1. Hoofdstuk 1

2. Rooibosstraat 230, SunsetValley, 15 februari 2010 ‘Hoi Agnes’ zei Cornelia met haar altijd even enthousiaste stem, iets waar Agnes zich nogal aan ergerde. ‘Hoi Neel’ antwoordde ze toch, terwijl ze probeerde vrolijk te lijken, ‘Wil je koffie?’ ‘Nee dank je, ik was vandaag op Guustaafs werk, en daar drinkt iedereen volgens mij 10 koppen per dag. Hahahahaha’ Die lach kon Agnes zich ook al zo aan ergeren.

3. Cornelia was de hele middag druk aan het vertellen, over haar nieuwe werk op het gemeenthuis, over de prestaties van Christiaan op school, over Gustaafs laatste zakenreis, zijn verjaardag volgende week, over de nieuwe planten die ze in de voortuin heeft gekregen en over de laatste zwangerschappen en huwelijken in de buurt. Sinds de dood van haar man, 10 maanden geleden, na een huwelijk van slechts 11 dagen, wilde Agnes dit soort leuke dingen niet meer horen. Alleen dat vergat haar oudere zus steeds.

4. ‘Is er wat, Agnes?’ vroeg Cornelia ten slotte. ‘Ik kan het niet meer uitstaan, Neel! Jij met je man en zoon en jullie geluk en alles, ik kan het niet meer uitstaan! Of ben je alweer vergeten dat ik een weduwe ben zonder kinderen die ze waarschijnlijk ook niet meer krijgt! ‘Kom op, Agnes, je bent pas 33, er is nog genoeg tijd om kinderen te krijgen, mam was ouder dan jij nu bent toen ze jouw kreeg, ik was ouder dan jij nu bent toen ik Christiaan kreeg.’

5. ‘Oh, sorry Agnes’ zei Cornelia(alsof Agnes dat nog niet eerder van haar had gehoord) ‘Het geeft niet, je bent niet de enige’ zei Agnes, terwijl ze in huilen uitbarstte Cornelia probeerde haar te troosten, sinds de dood van hun moeder, toen Agnes pas 16 jaar oud was, had Cornelia geprobeerd een moederfiguur voor haar te zijn. Zij was immers oud genoeg om haar moeder te kunnen zijn, ze verschilden 14 jaar.

6. Toen Agnes weer een beetje gerustgesteld was ging Cornelia terug naar huis, want zoals ze zegt ‘Als ik Gustaaf het eten laat koken kan ik het verschil tussen spaghetti en bloemkool niet meer zien zo verkoold is alles.’

7. Agnes kookte eten, alleen.

8. En ze at alleen. Was dit hoe de 45 à 50 jaar die haar nog restten eruit zouden zien? De hele dag alleen zijn. Ze hield niet van drukte, maar dit was toch een beetje veel van het goede. En geen enkele man wilde haar nog, ze zou immers altijd van een dode blijven houden en niet van hen, want Erik was de liefde van haar leven en niemand kon aan hem tippen.

9. ‘Waarom, Erik, waarom?’ schreeuwde Agnes aan haar mans graf ‘Waarom moet ik op mijn 33e mijn ouders en de liefde van mijn leven kwijt zijn, weet ik nu al dat kinderen er waarschijnlijk niet meer inzitten en begrijpt mijn zus me niet?’ Ze was even stil. ‘Zo hoeft het van mij niet meer’

10. Wat was ze blij dat ze haar huis bovenaan een klif had gebouwd, de rand waar ze nu opstond was maar een paar meter hoog, maar die daaronder, als ze daar vanaf sprong was ze vrijwel zeker dood.

11. Villa van de Kerkhof, Schilderluchtboulevard 13, SunsetValley, die avond Cornelia drukte haar mobieltje uit. Dit kon niet gebeurt zijn, Agnes kon niet hebben geprobeerd om zelfmoord te plegen, dat kon gewoon niet. En toch was het zo. Het ziekenhuis had haar gebeld, aangezien zij de meest nabije familie was. Agnes lag in het ziekenhuis met een heleboel gebroken botten en schrammen, maar ze leefde nog. Dit mocht niet weer gebeuren, daar zou Cornelia voor zorgen. Maar eerst: ‘Guus, Chris, we moeten nu onmiddellijk naar het ziekenhuis!’