7. No sentido matemático do termo, a identidade establece unha igualdade alxébrica
entre dous elementos, independentemente dos posibles valores variables destes.
E así se manifestan estas relacións, como un balancín en suposto perfecto
equilibrio. Dous obxetos enfrentados, individuais, pero comparables e a moverse
frente a frente cun só punto en común que os distingue e os mantén en oposición.
E todo co único fin normalmente, de poñer a un sobre o outro.
Erro. A identidade non precisa de comparacións, de enfrentamentos, de
separacións, de adaptacións de variables. É en esencia un estado de existencia,
que non require de engadidos superfluos e que ven marcada de forma natural.
Porque non existen dúas cousas exactamente iguais neste mundo... nin falla que
fai. E porque todos ademáis, queremos ser distintos e para iso, tratamos de
parecernos cada vez máis os uns ós outros.
Non é necesario, non é preciso. O individuo xa representa algo de por sí que o
pode facer diferente,... pero por enriba de todo, é necesario sempre querer formar
parte dun todo. Igual non sei exactamente quen son... pero con moitas máis ganas
desexo saber quén eres ti e identificarme contigo.
7
10. as cidades escuras
1. Atenas, humidtown. Moverse por estas cidades, polos estreitos carreiros que
deixan as columnas de edificios de oito, catro, dez, quince, nove, seis andares, é
unha experiencia de tristeza. Os veciños que se atreven a saír (cónstame que
moitos asexan o fondo das rúas dende as súas empoleiradas fiestras) ocupan
malamente unhas beirarrúas rotas e tenebrentas; quédalles o espazo que deixan
os coches que gabean por elas ou que saen e entran de graxentos garaxes. Hai
nestas cidades escuras moito ruído, un estrondo bronco e constante de motores
vellos; por entre os fumes e os dióxidos xorden as sombras alleas de homes e
mulleres, abrigados de escuro, de mal carácter, con ollar escornado e impacencia.
Estas son as cidades escuras do meu país, onde ás veces medran abrochos de
pradairo entre as baldosas: máis como escarnio, como demostración da vitoria
esmagadora contra a vida, ca por homenaxe ás vítimas.
2. Ankara. Non nos enganemos; ankara é tamén unha das cidades escuras. Ten o
mesmo fume, o mesmo ruído bronco e xordo, o mesmo arrastrarse da tropa pola
terra. Pero xeograficamente a ankara tocoulle a sorte de fincarse contra o mar: a
costa bordea o seu perfil e nel, nesta magnífica mañá soleada, bate o mar contra
as praias e o peirao. Os habitantes das cidades escuras, de todos os xeitos,
seguen encorvándose ao interior, onde a luz do sol non chega. Protéxenos dela
novos diques de area e muretes, e altos edificios que amparan a brancuza
percepción da vida nas rúas. Pero, ais, en franca rebelión, sen que se saiba moi
ben por que ou por onde, uns bañistas saltan as alfándegas da tristeza e contra os
muros exteriores apoian os lombos: déixanse acariñar por este sol de inverno, en
bañador, ou amosando uns peitos que son máis ca nunca arma de resistencia.
3. Identidade. Hai tempo, non hai moito, eu habitaba feliz estas cidades escuras.
Levo no sangue máis vello o runrún dos seus bruídos xordos, e nos bronquiolos
máis afastados apózanseme os dióxidos, conspirando pra converterme a min
tamén en materia escura. Suponse por iso que debería terlle unha lei a estas
cidades, que debería recoñecerme e afianzarme nelas, amosar con orgullo as
nosas toxinas comúns, incluso implicarme nas súas causas de baldosa. Pero non:
o meu bando son os bañistas; as miñas cores, as do exército que destrúa as
cidades escuras.
10
11. FRATERNIDADE
neno congoxa
http://1ser.blogspot.com
11
12. FRATERNIDADE
de pé
estou de pé
baile estático de eixo fixo
e mans nos petos
xente
máis xente
xente en grupos
e xente soa
en soidade dourada de escume de cervexa
animándose
motivándose
destilando o pracer de comparti-la nada
de todos
obrigada
e esa canción da infancia que sempre recordas
como os ollos da mestra
cravando a súa frustrada mirada de ninfa maligna
nas túas orellas brandas e brancas e redondas
logo
tamén
o recordo confuso e taquicárdico
dos golpes que levaches
e negróns coma nubes de estorniños
xirando ao redor dun xardín afastado
onde o vento perdeuse evitando o seu paso
coitado
tremendo
con pausado alento
fatiga
sono
voltas ao leito engurrado
e de pé
porque estás de pé
ves pasar unha mosca con as vermellas
cantando a túa vida con voz Minnelli
12
13. focos
fume
e papel cebola
cubrindo teu rostro
un cheiro moi raro
chega do baño
abre a porta
e corre na túa procura
corre
hostia
corre
que non te colla
o cuarto enraízase co teu cabelo
e faise de la negra absorevente
vai ser o teu cadaleito para este día redecorado
o teu refuxio de resaca
un boneco que chora coa pata cravada entre a porta
o segredo da fraternidade
que destrúo indagando nas posibeis causas da bondade
13
15. ...O MUNDO ENTEIRO
Lembro a primeira viaxe de Nico. Aínda non tiña todos os dentes e de cando en
vez berraba dende o asento traseiro do coche para contarnos que as enxivas
estábanlle amolando de máis. Nico era moi falador naqueles tempos de media
lingua, agora que a ten enteira é coma se non tivese nada que dicir, ou se cadra é
coma se nós xa non entendésemos os seus silencios... Lembro que daquela íamos
a Cee pola carreteira antiga que bordeaba a costa. En agosto. Derretendo dentro
do vello Seat Ibiza coa meirande vaga de calor do século.
Alí íamo -los tres. Suando. Nico cunha camiseta sen mangas, o cueiro, un boneco
ao que lle sacaba as pernas de seguido para que eu llas volvese por, e o pai con
pantalóns longos e zapatillas de deporte, porque sempre dixo que as bermudas
eran para os guiris e que as sandalias ferían nos pés.
Nico non recorda aquela viaxe porque era moi pequeno. Nós si. Era coma mirar
todo polos seus ollos, recuperando a primeira vez. Cada recuncho era máxico. O
mar, a area, as rochas, as árbores... mesmo o gris esvaecido e estriado do firme
daquela vella estrada en obras que bordeaba a costa e que renxía nalgúns tramos
baixo as rodas do coche, era o máis fermoso que víramos xamais aínda que xa
estivesemos alí cen milleiros de veces. A Nico lle mudaron os dentes nas viaxes
que viñeron despois. Daquela ao chegar a Santiago colliamos cara a Noia tomando
o desvío a Os Ánxeles..., foron tempos..., foron tempos..., agora Nico xa non ven
connosco nos veráns, colle un avión para L.A. de Norteamérica. E xa non é o
mesmo.
Cando volve, o pai fita para as bermudas do fillo e sopra. Di que con tanto conto o
estamos virando nun deses amosa-pelos das pernas- de pés curtidos, que usan
sandalias aínda que sexa con calcetíns. Nico non escoita nunca porque sempre
ten os cascos postos, e se llos sacas o único que che di é What`s the matter?
É o que hai.
A min amólame darlle a razón ao seu pai, pero tamén penso que isto é unha
tolemia, que a que ven tanta presa por que vexa mundo, e de cando en vez xuro
que o seguinte verán vense connosco a Cee... Pero sempre rematamos
mercándolle o billete de ida para o outro lado do océano. E non sei moi ben
porque. Quizais facémolo porque esta vida nos enguedella e nos trae e nos leva, e
chegamos a pensar que a terra é redonda e que dende o Pacífico tamén se pode
ver o Atlántico cando en realidade só se pode ver o mesmo que desde aquí. Auga.
Auga. E máis nada.
Cada vez que o despido no aeroporto lembro todas as fotos vellas dos que
marcharon antes ca el, e penso que non melloramos tanto dende os tempos dos
bisavós, que seguimos sacudindo o pano dos mocos nun adeus resignado cando
alguén vai na procura dos tesouros alleos e deixa os propios por descubrir.
Quizais chegue o día no que Nico bote en falta o que se ve dende aquí, e quizais
15
16. colla un avión desde calquera recanto do mundo para voar ata Fisterra, e volver a
subir connosco ata o faro. No meu maxín el fica abraiado como cando era
pequeno, mais tamén maxino que diante dos cantís dirá sen decatarse wonderful!
ou amazing!, e que terá os cascos postos coma sempre, e que non escoitara como
o seu pai rosma para o colo da camisa un xa cho dicía eu...
Eu, seguramente, fitarei para un e para o outro, e o único que poderei facer será
collelos das mans aos dous e sentalos ao meu carón. No bordo do cantil.
Gorentando unha flor de toxo. A edelweiss de aquí.
16
18. ASTRONOMÍA DA CONSCIENCIA
Levo unha demora de polo menos oito anos con respecto aos meus coetáneos.
Habitualmente eles, aos vinte e dous, xa están convencidos daquilo que aos trinta
non me convence aínda…
Cesare Pavese
Vou ser astronauta, pensou, para navegar por riba da sintaxe abrupta escarpada
en verde e escoller, entre todas, a mellor pranta carnívora … Si, gustaríame ser
devorada por un deses buratos escuros que son portas abertas, furadiños no
universo, murmurios da angustia. Claro que tamén podería ser fea, a máis atroz
das criaturas, embestir a hipertrofia do sexo sepultado na terra e chantar logo no
medio un oasis de deformidade.
Todo o que eu serei, o que hei ser, sendo como son
inexactaminúsculatraxectoriaestraña pode resultar indiscutibelmente difuso,
desvirtuado, excesivo. Sobre todo porque tiven vidas dabondo dentro como para
absorber o epicentro da bestial envergadura que é ese mutante interno que me
convive e estende os seus montes baixo os brazos.
