Heya! Hier is hij dan, de eerste update van mijn WK: De herhaling van de geschiedenis, hier op Live Journal. Hopelijk doet hij het dit keer wel naar behoren! Veel leesplezier, CU, folks! Xx

2. Welkom bij wonder ind: de herhaling van de
onderkind:
onder
geschiedenis.
Welkom bij de eerste update! Dit dagboek
heeft inmiddels alweer meer dan 1000
bladzijdes op de simssite. Maar dat
weerhield me niet, zoals je merkt. =)
Nou, Verder ga ik niet te veel vertellen over het
verhaal. Dat heb je, als het goed is, al
gelezen in de inleiding.
Veel leesplezier dan maar! En een berichtje
naderhand kan ik waarderen!

3. Noah keek uit het raam. Het grote raam met dat grote raamkozijn waar je lekker in kon
liggen.

4. Dat raam, waar een grote wereld achter lag. Datzelfde raam, gezet door zijn opa, die
hem vertrouwt was. Dit hele huis waarin hij woonde was ontworpen door zijn opa. Het
idee om samen te wonen met de hele familie was zijn idee. Familie, het was allemaal zo
vertrouwd dat je haast niet zou denken dat er ook maar een greintje slechtheid bestond
in de wereld.

5. Opeens hoorde Noah een geluid. Hij kende dat geluid. Het was het geluid van de deur die open
ging, bedacht hij en kwam overeind, trok zich omhoog aan de spijlen van zijn withouten bedje.
'Mamamm..' brabbelde Noah.
'Goedemorgen lieve kleine Noah,' zei Sophie - zijn moeder - met haar zachte lieve stem en tilde
hem uit mijn bedje.

6. Noah lachte naar zijn moeder, die hem eveneens vertrouwt was. Vertrouwt. Dat was in
één woord hoe hij de wereld kende.

7. 'Wat is er dan schatje?' Sophie en ging met Noah op haar arm voor het raam staan. 'Is
het niet prachtig weer? De zon schijnt zo lekker.'

8. Sophie legde Noah op de commode en begon hem zijn alledaagse kleren aan te doen.
'Weet je wat? Zullen we vandaag maar eens lekker naar buiten gaan?' stelde Sophie
voor.
Weer lachte het kleine ventje.
'Is dat een ja?' lachte Sophie terug en tilde hem weer van de commode af.

9. Sophie nam Noah weer op haar arm en liep de slaapkamer uit.
'Goedemorgen pluizenbolletje van me!' lachte René Noah toe. 'Heb je je slaapje weer
uit?'

10. 'René, houd je mijn vader in de gaten?' zei Sophie tegen René. 'Hij moet om drie uur
naar z'n werk, en ik heb nog geen boodschappen gedaan. Zou jij misschien...'
René knikte.
'Maar natuurlijk, komt voor de bakker!' glimlachte hij.

11. Sophie zei stralend dat René een schat was en dat ze van hem hield. Toen draaide ze
zich om en liep ze met Noah naar de badkamer.
'Plasjestijd,' zei ze. 'En je weet het, hè? Blijven zitten totdat er niets meer komt,'
prentte Sophie de kleine Noah in.

12. Noah deed netjes wat hem gevraagd was en bleef zitten tot er niets meer kwam.

13. Toen Noah van zijn potje gleed riep Sophie hem juichend toe
dat hij het best luisterende kindje ter wereld was en pakte hem
op.
Toen Noah van zijn potje gleed riep Sophie hem juichend toe dat hij het best
luisterende kindje ter wereld was en pakte hem op.

14. Sophie liep de trap af en zo kwamen ze beneden in de woonkamer uit. Noah wist wat er
nu kwam.

15. Sophie zette Noah in zijn bruine houten kinderstoel. Het jochie bleef zitten zonder
protesteren en Sophie prees hem daarvoor.

16. 'Tijd voor ontbijt,' zei Sophie vrolijk en liep richting de koelkast. Het was niet de
koelkast waar ze het voedsel voor Noa vandaan haalde, maar drukte een knopje in op
een raar toestel waar allerlei flesjes in stonden. De flesjes begonnen te draaien en
stopten op een gegeven moment en ze pakte één flesje uit de wit blauwachtige houder.

