Adi Sankara Bhagavatpada was born at Kalady in Kerala in a Namboodiri Family. His mother was Aryamba and his father died very early. When he wanted to take up sanyasa very much against the will of her mother, she finally agreed with a condition, that He should be present near her death bed and also he should perform the obsequies. Sankara agreed for this and took up Sanyasa. When he was at Sringeri, he realized that his mother was nearing death and by the power given to him by God reached there immediately. He was near his mother at the time of her death and also performed the funeral ceremonies. It was at this time he wrote this five slokas which came out deep from his mind. This was possibly the only poem he wrote, which is not extolling any God and also not explaining his philosophy. Mother has been extolled as a god form in several places in the puranas and also God has been approached as a son approaches his mother by many great savants. She is Dhatree (One who bears the child), Janani (one who gives birth to the child), Ambaa (One who nourishes the limbs of the child) and Veerasu (One who makes him a hero), Shusroo (One who takes care of him). But Sankara in these poems is not dealing either of God in the form of mother nor mother in the form of God. He laments to the lady who was his mother and points out how his conscience is pricking him for being not able to do the duty of a son.

2. தடுக்கமுடியாத பிரஸவ வவதனை ஒருபுறமிருக்க,
வாய்க்கு ருசி இல்லாதிருத்தல், உடம்பு இனைத்தல், ஒரு
வருஷகாலம் மல மூத்ரம் நினறந்த படுக்னக
ஆகியனவயாை கர்பகாலத்தில் பாரத்னதத்
தாங்கிக்ககாள்ளும் கஷ்டத்தில் ஒன்னறயாவது தீர்க்க
வைர்ந்த பிள்னை முடியாதவைாகி விடுகிறாவை!
அக்கஷ்டங்கனை தாங்கிக் ககாள்ளும் தானய
என்ைகவன்று கசல்ல? அந்த தாய்க்கு நமஸ்காரம்!
ஆஸ்தாம் தாவதியம் ப்ரஸ¨திஸமவய
துர்வாரசூலவ்யதா
னநருச்யம் தநுவசாஷணம் மலமயீ சய்யாச
ஸாம்வத்ஸரீ I
ஏகஸ்யாபி நகர்பபார பரணக்வலசஸ்ய யஸ்ய
க்ஷம :
தாதும் நிஷ்க்ருதிமுந்நவதாsபி தநய:தஸ்னய
ஜநன்னய நம:

3. வே தாவய! c ஒரு சமயம் நான்
படிக்கும் குருகுலம் வந்து கைவில், நான்
ஸன்யாஸம் பூண்டதாக் கண்டு உறக்க
அழுதாவய அப்கபாழுது குருகுலம்
முழுவதும் உன் எதிரில் அழுதவத! உைது
கால்கைில் விழுந்து நமஸ்கரிக்கிவறன்!
2.குருகுலமுபஸ்ருத்ய ஸ்வப்ை காவல து
த்ருஷ்ட்வா
யதிஸமுசித வவஷம் ப்ராருவதா மாம்
த்வமுச்னச :I
குருகுலமத ஸர்வம் ப்ராருதத்வத ஸமக்ஷம்
ஸபதி சரணவயாஸ்வத மாதரஸ்து ப்ரணாம :II

4. தாவய! c மரிக்கும் தருணத்தில் தண்ண ீர்கூட
ககாடுக்கப் படவில்னல. c மரித்த திைத்தில்
சிராத்த முனறப்படி ஸ்வதா என்ற ேவிஸும்
ககாடுக்க முடியாமலிருந்தது. தாவய! உன்
மரணவவனையில் தாரக மந்திரம்கூட
ஜபிக்கப்படவில்னல. காலம் கடந்து வந்துள்ை
என்மீது இனணயற்ற தனய காட்டவவண்டும்
தாவய!
ந தத்தம் மாதஸ்வத மரணஸமவய வதாய
மபிவா
ஸ்வதாவா வநாவதயா மரணதிவவஸ
ச்ராத்தவிதிநா I
ந ஜப்வதா மாதஸ்வத மரணஸமவய தாரகமநு:
அகாவல ஸம்ப்ராப்வத மயிகுரு தயாம்
மாதரதுலாம் II

5. என் முத்தல்லவா c ! என் கண் அல்லவா
c ! c என் ராஜா, என் குழந்னத c
சிரஞ்சீவியாய் வாழ வவண்டும்
என்கறல்லாம் ககாஞ்சிைாவய தாவய!
அத்தனகய வாயில் சாரமில்லாத பிடி
அரிசினயத்தாவை வபாடுகிவறன் !
4.முக்தாமணி ஸ்த்வம் நயைம் மவமதி
ராவஜதி ஜீவவதி சிரம் ஸுதத்வம் I
இத்யுக்தவத்யா ஸ்தவ வாசி மாத:
ததாம்யேம் தண்டடுலவமஷ சுஷ்கம் II

6. அன்று ப்ரஸவ காலத்தில் ‘அம்மா’
அப்பா, சிவ என்று உறக்க
கத்திைாயல்லவா தாவய! இன்று நான்
கிருஷ்ணா, வகாவிந்தா, ேவர
முகுந்தா என்று கூறி அஞ்சலி
கசய்கிவறன்.
அம்வபதி தாவததி சிவவதி தஸமின்
ப்ரஸ¨திகாவல யதவவாச உச்னச :I
க்ருஷ்வணதி வகாவிந்த ேவர முகுந்வத
த்யவோ ஜநந்னய ரசிவதாsயமஞ்ஜலி :II