5. Iris probeerde haar ogen van de rommel in de woonkamer af te houden. In
de keuken liet ze haar adem ontsnappen. Sander pakte afwezig een pakje sigaretten
en een aansteker van het aanrecht.
Met een scheef glimlachje keek hij langs Iris heen naar buiten. Iris volgde zijn blik.
âJe wilt buiten zitten?â Het was er haast ongelovig uitgekomen, maar Iris kon zich ook
niet herinneren dat Sander ooit buiten had gezeten.
âFrisse lucht,â verzuchtte Sander. Hij liep langs haar heen om de deuren te openen.
Iris wist wel dat het kwam omdat hij niet wilde dat ze de tranen in zijn ogen zag.
7. âDat is het inderdaad,â zei Sander zacht. âIk kan het echt niet geloven. Een hersen-
bloedingâŠâ De woorden lagen Sander raar in de mond. Hartaanval was nu zo onge-
veer bekend voor hem, maar een hersenbloeding en vervolgens in coma rakenâŠ
âBen je al bij Noah geweest? Wil je er niet naartoe?â Iris slikte, niet-wetend of ze dit
op een juiste manier formuleerde zonder hem te kwetsen of niet.
Sander knikte. âIk weet het sinds vanochtend vroeg. Het was toen net gebeurd.â
âEcht?â Irisâ wenkbrauwen schoten omhoog van verbazing. âIk hoorde oma praten
met je aan de telefoon praten. Heb al gemerkt dat ze later thuis was van haar nacht-
8. dienst dan gewoonlijk, maar dat het hierdoor kwam⊠Ik had geen idee.â
âJij hebt vandaag school gehad,â concludeerde Sander met diezelfde scheve glim-
lach als net in de keuken. âZe wilde niet dat je met een kutgevoel op school zat.â
Iris knikte. Dat klonk inderdaad als haar oma. Sander mocht dan al jaren niet fre-
quent bij hen thuis komen; dat wilde nog niet zeggen dat hij was vergeten hoe
Cathelijn is. Dat bleek maar weer.
âEn toch vind ik het gemeen. Dan was ik meteen naar je toe gekomen.â Het
was eruit voor Iris er goed en wel over na had gedacht. Ze twijfelde heus niet lang
over het idee dat het zo was. Ze wilde er voor Sander zijn. En ze wilde maar al te
9. graag dat hij iemand om mee te praten. Al was dat het minste wat ze kon doen. Ze
wilde alles doen om hem een beter gevoel te bezorgen. Sommige dingen rekende hij
zichzelf al zo zwaar aan. Kon ze het hem maar ontnemen.
Voor het eerst sinds ze buiten zaten, keek Sander haar echt aan. âIris,â zei hij zacht.
âJij zit in je examenjaar.â En dat was een reden was om je hierbuiten te houden? Nee.
Iris schudde haar hoofd. âMaakt mij niks uit. Ik kan dit toch niet aan me voorbij laten
gaan.â Direct had ze spijt van haar woorden. Het leek alsof ze het over popconcert
had wat ze niet wilde missen. âIk wil erbij zijn,â voegde ze daarom aan haar woorden
toe. âMaar⊠hoe is het eindelijk gebeurd?â Iris beet op de binnenkant van haar wang,
10. keek Sander zenuwachtig en ongemakkelijk aan. âIk bedoel⊠Heeft Noah zelf iets
gemerkt? Is er iets speciaals gebeurt waardoor het is uitgelopen op een bloeding?â
Sander stond op, was niet langer in staat met haar aan tafel te zitten, laat staan
haarrecht in de ogen te kijken. In de keuken stelde hij de retorische vraag of hij voor
haar ook een glas mee moest brengen. Dat hij zomaar zijn stoere houding liet varen,
vond Iris nog het meest lastige. Hij had altijd zijn kin omhoog gestoken met haar in de
buurt.
âHij werd gevonden door de verpleging van het tehuis, ongeveer een uur naderhand.â
Sander schudde zijn hoofd. âMet andere woorden: Hij heeft dus een uur in zijn uppie
11. op die kamer gezeten.â Dat gebeurde wel vaker. Hij had niet om de haverklap visite en
deed niet elke dag mee aan activiteiten. En toch⊠Dat Noah op die manier⊠âDe
pupillen werken niet optimaal en de pijnreflexen ook minimaal. Dat betekend dus dat
het er heel erg slecht uitziet.â Sander zette de wijnglazen met een klap op tafel.
Iris volgde Sander met haar ogen tot hij zat. âZullen we samen naar hem toegaan?â
Sander staarde Iris aan. Eerst dacht ze dat hij haar niet had gehoord. âIris,â begon hij
zacht. âJe kunt dit beter niet doen. Over anderhalve week zitten we in mei. Jij moet
examen doen, Iris.â Na elk woord leek zijn stem meer houvast te krijgen, leek hij
minder emotioneel dan ervoor. Zo begon hij weer op de oude Sander te lijken.Volledig
12. op zijn plek als leidingnemende. Maar voelde zich juist niet zelfverzekerd.
