Recomendados
Mais conteúdo relacionado
Destaque
Destaque (17)
Semelhante a คิดต่าง สร้างใหม่
Semelhante a คิดต่าง สร้างใหม่ (20)
คิดต่าง สร้างใหม่
- 2. ค ด ่ า ง ส ร ง ใ ห ม ส ามัญ
- 4. � ำ คำน � อาจจะมีซกครังในชีวิตของคุณที่เคยคิดว่าตนเอง ล้ มเหลว, ผิดหวัง, ั ้ ท้ อแท้ กบการเป็ นมนุษย์หรื อรู้สกว่าตนเองแตกต่างจาก “คนส่วนใหญ่” ในสังคม ั ึ แต่จงอย่าได้ กลัวหากซักวันคุณคิดว่าคุณกลายเป็ น “คนส่วนน้ อย” เพราะคนที่ สร้ างสิงที่ยิ่งใหญ่และเปลี่ยนแปลงโลกใบนี ้กลับกลายเป็ น “คนส่วนน้ อย” ที่ล้วน ่ มี “ความคิดที่แตกต่าง” จากคนส่วนใหญ่ในสังคมแทบทังสิ ้น ้
- 5. กาลครังหนึง การบินอยูเ่ หนือท้ องฟาถือเป็ นความใฝ่ ฝั นอันยิ่งใหญ่ของมวล ้ ่ ้ มนษย์ทงหลาย แต่สองพี่น้องตระกลไรท์ (Wright Brother) ไมคดวามนเป็นเพียงแค่ ุ ั้ ู ่ ิ ่ ั ความฝัน พวกเขาบอกกับโลกใบนีว่า เขาสามารถท�ำให้มนุษย์บินได้ จวบจนกระทั่ง ้ ทังสองคนได้ สร้ าง “เครื่ องบิน” ล�ำแรกของโลกขึ ้นมาได้ ส�ำเร็ จ ้ กาลครังหนึง ศาสตราจารย์ผ้ เู ก่งกาจทังหลาย เคยปฏิเสธวิทยานิพนธ์ของ ้ ่ ้ งานๆหนึง และบอกว่าเป็ นเรื่ องไร้ สาระ จวบจนกระทังทุกวันนี ้ มาร์ ค ซัคเคอร์ เบิร์ก ่ ่ (Mark Zuckerberg) ได้ สร้ างให้ “facebook” กลายเป็ นสิงที่ท�ำให้ มนุษย์ทวโลกได้ ร้ ูจกกัน ่ ั่ ั กาลครังหนึง สตีฟ จ๊ อบ (Steve Job) เปิ ดบริ ษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง โดยใช้ ้ ่ สโลแกนว่า think different จวบจนกระทังในปั จจุบนเป็ นบริ ษัทซึงเป็ นเจ้ าของผลิตภัณฑ์ ่ ั ่ “iPod, iPhone และ iPad” กาลครังหนึง อาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพฒน์ เคยโดนชาวบ้ านด่าว่า “บ้ า” ้ ่ ั หลังจากเดินเข้ าไปในหมูบ้านและบอกกับชาวบ้ านว่า จะมาสร้ างวัดที่ผ้ คนมากมายต้ อง ่ ู มาเยือนในแต่ละปี จวบจนกระทัง “วัดร่องขุน” ติด 1 ใน 10 ของวัดที่สวยงามที่สดในโลก ่ ุ กาลครังหนึง โน้ ต อุดม แต้ พานิช เคยเดินเข้ าไปขอสปอนเซอร์ กบบริ ษัท ้ ่ ั แห่งหนึงเพื่อที่จะท�ำ “โชว์เดี่ยว” ขึ ้นมา แต่เจ้ าของบริ ษัทแห่งนันบอก โน้ ต กลับมาว่า ่ ้ “ถ้ าหาค่าบัตรได้ เกิน 50,000 บาท โน้ ตกลับมาด่าพี่ได้ เลย” จวบจนกระทัง “เดี่ยว 9” ่ ของ โน้ ต อุดม แต้ พานิช ขายบัตรได้ เกินกว่า “หนึงร้ อยล้ านบาท” ภายในเวลาเพียงแค่ ่ “วันเดียว” การคิดในมุมที่ “ต่าง” จาก “คนส่วนใหญ่” และการเชื่อมันอย่างเต็มเปี่ ยมใน ่ สิงที่ท�ำของ “คนส่วนน้ อย” ข้ างต้ น ล้ วนเป็ นสิงที่สร้ าง “ความส�ำเร็ จ” ให้ กบคนเหล่านัน ่ ่ ั ้ และมอบความส�ำเร็จเหล่านันให้ คนทัวไปได้ ชื่นชม ้ ่ ทกสิ่งทกอย่างในชีวิตล้วนมีจดเริ่มต้นจาก “ความคิด” และการคิ ด ให้ต่าง ุ ุ ุ ไม่ว่าจะในมุมไหนลักษณะใด ถึงแม้ ผลลัพธ์ มนจะออกมาในทิศทางที่ดีขึ ้นหรื อแย่ลง ั ก็ตาม แต่จะมีสงหนึงที่เกิดขึ ้นอย่างแน่นอน นันก็คือการ “สร้ างสิงใหม่” ขึ ้นมา ิ่ ่ ่ ่ หนังสือเล่มนี ้จะท�ำให้ คณเกิดอาการ “ฉุกคิด” ในมุมที่แตกต่างจากที่หลายๆ ุ คนมองข้ าม ไม่วาคุณจะเจอปั ญหาร้ ายแรงแค่ไหน ไม่วาคุณจะผิดหวังมากี่หนก็ตาม ่ ่ ไม่วาคุณจะล้ มเหลวมากี่ที ไม่ว่าคุณจะอกหักมากี่รอบ ไม่วาคุณจะสอบตกมากี่ครัง ่ ่ ้ ไม่วาคุณจะไม่เหลือตังค์ซกกี่หน ไม่วาคุณจะทนทุกข์ทรมานปวดร้ ายขนาดไหน อย่าได้ ่ ั ่ “เศร้ าใจ” เพราะทุก สิ่งทุก อย่างในชี วิต ล้ วนมี “หลายด้ า น” ให้ เ ราได้ เ ลื อกมองเสมอ อยากให้ คุณลองคิดลองมองในมุมที่แตกต่าง แล้ วคุณจะรั บรู้ ได้ ว่า “การคิ ด ให้ ต่าง มันอาจจะเปลี่ยนแนวคิดและชีวิตของคุณได้ ”
- 7. หนังสือแทบจะทุกเล่มที่วางขายในท้ องตลาดล้ วนมีข้อความที่แสดง ให้ เห็นถึง “ข้ อดี” ที่มีอยูภายใน แต่หนังสือเล่มนี ้เคยโดนส�ำนักพิมพ์แห่งหนึง ่ ่ ปฏิเสธต้ นฉบับ โดยให้ เหตุผลว่า บญ ั “เนื ้อหาไม่มีแก่นของเรื่ องที่ชดเจน เขียนไปเรื่ อยๆท�ำให้ เนื ้อเรื่ องอืด ั สาร ไม่มีจดดึงอารมณ์คนอ่าน” ุ แต่ ส� ำ หรั บ คนที่ เ ขี ย นหนัง สื อ เล่ ม นี ขึ น มาอย่ า ง “ผม” สิ่ ง นี ถื อ เป็ น ้ ้ ้ หนึ่งในสิ่งที่ส�ำคญที่สุดส�ำหรับชีวิต มีหลายๆเรื่อง หลายๆคราวในชีวิตที่มัน ั บ่งบอกกับคุณว่าอย่าได้ เชื่อค�ำที่คนอื่นพูด จนกว่าคุณจะได้ พิสจน์ด้วยตัวของ ู คณเอง หนงสือเล่มนี ้ก็อาจจะเป็นเช่นนน ลองดซิว่ามนค้ มค่ากบเวลาที่เสียไป ุ ั ั้ ู ั ุ ั ในการหยิบมันขึ ้นมาอ่านหรื อเปล่า แต่มีอยูหนึงอย่างที่คณเชื่อผมได้ แน่นอนคือ ถ้ าเปรี ยบหนังสือเล่มนี ้ ่ ่ ุ เป็ นคน ผู้อานก็คงจะพอรับรู้ได้ วา คนทีกล้ าพอทีจะเอ่ยถึง “จุดด้ อย” ของตนเอง ่ ่ ่ ่ นันคือคนที่นา “คบ” ที่สดในโลก เพราะตลอดทังชีวิตและทุกๆ “หน้ า” ของเขา ้ ่ ุ ้ เขาไม่มีวนที่จะดูถกคุณและจะคอยอยูเ่ คียงข้ างคุณเสมอ ไม่วาเวลาใดก็ตาม ั ู ่ ในชีวิตจริ งของคนเรา มันคงจะไม่มีสารบัญที่คอยขีดเขียนเป็ นส่วนๆ ไว้ ให้ ก้าวเดินตรงตามความต้ องการเสมอไป จงใส่ใจกับทุกๆหน้ า ใส่ใจกับทุกๆ ช่วงของชีวิต เพราะหนังสือเล่มที่คณถืออยูคือ ุ ่ “ชีวตที่คิดต่างเพื่อสร้างความสุข” ิ
