Γιορτή της μητέρας-Φύλλα εργασιών για όλες τις τάξεις
Μυκηναϊκές ακροπόλεις της Αργολίδος
1. Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης
των μαθητών της Β’ Τάξης του 53ου Γενικού Λυκείου Αθηνών
για το σχολικό έτος 2014-15 με τίτλο:
«Η Φύση αγκαλιάζει τον Πολιτισμό»
ΘΕΜΑ: Οι Μυκηναϊκές Ακροπόλεις της Αργολίδος
Εργασία των παρακάτω μαθητών και μαθητριών της Β’ Τάξης:
Λούπας Σταύρος
Μαρίνου Αγγελική
Μπίτση Αθανασία
Ολντάσι Ελισάβετ
Παππά Όλγα
Σακάρη Βάσω
Αθήνα 2015
2. Η χρυσή προσωπίδα
του Αγαμέμνονα
που ανακαλύφθηκε
στις ανασκαφές του
Ταφικού Κύκλου Α’
των Μυκηνών.
Εισαγωγή
Η Εποχή του Χαλκού και κυρίως η Ύστερη Περίοδός της (1600-1100 π.Χ.) θεωρείται
από τους αρχαιολόγους ως η εποχή της μεγαλύτερης πολιτιστικής, πολιτικής και οικονομικής
ακμής του ελληνικού έθνους κατά την Προϊστορία. Την εποχή εκείνη, και για πρώτη φορά ως
τότε, ο ελληνικός κόσμος απέκτησε μια ομοιογένεια, μια ενότητα πρωτόφαντη και εντυπωσιακή
η οποία εκφράστηκε μέσα από σπουδαία πνευματικά και υλικά επιτεύγματα. Το αποτέλεσμα
αυτής της ακμής αποτυπώθηκε για πάντα στα καταπληκτικά έργα τέχνης και κάθε είδους
μνημεία που αποκαλύφθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου,
την Κύπρο, τη Μικρά Ασία, ακόμη και σε περιοχές πιο μακρινές, όπως την Ιταλία και τη Συρία.
8. Ο αρχαιολογικός χώρος της ακροπόλεως
Ο αρχαιολογικός χώρος των Μυκηνών περιλαμβάνει την τειχισμένη ακρόπολη στην κορυφή του
υψώματος, καθώς και διάσπαρτα ταφικά και οικιστικά συγκροτήματα έξω από αυτήν, κυρίως
στα δυτικά και νοτιοδυτικά. Τα περισσότερα από τα μνημεία, που είναι σήμερα ορατά, όπως τα
κυκλώπεια τείχη και οι μνημειακές πύλες, χρονολογούνται στην περίοδο της μεγάλης ακμής του
ανακτορικού κέντρου, από το 1350 έως το 1200 π.Χ..
Μια γενικότερη όψη
της μνημειακής
εισόδου στην
ακρόπολη των
Μυκηνών, με την
Πύλη των Λεόντων
στο βάθος και τα
κυκλώπεια τείχη σε
πρώτο πλάνο.
10. Προχωρώντας κατά μήκος του
δυτικού σκέλους του τείχους
ο επισκέπτης συναντά πρώτα
τον Ταφικό Κύκλο Α, που
περικλείει τους έξι μεγάλους
λακκοειδείς τάφους, στους
οποίους βρέθηκαν πολλά
χρυσά αντικείμενα και άλλα
πολύτιμα έργα τέχνης.
Ακολουθεί μία σειρά κτηρίων,
που πιθανότατα ήταν
κατοικίες αξιωματούχων. Το
θρησκευτικό κέντρο, που
αναπτύσσεται κατά μήκος του
νότιου σκέλους του τείχους,
περιλαμβάνει κτηριακά
συγκροτήματα λατρευτικού
χαρακτήρα. Το ανάκτορο,
σύμβολο της δύναμης των
Μυκηναίων βασιλέων,
δεσπόζει στο ψηλότερο
σημείο της ακρόπολης.
Σχεδιαστική αναπαράσταση της ακρόπολης των Μυκηνών. Ξεχωρίζουν
α) η Πύλη των Λεόντων στο κάτω μέρος,
β) ο Ταφικός Κύκλος Α’ πίσω και δεξιά της,
γ) το θρησκευτικό κέντρο πίσω από τον Ταφικό Κύκλο
Α’ και δίπλα στην μεγάλη αναβάθρα.
δ) το ανάκτορο (μέγαρον) στην κορυφή του λόφου.ε) η βόρεια πύλη.