Iris zag dat heel anders. Hij wilde haar altijd sparen, haar beschermen tegen allerlei
narigheid. Hoe graag ze ook had dat het vertrouwt voelde zoals vroeger: Nu was het
anders dan toen. Hij hoefde de gevolgen van haar beslissingen niet op zich te nemen.
Net zoals hij evenmin beslissingen voor haar hoefde te nemen.
âNee.â De woorden kwamen resoluut uit Irisâ mond. âExamen is belangrijk, weet ik.
Maar ik moet dit doen. Ik wil het graag. IkâŠâ Irisâ blikveld werd wazig en ze knipperde
met haar ogen en zoog lucht naar binnen. âIk spreek af en zou volgende week naar
Abel en Emines verjaardag zijn gegaan als ik niet met Tim wegging dat weekend.â
16. gelaten en hij had zijn blik afgewend. Hij moest niet lachen, had geen glimlach om zijn
mond. In tegenstelling tot dat soort reacties had hij de tranen in zijn ogen staan.
âJe hoeft dat niet te doen voor mij. Zo goed ben ik niet voor je geweest,â fluisterde
Sander. Halverwege de eerste zin brak zijn stem al en hij praatte gewoon door. âJe
bent het me heus niet verschuldigd als je dat soms denkt, Iris. Ik verdien dit echt niet.â
Ontzet door Sanders tranen, waarvan Iris zich niet kon herinneren ze eerder te heb-
ben gezien, slikte Iris nu ook een brok weg in haar eigen keel. Hoe kon hij nu denken
dat hij dit niet verdiende? âNatuurlijk wel,â fluisterde ze schor. âJe hebt vroeger zo vaak
mijn problemen aangehoord. Nu is het mijn beurt. Daar zijn we toch vrienden voor?â
17. Sander keek op en lachte een waterige glimlach, waarna hij met zijn handen over
zijn gezicht wreef en zuchtte. Zo te zien was hij op van emotie.
Iris had het zo met hem te doen. Het liefst wilde ze hem in haar armen trekken en
hem knuffelen, als ze hem maar gerust kon stellen. Maar dat kon ze niet maken. Ze
mocht het niet van zichzelf. Dit kon ze niet in gang zetten en daarnaast was er TimâŠ
Ze kon zijn hart niet breken. Dan zou ze haar eigen hart breken.
âBlijf je hier eten?â Informeerde Sander. Hij nam een slok wijn nam en bedacht zich
over zijn sigaret, die hij onaangeroerd van de tafel plukte en terug in het pakje schoof.
âJe kunt best mee-eten. Ik heb alleen nog niets in huis. Dus moeten we welâŠâ
18. Iris begon razendsnel te rekenen in haar hoofd. Natuurlijk wilde ze blijven eten. âIk
denk niet dat ik dat met oma kan regelen. Ze vindt het niet goed dat ik zoveel het huis
uitga,â gaf ze weemoedig toe. âIk heb onlangs nog last gehad van aanvallen⊠En
eigenlijk weten ze niet eens dat ik weg ben. Oma was aan de telefoon en ik ben weg-
gegaan zonder iets te zeggen,â biechtte ze op.
Een grinnik ontsnapte uit Sanders mond. âJe bent ook nog exact hetzelfde, hĂš?â
Iris glimlachte. âJa,â knikte ze instemmend. âAnders jij wel.â
Sander stond opnieuw op en rekte zich uit. âKom, dan laat ik je even uit.â
19. Bij de voordeur leek het net alsof Iris om iets alledaags bij Sander op de
koffie was geweest. Een moment twijfelde ze over hoe ze afscheid moest nemen.
Sander loste het probleem op door op haar af te stappen en zijn armen om haar heen
te slaan.
Iris was zich sterk bewust van hun armen die hun bovenlichaam tegen elkaar aan-
gedrukt hielden. Een onrustig gevoel laaide op. Ze wilde zich het liefst meteen los-
wurmen. Aan de andere kant kon ze nog rustig vijf minuten zo blijven staan.
Ze lieten elkaar los, veel later dan gepast, en Sander glimlachte naar har
toen ze haar fiets pakte en ging zitten. âIk spreek je nog wel,â verzekerde Iris Sander.