- 8. ในชีวตของคนเรามันจะมีสิ่งที่เรียกกันว่า “ความทุกข์” ิ เกิดขึ้ นได้ซกกี่ครั้งกันเชียว ั ถ้าเรารูจกคิดให้เป็ น ้ั นนคือค�ำพดของ “ชายแก่” ธรรมดาๆคนหนึ่ง ซงนอนอย่บนเตียงใน ั่ ู ึ่ ู โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ซึ่งตงอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานีได้พูดกับ “ผม” ั้ ช่วงเวลาที่ยงหลงเหลืออยู่ในชีวิตของแกบนโลกที่สวยงามใบนี ้ช่างเหลือน้ อยลง ั เต็มแก่ แต่เมื่อผมมองไปที่ใบหน้ าของชายแก่ธรรมดาๆคนนัน สิงหนึงที่รับรู้ได้ ้ ่ ่ ก็คือ รอยยิ ้มที่เปื อนบนใบหน้ าของแกมันท�ำให้ คนที่อยู่รอบข้ างรู้ สึกอิ่มเอมใจ ้ ในความสุขไปด้ วย รอบๆเตียงที่แกนอนเพียบพร้ อมไปด้ วยลูกๆหลานๆ รวมถึง “ผม” เองด้ วย ซึงทุกคนมีหยดน� ้ำตาไหลอาบที่แก้ มทังสองข้ าง แล้ วอยูๆชายแก่ ่ ้ ่ คนนันก็พดขึ ้นมาว่า ้ ู ชายแก่ : นี่คือช่วงเวลาที่พอมีความสุขที่สดแล้ ว ่ ุ “น� ำ ตา กับ รอยยิ ม ถึ ง แม้ ว่ า มัน จะเกิ ด ขึ น ได้ ไม่ บ่ อ ยนั ก ในชี วิ ต ้ ้ ้ ของคนเรา แต่ถ้าครั งใดมันเกิ ดขึนพร้ อมกันแล้ ว เชื่ อพ่อเถอะว่า ้ ้ มัน จะเป็ นสิ่งที่ เข้ ากันได้ ดีที่สุด และมัน ก็ จ ะเป็ นช่ว งเวลาที่ ดี ที่สุด ในชี วิ ต ของคนเราเช่นกัน” พ่ออยากเห็นลูกๆหลานๆมีความสุขเหมือนกันกับพ่อ เพราะอย่างนันยิ ้มไว้ ให้ พอดูหน่อยนะ ้ ่
- 9. หลังจากที่ ชายแก่ ค นนันพูด จบประโยคได้ ไ ม่น านนัก ความเหน็ ด ้ เหนื่อยตลอดทังชีวิตของแกก็พลันมลาญหายไป แกจากพวกเราไปอย่างไม่มีวน ้ ั หวนกลับ ทุกคนต่างพากันร้ องไห้ ออกมาอย่างสุดเสียง และผมก็เป็ นอีกหนึงคน ่ ที่เกิ ดความรู้ สึกว่าตัวเองได้ “สูญเสีย” บางอย่างในชี วิตไปอย่าง “แท้ จริ ง” เพราะผมได้ สญเสียคนหนึงคนซึงเป็ นคนที่ผมรักมากกว่า “ตัวผมเอง” ด้ วยซ� ้ำไป ู ่ ่ เอ่อ! ลืมบอกไป ผมชื่อ “อ๊ อฟ” อายุ 25 ปี มีคณตาชื่อว่า “ธรรม” ุ อายุ 86 ปี คุณตาของผมก็คนเดียวกันกับคนที่ผมพึงเสียน� ้ำตาให้ ไปเมื่อกี ้แหละ ่ บอกตามตรงนะ ผมคิดว่าคุณตาของผมนี่แหละคือคนที่มีความคิดที่ “วิเศษ” ที่สดในโลกแล้ว ท�ำไมผมกล้าที่จะพดขนาดนนนะเหรอ ก็เพราะวา 2 สปดาห์ ุ ู ั้ ่ ั ก่อนที่คุณตาของผมท่านจะเข้าโรงพยาบาล ท่านได้ฝากบนทึกเล่มหนึ่งไว้ให้ ั กับผม และหลังจากที่ผมอ่านบันทึกเล่มนันจบ ความรู้สกแรกที่เกิดขึ ้นภายในใจ ้ ึ เลยก็คือ “นี่คือหนังสือที่ผมใช้เวลาตามหามาตลอดทงชีวิต” บนทึกเล่มนีคือ ั้ ั ้ สงที่มีคากบชีวิตของผมยิ่งกวา “เงิน” ยิ่งกว่า “ทอง” เสียอีก พดมาซะขนาดนี ้ ิ่ ่ ั ่ ู หลายคนเริ่ มคิดในใจแล้ วว่าผม “โม้ ” มากเกินไปหรื อเปล่า ก็นนแหละ! อย่าได้ ั่ เชื่อค�ำใครง่ายๆ คุณต้องตดสินมันเองหลงจากที่คุณได้อ่านบนทึกเล่มนีจบ ั ั ั ้ ดูซวามันจะให้ อะไรกับชีวิตของคุณบ้ าง ิ่ เนื ้อหาในบนทึกที่คณตาผมเขียน ท่านจะเล่าถึงประสบการณ์ใน ั ุ ชีวิตของแก ตังแต่ที่แกยังจ�ำความได้ ในวัยเด็ก โตขึ ้นเป็ นวัยรุ่น เติบใหญ่มา ้ ท�ำงาน จนกระทังความแก่เข้ ามาเยือน และบนหน้ าปกของบันทึกของคุณตา ่ จะมีข้อความอยูด้านล่าง ท่านเขียนเอาไว้ วา ่ ่ ในชีวิตของคนเรามันไม่เคยมี “สิงผิดพลาด” ่ เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ ้นล้ วนเป็ น “สิงเติมเต็ม” ่ เอาละ! ต่อจากนีไ้ ปจะเป็นบนทึกของคุณตาของผมที่ผมอยาก ั เผยแพร่ให้คนอื่นได้อ่าน เป็นบนทึกของคนที่มีความคิดที่ “มหัศจรรย์” ที่สุด ั ตังแต่ผมเคยรู้จกมา ้ ั
