Իմ առաջին գիրքը
Քոչարյան Հարություն

Կար-չկար մի ծակ կատու կար: Էս ծակ կատուն ապրում էր
մի ծակ տանը: Մի անգամ աշնանը այս կատվի ծակ տան
մեջ անձրև եկավ և նա գնաց Կատվաշենի
քաղաքապետարան բողոքելու: Բայց քաղաքապետարանը
չնորոգեց կատվի տունը և ասաց.
- Դու ես ծակել տունը, դու էլ նորոգիր: Չխաղայիր գնդակով,
որպեսզի գնդակը չդիպչեր առաստաղին և չծակեր քո տունը:
Կատուն տխուր վերադարձավ իր ծակ տունը և քանի-որ
արդեն գիշեր էր՝ պառկեց քնելու: Բայց քաղաքապետարանը
խղճաց կատվին և նորոգեց նրա ծակ տունը:Առավոտյան
կատուն արթնացավ և տեսավ, որ իր տունը ծակ չէ ու
հասկացավ, որ քաղաքապետարանի աշխատակիցներն են
նորոգել և որ աշխարհում դեռ կան բարի մարդիկ, որ օգնում
են կարիքավորներին:

Գդալը հյուր էր գնացել թավայի տուն: Թավան էլ
փնթփնթում էր` իր հեռախոսն էր կորցրել: Նրանք շատ
փնտրեցին, բայց չգտան:
-Երևի ինչ-որ մեկը գողացել է քո հեռախոսը. –ասաց գդալը:
-Ինչպես կարող էին գողանալ, եթե հեռախոսս գրպանիս մեջ
էր.- ասաց թավան:
-Արի մտածենք, թե ի՞նչ կարող է եղած լինել.- ասաց գդալը:
-Մի րոպե, ինչ-որ ծխի հոտ չե՞ս զգում.-ասաց թավան:
-Թավա՜ ներքև նայիր, կրակը վառում է քո հեռախոսը:
Նրանք հանգցրին կրակը, բայց չկարողացան փրկել
հեռախոսը, որովհետև այն արդեն մոխրակույտի էր
վերածվել:

Համակարգիչը զանգեց համակարգչին.
–Մկնիկս կորել է, կարող է տեսել ես…
Համակարգիչը պատասխանեց.
-Ոչ չեմ տեսել, բայց ես երկու մկնիկ ունեմ, կարող եմ մեկը քեզ տալ, երբ
քոնը գտնես՝ կվերադարձնես:
Առաջին համակարգիչը զանգեց մկանը, որպեսզի իմանա իր
համակարգչային մկնիկի տեղը:
-Սիրելի մկնիկ կարո՞ղ է իմանաս, թե որտեղ է իմ համակարգչային
մկնիկը,- հարցրեց համակարգիչը:
Իսկ մկնիկը պատասխանեց:
-Այո, նա իմ տանն է: Մենք միասին ֆուտբոլ էինք խաղում:Կանչե՞մ գա:
-Այո կանչիր,-ասաց համակարգիչը:
Մկնիկը գնաց համակարգչի մոտ և խոսք տվեց, որ էլ չի կրկնվի, իսկ
համակարգիչը ներեց նրան:

Մի չաչանակ մութ կար: Այնքան չաչանակեց, որ երկնքից պոկվեց ու ընկավ
պապիս գրպանը:Պապիս գրպանը սևացավ և նա որոշեց լվանալ իր
գրպանը:Բայց դա չոգնեց:Ես մի քանի բան առաջարկեցի, բայց նա
չհամաձայնվեց:Հետո պապիկս ասաց, որ մութը վախենում է լույսից և
հասկացավ, թե ինչ պիտի անի:Նա լամպը դրեց իր գրպանի մեջ և մութը
կորավ, իսկ պապիկս շատ ուրախացավ: