1. การตั้งประเด็นเนื้อหาที่สนใจในมิติโลก 8 ด้าน
ประเด็นที่สนใจ การศึกษาของเด็กไทย
เหตุผลที่
เหนือสิ่งอื่นใด “การศึกษา” น่าจะเป็นสิ่งที่ช่วยทาให้คนเป็น “คนที่มีคุณภาพ” เพราะการศึกษาเป็นขบวนการทา
เลือก ให้คนมีความรู้ และมีคุณสมบัตต่างๆ ทีจะช่วยให้คนคนนันอยู่รอดในโลกได้ เป็นประโยชน์กบตนเอง กับครอบครัว
ิ ่ ้ ั
ประเทศชาติ และสังคมโลกโดยส่วนรวม
เนื้อหา
การศึกษาของเด็กไทย
การศึกษาของเด็กไทยเริ่มต้นจากสถาบัน “ครอบครัว” คือ “บ้าน” ถือเป็นโรงเรียนแห่งแรกของเด็ก เป็น
ที่ที่เด็กได้ รับความรักและความรู้ตั้งแต่ยังแบเบาะ พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ปู่ย่าตายายเปรียบเสมือน “ครู” คนแรก ที่
เป็นผู้เลี้ยงดู อบรมสั่งสอน หุงหาอาหาร ปกป้องคุ้มภัย และพยาบาลยามเจ็บป่วย หรือพาไปหาหมอ
เมื่อเด็กเล็กเดินได้ พูดจาพอรู้เรื่อง อายุครบ ๓ ขวบ ก็ถึงเกณฑ์เข้ารับ “การศึกษาขั้นพืนฐาน” ที่ถือเป็นหน้าทีของพ่
้ ่
แม่ ผู้ปกครองที่จะพาเด็กเข้าเรียน “ชั้นอนุบาล” การเรียนอนุบาลหรือเตรียมอนุบาลเป็นการเตรียมความพร้อม
ให้แก่เด็กเล็กก่อนเรียนชั้นประถมศึกษา เด็กจะได้รบการฝึกทักษะพื้นฐานต่างๆ โดยเฉพาะทักษะการใช้มือ ความ
ั
มีระเบียบวินัย การอยู่ร่วมกับผู้อื่น การพูดจาไพเราะ การไหว้ การกล่าวคาสวัสดี ขอโทษ และขอบคุณ ฝึก
รับประทานอาหารเอง รู้จักสุขอนามัยที่ดี ฝึกทักษะมือทางานศิลปะ เช่น ระบายสี วาดรูป ได้ออกกาลังกาย ร้องรา
ทาเพลง ไปจนถึงฝึกเขียนอักษร และพยัญชนะไทย และตัวเลข การเรียนชั้นอนุบาลนี้ใช้เวลา ๓ ปี ต่อจากนั้นเด็ก
จะเข้าเรียน “ประถมศึกษา” โดยใช้เวลาเรียน ๖ ปี เพื่อศึกษาหาความรู้หมวดวิชาต่างๆ ซึ่งเป็นหลักสูตร
มาตรฐานของกระทรวงศึกษาธิการ โดยมีวิชาสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต (สปช.) วิชาสร้างเสริมลักษณะนิสัย
(สสน.) การงานพื้นฐานอาชีพ (กพอ.) วิชาคณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ และภาษาไทย เด็กๆ จะได้ความรู้รอบตัว เปิด
โลกทัศน์ของตัวเองให้กว้างขึน กล้าแสดงความคิดเห็นและแสดงออก เห็นวี่แววความถนัดพิเศษในบางวิชาของเด็ก
้
เมื่อจบชั้นประถมศึกษาปีที่ ๖ แล้วเด็กๆ จะเข้าเรียนต่อในระดับ “มัธยมศึกษา” ต่อเนื่องอีก ๖ ปี โดย ๓
ปีแรกเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น เรียนวิชาภาษาไทย ภาษาอังกฤษ คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ สังคมศึกษา
พระพุทธศาสนา สุขศึกษา พลศึกษา และศิลปศึกษา แล้วเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายอีก ๓ ปีโดยใน ๓ ปีหลังนี้
เด็กจะเลือกเรียนสายใดสายหนึ่งใน ๓ สายตามความสนใจและความถนัดของตน คือ สายวิทย์ สายศิลป์-คานวณ
และสายศิลป์-ภาษา เด็กไทยจานวนมากอาจไม่สามารถหรือไม่มีโอกาสได้เรียนต่อจนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖
เพราะความยากจน พ่อแม่ไม่สนับสนุน ต้องช่วยเหลือทางบ้านทามาหากิน เลี้ยงน้อง บ้านไกล หรือมีอุปสรรคบาง
ประการ สรุปว่าเด็กแต่ละคนจะใช้เวลา ๑๒ ปีเรียนหนังสือให้จบการศึกษาภาคบังคับตามที่ภาครัฐกาหนด
อย่างไรก็ตาม เด็กและเยาวชนยังมีทางเลือกในระหว่างทีเ่ รียนถึงชันมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ถ้าหากต้องการเลือกศึกษาต่อ