- 12. ห ลงจากที่แม่คลอดผมออกมาลืมตาดโลกที่จงหวดอบลราชธานี ั ู ั ั ุ ชื่อที่คนแถวบ้านเขาพากันเรียกผมก็คือ “ธรรม” มันเป็นชื่อที่แม่ผมตงให้เอง ั้ กับมือ อาจจะเป็ นเพราะว่าแม่ของผมเป็ นคนธรรมะธรรมโม ชอบเข้ าวัดเข้ าวา ผมเลยได้ ชื่อนี ้ติดตัวมามัง? ้ “วัด” เป็ นสถานที่ที่ผมจ�ำได้ เป็ นอย่างดีในวัยเด็ก และที่จ�ำได้ อย่าง ไมมีวนลืมเลยก็คือ ในเช้าของวนๆหนึ่งซึ่งเป็นวนส�ำคญทางพระพุทธศาสนา ่ ั ั ั ั แต่ผมจ�ำไม่ได้ว่ามันเป็นวนอะไรเพราะผมยังเด็กอยู่มาก แม่พาผมเข้าวดไป ั ั ท�ำบุญ ครังแรกที่เดินเข้ าไปในวัดก็เห็นผู้ชายใส่เสื ้อผ้ าแปลกประหลาดสีเหลือง ้ หลายคนเดินอยูในวัด และแต่ละคนก็ไม่มีผมบนหัว ผมไม่เคยเห็นจึงถามแม่วา ่ ่ เขาเป็ นใคร แม่ก็ตอบผมกลับมาว่า “พระครับ” ด้ วยความสนใจว่าพระคืออะไร เป็ นคนปกติและเป็ นคนดีหรื อเปล่า ผมจึงเดินเข้ าไปหาพระรู ปหนึ่ง แล้ วก็ถาม พระท่านไปว่า ธรรม : พระครับ! พระเป็ นคนดีไหมครับ พระ : ดีซลก! ท�ำไมถามแบบนันละครับ ิ ู ้ ธรรม : อืม! แล้ วหัวใจพระอยูข้างไหนเหรอครับ ่ พระ : อยูข้างซ้ ายลูก ่ ธรรม : อ่าว! พระเป็ นคนดีจริ งหรื อเปล่าครั บ ท� ำไมหัวใจพระไม่เห็นอยู่ ที่เดียวกันกับของผมเลย (พระรู ปนั น ท� ำ หน้ าตางงๆ แล้ วซั ก พั ก ก็ ต อบกลั บ มาใหม่ ) ้ พระ : งันหัวใจอยูตรงกลาง ใช่ไหมครับ ้ ่ 1
- 13. ธรรม : ไม่ใช่อยูดีครับ ่ พระ : งันอยูด้านขวาเลยละกัน ้ ่ ธรรม : ก็ไม่ใช่อีกแหละครับ พระ : อ่าว! แล้ วหัวใจของลูกอยูข้างไหนละครับ ่ ธรรม : หวใจนะพระ! หัวใจน่ะก็อยู่ “ข้ างใน” นี ้ไง ั หลังจากที่ผมตอบท่านไป พระรูปนันท่านก็อมยิ ้มแล้ วก็หวเราะออกมา ้ ั ต่อจากนนท่านก็เอามือมาลบบนหวของผมแล้วพดกบผมว่า “ขอบคณนะลก” ั้ ู ั ู ั ุ ู ซึง ณ ตอนนันผมก็ไม่คอยจะรู้เรื่ องรู้ราวอะไรมากมายนักหรอก แล้ วที่ผมถาม ่ ้ ่ พระท่านไปแบบนันก็เพราะว่า แม่ของผมท่านเคยบอกเอาไว้ วาคนที่เป็ น “คนดี” ้ ่ ทุกๆคนจะมีหวใจที่ดีงามฝั งอยู่ “ข้ างใน” ของร่างกาย ั แล้ วหลังจากที่ผมคุยกับพระรูปนันเสร็จ แม่ก็มาพาผมเข้ าไปในโบสถ์ ้ วันนันเป็ นวันที่คนในวัดเยอะมาก หลังจากที่พระท่านฉันอาหารเช้ าเสร็ จ พระรูป ้ ที่ผมเคยเข้าไปถามก่อนหน้านี ้ท่านก็ขึ ้นนงบนธรรมมาตรเพื่อเทศน์ให้ญาติโยม ั่ ฟั ง และประโยคแรกที่ทานพูดออกมาก็คือ ่ พระ : ญาติโยมทังหลายมีใครรู้บ้างว่า “หัวใจ” ของคนเราน่ะอยูข้างไหน ้ ่ (หลั ง จากที่ พระท่ า นพู ด จบ ผมซึ่ ง นั่ ง อยู่ ท างด้ านหลั ง ของโบสถ์ ก็ ก� ำลั ง จะ ยกมื อ ขึ น ตอบ แต่ ท่ า นก็ พู ด ต่ อ ขึ น มาทั น ที ) ้ ้ พระ : อ่าว! ตาจันทร์ หัวใจของตาอยูข้างไหน ่
- 14. ตาจันทร์ : หัวใจตาก็อยูข้างซ้ ายนะซิพระ ่ พระ : แล้ วยายข่องละ! หัวใจยายอยูด้านไหน ่ ยายข่อง : หัวใจอิฉนก็อยูด้านซ้ ายเจ้ าคะ ั ่ พระ : อืม! แต่หวใจของพระไม่ได้ อยูข้างซ้ ายหรอกนะ ั ่ (หลายๆคนท� ำ หน้ างง) หวใจของพระนะอยู่ “ข้างใน” นี ้ต่างหาก ทงซ้าย ทงขวา ล้วนเป็น ั ั้ ั้ สิ่งที่มนุษย์สมมุติขึ ้น จริ งๆแล้ วหัวใจของคนเราทุกคนล้ วนอยู่ข้างใน เราไปยึดติดกบสิ่งสมมติกนจนเกินไป ความสขหรือความทกข์ก็เช่น ั ุ ั ุ ุ เดียวกน มนไม่ได้เกิดมาจากทางซ้าย มนไม่ได้เกิดมาจากทางขวา ั ั ั จะทุกข์ก็อยูข้างใน ทุกข์ที่ใจ จะสุขก็ไม่ได้ ขึ ้นอยูกบรถ ไม่ได้ ขึ ้นอยูกบ ่ ่ ั ่ ั บ้าน ไมได้ขึ ้นอยกบเงินทอง ไม่ได้ขึ ้นอย่กบของสมมติทงหลายแหล่ ่ ู่ ั ู ั ุ ั้ เหล่านันหรอก ถ้ าจะสุขให้ เป็ น มันก็ต้องสุขจาก “ข้ างใน” มันก็ต้องสุข ้ จาก “หัวใจ” เรานี่แหละ ผมก็ไม่ร้ ู หรอกว่าวนนนผมได้พดอะไรออกไป แต่ร้ ู สกเหมือนกบมน ั ั้ ู ึ ั ั จะเป็ นวันที่ได้ ให้ ข้อคิดอะไรกับชีวิตหลังจากนันของผมเยอะเลยทีเดียว ้ และประโยคสุดท้ ายที่พระท่านเทศน์ให้ ฟัง ซึงผมชอบมากๆ ท่านบอก ่ เอาไว้ วา “ทุกๆวันอาจจะไม่ใช่วนที่ดี แต่มนก็มีสงดีๆบางอย่างเกิดขึ ้นในทุกๆวัน ่ ั ั ิ่ เสมอ จงมองหามันให้ เจอ” จงมอง “ทุ กข์” ทุกวัน ให้มี “ความ สข” ุ 3
- 16. พ อเริ่ มโตขึ ้นมาอีกหน่อย แม่ก็จบผมไปเข้ าเรี ยนชันอนุบาลที่โรงเรี ยน ั ้ แถวบ้ าน เริ่ มมีเพื่อน เริ่ มอยากเรี ยนอยากรู้ในทุกๆสิง เริ่ มมีคณครูที่คอยเป็ นคน ่ ุ ชี ้แนะแนวทาง อยูมาวันหนึงคุณครูของผมก็เริ่ มที่จะสอนเกี่ยวกับอวัยวะภายใน ่ ่ ร่างกายของตัวเรา คุณครูเริ่ มสอนโดยพูดขึ ้นมาว่า คุณครู : คนเรานะค่ะเด็กๆ ใครที่เกิดมามีอวัยวะครบทัง้ 32 ประการ ก็ถือว่า โชคดีอย่างหาที่สดไม่ได้ แล้ ว ุ (หลั ง จากที่ ผ มได้ ยิ น คุ ณ ครู พู ด ขึ น มาแบบนั น ผมจึ ง ยกมื อ ขึ น แล้ วพู ด กั บ คุ ณ ครู ) ้ ้ ้ ธรรม : คุณครูครับ ผมไม่อยากมี “เปลือกตา” เลยครับ (คุ ณ ครู ท� ำ ท่ า ทาง งงๆ แล้ วก็ ต อบผมกลั บ มา) คุณครู : อ่าว! ท�ำไมถึงพูดแบบนันละครับ ้ ธรรม : ก็ เพราะว่ามันเป็ นส่วนที่ กันระหว่าง “ความฝั น” กับ “ความจริ ง” ้ ในชีวิตของผมนะซิครับ (หลั ง จากที่ ผ มพู ด เสร็ จ คุ ณ ครู ของผมท่ า นก็ อึ ง ไปซั ก พั ก แล้ วสั ก ครู่ ท่ า นก็ พู ด ้ ขึ น มาสอนผม) ้ คณครู : ธรรมครั บ ! เปลื อ กตาไม่ ไ ด้ เป็ นสิ่ ง เลวร้ ายที่ เ อาไว้ กั น ระหว่ า ง ุ ้ ความฝั น กับ ความจริ ง ของชีวิตเราหรอกนะครับ แต่สงทีมนจะท�ำให้ ิ่ ่ ั ความฝั นของเรากลายมาเป็ นความจริ ง ได้ ก็ คื อ ความตั ง ใจ ้ ความมุงมันและสิงที่ส�ำคัญที่สดคือการที่เรา “ลงมือท�ำ” มันให้ ส�ำเร็ จ ่ ่ ่ ุ ตามความฝั นต่างหากละครับ ให้ ธรรมจ�ำค�ำนี ้ไว้ นะครับ “ความตังใจมันจะไร้ คา ถ้ าเราไม่ลงมือท�ำ” ้ ่ ถ้ าอย่างนันครูขอถามธรรมอย่างหนึง ความฝั นของธรรมคืออะไรครับ ้ ่ โตขึ ้นธรรมอยากเป็ นอะไรเหรอ 5