21. Cooper grijnsde nog steeds van oor tot oor. Simone was zomaar langsgekomen. Dat
kwam hem mooi uit, want hij verveelde zich toch al. âWeet je!â Riep Cooper uit. âNet in
de voortuin hĂš, is je toen niks opgevallen? â De auto is een flink stuk verder af!â
Het had het gewenste resultaat: Simone glimlachte verlegen terug naar hem. Kon hij
maar iets doen zodat ze zich minder ongemakkelijk zou voelen. Was het dan zo
duidelijk dat hij haar leuk vond? Cooper probeerde zijn grijns te verminderen. âIk kan
het je laten zien,â stelde hij voor. Hij wilde zelf het liefst iets omhanden hebben en hij
wist dat Simone niet alleen maar wilde kletsen.
Als ze eerlijk tegen zichzelf was, voelde zich lichtelijk opgelaten om met Cooper op
23. wist dat Simone niet âalle meisjesâ was. Kira wist dat Cooper Simone leuk vond.
Cooper wist dat hij zich er geen zorgen over hoefde te maken. Simone was wel ge-
wend dat Kira dergelijke opmerkingen maakte om haar zoons een beetje te plagen.
âIk moet eventjes een belletje plegen voor mij werk,â liet Kira de jeugd weten.
Cooper kreunde en kwam overeind van de bank. âZullen we dan maar naar boven
gaan? Als Kira aan het bellen slaatâŠâ Cooper wierp een blik op zijn moeder en grijns-
de. Ze stak kinderlijk haar tong uit en viste haar mobiel uit haar tas.
Simone was opgelucht dat ze niet meer op die bank zaten en volgde hem gedwee.
24. Boven liet Cooper zich op de rand van de bank zakken. Simone bleef wei-
felend staan. âWel leuk dat je zomaar langskomt! Ik heb je ook al even niet meer
gesproken. De proefwerkweek nu⊠iedereen ziet elkaar sowieso minder. En JordyâŠ
tsja, die heeft zijn tentamenweek net gehad. Mazzelpik. Hoewel de examens eraan
zitten te komen. Minder dan een maand nog geloof ik. Veerle zal ook wel bezig zijn
met leren, of niet?â Glimlachend keek Cooper naar Simone op. Hij merkte nu pas op
dat hij lichtelijk euforisch was. âHoe gaat het verder met je trouwens?â
Simone was even aangedaan. Zou hij nieuwsgierig zijn naar hoe het ging met âde
jongen die kut deedâ? Dat moest wel zo zijn. âGaat zân gangetje,â antwoordde ze vaag.
25. âZân gangetje,â herhaalde Cooper zacht, waardoor Simone even tussen haar pony
door zijn gezichtsuitdrukking bekeek en toen haar blik weer afwendde. âWeet je Siem,â
vervolgde hij. âDe laatste tijd ben je stiller dan normaal. Het kan aan mij liggen,
maar⊠Ik merk gewoon aan je dat er iets is. Als je het liever met iemand anders be-
spreekt is dat ook goed. Ik bedoel⊠sommige dingen hebben te maken met⊠Naja,
meidendingen.â Cooper ging verzitten en krabde zich achter zijn oor. âMaar als je er-
over praten wiltâŠâ Hij wees op zijn borst. âIk zie je liever lachen dan dat je zo sip kijkt.â
Sip kijken? Deed ze dat echt? Simone slaakte een zucht. Ze was er stil van geword-
en en moest moeite doen om geen tranen in haar ogen te laten verschijnen. Ze wist
26. dat ze slecht was in emoties faken, maar zo slecht⊠Dit was exact Cooper. Ze had
het kunnen weten. Maar was dat niet ook stiekem een beetje de reden dat ze naar
hem toe was gekomen? Hij was degene die er altijd voor je was, hoe minuscuul of
groot de dingen ook waren. Blij of verdrietig; je kon altijd bij hem terecht. Net zoals die
keer dat haar opa van moeders kant was overleden.
Cooper wilde opstaan, richting zijn drumstel lopen. Hij zag Simone aarzelen.
âJe hebt gelijk,â fluisterde Simone haast. âEr is inderdaad iets. Iets⊠het is al een tijd
aan de gang. Wat je zei de vorige keer over jongens⊠dat ze klootzakken kunnen
zijn. Het ehâŠâ De vloer voor Simones ogen veranderde in een waas. âJe hebt gelijk.â
27. Cooper voelde een steek door zijn hart gaan. Hij had veel liever gehad dat Simone
had gezegd dat het niet zoiets was, dat het wel meeviel. Maar het viel niet mee, merk-
te hij aan haar verhaal.
âHet is⊠er is een jongen die me al een tijdje leuk vindt. Niet dat ik hem niet leuk
vindt, maar⊠Hij is al met iemand.â Simone slaakte een diepe zucht. Hoe kon ze dit
vertellen aan Cooper zonder Stan te verraden? Als het uitkwam, zou hij het er zeker
niet bij laten. Ze wilde niet dat er gedonder kwam. Ze wilde niet dat iedereen het wist.