17. Ze gaf het flesje aan Noah en hij bekeek het aandachtig. Het gaf een raar gevoel aan
zijn handjes. Heel krachtig.

18. 'Toe maar, er zitten vitamientjes in. Daar word je sterk van Noah. Drink maar leeg,'
moedigde Sophie aan.

19. Nog enigszins onzeker stopte ik de speen in mijn mond en begon erop te zuigen. De
vloeistof gleed mijn keel door. Het smaakte verrassend lekker. Een soort van zoete
smaak zat eraan, die om meer riep.

20. Hij zoog flink door en al gauw was de hele fles leeg. Zachtjes legde hij het flesje
zachtjes terug op het tafelblad van de kinderstoel. Hij voelde de energie door zijn
lichaam stromen. Sophie zag dat ik het op had en kwam aangelopen.

21. 'Grote jongen! Heb je de hele fles leeggedronken?' riep ze verrukt uit.

22. 'Nou, zo te zien vond je het wel lekker. Dat ga ik opa eens zeggen, weet je dat?' zei
Sophie blij. 'Hopelijk krijgt het geen bijwerkingen, zoals bij sommige van zijn andere
experimenten..' verzuchtte ze iets minder blij.

23. 'Ik mag toch hopen dat er niets met je misgaat, lieve Noah. Als er ook maar iets aan je
veranderd, dan krijgt opa het gelijk te weten,' zei Sophie zorgelijk en bekeek me van
alle kanten.'

24. 'Nou, niets aan je te zien. Ga maar fijn spelen dan,' verzekerde Sophie en gaf Noah een
kus op mijn voorhoofd. 'Ik ga René eens roepen. Volgens mij is hij opa helemaal
vergeten. En ik heb ook geen tijd. Ik moet nog ontbijten..' zei Sophie meer tegen
zichzelf dan tegen haar zoontje.

25. Sophie liep naar de keuken en gooide het groen gloeiende flesje weg in de stortkoker.
'Dat is dan wel weer een goede uitvinding van pap,' mompelde Sophie in gedachten.

26. Ze liep naar de keuken om wat boterhammetjes te smeren. Ze moest opschieten, want
het was al twee uur. Opa moest naar zijn werk!
'RENÉÉÉ!!' riep ze hard. 'OPSCHIETEN!'

27. Noah speelde rustig door met zijn roze konijn en had nergens last van. Sterker nog. Hij
leefde zich totaal in het spel in.

28. Vijf seconden later kwam René de trap af rennen.
'Soof, Soof, ik ben al laat. Wil jij wat voor me klaarmaken voor als ik terugkom? Ik ga je
vader halen, doeg!'

29. En weg was René weer.

30. René kwam aan bij zijn schoonvaders huis. Hij wilde net de sleutel uit zijn zak halen,
toen hij een deur hoorde dichtslaan. Zijn schoonvader zat al in de auto om naar het
werk te gaan!
'Pff.. Haastte ik me daar nu voor?' klaagde René. Hij draaide zich om en liep het huis
van zijn schoonvader in.

31. 'Nou kom, ouwe baas. Waar heb je de krant verstopt?' mompelde René hardop en keek
de kamer door. Hij lag niet op de leuning van de bank, waar hij meestal lag de laatste
tijd.

32. René vond de krant op de krant op tafel liggen en pakte hem op.
'Oh, dus hier had je hem verstopt.'

33. René liep terug naar huis. Hij voelde er immers niet veel voor om in het huis van zijn
schoonvader te gaan zitten lezen. Opa Robert hield nogal van donker en hij en Sophie
vooral niet.

34. 'Ben je daar weer?' zei Sophie zonder op te kijken. 'Ik dacht dat je eerst naar de winkel
ging?'
'Ik weet het. Robert stapte net in de auto toen ik naar hem toe liep. Dus toen heb ik de
krant maar gepakt en ben ik weg gegaan. Hij had geen lijstje of iets dergelijks
achtergelaten.'