- 17. ธรรม : ผมก็ คิ ด อยู่ ทุ ก วัน แหละครั บ คุ ณ ครู ว่ า โตขึ น แล้ ว ผมจะเป็ นอะไร ้ แต่ก็ยงคิดไม่ออกซักที ั คุณครู : อืม! อยากงวลไปเลย ในโลกนีก็มีอยู่หลายต่อหลายคนนะที่เกิดมา ่ ั ้ จนแก่แล้ วแต่ก็ยงไม่ร้ ูวาตัวเองชอบอะไรหรื ออยากจะท�ำอะไร แต่ช่าง ั ่ มันเถอะ อย่างน้ อ ยถ้ าเรารู้ ว่าอะไรที่ มันไม่ใ ช่ อะไรที่ เ ราไม่ชอบ ก็เท่ากับว่าเราเขยิบเข้ าใกล้ สงที่ใช่ สิงที่เราอยากเป็ นแล้ วแหละครับ ิ่ ่ สิงที่ผมได้ รับจากคุณครูในวันนันก็คือ ต่อให้ เราจะฝั นไว้ ดี ฝั นไว้ เลิศหรู ่ ้ ซักเพียงใด แต่ถ้าไม่ลงมือกระท�ำมัน ทุกอย่างที่เราฝั นไว้ มันก็จะยังคงเป็ นแค่ ฝั นลมๆแล้ งๆซึงอยูได้ เพียงแค่ภายใน “เปลือกตา” ของเราเท่านัน ไม่มีทางที่มน ่ ่ ้ ั จะเกิดขึ ้นในชีวิตจริ ง หากตังใจจะท�ำอะไรซักอย่างในชีวิต ไม่ต้องสรรหาถ้ อยค�ำ ้ ที่เลิศหรู ไม่ต้องมีค�ำมันสัญญา แต่ถ้าอยากให้ มนประสบผลส�ำเร็ จ คนเราล้ วน ่ ั ต้ องการแค่ ค�ำพูด “ธรรม ดา” แต่วา “ลงมือทำ�” ่
- 18. โ ดยส่วนตวแล้วผมเป็นคนที่ชอบฝันบ่อยมาก อาจจะเป็ นเพราะว่า ั ผมเป็นคนที่ชอบคิด ชอบจินตนาการก็เป็นได้ และในตอนเช้าของวัน ๆหนึ่ง ในช่วงที่ผมก�ำลังเรี ยนอยูชนประถมศึกษา ผมตื่นขึ ้นมาพร้ อมกับอากาศที่แจ่มใส ่ ั้ เหมือนปกติในทุกๆวัน แต่มีบางสิงที่แตกต่างออกไปก็คือการตื่นขึ ้นมาพร้ อมกับ ่ คราบของรอยน� ้ำตาที่ใหลอาบบนแก้ มทังสองข้ าง ในตอนนันเองที่ผมรู้สกมึนงง ้ ้ ึ กับน� ้ำตาที่ไม่ร้ ูไหลออกมาในตอนไหน เกิดความสงสัยอย่างมากจึงเดินเข้ าไป ถามแม่ในห้ องครัว ธรรม : แม่ครับ! เมื่อคืนผมฝั นด้ วยแหละ รู้ สกเหมือนกับว่ามันจะเป็ นฝั นดี ึ ด้ วยนะแม่ ดีจนน� ้ำตาไหลเลยครับ แต่พอตื่นขึ ้นมากลับจ�ำอะไรไม่ได้ ซักอย่างเลย ท�ำไมมันเป็ นแบบนันครับแม่ ้ แม่ : แม่ว่า นะลูก “บางที ส มองของคนเรามันอาจจะสร้ างมาเพื่ อให้ ชี วิ ต ของเราอยูกบโลกแห่งความเป็ นจริ ง มากกว่าอยู่กบโลกแห่งความฝั น ่ ั ั ก็เป็ นได้ นะครับ” ลูกเลยจ�ำอะไรไม่ได้ ไงละครับ แต่ลกก็ไม่ต้องคิดมาก ู หรอกนะ เพราะแม่คดว่า ิ “คนเราจะเจอกับฝั นที่สวยงามที่สดในชีวิตได้ ก็เมื่อตอนตื่นนันแหละ” ุ ่ หลงจากฟังที่แม่พูดจบ ผมก็เลิกที่จะนึกคิดว่าเมื่อคืนผมฝันถึงอะไร ั และน� ้ำตามันไหลออกมาตอนไหน และผมก็หาค�ำตอบให้ กับตัวเองได้ แล้ วว่า ท�ำไมคนเราถึงมีความฝั นในตอนที่นอนหลับอยู ผมคิดว่า “บางทีการที่คนเรามี ่ ชี วิ ต อยู่กับ ความเป็ นจริ งมากจนเกิ นไป มันคงเจ็ บปวดจนเกิ นที่ จะทนรั บได้ ดังนันคนเราจึงต้ องมีสงที่เรี ยกกันว่าความฝั นไว้ คอยเป็ นส่วนเติมเต็มให้ กบชีวิต” ้ ิ่ ั หรื อมันอาจจะเป็ นเพราะเหตุผลอะไรอื่นๆอีกมากมายก็ตามที แต่ ณ ตอนนี ้ผม ก็ดีใจที่ผมได้ “ตื่น” ขึ ้นมาและเจอกับสิงที่เป็ นยิ่งกว่าในความฝั นซะอีก นันก็คือ ่ ่ โลกแห่ง “ความเป็ นจริ ง” นันเอง ่ 7
- 19. ชี วิตในวัยประถมเป็ นชีวิตที่แสนจะสุขสบาย ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้อง รับผิดชอบอะไรมากมาย ผมโชคดีมากๆที่มีพอแม่คอยดูแล คอยท�ำตามที่ทาน ่ ่ บอกท่านสอน ลูกที่เกิดมาในครอบครัวที่อบอุนมีฐานะค่อนข้ างดีหรื อปานกลาง ่ พออยูพอกินก็คงจะไม่ล�ำบาก ในแต่ละวันพอเรี ยนเสร็ จก็วิ่งเล่น แต่กบคนที่เกิด ่ ั มาในครอบครัวที่ยากจน ปากกัดตีนถีบไปในแต่ละวัน ล�ำบากล�ำบนข้ นแค้ น จงเชื่อผมเถอะว่า อย่าได้ พยายามไปกล่าวโทษพระเจ้ าว่าล�ำเอียงแล้ วท�ำให้ เรามี ชีวิตแบบนี ้เลย “ความล�ำบาก” นันอาจจะเป็ นของขวัญที่คนส่วนใหญ่ไม่คอยจะ ่ ่ อยากได้ กนซักเท่าไหร่ แต่จะคิดให้ มนทุกข์ไปใย ในเมื่อเราคือคนพิเศษที่ได้ รับ ั ั ของขวัญแห่งความยากจนมาแล้ ว จงเปิ ดใช้ ของขวัญชิ ้นนันให้ ชีวิตมันแข็งแกร่ง ้ มากขึ ้นกว่าเดิม จงคิดเสียว่า “คุณเป็ นคนที่ได้ รับรู้ถงความรู้สกที่คนยากคนจน ึ ึ เท่านันถึงจะมีสทธิรับรู้มนได้ ” ก็มนเกิดมาแล้ ว ชีวิตมันก็ยงคงต้ องด�ำเนินต่อไป ้ ิ ั ั ั “ความยากจนถึงแม้มนจะไม่ใช่ความสข แต่มันก็ใช่ว่าจะเป็นความ ั ุ ทุกข์เสมอไป” ถึงแม้ จะเลือกเกิดไม่ได้ แต่ชีวิตมันเลือกที่จะเป็ นได้ คุณไม่สามารถเลือกเกิดเป็ น “ทายาท” ของตระกูลที่ยงใหญ่ ิ่ แต่คุณสามารถเลือกเป็ น “บรรพบุรุษ” ของตระกูลที่ใหญ่ยงได้ ิ่ หากใครคิดว่าตนเองเจอกับเหตุการณ์หรือสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย ที่สดแล้ ว จงคิดไว้ เถอะว่า “ยังมีคนที่เลวร้ ายกว่าเราเสมอในโลกใบนี ้ แล้ วท�ำไม ุ เราจะก้ าวข้ ามผ่านมันไปไม่ได้ ” อย่าได้ พยายามหาคนที่เราจะไปกล่าวโทษเขา แต่จงหาข้ อดีของมันให้ เจอ ทุกอย่างมันไม่ได้ มีแค่สองด้ าน ทุกๆอย่างมันมีอยู่ หลายๆด้ านให้ ชีวิตเราได้ เลือกมองเสมอ เพราะขนาด “คนที่เลวร้ ายที่สด เขาก็ ุ อาจจะให้ค�ำแนะน�ำที่ดีที่สดได้เช่นกน” และถ้าเมื่อใดเราเจอปัญหาเจอความ ุ ั ทุกข์ ให้ คดไว้ เสมอว่า นันคือความโชคดีอย่างสุดๆ เพราะว่า “ความสุขไม่ได้ ิ ่ ให้ อะไรมากมายกับชีวิตนักหรอก กับความทุกข์ตางหากที่จะท�ำให้ คนเราเรี ยนรู้ ่ และเติบโตขึ ้นเป็ นผู้ใหญ่อย่างแท้ จริ ง”
- 20. เมื่อใดที่เรารู้สกว่าชีวิตของตนเองต�่ำต้ อย รู้สกท้ อแท้ ด้วยเรื่ องใดก็ตาม ึ ึ ถ้ าเรามองตนเองเทียบกับคนที่สงกว่า เราจะรู้สกแย่มากที่ส้ เู ขาไม่ได้ แต่ถ้ามอง ู ึ เทียบกับคนที่ต�่ำกว่า เราจะรู้ สกล�ำพองอหังการ ขณะเดียวกันถ้ าเรามองตัวเอง ึ เทียบกบคน “ธรรมดา” ทวไป เราก็จะพบว่ายงมีคนอีกมากมายที่เขาก็พบกบ ั ั่ ั ั ปั ญหา มีความทุกข์มากมายในชีวิตเหมือนกันกับเรา และนันจะท�ำให้ เราค้ นพบ ่ ความจริงว่าเรายังคงมี “เพื่อนทุกข์” อีกมากมายในโลกใบนี ้ ไม่ว่าชีวิตคุณ มันจะตกต�่ำหรื อล้ มเหลวซักเพียงใดก็ตาม แต่จงจ�ำไว้ เถอะว่า ในขณะที่คุณ “เกลี ยด” ชีวตของคุณ ิ มีบางคน “ฝัน” อยากที่จะมีชีวตแบบคุณ ิ 9
- 21. ถ้าเราตงใจว่า "ความทกข์เกิดขึ ้นมาเพื่อเป็นอาจารย์ของเรา" ความทกข์ก็ไม่ใช่สิ่ง ั้ ุ ุ น่ากลัว ถ้ าเราไม่กลัวความทุกข์ ยังจะมีอะไรในโลกนี ้ให้ ต้องประหวันพรั่นพรึงกันอีก จงเรี ยนรู้ ่ จากทุกข์ อย่ามัวแต่เป็ นทุกข์ จงเติบโตจากความทุกข์ อย่ายอมสยบเพราะความทุกข์
- 22. จ ากเด็กบ้ านนอกต่างอ�ำเภอที่พอจะมีดีตดตัวอยูบ้าง พอเข้ าเรี ยนชัน ิ ่ ้ มัธ ยมศึก ษาก็ ต้ อ งจากบ้ า นไปเข้ าเรี ย นในโรงเรี ย นที่ มีชื่อเสี ยงในตัว จัง หวัด ชนมธยมต้นคือช่วงเวลาแห่งการอยากร้ ู อยากเห็นและเป็นช่วงเวลาแห่งการล้อ ั้ ั ชื่อพ่อชื่อแม่ ในห้ องผมมันก็จะมีเด็กในตัวเมืองอยูคนหนึงชื่อว่า “เก่ง” มันเป็ น ่ ่ เด็ก เรี ย นเก่ ง หน้ าตาดี และผิ วขาว เสมื อ นว่าจะเพี ย บพร้ อมไปซะทุกอย่า ง แต่เสียอย่างเดียวคือมัน “ปากหมา” ชอบดูถกคนอื่น ตอนเข้ าไปเรี ยนในวันแรกๆ ู มัน ก็ ไ ม่ ก ล้ า ที่ จ ะคุย กับ ผมเท่ า ไหร่ นั ก หรอก เพราะผมเป็ นเด็ ก บ้ า นนอก ตัวคล� ้ำๆด�ำๆ แต่อยูมาวันหนึงระหว่างเปลี่ยนคาบเรี ยนมันก็เดินมาพูดกับผม ่ ่ เก่ง : คนบ้ าอะไรว่ะ ชื่อโครตเชยเลยวะ (ผมมองหน้ ามั น แล้ วก็ นั่ ง อ่ า นหนั ง สื อ การ์ ตู น ต่ อ ) เก่ง : เด็กบ้ านนอกสอบเข้ าโรงเรี ยนดังในตัวเมืองได้ เนี่ย มึงคิดว่ามึงเจ๋งนักเหรอวะ! ธรรม : กูไม่เคยคิดว่ากูเจ๋งไปกว่าใครหรอกนะ แต่ ถ้ า “ตอนไหนที่มึงดูถูก คนอื่น ณ ตอนนันใจมึงก็ต�่ำกว่าเขาคนนันแล้ วแหละเพื่อนเอ๋ย” ้ ้ เก่ง : อ่าว! ไอ้ นี่ มึงรู้หรื อเปล่ากูเป็ นใคร กูสอบเข้ าโรงเรี ยนนี ้ได้ ที่หนึงนะโว้ ย ่ ธรรม : แล้วไงวะ ก็เรื่องของมึงนิ แล้วเกี่ยวอะไรกบกละ แต่กจะบอกมึงไว้ ั ู ู อย่างนะ “อย่าคิดว่ามึงเหนือกว่าใครเขา เพราะขนาดหนังสือที่มึง ใช้ เรี ยน มันยังมีคนเขียนให้ มงอ่านเลย” ึ (หลั ง จากที่ ผ มพู ด จบ มั น ก็ เ งี ย บไปซั ก พั ก ส่ ว นผมก็ นั่ ง อ่ า นการ์ ตู น ของผมต่ อ แต่ สุ ด ท้ ายมั น ก็ พู ด ขึ น มาอี ก ว่ า ) ้ เก่ง : ด�ำเอ้ย! พ่อแม่มึงคน “ผิวสี” หรือเปล่านิ เกิดมามึงถึงได้ด�ำขนาดนี ้ 11
- 23. (หลั ง จากมั น พู ด ประโยคนั น จบ ผมก็ ลุ ก ขึ น ชกมั น ลงไปนอนกองกั บ พื น ้ ้ ้ จากนั น ผมก็ ดึ ง คอเสื อ มั น ขึ น มา ) ้ ้ ้ ธรรม : ตอนกูเกิดมานะ ผิวกูก็ “สีด�ำ” ตอนกูโตขึ ้น ผิวกูก็ “สีด�ำ” ตอนกูออกไปเจอแสงแดด ผิวกูก็ “สีด�ำ” ตอนกูมีแผล ผิวกูก็ “สีด�ำ” ตอนกูเจ็บป่ วย ผิวกูก็ “สีด�ำ” และเมื่อวันที่จะตายมาถึง ผิวกูก็ยงคง “สีด�ำ” ั แต่ส�ำหรับมึง บุคคลผู้สง่างาม มีผิว “ขาวผ่อง” ตอนมึงเกิดมา ผิวมึง “สีชมพู” ตอนมึงโตขึ ้น ผิวมึง “สีขาว” ตอนมึงออกไปเจอแสงแดด ผิวมึง “สีแดง” ตอนมึงมีแผล ผิวมึง “สีเหลือง” ตอนมึงเจ็บป่ วย ผิวมึง “สีเขียว” และเมื่อถึงวันตายนะ ซึงมันอาจจะเป็ นวันนี ้ก็ได้ ่ ผิวมึงก็จะเป็ น “สีเทา” มึงได้ ค�ำตอบหรื อยัง ว่าพ่อแม่กู “ผิวสี” หรื อเปล่า ค�ำว่า “ผิวสี” มันควรจะใช้ กบใคร มึงเข้ าใจรึยง! ั ั เก่ง : เอ่อๆ! กูเข้ าใจละ กูขอโทษ มีคนเคยพูดเอาไว้ วา ่ ไม่วาตอนเกิดคุณจะมีสีผิวอย่างไร แต่ตอนปิ ดไฟทุกคนสีผิวเดียวกัน ่ “อย่าได้ดู ถกใคร เพราะไม่มีใคร ต่างจากตัวเรา”