âHij heeft geprobeerd me te zoenen. Dus⊠ja, we hebben gezoend.â Simone voelde
haar hele wangen felrood kleuren. Ze wist niet of ze dat erger vond dan dat ze begon
28. te huilen. Ze mocht nu niet stoppen van zichzelf. Ze moest het vertellen. âHij is dus
vreemdgegaan. Door mij. Ik heb hem nooit gezegd dat ik hem niet leuk vindt. Mis-
schien had ik het wel moeten doen. Maar ikâŠâ Simone kon niet meer uit haar woord-
en komen en hapte naar adem. Cooper moest haar wel stom vinden nu. âIk schaam
me zo,â gooide ze eruit. âIk voel me echt schuldig tegenover zijn vriendinâŠâ
Cooper keek onthutst naar de huilende Simone tegenover zich. Een moment schoot
het door zijn hoofd dat ze bijzonder mooi leek nu ze daar zo open en kwetsbaar zat te
huilen. Zo fragiel als een klein vogeltje, een klein meisje dat diep en diep triest was
om iets. Het soort meisje wat je tegen je aan wilde trekken en knuffelen. âSiemâŠâ
29. Langzamerhand begon Cooper misselijk te worden. Onder haar verhaal waren er al-
lerlei radertjes gaan draaien in zijn hoofd. Wat hij al een kort moment had gedacht,
was nu zo goed als beaamt. Stan gedroeg zich de laatste tijd al wat anders tegenover
Simone. Eerst meende Cooper dat hij het zich had verbeeld. Maar dus toch.
âSiem,â zei hij opnieuw, zachter nu. âIk vind het echt heel erg rot voor je. Heb je hier
al die tijd mee rondgelopen?â Hij zag het al helemaal voor zich. Simone was het juiste
type om zoiets te flikken. Het perfecte tweede meisje voor ernaast dat zich nooit zou
verlullen tegenover de andere geliefde van de jongen. Ze was te verlegen en te lief en
te naĂŻef om zoiets te doen, laat staan er tegenin te gaan. âZeg eens, is het Stan?â
30. Simone wist niet waar ze het zoeken moest. Ze had het nooit moeten vertellen. Nu
kwam het uit. Sterker nog, het wĂĄs al uitgekomen. Moedeloos liet ze haar hoofd in
haar handen zakken. Haar schouders schokten van het huilen en het liefst wilde ze
door de vloer zakken, door het plafond naar beneden, door de fundering van het huis
en dan diep in de grond verdwijnen.
Zijn eigen gevoelens voor Simone opzij zettende kwam Cooper overeind en hielp
haar hetzelfde te doen. Zonder twijfelen trok hij haar tegen zich aan en wreef hij haar
over haar rug en schouders. âHet komt goed,â zei hij zacht. âJe hoeft niet meer bang te
zijn voor die kloothommel van een Stan⊠Ik zal je helpen.â
34. âWat is het knusjes! Echt precies zoals op de foto!â Riep Iris uit toen ze een
rondje over de begane grond van hun kleine vakantiehuisje had gelopen.
Tim stond nog bij de deur met de deurknop in zijn hand. Hij keek glimlachend op Iris
neer. De uitdrukking op haar gezicht deed hem denken aan een kind dat zojuist een
grote lolly had gekregen. Hij kon niets anders dan terug glimlachen. âGoed hĂš?â
âJe hebt het echt geweldig uitgezocht.â Iris duwde de deur achter Tim dicht.
âNou nou, jij hebt ook meegeholpen, hoor,â hielp Tim haar herinneren. Hij legde zijn
handen om Irisâ middel. Hun gezichten kwamen steeds dichterbij elkaar en voor ze het
35. door hadden, zaten hun lippen aan elkaar gekluisterd.
Iris voelde Tims sleutelbeen onder haar vingers. Zijn jongensachtige gelaatstrekken
hielpen haar eraan herinneren dat dit echt was. Dit was echt! Ze was alleen met Tim.
Een heel weekend lang!
Hun kus werd steeds vuriger. De bagage hadden ze nog net geen vijf minuten ge-
leden uit hun handen laten vallen. De sleutels van de auto staken nog half uit Tims
broekzak en de CD stak nog half uit Irisâ tas.
Dat alles werd vergeten. Met hun ogen gericht op elkaar en als hun doel de
36. trap schuifelden ze weg van de deur.
Ze lieten elkaar geen seconde los. Bovenaan de trap keurde Iris haar
omgeving amper een blik waardig, ze nam hooguit even afstand om te lachen naar
Tim.
âWat is er?â Geamuseerd grijnsde hij haar toe en trok haar op het bed.
âNiks. Ik bedenk me alleen⊠we zijn nog geen vijf minuten binnen.â
Tim knikte en keek hoe ze bovenop hem ging zitten alvorens ze hun liefdesspel op
het bed voortzetten.