11. Στο βορειοανατολικό άκρο του
τειχισμένου χώρου βρίσκεται η
είσοδος της υπόγειας κρήνης, που
κτίσθηκε κατά την τρίτη οικοδομική
φάση της οχύρωσης για να
εξασφαλισθεί η πρόσβαση προς το
νερό από την ακρόπολη σε περίπτωση
πολιορκίας. Σε μικρή απόσταση προς
τα δυτικά της εισόδου προς τη
δεξαμενή, βρίσκεται η δεύτερη πύλη
του τείχους, η λεγόμενη Βόρεια Πύλη,
που είναι ίδιας κατασκευής με την
Πύλη των Λεόντων, αλλά μικρότερη.
Η βόρεια Πύλη των Μυκηνών είναι πιο
απλή και χωρίς ανακουφιστικό τρίγωνο.
Παραμένει όμως και αυτή στη θέση της
32 αιώνες μετά.
12. Τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα που βρέθηκαν κοντά στα τείχη
έφεραν στο φως τρεις βαθμίδες οικοδόμησης, από τα μέσα του 14ου αιώνα π.Χ. έως τα τέλη του
13ου αιώνα π.Χ., οι οποίες έκαναν το σύστημα οχύρωσης όλο και πιο αποτελεσματικό. Σήμερα,
βλέπουμε τα επιβλητικά αμυντικά τείχη, τα οποία ακολουθούν τη φυσική διαμόρφωση του
εδάφους και σχηματίζουν ένα νοητό τρίγωνο. Είναι η τελική οικοδομική φάση των τειχών, η
οποία χρονολογείται στα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ.. Την ίδια εποχή οχυρώνονται και οι άλλες
μυκηναϊκές ακροπόλεις με τον ίδιο τρόπο.
Εκτός της οχυρωμένης ακρόπολης ήταν κτισμένοι 9 θολωτοί τάφοι για τους
μυκηναίους ηγεμόνες του 14ου
και 13ου
αι.
13. Η τελική οικοδομική φάση (1200 π.Χ.) αφορά μόνο την επέκταση στη ΒΑ γωνία της ακρόπολης.
Έγινε για να συμπεριλάβει την υπόγεια δεξαμενή και προσαρτήθηκε στην υπάρχουσα τειχογραμμή.
Με την ευκαιρία αυτού του σημαντικού βελτιωτικού έργου, που εξασφάλιζε νερό στην ακρόπολη
κυρίως όταν αυτή θα βρισκόταν σε περίοδο πολιορκίας, έγιναν οι δυο πυλίδες στη ΒΑ επέκταση. Η
μία διευκόλυνε την φύλαξη της κρήνης που τροφοδοτούσε την ακρόπολη και η άλλη είχε σαν
στόχο την εύκολη πρόσβαση σ' ένα παρατηρητήριο εκτός των τειχών. Την ίδια εποχή
διαπλατύνθηκε η μεγάλη αναβάθρα, η οποία πήρε την τελική της μορφή και οικοδομούνται οι
βόρειες αποθήκες στην εσωτερική βόρεια πλευρά του τείχους. Η περίμετρος του τείχους στη
σημερινή του μορφή είναι 900 μέτρα και οχυρώνει μια έκταση 30.000 τ.μ., με μέγιστο σωζόμενο
ύψος 8,25μ. περίπου και μέσο όρο πλάτους 5,50-6μ., που όμως σε κάποια σημεία φτάνει και τα 8μ.
Αεροφωτογραφία
της ακρόπολης
των Μυκηνών.
Τα ερείπια που
διακρίνουμε
σήμερα
αντιστοιχών στις
δυο τελευταίες
οικοδομικές
φάσεις, εκείνες
του 13ου
αι..
14. Η β΄ οικοδομική φάση χρονολογείται περίπου στα μέσα του 13ου αιώνα (1250 π.Χ). Σ' αυτή τη φάση
συμπεριλαμβάνεται μέσα στα τείχη ο Ταφικός Κύκλος Α' και κατασκευάζεται για πρώτη φορά η
μνημειακή είσοδος της Πύλης των Λεόντων. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της Β' φάσης είναι η Πύλη
των Λεόντων, η οποία δημιουργήθηκε από την αρχή και καμία σχέση δεν είχε με την προηγούμενη.