- 24. หลังจากที่ผมและเก่งได้ “คุย” กันในวันนัน สิงที่ท�ำให้ ผมคิดว่าผมเป็ น ้ ่ คนที่ฉลาดกว่าไอ้ เก่งก็คือ “ผมเห็นความโง่ในตัวของผมเอง ในขณะที่ไอ้ เก่งมัน อวดฉลาดไปซะทุกเรื่ อง” จงจ�ำเอาไว้ วา “ความโง่” คือสิงที่ “คนฉลาด” พึงมีเอา ่ ่ ไว้ ใช้ ในเวลาที่เหมาะสมที่สด แต่หลังจากวันนันเป็ นต้ นมา ไอ้ เพื่อนคนนี ้ของผม ุ ้ มันก็เริ่ มเปลี่ยนไป เลิกดูถกและก็คอยช่วยเหลือเพื่อนคนอื่นๆ และมีอีกสิงหนึง ู ่ ่ ที่มนเปลี่ยนก็คือ มันเรี ยกผมว่า “ลูกพี่” ั พูดถึงการเรี ยนในช่วง ม.ต้ น พ่อของผมเคยสอนเคล็ดลับในการเรี ยน เอาไว้ใ ห้ ผ มหนึ่ง ข้ อ โดยพ่อบอกผมว่าลูกไม่ต้องไปพึ่งการเรียนพิเศษหรอก แค่ตงใจเรี ยนในห้ องก็พอแล้ ว ไม่เข้ าใจอะไรตรงไหนก็ถามคุณครู “ถ้ าลูกถามครู ั้ ลูกอาจจะดูวาโง่เพียงแค่ 5 นาที แต่คนที่ไม่เคยถามซักทีนนแหละ มันอาจจะโง่ ่ ั่ ไปตลอดชีวิต” เด็กหลายๆคนไม่กล้าถามครูในห้องเรียนเพราะกลวถกเพื่อนใน ั ู ห้ องมองว่า “โง่” แต่ในความเป็ นจริ งแล้ ว มันเป็ นสิงที่ตรงข้ ามกันอย่างสิ ้นเชิง ่ คนที่กล้าถามในสิ่งที่ตนไม่เข้าใจและอาจโดนเพื่อนมองว่าโง่นนแหละ ต่อไป ั่ ในอนาคตเขาจะเป็ นคนที่ “ฉลาด” ที่สดในห้ อง ส่วนคนที่ฉลาดตลอดเวลาเพราะ ุ ถึงจะไม่เข้ าใจก็ไม่เคยจะถามซักที เชื่อเถอะว่าคนประเภทนันคือคนที่ “โง่” ที่สด ้ ุ คนที่ “เ ข ้าใจ” อะไรต่อมิอะไรได้ดีที่สุดคือ คนที่สามารถเอ่ยถามในเวลาที่ตน “ไม่เข้าใจ” 13
- 26. พ อเริ่มเข้าเรียนช่วงมัธยมปลาย ร้ ู สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาแห่งการ “ตดเพื่อน” อยากร้ ู อยากลองไปซะทกอย่าง เริ่มร้ ู สกว่าอยากมีแฟน เป็นชวง ิ ุ ึ ่ เวลาของความ “กวนตีน” ทะลึงตึงตัง สิ่งที่ผมจ�ำได้ เป็ นอย่างดีในช่วงชีวิตวัยนี ้ ่ ก็คือในคาบเรียนวิชาภาษาไทย ในวนนนมีคณครูสาวสวยพึ่งจบใหม่มาสอน ั ั้ ุ แทนอาจารย์ประจ�ำวิชาที่แกลาป่ วย หลังจากที่คณครูคนสวยสอนเสร็ จ คุณครู ุ ก็พดขึ ้นมาว่า ู คุณครู : มีใครมีค�ำถามอะไรไหมค่ะ (ผมยกมื อ ขึ น แล้ วก็ ถ ามคุ ณ ครู ) ้ ธรรม : ผมมี ค�ำถามครั บคุณครู ! อยากถามครู ว่าใครเป็ นคนคิดค้ นค� ำว่า “ผมรักคุณ” ขึ ้นมาครับ คุณครู : เอ่อ! เอ่อ! มันต้องคิดขึนมาเลยเหรอค่ะค�ำนี คุณครูไม่ร้ ู ค่ะ ้ ้ ท�ำไมถึงถามแบบนัน นักเรี ยนรู้เหรอว่าใครเป็ นคนที่คดค�ำๆนี ้ขึ ้นมา ้ ิ ธรรม : ผมว่าน่าจะเป็ น “ประเทศจีน” นะครับ คุณครู : ท�ำไมเธอว่าอย่างนันละ ้ ธรรม : “ก็เพราะว่ามันไม่มีทงคุณภาพและการรับประกันนะซิครับ” ั้ หากมันได้ ผลมันก็จะคงอยูตลอดไปแต่หากว่ามันไม่ได้ ผล ่ มันก็จะไม่มีสงใดเกิดขึ ้นเลย ิ่ คุณครู : ฮาๆ คิดได้ นะเราน่ะ! งันคุณครูขอถามคืนหน่อยละกัน ้ ให้ เธอแหละตอบ ครูจะถามว่า สสารคืออะไร 15
- 27. ธรรม : ง่ายมากๆเลยครับคุณครู ตวอย่างของสสารเอาแบบชดๆเลยก็คือ ั ั น� ้ำแข็ง เพราะว่ามนมีอย่จริงบนโลกใบนี ้ เราสามารถสมผัสได้และ ั ู ั มันไม่สูญสลายไปไหน อย่างเช่น น�ำแข็งสามารถเปลี่ยนกลายมา ้ เป็ นน� ้ำได้ และจากน� ้ำสามารถเปลี่ยนกลายเป็ นไอน� ้ำได้ ด้วยเช่นกัน คุณครู : เก่งมากๆเลยค่ะ! ถูกต้ องที่สด! ุ แล้ วถ้ าอย่างนัน “ความรัก” ก็เป็ น “สสาร” เหมือนกันซิคะ ้ ่ ธรรม : เอ่อ! ท�ำไมครูพดแบบนันละครับ ู ้ คุณครู : ก็มน “เปลี่ยนสถานะ” ได้ เหมือนกันนี่คะ ั ่ หลังจากคุณครูพดจบ นักเรี ยนในห้ องทุกคนต่างพากันหัวเราะออกมา ู และผมก็ ป ระทับ ใจใน “ไหวพริ บ ” ของคุณ ครู ค นสวยคนนี เ้ ป็ นอย่ า งมาก เพราะในการใช้ชีวิตในสงคมของโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ไม่จ�ำเป็นว่าคณ ั ุ ต้องเป็นคนที่เรียนเก่ง ไม่จ�ำเป็นว่าคณต้องเป็นคนที่มีการศึกษาสง ขอเพียง ุ ู แค่ในชีวิตมี “ไหวพริ บ” ในการใช้ ชีวิตให้ อยูรอด ใช้ ชีวิตให้ มีความสุข แค่นนมันก็ ่ ั้ เพียงพอแล้ วส�ำหรับการ “ใช้ ชีวิตให้ มนมีชีวิตอย่างแท้ จริ ง” ั พอพูดถึงเรื่องไหวพริบ มันท�ำให้ผมนึกถึงเรื่องๆหนึ่งขึนมาทันที ้ เพื่อนของผมคนหนึงมันเคยเอาข่าวๆหนึงมาให้ ผมอ่าน เนื ้อหาในข่าวมันมีอยูวา ่ ่ ่่ มีนกหนังสือพิมพ์ปากจัดนายหนึง ถูกฟองร้ องข้ อหาหมิ่นประมาทเนื่องจากเขา ั ่ ้ ไปเรี ยก รัฐมนตรี ทานหนึง (จ�ำไม่ได้ วามาจากรัฐบาลไหน) ว่า “ควาย” หลังจาก ่ ่ ่ การไต่สวนหลายนัด ศาลก็ตดสินให้ นกหนังสือพิมพ์มีความผิดตามฟอง ลงโทษ ั ั ้ ปรับ 5,000 บาทกับจ�ำคุกอีก 1 เดือน โดยให้ รอลงอาญาไว้ ก่อน นักหนังสือพิมพ์รับค�ำตัดสินอย่างไม่ยินยอมพร้ อมใจนัก เขาจึงถาม ผู้พิพากษาไปว่า
