1 List do Koryntian Rozdział 5

1 List do Koryntian
Osądzanie grzesznych czynów
ROZDZIAŁ 5

1 Koryntian 5, 1-3
Relational Concepts Inc.
Nie toleruj
niemoralnego zachowania u człowieka wierzącego,
ale zabierz głos i osądź to
2

Relational Concepts Inc. 3
Werset 1
Słyszy się powszechnie o nierządzie między wami i to takim nierządzie, jakiego nie ma nawet pośród pogan:
Oto ktoś żyje z żoną swego ojca!
1 Kor. 5, 1
ü Wśród wierzących w Koryncie istniały powszechnie dostępne informacje o niemoralności:
Słyszy się powszechnie.
ü Paweł napisał już o tym tej grupie w poprzednim liście (Napisałem wam w poprzednim liście o
tego rodzaju grzechu), który zaginął (w. 9 i 11).
ü Nierząd nie był dla nich czymś nowym, tak samo ich tolerowanie go.
ü Ta niemoralna osoba była związana seksualnie prawdopodobnie ze swoją macochą: z żoną
swego ojca, co było rażące, a zarazem kulturowym tabu. O takim nierządzie, jakiego nie ma
nawet pośród pogan.
ü Ludzie wierzący są zdolni do popełniania tych samych grzechów co niewierzący.

Werset 2
Czym tu się szczycić?! Powinniście raczej zapłakać i usunąć ze swego grona osobę, która tak postępuje.
1 Kor. 5, 2
ü U wierzących w Koryncie szczególnie niepokojąca była ich arogancka obojętność. Czym tu się
szczycić? Powinniście raczej zapłakać.
ü Albo tę niemoralność ignorowali, usprawiedliwiali, albo racjonalizowali.
ü Powinni byli się tym zasmucić i zrobić coś, by zwrócić na to uwagę.
ü Powinniśmy boleć nad grzechem wierzącego, nie tolerować go, ignorować albo akceptować.
ü W tym przypadku powinni byli usunąć ze swego grona osobę, która tak postępuje. To znaczy,
jeśli jest uzasadnione, ten wierzący musi być usunięty.
c
d
.

1 Kor. 5, 2
ü Kiedy wierzący grzeszy i nie pokutuje, nigdy nie powinniśmy tolerować tego mówiąc: „Muszę
być jego przyjacielem”.
ü Taka osoba musi być skonfrontowana, powinna usłyszeć uwagi i - jeżeli to potrzebne - trzeba
nałożyć dyscyplinę.
ü Ciekawe, że nie ma tutaj wzmianki o zastosowaniu dyscypliny wobec tej kobiety. Może nie była
wierząca?
ü Osądzanie czynów, nie motywów zostało już omówione w 1 Kor 4:1-5, ale powtarza się je
znowu w konkretnej sytuacji życiowej.

Werset 3
Ja, nieobecny ciałem, obecny tylko duchem, już ją osądziłem, tak jakbym był pośród was.
1 Kor. 5, 3
ü Paweł, mimo że nieobecny, już podjął decyzję: obecny tylko duchem, już ją osądziłem.
ü Paweł osądził fakt niemoralnego kazirodztwa, nie motywy. Nie zrobił tego jako instytucja. Osąd
był osobisty i w swoim charakterze dotyczył relacji.
ü Nie opierał się o motywy, ale na niemoralnych czynach tej osoby …osobę, która tak postępuje.
ü W obliczu obojętności Koryntian Paweł został zmuszony do działania.
ü Musimy osądzać grzeszne działania, co jest próbą zajęcia stanowiska i dokonania korekty.
W tym miejscu nie chodzi o przebaczenie tych czynów.

1 Koryntian 5, 4-8
Grupa wierzących osądza wspólnie,
by zastosować dyscyplinę i usunąć ze wspólnoty
7

Werset 4
Otóż, gdy się zgromadzicie w imieniu naszego Pana Jezusa Chrystusa – i mój duch będzie przy was wraz
z mocą naszego Pana Jezusa –
1 Kor. 5, 4
ü Zastosowanie dyscypliny wobec wierzącego jest sprawą grupy, nie tylko jednostki, chociaż
może być zainicjowane przez jedną osobę, tak jak Paweł zrobił to wśród Koryntian.
ü Wierzący, którzy znają tę osobę i kontaktują się z nią, powinni zdecydować, gdy się zgromadzą,
by zastosować dyscyplinę.
ü Powoływanie się na imię Pana Jezusa Chrystusa podnosi tę praktykę do rangi czegoś, co
związane jest z samym Panem.