35. René liep naar Noah en zette hem in de badkamer op het potje, zoals altijd 's middags.

36. Maar nu wel de allerlaatste keer. Want Noah was zindelijk!

37. 'Goed zo jochie van me! Slimme Noah!' riep René trots. Zijn zoontje was zindelijk!

38. Noah vond het allemaal prachtig, die aandacht. Ook toen zijn moeder het hoorde.
Maar... van anderhalve punt voor charisma en zindelijk worden wordt je toch wel moe.
Het was tijd voor Noah om zijn middagdutje te doen.

39. Hij was erg moe en viel gelijk als een blok in slaap.

40. Eenmaal beneden gingen René en Sophie aan tafel.
'Ik vind het echt geweldig dat Noah nu zindelijk is. Nooit gedacht dat het zo snel zou
gaan,' lachte Sophie vrolijk.

41. 'Hmm,' deed René en at zwijgend door.

42. 'Wat is er schat? Ben je niet blij?' vroeg Sophie. 'Voel je je wel goed? Je ziet er zo...
uitgeput uit.'

43. 'Vind je?' Vroeg René nonchalant. 'Nou, ik denk dat dat ook wel een beetje mag eerlijk
gezegd. Wel is het mijn eigen schuld. Ik ben veel te hard tekeer gegaan op die
crosstrainer,' gaf René toe.

44. 'Oh, is dat het. Ach nou, dan ga je toch nog even op bed liggen? Ik ruim wel af,' zei
Sophie tegen René.

45. 'Bedankt, je bent een schat.' René pakte Sophies hand. Een kort, flauw glimlachje
verscheen op zijn gezicht.

46. Sophie waste de borden af toen de boterhammen op waren en keek afwezig naar
buiten. Het was nog zulk lekker weer. De zomer was volop aan de gang. Het zou zonde
zijn om de hele dag binnen te zitten. Misschien moest ze straks maar eens met Noa
naar buiten gaan. Misschien wilde Evi ook wel mee, bedacht Sophie opeens. Maar niet in
deze hete zon. Want straks liep één van hen een zonnesteek op, wat natuurlijk ook niet
de bedoeling was.

47. René ging naar bed. Hij had de wekker gezet om zeven uur 's avonds. Om acht uur zou
de carpooler hier staan om hem naar zijn werk te brengen. Eigenlijk moest er maar
eens hard verandering komen in die late avonduren. Helaas had René daarover niets te
zeggen.

48. Tegen de avond haalde Sophie Noah weer uit zijn bedje.

49. 'Zullen we naar Evi toe gaan?' vroeg Sophie toen ze haar zoontje had omgekleed. 'Dan
gaan we nog even lekker genieten van de avondwarmte.'

50. 'Oh wacht, ik ga eerst papa even wakker maken. Anders dan mist hij zijn auto straks en
dan komt hij te laat op zijn werk of erger,' zei Sophie en zette Noah neer.

51. Sophie liep naar hun slaapkamer en ging bij het bed staan.
'René, wakker worden,' zei ze zacht maar dwingend.

52. René werd wakker en kwam overeind.
'Je hebt nog een kwartier,' zei Sophie. 'Noah en ik gaan even met Evi naar buiten om te
genieten van de avondwarmte.'

53. 'Goed dan. Tot vanavond, schat,' zei René en gaf Sophie en kus.
'Tot vanavond,' zei Sophie en liep de kamer uit.

54. Even later liep Sophie met Noah op haar arm over straat, op weg naar het huis van
haar zusje en zwager.

55. Sophie liep door tot aan de voordeur en zag dat de televisie aanstond. Ze tuurde door de
ramen naar binnen en zag haar nichtje op de bank zitten. Sophie belde aan.
'Evi, doe eens open,' riep ze door de ruit.

56. 'Tante Sophie, Noah!' zei Evi verheugd toen ze de deur opendeed en het tweetal zag
staan.
'Hé Evi,' zei Sophie en kroelde Evi door haar haren. 'Ga je mee even naar het parkje?
Het is nog zulk lekker weer. Zelfs nu het avond is!'