- 28. นักหนังสือพิมพ์ : อย่างนัน ถ้ าผมเรี ยก “ควาย” ว่า “รัฐมนตรี ” ้ ผมจะมีความผิดไหมครับ ผู้พิพากษา : อืม! ก็คงจะไม่ผิดอะไร (นั ก หนั ง สื อ พิ ม พ์ ยิ ม รั บ ค� ำ ตอบอย่ า งพอใจ ก่ อ นจะหั น ไปหารั ฐ มนตรี คู่ ก รณี ) ้ นักหนังสือพิมพ์ : ไงครับ! ท่านรัฐมนตรี ข้ อคิดของข่าวๆนี ้ ท�ำให้ ร้ ูวาในประเทศไทย “ควาย” สามารถเป็ นได้ ่ ทุกๆอย่าง หลายต่อหลายคนเข้ าใจผิดคิดว่ามนุษย์เป็ นสิงมีชีวิตที่ประเสริ ฐสุด ่ บนโลกใบนี ้ แต่จะพยายามยกตนไว้ สงเหนือสัตว์อื่นท�ำไมละคนเอ๋ย เพราะสิง ู ่ ที่เราอยากเป็ นนัน "เยี่ยงสัตว์" ทังนัน อยากบินได้ เหมือนนก อยากอยู่ในน�ำ ้ ้ ้ ้ เหมือนปลา อยากรวดเร็ วปานสัต ว์ สี่ขาและอยากมี ความอดทนได้ เ หมื อน "ควาย" ผมก็งงเหมือนกันนะ เวลามีใครด่ากันว่า “ควาย” ท�ำไมต้องโกรธ แต่พอด่ากันว่า ไอ้ ปลาดาว ไอ้ กระต่าย ไอ้ แมงกะพรุน กลับไม่มีใครสนใจที่จะ เดือดร้ อนซักนิด “ควาย” อยูอย่างเป็ นสุขในขณะที่โดนมนุษย์กร่นด่า แต่มนุษย์กลับไม่ ่ เคยมองเห็นความสุขจากการ “เพิกเฉย” ในสิงที่ไม่ควรสนใจของควายในขณะ ่ ที่เราไปด่ามัน มนุษย์กลับไปคิดว่าควาย “โง่” แต่ในความเป็ นจริ งแล้ ว ควาย ไม่ได้ สนใจซักนิดในสิ่งที่มนุษย์หลายคนถากถางแต่คนที่ร้อนรนกลับเป็ นมนุษย์ หลายๆคนที่ตนเองเป็นยิ่งกว่า “ควาย” จงอย่าใส่ใจและจงภูมิใจ หากมีใคร 17 เรี ยกเราว่า “ควาย”
- 30. อี กหนึงช่วงเวลาที่เป็ นช่วงหัวเลี ้ยวหัวต่อในชีวิต คือช่วงชันมัธยมศึกษา ่ ้ ปีที่ 6 ซงมนก็มาพร้อมกบการสอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลย ในช่วงที่ใกล้จะ ึ่ ั ั ั สมัครสอบ ผมก็ยงตัดสินใจไม่ได้ ซกทีวาจะลงคณะไหน เรี ยนอะไร เย็นวันหนึง ั ั ่ ่ จึงตัดสินใจเดินเข้ าไปคุยกับพ่อ ธรรม : พอครับ! ผมจะเลือกเรี ยนคณะไหนดี ่ ให้ มนจบออกมาแล้ วมีงานดีๆท�ำ ั พ่อ : สงที่ลกจะเรี ยนนะ พ่อเลือกไว้ ให้ ตงแต่แรกแล้ ว ิ่ ู ั้ ธรรม : อะไรเหรอพ่อ พ่อ : สิ่งที่ พ่อจะให้ ธรรมเรี ยนก็ คือ สิ่งเดี ยวกันกับสิ่งที่ อยู่ในใจของธรรม นนแหละ ชอบอะไรก็เรียนอนนันไปเลย เพราะสิ่งที่ลูกชอบกับสิ่งที่ ั่ ั ้ ลูก เรี ย นมันจะอยู่กับลูก ไปตลอดชี วิต ดัง นัน ลูก คื อ คนที่ ตัด สิ น ใจ ้ พ่อว่านะ! จะเรียนอะไรก็ตามแต่ไม่ต้องไปห่วงหรอกว่าจบมาแล้ว จะมีงานแบบไหนให้ เราท�ำ เพราะว่ามัน ไม่มีงานใดหรอกที่ ต่ำ� ถ้าเราท�ำด้วยใจที่ สูง ธรรม : ครับพ่อ! แต่แม่หรือญาติๆก็อยากให้ผมเรียนหมอกนทงนน ก็มนมี ั ั้ ั้ ั ทัง เงิ น มี ทังเกี ย รติ สังคมไทยก็ ย อมรั บว่า เป็ นอาชี พ อัน ดับ หนึ่ ง ้ ้ แต่ผมก็ไม่ได้ อยากเป็ นเท่าไหร่หรอก เอาไงดีพอ! ่ พ่อ : งันพ่อขอถามอะไรเราซักข้ อนะ ธรรมคิดว่าอะไรที่ มันส�ำคัญที่ สุด ้ ในโลกใบนี ้ อากาศ, น� ้ำ, ดิน, มนุษย์, สัตว์ หรื อธรรมคิดว่าอะไร 19
- 31. ธรรม : เอ่อ! อืม! ไม่ร้ ูซพอ ิ ่ พ่อ : น� ้ำหยดเล็กๆมันก่อให้ เกิดผืนป่ า ป่ าย่อมๆมันช่วยฟอกอากาศให้ สดชื่น อากาศเพียงน้อยนิดท�ำให้เกิดสิ่งมีชีวิต ชีวิตมนุษย์พกพิงอยู่บนผืน ั แผ่นดินหรื อแม้ แต่จลนทรี ย์ที่ดไร้ คามันยังช่วยย่อยสลายสิงต่างๆให้ เกิด ุิ ู ่ ่ สมดุล พ่อเองก็ไม่ร้ ูเหมือนกันหรอกนะว่าสิงไหนมันส�ำคัญที่สดในโลก ่ ุ ร้ ู แต่ว่าถ้าขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไป โลกใบนีมันก็จะไม่เป็นโลกอีกต่อไป ้ แล้วมันจะมีอาชีพไหนไหมละลูกที่ดีที่สุดหรือส�ำคญที่สุด มันอยู่ที่ ั ตวเราจะมองจะตดสินใจต่างหาก อย่า ตัดสิน ใจอะไรเพียงเพราะ ั ั บรรทัดฐานของสังคมจนเกินไป ธรรม : ครับพ่อ! เข้ าใจแล้ วครับพ่อ พ่อ : สิ่งที่ลูกต้องเรียนก็เรียนตามหัวใจตวเองนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก ั ว่าจบออกมาแล้วจะมาท�ำอะไร เพราะไม่ว่าจะท�ำอะไรขอแค่ท�ำให้ มนสดๆ เพราะมนจะเป็นความร้ ู สกที่ยิ่งใหญ่เวลาที่เราบอกใครไปว่า ั ุ ั ึ “เราเก่ งในสิ่งที่ เราเป็ น” แม้ ว่าหน้ าที่ นัน มัน จะเป็ นเรื่ องที่ เ ล็กน้ อย ้ ต้อยต�่ำเพียงใดก็ตาม และมีอีกสิ่งหนึ่งที่พ่ออยากจะบอกลกมากคือ ู อย่า ไปดูถูก ใครหรื อ ดูถูก อาชี พใดๆ เพี ยงเพราะเราคิดว่า เขา “โง่” หรื อต้ อยต�่ำ ในโลกนี้ ไม่เคยมี “คนโ ง ่” ทุกคนล้วนแต่เป็ นคน “อัจฉริยะ” เพราะถ้าเราไปตัดสินปลาโดยใช้ความสามารถในการปี นต้นไม้ ทั้งชีวตมันก็จะคิดว่ามันโง่ ิ ธรรม : ขอบคุณครับพ่อ
