petos.pptx

AS LIDEIRAS DE ROQUE
Mon
Daporta
COUSIÑAS FEITAS NA CASA
petos

cando veu a espertalo
un porfiado peta-peta que non daba rematado.

Acabou por erguerse e ir ver quen armaba aquel balbordo,
e descubriu ao autor a dar peteiradas nun toro.

Preguntoulle o porqué de aquel peta-peta teimudo.
E respondeulle o paxaro –Así é como vai o meu mundo.
Así fago o meu niño, así consigo o que como,
e doulle a saber aos meus como estou e onde me atopo.

Foise Roque co aprendido, mais non lle chegou abondo.

E xa sabedes como é. Meteuse a coñecer a fondo.

Buscou, leu, procurou, remexeu, preguntou, viaxou
E con todo o recollido aquí tendes o que armou,

peto
pájaro carpintero
okil
picot
picapau
woodpecker
pic
spechte
picchio
peto verdeal

Mulleripicus pulverulentus (peto escuro).
É o peto máis grande dos actuais.
Mide entre 48 e 58 cm e pode pesar máis de 500 g.
Picumnus
minutissimus
(petiño das Güianas).
É un dos petos máis
pequenos.
Mide uns 8 cm e
pesa arredor de 7 g.
Os petos son da família dos pícidos (Picidae)
que está formada por máis de 200 especies.
Son coñecidos tamén como picapaus, picos,
paxaros carpinteiros...
Hainos en todo mundo a non ser en Australia,
en Madagascar e nas zonas polares.
Os que viven nas zonas cálidas adoitan ser
sedentarios e os demais migran a áreas de
clima suave no inverno.

Teñen pés con catro
dedos, dous postos cara
adiante e dous cara
atrás (zigodáctilos). Esta
distribución dos dedos
axúdalles a manter unha
posición mais segura
nos toros das árbores.

Teñen peteiros fortes, longos
e afiados, e linguas longas,
finas, agudas e coa punta
dentada para extraer o
alimento dos furados.
A lingua dos petos é tan longa que precisa
dun estoxo, que se estende por detrás e
por enriba da cabeza, para protexela
Detalle da punta da
lingua dun peto

Aliméntanse de insectos (adultos e,
maiormente, larvas) que capturan debaixo da
tona e da casca das árbores, furando na
madeira ou escaravellando na terra (formigas e
escaravellos), arañas, e algúns froitos.

Hai unhas poucas especies con maneiras de alimentarse diferentes como os
petos chuchasavias que se alimentan, maiormente, do fluído das árbores e o
peto landreiro que se alimenta de landras que almacena en toros de árbores

Entre os machos e as femias
hai pequenas diferencias de
tamaño e de cor. As femias
adoitan ser máis pequenas e
ter as cores máis apagadas.
Parella de petos verdeais. O macho é o da dereita da imaxe e a femia a
da esquerda.
Aínda que algunhas especies
presentan un claro dimorfismo.
Parella de petos chuchasavias de
Williamson (femia á esquerda e
macho á dereita)

Para faceren o niño, case todos os petos escollen un
toro co diámetro suficiente para acollelo e escavan
nel un furado primeiro horizontal que logo afunden,
os grandes máis de 50 cm, e amplían para poderen
acomodarse dentro.
Poden tardar ata un mes en completalo.

As crias, que nacen despois de 12 a 15 días de
incubación, están pouco desenvolvidas.
Acondicionan o fondo do niño
con anacos soltos da madeira
da escavación.
As niñadas máis habituais son
de entre 2 e 5 ovos.

e son alimentadas polos pais ata que voan,
entre 3 e 4 semanas máis tarde.

Algúns, os máis
grandes, poden
vivir ata 20 anos,
aínda que a
media non pasa
dos 4-6 anos.

Os xéneros
e os seus representantes

Xénero Jynx (petos formigueiros).
con 2 especies propias de Eurasia e de África,
Son animais pequenos, solitarios, coa plumaxe de cores grises e pardas.
Aliméntanse de larvas de insectos, maiormente formigas, arañas e
escaravellos.
Aniñan en furados, xa feitos, das árbores
Jynx torquilla (peto formigueiro).
Das zonas temperadas de Europa e Asia.
Mide uns 16 cm.
Cría unha vez ao ano unha niñada de 7 a
10 ovos.
Migra ao sur, ás zonas tropicais de Asia e
África, no inverno.
Recoñécense 7 subespecies:
J. t. torquilla, J. t. sarudnyi, J. t. tschusii, J. t.
mauretanica, J. t. chinensis, J. t. himalayana, J. t.
japónica.
Atópase en Galiza no verán, nas zonas
máis secas do sueste.
Jynx ruficollis (peto formigueiro
africano). Atópase en África, ao sur
do Sáhara. É sedentario
Recoñécense 7 subespecies:
J. r. ruficollis, J. r. rougeoti, J. r. pectoralis, J. r.
diloloensis, J. r. striaticula, J. r. pulchricollis, J. r.
aequatorialis

Xénero Picumnus (petos ananos, petiños,
carpinteiriños, telegrafistas, pica-paus-ananos ou
picapauzinhos). 27 especies de paxaros da Amazonia e da
Mata Atlántica, pequenos -de entre 7 e 10 cm-, co peteiro
pequeno, os pés grandes e o rabo curto.
Picumnus lafresnayi (petiño de Lafresnaie).
Vive nas selvas de Colombia, Ecuador, Perú
e Brasil, ao pé dos Andes.
Subespecies:
P. l. lafresnayi , P. l. punctifrons, P. l. pusillus , P. l.
taczanowskii
Picumnus pumilus (petiño do Orinoco).
Vive nas selvas tropicais e subtropicais de
terras baixas da cunca do Orinoco en
Brasil, Colombia e Venezuela
Mide uns 9 cm.
Picumnus aurifrons
(petiño do Amazonas), da
cunca do Amazonas.
Mide uns 8 cm.

Picumnus innominatus (petiño apincarado).
É a única especie do xénero que vive fóra do
continente americano.
Subespecies:
P. i. innominatus, do Himalaia.
P. i. chinensis, do sur da China.
P. i. malayorum, do sur e do sueste de Asia.
Picumnus squamulatus
(petiño escamento).
Atópase en Colombia e
Venezuela.
Subespecies:
P. s. apurensis, P. s. lovejoyi , P.
s. obsoletus, P. s. roehli, P. s.
squamulatus.
Picumnus sclateri
(petiño ecuatoriano)
Atópase nos bosques
secos subtropicais ou
tropicais do Ecuador
e do Perú.

Picumnus exilis (picapauzinho de pintas
amarelas, petiño verdoso). Atópase nas
selvas subtropicais ou tropicais húmidas, de
baixa altitude, e florestas antigas altamente
degradadas do Brasil, Colombia, Guaiana
Francesa, Guiana, Surinam e Venezuela.
Subespecies:
P. e. alegriae, P. e. buffoni, P. e. clarus, P. e. exilis, P. e.
pernambucensis, P. e. salvini, P. e. undulatus
Picumnus nigropunctatus
(petiño punteado).É
endémico das zonas
inundadas e matos
arborados de preto da auga,
das terras baixas costeiras
do delta do Orinoco en
Venezuela
Picumnus steindachneri
(petiño apincarado,
carpinterito perlado, ou
telegrafista de peito
pintado). Atópase en
bosques claros e zonas
agrícolas do Perú.
Mide de 8 a 10 cm.

Picumnus spilogaster
(petiño de ventre branco).
Atópase nos bosques
subtropicais ou tropicais do
Brasil, Guaiana Francesa,
Güiana, Surinam e Venezuela.
Subespecies:
P. s. orinocensis, P. s. pallidus, P. s.
spilogaster.
Picumnus minutissimus
(petiño das Guaianas). Atópase
em bosques subtropicais ou
tropicais húmidos de terra
baixa, en mangleiros e en
bosques antigos moi
degradados da Guaiana
Francesa, Güiana e Surinam.
Picumnus pygmaeus (picapauzinho pintado
ou petiño pintado). É endémico dos
bosques secos subtropicais e tropicais do
nordeste do Brasil.
Subespecies:
P. p. distinctus, P. p. pygmaeus.

Picumnus cirratus (petiño faixeado ou petiño
variable). Atópase en Bolivia, Brasil, Paraguai,
Arxentina con poboacións menores en Güiana, e
na Guaiana Francesa.
Mide de 9 a 10 cm.
Subespecies:
P. c. confuses, do sueste de Güiana, norte do Brasil e da Guaiana
Francesa;
P. c. macconnelli, (petiño do Marajó), do leste do Amazonas no
noroeste do Brasil;
P. c. thamnophiloides, do sueste de Bolivia e do nordeste da
Arxentina;
P. c. tucumanus, do noroeste da Arxentina;
P. c. pilcomayensis, do sueste de, Paraguai e o nordeste da
Arxentina;
P. c. cirratus, do sueste do Brasil, o sur do Mato Grosso e o leste
do Paraguai.
Picumnus dorbignyanus
(petiño boliviano ou petiño
ocelado). Atópase en
bosques de media montaña
de Bolivia, Arxentina e Perú.
Mide entre 9 e 10 cm.
Subespecies
P. d. dorbignyanus, P. d. jelskii
Picumnus temminckii
(petiño de pescozo castaño).
Atópase en bosques tropicais
de terras baixas do sueste do
Brasil, o leste do Paraguai e o
nordeste da Arxentina.

Picumnus varzeae
(petiño ou picapauzinho das Várzeas).
Atópase no Brasil ao longo do Amazonas.
Picumnus fulvescens
(petiño de cor canela
ou picapauzinho
canela). Endémico do
Brasil, onde so se atopa
entre o sueste de
Pernambuco e Alagoas
Picumnus fuscus
(petiño fusco ou
picapauzinho fusco)
Atópase en bosques
tropicais de Rondonia,
Brasil, e áreas próximas
de Bolivia

Picumnus albosquamatus
(petiño escamento ou de
escamas brancas). Atópase en
áreas tropicais de Bolivia, o sur
do Brasil e o norte do Paraguai.
Picumnus rufiventris (petiño vermello ou
picapauzinho vermelho). Pódese atopar en
Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador e Perú.
Subespecies:
P. r. rufiventris, do leste de Colombia até o leste do
Ecuador, o nordeste do Perú e o oeste da Amazonia
brasileira;
P. r. grandis, do leste do Perú, e zonas próximas da
Amazonia brasileira;
P. r. brunneifrons, do norte de Bolívia.
Picumnus limae (petiño de Ceará).
É endémico do nordeste do Brasil.