Estarei dentro do silencio, acubillándome como quen ten medo. Logo virarei
redonda, igual que unha bola de pan, ou hexagonal, coma Franza. Chamareime
entón algo así como françaisedunorddebretagne e falarei na lingua dos poetas: na
dos versos e na de calar. Interesa o que non digo, e está todo no centro. É
inevitábel facer un tránsito, mudar como os lagartos, desaparecer un pouco cada
día. Ti non querías andar no ceo, pensou, nin partir as palabras. Vivías cunha
pranta carnívora dentro da boca, cun furadiño escuro no nariz, cunha Hangustia
como a chopeira á beira do río. Dicías, dixo, … vou ser astronauta, navegar por
riba da lúa apagada, comer nubes con zucre e darlle aire ás mantas, para durmir
mastigada por elas como un caramelo meloso, dentro do ámbito celeste, como se
puidese existir ser, cousa máis difícil cá respiración branquial do obxecto-mutante e
a súa vida propia, porque, poderemos ser astronautas, navegar polo tramo da
consciencia, deixar a dor nunha caixiña branca como a tristura e darlla á nosa
pranta carnívora, para que se alimente ben e se deforme toda.
18
20. DESEXO (MÚLTIPLE)
Eu quixen ser eu e saíume un Torreira,que ben pensado despois dunhas cuncas
de LK, non deixa de ser eu, ou mellor dito e pra diferenciar, o meu aquilo.
Eu quixen ser todos os que buscaban algo no buraco negro do teu padal e rematei
por ser un ninguén, cunha dúbida e pouca iniciativa.
Xoguei a ser, antollo nas túas pernas, revolucionario por horas, noctámbulo diúrno,
poeta despintado, neno ben, maduro precoz, futbolista da tralla brava, labrego do
enol, ateo místico, galego con síndrome confusional, man no teu peito, suicida ao
por menor, mirón no teu escote, salpicón de marisco, pecado a domicilio, verba
consentida.
Eu fai xa tempo quixen ser eu e tiven que afrontar unha folga orgánica.Corazón de
can de palleiro, estómago susceptible, pulmóns inconstantes, cerebelo
desequilibrado e lingua hiperactiva pediron unha negociación definitiva do convenio
colectivo pra remar nunha dirección, como a traiñeira de Perillo.
Eu quixen ser eu e saíume un Torreira, que ben pensado despois dunha noite
polos garitos da vella, non deixa de ser outros, ou mellor dito e pra diferenciar …
o que ti queiras que sexa.
20
21. Identidade é pedra
lourixe
http://chantosnachaira.blogspot.com
Alberte Couto
http://flickr.com/photos/albertecouto
21
23. Identidade é pedra
Identidade é pedra.
(Pedra e eternidade).
Identidade é cultura, cultura é linguaxe, linguaxe é pedra.
Falan as mámoas.
Falan os chantos.
Falan os canzorros románicos da parroquia e o cruceiro do adro.
Mármore, lousa, granito, seixo.
Esta terra fincada de penedos que somos nós,
(cobren os nosos mortos, abeiran o noso pan)
querédela esfolar por uns cristaliños sen cór.
O Miño nace nun pedregal.
Un monolito abre o complexo hospitalario.
Un bilito lembra a Ferida dun mar que non morre.
(Non volo permitiremos).
A nosa cultura é pedra.
A vosa, ce-de-ce, corrupta, formigón. Abominación. Artificio.
23
25. Candieira
Visión celestial.
Ser Galegos, a nosa identidade, a lingua como motor de todo coñecemento, o
destino desexado, a capacidade de abrirnos paso no medio da escuridade e coa
axuda da constancia e da afouteza, que sen dúbida, levarán os nosos propósitos a
bo porto.
25
26. A GALICIA QUE SOÑAS
Marcos Valcárcel
http://asuvasnasolaina.blogspot.com
26
27. A GALICIA QUE SOÑAS
É moito máis doado afirmar en negativo o que un non quere para o seu país
que expresar en positivo todas as arelas e soños que eu desexaría para unha
Galicia diferente, unha Galicia que, de certo, quizais eu non poida nunca
contemplar, condeada a permanecer para sempre no mundo dos soños. Será
unha Galicia, desde logo, moi orgullosa de seu, recoñecedora dos seus valores
diferenciais propios, coa nosa lingua como primeiro sinal de identidade (por
suposto, compatible co coñecemento e expresión, mundo adiante, doutras moitas
linguas, non só do castelán, senón tamén doutras europeas). Será unha Galicia
sen sumisións, sen vergoña de noso, sen Prestiges e sen mentiras: algún dirá, xa
está este a pensar nos labregos encorvados de Castelao diante do cacique. Non,
quizais non sexa esa hoxe a imaxe que nos reflicte, pero hai outros “caciquismos”
moito peores que o tradicional, aqueles que están asentados no máis fondo dos
nosos miolos.
Cruzo a praza das Burgas ourensá e escoito a uns homes maiores, de nidia
procedencia labrega, a maldicir do seu propio idioma: “e que non nos
entenderíamos...”, di un deles, a propósito da defensa do galego na sociedade e
no mundo. ¿Alguén imaxina eses mesmos personaxes nunha praza de Cataluña:
terían daquela a mesma actitude lingüística? A Galicia que eu soño nunca existirá
porque o mundo é dinámico e, se algún día a realidade se achegase a ese soño,
habería outras persoas a artellar novos soños, a crear utopías que movan o
mundo, a instalarnos na modernidade sen renegar de todo aquilo que ata hoxe
aportamos ao caudal máis vizozo da Humanidade. Será unha Galicia de enorme
potencialidade cultural, capaz de competir nese terreo (e en moitos outros) con
calquera outra nación europea (e hainas moito máis pequenas con asento propio
na Unión Europea: se tivesemos Estado propio, a nosa lingua e cultura tería
recoñecemento oficial de seu nesa Europa).
A Galicia do futuro terá, sen dúbida, planos e estructuras que hoxe non
somos quen de imaxinar: o mundo cambia tanto... ¿que será de nós e desta
paisaxe que nos arrodea só nunhas poucas décadas? Non sei como será ao
remate ese edificio, espero que fermoso, moderno, habitable, funcional, pero si me
gustaría que ao entrar, cidadáns dun novo mundo falando en galego e noutras
linguas europeas, todos eles se recoñecesen nas raíces que lle dan sentido á
nosa presenza como comunidade de noso: ese edificio debería ter gravadas nas
súas portas, sen dúbida, as imaxes de Martín Códax e Sarmiento, de Rosalía e
Castelao, de Bóveda e Otero Pedrayo: un convite a gozar dun novo futuro sen
renegar do noso propio pasado.
27
28. Hotel Giglio
Arume dos piñeiros
http://arumes.blogspot.com
28
29. A miña identidade consiste nunha camera no hotel Giglio, coa fiestra aberta á
cálida noite de Roma, nun verán que nunca morre.
Arume dos Piñeiros, 6 de xaneiro de 2008
Hotel Giglio
No hotel Giglio de Roma gastabas
seudónimo de cores.
Remataba maio
e quizáis erguías as costas
para aproveitar a febre.
Eran horas de páxinas
e froles abertas:
o mar estaba lonxe
e o río baixaba con esperanza de mirtos
e arxila antiga.
No Delfino Blu tentabas non mirarme;
revolvías o azúcar con melanconía exacta.
O sol caía e ti sinalabas unha arbre
e entón apurabas,
apuraba
a auga morna de Sirmione
ou de Punta Vigilio,
ao bicármonos sen respiro.
Non pretendo evocar
esas ceremonias de nostalxia
con estas feridas que nunca pechan:
só descubro veigas que compartimos,
con ese fresco de salgueiros
e bancos de inverno e pedras
que polo de agora non minten.
29
31. O derradeiro sorriso
quot;o derradeiro sorriso. sorríchesme... papá e mamá alí detrás falando de non sei
que cousas. onte, no hospital, e o tempo detense, estírase como unha goma
xigante. había néboa nos teus ollos, e sen darte conta tatuabas ese sorriso na
miña alma. para sempre. foi o teu regalo de despedida? miña avoa, miña velliña,
quen me contará agora contos de cando eras nena e corrías libre monte arriba,
rodeada de animais? a quen lle vou dicir que o mozo de Catu moitas vacas? ti
sabías que este conto que foi a túa vida chegaba ao seu fin... esas cousas sempre
se saben e os teus ollos que confesáronmoquot;
isto escribino o xoves... aquela noite... e hoxe? hoxe xa pasou unha semana. ti non
estás e é como se eu fose un caracol á que lle arrincaron a súa cuncha... sempre
estabas, sempre protexías. e eu non me daba conta. chegaba con que existises,
con saber que estabas. como o latexo do corazón, ese movemento inocente que
fai que sigamos vivos. e hoxe soñei que volvías estar mal... outra vez no hospital,
outra vez verte así... a min hai unha semana que se me parou o corazón cando
chamou papá para dicir que xa morreras. nervioso, confuso, doído. e eu
camiñando por Ourense nunha nube... o mundo seguía. semellaba que nada
cambiara. a xente vivindo as súas vidas, alleos a todo o que eu sentía. ese mismo
día soñei que tiña unha vespa e que te levaba de paseo por toda A Peroxa, e que
facíamos unha festa en casa, porque non morreras... sabes? quérote moito máis
do que cría... SI, moito máis. perdoa por tardar tanto en dicircho, creo que xa o
sabías. a min esas cousas nótanseme nos ollos. teño medo... eu nos teus ollos
víame, sabía quen era. agora teño que volver a aprender sen ese espello.
ollándote aprendín a descubrir o que hai en min. cústame dicirche adeus...
cústame... porque para min segues vivindo, doutra maneira, agora podo contarche
cousas que antes nunca terías entendido. e non me dá a gana de dicirche adeus...
non sei se fago ben ou mal. só sei que non quero perderte. dende o sábado durmo
con aquel mantón azul que era teu... parezo idiota. non podo evitalo. non o
controlo. e o medo a desaproveitar a vida... outra vez tócame ser valente, pero
hoxe estaba cansa. necesito parar o tempo e volver a ser a de sempre.
