2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine,
Casper x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne,
Sira, Hedwig x Casper, baby , Ralph
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard, Olga, baby,
10. Olivier

3. x

4. De vorige keer
- Hoofdhuis: Kirsten en Bastiaan stierven van de honger. De
kinderbescherming nam Olga mee.
- Fam. Stolk: Hedwig was zwanger, maar stierf van de honger.
-Fam. Valentijn: De tweeling leidde hun tienerleventje. Marie
beviel van een zoontje, Olivier.
-Universiteit: Stefan vond het moeilijk om vader op afstand te
zijn. Eva en Alan kregen verkering. Stefan studeerde af.
-Fam. Stadsie: Elise besloot haar nichtje Olga te adopteren.
Renate vertrok naar de universiteit.

5. Familie Stolk
3spelen

6. Met een zucht keek Casper het nog lege klaslokaal rond.
Sinds Hedwigs dood was zijn werk als docent alles voor hem geworden. Hij had altijd
van zijn werk gehouden, van de middelbare school, van het lesgeven – maar nu
gooide hij echt alles erin.

7. Hij gaf geschiedenis en aardrijkskunde, en als hij lesgaf vergat hij voor even zijn
zorgen. Dan verdween Hedwig heel even naar de achtergrond.
Langzaam verstreek de tijd en Casper rouwde, rouwde.

8. En langzaam pakte hij de draad van zijn leven weer op.
Hij zag dat het ook weer beter ging met Ralph. De jongen kwam vaak na schooltijd
nog even bij hem rondhangen in het lokaal, voor ze samen weer naar huis gingen.

9. Toen de halfbroers naast elkaar de hal door liepen, viel Caspers oog op de deur van
de gymzaal.
Zijn hart maakte een sprongetje.
Het was nu al bijna een jaar na Hedwigs dood en aarzelend besefte hij dat hij de
gymlerares, mevrouw Waterland, steeds leuker begon te vinden.

10. ‘Ik ben zo terug.’ zei hij snel tegen Ralph, en glipte de gymzaal in. Een klas oudere
leerlingen was bezig met basketbal, maar zodra de lerares Casper zag draaide ze zich
meteen om.
Ze praatten vaak met elkaar, bijna elke dag wel, en Casper zag haar gezicht oplichten.
‘Je moet een keertje bij me langs komen, Belinda, thuis.’ bloosde hij, en gelukkig
merkte ze zijn verlegenheid niet.

11. Ralph schudde zijn hoofd en kon een lachje niet onderdrukken.
Die Casper.
Hij was zo kapot geweest van Hedwigs dood. Nu krabbelde hij langzaam weer
overeind en had zelfs een oogje op Belinda Waterland!

12. Toen Ralph het zat was in de kantine, besloot hij wat rond te hangen bij het klimrek
op het schoolplein.
‘Daar ben je eindelijk.’ grijnsde hij toen Casper schoorvoetend naar buiten kwam.
‘Sorry dat ik je zo lang heb laten wachten, man.’
‘Geeft niet. Heb je haar mee uit gevraagd?’
Casper bloosde. ‘Ze komt morgen eten.’

13. ‘Good job.’ Ralph gaf hem een high five en ze gingen naar huis.
‘Vraag Christine anders of ze komt eten.’ stelde Casper voor terwijl hij de groenten
sneed. ‘Er is meer dan genoeg.’
‘Okee.’ Nu was het aan Ralph om te blozen. Hij was tot over zijn oren verliefd op het
roodharige meisje, dat zo toevallig op zijn pad was gekomen door een date van de
zigeunerin.

14. Toen Ralph haar begroette, legde Christine aarzelend haar hand op zijn arm.
‘Ik vind het echt heel leuk dat je me uitgenodigd hebt, Ralph.’
‘Ik…ik ook. Leuk dat je kon komen, bedoel ik.’ Hij kuchte. ‘Moest je niet werken?’
‘Ik ben meteen daarna hierheen gekomen. De supermarkt sloot vandaag om 5 uur,
dus.’