้
สาย อาชีพ เพราะต้องการออกไปประกอบอาชีพสายพาณิชย์ หรือสายช่างกลด้วยมีความถนัดและรักในงานอาชีพ ก็

2. สามารถ เลือกเรียนต่อ “อาชีวศึกษา” ได้ โดยสายอาชีวศึกษาได้จัดเตรียมหลักสูตรเพื่อการศึกษาอีก ๓ ปีต่อจาก
มัธยมศึกษาปีที่ ๓ จะได้รบประกาศนียบัตรวิชาชีพ (ปวช.) และหากศึกษาในสายอาชีวศึกษาต่อเป็นเวลา ๖ ปี จะ
ั
ได้รับประกาศนียบัตร วิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) หรือเทียบเท่าอนุปริญญา
ส่วนเด็กที่ตั้งเป้าหมายศึกษาต่อในระดับ “อุดมศึกษา” หรือ “มหาวิทยาลัย” ซึ่งจะได้รบปริญญาตรีเมื่อ
ั
จบการศึกษาต้องจบมัธยมศึกษาปีที่ ๖ และผ่านการสอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยทั่วประเทศ โดยปัจจุบันการสอบเข้า
มหาวิทยาลัย มีการเก็บผลคะแนนเฉลี่ยสะสม ๓ ปีจากชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๔ - ๖ มารวมกับผลการสอบแข่งขันเข้า
มหาวิทยาลัยด้วย ดังนั้นช่วงที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อทีจะส่งผลถึงอนาคตของเด็กและเยาวชนคือการเรียนชั้น
่
มัธยมศึกษา ผู้ปกครองและครูจงมีหน้าทีให้คาแนะนาแก่เด็ก โดยพิจารณาความสามารถของเด็ก เพื่อให้เด็ก
ึ ่
ตัดสินใจเลือกทางเดินสู่อนาคตได้อย่างสมเหตุผลและถูกทิศทาง การศึกษาในระดับมหาวิทยาลัยมีทั้งมหาวิทยาลัย
ของรัฐ เอกชน และมหาวิทยาลัยเปิด ซึ่งระบบการศึกษาในมหาวิทยาลัยแบ่งเป็นคณะเพื่อให้ผู้เรียนได้เรียนรูใน ้
สิ่งที่ตนรักและฝันอยากจะเป็นในอนาคต เป้าหมายการเป็นบัณฑิตคือ การนาความรู้คู่คุณธรรมไปประกอบสัมมา
อาชีพ เช่น แพทย์ ทันตแพทย์ สัตวแพทย์ วิศวกรสถาปนิก นักวิทยาศาสตร์ นักสื่อสารมวลชน ครู/อาจารย์ นัก
เศรษฐศาสตร์ นักการเงินการธนาคาร นักธุรกิจ เป็นต้นเพื่อช่วยเหลือตัวเอง ชุมชน สังคม และประเทศชาติสืบไป
เนื่องจากความก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและโลกโลกาภิวัตน์ทาให้เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่าง
รวดเร็วและไม่สิ้นสุด ทาให้การสภาพการแข่งขันสูงด้านเศรษฐกิจการค้าทั้งในประเทศและนอกประเทศ ผู้คน
ขวนขวายเรียนรู้ มากขึ้น เป้าหมายการศึกษาของเด็กและเยาวชนรุนใหม่และที่มีกาลังความสามารถจึงมีความ
่
ต้องการศึกษาสูงขึนในระดับปริญญาโทและปริญญาเอก โดยมีทางเลือกที่จะเข้าศึกษาต่อกับมหาวิทยาลัยของรัฐ
้
หรือเอกชน ในประเทศและต่างประเทศที่มความเชี่ยวชาญและมีบริการด้านการศึกษาในสาขาวิชานั้นๆ
ี
นอกเหนือจากระบบการศึกษาทีกล่าวมาข้างต้นซึ่งเด็กและเยาวชนส่วนใหญ่ของประเทศอยู่ในระบบนี้
่
แต่ก็ยังมีเด็กและเยาวชนด้อยโอกาสอีกจานวนไม่น้อยที่แม้จะไม่ได้อยู่ในระบบนี้ แต่ภาครัฐ เอกชน และองค์กรพัฒนา
เอกชนก็ได้ร่วมมือดูแลให้เด็กเหล่านี้ได้รับการศึกษาอย่างทั่วถึง เช่น กลุ่มเด็กพิการ ตาบอด หูหนวก พิการทางสมอง พิการ
ซ้าซ้อน เด็กออทิสติก การศึกษาพิเศษเหล่านีนับรวมถึง ระบบการศึกษานอกโรงเรียน การศึกษาผู้ใหญ่ การศึกษาทางไกล
้
ผ่านดาวเทียม การจัดให้มห้องสมุดชุมชนเพื่อการเรียนรู้ด้วตนเอง รวมถึงการเรียนรู้ในชุมชนด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่นด้วย
ี
อ้างอิงจาก http://sinothai.youth.cn/jyzd/tg/200709/t20070921_593868.htm