inició su trabajo investigador abordando diversos problemas de la fisiología vegetal, como el flujo de sustancias desde y hacia el protoplasma, o la orientación del crecimiento de las plantas. De Vries destacó en esta etapa por sus aportaciones a la comprensión de la ósmosis, y se le debe el concepto y el término de isotónico . Ayudó a sentar las bases de la teoría de las soluciones ideales. En 1889 recuperó una interpretación errónea de la herencia genética que primeramente había sido propuesta por Darwin . De Vries, empezó a experimentar con la hibridación de variedades de plantas en 1886, trabajando con una población de Oenothera lamarckiana de. Dedujo las mismas conclusiones que Mendel treinta años antes: que la herencia de los rasgos específicos es discreta (funciona como si se basara en partículas). Incluso especuló con la posibilidad de que los mismos genes determinaran los caracteres equivalentes de especies emparentadas pero distintas. En 1890 tuvo noticia del semiolvidado artículo de Mendel y ajustó su propia terminología a la de su precursor. No citó a éste, sin embargo, cuando publicó en 1900 sus resultados en Comtes Rendus , fue criticado, viéndose obligado a reconocer la prioridad de Mendel. Se jubiló de la Universidad de Amsterdam en 1918, aunque, continuó en la investigación activa con temas nuevos. Había iniciado una explicación de la evolución biológica superior a la de Darwin. Centró la interpretación mecanística del fenómeno evolutivo en la mutación. La teoría, conocida como mutacionismo, llegó a preponderar durante un par de décadas del principio del siglo.
5. BIOGRAFÍA: (Úglich 2 de marzo de 1894 - 12 de abril de 1980)foi un biólogo e bioquímicosoviético que realizou importantes avances conceptuales con respecto ao orixe da vida na Terra. Graduouse na Universidade Estatal de Moscú (Moscow State University) en 1917. En 1924, comeza a desenrolarollar una hipótese acerca da orixe da vida, que consistía nun desarrollo constante da evolución química de moléculas de carbono no caldo primitivo. A hipótese de Oparin foi retomada por Stanley Miller, que puxo en prática o experimento que lograba crear materia orgánica a partir de materia inorgánica; demostrándose así a plena validez da hipótesis de Oparin. En 1935, funda el Instituto Bioquímico RAS. En 1946, e admitido na Academia de Ciencias da URSS. En 1970, e elexido presidente da Sociedade Internacional para o Estudio das Orixes da Vida. Está enterrado no Cementerio Novodévichi, en Moscú.
6. DESCUBRIMIENTOS: Os seus estudos sobre a orixe da vida plantean, en síntesis, que o proceso que conduciu á aparición de seres vivos se explica mediante a transformación das proteínas simples en agregados orgánicos por afinidade funcional. Oparin subraiou o feito de que nos primeros momentos da historia da Terra, a atmósfera non contiña osíxeno (que foi xerado despois, grazas á fotosíntesis vexetal). Antes da aparición da vida podían haber existido substancias orgánicas simples nunha especie de caldo primitivo. Añadeu que os primeiros organismos foron, probablemente, heterótrofos, esto é, que utilizaban como alimento sustancias orgánicas e non tiñan a capacidade, como os autótrofos actuales, de nutrirse de sustancias inorgánicas. Para Oparin, as características clave da vida son a súa organización e integración, e os procesos que conducen a tal vida deberían ser susceptibles de especulación razoable e de experimentación.
8. BIOGRAFÍA: (10 de septiembre de 1941 - 20 de maIo de 2002) foi un paleontólogo estadounidense, biólogo evolutivo, historiador da ciencia e un dos máis influintes e leidos divulgadores científicos da súa xeración Gould pasou a maior parte da súa carreira docente na Universidade de Harvard e traballando no Museo Americano de Historia Natural de Nova Iork. Nos últimos anos da sua vida, imparteu clases de bioloxía e evolución na Universidade de Nova Iork, cercana a su residencia en SoHo.
9. DESCUBRIMENTOS: A maior contribución de Gould á ciencia foi a teoría do equilibrio puntuado que desenrrolou con Niles Eldredge en 1972. A teoría propon que a maioría dos procesos evolutivos están compostos por largos períodos de estabilidade, interrumpidos por episodios curtos e pouco frecuentes de bifurcación evolutiva. A teoría contrasta có gradualismo filoxenético, a idea xeneralizada de que o cambio evolutivo caracterizase por un patrón homoxéneo e continuo. A maior parte da investigación empírica de Gould basouse nos xéneros de caracoles terrestres Poecilozonites e Cerion e ademais contribueu á bioloxía evolutiva do desenrrolo. A súa teoría evolutiva opuxose ao seleccionismo estricto, a sociobioloxía aplicada a seres humanos e a sicoloxía evolucionista. Fixo campaña contra o creacionismo e propuxo que a ciencia e a relixión sean considerados dous ámbitos distintos, ou «maxisterios», cuxas autoridades non se superpoñen ( Non overlapping magisteria no orixinal). Moitos dos ensaios de Gould para a revista Natural History foron reimpresos en libros. Os seus tratados máis populares incluen libros como La falsa medida del hombre , La vida maravillosa e La grandeza de la vida . Pouco tempo antes da súa morte, Gould publicou un largo tratado recapitulando a sua versión da teoría evolutiva moderna chamado La estructura de la teoría de la evolución(2002 ).