37. âGefeliciteerd!â Tetterde Pelle nog eens opgewekt tegen zowel Abel als
Emine zodra Abel het pakje uit had gepakt.
Abel was euforisch om wat er tevoorschijn kwam. Hij wisselde een glunderende blk
met Emine. âDit spel wilden we laatst kopen weet je nog! â Tof, dank je wel!â Grijnsde
hij naar Pelle.
Emily glimlachte. âIk denk dat ik nu al wat jullie de hele dagen gaan doen straks.â
âIk denk het ook! Sterker nog, ik weet het wel zeker!â Verzekerde hij zijn nichtje.
âJim en Justin zullen jullie wel naar buiten trĂĄppen moeten,â lachte Pelle.
40. jarige Jet van dit feestje zijn: Emine?â Vriendelijk glimlachte Leah Emine toe en kreeg
een slappe hand van haar terug en een knikje als antwoord.
âLeuk dat je mee bent gekomen,â antwoordde Abel namens hen beiden. âEem en ik
zeiden al: Wat leuk dat Kay ons eindelijk eens voorstelt aan zân badmintonmaatje!â
Emine knikte opnieuw, iets zelfverzekerder dit keer. âWillen jullie wat drinken?â
Abel pakte zojuist het pakje aan dat Leah uit haar tas had gehaald. âVan ons samen,â
zei Kay en klopte Leah even op haar schouder.
âJa ja,â opperde Abel. âLeuk hĂš, die Kay? Hij gebruikt je meteen als pakezel!â Deed
41. Abel zich voor als quasiroddelende. Hij knipoogde naar Kay en wees naar het kleed.
Afwachtend en benieuwd keken Kay en Leah hoe Emine de eer had om dit cadeau
open te maken. âVoor jullie allebei, van ons allebei,â herhaalde Kay. âEn ook van Nien,
Serena en Kelson Ăšn van Kenzo.â
Abel lachte terwijl hij zijn beste vriend aankeek. Daardoor miste hij het moment dat
Emine verwonderd haar nieuwe aanwinst bekeek: twee nieuwe consoles.
âVet!â Riep Abel uit. âDat komt mooi uit! Van Pelle, Emma en Mira heb ik dat nieuwe
spel waarover we het laatst hadden! Nu kunnen we het mooi met zijn vieren spelen!â
45. jullie⊠adoptiebroertje? Of wordt⊠Ik weet niet precies hoe je dat noemt.â
Abel en Emine knikten. âHet is echt jammer. Het zou het ultieme verjaardagscadeau
zijn,â verzuchtte Abel.
Emily gooide een tot vliegtuig gevouwen papiertje richting Abel. âDoe niet zo drama-
tisch,â giechelde ze. âHet is geen puppy. Het zou voor Johan niet leuk zijn.â
âWe hebben zoân grote familie,â legde Emine lachend uit aan Leah. âDat bedoelt Em.â
âWat je zegt, Eem. Ik zou het niet gek vinden als Johan zich helemaal overweldigd
zou voelen door⊠bepaalde familieleden.â Glimlachend keek ze van Kay naar Abel en
47. Cathelijn stak haar vinger in de lucht alsof haar iets te binnen schoot.
âWacht even, Joey!â Riep ze, alsof het zijn idee was om per se nu naar het feestje van
hun twee jarige kleinkinderen te gaan. âIk zal eerst Iris en Tim eens bellen.â
Zodra Iris haar telefoon hoorde afgaan, vloog van het bed af en tastte de
grond af naar haar broek. âMet Iris,â verbaast over het feit dat de telefoon nog steeds
niet gestopt was met rinkelen. Opgelucht haalde ze adem toen ze zag dat het Sander
niet was. Ze had hem gisterenavond aan de telefoon nog op het hart gedrukt dat hij
haar altijd mocht bellen. Ze wist wel dat de kans klein was dat hij dat zou doen. Als hij
het al zou doen, zou er echt wat aan de hand zijn. Daar moest ze niet aan denken.
48. âO, hai.â Even wist Iris niets beters te zeggen. âHet is oma,â mimede Iris gebarend.
Tim schudde lachend zijn hoofd. âAlsof ik dat nog niet door had,â fluisterde hij terug.
Dat opgewekte getetter herkende hij overal dwars doorheen. Net als bij zijn â tegen-
woordig met een baard de keel uitschietend stemmetje â broertje Bram. Hij kwam
overeind van het nogal krakerige bed en zocht de grond af naar zijn boxershort.
âZijn jullie veilig aangekomen?â Vroeg ze overbodig. âVeel file gehad onderweg?â
âNee, valt wel mee.â Iris en Tim hadden van die ene file die ze hadden meegemaakt
gebruik gemaakt om liedjes van Racoon mee te zingen en fotoâs van elkaar te maken.
