2. “Schatje toch! Mama heeft zich ontzettend veel zorgen om je gemaakt!
Waar was je? Iedereen was ongerust!” Schuldbewust kijkt Daphne
omhoog naar haar moeder. Nora kan het niet laten en omhelst haar
dochter.
“Dat mag ik niet zeggen,” was Daphne’s antwoord.

3. “Niet zeggen? Ben je met iemand meegegaan?!” Geschrokken laat Nora
haar dochter weer los.
“Ja, we gingen samen op een geheime plek spelen. We hebben
verstoppertje gespeeld, monopoly, kaarten…” Nora weet niet wat ze
hoort!
“Schatje, je mag nooit, maar dan ook écht nooit meer met vreemde
mensen mee gaan, hoor je me?!”

4. “Sorry mama! Ik zal het echt niet meer doen,” zegt Daphne met een licht
trillende stem. Nora ziet dat ze elk moment in huilen uit kan barsten.
Maar voordat ze haar dochter weer in haar armen kan sluiten horen ze
de voordeur openslaan en staat Paul ineens in de kamer.

5. Nora rent naar hem toe en slaat haar armen om hem heen.
“Ik ben zo blij dat je er bent! Ik had Bella meteen naar huis gestuurd toen
Daphne aan de deur stond. Ze vertelde me dat je even naar huis was
gegaan om je spullen te halen. Waar zijn ze?” Paul slikt even.
“Ik ben hetvergeten toen je me belde, stom hé,” lacht Paul schaapachtig.

6. Als hij ziet dat Daphne met tranende ogen naar hen opkijkt, voelt hij de
drang om haar te troosten. De preken laat hij aan haar moeder over.
“Hoe is het met deze kleine meid? Heb je een spannende dag gehad
vandaag?” Om de spanning te verbreken, begint hij haar te kietelen. Het
werkt, het kleine meisje begint meteen te giechelen.

7. “Ja, maar ik mag er niets over vertellen. Ik heb al aan mama beloofd dat
ik nooit meer met vreemde mensen mee mag gaan.” Paul’s hart gaat
meteen als een razende tekeer. Meteen wil hij vragen waarom Daphne er
niet over mag praten, maar als hij ziet dat ze bijna om valt van de
slaap, laat hij het hierbij. Omdat Paul haar niet teveel onder druk wil
zetten, laat hij het hierbij. De vele vragen die hij heeft, stelt hij uit voor
morgen. Nora ziet het ook en zegt dat ze naar bed moet. Paul omhelst
het meisje en wenst haar welterusten.

8. Daphne rent vervolgens naar haar kamer om haar pyjama aan te doen.
Nora loopt achter haar aan en ziet het verassende gezicht van haar
dochter.
“Wat mooi! Hebben jullie dat vanmiddag allemaal gedaan?!” Nora ziet de
ogen van Daphne glanzen van geluk en ziet dat hun verassing is geslaagd.
Helaas heeft ze vanmiddag weinig meegeholpen.

9. “Zo meisje, nu naar bed. Het is een lange dag geweest vandaag en
morgen moet je voor het eerst naar school.” Tot Nora’s verassing draait
Daphne zich naar haar om en geeft haar meteen een kus.
“Dank je wel mama! Welterusten!”
“Welterusten schatje.”

10. Maar voordat Daphne echt in bed gaat liggen, moet ze natuurlijk nog
even op het bed springen. Ondanks de vermoeidheid, heeft ze toch nog
de energie om eens flink los te gaan.
Nora kijkt met een glimlach toe en kijkt het een tijdje aan, maar zegt dan
toch dat ze echt moet gaan slapen en dat ze morgen weer de kans heeft
om op het bed te springen.

11. Daphne luistert meteen en laat zich op het bed vallen. Snel kruipt ze
onder de dekens en vallen haar ogen vermoeid dicht. Nora kijkt
vertederd toe naar haar slapende, nog kwetsbare dochter. Ze vraagt zich
af wat er vanmiddag allemaal is gebeurd. Misschien dat ze morgen met
haar dochter kan praten. Nora knipt het licht uit en sluit de deur.