15. Ze aten aan het kleine tafeltje in hun woonkamer en daarna nam Ralph Christine mee
naar boven. Ineens viel zijn oog op een flits van kleur in de kamer die eerst leeg
stond.
‘Wat is…dit?’ Verward liep hij door de kamer.
‘Het ziet eruit als een babykamer.’ giechelde Christine achter hem.

16. Ralph stormde naar Caspers kamer.
‘Komt er een baby? Waarom weet ik daar niks van?’ schreeuwde hij.
Casper grijnsde. ‘Kalm aan, vent. Ik dacht: jij vertrekt morgen naar de universiteit, en
anders ben ik zo alleen. Ik ga een kindje adopteren.’
‘Wow, wat tof! Wat goed!’

17. Die avond was nog gezelliger dan anders. Hoewel Ralph op de universiteit zou zitten
als de nieuwe peuter kwam, was hij er toch erg enthousiast over.

18. Hij had Christine mee gevraagd naar de universiteit, en ze bleek zelf al veel langer
met het plan te zitten om een studie te gaan volgen. Ze was haar werk bij de
supermarkt nu wel zat.
En zo vertrok het jonge stel naar de campus, ver weg van het vertrouwde dorpje.

19. Casper keek de taxi na, en vrijwel meteen daarna reed een nieuwe auto de straat in.
Zijn kind!
Casper rekte zijn nek om naar het kleine figuurtje op de achterbank te kunnen kijken,
en ving een glimp op van een grote, lachende mond en een lok bruin haar.

20. ‘Hier is het dan, kleine man.’ glimlachte de vrouw die het busje bestuurd had. ‘Je
nieuwe huis, en je nieuwe papa!’ Ze overhandigde het jongetje aan Casper, die alleen
maar vol bewondering en liefde naar het jongetje kon kijken.
‘Hoe heet hij?’ kon hij alleen maar uitbrengen.
‘Armando. Hij was met zijn ouders gevlucht uit oorlogsgebied, maar zijn familie heeft
het niet gehaald.’

21. Casper moest dat vreselijke verhaal even laten bezinken, maar besloot er verder niet
bij stil te staan. Hij zou Armando een geweldig leven gaan geven!
Die avond kwam Belinda langs, zoals afgesproken. Ze praatten over de school waar ze
werkten, en Belinda raakte niet uitgepraat over sport en conditie.
Casper glimlachte. Nu hij hier zo met haar zat, met Armando op de achtergrond,
leken ze net een gezinnetje.

22. Hij gaf haar een make-over, ze kamde haar haren los en ineens leek ze een heel
nieuwe vrouw.
‘Je bent…beeldschoon.’ fluisterde Casper schor en ineens sloeg Belinda haar armen
om hem heen.
‘Ik…vind je al heel lang heel erg leuk, Casper. Meneer Stolk.’ gniffelde ze in zijn oor.

23. ‘Ik anders jou ook, mevrouw Waterland.’ knipoogde Casper.
En ineens was ze heel dichtbij, dichter dan ooit – en waren haar lippen op de zijne.

24. Familie Valentijn
3spelen

25. Sofie was dolblij dat Stefan weer thuis was, en dat Marie en hun zoontje Olivier nu
ook bij hen woonden.
Ze vond het heerlijk om het jonge gezin de hele dag om zich heen te hebben.
Het enige probleem was de omvang van het huis. Het begon aardig krap te worden.

26. ‘Stefan en ik hebben aardig wat verdiend op de universiteit, met onze
prestatiebeurzen.’ zei Marie zelfverzekerd. ‘Jullie doen toch de DreamHouse
Challenge, dat je een zo mooi mogelijk huis wil maken?’
David knikte. ‘We zijn goed op weg, maar de laatste tijd was het geld op.’
‘Nu niet meer.’ zei Marie vastbesloten. ‘Met ons geld kunnen we aan de slag!’

27. Er werd een hele verdieping op het huis bij gebouwd, en een balkon op de bestaande
uitbouw waar de bibliotheek in gevestigd was.