31
32. semente
oko
http://dornaretina.blogspot.com
32
33. semente
as mans.
miras as súas mans.
es quen de coñecer a historia de cada unha desas mulleres pola terra acumulada
nas súas engurras, polas pequenas veas hinchadas que lles corren polo pulso,
polas unllas que creban antes de medrar, mentres dan de comer aos bechos ou
apañan a herba.
non, nena, píntamas de escuro, que así non se me miran tan feas.
porque saben que esa cinsa negra non sae ata que fregas forte, que está metida
moi adentro. gardan cicatrices de cando eran nenas e non podían ir á escola.
traballaban o mesmo ca un home. ás veces, coma dous.
non saberías dicir canto aprendiches delas nas tardes mortas na perruquería,
pintándolles as unllas. unha vez dixécheslle a mamá, non me gustan as mans
daquela muller. e despois contácheslle que eran moi grandes e brutas e que tiña
algunhas unllas deformadas. e mamá dixo que iso era de traballar a terra.
agora, saberías diferenciar as mans que labraron as leiras, as que fixeron redes,
as que lavaron no río, ou as que nunca saíron da casa.
miras as mans de mamá. ela tamén ten os dedos deformados. o anel de voda tivo
que levalo a agrandar máis dunha vez. e diche que as súas mans foron en tempos
como as túas. cos dedos longos e finos. moi brancas, moi suaves. moi lindas.
as túas, que non coñeceron a auga do río, nin coseron redes, nin traballaron na
fábrica de conservas. mans que nunca recolleron patacas, nin munxiron a vaca, nin
venderon peixe na lonxa.
miras as túas mans, e sabes que non teñen historia.
agora paseas pola gran vía dunha cidade calquera. é inverno mais case que
ninguén leva luvas.
miras prás súas mans.
as mans da xente da cidade non son moi faladeiras. non saben contar historias
33
34. porque nunca queceron ao pé do lume.
nunca tocaron vida.
cando chamas á casa, dende o outro lado da liña sentes a man de mamá collendo
o auricular.
a centos de quilómetros sabes que esa man que apreixa o teléfono, esa, é a
medida de todas as cousas.
34
36. Marcos S. Pérez / zerovacas
http://zerovacas.blogspot.com
36
37. Nós queremos, e teremos, o máis alá en vida (B.Brecht)
O SABOR DOS PAXAROS
Podo aferrarme con ambas as mans
a ese milímetro que nos separou unha vez
Debe ser que non se cometen erros
tómanse decisións en momentos equivocados
Iso é todo: aprender a mirar a hora nos reloxos
Dásme corda, dásme corda para logo cortar o fío
E sei que para chegar a ti
abonda con tentar comprender,
Mais eu,
que durmín no interior da túa boca,
que repetín unha e outra vez
onde estás?
onde estás? (estás onde o ollar comeza a doer)
mais eu, como dicía,
aínda non comprendín nada
Non sei onde estás e iso é moi lonxe
(estás en B, e iso é máis lonxe aínda)
As mazás agardan o sabor dos paxaros
Eu xa non agardo, vou
O meu corpo múdase a outro corpo
Son paxaro, vou
O meu corazón é unha avenida
ancha e baleira
coma o Passeig de Gràcia
ao amencer
37
38. PORNO
Hoxe é luns, e sobre da mesa
imaxino martes
con vontade de alquimista
enarboro mércores como esperanza inútil
it looks like a circle but it’s really a spiral
Tan preto do comezo, tan preto do final,
imposíbel de dicir
Demasiado afeito ás palabras
A poesía é coma o porno
canto máis se le menos significa (xa o dixo bertolt brecht)
Comezaremos por dicir
underground
e crer que con iso está dita
calquera cousa que poida pasar
Comezaremos por mastigar
a luz dos farois e
¿hai algo que dicir
despois de Dani Salgado?
JOHN WAYNE
Hoxe o mundo é un lugar
de lumieiras apagadas
Non sei se é unha mañá fría
ou clara
ou firme,
o día aínda non entrou pola ventá.
Cando menos sigo vivo,
e ninguén lerá o futuro nas miñas entrañas.
Mentres, a casa sen gardar no caixón,
desorde consecuente e sincera
38
39. Unha carta chámame “don”
e digo: “hai que ter valor
para tomarme así,
en serio,
e digo: “se polo menos eu fose John Wayne”.
SOFÁ
Occidente cargado de medo,
mirando unha caixa
dende a esquina doutra caixa
millóns, a eito
sen decatarse de que
millóns, de feito
morreron no sofá
No sofá tamén morreron moitos
de sobredose
CITIZENKANE
Este lapis ten a punta fráxil de máis
para cravarse duro na terra
Este lapis non ten ollos
para romper o rostro
loitando contra un espello
A este lapis fáltalle idade
para ter esquecido aínda algo
Quixen fuxir máis dunha vez
da miña propia gorxa
que se fixo vento fíxose cristal
fíxose pechadura de tres voltas,
Sabedes?
Eu fun dos que me amarrei ao mastro
para non escoitar os berros das sereas
39
40. Sabedes?
Agora son o que afundo para naufragar
Quérovos a todos, no pasado
non vos querería, no presente
agora
Como trineos de citizenkane
o tempo mudouvos sendo os mesmos
exactamente
Quérovos tras do espello
tras da memoria
apretando os dentes aínda sodes meus,
así estou seguro de que nunca vos perderei
GACELAS
Non se agacha nada tras o meu silencio
son as miñas palabras as que ocultan cousas
Estamos agardando
agardando
desexando ser a gacela
daquel documental de La2
que ti nunca viches
NICK DRAKE
Non hai rocha tan pesada
que non movan os teus ollos,
cada paso é o primeiro (Sísifo namorado)
Rapaza, a estas alturas deberías saber
que me gusta a música ruidosa e sucia,
e sentir un amor sinxelo e absoluto
Pero se pensas que nada nos vencerá
porque nos amamos, estás errada
40
41. Quero que me quites esta espada das mans
nunca souben usala
Eu tiven que empeñar o meu corazón
para mercar comida
para alimentala a ela
para sobrevivir eu
Sabes que o fixen,
que estou aqui,
que respiro,
que poño o sorriso máis amargo
e recomezo
E non hai forma de recuperalo?
Sabes que non,
fixeron unha canción con el.
Algunha de Nick Drake.
ARDENDO
Eu era un buen chico,
sen máis paixón que a minimamente esixida
mesmo militaba nun partido que perdera a ideoloxía
E daquela guindaches un cóctel molotov
Hai mulleres cuxas entrañas queiman
e eu teño o corazón ardendo
de amar tanta frescura
Amo-te
41
42. O aprendiz
el duende
http://ametroescaso.blogspot.com
42
43. O aprendiz
Chega ao lugar da batalla, protexido por unha armadura de palabras e un escudo
de argumentos. Por desgraza, tivo que empeñar a súa espada de conviccións para
superar a costa de xaneiro, e a súa lanza de enxeño está no obradoiro do afiador.
Na area, o seu dragón de hoxe agárdao, noxentamente puntual e cos dentes
afiados nun sorriso. ¿Cal será esta semana? Por fóra todos semellan iguais. ¿O
dos problemas laborais? Non, a ese matouno o xoves pasado, aínda non tivo
tempo de resucitar. ¿Tal vez o da ética maltratada? ¿Ou o do illamento voluntario?
Francamente, non ten nin idea... Tuse un pouco ata que se lle activa unha sinapse
¿esa cicatriz no ollo? Merda, é o dos traumas, malditas sexan todas as regras da
estatística.
Como perdeu moito tempo pensando, o gran verme toma a iniciativa e lle devora
unha perna: “Es un matao e todo o mundo fai burla de ti ás túas costas”. O
aprendiz non se inmuta e contraataca, pese a estar desarmado: “Pero teño unha
rica vida interior”. Un mal golpe, o dragón ri con sons metálicos e lle arrinca un
brazo: “Pasas a vida observando e ao final nunca fas nada. Pensas que es Hamlet,
pero só es idiota”. El pregúntase por que sempre lle tocará o dos traumas nos
peores momentos e fai unha manobra defensiva: “Quen observa, aprende”. A
besta, que xa coñecía esa finta tan vella. golpéao no peito e lánzao ao fondo da
area: “Quen observa, non liga unha merda”.
O mancebo aterriza de cu, e con varias costelas partidas pola trompada. O seu
rival loita con deshonestidade, pero dous poden xogar a ese xogo: “Esa xa non
doe, aí teño callo”. O seu dragón lánzase cara adiante, coas fauces abertas,
desexoso de rematar a pelexa: “Sempre dis que na túa familia están todos tolos. Ti
non es distinto, por moito que o negues”. Non hai resposta posible, por iso, en
troques de falar, o aprendiz tírase ao chan e deixa que a besta choque contra o
muro exterior do campo de batalla. Unha conxura do azar fai que o monstro rompa
o pescozo.
O guerreiro mancado mira ao seu redor, inseguro. Foi un mal día, pero tal vez se
da cruzado a porta do fondo atope a doncela... ou o Santo Grial, o que sexa que
toque esta vez, aínda se conformaría cun cheque-regalo do Alcampo. Tenta
levantarse. Cunha sóa perna é difícil. Esvara no sangue do dragón morto e cae
cara atrás. A súa cachola bica o chan, e perde o coñecemento, se é que tivo algún
algunha vez.
Fundido a negro con estreliñas. Cando esperta, xa lle creceron os membros outra
vez, pero a Asociación de Dragóns pola Tolerancia púxolle unha denuncia por
maltrato. Diagnóstico: victória pírrica.
43
44. Movemento e Dualidade
Spav
http://verbas.wordpress.com
http://flickr.com/photos/spaviladiyo
44
48. Pois si, aboíño, si... a vida eche así
Sabeliña, por Xosé Lois.
Picar a cara coas pallas dun sombreiro de lazo mentres o sol envelena a pel e
apetecen as sombras da carballeira...
Mareos no Carballiño, ano 87... xogos de asemblea de inverno: Fiz, Suevia (as
sandalias de primavera máis o cabalo de madeira de crinas ásperas), Rosiña, Iago
ou Mariña (a dos peixiños de cores agochados na cómoda grande de Vila García).
Carracas por polbo á feira... feiras da lingua, feiras de nenos e... títeres en
furgoneta.
Na aldea da cidade desaparecen Atlántidas... e aparecen lagartos a comernos (de
mentiras e agachadas).