12. Paul heeft zich inmiddels liggend op de bank geïnstalleerd en houd met
moeite zijn ogen open. Deze dag heeft veel van zijn energie gevergd en
hij weet niet of hij het vol kan houden om Nora en Daphne tegen Michael
te beschermen. Er zal ooit een dag komen dat hij er niet voor hen kan
zijn. Paul vermaand zichzelf en kijkt op wanneer Nora binnen komt.

13. Wat is ze toch een mooie vrouw, denkt hij bij zichzelf. Hij kan maar niet
begrijpen waarom Michael deze twee belangrijke mensen iets aan wilt
doen. Nora heeft geen idee met wat voor een man ze te maken heeft.
“Ze slaapt. Ze is bekaf. Misschien dat ik haar morgen toch maar thuis
houd.” Paul vind dat eigenlijk wel een goed idee.

14. Hij staat op en loopt naar de mooiste vrouw in zijn leven toe. Hij kust
haar.
“Jij, bent een wonder in mijn leven. Samen met je knappe dochter. Wat
er vanmiddag precies met haar gebeurd is, zullen we misschien wel nooit
te weten komen, maar ik zweer je, als ik diegene tegenkom…”
“Dat hoeft niet. Ik wil alleen maar…”

15. Paul kijkt haar verwachtingsvol aan.
“Wat wil je? Zeg het me…” Twijfelend kijkt Nora hem aan. Ze weet niet
wat ze wil. Alleen maar dat Daphne veilig is en er nooit iets met haar zal
gebeuren. Ze voelt zich een vreselijke moeder. Vreselijk omdat ze niet op
haar dochter heeft gelet, terwijl ze haar juist zo hard nodig had gehad.

16. “Dat je vanavond bij me blijft,” zegt ze, beschaamd, omdat ze het er niet
met Paul over kan hebben. Hij zal het toch niet begrijpen.
“Denk je nu echt dat ik je vanavond hier alleen laat? Echt niet! Ook al heb
ik mijn spullen niet bij me, ik blijf vanavond…,morgen…, en
overmorgen…” Nora lacht.
“Dat hoeft niet, maar vanavond zou wel heel fijn zijn. Alleen ga ik nu
eerst even naar de badkamer. Ik voel me niet zo lekker. Teveel
spanning, denk ik.”

17. Paul knikt begrijpelijk en wacht totdat ze in de badkamer verdwenen is.
Daarna loopt hij naar de slaapkamer en kleed zich uit. Hij maakt zich
zorgen om Nora en niet zo’n beetje ook. Hij had de onzekere blik in haar
ogen gezien. Hij wist precies hoe ze zich voelde, wat ze dacht. Daarom
passen ze ook zo goed bij elkaar. Alleen hoe moet hij dat aan haar
duidelijk maken?

18. Paul stopt meteen met denken als hij Nora’s spierwitte gezicht ziet
wanneer ze de slaapkamer binnenloopt.
“Gaat het wel?” vraagt hij bezorgd. Nora schudt haar hoofd.
“Niet echt. Misschien dat een goede nachtrust wonderen verricht.” Paul
is het daarmee eens.
“Maar als je je morgen nog niet lekker voelt, dan moet je me beloven dat
je naar de huisarts gaat.”

19. Nora knikt braaf. Alleen is ze echt niet van plan om naar de huisarts te
gaan. De laatste keer dat ze dat deed, was ze zwanger en was haar
wereld compleet veranderd. In goede maar ook in slechte zin. Daphne is
het mooie wat Nora ooit is overkomen, maar tegelijkertijd was ze ook
haar grote liefde verloren. En haar ouders. Ze gaat naast Paul liggen die
haar meteen in zijn veilige warme armen neemt.

20. “Zullen we zo maar eens gaan slapen? Je ziet er echt moe uit.” Nora knikt
en voelt haar hoofd steeds zwaarder worden. Ook haar maag begint
weer te protesteren. Nora onderdrukt de opkomende misselijkheid en
probeert niets aan Paul te laten merken. Anders maak hij zich zo
ongerust. Samen kruipen ze onder de wol en zodra hun hoofden het
kussen raakt, vallen ze in een diepe droomloze slaap.