1. रामदास सवामी रिित करणाषके
अनुिदन अनुतापे तापलो रामराया ।
परनिदनदयाळा नीरसीं मोहमाया ।
अिपळ मन माझे नावरे आवरीतां ।
तजु िवण ििण होतो धाव रे धाव आतां ॥१॥
भजनरिहत रामा सवहव ी जनम गेला ।
सवजनजनधनािा वयथव मयां सवाथव के ला ।
रघुपित मित माझी आपुलीिी करावी ।
सकळ तयजुिन भावे कांस तझू ी धरावी ॥२॥
िवषयजिनत सूखे सौखय होणार नाहीं ।
तजु िवण रघुनाथा ओखटे सवव कांही ।
रिवकु ळिटळका रे हीत माझे करावे ।
दिु रत दिु र हरावे सवसवरपीं भरावे ॥३॥
तनु मन धन माझे राघवा रप तझु े ।
तजु िवण मज वाटे सवव संसार वोझे ।
पििलत न करावी सवथव ा बुिि माझी ।
अिल भजनलीला लागली आस तझू ी ॥४॥
िपळपण मनािे मोििता मोिवेना ।
सकळ सवजनमाया तोिितां तोिवेना ।
घिी घिी िबघिे हा िनशय अंतरीिा ।
महणवुिन करणा हे बोलतो दीनवािा ॥५॥
जळत हदय माझे जनम कोटयानुकोटी ।
मजविर करणेिा राघवा पूर लोटी ।
तळमळ िनववीं रे राम कारणयिसंधू ।
षििरपुकु ळ माझे तोिि यािा समंधू ॥६॥

2. तजु िवण करणा हे कोण जाणेल माझी ।
ििणत ििणत पोटीं लागली आस तझू ी ।
झिकिर झि घालीं धांव पंिानना रे ।
तजु िवण मज नेती जंबुकी वासना रे ॥७॥
सबळ जनक माझा राम लावणयकोटी ।
महणवुिन मज पोटीं लागली आस मोठी ।
िदवस गिणत बोटीं ठेवूिन पाण कं ठी ।
अविट मज भेटी होत घालीन मीठी ॥८॥
जनिनजकमाया लेकरं काय जाणे ।
पय न लगत मूखीं हािणतां वतस नेणे ।
जळधरकणआिा लागली िातकासी ।
िहमकर अवलोकी पििया भूिमवासी ॥९॥
तजु िवण मज तसै े जाहले देवराया ।
िवलग िवषमकाळीं तटू ली सवव माया ।
सकळजनसखा तंू सवािम आणीक नाहीं ।
वमकवमक जैसे तयािगले सवव काहीं ॥१०॥
सवजनजनधनािा कोण संतोष आहे ।
रघुपितिवण आतां िित कोठे न राहे ।
िजवलग िजव घेती पेत सांिूिन जाती ।
िवषय सकळ नेती मागुता जनम देती ॥११॥
सकळ जन भवािे आिथले वैभवािे ।
िजवलग मग कै िे िालते हेििं सािे ।
िवलग िवषमकाळीं सांििती सवव माळीं ।
रघुिवर सुखदाता सोिवी अंतकाळी ॥१२॥

3. सुख सुख महणतां हे दःु ख टाकू िन आले ।
भजन सकळ गेले िित दशु ीत जाले ।
भिमत मन कळेना हीत ते आकळेना ।
परम किठण देहीं देहबुिि वळेना ॥१३॥
उपरित मज रामीं जाहली पूणकव ामीं ।
सकळभमिवरामीं राम िवशामधामीं ।
घििघिि मन आतां रामरपी भरावे ।
रघुकु ळिटळका रे आपुलेसे करावे ॥१४॥
जलिर जळवासी नेणती तया जळासी ।
िनिििदन तजु पािी िूकलो गूणरासी ।
भुिमधर िनगमांसी वणवव ेना जयासी ।
सकळभुवनवासी भेट दे रामदासी ॥१५॥
असंखयात ते भक होऊिन गेले ।
ितनही साधनांिे बहू कष के ले ।
नवहे कायकव ताव भुमीभार जालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥१६॥
बहू दास ते तापसी तीथवव ासी ।
िगरीकं दरी भेिट नाहीं जनांिस ।
िसथती ऐकता थोर िवसमीत झालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥१७॥
सदा पेमरािी तयां भेटलासी ।
तझु या दिनव े सपिनव े सौखयरािी ।
अहंता मनी िबदजाने बुिालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥१८॥

