1. Oito días despois, estaban outra vez os seus discípulos reunidos
e Tomé con eles.
Presentouse Xesús no medio deles estando as portas pechadas
e díxolles: «A paz convosco»
2. Logo díxolle a Tomé:
«Trae aquí o teu dedo
e mira as miñas mans; trae a túa
man
e métea no meu costado
e non sexas incrédulo senón
home de fe».
3. Tomé contestuoulle:
«Meu Señor e meu Deus».
Díxolle Xesús:
«Tes fe porque me viches?
Ditosos os que creron sen veren».
(Xn 20, 26-29)
4. Cando eramos nenos, os incrédulos estaban:
• Nos libros de historia.
• Ou en cemiterios estraños.
• Os que aínda vivían estaban en países afastados.
e, se quedaba algún cerca de nós,
trataba de ocultar a súa increnza e ata chegaba a practicar os
ritos dos crentes.
5. Agora os incrédulos están por todas partes.
Son moitos máis e falan máis alto.
Gañaron publicidade.
Tanto que moitos crentes tratan
de imitalos, ocultando as súas crenzas.
6. Dicía Martín Descalzo:
«Desde sempre, os incrédulos créronse:
• máis listos
• máis profundos
• máis serios que os crentes.
• Xulgaron va a súa alegría,
ilusa a súa esperanza…»
e como nos gusta parecer un pouco listos,
sentimos a tentación de copiar o talante dos incrédulos.
7. O apóstolo Tomé é «case» o centro do evanxeo de hoxe.
Parece que se negaba a crer
que Xesús tivese resucitado.
Pero, de incrédulo, nada!
O que o amolaba era que os seus compañeiros
creran con tanta facilidade no resucitado
cando non tiñan aceptado a súa morte.
8. Só el invitara os demais a subir a Xerusalén
e morrer con Xesús se fose preciso.
El era o único «serio» do grupo.
Os demais, uns ilusos.
Ou uns oportunistas, que é peor.
9. Ao amosarse a Tomé, Xesús pronuncia a última das
benaventuranzas evanxélicas:
«Ditosos os que crean sen ter visto»
10. Aí están todos os que chegaron á fe,
apoiados na palabra dos que viron a Xesús
e Nel descubriron a gloria de Deus.
Aí están os que sufriron a tentación de abandonar
o camiño do Señor, por non ter visto a súa
presenza na historia de cada día.
Aí están os crentes que mantiveron a súa
fidelidade, a pesar da dor e da tristeza, do
cansazo interior e das burlas exteriores.
11. Xesús de Nazaré, non permitas que nos apartemos de ti e,
no medio das dificultades que nos acosan,
acepta a nosa voz que te confesa dicindo:
«Meu Señor e meu Deus». Amén, Aleluia.
12. José Román Flecha Andrés
PALABRA DEL SEÑOR, Salamanca 2007
Presentación: Antonia Castro Panero
Música: Aleluia...Canto Gregoriano...Monxes de Silos