57. 'Ja, leuk! Maar ik denk niet dat het nog lang mag, omdat het al donker is en ik zo naar
bed moet...' zei Evi vertwijfeld.

58. 'Och, dat mag toch vast wel. Ik vraag het wel even,' zei Sophie en liep al naar de
voordeur.

59. Sophie ging naar de keuken, waar ze de man van haar zusje zag staan.
'Ha, Han,' zei ze. 'Ik kwam vragen of het goed was als Evi even meeging met mij en
Noah. Nog even naar buiten, voordat ze naar bed gaat.'

60. Han keek zijn dochter aan.
'Hoe laat leven we? - Half negen al? Sorry Sophie, maar dat kan niet. Evi moet allang in
bed liggen. Dus hup, naar boven jij!' zei Han op strenge toon tegen zijn dochter en
kneep zijn ogen tot spleetjes: een teken dat hij er verder geen woorden aan vuil wilde
maken.

61. Teleurgesteld droop Evi af.
'Jammer. Welterusten papa, welterusten tante Sophie.'

62. Toen Evi naar boven was, wendde Han zich tot Sophie.
'Sorry Sophie, dit is echt te laat. Kom maar morgen middag als ze uit school komt.'

63. 'Dat gaat niet,' zei Sophie. 'Dan kom ik zelf ook net uit mijn werk. En René heeft
nachtdienst vandaag, dat weet je toch?' beaamde Sophie enigszins geërgerd.

64. 'Dat is dan jammer. Evi moet morgen naar school. En dat weet jij ook. Maar als je het
niet erg vindt, ga ik nu weer naar boven. Rosalinde wacht op me,' zei Han met een
veelbetekende blik.

65. 'Oh, nou, sorry dan maar. Dan stappen we wel weer op,' zei Sophie toen ze zag dat Han
gewoon wegliep zonder op haar antwoord te wachten.

66. Sophie liep het huis uit. Hoe kon haar zus nou getrouwd zijn met zo'n bal gehakt? Ze had
Han nooit echt gemogen. Altijd had het geleken of.. hij het leuk vond om mensen te
vernederen en dan zijn spottende grapjes.. Nee, Sophie liep hem liever uit de weg.

67. Sophie liep terug naar hun eigen huis en ging door de poort hun achtertuin binnen.

68. Sophie zette Noah op de grond en ging tegenover hem zitten. Dan maar oefenen met
zijn woordjes.

69. Halverwege stopte Sophie, want zo'n zin had ze eigenlijk ook niet. Ze was best wel
moe. Maar eerst besloot ze Noah nog even zijn avondvoeding te geven en zette hem in
de kinderstoel. Ze gaf hem nog zo'n flesje van haar vader.

70. Noah dronk het flesje dit keer maar voor de helft leeg. Met opgetrokken wenkbrauwen
probeerde Sophie haar zoontje de rest ook op te laten drinken, maar hij stribbelde flink
tegen. Toen gooide ze het flesje maar weg door de vuilstorter.

71. Sophie haalde hem uit de kinderstoel,
zette hem voor haar op de grond en begon woordjes op te zeggen, in de hoop dat Noah
ze nasprak. Maar dat deed hij niet.

72. Het duurde niet lang of Noah kroop achteruit en begon hard te huilen. Sophie keek
verbaasd toe. Wat was er aan de hand?

73. Sophie pakte Noah op en drukte hem dicht tegen zich aan. Ze wiegde het kleine ventje
zachtjes heen en weer, waardoor hij langzaam stopte met huilen.

74. 'Gaat het weer lieverd van me?' vroeg Sophie toen Noah weer helemaal stil was en
veegde zijn traantjes weg.
'Ach, misschien ben je ook wel gewoon moe. Ik breng je wel gewoon naar bed. En dan
ga ik zelf ook maar eens slapen. Het is al laat.'

75. Sophie nam haar zoontje op de arm en liep de trap op. Even later stopte ze hem met
een dikke knuffel en een kus in bed.
'Lekker dromen lieverd. Tot morgen,' zei Sophie.