4. तझु या पीितिे दास जनमास आले ।
असंखयात ते कीती बोलोिन गेले ।
बहू धोरणा थोर िककीत जालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥१८॥
तझु या पीितिे दास जनमास आले ।
असंखयाते कीितव बोलोिन गेले ।
बहू धोरणा थोर िककीत जालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥१९॥
बहूसाल देवालये हाटकािीं ।
रसाळा कळा लाघवे नाटकािीं ।
पुजा देिखता जाि जावीं गळालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥२०॥
िकतेकीं देह तयािगले तजू लागीं ।
पुढे जाहले संगतीिे िवभागी ।
देहेदःु ख होतांिि वेगी पळालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥२१॥
िकती योगमूती िकती पुणयमूती ।
िकती धमसव ंसथापना अननिांती ।
पसतावलो कावलो तप जालो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥२२॥
सदा सवदव ा राम सोिूिन कामीं ।
समथाव तझु े दास आमही िनकामी ।
बहु सवाथबव ुिीने रे कषवीलो ।
तझु ा दास मी वयथव जनमास आलो ॥२३॥

5. नसे भिक ना जान ना धयान कांहीं ।
नसे पेम हे राम िवशाम नाहीं ।
असा दीन अजान मी दास तझू ा ।
समथाव जनीं घेतला भार माझा ॥२४॥
उदासीन हे विृ त जीवीं धरावी ।
अती आदरे सवव सेवा करावी ।
सदा पीित लागो तझु े गूण गातां ।
रघूनायका मागणे हेिि आता ॥२५॥
सदा सवदव ा योग तझू ा घिावा ।
तझु े कारणी देह माझा पिावा ।
उपेिूं नको गूणवंता अनंता ।
रघूनायका मागणे हेििं आता ॥२६॥
नको दवय -दारा नको रे येरझारा ।
नको मानसीं जानगवे फु गारा ।
सगूणीं मना लावीं रे भिकपंथा ।
रघूनायका मागणे हेििं आता ॥२७॥
मनीं कामना कलपना ते नसावी ।
कु बुिी कु िी वासना नीरसावी ।
नको संियो तोििं संसारवयथा ।
रघूनायका मागणे हेििं आता ॥२८॥
समथापव ुढे काय मागो कळेना ।
दरु ािा मनीं बैसली हे ढळेना ।
तटु ो संियो नीरसीं सवव ििंता ।
रघूनायका मागणे हेििं आता ॥२९॥

6. ििदाकारणे दीन हातीं धरावे ।
महणे दास भकांस रे उिरावे ।
सुटे िीद आमहांिस सांिूिन जातां ।
रघूनायका मागणे हेििं आता ॥३०॥
िवशांित देहीं अणुमात नाहीं ।
कळािभमाने पििलो पवाहीं ।
सवहीत माझे होता िदसेना ।
तजु वीण रामा मज कं ठवेना ॥३१॥
िवषयी जनाने मज लाजवीले ।
पपंिसंगे आयुषय गेले ।
समयीं बहु कोध िांती घिेना ।
तजु वीण रामा मज कं ठवेना ॥३२॥
संसारसंगे बहु पीिलो रे ।
कारणयिसंधू मज सोिवी रे ।
कृ पाकटािे सांभािळ दीना ।
तजु वीण रामा मज कं ठवेना ॥३३॥
आमहां अनाथांिस तंू एक दाता ।
संसारििंता िुकवी समथाव ।
दासा मनीं आठव वीसरेना ।
तजु वीण रामा मज कं ठवेना ॥३४॥