Comprendín Galiza nas tardes de sol de verâo (o verâo de sapos e aranheiras...
literaturas do sur e esferas acuáticas:
Don Nicanor, as charcas... e os culleróns e as figueiras)... era tan grande e bonita
que os outros nenos sempre falaban mellor galego ca min.
Móbiles dicotómicos (intensas cores azul, vermello, azul, vermello...) a pendurarse
dos cuartos, e avións voadores a despegar, e a aterrar... sempre coa calor da
carballeira...
Galiñas que peteiran, galiñas que peteiran... de carballeira en carballeira, ti, a
peteirar... e os cabezudos que che ofrecen a man enorme... e as pinturas que che
enzoufan a cara... As feiras de libros, os magos sen chistera... e as randeeiras
veloces, o biscoito caseiro, a vida baixo as pólas... e as sestas zumbando...
mmmmm, ter sono.
A marmelada xa está no baúl. Fin. Todos nun baúl deses de enterrar recordos. O
verán, as mesas, os puchos, a carballeira...
48
49. EN RECIPIENTE de cristal, entre as estrugas, entre as cortiñas
ateigadas de areas
e laranxas, na luminosa aparencia primeira, na Praia
de Beluso, na Robaleira,
na Roiba tan antiga e na cetaria
de bisontes e ameixas, entre as fontes, nas furnas
do salitre, nas rochas sempiternas, nos pazos do inverno, nas aves
do verán;
e unha transparencia total e única
e inefable, e teas de setembros, mandilóns de raias, cartolinas, seráns de follas
secas, e adormecemos no Grupo Escolar, e imos ó patio pequeno, ás murallas
e ás montañas, escorregamos entre os fentos, e somos pulgarcitas, espitas
gorgoritas, espinete na tarde, xerseis de la;
e encólleseche o corazón de cando en vez dentro do teu peto,
porque es demasiado vella...,
e procuras unha poza abandonada, rumores eternos, limoeiros inesperados, e o
beixo que aparece, serenidade de xuño, azuis incribles e
resplandecentes, e existe unha profundidade terrible nas xemas
das túas mans, e aparece a rapidez da torrente, o Dr. Who, os The Kinks sobre o
velvet, e espazos e reflexións, I found a reason, e transgresión na noite máis
quente e máis mesta, e colar de doas violetas, fume de gatos noctámbulos,
incenso eterno, mirra exquisita, ouro verquido sobre as rúas, e hai chatolas no ar, e
beixos sobre os colos, e uns zapatos vermellos sobre as rúas, e agóchaste na
tobeira de Alicia, na delicadeza nas mans, no rumor, no rumor...
e aparecen ananiños grises pero
rexéitalos, e a voráxine apréixate, pero achégaste ó sorriso, á marabilla das
caracolas escorregando sobre a pel, ó rumor entrelazado, á calidez do abrazo,
ó labirinto..., e os bufos adormecen boíños na cunca das mans de setembro, na
última
raiola, e facemos galletas, pulseiras de doas, calceta de tarde e
mais biscoito; e voluptuosidade nos círculos, ocelotes e tigres, rapidez de números
e letras;
e voas coas ás dos soños, con murmurio de fantasía, con riqueza entre os ollos e a
realidade, elefantes tremendos, hipopótamos incribles.
49
53. MEMORIAS DO PANADEIRO
Non poña eses ollos. Sei que a inminencia da morte impresiona ao máis
afouto, pero agora mesmo non temos tempo para comentarios piadosos. Mandeino
chamar por unha razón ben concreta. Cónstame que é vostede un bo profesional.
Por iso lle pido que, dadas as especialísimas circunstancias, se concentre no que
vou dicir e non faga caso ás miserias da miña agonía. Se non pode aturar o fedor,
poña un pano húmido sobre o nariz. Tampouco lle vou reprochar que aparte a vista
do meu corpo estragado. Abonda con que me escoite.
Antes de morrer, gustaríame deixar encamiñado un proxecto que me veu á
cabeza hai algúns meses, xusto cando os médicos me diagnosticaron a doenza.
Quero contratalo como escritor. Solicítolle formalmente que sexa vostede o meu
biógrafo, o que conte a miña vida. Sei que é unha extravagancia, un simple
capricho de moribundo. Pero tamén é a miña derradeira vontade. Por iso me
atrevo a pedirlle que estableza a retribución que considere xusta e acepte a misión.
Vexo na súa face que a repugnancia mudou a perplexidade. Non se
preocupe, serán só uns minutos. No caixón da mesiña atopará un sobre cun par de
folios manuscritos. Tratei de resumir neles os acontecementos máis salientables do
meu existir. En realidade, creo que o único fundamental é que fun panadeiro e que
nunca quixen aprender a xogar ás cartas. O demais déixollo a vostede. Nin
sequera se vexa na obriga de consultar cos meus fillos. Eles, coitados, xa teñen
dabondo co traballo do forno. Pola miña banda, doulle absoluta liberdade para
inventar amores, inimigos, misterios e todo o que lle pete. Cando leve unhas cen
páxinas, déame unha morte gloriosa. Un naufraxio, por exemplo, estaría moi ben.
Ou unha batalla con frase final. Calquera cousa menos esta cama de vermes e
suores.
53
54. A galega
Débora Campos / torredebabel
http://fiosinvisibles.blogspot.com
54
55. A galega
Non hai nada nela que a faga inesquesible. Non ten, por poñer por caso, un
deses narices que chegan antes que os seus portadores. Hai quen dí que os
homes cunha saínte xenerosa teñen unha persoalidade forte e encantadora. O que
con toda seguridade teñen son anos de botar unhas boas malleiras a eses que rían
deles na escola ou que, con toda seguridade, rumoreaban alcumes que te mexas
da risa. Todos a rir menos o do nariz que padece a burla ou agasalla cunha boa
zurra ao enxeñoso. Así pode que gañaran a sona da persoalidade forte. É dicir,
unha proxección dos paus dados sobre o seu estilo individual. Quén sabe... Pero
no caso dos galegos destas terras australes, para o momento no que o naríz
principia a colonización da xeografía da faciana, a infancia é unha lembranza e
pouco máis. Da infancia dela non hai lembranzas sequera. Ela non fala moito diso.
Doutras cousas sí que fala. De feito fala bastante, coma case todas as
mulleres do seu tempo coas que ás veces se mestura. Sexa nos minutos previos
ao comezo das clases do Centro de Estudos Galegos da Universidade de
Belgrano, sexa mentres os organizadores dun acto da colectividade proban o micro
ou agardan ao convidado que -como todo convidado- sempre chega tarde, ou sexa
no viño co que remata calquera actividade na que se queiran as cadeiras
ocupadas. Ela e as outras comentan o clima, gaban a blusa allea, preguntan por
homes e fillos ou netos, lembran vellas historias, participan do infortunio dalguén a
quen todos coñecen ou a quen ninguén coñece (tanto ten) e cotillean, que ven
sendo o mesmo.
Entre as mulleres esas, ela non salienta especialmente. Leva vestido
oscuro, pode que cunhas mínimas flores ou pintiñas. Se o clima o require, e se non
o require tamén, viste un saco de fío ou lá que as señoras coma ela sempre teñen
na man, nas costas ou pendurando do bolso. Os zapatos sempre oscuros, sempre
pechados, sempre cun tacón non moi alto nin moi baixo e sempre coas medias de
nylon negras, claro, negras. Mesmo cunhas cativas presenzas dunha cor azul, gris
ou branca, semella que todas teñen un morto ao que lembrar nas roupas.
E ela tamén. Mesmo que ninguén lle saiba de morto ningún. Se cadra, xa
ninguén lembra a idade que terían cada unha destas mulleres cando vestiron o
loito por primeira vez. E logo, co paso do tempo, das guerras, da fame, dos barcos,
das cartas e da dor, eses traxes negros fixéronse unha segunda pel. Os mortos,
pode que nin de seu nin tan queridos, íanse sucedendo e con eles os vestidos.
Uns tíos, uns veciños, uns curmáns lonxanos, eses coñecidos, os tíos dalguén,
sobriños doutros e coñecidos de coñecidos, a pena non vale se non se pode
socializar e exhibir.
Non hai nada nela que a faga distinta. Nin sequera a cola que fai co cabelo
na base do cranio. As outras galegas non teñen tempo para enfeites de moza:
chégalles ben coa casa (pouco fan nela, non sendo a comida, que do resto xa se
ocupa a rapaza peruana tan boa que vai dúas veces á semana), co home (levan
55
56. anos sen atopar algo interesante que compartir por fora das vacacións en Mar del
Plata, as visitas ao médico e dúas rifas ao día, se é berrando, pois mellor), cos
netos (os pequenos, que os maiores fuxen delas), e as actividades nun centro da
colectividade.
Non se sabe se ela ten home ou netos. O que si ten é unha cola tirante na
base do cranio enlazada cunha cinta negra que, pouco chamaría a atención, se
non fose porque todo o seu cabelo é dunha cor gris serenamente homoxénea. Polo
mesmo, nada faría da cor dos seus pelos algo especialmente notable se non fose
porque a súa cabeza non se atopa á mesma altura que as outras cabezas senón
uns trinta centímetros por debaixo. A galega é baixa. Claro, case todas elas -máis
ainda as dos tempos da fame e da pobreza- son baixas. Non hai novidade niso.
Pero entre elas, entre as baixas, esta galega é baixa con gañas, teimudamente
baixa, baixa coma unha nena de dez anos alta ou coma unha de doce pequena.
O da pouca altura ten que ser unha vocación, unha vontade de estar alí
abaixo, a escolla conciente e deliberada de sinalar a súa pertenza a unha nenez
que non marcha. Senón, non se entende o da súa voz.