28. Er kwam een hek om de tuin, en een verhoging voor Sofie’s telescoop, maar voor
verdere verbouwingen aan de tuin was geen geld meer.
Dat kwam later wel.
Je creëerde tenslotte niet in één dag je droomhuis.

29. De kamer die ooit van Stefan geweest was en daarna van Eva, was nu al een tijdje van
Arthur en hij kreeg wat nieuwe meubels.

30. Richard sliep op de kamer ernaast, waar ze als kinderen samen hadden geslapen.

31. In een hoekje was nu een aparte speelruimte voor de kleintjes.
Voor alle kleintjes die er ooit nog zouden komen!

32. De hele nieuwe bovenste verdieping was van Stefan, Marie en hun zoontje samen. Zo
hadden ze toch een beetje hun eigen plekje.

33. Sofie vond het prachtig, maar ze kon het niet helpen dat ze het gevoel had dat er iets
miste.
Verdrietig keek ze naar het grafje van hun witte hondje Suus.

34. En toen wist ze het. Er hoorde gewoon een hond bij hun familie!
Ze belde wat rond en bestelde uiteindelijk een puppy van een grote hondensoort:
Choco!

35. Stefan was druk met carrière maken in de gezondheidszorg, maar zodra hij thuis
kwam ging al zijn aandacht naar zijn jonge gezin.
Hij trof Marie slapend op de bank aan, en glimlachte vertederd.
Voorzichtig maakte hij haar wakker.

36. ‘Is het al zo laat?’ mompelde Marie geschrokken, en ze kwam overeind. ‘Hoe was het
op je werk, heb je weer promotie gemaakt?’
Maar Stefan legde zijn vinger op haar lippen en knielde voor haar neer.
Meteen stokte Marie’s adem in haar keel. ‘Je gaat me toch niet ten huwelijk vragen,
hè?’
‘Eigenlijk wel. Als je het niet erg vindt.’ grijnsde Stefan.

37. ‘O, Steef!’ Met een gil van blijdschap vloog ze hem om de nek.
‘En, wil je?’
‘Ja, natuurlijk! Ik wilde al veel eerder, maar jij vroeg me maar nooit!’

38. Om hun verloving te vieren, namen ze Sofie en David mee uit eten naar een leuk
restaurant.
‘Op jullie huwelijk!’
‘Proost!’

39. De tweeling was ook mee – anders zouden die zich weer buitengesloten voelen, maar
ze zaten aan een aparte tafel.
Richard was blij voor zijn grote broer, Arthur kon het niet zo veel schelen.
‘Al dat romantische gedoe.’ zuchtte hij. ‘Voor mij liever de lust, en niet de lasten!’
Richard bestudeerde de menukaart en begreep niet echt wat zijn broer bedoelde.

40. Tijdens het eten keken Sofie en David elkaar trots aan. Verliefd legden ze hun handen
op elkaar.
Wat hadden ze het goed samen. Vier kinderen, een kleinkind, en nu ging hun oudste
zelfs al trouwen!

41. Weer thuis was het tijd voor Olivier om op te groeien.
Net toen ze zich rond de taart hadden verzameld, begon Richard te gillen.

42. Arthur lachte hem recht in zijn gezicht uit. ‘Wat mankeer jij ineens?’
‘Ik… niets, let maar niet op mij…’ stamelde Richard.
Waarom zou hij ook iets zeggen? Niemand zou hem geloven als hij zei dat hij net een
geest had gezien…!

43. Er werd wat familie uitgenodigd en natuurlijk was ook Eva van de partij. Ze vond het
wel jammer dat haar hele familie nu weer zo gezellig met elkaar in één huis woonde,
en zij nog op de universiteit zat.