50. Zo te zien had hij een reactie op een Tweet. Het was de Tweet die hij had
gepost zodra Serena bevallen was. De reactie kwam Victoria. Er verscheen een
brede grijns op zijn gezicht toen hij het las. Je hebt een zusje gekregen?! Wat vet! Ze
ziet er super lief uit op de foto! Gefeliciteerd met je broederschap, Kay! X
âWat zit jij nu weer te grijnzen?â Lachte Leah.
Emine viel haar direct bij. âHeeft het iets te maken met een meisje?â
âJa,â bekende Kay. âIk heb een reactie op mân Tweet, van toen Robyn net geboren
was. Hij komt van Vic.â Hij wendde zich tot Emily. Zij kende Victoria als enige.
52. Kay sloeg zijn ogen ten hemel. âIk heb niks met Vic!â Antwoordde hij met een zucht.
Hij overwoog sterk om haar naam in het bijzijn van meerdere vrienden niet meer te
laten vallen. Dit soort reacties kwamen er altijd opzetten. Hij had zoveel vriendinnen,
evenveel als hij vrienden had haast. Wat daar zo raar aan was, snapte hij maar niet.
Voor iemand nog iets kon zeggen, klonk er een bliepje; weer een reactie. âVictoria
zegt dat ze jullie ook wel wil ontmoeten.â Lachend keek hij op naar zijn vrienden. âHeb-
ben jullie ook je zin. Ze vraagt of het een idee is om iets te doen met zân achten. Dan
heb ik het over Abel, Emine, Pelle, Emily, Amber en Leah en Vic en ik dan.â
âWat leuk,â reageerde Leah. Zo te merken was het heel erg gewoon dat Sims die el-
53. kaar kenden via vrienden met elkaar omgingen. Ze vond het helemaal best. Erg veel
vriendinnen had ze hier immers nog niet gemaakt. âLijkt me een prima idee.â
âIk wil ook wel! En ik weet zeker dat Amber ook wil,â riep Emily.
âVictoria vraagt of ze me even mag bellen,â las Kay op. Direct klonk er gejoel. âOm
jullie te feliciteren,â vervolgde hij tegen Abel en Emine. Hij gaf zijn mobieltje aan Abel.
Enthousiast voerde hij een kort gesprekje met Victoria. âIk kijk er nu al naar uit!â Tet-
terde hij door de telefoon. âIk zal de telefoon even aan Emine geven.â
âZe is niet doof,â gniffelde Emily tegen Abel. âJe zat zo te schreeuwen, jij mafkees.â
55. Victoria ging akkoord en ze beëindigden het gesprek.
âWat zei ze?â Gooide Emily eruit, zich totaal niet generend voor haar opdringerigheid.
âOch, dat ze het wel snapte dat ik met Kay optrok als nieuweling. Dat hij goed is om
in contact te komen met anderen. Nou, dat blijkt wel.â Lachend keek ze de kring rond.
âJe had gelijk, Kay. Je hebt super gave vrienden. Ik vind het hartstikke gezellig.â
Een mengeling van quasisentimentele âawwâsâ van de jongens en een instemmend
gemurmel van de meisjes steeg op in de achtertuin. Leah lachte met hen mee.
56. Wat ze er niet bij zei, was de andere opmerking van Victoria. Ze had alle Tweets tus-
sen Kay en haar gezien. Ze vroeg of het al aan was onderhand, want het sprong eruit
dat Kay haar wel zag zitten. Leah had ontkennend geantwoord. Ze mocht het willen.
Victoria moest wel een grapje hebben gemaakt; volgens Leah zelf vond Kay Vic juist
hartstikke leuk. Die gedachte durfde Leah echter niet te delen met Kay en zijn vriend-
engroep.
Gelukkig werd de aandacht afgeleid door Sarah en Wietse kwamen de achtertuin
binnengewandeld. Pepijn en de drieling Yara, Wende en Marijn waren met hen mee-
gekomen. Vlak daarachter volgden Dennis en Keisha met de kleine Nena.
58. Iris kwam beneden en Tim was weg. Zo te horen had Tim Irisâ iPod een plek
in het knusse kamertje gegeven; Gilbert OâSullivans Nothing Rhymed klonk zachtjes
door de kamer.
âTim?â Iris rilde toen ze een druppel water van de douche in haar nek voelde glijden.
Ze wist dat er geen beginnen aan was: vanaf de trap had je overal zicht op.
Zo ook op de keuken. Iris zag een grote fles met een stuk opgerold perkament erin.