Κτίζεται επίσης για πρώτη φορά η Βόρεια Πύλη, ο ΝΑ προμαχώνας και διαμορφώνεται η μεγάλη
αναβάθρα προς το ανάκτορο. Η δύναμη και η ακμή του Μυκηναϊκού πολιτισμού αντικατοπτρίζεται
εδώ από τη μεγάλη επέκταση και από την εντυπωσιακή εμφάνιση των κατασκευών. Αυτό το στάδιο
διαφοροποιείται από το τρίτο και κατά πολύ από το πρώτο, όσο αφορά την μέθοδο κατασκευής. Όχι
μόνο χρησιμοποιούνται ευρέως κροκαλοπαγείς λίθοι αλλά η θεμελίωση των τειχών γίνεται πάνω σε
πλέσια (στρώμα λευκής αργίλου ανακατεμένη με μικρούς λίθους).
Ο Ταφικός Κύκλος Α’
χτίστηκε περί το 1600-
1500 για τους πρώτους
ηγεμόνες των Μυκηνών,
περιελήφθη όμως στην
τειχισμένη ακρόπολη
μόλις 300 χρόνια μετά.
Ίσως μάλιστα οι τότε
Μυκηναίοι να αγνοούσαν
τα πλούτη που περιείχαν
οι λακκοειδείς τάφοι. Στη
φωτογραφία διακρίνεται
πίσω από την Πύλη των
Λεόντων.
15. Η α΄ ανάπτυξη του περιβόλου περιελάμβανε τον τειχισμό της πιο υψηλής κορυφής του λόφου,
κάλυπτε περίπου τη μισή από τη σημερινή έκταση και χρονολογείται στα μέσα του 14ου αι. π.Χ.
(1350 π.Χ. περίπου). Τότε, η ακρόπολη τειχίζεται για πρώτη φορά. Ωστόσο παρατηρούνται σημάδια
και ίχνη κατοίκησης από τη Νεολιθική και Πρωτοελλαδική περίοδο (3000-2500 π.Χ.). Η πρόσβαση
στην ακρόπολη διευκολύνεται από μια απλή κατασκευαστικά, κύρια πύλη, που βρισκόταν λίγο
βορειότερα από το σημείο, όπου αργότερα δημιουργήθηκε η Πύλη των Λεόντων. Από αυτή τη φάση
σήμερα διατηρείται το Βόρειο τείχος, τμήμα του ΒΔ και του ΝΑ τείχους. Τα κυκλώπεια τείχη
υψώνονται περίτρανα στο πέρασμα του χρόνου και μας θυμίζουν την αίγλη και το μεγαλείο του
Μυκηναϊκού πολιτισμού που εξυμνεί με τις περιγραφές του ο Όμηρος στην «Ιλιάδα».
Γενική άποψη της ακρόπολης από δυτικά με τον Ταφικό Κύκλο Β’ (1650-1550), όπου
ετάφησαν οι πρώτες εξέχουσες προσωπικότητες του οικισμού, σε πρώτο πλάνο.
16. Τίρυνθα
Ιστορικό των ανασκαφών
Ο χαμηλός λόφος της Τίρυνθας, στο 8ο χιλιόμετρο του δρόμου Άργους-Ναυπλίου, κατοικήθηκε
αδιάλειπτα από τη Νεολιθική εποχή μέχρι την ύστερη αρχαιότητα.
Ο περιηγητής Παυσανίας που την επισκέφθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. τη βρήκε ερειπωμένη. Μετά
τους περιηγητές του 17ου και του 19ου αιώνα (Des Mouceaux, Dodwell, Leake) την Τίρυνθα
ανακαλύπτει το 1876 ο Ερρίκος Σλήμαν που με τις εκτεταμένες ανασκαφές του στα 1884/5 την
παραδίδει στην αρχαιολογική έρευνα.
17. Οι έρευνες του Γερμανικού Αρχαιολογικού
Ινστιτούτου και της Ελληνικής Αρχαιολογικής
Υπηρεσίας, από το 1876 μέχρι σήμερα, έφεραν στο
φως μια από τις σημαντικότερες μυκηναϊκές
ακροπόλεις και ιχνηλάτησαν τα στάδια του
πολιτισμού των προϊστορικών και ιστορικών
περιόδων της Αργολίδας. Μετά τους πρωτεργάτες
Heinrich Schliemann και Wilhelm Dφrpfeld (1884-
1885), το χώρο ερεύνησαν στο πρώτο μισό του
εικοστού αιώνα οι Georg Karo και Kurt Moeller. Στα
τέλη της δεκαετίας του 1950 ο Έφορος
Αρχαιοτήτων Αργολίδος Νικόλαος Βερδελής
ανέλαβε το έργο της αποκατάστασης της δυτικής
πλευράς της οχύρωσης που είχε καταρρεύσει και
σκεπαστεί από τα μπάζα των παλαιών ανασκαφών.