44. Sofie hielp Olivier met het uitblazen van de kaarsjes en even later kon iedereen hem
in peuterversie bewonderen.
Zijn familie was gelijk verliefd op hem, maar sommige anderen snakten naar adem.
Olivier was niet helemaal zo geworden als ze verwacht hadden…

45. Sofie wist dat de jongen veel op zijn papa, Stefan, leek. Maar toch wist ze ook dat
Stefan niet zó veel vouwen in zijn gezichtje had gehad, en ook dat zijn lippen niet zo
vreemd waren.
Ze haalde haar schouders op. Het kwam later wel weer goed met Olivier.
Hoe dan ook: ze was de trotste oma van de hele wereld!

46. Ze was gelukkig.
Totdat er een geest in de badkamer verscheen…

47. En even later ook eentje in de slaapkamer…

48. Niemand durfde er hardop over te praten, maar de volgende avond bij het diner
voelde Sofie wel een zekere spanning.
Arthur babbelde trots over een meisje, Olivier kliederde wat met zijn eten in zijn
kinderstoel – maar Richards ogen flitsten onrustig naar de donkere hoeken van de
kamer en ook Sofie zat niet lekker.

49. David had ook geesten gezien, maar besloot zich groot te houden.
Hij wilde genieten van zijn leven, en van zijn kleinzoon. Als hij ‘s nachts niet kon
slapen, sloop hij vaak naar boven en haalde hij de jongen uit bed als hij ook wakker
was.
Dan gingen ze gezellig samen in de speelhoek zitten.

50. Vertederd keek David op de jongen neer. Wat deed hij hem denken aan zijn eigen
zoons, toen die klein waren!
En nu was hij alweer opa – onvoorstelbaar.

51. Ook Richard besloot, net als zijn vader, dat hij de geestverschijning moest vergeten.
Hij moest door gaan.
School was al moeilijk genoeg – en zeker omdat Arthur er op kickte de leraren dwars
te zitten. Richard voelde zich schuldig. Hij wilde juist zijn best doen, en Arthur
verpestte dat dan weer met zijn arrogante, luie houding.

52. Daarom besloot Richard op een ochtend op een andere plek te gaan zitten. Ineens
dacht hij: ik ben een individu, ik hoef niet altijd aan mijn broer vast te blijven zitten,
ook al zijn we dan een tweeling. Ik kan mijn eigen weg gaan.
En zo ging hij vooraan zitten, en deed zijn best.
Wat Arthur achterin de klas uitspookte kon hem geen moer meer schelen.

53. In de pauze zaten ze nog wel samen, al ging Arthur er vaak op uit om meisjes te
versieren. Het irriteerde Richard, maar hij moest waarschijnlijk accepteren dat zijn
broer zo was.
‘Zin om vanavond mee uit te gaan, schatje?’ slijmde Arthur en hij stapte verleidelijk
dicht naar het meisje toe.

54. De tweeling kende haar al langer, ze heette Claire Karelssen en zat bij hen aan tafel
met handvaardigheid. Toch dacht Richard dat zijn broer haar eerder nooit had zien
staan. Waarom nu ineens wel?
‘Geef toe, ze is een lekker wijf.’ zei Arthur tussen twee slokken cola door, en Richard
hield met een zucht zijn mond.
Hoe kon hij zo respectloos zijn?

55. Of, sterker nog, hoe konden ze ineens zo verschillend zijn geworden? Als kinderen
waren ze een echte tweeling, echte broers. Maar nu leek Arthur steeds meer met de
meisjes bezig te zijn, en Richard voelde dat ze uit elkaar groeiden.
Bij gym deed Arthur alsof hij last van zijn voet had, zodat hij lekker langs de kant kon
zitten (en ‘chickies kon begluren’, zo zei hij zelf).

56. Wat hij echter vooral deed, was zijn broer keihard uitlachen.
‘Gooien dan!’ brulde Claire achter hem, en Richard voelde zijn knieën knikken. Hij
was nooit een held met gym geweest, maar nu zijn broer en die meid hem voor schut
zetten voelde hij zich echt ellendig.
Gelukkig zei de lerares, mevrouw Waterland, er iets van en verschoof de aandacht
weer.