Ze grinnikte. Was dit een grapje? Nieuwsgierig haalde ze de kurk uit de fles en schud-
de het perkament eruit. Het was een briefje dat Tim had gekrabbeld: âBen naar de
winkel even verderop. Ben terug voor je het door hebt. Liefs, Tim.â
59. Lachend schudde Iris haar hoofd en liep naar de koffiepot op het fornuis. Ogen-
schijnlijk had Tim een aantal dingen uitgepakt, want hun professorische koffiezet-
apparaat stond al klaar. Er was wat afwasmiddel en er stond zelfs wat bestek op de
hoek van het aanrecht. Het leek net alsof Tim werkelijk aan alles had gedacht.
âBehalve koffiezetten,â mompelde Iris tegen zichzelf. Een paar schepjes koffie in het
filter en heet water koken kon ze wel. Waarschijnlijk werkte het net zoals een gewoon
koffiezetapparaat. Alleen moest je nu het water zelf koken. Tims vader had altijd van
die grappige ideeën. Iris kon altijd lachen om de verhalen die Tim over Roy vertelde.
Ze waren bewonderenswaardig en al had Iris hem nooit gekend, ze hield van de man.
60. Er klonk een sleutel in het slot en Tim stak zijn hoofd om de deur. âKoffie?â zei hij ver-
baast. âIk heb net avondeten gehaald!â
Iris begon te lachen. âNu al? Het isâŠâ Perplex bleef Iris stilstaan toen ze zich naar
Tim wilde toedraaien. Het was al half acht! âJezus Christus.â
âNee, die is het niet. Het is gewoon half acht,â merkte Tim droog op, wat hem een
natte vaatdoek in zijn nek opleverde.
Aan tafel keek Iris met grote ogen naar de pizzadoos. âDat is even geleden!
Sander haalde nog weleens pizzaâs, maar opa en oma niet echt. Oma kookt graag,â
62. Tevreden knabbelden ze allebei aan een stuk pizza. Iris wees met haar punt naar de
vaas op de tafel. âStond dat ding er daarstraks ook al?â
Er verscheen weer een grijns op Tims gezicht. âNope.â
âHeb jij een vaas meegenomen?â Giechelde Iris plagerig. Ze wist heus wel dat Tim
van bloemen en planten hield â nog iets dat hij van Roy had.
âIk zag deze irissen staan en ik dacht⊠Ik kon het niet laten,â bekende Tim met een
scheef lachje. âHet zijn irissen, Iris.â
Iris perste haar lippen op elkaar. Ze gaf hem gauw een kus voor ze weer lachte.
65. âOh, jij bent het,â Stan zakte grijnzend onderuit. âKom binnen. Ik was net⊠voor
school bezig.â Het kwam er totaal niet overtuigend uit en dat was ook precies de be-
doeling. âGa je toch niet mee vanavond?â Stan had gehoord dat zijn zus en diens
vriendinnen grootse plannen hadden voor vanavond. Hij gaf Jordy groot gelijk als hij
zelf ook ging, want het was nu eenmaal iets wat je niet wilde missen. Als je tenminste
geen zeurouders had je straf gaven om twee onvoldoendes van de proefwerkweek...
Van verhalen van anderen wist hij dat hij heel wat fantastisch zou missen.
Jordy schudde enkel zijn hoofd en ging op Stans bed zitten. âJawel. En loop zo ook
naar Veerles kamer,â verzekerde hij Stan ervan. Eerst moet ik je spreken, dacht Jordy.
68. voelde sterk de drang om die arrogante grijns van Stans smoel te slaan. âEen beetje
zooien?â Herhaalde hij op een lage toon. âJij noemt dat een âbeetje zooienâ?â
Stan nam ongemakkelijk een andere houding aan. Zo te merken was Jordy op pad
om hem een flinke preek te geven. Arme hij. Wat een verspilde moeite. âDat kan toch
geen kwaad? Ik doe niet echt iets veelbetekenends, hoor. Trouwens, wat maakt jou
het uit? Het zijn jouw zaken niet, Casa Nova.â Stan haalde een hand door zijn haar.
âWat mij het uitmaakt?!â Jordy was nu van het bed gesprongen en ging voor Stan
staan. Die keek met enigszins verward naar hem op. Dat Stan zich van de domme
leek te houden over wat er tussen Simone en hem was gebeurd, maakte hem alleen
72. daarentegen had nog steeds een scherp randje. âIk ga er vanuit dat je er wel uit komt.â
Stan knikte en liep met Jordy mee naar de deur. Zijn gedachten waren nog steeds in
een strijd verwikkeld. Hij was zo afwezig dat hij zich rot schrok toen ze bijna bij de trap
waren en de deurbel ging. âGodverdomme,â vloekte hij binnensmonds. âIk schrik me
de tering. Wie moet er nu nog hier aan de deur staan?!â
Jordy passeerde Stan om de trap af te lopen en daarmee Veerles slaapkamerdeur.
Net erna ging opende die. Twee verbaasde meiden keken de gang op.âHĂš? â Jordy?!â
De blik van beiden jongens flitsten kort naar het meisje achter haar.