Picumnus castelnau (petiño craro ou
picapauzinho creme). Atópase no
Amazonas-Ucaiali e no leste do Perú, onde
ocupa bosques húmidos, tropicais e
subtropicais, das terras baixas.
Picumnus nebulosus
(petiño uruguaio ou
picapauzinho carijó).
Atópase nos bosques de
araucaria e nos bosques de
galería do sur do Brasil, no
Uruguai, no nordeste de
Arxentina e no leste de
Paraguai.
Mide de 10 a 11 cm.
Picumnus subtilis
(petiño de raias finas, petiño
de Cuzco ou picapauzinho
de barras finas). Vive nos
bosques húmidos, tropicais
e subtropicais, das terras
baixas do Perú e nas zonas
achegadas do Brasil.

Picumnus olivaceus
(petiño olivaceo). Atópase en
bosques tropicais e
subtropicais, secos e húmidos,
das terras baixas de Colombia,
Costa Rica, Ecuador, Guatemala,
Honduras, Nicaragua, Panamá,
Perú, e Venezuela
Mide de 8 a 10 cm.
Subespecies
P. o. dimotus, P. o. eisenmanni, P. o.
flavotinctus, P. o. harterti, P. o. malleolus,
P. o. olivaceus, P. o. tachirensis
Picumnus granadensis
(petiño colombiano)
É endémico de Colombia
Mide uns 9 cm.
Subespecies
P. g. antioquensis, P. g.
granadensis
Picumnus cinnamomeus
(petiño castaño). So se atopa nos
bosques tropicais e subtropicais
secos, mangleiros e matos de
Colombia e Venezuela.

Xénero Sasia.
con 3 especies que viven en
África e Asia.
Son pequenos e co rabo moi
curto.
Sasia africana, de África tropical.
Mide uns 8 cm.
Sasia abnormis, de Malasia e
Indonesia. Mide de 8 a 10 cm.
Sasia ochracea (petiño de cellas
brancas), do Sueste de Asia.
Mide uns 10 cm.
Recoñécense 3 subespecies

Xénero Nesoctites
cunha soa especie.
Nesoctites micromegas (petiño da serra, carpinteiriño
da serra, carpinteiro bolo e carpinterito antillano).
So se atopa nas illas Española e Gonâve, no Caribe,
onde ocupa diversos hábitats.
Mide entre 14 e 16 cm e pesa uns 30 g.
Aliméntase de insectos, maiormente formigas e
escaravellos, e froitos.
Cría entre marzo e xullo. Cava o niño nunha árbore e
pon de 2 a 4 ovos.

Xénero Melanerpes
22 especies de petos de tamaño mediano, de América do
Norte, América Central e América do Sur.
Melanerpes
candidus
(peto branco).
Vive en pasteiros con
palmeiras de
Surinam, Brasil,
Bolivia, Perú,
Paraguai, Uruguai e
Arxentina.
Mide uns 28 cm.
Melanerpes striatus (peto da illa Española).
É endémico dos bosques tropicais da illa Española, tanto
da República Dominicana como de Haití

Melanerpes lewis
(peto de Lewis).
Atópase desde o
noroeste de México
ata o suroeste do
Canadá.
Melanerpes
herminieri
(peto da Guadalupe).
É sedentario e
endémico do
arquipélago de
Guadalupe nas
Antillas Menores.
Melanerpes portoricensis
(peto portorriqueño). É endémico de Porto
Rico e Vieques.

Melanerpes erythrocephalus
(peto de cabeza vermella). Vive no sur do
Canadá e no leste e centro dos Estados Unidos.
Subespecies:
M. e. caurinus e M. e. erythrocephalus
Melanerpes formicivorus (peto landreiro).
Atópase en carballeiras desde o Canadá ata
Colombia.

Melanerpes
pucherani
(peto de cara negra).
Atópase desde
México ata o Perú.
Melanerpes chrysauchen
(peto enmascarado ou
peto de caluga dourada).
Vive en Costa Rica,
Panamá e Colombia.
Melanerpes cruentatus
(picapau de barriga vermella). Atópase en
Colombia, Venezuela, Guaiana Francesa,
Brasil, Ecuador, Bolivia e o Perú.
Subespecies:
M. c. cruentatus e M. c. rubrifrons

Melanerpes flavifrons
(peto de fronte amarela ou pica pau
de testa amarela). Atópase na Mata
Atlántica e outras áreas arboradas do
Brasil, Paraguai e o norte da
Arxentina.
Mide uns 19 cm.
Melanerpes cactorum
(peto dos cardóns). Atópase en
bosques e matos secos desde o
Perú ao Uruguai incluíndo o
Paraguai e o norte da Arxentina
Mide 16 cm.
Melanerpes radiolatus
(peto xamaicano). É endémico dos
bosques húmidos de terras baixas e
zonas degradadas de Xamaica.

Melanerpes
chrysogenys
(peto de cara
amarela). É
endémico de
México
Subespecies
M. c. chrysogenys e M. c.
flavinuchus
Melanerpes
hypopolius
(peto de peito
gris). É
endémico do
suroeste de
México.
Melanerpes pygmaeus (peto iucateco).
É endémico da península de Iucatán e algunas
illas próximas, onde ocupan bosques de folla
caediza e matos costeiros. Subespecies:
M. p. pygmaeus, da illa Cozumel.
M. p. rubricomus, da península de Iucatán
M. p. tysoni, da illa Guanaja (ao norte de Honduras).

Melanerpes rubricapillus
(peto de testa rubia). Atópase en
selvas, bosques abertos e cultivos
de Costa Rica, Colombia,
Venezuela, Güiana e Tobago.
Melanerpes uropygialis
(peto do deserto ou
peto de Gila). Atópase
nas terras secas do
suroeste dos Estados
Unidos e de México.
Subespecies:
M. u. Brewsteri, M. u.
Cardonensis, M. u. Fuscescens,
M. u. uropygialis.
Melanerpes carolinus (peto de Carolina).
Atópase desde o sur do Canadá, polo leste
dos Estados Unidos, ata a Florida.
Mide de 22 a 26 cm.
Subespecies:
M. c. carolinus, M. c. harpaceus, M. c. zebra, M. c.
perplexus

Melanerpes superciliaris (peto de cellas negras).
Atópase en bosques, arboredos e matos costeiros,
ata en parques e xardíns, de Cuba, Bahamas, Illas
Turcas e Caicos e Gran Caimán.
Mide uns 28 cm.
Subespecies:
M. s. blakei,
M. s. caymanensis, de Gran Caimán
M. s. florentinoi, de Cayo Largo (Cuba)
M. s. murceus, da illa de la Juventud (Cuba)
M. s. nyeanus.
M. s. sanfelipensis, de Cayo Real (en Cayos de San Felipe, Cuba)
M. s. superciliaris, da illa de la Juventud (Cuba)
Melanerpes aurifrons
(peto chejé). Atópase
desde os Estados Unidos
ata o norte de Nicaragua.
Subespecies:
M. a. aurifrons, M. a. canescens,
M. a. dubius, M. a.
grateloupensis, M. a. hughlandi,
M. a. insulanus, M. a. leei, M. a.
pauper, M. a. polygrammus, M.
a. santacruzi , M. a. turneffensis.
Melanerpes hoffmannii
(peto de Hoffmann ou
peto de caluga
amarela). É endémico
de América Central,
desde o sur de
Honduras a Costa Rica.

Xénero Sphyrapicus (petos chuchasavias)
Viven en América do Norte. Aliméntanse, maiormente,
de savia das árbores.
Sphyrapicus nuchalis (peto chuchasavia de caluga
vermella). Atópase nas Montañas Rochosas e áreas da
gran chaira de Norteamérica.
Sphyrapicus varius (peto chuchasavia do norte).
Atópase nos bosques de folla caediza, ou mixtos, do
Canadá, o leste de Alaska e o noroeste dos Estados
Unidos. Inverna no centro sur dos Estados Unidos, en
América Central e en illas do Caribe.

Sphyrapicus thyroideus (peto chuchasavia escuro ou
chuchasavia de Williamson); do oeste de América do
Norte, desde o norte de Mexico ao norte da
Columbia Británica.
Mide arredor de 23 cm.
Presenta un marcado dimorfismo sexual.
Aliméntase principalmente de savia de coníferas,
aínda que na época de cría consume máis insectos.
Subespecies: S. t. nataliae, S. t. thyroideus
Sphyrapicus ruber (peto chuchasavia de peito rubio);
do sueste de Alaska e o sur da Columbia Británica, as
serras da costa do Pacífico do oeste de Washington,
Oregón e o norte de California. Migra ao sur no inverno
Subespecies
S. r. ruber, do norte, con faixas amarelas no lombo e ventre amarelo.
S. r. daggetti, do sur, con faixas brancas no lombo e ventre branco.