57. Die middag uit school had hun moeder tosti’s gemaakt en praatte Arthur alsof er
niets gebeurd was.
‘Heb je soms zin om mee uit te gaan, met Claire en mij? Wordt vast leuk!’
Ongelovig staarde Richard hem aan. Was hij alles dan alweer vergeten?

58. ‘Jullie zetten me voor schut bij gym,’ mompelde hij.
‘Wat? Welnee, we plaagden maar wat.’ zei Arthur luchtig. ‘Nou, kom je mee?’
‘Nee. Nee, ik moet nog huiswerk doen.’

59. Arthur snoof minachtend en liep met een grijns weg.
Als zijn broer de nerd wilde uithangen, prima, maar hij zou vanavond eens lekker
gaan feesten!
Hij was dolblij dat zijn ouders hem eindelijk toestemming gegeven hadden om uit te
gaan. En nu zat hij in een gezellige kroeg, samen met Claire!

60. Het werd steeds drukker en het ene drankje na het andere ging over de bar. Arthur
wist zeker dat zijn ouders het niet goed zouden vinden dat hij nu aan het gokken was
– maar hij wist wat hij deed. En bovendien, wat hadden ze over hem te zeggen, die
twee oudjes? Hij was oud genoeg om zijn eigen gang te gaan.
Arthur grinnikte tevreden. Weer gewonnen.

61. Met een licht hoofd van de alcohol en de overwinning wankelde hij die avond naar
zijn slaapkamer.
Hij kwam langs zijn slapende broer en schudde zijn hoofd.
Kijk hem nou liggen, daar, met zijn knuffeltje. Nee, die zou vast nooit een meid
krijgen.

62. Universiteit de Keizer

63. Iedereen nam zijn intrek in het studentenhuis waar Eva ook studeerde.
Renate had haar kamer al snel ingericht, helemaal zoals zij het wilde.

64. Bart had zijn kamer boven, en hij gaf niet zo veel om inrichting. Hij koos veel liever zo
snel mogelijk zijn specialisatie, politiek.

65. Beneden, naast Renate, had Han de Lange een kamer gevonden.

66. Het was behoorlijk wennen voor Renate om weer zo veel in de buurt van haar neef te
zijn. Ze beschouwde hem nog steeds als een goede vriend, maar haar bekentenis van
haar gevoelens had toch iets veranderd.
Gelukkig scheen Bart niets te merken.
‘Ik heb maar meteen m’n specialisatie gekozen. Politiek.’

67. ‘P-politiek?’ herhaalde Renate en meteen zat haar hart in haar keel.
‘Is daar iets mis mee? Je kijkt zo benauwd?’
‘Nee, helemaal niet, het is alleen dat ik… dat ik ook politiek ga doen.’
Daar moest Renate even van bijkomen. Nu zou ze dus ook nog elke dag college
hebben samen met hem…

68. Voor Eva ging het studentenleven door zoals het altijd al was geweest.
De volgende morgen slofte ze rustig naar de kamer van haar vriendje Alan – maar
daar stond haar een grote verrassing te wachten…

69. ‘Wie ben jij en wat doe jij in Alans bed!’ schreeuwde ze overdonderd uit, toen ze een
onbekende jongen onder de dekens uit zag komen.
‘S-sorry?’

70. De jongen wreef verward in zijn ogen terwijl Eva doorging met haar tirade.
‘Wat denk jij wel niet, zo maar iemand anders kamer in sluipen en nog in bed gaan
liggen ook?’
‘Dit is mijn kamer…’ stamelde de jongen. ‘Hij stond leeg. Ik zag de advertentie.’
‘W-wat?’

71. ‘Lieg niet tegen mij, wie je ook zijn mag!’
‘Ik ben Tom de Wijzer en ik lieg niet. Kijk maar op de deur, mijn foto hangt er. Degene
die je dacht hier te vinden, is duidelijk vertrokken.’ De jongen bleef kalm, in
tegenstelling tot Eva.