Werset 5a
wydajcie tę osobę szatanowi, a niech zguba dotknie jej ciała...
1 Kor. 5, 5a
ü Dyscyplina ma być zastosowana, a osoba wydana [παραδοῦναι PARADOUNAI - przekazanie osądu,
potępienia, kary] szatanowi, pozwalając grzechowi na trwanie w życiu tej osoby. Jest to wydanie
jej na cierpienie i możliwe, że nawet na fizyczną śmierć.
ü Bóg inicjuje zastosowanie dyscypliny wobec grzeszącego chrześcijanina, używając szatana jako
przekaźnika.
ü Powodem tej decyzji jest wydanie na zgubę [ὄλεθρον OLETHRON - zrujnować, zniszczyć na śmierć] jej
ciała. Jest to taki typ fizycznej kary, która mogła wywołać pokutę.
ü To nie jest „ekskomunika” wykonywana przez instytucje.
ü To zerwanie wspólnoty, która jest rodzinna, osobista i polega na relacji.
c
d
.

1 Kor. 5, 5a
ü Kiedy celowy bunt grzesznika jest widoczny, a jego grzech znany publicznie, zastosowanie
dyscypliny musi być tak samo publiczne, jak ten grzech.
ü Słowa wydany oraz zguba są mocne i pokazują zarówno powagę sądu, jak i jego konsekwencje.
ü Na prośbę szatana została mu dana władza zaatakowania Hioba, ta jednak zawsze miała
granice. Destrukcyjne pragnienia i moc szatana ograniczała się tylko do ciała (Mt 10:28).
ü Hymeneusz i Alexander zostali również wydani szatanowi i każdy stał się rozbitkiem w wierze
... aby ich oduczono bluźnić (1 Tm 1:19-20).
ü Ten typ dyscypliny może oznaczać osobiste cierpienie albo nawet fizyczną śmierć, przed czym
ostrzega Jakub 5:19-20.
ü Bóg obiecuje wychowywać swoje dzieci (Hbr 12:4-13).
ü Naszym zadaniem jest rozpoznać skłonność do tego i zająć stanowisko wobec tych wierzących.
W ten sposób współpracujemy z Bogiem w Jego priorytetach wobec każdego z nas.

Werset 5, 5b-7
...aby duch był uratowany, gdy zjawi się nasz Pan.
Wasza pewność siebie jest niezdrowa. Czy nie wiecie, że odrobina zakwasu odmienia stan całego ciasta?
Usuńcie stary zakwas, by stać się nowym zaczynem, bo przecież jesteście przaśni. Chrystus – nasz Baranek
paschalny – został już złożony w ofierze.
1 Kor. 5, 5b-7
Trzy cele
w dyscyplinowaniu
grzeszącego chrześcijanina

1 Kor. 5, 5b-7
Pierwszy cel:
jeżeli on lub ona reagują właściwie, celem dyscyplinowania jest zapobiegnięcie jeszcze surowszego
osądu i przegranej przy Tronie Sędziowskim Bema, aby duch był uratowany, gdy zjawi się nasz Pan
(werset 5b)
ü Podobnie do kogoś, kto został zbawiony jak przez ogień.
ü Zauważmy znowu, jak Paweł motywuje nas do świętości wykorzystując proroctwo na temat
przyszłości.
ü Całe sedno skonfrontowania grzeszącego chrześcijanina ma na celu powrót do wspólnoty
z Jezusem Chrystusem, jako że to będzie podstawą wypłaty dywidend podczas ich osobistej
oceny, jaka dokona się przed Sędziowskim Tronem Chrystusa.
ü Jest to również rodzaj wspólnoty już nie wykrzywionej przez grzeszne zachowanie, które osłabia
jakość, głębię i intymność z Bogiem.
ü Konfrontowanie wierzących z ich grzesznym zachowaniem jest właściwie środkiem
przygotowującym ich do życia wiecznego.

1 Kor. 5, 5b-7
Drugi cel:
zastosowanie dyscypliny zapobiegnie rozprzestrzenianiu się grzesznego zachowania (werset 6)
ü Tak więc wasza pewność siebie (arogancka obojętność) jest niezdrowa — ponieważ oparta jest
na tolerancji kazirodztwa w Kościele.
ü Gdyby to tak zostawić, zły wpływ ostatecznie zniszczyłby, przesączyłby się i pomnożył: odrobina
zakwasu odmienia stan całego ciasta, aż ich dumna tolerancja tego grzechu pozwoli na
zniszczenie całej wspólnoty.
ü Grzech jest jak złośliwość - długo nie pozostanie w izolacji. Przymknięcie oka na ten niszczący
wpływ mogłoby doprowadzić nawet do poparcia grzechu.

1 Kor. 5, 5b-7
Trzeci cel:
dyscyplina zachowuje czystość chrześcijanina i życia chrześcijańskiego (w. 7)
ü Lekarstwem jest oczyszczenie przez usunięcie [ἐκκαθάρατε EKKATHARATE - dokładnie oczyścić,
wyczyścić] starego zakwasu (usunięcie grzesznego człowieka), by stać się nowym zaczynem
(kościół pozostanie czysty od wpływu grzesznego człowieka).
ü Muszą wyeliminować szczycenie się tolerancją niemoralności, więc jej wpływ jest odcięty.
ü Taki rodzaj sądu, dyscypliny i oczyszczenia zgodny jest z naszą nową pozycją zapewnioną
przez ofiarną śmierć Chrystusa.
ü Ta zapłata pozwala na zerwanie z naszą przeszłością i sposobem życia.
ü Jesteśmy częścią nowej grupy: jesteście przaśni jako nowe stworzenia. Tak więc nasze
zachowanie i czyny muszą temu odpowiadać.

Werset 8
Świętujmy więc nie zakwaszeni, jak dawniej, nie przeżarci złością i występkiem, lecz przaśni czystością
i prawdą.
1 Kor. 5, 8
ü Podczas Święta Przaśników cały zakwas obrazujący nieczystość usuwany był z domu.
ü Grzech musi być więc usunięty i nie można go tolerować w Bożej rodzinie. Dotyczy to także
grzechu złości oraz zdrożności tego niemoralnego człowieka wśród nich.
ü Przeciwnie, wspólnota powinna być jak przaśny chleb czystości i prawdy, co jest niemożliwe,
jeżeli toleruje się, akceptuje grzech i nie osądza go.
ü Koryntianie mieli więc mieli pozbyć się bierności oraz tolerancji i dążyć do czystości życia
w szczerości, i prawdzie, co zgodne jest z ich nową pozycją.
ü Nie toleruj grzechu w obozie. Nie pozwalaj, by ludzie wierzący niefrasobliwie traktowali grzech.
ü Konfrontujcie grzeszne zachowanie, by ocalić życie grzeszącego oraz ochronić innych
wierzących od jego wpływu.

1 Koryntian 5, 9-11
Konkretne działanie to
unikanie towarzystwa z grzeszącym chrześcijaninem
16

Werset 9
Napisałem wam w poprzednim liście, że macie nie przestawać z ludźmi nierządnymi.
1 Kor. 5, 9
ü Paweł powiedział: Napisałem wam w poprzednim liście - widocznie list ten był wcześniejszy niż
1 List do Koryntian i nie mamy jego zapisu.
ü Jego polecenie: macie nie przestawać [συναναμίγνυσθαι SYNANAMIGNYSTHAI - mieszać się, bywać
w towarzystwie] z ludźmi nierządnymi.
ü Na podstawie jego wcześniejszych pouczeń wierzący z Koryntu zastosowali to tylko do
niewierzących spoza ciała Chrystusa.

Werset 10
Nie miałem jednak na myśli nierządnych tego świata, chciwców, zdzierców i bałwochwalców. Gdybyście tych
mieli unikać, musielibyście całkiem świat opuścić.
1 Kor. 5, 10
ü Musimy oczywiście żyć w realnym świecie, więc Paweł pisze: Nie miałem jednak na myśli
nierządnych tego świata.
ü Nie jest możliwe nie przebywać w towarzystwie niewierzących. By to zrobić, Koryntianie
musieliby opuścić planetę: musielibyście całkiem świat opuścić.
ü Jego przykazanie nie znaczyło też, by uwolnili się od świata.
ü W codziennych czynnościach życiowych będziemy regularnie mieć kontakt ze złymi ludźmi:
chciwcami, zdziercami i bałwochwalcami.
ü Nie znaczy to, że przyjmujemy ich styl życia.