Xénero Xiphidiopicus
unha soa especie
Xiphidiopicus percussus (peto cubano, carpintero tajá,
carpintero verde, guasusa, jorre jorre ou ruan). Especie
endémica de Cuba, so común nos bosques.
Come insectos, larvas, ras pequenas, e algúns froitos.
Cría entre xaneiro e agosto. Escava o niño en toros de
árbores vivos ou mortos, a máis de 2 metros do chan, e
pon 3 ou 4 ovos
Subespecies:
X. p. percussus, da Illa de Cuba e moitos dos caios.
X. p. insulaepinorum, da Illa da Juventud
X. p. monticola, de Cupeial, Baracoa, en Guantánamo.
X. p. gloriae, de Cayo Cantiles
X. p. cocoensis, de Cayo Guillermo

Campethera punctuligera (peto punteado).
Atópase entre o Sahara e o Ecuador (Benín,
Burkina Faso, Camerún, República Centro
Africana , Chad, República Democrática do
Congo, Gambia; Ghana, Guinea, Guinea-
Bissau, Costa de Marfil, Mali, Mauritania,
Nixer, Nixeria, Senegal, Serra Leona, Sudán
do Sur, Sudán e Togo).
Mide uns 22 cm.
Campethera bennettii
(peto de Bennett). Atópase no
sur de África (Angola, Botswana,
Burundi, República Democrática
do Congo, Malawi,
Mozambique, Namibia, Ruanda,
Sudáfrica, Suazilandia, Tanzania,
Zambia, e Zimbabue).
Mide uns 24 cm.
Subespecies:
C. b. bennettii e C. b. capricorni.
Xénero Campethera
12 especies de petos, de pequenos a medianos, que se atopan
en África ao sur do Sáhara
Campethera notata
(peto de Knysna). É
endémico de Sudáfrica

Campethera
scriptoricauda
(peto de
Tanzania).
Atópase en
Mozambique,
Malaui, e
Tanzania.
Campethera
mombassica
(peto de
Mombasa); de
Kenia, Somalia,
e Tanzania
Campethera abingoni (peto de rabo dourado),
de África ao sur do Sahara.
Subespecies:
C. a. chrysura, do Senegal e Gambia ao oeste de Uganda.
C. a. kavirondensis, a subespecie tropical.
C. a. suahelica, do Kilimanxaro, e a área norte de Suazilandia,
C. a. anderssoni, do suroeste de Angola ao noroeste de Sudáfrica.
C. a. constricta, do sur de Mozambique a Natal.

Campethera cailliautii (peto de
Cailliaud) de Angola, Burundi, Camerún,
República Centro Africana , República do
Congo, República Democrática do
Congo, Guinea Ecuatorial , Etiopía,
Gabón, Ghana, Kenia, Malaui,
Mozambique, Nixeria, Rwanda, Somalia,
Sudán, Tanzania, Togo, Uganda, Zambia,
e Zimbabue
Campethera maculosa
(peto de Guinea). Vive nas
selvas de Costa de Marfil,
Ghana, Guinea, Guinea-
Bissau, Liberia, Mali,
Mauritania, Senegal, Serra
Leona e Togo.
Campethera nubica
(peto de Nubia). Atópase desde
Chad, polo oeste, a Somalia, polo
leste, e Tanzania, polo sur.
Subespecies:
C. n. nubica, do Sudán e Etiopía ata o
nordeste da República Democrática do
Congo, o sudoeste de Tanzania e Kenia
C. n. pallida, do sur de Somalia e da costa
de Kenia

Campethera tullbergi
(peto de Tullberg). Vive
nas selvas do Camerún,
Nixeria, Guinea
Ecuatorial, leste da
República Democrática
do Congo, Ruanda,
Burundi, Kenia, Uganda
e o oeste de Tanzania.
Subespecies
C. t. tullbergi, C. t. taeniolaema
e C. t. hausburgi
Campethera nivosa (peto nevado). Vive nos
bosques de África Central e Occidental (Angola,
Camerún, República Centroafricana, Costa de
Marfil, Gabón, Gambia, Ghana, Guinea-Bissau,
Guinea-Conakri, Guinea Ecuatorial, Kenia, Liberia,
Mali, Mauritania, Nixeria, República do Congo,
República Democrática do Congo, Ruanda,
Senegal, Serra Leona, Sudán, Tanzania, Togo e
Uganda).
Campethera caroli
(peto de orellas
castañas). Atópase
na área ecuatorial e
tropical de África.

Xénero Geocolaptes
Acolle unha soa especie.
Geocolaptes olivaceus (peto terrestre).
Vive en zonas secas escarpadas e abas
rochosas de áreas relativamente frías e
montañosas de Sudáfrica, Lesoto e
Suazilandia.
Pode medir entre 22 e 30 cm.
Aliméntase de formigas e das súas larvas,
pupas e ovos.
Cría en tobos escavados en noiros e
adoita poñer 3 ovos.

Xénero Dendropicos
Viven en bosques e outras zonas arboradas
de África ao sur do Sahara
Dendropicos obsoletus (peto de lombo pardo).
Vive en África maiormente entre o Sahara e o
Ecuador.
Subespecies:
D. o. obsoletus, de Senegal e Gambia o sur do Sudán e o oeste
de Uganda polo sur, ata o sur do Camerún e o nordeste da
República Democrática do Congo.
D. o. heuglini, do leste do Sudán ao norte de Etiopía.
D. o. ingens, do sur de Etiopía a Uganda e o centro de Kenia.
D. o. crateri, do norte de Tanzania
Dendropicos elachus
(peto do Sahel). Vive no Sahel, no
Camerún, Chad, Mali, suroeste de
Mauritania, Níxer, Nixeria, Senegal e
o oeste do Sudán.
Dendropicos goertae
(peto gris occidental). Vive
en bosques e sabanas de
África ao sur do Sahara.
Mide uns 20 cm.

Dendropicos
poecilolaemus
(peto de pescozo
pintado). Atópase no
Camerún, Chad, Kenia,
Nixeria, República
Centroafricana,
República Democrática
do Congo, Ruanda,
Sudán do Sur e Uganda.
Dendropicos
abyssinicus
(peto abisinio).
Vive nos bosques de
montaña de Etiopía e
Eritrea
Mide uns 16 cm.
Dendropicos fuscescens (peto cardeal). Atópase en
bosques, matos e sabanas de case todos os países
africanos ao sur del Sahel: Angola, Benín, Botsuana,
Burkina Faso, Burundi, Camerún, República
Centroafricana, Congo, Costa do Marfil, Dxibuti,
Eritrea, Etiopía, Gabón, Gambia, Ghana, Guinea,
Guinea Bissau, Kenia, Lesoto, Malaui, Mali,
Mauritania, Mozambique, Namibia, Nixeria, Ruanda,
Senegal, Serra Leona, Somalia, Sudáfrica, Sudán,
Suacilandia, Tanzania, Togo, Uganda, Zambia e
Zimbabue.

Dendropicos lugubris (peto lúgubre).
Vive nas selvas tropicais de África
Occidental, desde Serra Leona ata Nixeria.
Dendropicos gabonensis (peto do
Gabón). Atópase en Angola, Camerún,
República Centroafricana, República do
Congo, República Democrática do Congo,
Costa de Marfil, Guinea Ecuatorial,
Gabón, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau,
Liberia, Nixeria, Sierra Leona, Togo e
Uganda.
Dendropicos stierlingi
(peto de Stierling). Vive
na sabana arborada do
noroeste de
Mozambique, o sur de
Tanzania e zonas
fronteiras de Malaui.

Dendropicos namaquus (peto barbudo).
Vive nos bosques secos de folla plana,
nos bosques de ribeira e nas sabanas
arboradas de Angola, Botsuana, Chad,
Etiopía, Kenia, Malaui, Mozambique,
Namibia, República Centroafricana,
República Democrática do Congo,
Ruanda, Somalia, Sudáfrica, Sudán,
Sudán do Sur, Suacilandia, Tanzania,
Uganda, Zambia e Zimbabue.
Dendropicos pyrrhogaster
(peto de ventre vermello).
Vive nas selvas de Benín,
Camerún, Costa de Marfil,
Ghana, Guinea, Liberia,
Mali, Nixeria, Serra Leona e
Togo, en África Occidental.
Dendropicos xantholophus
(peto coroado). Vive nas selvas do
norte de Angola, Camerún, sur da
República Centroafricana, República do
Congo, República Democrática do
Congo, Gabón, Kenia occidental, sueste
de Nixeria, suroeste de Sudán do Sur,
Uganda e o noroeste de Tanzania.
Mide uns 25 cm.

Dendropicos ant Mesopicos elliotii
(peto de Elliot). Vive nos bosques de
galería de África Central -Angola,
Camerún, Guinea Ecuatorial, Gabón,
Nixeria, República Centroafricana,
República do Congo, República
Democrática do Congo, Ruanda e
Uganda.
Subespecies:
M. e. elliotii, M. e. gabela, M. e. johnstoni e M.
e. kupeensis.
Dendropicos spodocephalus
(peto gris oriental). Vive en bosques de
Etiopía, Kenia, Sudán, Sudán do Sur e
Tanzania
Mide uns 20 cm.
Dendropicos
griseocephalus
(peto olivaceo).
Está amplampente
distribuído en África, ao sur
do Ecuador
Subespecies:
D. g. ruwenzori, D. g. kilimensis, D.
g. griseocephalus

Xénero Yungipicus
7 especies do sur e do leste de Asia.
Antes formaban parte do xénero
Dendrocopos
Yungipicus canicapillus
(peto de crista gris). Vive nos
bosques do leste de Asia e do
Himalaia (Bangladés, Bután,
Brunéi, Camboia, China, India,
Indonesia, Corea do Norte, Corea
do Sur, Laos, Malasia, Birmania,
Nepal, Pakistán, Taiwán,
Tailandia, Vietnam e o suroeste
de Rusia).
Yungipicus moluccensis
(peto da Sonda ). Vive en
selvas tropicais de terras
baixase nos mangleiros
do sueste asiático.
(Sumatra, Borneo, Java,
moitas das illas menores
próximas, e as costas do
sur da península malaia,
Yungipicus kizuki (peto kizuki ou peto anano
xaponés). Atópase no nordeste de China,
Corea, Xapón e o sueste de Rusia.
Mide de 13 a 15 cm.
Subespecies:
Y. k. amamii, Y. k. kizuki, Y. k. kotataki, Y. k. matsudairai,
Y. k. nigrescens, Y. k. nippon, Y. k. orii, Y. k. permutatus, Y.
k. seebohmi, Y. k. Shikokuensis.

Yungipicus nanus
(peto de crista castaña). Vive en
Pakistán, India e Sri Lanka.
Yungipicus ramsayi
(peto das illas Sulu ). É endémico
do sur de Filipinas. So se atopa
nos bosques e mangleiros
tropicais do arquipélago de Joló.
Está ameazado por la perda do
hábitat.
Yungipicus temminckii
(peto de Célebes ) So se atopa
nas selvas tropicais de Sulawesi
e Buton, e nalgunhas illas
menores dos arredores.
Yungipicus maculatus
(peto filipino ). É endémico dos
bosques tropicais de grande parte
do arquipélago das Filipinas, a non
ser Palawan e Jolón.