72. Tot ze ineens een blinde paniek over zich voelde komen, en hoofdschuddend en met
lege ogen de kamer verliet.
Even later stond ze in de gemeenschappelijke woonkamer de ogen uit haar hoofd te
huilen. Alan… hij was vertrokken zonder ook maar iets te zeggen.
Han en Tom kwamen aarzelend dichterbij.
Hoe troostte je een meisje? Of, sterker nog: een aliënmeisje?

73. Eva wilde het liefst alleen zijn. Als ze probeerde Alan te bellen, nam hij niet op.
Waar was hij?
Hield hij dan niet van haar?
Het voelde alsof ze langzaam stikte, alsof ze steeds dieper onder water zonk en de
kracht niet meer had om naar de oppervlakte te zwemmen.

74. In tranen belde ze haar broer op, Stefan, haar steun en toeverlaat. Haar maatje.
‘Alan is weg!’ waren de enige woorden die ze lange tijd kon uitbrengen. Pas toen
Stefan haar voldoende gekalmeerd had, kon ze normaal praten.
‘Ik heb geen idee waar hij heen is. Hij neemt zijn telefoon ook niet op… Ik dacht dat
hij van me hield.’

75. ‘Natuurlijk houdt hij van je. Hier is vast een logische verklaring voor.’ had Stefan
vriendelijk gezegd, maar zodra hij weg was barstte Eva weer in huilen uit.
‘Alan, waar ben je nou, ik hou van je…’

76. Die avond stond ze weer te huilen, in het donker op haar kamer, toen ze zachtjes de
deur open hoorde gaan. Ze keek niet om, maar toen ze een arm om haar schouders
voelde wist ze al wie het was.

77. Met een kreet wierp ze zich in zijn armen en huilde harder dan ooit.
Door haar verdriet en blijdschap heen voelde ze woede opkomen.
‘Waar was je nou?’

78. ‘Het spijt me zo, Eef.’ zuchtte Alan schuldig. Toen vertelde hij alles. Hij was met een
tent de bossen in gegaan, om even alleen te zijn.
Om alles op een rijtje te zetten.

79. ‘Ik wist het gewoon niet meer, wat ik wilde. Dit studeren… eigenlijk wil ik dat
helemaal niet. Daar ben ik nu achter.’
‘En…ik? Ben je anders gaan denken over mij?’ piepte Eva benauwd.
‘Nee, schat.’ glimlachte Alan. ‘Het spijt me dat ik zo maar verdwenen ben, maar daar
in dat bos besefte ik wel hoe veel ik om jou geef.’

80. ‘Jij bent alles voor me, Eva. Ik ga stoppen met studeren, maar jou wil ik nooit meer
kwijt.’
Eva kreeg geen geluid meer over haar lippen. Ze was dolblij dat alles weer goed was,
maar het was wel jammer dat Alan eerder zou stoppen dan zij.

81. De jongere studenten merkten niets van Eva en Alans bezigheden. Zij waren zelf veel
te druk.
Tussen Renate en Bart kwam alles langzaam weer goed. De ongemakkelijke sfeer die
er eerst hing, smolt weg en ze gingen weer precies als vroeger met elkaar om.

82. Daar was Renate ontzettend blij mee.
‘Ik ben niet meer verliefd op hem, het gevoel is gewoon weg.’ glimlachte ze tegen
Han, die ook nog steeds een goede vriend was.
‘Dat ken ik.’ knikte hij eerlijk. Hij was in het geheim verliefd geweest op Renate, maar
dat gevoel was ook verdwenen. Hij zweeg er echter over.

83. Renate vond het niet erg dat ze geen geliefde in haar leven had. Ze was blij met alle
goede vrienden om haar heen, en verder was ze druk met haar studie en met haar
nieuwe cheerleader-lessen.

84. De wat stille medestudent Tom, die nog steeds op Alans kamer woonde, kreeg hulp
met studeren van Eva.
Ze hielp hem zo goed, dat hij zelfs niets meer merkte van de wilde meisjes, die soms
poedelnaakt door de kantine kwamen rennen. Al zijn aandacht was bij zijn opdracht.