Μετά το 1967 οι ανασκαφές ανατίθενται και πάλι
στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, το οποίο
υπό τη Διεύθυνση των Ulf Jantzen, Jφrg Schδfer,
Klaus Kilian και Joseph Maran συνεχίζει τις έρευνες
συμπεριλαμβάνοντας την Κάτω Ακρόπολη και την
Κάτω Πόλη. Παράλληλα ανασκαφικές έρευνες
διενεργεί η τοπική Εφορεία Αρχαιοτήτων τόσο στον
επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο, όσο και στην
ευρύτερη περιοχή.
Ο γερμανός αρχαιολόγος Βίλχελμ Νταίρπφελντ ήταν μια από τις μεγάλες προσωπικότητες της
Προϊστορικής Αρχαιολογίας για την Ελλάδα.
18. Ως μυθικός ιδρυτής της Τίρυνθας παραδίδεται ο αργείος πρίγκηπας Προίτος, ο οποίος κατέφυγε
μετά τη διαμάχη με τον αδελφό του Ακρίσιο στη Λυκία. Κατά την επιστροφή του έφερε μαζί του
τους Κύκλωπες που έχτισαν για χάρη του τα μεγαλειώδη τείχη. Με την Τίρυνθα συνδέονται
εξάλλου και οι μυθικοί ήρωες Βελλερεφόντης και Περσέας αλλά και ο ημίθεος Ηρακλής.
Η ανατολική είσοδος της Τίρυνθας με τα κυκλώπεια τείχη της. έμοιαζε αρκετά με τη
δυτική των Μυκηνών, χωρίς όμως την παράσταση των Λεόντων.
19. Ο αρχαιολογικός χώρος της ακροπόλεως
Τα αρχαιότερα αρχιτεκτονικά λείψανα χρονολογούνται στην Πρώιμη εποχή του Χαλκού (3η χιλιετία
π.Χ.). Μεγάλα συγκροτήματα οικιών οργανώνονται γύρω από ένα τεράστιο κυκλικό οικοδόμημα
(διαμέτρου 27-28 μ.) στην κορυφή του νότιου εξάρματός του, την Άνω Ακρόπολη, δυνατόν να
ερμηνευθεί ως ένας χώρος που λειτουργούσε σαν διοικητικό κέντρο. Η μεγάλη ακμή ωστόσο της
Τίρυνθας συνδέεται με την Μυκηναϊκή εποχή (1600-1050 π.Χ.). Η οχύρωση και τα οικοδομικά
συγκροτήματα της Ακρόπολης, που χωρίζεται σε τρία τμήματα: την Ανω, τη Μέση και την Κάτω
Ακρόπολη, διαμορφώθηκαν στην διάρκεια των ανακτορικών χρόνων (14ος και 13ος αιώνας π.Χ.). Τα
«κυκλώπεια» τείχη κατασκευάστηκαν σε τρεις οικοδομικές φάσεις που χρονολογούνται στις αρχές και
τα τέλη του 14ου αιώνα και στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ. και αποτελούν μία σταδιακή επέκταση της
οχύρωσης από το νότιο και υψηλότερο προς το βόρειο και χαμηλότερο τμήμα του λόφου.
Αεροφωτογραφία της
ακρόπολης της
Τίρυνθας από
δυτικά. Διακρίνονται
η Άνω και η Μέση
Ακρόπολη στα δεξιά,
και η εκτεταμένη
Κάτω Ακρόπολη στα
αριστερά. Η κύρια
είσοδος βρισκόταν
στην ανατολική
πλευρά και δεν
φαίνεται εδώ.
26. Ο αρχαιολογικός χώρος της ακροπόλεως
Η εξέχουσα θέση της Μιδέας μεταξύ των Μυκηναϊκών κέντρων της
Αργολίδας έχει με έμφαση τονισθεί από τους ερευνητές του
Μυκηναϊκού πολιτισμού. Η Μιδέα θεωρείται ως η τρίτη σε σημασία
οχυρωμένη Μυκηναϊκή Ακρόπολη της Αργολίδας, μετά τις Μυκήνες και
την Τίρυνθα. Η κυκλώπεια οχύρωσή της, τα ευρήματα των πρόσφατων
ανασκαφών, η θέση της στη μυθολογία και η σύνδεσή της με το
πλούσιο Μυκηναϊκό νεκροταφείο στα γειτονικά Δενδρά, την
κατατάσσουν στα μεγάλα Μυκηναϊκά κέντρα της Ηπειρωτικής
Ελλάδας.