Leuconotopicus villosus (peto peludo). Vive nos bosques de folla caediza
de Bahamas, Canadá, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras,
Mexico, Nicaragua, Panamá, Saint Pierre e Miquelón, e nos Estados Unidos.
Subespecies:
L. v. septentrionalis, desde o sur de Alaska ata Ontario e Novo México. L. v. picoideus, da illa da
Reina Carlota (da Columbia Británica, Canada). L. v. harrisi, entre o sueste de Alaska ao norte de
California. L. v. terraenovae, de Terranova. L. v. villosus, do sueste de Canadá e o centro e
nordeste dos Estados Unidos. L. v. orius, do sur da Columbia Británica o sueste de California e o
suroeste de Utah. L. v. monticola, desde a Columbia Británica ao norte de Novo Mexico. L. v.
leucothorectis, do sueste de California ata o oeste de Texas. L. v. audubonii, do sueste dos
Estados Unidos. L. v. hyloscopus, do oeste e do sur de California e do norte da Baixa California.
L. v. icastus, do sueste de Arizona e o suroeste de Novo Mexico ata o oeste de Mexico. L. v.
intermedius, do leste de Mexico. L. v. jardinii, do sur e do leste do centro de Mexico. L. v.
sanctorum, do sueste de Mexico ao noroeste de Nicaragua. L. v. extimus, de Costa Rica e o oeste
de Panama. L. v. piger, das illas Bahamas do norte. L. v. maynardi, das illas Bahamas do sur.
Leuconotopicus borealis (peto de Florida ou
carpinteiro de crista vermella). Vive en bosques
de piñeiros da metade leste dos Estados Unidos.
Xénero Leuconotopicus
anteriormente no xénero Picoides.

.
Leuconotopicus stricklandi (peto de Strickland).
É endémico de México. Vive en bosques de piñeiros e
plantacións mixtas de piñeiro e carballo, dunha faixa do
leste ao oeste do centro de México.
Mide de 18 a 20 cm.
Leuconotopicus albolarvatus (peto de cabeza branca).
Vive nos bosques de piñeiros das montañas do oeste
de América do Norte. Entre a Columbia Británica ata o
sur de California.
Mide uns 20 cm.
Subespecies:
P. a. albolarvatus, de case toda a área de distribución.
P. a. gravirostris, que so se atopa nos cumes da serra de San Gabriel e
na zona de San Diego. Ten o peteiro e o rabo máis longos
-especialmente os machos-.

Leuconotopicus arizonae (peto de Arizona ).
É nativo do sur de Arizona, Novo México e a
Serra Madre Occidental, no oeste de México.
Mide entre 18 e 20 cm
Subespecies
L. a. arizonae, L. a. fraterculus
Leuconotopicus fumigatus
(peto café ou peto afumado) .
Vive nos bosques tropicais de
América desde o sur de México
ata Arxentina.
subespecies:
L. f. oleagineus, do leste e do suroeste de
México.
L. f. sanguinolentus, do sur de Mexico ata o
oeste de Panamá.
L. f. reichenbachi, do norte de Venezuela
L. f. fumigatus, do norte de Colombia e o
noroeste de Venezuela ata o noroeste da
Arxentina
L. f. obscuratus, de entre noroeste do
Ecuador e o noroeste do Perú

Xénero Leiopicus
Unha soa especie
Leiopicus mahrattensis antes Dendrocopos
mahrattensis (peto de coroa amarela). Vive no
subcontinente indio e no sudeste de Asia.
Subespecies:
L. m. pallescens, do leste do Paquistán e do noroeste da India.
L. m. mahrattensis, da India, o suroeste da China, Camboia,
Myanmar e Sri Lanka.

Xénero Dendrocoptes
Dendrocoptes medius antes Leiopicus
medius e Dendrocopos medius (peto
mediano). A súa área de distribución
coincide coa dos bosques temperados de
folla caediza de Europa e Asia Menor.
Aliméntase de insectos e larvas, mais tamén
toma savia das árbores e sementes.
Cava o niño nun toro ou nunha pola e pon
de 4 a 7 ovos que choca entre 11 e 14 días.
As crías deixan o niño ás 3 semanas de
nacer.
Subespecies :
D. m. medius, de Europa ata o oeste de Rusia
D. m. caucasicus, do norte de Turquía e a depresión do
Cáucaso.
D. m. anatoliae, do oeste e do sur de Turquía.
D. m. sanctijohannis, dos montes Zagros (sudoeste do
Irán)
Atópase en Galiza, mais é moi escaso

Dendrocoptes
dorae
(peto árabe).
É endémico dos
bosques dos
montes Sarauat
do suroeste de
Arabia Saudita e
do Iemen.
Mide uns 18 cm.
Dendrocoptes auriceps (peto de fronte parda).
Vive nos bosques ao sur do Himalaia e o Indú Kush, do
leste de Afganistán, norte de Pakistán, a India e Nepal.
Subespecies:
D. a. auriceps, D. a. incognitus

Xénero Dryobates
Dryobates pubescens (peto peludo). Vive en Canadá e nos
Estados Unidos.
Mide entre 14 e 18 cm,
Subespecies:
D. p. glacialis, do sueste de Alaska
D. p. medianus, do centro de Alaska ata o leste do Canadá e o centro leste dos
Estados Unidos.
D. p. fumidus, do suroeste do Canadá e o noroeste dos Estados Unidos.
D. p. gairdnerii, do oeste de Oregón ao noroeste de California.
D. p. turati, do oeste dos Estados Unidos (do centro de Washington ao centro de
California).
D. p. leucurus, das Montañas Rochosas (do sueste de Alaska ao suroeste dos
Estados Unidos.
D. p. pubescens, do sueste dos Estados Unidos.
Dryobates minor (peto pequeno). Vive en
bosques, preferentemente preto de ríos, de
Eurasia e o norte de África.
É o máis pequeno dos petos europeos. Mide de 14
a 15 cm.
Vese acidentalmente en Galiza.

Dryobates scalaris
(peto mexicano). Atópase en
América Central e América do
Norte: Belice, El Salvador,
Estados Unidos, Guatemala,
Honduras, México e
Nicaragua.
Mide de 16 a 19 cm.
Subespecies:
D. s. cactophilus, D. s. eremicus, D. s.
graysoni, D. s. leucoptilurus, D. s.
lucasanus, D. s. parvus, D. s. scalaris, D.
s. sinaloensis, D. s. soulei
Dryobates cathpharius
(peto de papo rubio). Vive nos
bosques dos montes que
rodean a meseta do Tibet e no
norte do sueste de Asia (Bután,
Nepal, o nordeste da India,
China, Birmania, o norte de
Laos, Tailandia e Vietnam.
Dryobates pernyii
(peto de Perny ou peto de
papo rubio oriental). Vive
nas selvas húmidas e nos
bosques das montañas do
centro e do sur da China,
do norte e do leste de
Myanmar e o noroeste do
Vietnam.
Dryobates
nuttallii
(peto de
Nutall). So se
atopa nos
bosques de
California e
México.
Mide de 16 a
18 cm.

Xénero Dendrocopos
Especies de Eurasia, das Illas Británicas
ás Illas Filipinas, e do norte de África
Dendrocopos macei
(peto de Macé). Atópase
nos bosques tropicais e
subtropicais do sueste
asiático, en Bangladés,
Bután, Nepal, a India,
Birmania e Indonesia.
Dendrocopos major
(peto real). É o peto máis
común en Europa. Atópase
nos bosques de case toda
Europa a non ser en Irlanda,
Islandia, as partes mais frías
de Escandinavia, no norte de
Rusia, o sur da Ucraína e en
Grecia; na faixa central -entre
a tundra e os desertos- e no
leste de Asia, en áreas de
Oriente Medio e no norte de
África.
Mide uns 23 cm.
En Galiza é sedentário e case
común
Dendrocopos
hyperythrus
(peto de ventre
vermello).
Atópase no
centro, no leste e
no sur da China e
no suroeste de
Rusia.
Mide de 19 a 23
cm.

Dendrocopos analis
(peto de peito pintado).
Atópase en Indonesia, Laos,
Birmania, Tailandia e
Vietnam.
Subespecies:
D. a. longipennis, do centro de
Birmania a través de Tailandia ata o
sur do Vietnam;
D. a. andamanensis, das illas
Andamán;
D. a. analis, de Sumatra, Java e Bali.
Dendrocopos atratus (peto estriado).
Atópase nos bosques húmidos tropicais e
subtropicais do sueste asiático. En Bhután,
China, a India, Laos, Myanmar, Tailandia e
Vietnam. Subespecies:
D. a. atratus e D. a. vietnamensis.
Dendrocopos darjellensis
(peto de Darjeeling). Atópase
nos bosques húmidos tropicais
de montaña do leste do
Himalaia e das montañas
próximas do sueste asiático: na
India, Bután, Nepal, Birmania,
China e Vietnam.

Dendrocopos himalayensis
(peto do Himalaia). Atópase
nos bosques fríos e
temperados do Himalaia e
das montañas dos arredores,
en Afganistán, India, Nepal e
no Pakistán.
Dendrocopos assimilis (peto do Sind).
Atópase nos bosques do sueste do
Paquistán e as zonas próximas do oeste
da India, aínda que tamén chega ao leste
do Irán.
Dendrocopos syriacus
(peto sirio). Vive en
bosques abertos e zonas de
cultivo con arbores e mato
do leste de Europa e o
norte de Oriente medio,
desde Austria, Croacia e
Polonia ata Irán e Israel.