- 32. วันนันหลังจากที่ผมคุยกับพ่อเสร็จ ผมก็ตดสินใจได้ วาสิงที่ผมต้ องการ ้ ั ่ ่ จะเรี ย นในมหาวิ ท ยาลัย คื อ สิ่ ง ใด และมี อี ก สิ่ ง หนึ่ ง ที่ ผ มได้ เ รี ย นร้ ู มาก็ คื อ “ใจเราเป็นเช่นไร โลกของเราก็จะเป็นเช่นนัน ้ ถ้าใจเราแคบ โลกของเรามันก็แคบ ถ้าใจเรากว้าง โลกของเรามนก็กว้าง ั และถ้าใจเราสว่างต่อให้โลกมืดซกแค่ไหน ั ก็จะยังคงเห็นทางไปเสมอ” อย่าไปดถกใคร อย่าไปดถกอาชีพใด เพราะถ้าขาดใครไป โลกใบนี ้ ู ู ู ู มันก็คงไม่นาอยูอีกต่อไป ่ ่ 21
- 34. ห นึงในช่วงชีวิตที่สนุกและมีความสุขมากที่สดก็คือการได้ เข้ าเรี ยนใน ่ ุ มหาวิทยาลัย ผมตัดสินใจสอบเข้ าเรี ยนได้ ที่คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัย ขอนแก่ น ที่ ผ มเลื อกคณะนี เ้ ป็ นเพราะผมเป็ นคน “ขี โ้ รค” มี โ รคประจ� ำ ตัว เยอะแยะไปหมด จึงอยากเรียนเกี่ยวกบยาเพื่อให้มีความร้ ู และไม่ไปเป็นภาระ ั ของคนอื่น สิงที่ประทับใจมากที่สดในการเรี ยนเกิดขึ ้นในคาบเรี ยนแรกของการ ่ ุ เป็นนักศึกษา วิชานันก็คือจรรยาบรรณวิชาชีพ โดยหลังจากที่ อาจารย์เ ดิน ้ เข้ ามาในห้ อง นักศึกษาทุกคนต่างก็พากันนังเงียบ ่ อาจารย์ : สวัสดีและยินดีต้อนรับทุกคนเข้ าสูชวงชีวิตที่สนุกที่สด ่่ ุ (หลั ง จากพู ด จบ อาจารย์ ก็ ห ยิ บ ตั ง ค์ แ บงค์ 1,000 หนึ่ ง ใบออกมาจากกระเป๋ า แล้ วก็ ชู มั น ขึ น เหนื อ หั ว ) ้ อาจารย์ : แบงค์ 1,000 ในมืออาจารย์เนี่ย! มีใครอยากได้ บ้าง (นั ก ศึ ก ษาในห้ องต่ า งมองหน้ ากั น แล้ วท� ำ หน้ า งงๆ แต่ ก็ ย กมื อ ขึ น และตอบ ้ อาจารย์ ไ ปว่ า ) นักศึกษา : ผมอยากได้ ครับ! เอาให้ หนูก็ได้ คะอาจารย์! ่ อาจารย์ : แล้ วถ้ าหากว่าอาจารย์ขย�ำจนมันยับยูยี่แบบนี ้ แล้ วยังจะมีใครอยาก ่ ได้ อยูหรื อเปล่า ่ นักศึกษา : ผมยงอยากได้ครับอาจารย์! อาจารย์ไม่เอาก็เอามาให้หนเู ถอะค่ะ! ั อาจารย์ : แล้วหากว่าแบงค์ 1,000 แบงค์นี ้ มนหล่นอย่บนพื ้นถนนที่เปือนไป ั ู ้ ด้วยโคลน พวกเธอยังอยากที่จะหยิบแบงค์ 1,000 แบงค์นีขึนมา ้้ อยูรึเปล่า ่ 23
- 35. นักศึกษา : ผมไม่ รั ง เกี ย จเลยครั บ ! ถ้ า หนูเ ห็ น ต่ อ ให้ มัน สกปรกแค่ ไ หน หนูก็จะหยิบขึ ้นมาค่ะ! อาจารย์ : นันแหละคือสิงมีคาที่พวกเธอได้ เรี ยนรู้ไปในวันนี ้ ่ ่ ่ “ไม่ ว่ า พวกเธอจะท� ำ อะไรกั บ ธนบัต รใบนี ้ มั น ก็ ยั ง คงมี ร าคา 1,000 บาท ชี วิ ต ของคนเราก็ เ ช่ น เดี ย วกั น บางครั ง ล้ ม เหลว ้ บางครังถูกคนอื่นเหยียบย�่ำ จนบางครังเกิดความรู้ สกว่าตัวเองไร้ ค่า ้ ้ ึ แต่ ไ ม่ ว่ า อะไรจะเกิ ด ขึ น พวกคุณ ทุก คนก็ ยัง มี คุณ ค่ า ของความ ้ เป็ นคนอยู่ ไม่วาพวกเธอจะสะอาดเอี่ยมหรื อยับยูยี่อยูก็ตาม” ่ ่ ่ (นั ก ศึ ก ษาทุ ก คนในห้ องต่ า งเงี ย บกริ บ) อาจารย์ : บางคนในห้ องนี ้อาจใช้ ชีวิตตังแต่เกิดมาจนถึง ณ ตอนนี ้โดยที่ไม่เคย ้ เจอกั บ ความผิ ด หวัง เลยแม้ แต่ ค รั ง เดี ย ว เรี ย นหนัง สื อ ตามที่ ้ พ่อแม่บอก ไม่เคยเที่ยวกลางคืน สอบอะไรก็ผานหมด แต่ตอจากนี ้ ่ ่ ไปคือชีวิตที่ต้องรับผิดชอบด้ วยตัวของเราเอง คือเวลาแห่งการเติบโต เป็ นผู้ใหญ่อย่างแท้ จริ ง และจากนีไ้ ป หากใครเจอเรื่ องใดๆที่ท�ำให้ ท้ อแท้ ใจในชีวิตก็ตาม ขอให้ จ�ำแบงค์ 1,000 ในมืออาจารย์แบงค์นี ้ไว้ ให้ ดี และจดจ�ำมันไปตลอดทังชีวิต้
- 36. บทสรุ ป สุด ท้ ายของวันนันก็ คือ ไม่มี ใ ครได้ แ บงค์ 1,000 ในมื อของ ้ อาจารย์ ไ ป แต่ทุก คนล้ วนอมยิ ม เพราะสิ่งที่ ไ ด้ จากอาจารย์ นั น มั น เป็ นสิ่ง ที่ ้ ้ มีค่าที่ประเมินเป็ นราคาไม่ได้ เลย พระนักปราชญ์อย่างท่าน ว.วชิรเมธี เคยกล่าวเอาไว้ วา การเกิดเป็ น ่ “มนุษย์” เป็นสิ่งที่เป็นไปได้แสนยาก ต้องใช้เวลาสงสมบุญญาบารมีกันกว่า ั่ แสนล้านชาติภพ แต่ไม่ว่าจะยากเพียงไร เราก็ควรดีใจที่ได้เกิดมาเป็นคนกบ ั เขาชาติหนึง ่ ต่อให้ชีวตนี้ หมดสิ้ นทุกอย่าง ไม่เหลืออะไรเป็ นสมบัติติดตัวเลย ิ ก็ขอให้ภมิใจเถิดว่า ู การที่เรายังคงเป็ นมนุ ษย์อยู่ แค่นี้ก็นับเป็ นสมบัติที่สงค่าที่สุดแล้ว ู ชี วิตในรัวมหาวิทยาลัยเป็ นอะไรที่ “วิเศษ” อย่างมากมาย มีเพื่อนให้ ้ สนุกสนานร่วมกันอย่างมากมาย รับน้ องก็ซึ ้งอย่างมากมาย ใกล้ วนสอบก็ ั เครี ยดอย่างมากมาย รับผิดชอบชีวิตตัวเองอย่างมากมาย ทุกสิงทุกอย่างล้ วน ่ “มากมาย” ผมโชคดีที่ตนเอง “อดเปรี ยวไว้ กินหวาน” ตังใจเรี ยนในช่วงมอปลาย ้ ้ และบอกได้ เ ลยว่ า ความสนุก ของช่ ว งชี วิ ต ในตอนมอปลาย มัน เที ย บกัน ไม่ติดเลยกับช่วงที่เรี ยนในรัวของมหาวิทยาลัย ้ 25