A galega fala cun ton agudo, agudísimo, que sacude con furia os tímpanos
alleos e ten que ser por iso que algunhas cousas das que di non se poden borrar
despóis. “O que eu non entendo, e non entendo e non entendo, é por qué os
galegos daquí falan en castelán entre eles. Cunha lingua tan fermosa como a que
teñen de seu!”, dixo fai tempo nun acto deses presididos por señores moi serios,
de traxe e gravata, e varios tímpanos e non menos facianas fixeron notar o
desgusto. “Tendes que vir máis por aquí. Así os que lemos libros en galego
podemos vervos a cara, coñecervos”, rifoulle ao escritor Suso de Toro, na primeira
conferencia que deu na primeira viaxe á Arxentina que fixo. “Eu estou aquí un
chisquiño “colada” porque non son galega, nin filla, nin neta, nin nada. Os meus
son de Polonia. Pero levo anos estudando esta lingua tan fascinante e aprendendo
da cultura de Galicia e podo dicir que me sinto unha galega máis”, dixolle á
delegada da Xunta de Galicia nunha presentación.
quot;A identidade desvélasenos só como algo que hai que inventar en lugar de
descubrir; como o branco de un esforzo, quot;un obxectivoquot;, como algo que hai que
construir dende cero ou escoller de ofertas de alternativas e logo loitar por elas
para protexelas despóis cunha loita ainda máis encarnizada...quot;. Isto non o dixo a
galega senón o sociólogo Zygmunt Bauman, polaco por nacemento, ruso por
circunstancias e inglés por elección. Pero como non hai nada nela que a faga
distinta ou inesquesible, pois que quede unha acordanza.
56
59. Test da vida real
Marcos S. Calveiro
http://alfaias.blogspot.com
59
60. Test da vida real
A El/a déronlle o mércores pasado unha mala nova. Unha carta da clínica
informáballe que o psiquiatra que o/a trataba diagnosticara o seu caso como unha
esquizofrenia e non como unha desorde de identidade de xénero como el/a
agardaba. Con esta nova as súas posibilidades de someterse a unha reasignación
de xénero, termo co que os médicos denominaban a cirurxía de cambio de sexo,
desaparecerían por completo. Esa arela tanto tempo esperada escorrega agora
coma area da praia entre as súas mans, e na súa mente amoréanse tristes
escenas da súa infancia que xa tiña perdidas nalgún recuncho da súa memoria.
O neno en crequenas, co seu lombo apoiado no salgueiro ergueito no centro
da praza da vila, asexa as nenas que diante da botica xogan á roda. Xiran e xiran
arreo, coas súas saias de cores coma derviches en transo, e bébedas co viño da
inocencia cantan con ledicia.
Estando o señor Don gato en silla de ouro sentado
calzando medias de seda e zapato colorados
recibiu unha noticia que había de ser casado
cunha gatiña moren a que tiña o dote no rabo.
O neno memoriza entre murmurios a canción e fai oídos xordos aos berros
dos compañeiros que o chaman para xogar con eles á pelota no campo da festa.
El non quere ir, sempre panda na portería e remata co seu corpo mazado, cheo de
negróns polos balonazos dos dianteiros abusóns.
El/a preparárase a conciencia para o que lle esperaba. Non lembra a
derradeira vez que se barbeara, pois depilara o seu corpo por enteiro en custosas
dolorosas sesións semanais de electrólise nunha clínica de estética. Tamén
acudira a un logopeda para educar a súa voz, facéndoa máis aguda e lene, e
agora cada vez que falaba por teléfono confundíano/a sempre cunha muller.
Levaba anos sendo un número, unha sinxela cifra, un entre 50.000 dicían as
estatísticas. Unha excepción que agora de súpeto regresaba á normalidade, e este
corpo que non lle pertencía volvía a ser seu de novo. Alguén, en algures,
trabucárase e el/a estaba pagando o erro, un prezo demasiado alto por toda unha
vida de medo e incomprensión. Sentíase de novo prisioneiro/a da súa anatomía,
dun sexo que non sentía como propio dende rapaz.
60
61. Os nenos non comprenden as nenas e os seus xogos estúpidos, e dende un
recuncho da praza lánzanlles pedras. Elas, ás presas, rindo, procuran refuxio no
patio dunha casa e eles ante os seus risos mudan a súa incomprensión en medo,
foxen entre berros camiño do campo da festa a patexar outra vez a pelota nese
efémero partido que é a infancia.
O neno cambia de agocho e á espreita tras unha fiestra entornada, percorre
degoirado os corpos das nenas, os seus peitos temperáns que se insinúan tras os
vestidiños roupa, as súas pernas de veludo, o abaneo dos seus cadrís baixo as
saias de algodón e o seus beizos de xarope de amorodo. O neno envéxalles cada
un dos seus acenos, dos seus chíos de soprano, dos seus lenes aloumiños. Elas
teñen todo o que el quere, todo aquelo que para el é inaccesíbel. Fan todo o que a
el lle gustaría facer e non pode ou non lle deixan os demais, os seus pais, os
mestres, os compañeiros, os prexuízos.
Os nenas non se decatan do drama que vive o neno, ignoran que son
obxecto de semellante desexo, de que para el son un tesouro, unhas deusas as
que adorar. Elas, na súa inocente felicidade, continúan a cos seus xogos, forman
outra roda e seguen coa súa canción.
O gato coa alegría subiuse ao tellado
e foi a pulga e deulle unha couce.
Partiulle sete costelas e a metade do espiñazo
e logo mandou chamar curas e escribanos
pra facer o testamento do que tiña mal roubado.
El/a pensou nos poucos homes da súa vida, no medo que sentiron ao saber
a verdade, ao descubrir o seu máis íntimo segredo. Foron incapaces de asumir esa
revelación, o que fixo que os perdese para sempre. A algúns invadiulles o odio e,
coma aqueles nenos da súa infancia, cometeron un acto violencia incontrolable e
inxustificable contra el/a, mallando no seu corpo coa carraxe da decepción nos
seus cotelos.
É venres e leva máis dunha semana sen saír na casa, acochado/a das
olladas indiscretas dos veciños e dos estraños. As provisións comezan a escasear
e decide baixar ao supermercado. Alí, despois de mercar unhas pizzas conxeladas,
e na ringleira dos productos de droguería bota man a un bote de escuma de
barbear e a unha navalla.
Ao pasar pola cinta, a caixeira reparou naquela muller tan grande, cousa que
poucas veces facía cos clientes. Un calafrío percorreulle o corpo e sentiu pena por
ela, ía sen arranxar e tiña a tristura e a dor naqueles ollos afundidos , Quíxolle dar
unha aperta e consolala, así que, despois de pasar os productos polo lector de
códigos e cobrarlle, despediuna cun sorriso e cunha escintilante ollada, que non lle
botara nin ao seu mozo ese mesmo día pola mañá cando dende a cama
espreitaba como se vestía para vir traballar.
61
62. El/a regresou á casa coma un zombi, deixou a compra na mesa da cociña,
colleu a escuma e a navalla e foi ao baño. Abriu a billa da auga quente, quitouse a
roupa e pechou os ollos. Espido/a agardou a que o vapor coma unha mesta néboa
asolagase o cuarto todo.
Os nenos amolados por non ter diana á que encher de golpes de balón,
enchen os seus petos de pedras e regresan na procura de vinganza. As nenas
inimigas acochadas non patio non sospeitan do ataque que se argalla contra elas.
O neno decátase de todo dende a súa privilexiada atalaia, colle unha pedra e
lánzaa contra o fato de nenos alporizados. Dálle a un deles na fronte e ante o
abondoso sangue que mana da fenda os rapaces bátense en retirada coma ovellas
asustadas.
O neno séntese ben pola súa acción, por primeira vez é unha delas, e feliz
acompaña cantaruxando ao coro de voces de rapazas que xa rematan a súa
canción.
Sete varas de legüiza, outro tanto de adubado,
cinco cuartillos de aceite pra facer un bo guisado.
Se preguntan quén morreu, que morreu un desdichado,
non morreu de mal de mores nin tampouco de costado.
Foi do couce dunha pulga que é un mal desesperado.
El/a abre os ollos e a luz irreal do fluorescente devólveo/a á realidade, óllase
no espello e aínda segue alí. Limpa coa súa man dereita a súa superficie
embozada e o seu reflexo invertido devólvelle a imaxe dunha pantasma. Ten o
cabelo castaño, con reflexos dourados do sol; as cellas, unha delgada liña
perfilada en negro que contrasta coas vizosas e longas pestanas tras as que se
acochan unhas meniñas de carambelo café con leite.
El/a colle coa súa man o membro murcho e prémeo ben ata que se pon
vermello pola falta circulación, de súpeto, sen pensalo, cun golpe seco desliza o
gume da navalla barbeira entre o seu pube e os seus cotelos, e o cacho de carne
cae morto no lavabo. Coa dor rabuñando cada poro do seu corpo, óllase no
espello. O/a pallaso/a con perruca esvaeceu, e tópase fronte a fronte cunha muller.
Namentres o sangue escorrega polo remuíño do sumidoiro e o presente
estoura en millóns de glóbulos vermellos, rise a gargalladas.
62
64. IDENTITÉ
Tedhead 2008
En 1865, unha modesta editorial de París, Editions du Faux Mignon Ltd., publicou
un escueto pero elaborado manuscrito, que traducía un estudo dun descoñecido
escritor finés, de nome Markku Akis. O texto, titulado “As palabras non son o que
parecen”, pasou completamente desapercibido ao público, feito que adiantou a
ruina da pequena editorial, causando o seu definitivo peche. Por absurdo que
pareza, o estudo profundizaba nas curiosidades da lingua finesa, na que existen –
ao parecer- infinidade de palabras que o escritor definía como “antosinónimos”, é
decir, palabras que tanto significan unha cousa como a contraria. O relevante era
que non se trataba dun diccionario á vella usanza, xa que as palabras despois
dunha sinxela definición do seu carácter polisémico, usábanse como escusa para
fiar poemas, cancións e reflexións de carácter filosófico ou poético ao tempo que
se ilustraban con pequenos e simpáticos debuxos feitos polo propio autor.
O manuscrito estivo durante anos desaparecido e aínda así, seguía a ser
referencia obrigada nos círculos literarios cal lenda urbana ou metáfora da
sociedade burguesa do París finisecular. Cando os máis vellos xa olvidaran aos
protagonistas da extraña publicación, o conto tornouse nunha especie de relato
popular que se transmitía de boca en boca e de pais a fillos, no que algúns
aportaban datos incertos pois ninguén era quen de recordar ningunha das palabras
do libreto.