Werset 11
Wyjaśniam zatem, że chodzi mi o kogoś, kto mieni się bratem, a jest człowiekiem nierządnym, chciwym,
bałwochwalcą, oszczercą, pijakiem lub zdziercą. Z ludźmi tego pokroju nawet nie zasiadajcie do stołu.
1 Kor. 5, 11
ü Te dyscyplinujące działanie jest dla każdego, kto mieni się bratem.
ü Jeżeli dana osoba bierze udział w życiu Kościoła trwając w grzechu, to jeżeli nie pokutuje,
odcina się ją od wspólnoty z innymi wierzącymi.
ü Lista grzechów podlegających osądzeniu oraz dyscyplinie powiększona jest w tych wersetach
i zawiera oszczercę oraz pijaka, w przypadku, gdyby ktoś myślał, że chodzi tu tylko o
wymagający dyscypliny grzech natury seksualnej.
ü Odcięcie się od takich ludzi ma się wyrażać przez takie zażyłości, jak jedzenie: z ludźmi tego
pokroju nawet nie zasiadajcie do stołu - jest to oczywisty wyraz wspólnoty z kimś.

1 Koryntian 5, 12-13
Bądź oszczędny w stosowaniu
tego dyscyplinowania wobec niewierzących
20

Werset 12
Co mi do sądzenia ludzi spoza kościoła? Trzeba się raczej zająć tymi, którzy są wewnątrz.
1 Kor. 5, 12
ü Osądzanie grzechu niewierzących nie jest naszą sprawą: Co mi do sądzenia ludzi spoza
kościoła?
ü Tu znowu, być może Paweł nic nie wspomina o osądzeniu kobiety trwającej w tym niemoralnym
związku.
ü Tak więc oddzielmy się od grzeszących wierzących, nie od grzeszących niewierzących.
ü Nie bierzemy udziału w grzechu tych ostatnich, ani go nie akceptujemy, ale podtrzymujemy
relację z nimi.
ü Nie mamy prawa spodziewać się, że niechrześcijanie będą żyli po chrześcijańsku, ale mamy
pełne prawo oczekiwać chrześcijańskiego życia od tych, którzy są chrześcijanami.
c
d
.

1 Kor. 5, 12
ü Nie usiłuj naprawić świata, narodu lub rządu.
ü Głoś ewangelię, ale nie usiłuj dostosować społeczeństwa do sprawiedliwych norm Królestwa
Chrystusa.

Werset 13
Tych z zewnątrz osądzi Bóg. Wy usuńcie złych ludzi ze swojego grona.
1 Kor. 5, 13
ü Niemniej jednak naszym obowiązkiem jest dyscyplina wewnątrz Kościoła.
ü Tych z zewnątrz (Kościoła) osądzi Bóg. Więc my nie musimy.
ü Musimy jednak usunąć złych ludzi ze swojego grona.
ü Komentator Ryrie powiedział: „sąd nad niewierzącymi kościół powinien zostawić Bogu,
a skoncentrować się na porządku we własnym domu”.

Stosujemy dyscyplinowanie nie dlatego, że nie chcemy być
w towarzystwie grzeszącego wierzącego, ale dlatego, iż chcemy,
by ten człowiek najpierw uporządkował się przed Bogiem.
Tak więc odcięcie go od wspólnoty jest środkiem mającym
motywować go do powrotu na właściwą ścieżkę.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 5, 1-13

1 List do Koryntian
Dziękuję za uwagę
ROZDZIAŁ 5

1 List do Koryntian Rozdział 5

Recomendados

Recomendados

Mais conteúdo relacionado

Mais procurados

Mais procurados (20)

Semelhante a 1 List do Koryntian Rozdział 5

Semelhante a 1 List do Koryntian Rozdział 5 (9)

Mais de Biblia Wnioski

Mais de Biblia Wnioski (6)

1 List do Koryntian Rozdział 5