76. Sophie ging naar haar eigen slaapkamer en kleedde zich om. Eigenlijk had ze nog
helemaal niet gegeten en ze had best wel honger. Maar ze had simpelweg geen tijd
gehad en nu had ze er ook de puf niet meer voor. Dan maar morgen ochtend wat extra
ontbijten.

77. Om twee uur 's nachts kwam René thuis. Hij liep op zijn tenen de trap op en ging even
kijken bij Noah, die rustig lag te slapen. Hij aaide hem over zijn bolletje en liep de
kamer uit.

78. Daarna liep René naar zijn eigen slaapkamer en ging naast Sophie in bed liggen.
'Ben je wakker?' fluisterde Rene heel zachtjes. Er kwam geen antwoord. Doodstil ging
Rene liggen. Hij wilde Sophie niet wakker maken.

79. Sophie werd toch eventjes wakker, maar dutte gelijk weer in.

80. Degene die die ochtend als eerste wakker was, was opa Robert. Al om twintig voor vijf
maakte hij zijn bed op.

81. En om vijf uur stapte hij in bad. Eigenlijk deed opa Robert het elke ochtend zo. Hij hield
ervan om vroeg op te staan. Hij hield er van om nog even op zichzelf te zijn, rustig te
kunnen experimenteren en daarna uitgebreid te kunnen ontbijten. Ja, opa Robert vond de
vroege ochtenduren perfect om plannen te smeden voor zijn nieuwe uitvindingen. Want 's
morgens kwamen de besten.

82. Opa Robert was die ochtend niet de enige die vroeg wakker was. Ook Han was vroeg
wakker en had wat licht aangedaan. Terwijl zijn vrouw Rosalinde gewoon rustig doorsliep,
bedacht hij hoe hij Evi op de particuliere school zou kunnen krijgen.

83. In het huis links van opa Robert ging de telefoon.
'Met Roos,' zei Rosalinde.
'...'
'Ontbijt?'
'...'
'Ja, opschieten ja. Han, Soof en ik hebben nog veertig minuten.'
'...'
'Tot zo, pa.'

84. Rosalinde drukte de verbinding weg en legde de hoorn neer. Eigenlijk was het te gek
voor woorden. Zesendertig en nog steeds 's morgens met je vader aan de ontbijttafel.
Maar eigenlijk zou ze ook niet anders willen.

85. Om zeven uur waren Sophie, René en Noah ook op.
'Goedemorgen lieve schatten van me,' zei Sophie en liep uitgebreid gapend de
badkamer in. Rustig ging ze op de wc zitten.

86. 'Soof, je bent al hartstikke laat. Het is drie voor zeven. Noah en ik gaan alvast naar
Robert. Ik zou maar opschieten als ik jou was. Tot vanmiddag!' zei René en liep de
badkamer uit.
Sophie stapte gehaast onder de douche. Shit, dat ging ze dus niet halen!

87. René liep met Noah naar zijn slaapkamertje en kleedde Noa om.
'Zo, wij gaan eens fijn naar opa Robert,' zei René. 'Wel lief zijn vandaag bij opa, want
papa gaat straks nog even slapen.'

88. René zette Noah neer in de woonkamer van zijn schoonvader.
'Ga maar lekker spelen met je konijn. Dan gaat papa even eten, ja?' René gaf Noah een
kus.

89. Om acht uur was het tijd voor Evi om naar school te gaan. Ze gaf haar opa en oom een
kus.
'Tot straks, Evi. En je weet het, hè. Als je je verveelt, kom je maar gewoon naar opa
toe,' zei opa Robert met een knipoog.
Evi knikte verlegen en liep weg.

90. Toen bleven René, Robert en Noah met zijn drieën achter. De twee mannen waren al
snel in gesprek verwikkelt. Ze hadden alle tijd: Robert hoefde pas naar zijn werk als
bijna iedereen weer thuis kwam en René hoefde pas om acht uur te werken. Hij had de
hele middag nog om te slapen. Dan kon Robert lekker op Noah passen.