Dendrocopos leucopterus (peto de ás
brancas). Vive nos bosques Afganistán, o
noroeste da China, o norte de Irán,
Kazaxistán, Kirguistán, Tayikistan,
Turkmenistán, Uzbekistán.
Dendrocopos leucotos
(peto de lombo branco). Vive en
bosques maduros de montaña de
Eurasia.
Subespecies:
D. l. leucotos, do norte de Eurasia, desde o
norte e o centro de Europa ata o noroeste
de Asia (Corea e a illa Sakhalin)
D. l. uralensis, desde o oeste dos montes
Urais ata o lago Baikal
D. l. lilfordi, desde os Pirineos a Asia Menor
o Cáucaso e a Transcaucasia.
D. l. tangi, de Sichuan, oeste da China.
D. l. subcirris, da illa de Hokkaido, ao norte
do Xapón.
D. l. stejnegeri, do norte da illa de Honshū,
Xapón.
D. l. namiyei, do sur de Honshū, Kiushu e
Shikoku, Xapón.
D. l. takahashii, da illa Ulleungdo, do leste
de Corea
D. l. quelpartensis, da illa Jeju, do sur de
Corea
D. l. owstoni, das illas de Amami e Ōshima,
do norte das illas Riukiu, Xapón
D. l. fohkiensis, das montañas de Fuxián,
sueste da China
D. l. insularis, de Taiwan

Xénero Picoides
Tres especies da área do cinto dos bosques de
coníferas (temperadas-frías) do hemisferio norte
Picoides dorsalis (peto tridáctilo americano). Vive nos bosques
de coníferas do oeste de Canadá, Alaska e o medio oeste dos
Estados Unidos.
Mide uns 21 cm.
Subespecies:
P. d. bacatus, do Canadá e áreas do leste dos Estados Unidos.
P. d. dorsalis, das montañas Rochosas ao sur ata Arizona e Novo México
P. d. fasciatus, do noroeste de Norteamérica, Alaska e o Iukón, ata Oregón
Picoides articus (peto ártico). Vive nos bosques de
América do Norte (Canadá, Alaska e áreas do
nordeste e do noroeste dos Estados Unidos).

Picoides tridactylus (peto tridáctilo euroasiático) Vive nos
bosques de coníferas do norte de Eurasia, desde Noruega
a Corea. Tamén hai poboacións nos Alpes e nos Cárpatos.
Mide de 21 a 24 cm.
É o único peto con tres dedos nas patas
Normalmente é sedentario, pero as aves do norte adoitan
migrar cara ao sur e as que viven en zonas elevadas pasan
o inverno en zonas máis baixas.
Subespecies:
P. t. tridactylus, do norte de Europa ao sur dos Urales ata o sueste de
Siberia e o nordeste da China.
P. t. alpinus, do centro e do sueste de Europa ata Rumanía e oeste da
Ucraína.
P. t. crissoleucus, do norte dos Urais ao leste de Siberia.
P. t. albidior, do leste de Siberia e a península de Kamchatka.
P. t. tianschanicus, do leste do Kazaxastán e o oeste da China.
P. t. kurodai, do nordeste da China e o norte de Corea.
P. t. inouyei, da illa de Hokaido (Xapón).
P. t. funebris, do centro da China.

Xénero Veniliornis
Especies pequenas, de entre 14 e 19 cm, nativas de
América Central e de América do Sur, desde o
suroeste de Costa Rica ao sur da Arxentina e Chile.
Veniliornis callonotus
(peto escarlata ). Vive en
bosques secos, bosques
húmidos e matos do oeste dos
Andes de Colombia, Ecuador e
Perú.
Subspecies:
V. c. callonotus e V. c. major
Veniliornis dignus (peto de ventre amarelo).
Vive nos bosques de montaña de Colombia,
Ecuador, Perú e Venezuela.
Subspecies
V. d. baezae, V. d. dignus e V. d. valdizani.
Veniliornis nigriceps
(peto de ventre raiado). Vive nos
bosques de montaña de Bolivia,
Colombia, Ecuador e Perú
Subespecies:
V. n. nigriceps, as femias teñen a coroa negra.
V. n. equifasciatus, as femias teñen a coroa gris e
listas verdosas por debaixo.
V. n. pectoralis, as femias teñen a coroa gris.

Veniliornis frontalis (peto das iungas). Habita
en selvas e bosques húmidos de montaña do
centro-oeste e do sur de Bolivia e do noroeste
da Arxentina. Mide arredor de 14 cm.
Veniliornis spilogaster
(peto manchado ou
picapau verde carijó).
Habita en selvas e
bosques húmidos do
nordeste da Arxentina,
leste e sur do Brasil,
sudeste do Paraguai e
todo o Uruguai.
Mide uns 17 cm.
Veniliornis maculifrons
(picapau de testa pintada).
É endémico das florestas
tropicais do Brasil

Veniliornis lignarius
(peto patagónico). Vive
en bosques e matos de
preto dos Andes, desde
Bolivia ata o sur da
Arxentina e de Chile.
Mide de 18 a 19 cm.
Veniliornis mixtus (picapau chorâo). Atópase en
matos, bosques, e selvas de galería, desde Bolivia e
o centro do Brasil ata o norte da Patagonia.
Mide uns 15 cm.
Subespecies:
V. m. mixtus, do norte da Arxentina, do sur do Brasil e do oeste do
Uruguai.
V. m. berlepschi, do centro da Arxentina,
V. m. malleator, do norte da Arxentina, Paraguai e o sueste de
Bolivia.
V. m. cancellatus, do leste de Bolivia até o leste do Brasil, o
nordeste do Paraguai e o oeste do Uruguai.
Veniliornis sanguineus
(peto vermello ou
sanguento). So se
atopa nas selvas
húmidas tropicais e os
mangleiros da faixa
costeira da Güiana,
Surinam e a Guaiana
francesa.
Mide de 12 a 13 cm.

Veniliornis affinis (peto vermello ou picapau
avermellado). Atópase nas selvas tropicais de
Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Perú e Venezuela.
Mide 19 cm.
Subespecies:
V. a. affinis, do leste do Brasil.
V. a. hilaris, do leste de Ecuador, leste do Perú e oeste do Brasil, o
norte de Bolivia.
V. a. orenocensis, do sueste de Colombia, o sur de Venezuela e o
norte do Brasil.
V. a. ruficeps, do centro e do nordeste do Brasil ata o Mato Grosso.
Veniliornis passerinus
(picapau pequeno). Atópase nas
beiras e nos claros das selvas,
nos bosques secundarios e nas
ribeiras das terras baixas
da Arxentina, Bolivia, Brasil,
Colombia, Ecuador, a Guaiana
francesa, Güiana, Paraguai,
Perú, Surinam e Venezuela.
Subespecies:
V. p. agilis, do leste de Ecuador, o oeste
do Brasil e o norte de Bolivia.
V. p. diversus, do norte do Brasil.
V. p. fidelis, do oeste de Venezuela e o
leste de Colombia.
V. p. insignis, do centro-oeste do Brasil.
V. p. modestus, do nordeste de
Venezuela.
V. p. olivinus, do sur de Bolivia, o sur do
Brasil, Paraguai e nordeste e noroeste da
Arxentina.
V. p. passerinus, das Guaianas e do
nordeste de Brasil.
V. p. taenionotus, do leste do Brasil.
V. p. tapajozensis, do centro do Brasil.

Veniliornis kirkii (picapau de sobre vermello).
Vive nos bosques húmidos tropicais, bosques de
galería, mangleiros, arboredos de parques e
xardíns do Brasil, Colombia, Costa Rica, Ecuador,
Güiana, Panamá, Perú, Trinidad e Tobago e
Venezuela.
Mide 15 a 16 cm.
Subespecies:
V. k. kirkii, de Trinidad e Tobago e do norte de Venezuela.
V. k. cecilii, de Colombia, Ecuador, Perú e o leste de Panamá.
V. k. continentalis, de Venezuela.
V. k. monticula, dos tepuis de Venezuela e o Brasil
V. k. neglectus, de Costa Rica e Panamá
Veniliornis chocoensis
(peto do Chocó). Vive nas
selvas húmidas costeiras
de Colombia e Ecuador.
Mide de 15 a 16 cm.
Veniliornis cassini
(peto cebra ou picapau de colar
dourado). Vive nas árbores das
marxes das selvas húmidas
tropicais e nos bosques
secundarios do nordeste do
Brasil, sueste de Colombia, a
Guaiana francesa, Güiana,
Surinam e o leste e o sueste de
Venezuela.
Mide uns 16 cm

Xénero Piculus
Especies nativas dos trópicos de América,
desde Honduras ata o norte da Arxentina.
Piculus simplex
(peto de ás vermellas ).
Vive nos bosques
húmidos das terras
baixas de Costa Rica,
Honduras, Nicaragua e
Panamá.
Piculus callopterus (peto panameño ou peto
de cara raiada). So se atopa no bosque
húmido de pouca altura de Panamá. Mide uns
18 cm.
Piculus litae
(peto de Lita).
Atópase no
oeste de
Colombia e o
noroeste de
Ecuador.

Piculus leucolaemus (peto de gorxa
branca). Vive nos bosques tropicais e
subtropicais das terras baixas desde o
sur de Colombia e o leste de Ecuador
cara ao oeste e ao centro oeste da
Amazonia, no Brasil, e polo sur ata o
sueste do Perú e o norte de Bolivia.
Piculus chrysochloros
(picapau dourado escuro ou
peto verdeamarelo). Vive nos
bosques húmidos, matos e
sabanas da Arxentina, Bolivia,
Brasil, Colombia, Ecuador,
Guaiana francesa, Güiana,
Paraguai, Perú, Surinam,
Panamá e Venezuela.
Mide 21 a 23 cm.
Subespecies:
P. c. aurosus, do leste de Panamá.
P. c. capistratus, do sueste de Colombia
e do noroeste do Brasil ata Surinam.
P. c. chrysochloros, do centro e do sur
do Brasil, leste de Bolivia, oeste de
Paraguai ata o norte da Arxentina.
P. c. guianensis, da Guaiana Francesa.
P. c. hypochryseus, do oeste do Brasil ao
norte de Bolivia.
P. c. laemostictus, do noroeste do
Brasil.
P. c. paraensis, do nordeste do Brasil.
P. c. polyzonus, do sueste do Brasil
(Espírito Santo, Río de Janeiro).
P. c. xanthochlorus, do norte de
Colombia e do noroeste de Venezuela

Piculus flavigula (picapau bufador ou peto de gorxa amarela).
Vive nas selvas tropicais das terras baixas, nos bosques secos e
matos de Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guaiana francesa,
Güiana, Perú, Surinam e Venezuela.
Mide uns 20 cm.
Subespecies:
P. f. flavigula, do leste de Colombia o sur de Venezuela, as Guaianas e o norte do
Brasil.
P. f. magnus, do nordeste do Equador e sueste de Colombia, norte de Bolivia e
oeste do Brasil.
P. f. erythropis, do leste e sueste do Brasil.
Piculus aurulentus (picapau dourado ou peto de
cella amarela). Vive nas selvas húmidas de montaña,
tropicais ou subtropicais, e outras zonas boscosas
húmidas do leste do Paraguai, o sueste e o sur do
Brasil e no nordeste da Arxentina.
Mide uns 21 cm.