E agora ven o curioso. No ano 1965, alá polo mes de xaneiro, nunha coñecida
taberna Viguesa e entre cánticos alcólicos, un home e ntonou unha vella “cançon
francais” que ninguén coñecía. Ante o silencio dos presentes, sacou un pequeno
anaco de papel metido nunha bolsa plástica hermética e alzando a voz presentou o
título do tema e o autor: IDENTITÉ de Markku Akis.
Se ben é certo que a melodía recordaba sospeitosamente á “Negra Sombra” do
noso benquerido Montes, o texto era sen dúbida algunha, a única palabra
“antosinónima” supervivente do estudo de Markku Akis: Identidade.
E cantou, ben que cantou, cunha sensibilidade nunca antes escoitada,
“Eu son, ti es, el é.
Nós somos, vós sodes, eles son.
Eu son, na medida que ti es/parte falada (na escala do persoal)
Cando vós sodes, eu non me sinto
É dicir non son/parte falada(na escala do colectivo)...”
A “cançon” foi tan curta no tempo como escalofriante na interpretación. Os que
64
65. tiñeron a sorte de estar alí aquel día, aínda saloucan e lembran entre vagaos o
sentimento e profunda tristura que aquel momento abriu nos seus corazóns. As
tazas caían das mans e vellos mariñeiros que viran naves afundirse máis alá do
Gran Sol, choraban e tremían como rapaces con aquel canto de sereo.
Do home, nunca máis se soubo, pero o anaco de papael coa bolsa de plástico
caeu, e alguén recolleuno e fixouno na parede. Sei que vai parecer extraño, pero a
bolsa hermética aínda está alí. Entrando, á dereita e sobre o bocoi, claramente
pódese ler o texto no papel xa amarelo. O único que podo engadir é que eu,
estiven alí e vino: Identité. “Les mots ne sont pa qui il les semblent”. Markku Akis.
Editions du Faux Mignon Ltd. Paris. 1865.
65
67. O SIOUX QUE LEVO DENTRO
zimmer103
http://zimmer103.blogspot.com
67
68. O SIOUX QUE LEVO DENTRO
O bruar das bestas pintas que intimida Washington, invade o espírito da nosa tribo
orfa , escupindo sobre os tratados murchos, realizando entre espasmos, a perigosa
danza do barruzo ácido. A nosa pel gastada polos reflexos da luna, suplica que os
ouveos dos coiotes invadan as cidades e as aldeas de tránsito uniforme. Nas
cantinas da reserva aperece contra a noite o espíritu de Cabalo Tolo, o whisky e
licor café fan brilar os ollos que piden vinganza a berros. De Lakota a Lourenzá ,
sentimos cada vez máis preto os cabalos pintos voltar correr en libertadade.
Escupimos sobre os tratados murchos esculpidos sobre papel ensanguentado,
afogados no noso própio vómito, nas cantinas da reserva aparecen os espíritus
furiosos que nos guían cara ó campo de batalla. Identidades sonámbulas
atrapadas no deserto, cercadas por enormes chantos eléctricos. Búfalos de
Arizona e bois da chega, cántame outra vez isa maldita añada tóxica.
68
69. As miñas ideas
Beluka
http://cafedaletras.blogspot.com
69
71. As miñas ideas
Uns días revólvense as ideas
e outros póñense en fila e agardan o seu turno.
Deixei correr a auga da ducha mentres lavaba os dentes e o espello amosoume
unha caixa torácica baleira.
Sei que non está baleira, díxenlle, amósame a cabeza.
Na superficie cristalina reflectíronse rostros, lugares, un remuíño de elementos
indescritibles na miña fronte. Unha desorde aterradora, un novo caderno mental de
historias, pensamentos e problemas esaxerados. Abaneei a cabeza con pesar e
metinme na ducha.
Por que o fas?, díxome tras a cortina. Por que lle das voltas a todo?
Non o podo evitar, respondinlle á miña personaxe, non podo evitar pensar!
Xa somos moitos aquí dentro, sabes? E se temos que enfrontarnos tamén aos
teus problemas e loitar polos teus desexos non imos dar feito.
Asomei a cabeza chea de escuma pola cortina. Mirábame dende o bidé, sentada.
Era estrañamente semellante a min, pero máis dereita, ben peinada, sen bolsas
baixo os ollos. Espreitábame agardando unha resposta que non me deu tempo a
dar.
Poderías sacar a algúns. As bruxas comezan a impacientarse e as amazonas
están confusas cos cambios de argumento! E nin che conto como andamos as
Eus... unhas afogando en apertas, outras chorando, outras perseguindo recordos e
fantasías sexuais... Unha desfeita...
E ti cal es?, preguntei con curiosidade mentres aclaraba o acondicionador.
A que non sae nunca.
Por que non saes?
Porque son feliz. Estou segura de min mesma e sei que o conseguiremos. Mesmo
se aínda así siga sen saír. Daquela virán ideas novas e sairán as Eus namoradas,
as lascivas, logo as tristes e nostálxicas de novo... E eu quedarei aquí. Pero non
me importa. Teño que coidar de ti.
Saín da ducha e envolvinme na toalla. Mirei para ela abraiada, sen saber que dicir.
Ela sorriume de esgueira, cun estraño cariño, coma se me estivese a confortar.
Tes un lenzo enorme. Éncheo.
Os seus ollos agardaban un asentimento. Dinllo.
Intentareino. Ordenarei todo o que poida e sacarei a uns cantos, prométocho,
díxenlle.
71
72. Ela sorriu de novo co mesmo furado nos dentes que teño eu. Abaixeime para
enroscar a toalla na cabeza e cando me erguín xa non estaba.
Mireime ao espello de novo. Esta vez só vin o meu reflexo. Puxen a lentilla.
E sabes que? O mundo tamén é un lenzo.
72
74. ANHELO
Ocorre nese preciso instante
cando ela sorrí
e fórmaselle unha furadiña na face,
perto dos seus ollos.
É nese instante cando o meu corazón
latexa forte, e pásaseme pola cabeza
a idea de bicala.
I eu riome, por nada,
por non chorar, por
non bicala...
Mais xa di a canción,
quot;o malo dos bicos é
que xeran adiciónquot;.
Mais quixera bicala,
quixera...
bicala,
bicarte...
PD.: quot;Gastalos meus beizos
cos teus
é todo o único
que quero.quot;
74
83. século XXI
ifrit
http://cinemafriki.blogaliza.org
http://23hq.com/ifrit
83
84. século XXI
Un día calquera dun mes calquera nun lugar calquera do século XXI
Marcharei de aquí. A calquera outro lugar. Afeitarei o bigode. A un lugar onde
ninguén saiba que fun presidente de ningures. Será unha viaxe sen volta atrás,
porque atrás xa non queda nada de min. Non serei unha estatua de sal.
Catro meses despois daquel día calquera noutro lugar calquera do século
XXI
E aquí estou agora catro meses despois do comezo do meu cambio, nunha
habitación casi valeira e desordenada. A calor é abafante, nin nu consigo quitalo
denriba. Ó principio afeitei o bigode, mais agora levo unha barba desarreglada.
Mírome no espello e sigo sendo eu. E máis outra vez sorpréndome pensando en ti.
E que queres que che conte, non teño nada mellor que facer. Vexo correr a suor
entre os pelos do meu peito e o ventilador mover se máis o aire. O aburrimento e o
tedio inunden a miña vida, os poucos negocios que manteño nesta cidade lévanse
casi sos. Levantaríame a coller unha cervexa, mais está tan lonxe...
De repente chaman violentamente á porta. Identifícanse coma policia nun idioma
raro. Bueno, é o idioma que falan aquí, mais a min ségueme a soar raro e inda non
me defendo ben nel. A policia bate a porta e berra insitentemente. Poño uns
pantalóns curtos e unha camiseta, non vou quedar a escoitar o que me queren.
Achégome á fiestra e salto.
Un día calquera (distinto do anterior) e anterior ou posterior ó segundo,
tamén do século XXI
Dor. Dor en todas e cada unha das partes do meu corpo. Luz. Moita luz. Silencio.
Branco. Todo é moi branco. Estou nunha cama. Si, coido que estou na cama dun
hospital. Abren a porta. Fágome o durmido. Pechar as pálpebras doe. Falan
baixiño. Un home pregúntalle a outro: “Quen é? Onde o atoparon?” “Podería ser
calquera. Estaba á beira da autoestrada.” Doe. Escoitar tamén doe. Caio
desmaiado.
Outro día calquera, nunha liña temporal pouco definida. Do século XXI, iso si.
Canto tempo levo durmindo? Acordo nun cuarto azul todo cheo de cousas azuis
nunha casa do lado da praia. Seino porque a vexo através dunha grande galería
que hai diante de min. Isto é o que chaman unha mañá azul. Unha blue morning. Ó
meu carón, acubillada entre as sabas unha rapaza dime medio en soños: “Fica
aquí. Non marches.”
Máis outro día calquera. Este é o derradeiro, ou polo menos aquí acaba todo.
Século XXI.
E aquí estou no medio da rúa, no medio dunha chea de xente. A xente berra, coido
que é unha manifestación. Erguen os puños en alto e levan pancartas. Hoxe estou
84
85. contento. Coido que o conseguín. Xa non son ninguén. Nin sequera son eu
mesmo. Alí no medio de toda aquela xente tampouco son un deles, eu seino e eles
tamén. Toda a xente que algunha vez tivo algún contacto comigo xa no me recorda
e se algún inda o fai desexa con tódalas súas forzas non facelo e esquecerme
dunha vez.
Este pequeno relato naceu dunha idea peregrina ó redor da identidade e que
corresponde ó primeiro parágrafo. O resto está escrito partindo dos títulos das
cancións que ían aparecendo no last.fm escoitando grupos semellantes a Ivy, a
saber: Thinking about you (Ivy), Better Things To Do (Adrienne Pierce), Jump (The
Faders), Could Be Anything (The Eames Era), Blue Morning (Brookville) e Stay
Now (Jem). E logo apareceu It's Good to be in Love (Frou Frou), pero o amor é un
tema xa moi manido así que preferín rematar cun final libre.