91. Toen René naar huis was gegaan om te slapen, de afwas gedaan was en Robert zeker
wist dat Noah het niet zou merken als opa even weg was, liep Robert naar boven. Kon
hij toch nog ongestoord aan zijn experiment werken.

92. Maar helaas voor opa Robert ging het weer eens anders als gepland. Rosalinde kwam al
om elf uur thuis omdat ze promotie had gemaakt. Vrolijk schreeuwde ze de naam van
haar vader onder aan de trap.
'Pa! Ik ben nu al thuis! Ze hebben me promotie gegeven! Kom gauw, kom gauw!'

93. Robert kwam vlug de trap afgelopen. Shit, shit, shit! Waarom moest ze nu zo vroeg
thuiskomen?

94. 'Zo pa, wat zie jij er chagrijnig uit. Is er wat aan de hand?' vroeg Rosalinde, die altijd
alles vrijwel meteen doorhad.

95. 'Ach, ik kan niet eens ongestoord werken. Je weet hoe erge hekel ik eraan heb als
mensen me steeds van mijn werk afhouden,' zei Robert op een klaaglijk toontje.

96. 'Maar pa, je kunt toch gewoon werken? Vind ik niet erg. Ik ga even eten, en dan ga ik
met mijn neus in de boeken. Maar.. Moet jij niet op Noah letten? - O wacht, dat was 't
'm juist..' zei Rosalinde plagend. 'Luister pa, als je niet op hem wilt passen, dan doe ik
het wel hoor.'

97. 'Jij op Noah passen? Mooi dat ik het zelf wel aankan. Zorg jij nou maar eerst dat je
lunch niet aanbrandt, dan ga ik Noah nu zijn flesje geven,' zei Robert spottend.

98. 'Lunch? - O nee hè!' riep Rosalinde en zuchtte. Ze deed de oven open, waar een grote
zwarte rookwolk uit kwam. 'Gadverdamme,' zei ze toen ze haar diepvriesmaaltijd
vastpakte.

99. 'Ik ben al geen keukenprinses, maar als ik dit al niet kan opeten zonder dat het
aangebrand is, dan is het toch wel tè erg,' jammerde Rosalinde.

100. Rosalinde ging aan tafel zitten en nam een hap van het aangebrande eten.
'Ah jakkes, dit ga ik toch zeker niet opeten!' riep ze kokhalzend.

101. Rosalinde pakte het bordje walgend vast en gooide het in de afvalstorter.
'Zo, dat is weg. Dan maar een gewone boterham,' zuchtte Rosalinde.

102. 'Roos? Ik breng kleine Noah hier even naar bed, hij ziet er nogal vermoeid uit. Ik ga over
een uur naar mijn werk, red jij je?' vroeg opa Robert.

103. 'Maar pa, natuurlijk red ik me wel. Ik ga eerst even eten, en daarna even lekker
douchen. - En ik weet wat je wil zeggen: Ik haal Noah wel uit z'n bedje als hij wakker
is. Ik zet de babyfoon aan,' ratelde Rosalinde.

104. Opa Robert keek nog eventjes bedenkelijk, maar toen glimlachte hij.
'Oké Roos, dan ga ik maar. Dag lieverd,' zei hij.

105. Opa Robert liep over het smalle tegelpad naar het huis van zijn andere dochter en
zwager, met Noah op zijn arm.

106. Opa Robert kleedde Noah om. Noah keek naar buiten.
'Mooi weer hè Noah? In het weekend gaan we nog wel eens samen buitenspelen,'
beloofde opa Robert.
Noah straalde en lachte.

107. Maar Noahs lach verdween beetje bij beetje toen zijn opa de woorden 'maar nu moet je
gaan slapen, opa moet werken,' verdween die glimlach al gauw van zijn gezicht. Maar
uiteindelijk viel hij toch al gauw in slaap.

108. Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis
k
Dit was de eerste update van het dagboek. Voor degenen
die het dagboek nog niet hebben gelezen, of hem nog
een keer mee opnieuw gaan lezen.
Tot de volgende update!
Berichtjes kan ik waarderen!
Xx
Sims2SNFKGGH