Η Ακρόπολη έχει κτισθεί στην κορυφή ενός κωνικού λόφου, που
βρίσκεται σε υψόμετρο 270μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και
170μ. από την γύρω περιοχή. Βρίσκεται στο μέσον περίπου της
απόστασης μεταξύ Μυκηνών και Τίρυνθας και δεσπόζει στις
ανατολικές παρυφές της Αργολικής πεδιάδας. Η στρατηγική της θέση
με την απεριόριστη θέα παρείχε τη δυνατότητα ελέγχου ολόκληρης της
πεδιάδας και του Αργολικού κόλπου. Σ' αυτό οφείλεται κυρίως η
εξέλιξη και η ακμή της Μιδέας κατά τη Μυκηναϊκή εποχή.
Μοναδική χάλκινη πανοπλία με οδοντόφρακτο κράνος που βρέθηκαν σε
θαλαμωτό τάφο στο χωριό Δενδρά, πάρα πολύ κοντά στην ακρόπολη της
Μιδέας. Χρονολογείται στον 15ο
αι. και είναι σαφώς παλαιότερη της
ακροπόλεως. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του πολεμικού πνεύματος
που διακατείχε του Μυκηναίους, όπως τούτο διαφαίνεται και στις
ακροπόλεις τους.
28. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων ανασκαφών ερευνήθηκαν χώροι κοντά στην Ανατολική Πύλη
και στα κατώτερα βορειοανατολικά άνδηρα της Ακρόπολης. Καθαρίστηκε από τις επιχώσεις η
είσοδος της Ανατολικής Πύλης, που έχει τη μορφή ενός απλού ανοίγματος στο τείχος. Στην πύλη
αυτή οδηγούσε, όπως και στην Τίρυνθα, κυκλώπεια αναβάθρα (ράμπα) κτισμένη με ογκολίθους.
Μία δεύτερη εσωτερική πύλη σχηματίζεται μεταξύ ενός κυκλώπειου τοίχου και της εσωτερικής
παρειάς της οχύρωσης. Αμέσως μετά την εσωτερική πύλη ερευνήθηκαν αρκετά δωμάτια, σε
επαφή με το τείχος. Όπως έδειξαν τα ευρήματα τα δωμάτια αυτά ήταν εργαστήρια και
αποθήκες.
Κυκλώπεια αναβάθρα στην ακρόπολη της Μιδέας
29. Στα κατώτερα βορειοανατολικά άνδηρα αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο ορθογώνιο οικοδόμημα με
ιδιαίτερη σημασία, σε μορφή μεγάρου. Είχε καταστραφεί μαζί με τα δωμάτια κοντά στην Ανατολική
Πύλη από σεισμό και πυρκαγιά στα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ., όπως συνέβη και στη γειτονική
Τίρυνθα. Ο σεισμός αυτός προξένησε εκτεταμένες καταστροφές στην οχύρωση και σε όλα τα
οικοδομήματα της Ακρόπολης. Κατάλοιπα σκελετών, που βρέθηκαν καταπλακωμένα από ογκολίθους
σε διάφορα σημεία του χώρου, ανήκουν σε θύματα του σεισμού αυτού. Το μέγαρο πάντως
επισκευάστηκε μετά την καταστροφή και επαναχρησιμοποιήθηκε κατά το 12ο αι. π.Χ. Η Δυτική Πύλη
της Ακρόπολης αποκαλύφθηκε ολόκληρη κατά τις πρόσφατες ανασκαφές. Ένας επιβλητικός
συμπαγής προμαχώνας προστάτευε την πύλη και το φυλάκιο. Οι τοίχοι του στομίου της πύλης
έφεραν διάκοσμο με ζωγραφιστό κονίαμα.
Η ακρόπολη της Μιδέας
δεσπόζει στον αργολικό
κάμπο
30. Στην περιοχή της Ακρόπολης εσωτερικά της Δυτικής Πύλης, οι ανασκαφές έφεραν στο φως
συγκρότημα 15 δωματίων κτισμένο σε επάλληλα άνδηρα, παράλληλα προς το τείχος. Αποτελείται
από δύο πτέρυγες εκατέρωθεν ενός κεντρικού διαδρόμου, από όπου διερχόταν κτιστός αγωγός.