73. Verbouwereerd bleef Simone terug staan staren naar Stan. Ze voelde zich als be-
voren en kreeg het koud en warm tegelijkertijd. Ze kon hem niet onder ogen komen.
Nog niet. Niet nu. En al helemaal niet hier, bij in het bijzijn van Veerle en Jordy.
âTsja,â verbrak Jordy de stilte. âIk kon gewoon niet meer wachten, ik moest je zien.â
Veerle fronste lachend haar wenkbrauwen terwijl ze zich in Jordyâs armen liet glijden
voor een kusje. âWat ben je toch ook een schat. Maar waar heb je Cooper gelaten?
Hij gaat toch wel mee vanavond? We krijgen hem de club wel in.â
âWaarschijnlijk staat hij nu aan de deur te wachten,â merkte Stan op. Hij wist eindelijk
74. iets uit te brengen en zijn blik los te maken van Simone. Hij hoopte dat hij het ook zo
kon houden. Het mocht niet gebeuren dat ze in het bijzijn van Veerle en Jordy over
laatst begon. Nu baalde hij dubbel zo hard dat hij vanavond niet mee mocht. Stel dat
ze iets zou zeggen over wat er gebeurd was? Als Veerle ervan zou horenâŠ
Nietsvermoedend liep Veerle naar beneden, op de voet gevolgd door Jordy
en daarachter Simone en Stan. Hij wild hen niet met zân drieĂ«n alleen laten lopen. Nu
hij er nog bij kon zijn, wilde hij horen waar ze het over hadden. Tot nu toe leek het er-
op dat Jordy en Veerle nog veel te druk waren met elkaars weerzien om te beseffen
dat ze niet met zijn tweeën liepen. Over egoïsme gesproken, dacht Stan bitter.
75. Jordy opende de voordeur en verwelkomde zijn jongere broertje. Stan liep
direct door naar de keuken; deed of hij iets te drinken ging halen. In het voorbijgaan
groette hij Cooper vluchtig. Hij haatte het dat hij niet weg mocht. Die kutouders ook.
Met zijn vieren spraken de tieners opgewekt hun plannen voor vanavond door.
Simone wierp een snelle blik langs haar vriendin naar de gestalte in de opening van
de keuken. Ze keek gauw weer weg toen ze Stan daar ontdekte.
Jordy en Cooper lachten om een grapje dat Veerle maakte. Hoofdschuddend sloeg
Stan zijn vriendengroep gade. Cooper maakte zijn aandacht los van Veerles verhaal
en keek Stan recht aan. Stan voelde Coopers ogen in de zijne boren en hij staarde
76. net zo hard terug tot Cooper zijn blik afwendde.
Cooper keek naar Jordy, die nog steeds naar Veerle luisterde. Op het moment dat hij
dat niet deed en zijn broertje zijlings aankeek, knikte hij bevestigend.
Met een glimlach liep hij met het stel mee naar buiten, Simones gezichtsuitdrukking
metende. Hij was voor iedereen maar wat blij dat Stan niet meeging. Die middag dat
Simone hem alles had vertelt kwam weer opborrelen. Diezelfde avond nog had hij het
Jordy verteld. Aan de blik in Stans ogen gezien, wist zeker dat hij er goed aan had ge-
daan. Hij stak zijn hand nog in de lucht toen hij Stan âtot later!â hoorde roepen. Hij riep
hetzelfde terug en draaide zich om, knikte hem haast onzichtbaar toe.
77. De voordeur viel in het slot en Stans vrienden waren weg. Fuckzooi dat dit was. Met
een zucht ging hij op het aanrecht zitten, probeerde te beseffen wat er het afgelopen
half uur was gebeurd. Hoe kon Jordy alles weten? Waarom had Simone alles vertelt?
âJa, dat valt niet mee, hĂš, Stanneman,â zei Wietse. Hij klopte zijn oudste
zoon op de knie en zorgde er zo voor dat die hem aankeek. âMaar je weet waarom.â
Stan mompelde iets dat leek op beamen eer zijn vader met een bierflesje wegliep.
âZoals jij altijd tegen mij zegt: Lekker voor je,â fluisterde Pepijn achter hem.
âHoud toch je bek jij,â siste Stan. Ruw duwde hij zijn broertje opzij en liep naar boven.
78. Zo! En bij deze weer eens geen clif.
Speciaal voor Sandraâs verjaardag,
lief hĂš? Ik heb namelijk eigenlijk
anderhalve scĂšne weggehaald
Ja, dat betekend inderdaad dat er in
de volgende update weer wat
spannends gebeurd⊠--]
Ho, niet zo dodelijk kijken. Jullie wil-
len toch weten hoe het afloopt? (A)
Xx Ilse