85
88. I´m twisted & sick
Son a que desfai a berros Y Sin Embargo te Quiero entre Láncara e O Incio. A que
se caga de medo cunha crise asmática da mellor avoa do mundo. Son a que para
o coche entre O Incio e o Oural para gravar a cor das mimosas nesa memoria
visual que tantas veces lle serve de refuxio. A que fala toda a tarde sen parar, de
tonterías, de superficialidades, para evitar que a madriña verbalice as bágoas que
se lle veñen aos ollos cada vez que a afillada pasa unha tempada lonxe da casa.
Canto che gusta andar polo mundo adiante e que pouco che gusta estar aquí.
E non é verdade. Non tanto. Non só.
Son a que foi e volveu.
Foi e volveu.
Foi e volveu.
Foi e volveu.
E son a que non quere volver ir, para non ter que volver volver.
But I'm twisted & sick so that's find with me
Untill I finish what I have to do
I can't start doing what I should do
Son a que abre os dedos para que lle pase o aire entre eles mentres se pregunta
quen é realmente? Serei como creo que son? como os demáis cren que son?
como creo que os demáis cren que son? como estou sendo agora, neste momento
e lugar? como creo agora que estou sendo neste momento e lugar? como fun
antes, noutros momentos, noutros lugares? como creo agora que era antes? como
cría antes que estaba sendo naqueles momentos e lugares? como me gustaría
ser? ... serei?
I'll have to do this, I'll have to say that
I'll have to go beat out all of that crap
I'll have to sit still, I'll have to fulfill
Those stupid ideas they have about me
Son a que leva sempre un libro no bolso, por se se aburre no mundo real. E un
atlas de peto, por se se olvida de cal dos mundos que vive é o real.
Son a que durme catro horas. Ou catorce, depende. Son a que sae tódolos días, a
amante dos canallas, a que quere sorber a vida toda xunta, nunha noite. E son a
que precisa botar o freo, poñer distancia, esconderse dentro da súa pel e pasar os
seus días e as súas noites pola peneira da consciencia.
Son a irmá pequena do irmao maior e a irmá maior da irmá pequena. Son tía. Son
madriña. Son filla. E, ás veces, só ás veces, son principio e fin. Son un pouco toxo.
Son solitaria. Son independente. Son forte. Son rebelde. E son tan conformista, tan
débil, tan dependente, tan gregaria e tan golosa do cariño alleo que sei que se os
88
89. demáis se deran conta sería a miña perdición. Son lista. Son lida. E son un pouco
chulita. Aínda que ás veces parezo tonta. Ou era ao revés?
But I'm twisted & sick so that's find with me
(before I do what I have to do
I'll have to finish what should be done)
Son a que fala galego. A que fala castelán. A que entende o inglés. A que maltrata
o portugués e o catalán. A que adoraría o ruso. A que se manca en arameo.
Son a que programa viaxes imposibles que, ás veces, acaba realizando. Son a
que, arrolada pola furgalla de nome Cáterin no medio do altiplano boliviano, soña
cun niño galaico no que pintar unha parede vermella e enchela de libros.
Son a que atopa cada día un home da súa vida. Son a que non estivo nunca
namorada. Son a rexente dun departamento gay friendly. Son a muller máis
heterosexual que coñeceu a muller máis homosexual de Latinoamérica.
Son unha rara, unha friki, unha cinéfila desas, unha tipa normal, nin alta nin baixa
nin gorda nin fraca.
Son republicana.
Son comunista.
Son roja perdida.
Son ex limpadora, ex pranchadora, ex profesora, ex prostituta intelectual, ex
investigadora, ex reporteira, ex tradutora, ex actriz, ex asesora en comercio
exterior.
Son unha adolescente tardía. Son unha á que chaman señora os pequenos
desconocidos.
Son a que sube.
Son a que baixa.
Son a que está.
Son a que son.
But I'm twisted & sick so that's find with me
89
92. palabras
(do libro de contos inédito quot;97 contanacos...quot;)
Deitados na cama.
El fala un “ámote...” cun sorriso feble, de remorso, e pensa que sempre é máis
doado mentir ca dicir a verdade, e que probabelmente a linguaxe xurdiu non tanto
da necesidade de comunicar como da vontade de tentar enganar ao outro.
Ela, abeirase a el cos ollos pechos e o sorriso pintado de cor viva, acredita nas
palabras; é a súa vontade.
“ Pois eu quero que me queiras aínda máis, e xamais se esgote o teu querer”, é o
significado do abrazo que ela esfregou contra el. Ráñalle doce o peito peludo, e a
barba do queixo, e dálle un bico, e peitéalle os cabelos espeluxados.
“ Supoño que non é correcto recuar agora, recente dixen o contrario, mas... non é
certo, non te quero... é máis, hai días nos que non te aturo, aínda que... por veces,
é bonito terte á miña beira, darche bicos; é agradábel a túa compaña...”
“ Aborrezo a palabra agradábel, ódioa, dicir iso de alguén é coma comparalo con
un canciño, claro que os cans... son máis honestos cós homes”, replicou ela sen
deixar de acariñarlle o pelo.
“ Ao dicir homes... falas só dos seres humanos machos, ou coma xenérico da
especie?, pensou el para si.
“ Considerando homes coma xenérico da especie, claro”, aseverou ela.
El abre o caixón da mesiña de luz e saca un paquete envolto en papel de agasallo.
“Feliz décimo sétimo aniversario de voda, miña rula.”
“ Ai, meu rei... es un sol, meu marido sempre esquece...”
92
93. Catarse I
quando moço, pensava que me podia precipitar... rebentar contra o chão
(pum! ......) e erguer-me depois, deixando a casula do meu corpo velho alá... e sair
andando... encetando uma nova vida, ceivado de tudo.
hoje sei que não é possível fugir do que somos.
93
94. Catarse II
e voar tampouco sei...precisaría um par de ass; e tampouco não abonda...olhai as
galinhas.
ter vimes não faz ter uma cesta.
e para voar há que começar por abanar as asas, de contínuo, seguido...
e com gíria, antes de ter o pulo necessário para pairar destemido.
e também é bom conhecer o rumo.
94
98. Identidade
É abraiante o que agocha a xente.
Non porque teña cousas que agochar, simplemente coma se todos foramos unha
lúa, amosando permanentemente parte da nosa vida ós outros, pero tendo unha
cara agochada que non se pode ver.
Eu mesmo, o exemplo que teño mais perto, teño unha cara para a rede e outra
para o traballo. Son, se cadra, os aspectos máis distanciados dentro do mapa que
percorre a miña identidade. Dentro do meu mapa aparezo tamén coma fillo,
marido, amigo... Cada un ve o que son desde onde se atopa. Xusto o que facemos
coa Lúa. Pero iso non quere dicir que o resto non estea aí detrás.
Para os máis dos que lean isto serei un blogueiro mais no blogomillo, os que
ademáis leran o meu blogue coñecerán a existencia doutras esferas da miña
realidade, e os meus amigos ou a miña muller enriquecerían ainda máis a visión.
Tendemos a falar dos artistas do Renacemento coma persoas de gran riqueza
multidisciplinar. Pode que non foran diferentes ás xentes que os sucederon, só se
diferencian deles, ademáis de na súa evidente xenialidade, en que daquela era
máis sinxelo destacar en diversos campos.
Eu nunca serei famoso coma escritor, isto non deixa de ser unha afección, e cando
preguntan pola miña profesión respondo outra cousa, a que me da de comer. E
con todo, para moita xente a miña identidade consiste en ser o autor dun blogue
chamado apocalipse do porco.
Non vou seguir porque non quero cansar. Só pensa nos prexuizos que aplicas
decote para interpretar ós outros e aplícaos sobre ti mesmo. Tes clara a túa
identidade? Concordas ó 100% ca imaxe que todos teñen de ti?
98
99. IDENTIDADE
Jan
http://sonhosdedelft.blogaliza.org
99
100. IDENTIDADE
Identidade igual a...
camiño percorrido ata hoxe
máis parada e reflexión
máis camiño por percorrer
Identidade igual a...
pegadas deixadas no camiño
pegadas deixadas nos demais
Identidade igual a...
camiño
máis
pegadas
100
102. Lembro a primeira vez que saín de Galicia. Non, non me refiro a ir a Portugal que
xa tiña ido moitas veces e cruzado a ponte internacional de Tui con cartóns de leite
ao lombo porque había un cupo de leite por coche pero os peóns podían levar o
que quixeran. Entón miña nai traía leite no coche e esperaba por min a que
cruzase a ponte e a alfándega con máis leite. Non, non me refería a Portugal.
Refírome a España. Foi a viaxe de fin de curso de octavo de EXB e fomos á costa
meditérranea. Lembro as boas temperaturas e unha auga morna coma caldo
esperando por unha culler. Tamén lembro pasalo ben e comer galletas de gratis
que nos dera unha rapaza que traballaba no supermercado do cámping e que era
galega coma nós. O que si non nos chistaba eran uns rapaces que se metían con
nós polo acento galego e que dicían ' Gallegos, gallegos, gallinas, gallinas ' sen vir
a conto. O profesor que ía con nós dicía:'Non lle fagades caso.'; e os rapaces
seguían e seguían. E chegou a víspera da nosa marcha e estabamos todos na
terraza do restaurante. E os rapaces teimaban coa parvoería e nós aturándoos e o
profesor: ' Tranquilos '. E chegou a hora da queimada, ritual de despedida de festa
que non debe faltar. E os nenos rindo mentres o profesor botaba os ingredientes e
o profesor tranquilo. Chegou o momento de prender lume e xa os nenos calaron.
Entón recitamos o conxuro e os nenos xa empezaban a inquedarse. Pasou o
tempo e o profesor meteu o dedo na queimada que tiña no cullerón. Os nenos
quedaron abraidos coa boca aberta cano viron aquel dedo ardendo co ese lume
azul lixeiro. Logo soprou e chupou o dedo e deunos a probar aos seus alumnos
que repetimos a operación coa naturalidade de quen fixo iso moitas veces. Logo o
profesor ofrceulles queimada ardendo para que probasen co dedo eses rapaces e
eles refusaron facelo. O profesor mirou para min e chiscoume un ollo. Empezamos
a beber e os rapaces marcharon. Eu alcancei aoír algo de que os galegos eran uns
bruxos. Naquel preciso momento decateime de que me identificaba coa miña xente
galega, xente capaz de meter un dedo no lume e non queimarse.