Τα καλύτερα διατηρημένα δωμάτια, που φαίνεται ότι ήταν υπόγεια, βρίσκονται στην πτέρυγα που
κτίστηκε σε επαφή με το τείχος. Οι τοίχοι τους σώζονται σε αρκετό ύψος και ήταν καλυμμένοι με
ζωγραφιστά κονιάματα, όπως δείχνουν τα θραύσματα τοιχογραφιών που βρέθηκαν/
31. Σε άνδηρο της νοτιοδυτικής κλιτύος της
ακρόπολης αποκαλύφθηκαν και τμήματα τριών
άλλων κτηρίων, κτισμένων εκατέρωθεν ενός
δρόμου, τα οποία είχαν επίσης καταστραφεί
από το σεισμό και την ισχυρή πυρκαγιά του
τέλους του 13ου αι. π.Χ. Πολύ σημαντικό
εύρημα είναι ένα πήλινο πρισματικό σφράγισμα
με παράσταση λιονταριού που επιτίθεται σε
ταύρο και με επιγραφές της Γραμμικής Β
γραφής, στις οποίες περιλαμβάνεται και η λέξη
μέγαρον. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων
ανασκαφών, ιδίως η ανεύρεση αγγείων και
σφραγισμάτων με επιγραφές της Γραμμικής Β
γραφής, μαρτυρούν ότι η Μιδέα αποτελούσε,
παράλληλα με τις Μυκήνες και την Τίρυνθα, ένα
διοικητικό και οικονομικό κέντρο.
Τροχήλατο ειδώλιο από τη Μιδέα.
32. Επίλογος
Μέσα από την εξέταση των τριών σημαντικών προϊστορικών ακροπόλεων της
Αργολίδας διεφάνη καθαρά η αρχαιολογική και ιστορική αξία των κέντρων αυτών του
Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Η καρδιά του κόσμου των Αχαιών χτυπούσε σε αυτή την περιοχή και
δεν είναι τυχαίο πως μυθολογικά, αλλά και εν γένει στη συνείδηση των Ελλήνων της
Αρχαιότητας, το γεωγραφικό επίκεντρο της Εποχής των Ηρώων τοποθετείται εκεί και στις γύρω
περιοχές της Πελοποννήσου.
Για το σύγχρονο επισκέπτη, οι μυκηναϊκές ακροπόλεις της Αργολίδος αποτελούν συγχρόνως
τόπους ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και μεγάλης ιστορικής-αρχαιολογικής σημασίας, για την
Ελλάδα και την Ευρώπη ολόκληρη. Την ίδια στιγμή αποτελούν και χώρους στους οποίους κανείς
ταξιδεύει νοερά στο απώτερο παρελθόν, εφόσον αναλογιστεί ότι εκεί έχει τις ρίζες του ο
ελληνισμός όπως σταδιακά διαμορφώθηκε στο τέλος της Εποχής του Χαλκού για να πορευθεί με
τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια στην ανεπανάληπτη ακμή των Ιστορικών Χρόνων.
Χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι από τις Μυκήνες (16ος
αι.)
33. Βιβλιογραφία
Μυλωνάς Γεώργιος, Μυκηναι, εκδ. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 2005.
Σταματελοπούλου Δήμητρα, «Μυκηναϊκές Ακροπόλεις», περ. Corpus, τ.6 (Ιούνιος 1999), Αθήνα.
Δημακοπούλου Καίτη & Διβάρη - Βαλάκου Νικολέττα, Η μυκηναϊκή Ακρόπολη της Μιδέας, εκδ.
ΤΑΠ, Αθήνα, 2010.
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (συλλογικό έργο), τ. Α, εκδ. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1972.
Καρποδίνη-Δημητριάδη Έφη, Πελοπόννησος, εκδ. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1991
Παπαχατζή Νικολάου, Παυσανίου Ελλάδος Περιήγησις (Κορινθιακά-Λακωνικά), εκδ. Εκδοτική
Αθηνών, Αθήνα, 2002.
Treuil R. et al., Οι Πολιτισμοί του Αιγαίου, μτφρ. Όλγα Πολυχρονοπούλου και Άννα Φιλίππα-
Touchais, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα, 1996.
Vermeule E., Ελλάς, Εποχή του Χαλκού, μτφρ. Θεόδωρος Ξένος, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα, 1983.
Διαδίκτυο
Ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού (http://odysseus.culture.gr)
Ιστοσελίδα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (www.ime.gr)