85. Tom had zijn oog laten vallen op de cheerleader die Renate had ingewijd in de
geheimen van haar sport. En ineens was hij ook reuze geïnteresseerd in de
sportteams van de universiteit.
Alles om maar bij haar in de buurt te zijn…
Gelukkig bleek het te klikken, en hij kwam erachter dat ze Carla heette.

86. Op een feestje dat ze die avond hielden, kusten Tom en Carla elkaar voor het eerst.
Iedereen was aangeschoten en er heerste een ontspannen sfeer.
Renate lag op haar rug tussen haar twee beste vrienden in, en ze voelde zich
gelukkig. Ze merkte niet, dat er een aparte aantrekkingskracht was tussen Han en een
roodharige jongen tegenover hem…

87. Eva had het echter wel door – waarschijnlijk had het te maken met haar aliën-dna.
Vroeger kon ze zelfs dingen voorspellen, zoals dat haar moeder een tweeling zou
krijgen, maar de laatste tijd was die gave afgezwakt.
Han begon er echter uit zichzelf over.
‘Hoe zou jij reageren als… als je beste vriend homo bleek te zijn? Ik denk dat ik… ik
dacht dat ik op meisjes viel, maar…’ Hij bleef erom heen draaien, maar de
geruststellende glimlach van Eva was genoeg. Ze begreep hem en steunde hem.

88. ‘Hij mag jou ook. Meer dan dat, zelfs.’ grijnsde ze. ‘Quintijn is homo, maar hij durft er
ook niet voor uit te komen.’ Soms was haar scherpe inzicht erg handig.
Aarzelend nodigde Han Quintijn uit, en ze raakten aan de praat. Blozend bekenden ze
dat ze elkaar wel leuk vonden.
En opeens groeide de aantrekkingskracht tot nog grotere hoogte.

89. ‘Ik vind het wel tijd om uit de kast te komen.’ gniffelde Han, en hij stelde Quintijn aan
Renate voor.
Ze begon te glimlachen, en keek stralend van de ene jongen naar de andere.
‘Ik kan niet zeggen dat ik het niet had verwacht. Ik ben blij voor jullie, jongens!’
Han en Quintijn bloosden weer.

90. ‘Oh, wat zijn jullie toch schattig.’ Renate grinnikte en sloeg toen haar armen om Han
heen.
‘Ik ben blij dat je het zo goed opneemt.’
‘Natuurlijk!’ lachte Renate. ‘Ik heb altijd al een gay best friend willen hebben!’

91. Universiteit de Keizer

92. Ralph en Christine waren nog nooit elke dag samen geweest, en nu ze in hetzelfde
studentenhuis woonden was het wel even wennen.
Als tieners waren ze verlegen geweest, maar nu ze jongvolwassen waren durfden ze
al meer voor hun gevoelens uit te komen.

93. Alfons en Steven waren er ook. Zij waren jaren terug als broers voor Ralph
geadopteerd, maar de kinderbescherming kwam hen halen. Gelukkig kon Ralph
meteen terug naar zijn ouders, maar Alfons en Steven waren bij een ander gezin
geplaats (bij de ouders van Bart).
De jongens hadden altijd al een hechte vriendschap gehad, maar nu groeide die nog
meer.

94. Alfons was een rustige jongen die nooit veel op viel, maar blijkbaar was er één meisje
in het huis die hem meteen al zag zitten.
En… dat was wederzijds.
Al in de eerste week van zijn studie kreeg Alfons verkering met de spontane Rita.

95. Het leek wel of de liefde in de lucht hing.
Ook Ralph en Christine durfden eindelijk de volgende stap in hun relatie te zetten.
Het was moeilijk te geloven, maar ze hadden elkaar nog nooit gekust.
In de bibliotheek van hun studentenhuis brachten ze daar verandering in.

96. Ralph voelde zich de gelukkigste student van de hele campus.
Hij miste Casper dan wel, en hij vond het jammer dat hij Armando niet kon zien
opgroeien – maar hier samen met Christine zijn was het mooiste wat hem ooit was
overkomen.