Xénero Colaptes
Especies nativas de América que se atopan desde
Alaska e o Canadá ata o sur da Arxentina e Chile.
Colaptes atricollis
(peto peruano). É
endémico de gran
parte das áreas
costeiras do Perú.
Colaptes punctigula (peto punteado ou picapau
de peito puntilhado). Vive nos bosques húmidos
e mangleiros subtropicais e tropicais de Bolivia,
Brasil, Colombia, Ecuador, Guaiana Francesa,
Perú, Surinam, Venezuela e o leste de Panamá.
Colaptes
melanochloros
(peto real). Vive
en bosques
naturais e
parques urbanos
do centro e do
centro-sur de
América del Sur.

Colaptes auratus
(peto de escapulario ou
carpinteiro escapulario ).
Atópase en América do Norte,
América Central, Cuba e as illas
Caimán.
Mide uns 33 cm.
Subespecies:
C. a. auratus, do sueste dos Estados
Unidos.
C. a. cafer, do oeste de América do Norte.
C. a. chrysocaulosus, de Cuba.
C. a. collaris, da costa oeste de América
do Norte, desde a Columbia Británica ao
noroeste de México.
C. a. gundlachi, das illas Caimán e Gran
Caimán.
C. a. luteus sin. C. a borealis), do centro
de Alaska, Canadá ata o sur do Labrador,
Terranova e o noreste dos Estados
Unidos.
C. a. mexicanoides, das terras altas do sur
de México e América Central.
C. a. mexicanus, do centro e do sur de
México, de Durango a San Luis Potosí e
Oaxaca.
C. a. nanus, do oeste de Texas ata o
nordeste de México.
Colaptes chrysoides
(peto de California). Vive
nos desertos do suroeste
dos Estados Unidos e do
noroeste de México
(Sonora, Yuma, o leste do
deserto de Colorado e da
península de California).
Mide unos 29 cm.
Adoita facer o niño en
furados que cava nos
grandes cactus.
Colaptes fernandinae
(peto de terra).
É endémico de Cuba. Só
se atopa nunhas poucas
zonas, nas beiras de
bosques abertos con
palmas, en sabanas e
pantanos.
Ten hábitos terrestres.
Mide uns 34 cm.

Colaptes pitius
(peto pitío ou pitío). Vive en
espazos abertos e con mato das
abas dos montes de Chile e a
Arxentina.
Mide 32-34 cm.
Cava o niño en noiros e cavorcos.
Colaptes rupícola
(peto andino). Atópase en
pasteiros e matos dos
Andes, entre 2.000 e 5.000
m, desde o sur do Ecuador
ao norte de Chile e o
noroeste da Arxentina.
Ten costumes terrestres.
Colaptes campestris (peto campestre).
Atópase nas sabanas tropicais e
subtropicais de Surinam, do nordeste e
do centro do Brasil, do centro e do leste
de Bolivia, de grande parte do Paraguai
e do nordeste da Arxentina.
Mide uns 32 cm.

Colaptes rubiginosus (peto oliva, picapau
olivàceo ou peto de cara branca). Vive nos
bosques tropicais desde México ata Bolivia e
o noroeste da Arxentina.
Subespecies:
C. r. rubiginosus, C. r. alleni, C. r. buenavistae, C. r.
chrysogaster, C. r. coloratus, C. r. deltanus, C. r. guianae, C.
r. gularis, C. r. meridensis, C. r. nigriceps, C. r. paraquensis,
C. r. rubripileus, C. r. tobagensis, C. r. trinitatis, C. r.
tucumanus, C. r. viridissimus.
É posible que máis dunha subespecie sexa, na
realidade, unha especie diferente.
Colaptes rivolii (peto de lombo encarnado) Vive no
bosque húmido e no bosque nuboso, en altitudes
entre os 1.000 e os 3.500 m, en Bolivia, Colombia,
Ecuador, Perú e Venezuela.
Subespecies:
C. r. rivolii, do noroeste de Venezuela e nordeste de Colombia.
C. r. meridae, do oeste Venezuela.
C. r. quindiuna, do norte da Cordillera Central dos Andes de
Colombia.
C. r. brevirostris, do suroeste de Colombia ata o centro do Perú.
C. r. atriceps, do suroeste do Perú ata o centro de Bolivia
Colaptes auricularis
(peto de cabeza gris).
É endémico dos
bosques de montaña
de México.

Xénero Celeus
Agrupa a especies nativas do trópico
americano, desde o sur de México ata o
nordeste da Arxentina.
Viven en ambientes de sabana con palmeras e
bosques de bambú.
Celeus undatus (picapau
barrado ou peto ondeado).
Vive nas selvas húmidas
tropicais de Güiana, Surinam
a Guaiana francesa, e as
zonas fronteiras do leste de
Venezuela e a cunca do
Amazonas ata a illa de
Marajó.
Mide entre 20 y 23 cm
Celeus loricatus (peto de cor canela). Vive nos
bosques húmidos e nos claros de terras baixas de
Colombia, Costa Rica, Ecuador, Nicaragua e Panamá.
Mide uns 20 cm.
Celeus castaneus (peto
castaño ). Vive nos
bosques húmidos
tropicais e subtropicais
das terras baixas de
América Central (Belice,
Costa Rica, Guatemala,
Honduras, Nicaragua e
Panamá) e México.

Celeus lugubris (picapau louro ou peto de crista
branca). Vive nos bosques do Chaco húmido, densos,
abertos ou con mato, nos palmares e nas sabanas do
Brasil, Bolivia, Paraguai e a Arxentina.
Fai o niño en termiteiros ou en formigueiros de
especies arborícolas.
Subespecies:
C. l. lugubris, do leste de Bolivia e do centro oeste do Brasil (oeste de
Mato Grosso).
C. l. kerri, do Paraguai e o centro oeste de Brasil (Mato Grosso do Sul)
ata o nordeste da Arxentina
Celeus grammicus
(picapau chocolate
ou peto de ventre
amarelo). Vive no
bosque húmido, en
campos arborados
e nos tepuis da
Amazonia.
Mide entre 22 e 23
cm
Subespecies
C. g. grammicus, de
Venezuela, o sueste de
Colombia, noroeste do
Brasil e nordeste do
Perú.
C. g. latifasciatus, do
sueste do Perú e noreste
de Bolivia.
C. g. subcervinus, do
norte do Brasil.7
C. g. verreauxii, do sur de
Colombia e leste de
Ecuador.

Celeus elegans
(peto elegante). Vive nas
selvas mestas de Colombia,
Venezuela, sur de Güiana,
Ecuador, Bolivia, do norte
de Brasil, e Trinidad.
Mide uns 28 cm.
Subespecies: diferéncianse
polas cores das cristas.
C. e. elegans, da Guaiana Francesae
–áreas próximas do Surinam, e do
nordeste da Amazônia brasileira ao
norte do Río Amazonas;
C. e. leotaudi, da illa de Trinidad no
Caribe; máis pequeno, máis craro e
máis brillante que os do continente.
C. e. hellmayri, do leste de
Venezuela, a Güiana e Surinam;
C. e. deltanus, do nordeste de
Venezuela, na rexión do Delta do
Río Amacuro;
C. e. citreopygius, do leste do
Ecuador e do leste do Perú;
C. e. jumanus, do leste de Colombia
até o suroeste de Venezuela, norte
da Bolívia e sur da Amazonia
brasileira.
Celeus spectabilis (picapau lindo). Vive nos
matos de bambú das selvas amazónicas do
sudoeste de Perú e do Brasil.
En perigo por perda do hábitat.
Subespecies:
C. s. spectabilis, de Ecuador e do nordeste do Perú.
C. s. exsul, do sueste do Perú, o oeste do Brasil e o
norte de Bolivia.

Celeus flavescens (picapau de cabeza amarela ou peto de crista
loira). Atópase na selva húmida e nas sabanas do leste, centro e
sur do Brasil, en Paraguai e na Arxentina (Misiones).
Mide uns 23 cm.
Subespecies
C. f. flavescens, do centro leste e sueste do Brasil (do sur de Bahía a Rio Grande do
Sul) ata o leste de Paraguai e nordeste da Arxentina (Misiones).
C. f. intercedens, do Brasil, do oeste de Bahía a Goiás e Minas Gerais. De cor
intermedia.
C. f. ochraceus, do leste de Brasil, desde o oeste de Pará (sur do Amazonas) á costa
atlántica e ao leste de Bahía e Espírito Santo polo sur. De cor máis ocre polo lombo.
Celeus flavus (picapau amarelo). Vive en
Sudamérica.
Mide uns 25 centímetros
Subespecies:
C. f flavus, de Colombia, Venezuela, as Guaianas, Ecuador, oeste
do Brasil e Bolivia.
C. f peruvianus, do leste do Perú.
C. f subflavus, do nordeste do Brasil.
C. f. tectricialis, do leste e do sur do Brasil

Celeus torquatus (picapau de coleira ou peto do peito negro).
Vive nos bosques tropicais das terras baixas de Bolivia, Perú,
Ecuador, Colombia, Venezuela, Güiana, Surinam, Guaiana
Francesa e o Brasil.
Subespecies:
C. t. torquatus, co manto castaño, abeirado de negro, o peito e o pescozo, por
diante, negros e o ventre amarelento.
C. t. occidentalis ten o manto con máis pintas negras e o ventre abrancazado con
raias negras.
C. t. tinnunculus é semellante á occidentalis, mais todo raiado de negro
Celeus obrieni (Picapau da taboca ou picapau
do Parnaíba ). Vive no nordeste do Brasil,
Mide uns 24 cm.