97. Familie Stadsie
3spelen

98. Tot de dag kwam dat Olga aan de familie toegevoegd zou worden, vulde Elise haar
uren in haar hondenwinkeltje in Blauwwater. Ze kwam er de laatste tijd veel te
weinig, maar als ze er kwam had ze het meteen naar haar zin.

99. Op de bewuste morgen stond Elise al vroeg buiten, en tussen het andere verkeer
ontdekte ze het blauwe busje van de kinderbescherming.
‘Olga!’ riep ze, enthousiast zwaaiend, en vanachter de donkere raampjes van de
wagen zag ze een bos rood haar en een bleek handje terugzwaaien.

100. Het meisje was verlegen, maar duidelijk dankbaar dat ze hier mocht komen wonen.
Elise nam haar mee en liet haar het huis zien. Ze wilde rustig wat praten, maar Olga
had andere ideeën.
‘Ik wil voor de hondjes zorgen!’ riep ze, en voor Elise iets kon zeggen was ze alweer
naar buiten gerend.
‘Ga ze maar voeren dan, Olga.’ glimlachte ze hoofdschuddend.

101. ‘Ik wil overal mee helpen, tante Elise! Overal!’
‘Als je dat zo graag wilt…’ Elise haalde haar schouders op. ‘Hondenpis dweilen?’
Ze grinnikte en verwachtte dat Olga haar neus zou optrekken, maar dat gebeurde
niet. Snel greep het meisje een dweil en een emmer water en ging aan de slag.
‘Je krijgt weer een heel schoon huisje, Kate!’ giechelde ze tegen het oude hondje.

102. ‘s Middags kwam de hondentrainster, die Elise af en toe liet langs komen – en Olga
wilde er geen minuut van missen.
Alles wat de vrouw deed, deed zij na.
‘Kom op Cosmo, zitten! Omhoog!’

103. Bryan kwam uit zijn werk en even stonden hij en zijn vrouw van een afstandje toe te
kijken. Het meisje was precies Renate, zo enthousiast was zij als kind ook met de
honden geweest.
‘Ome Bryan!’ riep Olga zodra ze hem in de gaten kreeg.
Hij knielde neer en verwelkomde haar in de familie.

104. Het was wel te zien dat het meisje nog erg leed onder haar verleden. In stille
momenten, waarop ze dacht dat niemand keek, kregen haar ogen een doffe glans en
hingen haar schouders treurig naar beneden.
Maar gelukkig werd ze goed bezig gehouden, en dan lachte ze en straalde ze. Toen ze
Renate’s oude bakoventje ontdekte, was ze in de zevende hemel.

105. ‘De eerste tien zullen wel mislukken, hoor.’ klonk het ineens lachend achter haar. Olga
draaide zich om.
‘Renate!’
Olga rende op haar nicht af en was vol bewondering – wat was zij al groot, en ze
studeerde al!
‘Als je goed genoeg je best blijft doen, krijg je wel een keertje een lekkere cake.’

106. Met grote ogen knikte Olga, en ze bleef de rest van de avond dicht bij Renate.
Het was de verjaardag van Bryan en Elise. Er was wat familie uitgenodigd, Bryans zus
was er en iedereen genoot van de drukte.

107. Na het feest stopten de oudere Bryan en Elise hun geadopteerde meisje in bed. Ze
zouden haar nooit als hun dochter gaan zien, ze was gewoon hun nichtje, het
dochtertje van Elise’s broer Bastiaan.
Maar ze zouden alles doen om haar gelukkig te maken.
‘Ze heeft het naar haar zin, Lize.’ glimlachte Bryan liefdevol. ‘Je doet het goed.’

108. ‘Ik doe m’n best.’ giechelde Elise en ze wierp nog een blik op het rode koppie op het
kussen. ‘Ze is vooral weg van de hondjes.’
‘Ik hoop dat ze gauw over haar trauma heen is.’ zuchtte Bryan.
‘Daar komt ze waarschijnlijk nooit over heen. Maar – we kunnen haar wel helpen
ermee te leven.’