Xénero Micropternus
Cunha única especie
Micropternus brachyurus (peto vermello). Vive
no sur e no sueste de Asia.
Pode medir uns 25 cm.
Constrúe o niño dentro do niño dunhas
formigas arborícolas.
Subespecies:
M. b. annamensis, de Laos, Camboia e o sur do Vietnam.
M. b. badiosus, (co rabo negro) de Borneo e o norte das illas
Natuna
M. b. badius, do sur da Península Malaia ata Sumatra.
M. b. brachyurus, de Java
M. b. fokiensis, (co abdome cincento), do sueste da China e o
norte do Vietnam.
M. b. holroydi, de Hainan, China.
M. b. humei, (coa gorxa raiada, a cabeza gris e a cara blanca)
do oeste dos Himalaias.
M. b. jerdonii, da India e de Sri Lanka.
M. b. phaioceps, do leste dos Himalaias, desde o centro do
Nepal ata Myanmar, Yunnan e o sur de Tailandia.
M. b. williamsoni, do sur de Tailandia.

Xénero Dryocopus
Acolle petos grandes, que miden entre 35 e
45cm. Ten representantes en América do
Norte, América do Sur, Europa e Asia.
Algunhas especies de América do Sur están en
perigo de extinción.
Dryocopus antes Celeus galeatus (peto de cara canela).
Vive nas selvas húmidas das terras baixas do norte da
Arxentina, o sur do Brasil e o leste de Paraguai. Está
ameazado pola perda do hábitat.
Dryocopus pileatus ant. Hylatomus pileatus (peto cristado
norteamericano). Vive nos bosques de folla caediza do leste de
Norteamérica, os Grandes Lagos, os bosques boreais de Canadá
e algunhas zonas da costa do Pacífico.

Dryocopus lineatus
(carpinteiro real, ou peto
negro listado). Vive en
América, desde México ata o
norte da Arxentina.
Mide de 31 a 36 cm.
Subespecies:
D. l. scapularis, do oeste de México (de
Sonora a Guerrero). Máis pequeno, co
peteiro craro e a faixa branca da cara
estreita ou ausente.
D. l. similis, do leste e sur de México
ata o noroeste de Costa Rica. Co
peteiro craro e as partes inferiores de
cor crema.
D. l. lineatus, do leste e do sur de Costa
Rica ata Trinidad, as Güianas o leste e o
sur do Brasil (Maranhão, Bahía, São
Paulo), ata Perú e Paraguai polo sur. Co
peteiro escuro.
D. l. fuscipennis, do oeste de Ecuador e
o noroeste do Perú. Máis pequeno, co
peteiro escuro e a pruma menos negra.
D. l. erythrops, do leste de Paraguai,
nordeste da Arxentina e sueste do
Brasil. Máis grande, co peteiro escuro e
as raias brancas dos ombreiros
reducidas ou ausentes.
Dryocopus schulzii (peto negro
chaqueño). Atópase na Arxentina.
Mide uns 28 cm.

Dryocopus javensis (peto negro de ventre branco).
Atópase nos bosques de de folla perenne de Asia
tropical (a India e o sueste de Asia).
Subespecies:
D. j. cebuensis, da illa de Cebú, Filipinas.
D. j. confusus, da illa de Luzón, Filipinas.
D. j. esthloterus, do norte da illa de Luzón, Filipinas.
D. j. feddeni, de Tailandia, Laos e Birmania.
D. j. forresti, do norte de Myanmar e Sichuán, China.
D. j. hargitti, das illas de Palawán, Filipinas.
D. j. hodgsonii, dos Ghats e do centro da India.
Dryocopus hodgei
(peto de Andamán).
So se atopa nas
selvas húmidas
tropicais das illas
Andamán (India).
Está ameazado pola
perda do hábitat.
Dryocopus martius (peto
negro). Vive en bosques
maduros das áreas
temperadas e boreais de
Europa e Asia.
Mide de 40 a 46 cm
Subespecies:
D. m. khamensis, do Tíbet e do
suroeste de China.
D. m. martius, do resto de Eurasia.
En Galiza atópase nunha
soa zona dos Ancares.

Xénero Campephilus
9 especies de petos grandes americanos.
Campephilus magellanicus (Peto negro ou peto de
Magallaes). Vive nos bosques dos Andes e da Patagonia
de Chile e da Arxentina.
Campephilus leucopogon (peto de lombo branco ou
pica pau da barriga preta) Habita en bosques e
sabanas arboradas do Brasil, Paraguai, Bolivia,
Uruguai e Arxentina.

Campephilus
gayaquilensis
(peto de Guayaquil ).
Habita en bosques
secos e húmidos de
terras baixas en
Colombia, Ecuador e
o Perú.
Está ameazado pola
perda do hábitat
Campephilus
melanoleucos
(peto de barba
negra). Vive en
bosques e matos
desde o sur de
Panamá ata o
norte da Arxentina
e en Trinidad.
Mide entre 33 y 38
cm
Campephilus
guatemalensis (peto
de peteiro prateado).
Vive nos bosques
tropicais e subtropicais
e nos mangleiros de
México, Guatemala,
Belice, El Salvador,
Honduras, Nicaragua,
Costa Rica e Panamá.
Mide de 35 a 38 cm
Campephilus
robustus
(picapau rei ou peto
rei). Habita en
bosques do Brasil,
Paraguai e
Arxentina.
Mide ate 35 cm.

Campephilus rubricollis (peto de pescozo
vermello). Atópase nas selvas húmidas tropicais
e subtropicais de Bolivia, Brasil, Colombia,
Ecuador, Guaiana francesa, Güiana, Perú,
Surinam e Venezuela.
Subespecies:
C. r. rubricollis, do leste de Colombia, o leste do Ecuador, o sur
de Venezuela, as Guaianas e o norte do Brasil.
C. r. trachelopyrus, do leste do Perú, o norte de Bolivia e o
oeste do Brasil.
C. r. olallae, do centro de Bolivia e o centro e o suroeste do
Brasil.
Campephilus pollens (peto xigante
ou peto grande de ventre canela).
Vive en bosques húmidos dos
Andes.
Mide de 33 a 38 cm.
Subspecies:
C. p. pollens, e C. p. peruvianus.
Campephilus
haematogaster
(peto de ventre vermello).
Atópase en bosques
húmidos e bosques de
montaña de Colombia,
Ecuador, Panamá e Perú.
Subespecies:
C. h. haematogaster, do centro de
Colombia e Perú e do leste do
Ecuador.
C. h. splendens, de Panamá, o oeste
de Colombia e o noroeste do
Ecuador

Xénero Chrysophlegma
Viven na rexión indomalaia
Chrysophlegma flavinucha (peto de caluga
amarela). Vive na área indomalaia, en Asia.
Subespecies:
C. f. kumaonense, dos Himalaias centrais
C. f. flavinucha, do nordeste e do leste da India, o oeste de
Tailandia, o sur da China, o norte de Laos e o noroeste de Vietnam.
C. f. ricketti, do sueste da China e a zona de Tonkin do norte de
Vietnam
C. f. styani, de Hainan e zonas próximas do sueste da China
C. f. pierrei, do sueste de Tailandia ata o sur de Vietnam
C. f. wrayi, da península Malaia
C. f. mystacale, do norte de Sumatra
C. f. korinchi, do sur de Sumatra
Chrysophlegma miniaceum
(peto miniado ou peto bandeado).
Vive nos bosques húmidos das
terras baixas e nos mangleiros
tropicais de Birmania, Brunéi,
Indonesia, Malasia, Singapur e
Tailandia
Chrysophlegma mentale
(peto de colar castaño). Vive
nas selvas do sur de
Birmania e Tailandia, en
Malasia, Singapur, Indonesia
(Borneo, Sumatra, Bangka e
o oeste de Java) e Brunéi.

Picus viridis (peto real ou peto verdeal). Vive nos bosques,
matos, parques e xardíns de grande parte de Europa e do
oeste de Asia.
Mide de 30 a 36 cm.
Subespecies:
P. v. innominatus, dos Montes Zagros (suroeste do Irán)
P. v. karelini, do sueste de Europa, Asia Menor, norte do Irán e suroeste de
Turkmenistán.
P. v. viridis, da maior parte de Europa, ata os Pirineos, Serbia, Croacia e Rumanía.
Picus sharpei (peto verdeal ou peto ibérico). É
endémico da Península Ibérica e os Pirineos
(España, Portugal e Francia).
En Galiza é sedentario e común
Xénero Picus
Acolle especies de tamaño medio grande de Europa, Asia e o norte de África

Picus vaillantii)
peto verdeal
bereber). Atópase
no noroeste de
África, en Marrocos,
Arxelia e Túnez.
Mide de 30 a 33 cm
Picus canus (peto cano). Atópase nos
bosques de folla caediza e nos bosques
mixtos ao longo do sur do cinto de
bosques de coníferas de Europa e Asia,
desde Francia e o sur de Escandinavia ata
Corea e o norte do Xapón.
Picus xanthopygaeus
(peto de cu amarelo
ou de gorxa raiada) do
Subcontinente Indio e
do sudoeste de Asia.

Picus viridanus (peto verdoso).
Atópase nas selvas e
mangleiros da costa leste do
golfo de Bengala e na
península malaia, en Birmania,
Malasia, Tailandia e o sueste
de Bangladés
Picus vittatus (peto de rabo
negro). Vive nas selvas de
Birmania, Camboia, Laos,
Malasia, Singapur, Tailandia,
Vietnam e Indonesia -leste
de Sumatra, Java, Bali e
algunhas illas próximas-,
Picus chlorolophus (peto de crista amarela). Atópase
por Asia tropical y subtropical, desde o subcontinente
indio ao sueste asiático; está distribuido pola India,
Bután, Nepal, Bangladés, Sri Lanka, Tailandia, Burma,
Camboia, Laos, Indonesia, Malasia e Vietnam.
Mide 27 cm de largo.
Subespecies:
P. c. chlorolophus, do Himalaia;
P. c. chlorigaster, da India peninsular –máis gris;
P. c. wellsi, do sueste asiático

Picus squamatus (peto escamento). Vive en
bosques temperados e bosques húmidos ao longo
de Afganistán, Irán, India, Nepal, Pakistán e
Turkmenistán.
Subespecies:
P. s. flavirostris, de Afganistán e do norte do Paquistán.
P. s. squamatus, do resto da área de distribución, desde o
noroeste do Afganistán a Sikkim.
Picus awokera
(peto xaponés). É
endémico do
Xapón.
Subespecies:
P. a. awokera, de
Honshū.
P. a. horii, de Kyūshū.
P. a. takatsukasae
Picus puniceus (peto de ás
vermellas). Atópase nas selvas do
sueste asiático, en Malasia,
Birmania, Singapur, Tailandia,
Indonesia -illas de Sumatra,
Borneo, Java e outras menores-
e Brunéi.
Mide uns 25 cm.

Picus rabieri
(peto vietnamita
ou pito de pescozo
vermello). Vive
nos bosques
temperados de
Camboia, China,
Laos e Vietnam.
Está ameazado
pola perda do
hábitat.
Picus erythropygius (peto de cabeza negra).
Vive nos bosques temperados e nos bosques
húmidos das terras baixas de Camboia, Laos,
Birmania, Tailandia e Vietnam.
Mide uns 33 cm.
Subespecies:
P. e. nigrigenis, de Myanmar e do oeste e do noroeste de
Tailandia.
P. e. erythropygius, do nordeste de Tailandia e Indochina.
.
Picus dedemi (peto de
Sumatra). Atópase nos
bosques húmidos e nos
mangleiros das terras
baixas de Sumatra.

Xénero Dinopium
Especies do sur e sueste de Asia
Dinopium rafflesii (peto de lombo oliva). Vive
nos bosques húmidos tropicais e subtropicais de
Brunéi, Indonesia, Malasia, Myanmar, Singapur,
e Tailandia. Ameazado por perda de hábitat.
Subespecies:
G. r. rafflesii, do sur de Myanmar, o sudoeste de Tailandia, a
península Malaia, Sumatra e a illa de Bangka.
G. r. dulitense, de Borneo
Dinopium shorii (peto de Shore);
de Bangladesh, Bhután, India,
Myanmar, e Nepal.
Subespecies:
D. s. anguste e D. s. shorii
Dinopium javanense (peto de lombo vermello).
Vive nos bosques tropicais aclarados, bosques de
folla caediza, mangleiros cultivos e xardíns de
Bangladesh, Brunei, Camboia, China, India,
Indonesia, Laos, Malaysia, Myanmar, Singapur,
Tailandia e Vietnam.
Mide de 28 a 32 cm.
Subespecies:
D. b. malabaricum, D. b. intermedium, D. b. javanense, D. b.
exsul, D. j. borneonense.

Dinopium benghalense (peto bengalí). Vive en bosques e
parques do Pakistan, India ao sur dos Himalaias, Bangladesh e Sri
Lanka.
Mide entre 26 e 29 cm .
Subespecies:
D. b. benghalense, das zonas baixas de toda a India.
D. b. dilutum, das zonas áridas do noroeste da India e do Pakistán, ten as partes
superiores de cor amarela clara e as inferiores máis brancas.
D. b. puncticolle, do sur, ten a gorxa negra, pintas triangulares brancas e o lombo de
cor amarela dourada.
D. b. tehminae, dos Ghats occidentais, é máis verdoso polo lombo e as pintas da
gorxa e das ás non están moi marcadas.
D. b. jaffnense, do norte de Sri Lanka, ten o peteiro máis curto.
Dinopium
everetti.
É endémico da illa
de Palawán nas
Filipinas.
Dinopium psarodes.
Atópase en Sri Lanka.
Mide uns 28 cm.

Xénero Chrysocolaptes
Xénero con varias especies que viven no sur de Asia.
Anteriormente so se recoñecían 2 especies
(C. lucidus e C. festivus), mais agora varias
subespecies son consideradas novas especies .
Chrysocolaptes festivus (peto de lombo branco). Vive en
bosques e matos arborados da India e de Sri Lanka.
Mide uns 29 cm.
Subespecies:
C. f. festivus, do centro e do sur da India
C. f. tantus, de Sri Lanka
Chrysocolaptes stricklandi (peto sultán de Sri
Lanka). É endémico de Sri Lanka.

Chrysocolaptes
xanthocephalus
(peto sultán de cara
amarela). É endémico das
illas de Negros e Panay
(centro das Filipinas).
Chrysocolaptes
haematribon (peto
sultán de Luzón). Vive
nos bosques húmidos
tropicais das illas de
Luzón, Polillo,
Catanduanes e
Marinduque (Filipinas)
Chrysocolaptes lucidus (peto sultán).
Vive nas illas do sur e do sueste das
Filipinas (Bohol, Leyte, Samar, Bilirán,
Panaon, Mindanao, Basilán e Samal)

Chrysocolaptes
erythrocephalus (peto
sultán de cabeza
vermella). So se atopa nas
illas filipinas de Balábac,
Palawán, Busuanga e
Calamián.
Chrysocolaptes strictus
(peto sultán de Java).
Atópase nas selvas de
Java e illas próximas
Subespecies:
C. s. strictus, do leste de Java e
de Bali;
C. s. kangeanensis, das illas
Kangean
Chrysocolaptes guttacristatus (peto sultán
grande). Vive no sur e no sueste de Asia.
Pode medir ata 33 cm.
Subespecies:
C. g. sultaneus, do noroeste dos Himalaias;
C. g. guttacristatus, do centro e do leste dos Himalaias, e do
sueste da India ata o sur da China, Tailandia e Indochina;
C. g. sociales, do suroeste da India;
C. g. indomalayicus, da Península Malaia, Sumatra e Java.

Xénero Gecinulus
con 2 especies do sur e do sueste de Asia
Gecinulus viridis (peto do bambú do sur), de
Myanmar, Laos, Tailandia e a Península Malaia.
Subespecies:
G. v. robinsoni, e G. v. viridis.
Gecinulus grantia
(peto do bambú do
norte), Vive nos
bosques secos tropicais
de Bangladesh, Bután,
China, India, Laos,
Myanmar, Nepal,
Mide de 25 a 27 cm.
Subespecies:
G. g. grantia,
G. g. indochinensis,
G. g. poilanei,
G. g. viridanus.

Xénero Sapheopipo
Cunha soa especie
Sapheopipo noguchii (peto de Okinawa). É endémico da illa de
Okinawa, no suroeste do Xapón. So se atopa nos bosques
subtropicais de árbores de folla ancha, altos e maduros
Mide uns 30 cm.
Atópase en perigo crítico de extinción por destrución do
hábitat. Crese que quedan menos de 600 individuos.

Xénero Blythipicus
con 2 especies do sueste de Asia
Blythipicus pyrrhotis (peto de orellas vermellas) ,de
Bangladesh, Bután, Camboia, China, Hong Kong, India,
Laos, Malasia, Myanmar, Nepal, Tailandia e Vietnam.
Blythipicus rubiginosus (peto ferruxento), de
Brunei, Indonesia, Malasia, o sur de Myanmar,
Singapur e o sur de Tailandia.

Xénero Reinwardtipicus
cunha única especie
Reinwardtipicus validus (peto de lombo de cor
laranxa). Vive no sueste asiático, nas selvas
húmidas das terras baixas do sur da Península
Malaia, Sumatra, Borneo, Java e illas menores
das proximidades.

Xénero Meiglyptes
con 3 especies do sueste asiático.
Meiglyptes tukki
(peto tukki) de Brunei,
Indonesia, Malasia,
Myanmar, Singapur e
Tailandia.
Subespecies:
M. t. pulonis, M. t. percnerpes, M.
t. infuscatus, M. t. batu.
Meiglyptes jugularis
(peto branco e negro), de
Camboia, Laos, Myanmar,
Meiglyptes tristis (peto triste), do sur de
Myanmar e Tailandia, Malasia, Java,
Sumatra e Borneo.

Xénero Hemicircus
con 2 especies de pequeno tamaño que se atopan
na India e no sueste de Asia
Hemicircus canente (peto de corazóns), dos bosques
tropicais húmidos do sueste de Asia, desde os Ghats do oeste
e os bosques do centro da India ata Indochina.
Hemicircus concretus (peto de rabo curto).
Atópase nos bosques con mato tropical e
subtropical da Península Malaia e das illas de,
Sumatra, Borneo e Java.
Subespecies:
H. c. sordidus, da Península Malaia, Sumatra, Borneo e illas dos
arredores.
H. c. concretus, da illa de Java.

Xénero Mulleripicus (petos ou picatoros)
con 3 especies propias do sur de Asia.
Mulleripicus pulverulentus
(peto escuro ou picatoros
pizarroso). Vive no norte do
subcontinente indio e no
sueste asiático. É o peto máis
grande dos actuais.
Mide entre 48 e 58 cm e pode
pesar entre 350 e 550 g.
Mulleripicus funebris (peto filipino ou
picatoros filipino). Vive nas selvas
húmidas tropicais das Filipinas.
Mide uns 30 cm.
Subespecies:
M. f. funebris, das illas do norte do arquipélago.
M. f. fuliginosus, das illas do sur considerada por
algúns taxónomos como especie aparte.
Mulleripicus fulvus (peto de Sulawesi ou
picatoros de Célebes). Atópase nos
bosques tropicais de Sulawesi e illas
menores dos arredores (Indonesia).
Mide uns 40 cm.
Subespecies:
M. f. fulvus, do norte de Sulawesi, das illas de
Lembeh, Manterawu, e os arquipélagos de Togian e
Banggai;
M. f. wallacei, do sur de Sulawesi e das illas de
Muna e Buton.

As imaxes fotográficas foron collidas da internet e a información de fontes varias. Agradézolle
aos autores a súa dispoñibilidade, e agardo saiban disculpar o uso que fixen delas.
Mon Daporta
E rematada esta leria, de buscar e de ver petos,
vou ir descansar un pouco ata ver en que outra me meto.

petos.pptx

Recomendados

Recomendados

Mais conteúdo relacionado

Semelhante a petos.pptx

Semelhante a petos.pptx (20)

Mais de MonContos

Mais de MonContos (20)

petos.pptx