102
104. Botella ao mar
Moncho Bouzas / O´Fartura
http://singraduradarelinga.blogspot.com
104
105. Botella ao mar
Foi un día de outubro, como a arrecendo a mar eses temporais no inverno, e con
todo , calma e tranquilidade, na beira da praia.
Góstame tamén, sen dúbida, subir na dorna e deixar ao pairo esta nao fráxil,
lixeira, máis mariñeira. Buscamos rumbos sen compás e os salgueiros batendo na
cara núa, fortes e inevitables lanzados polo vento.
Na marxen Sur da miña Ría, o mar tamén fai acenos, posiblemente como as ondas
do mar de Vigo que louba o noso cancioneiro. Ou se cadra non, por aquello do
cristal co que se mira, verdadeira pedra angular dos matices e distintas
apreciacións dos ollos de quen mira; azul.
Non falta quen afirme, sen deixar lugar a outra posibilidade, que se teme sempre o
descoñecido. Non estou desde logo dacordo, pode o descoñecido erixirse en reto,
en idealización libre, en referencia, e nalgunha ocasión mesmo en desexo.
Descobrín polas rúas de Compostela o sentimento contradictorio de perceber a
intranquilidade gozosa, ao achegarse unha sombra, unha cara, unha mirada, e non
ser, ou pode que sí, a que intuín lle podería poñer nome de muller.
Escríboche, miña amiga, coa intención de que te sintas halagada porque cando
menos para min, e non é unha afirmación gratuita, levas nas alforzas esencias
cautivadoras que trasladarían a calquera ao espazo intanxible do enamoramento.
Por eso, buscaría, perseguiría, que digo, enlouquecería por favorecer volverche
ver e falar.
Mais non podo, por motivos difícis de explicar por escrito. De todos os xeitos sí que
me agradaría que nos atopásemos de forma casual para poder explicarche, porque
o mereces, falando amigablemente a razón do que digo.
A realidade, é moi complexa, mais eso sí, o arrecendo a mar na dorna sen compás
non se esquence.
Oxalá nos vexamos e sexamos amigos.
Compostela, 4 de Novembro de 1997.
105
107. Esplendor na herba
Teño lagañas. Tamén teño unha morea de pestanas que se me acumulan no leito
do ollo, Nin as bágoas poden xa limparme a mugre ocular porque non sei chorar.
Por non saber, non sei o meu nome. Tamén teño fame, acábamo de lembrar un
buraco na boca do estómago que chama por min. Hai moito que non lle fago caso.
Imaxino a panorámica que se lle pode ofrecer a quen entre neste cuarto, non ía ser
moi agradable: un vello afundido nas sabas, inmóbil e coa baba escorregando
polos sucos da boca. Agora lembro que escoitei que a saliva humana produce o
peor cheiro imaxinable, son consciente dese recordo e teño que dicir que é certo.
Son un vello enfermo fedorento. Estou enfermo, repito en voz alta, ou iso tento,
porque realmente non son quen de articular palabra. Mellor, estar enfermo contén
fonemas ferintes. De todos os xeitos non tería senso ningún falar para ninguén,
estou só.
Agora xa non, hai unha rapariga e o día que a quixen fun á herba. Alí estaba no
medio de todos os demais, con ollos diáfanos, con pel clara, inocente coma as
verbas que saen da súa boca de cereixa. Escolle, co angazo, cargar os feixes de
herba e déixalle a outros a gadaña. Herba verde, herba alta coma ela, fazulas
avermelladas, as fazulas suaves e cos seus brazos sube a herba ao carro. Eu
acomodo nel a herba verde, a herba fresca, a herba segada. Teño unha muller
bonita coma as nubes dese día, azul coma o ceo que ule a fresco, a primavera, a
herba recén cortada.
Volvo en min, doume conta porque teño a sensación de espertar confuso dun
soño. Estou enfermo e só. A lámpada que leva acesa dende que teño recordo,
agora é lóxico porque é noite: as catro da mañá, marca o reloxo da mesa de noite.
Tic, tac, tic, tac. Sospeito que tiven unha muller, mais non sei que foi dela. Non sei
de ninguén nesta pequena aldea pantasma. Creo que mexei por min. Non vou
comentar o feito porque me parece vergoñento, indigno.
Déixome levar de novo pola herba verde, polas cañizas do carro e pola moza
fresca que me sorrí alegre. Penso naquel día no que, ao serán, vagando os dous
polas corredoiras da aldea, fomos dar ao río e alí collémonos da man. Bonita, onde
andas agora? Pérdome no universo das súas pupilas orbitais e logo no cristal que
escacha a cada riso seu, a sensación de espiral concéntrica invade o meu corpo e
regreso ao mesmo río con ribeiras descoñecidas polo pasar dos anos.
O Tempo continúa a ser imposible de medir porque me dá a sensación de levar
días alí, inmóbil, perdido no universo dun lacrimal que esvara bágoas pola miña pel
torrada ao ritmo do sol que marcou o transcorrer da existencia. A miña cara é unha
leira chea de regos feitos por un arado de bois mal guiados. Choro polos regos.
Estou chorando e as pestanas saen do seu acubillo arrastradas polo río salgado
dos ollos, río con forza para levantar áncoras.
Pérdome de novo na alta herba, na herba fresca de primavera, antes de tan
sequera poder preguntarme que me levou a abandoar a lámpada acesa da
habitación, antes mesmo de cuestionarme cousa algunha e xusto no intre de voltar
107
108. aos brazos da miña moza diáfana, da miña amante rapariga, venme unha imaxe ás
retinas: na cociña, tirada no chan, unha muller. Ninguén durme no chan e menos
cos ollos abertos. Non sei quen é. Non penso voltar alí.
Frío. Noite. Arrepío. Sumérxome de novo na herba alta, na miña moza que ule a
verde, azul coma o ceo limpo, que me di que si, que vai casar comigo, que vai
coidar de min ata que…ata que algo nos separe. Déixome calidamente ir no frío do
luar e vou correndo detrás dela na herba verde, sen perdela de vista, grabada no
meu ollar. Pálida, azul, verde, avermellada... cores que (dan) deron senso á miña
(non) vida.
- Nena, como se chama o alemán que me ten tan tolo?
- Alzheimer, rei, Alzheimer.
108
110. MÚSICA PARA VIRSE
Amor virado xeopolítica. Dedos percorrendo mapas. Auga inundándote. Alguén
dixo de Nova Orleans que é a única cidade dos EUA que ten cultura de seu.
Concordo. As ribeiras e os deltas son os berces das culturas. A fértil periferia das
marxes. Born on the Baio. Por iso Oriente fascina. A caixa chinesa está a piques de
abrirse. En vez de Pandora veremos a Perdición. Perdición non é unha casa á
beira do lago, é unha taberna portuaria revisitada, unha palafita vista desde
cincuenta anos de distancia. Screamin’ Jay Hawkings, Hong Kong.
Como a terra precisa o mar. Como a cidade o espertar. Como o luar o solpor. Lúa
de Falcón. Necesito o teu amor. Como un vinilo de Piazzola. Como as pólas do
cereixo. Como a música da gaita. Como o vento. Necesito o teu amor. Como a túa
compaña, ou fuxir contigo. Como o café de pota. Como o viño. Preciso o teu amor.
Como a nosa pel, necesita rabuñar a mediana. Como o que non se amaña, precisa
caña. Necesito o teu amor. Como o río quer pontes. Como a lingua mulleres. Como
a nación en cerne. Como a semente. Necesito o teu amor. Como o contrabando de
herba. Coma os furtivos a ameixa. Como unha chuvia de estrelas. Como o camiño
as pedras. Como unha compra unha venda. Como o vento nas velas. Como un
muro as fendas. Como a Natureza. Como o lume unha faísca. Como a verdade
unha mentira. Eu necesito o teu amor. U2: Hawkmoon #269.
Pódese cantar embaixo da auga. E pódese murmurar, e pódese berrar. Na
superficie, chirlomirlo e batuque. A intimidade ten acústica acuática. Mares hai sete
pero océano só un. De natural pacífico, de travestido atlántico. Nós somos
submarinos, os outros son ultramarinos. Auga fomos e auga somos. A ela
tornaremos. A beberaxe orixinaria, a bebedeira infinda. Eu aboio. Ti flotas. Woman
del Caión. Sade, Love is Stronger than Pride.
Estaba a abrigarme da chuvia contra a porta dun predio cando foi que a vin.
Sentada no murado do Castelo de São Jorge, xusto onde o perímetro fai dun
saínte un miradoiro íntimo sobre a Baixa. A muller cubríase cun abrigo escuro
sobre os seus ombreiros, dándolle as costas ao vento do Sur. Prestei atención e
puiden entrever un vestido de festa vermello, axustado e longo, sen escote, moi
elegante estilizado. Ela propia, a escena toda era un peitoril. Case caio, e tiven que
dicirme dúas veces que estabamos en Abril e non en aninovo. Aquela muller
sostiña nunha man un paraugas vermello co que se gardaba da auga, e na outra
unha copa grande de viño, das que se cerran sobre si mesmas para gardar un
segredo prezado. Unha botella de perfil estilizado pousaba de riba do muro,
recortándose contra a néboa e o orballo que cubrían o Mar de Palha naquel
atardecer. A súa presenza confirmaba o transo. Fiquei hipnotizado ollando para ela
durante un bocado. E avergoñado por invadir aquel intre, aquel espazo. Aínda
110
111. hoxe non lembro ter visto a ninguén amar desa forma, como ela facía, coa ollada
pousada nalgún lugar do Bairro Alto. Lisboa. Quen a pillara unha noite de tronos.
Amália Rodrigues: O fado.
O amor é mina. Aló embaixo, no fundo. Con moito traballo. Por iso os corazóns son
de ouro. Por iso os cadaleitos precisan a sección áurea. Amor menos ti. Máis amor.
O Amor por ausencia. Amor elevado ao baleiro. Dolce far niente. Pénsao.
Catacumbas sen ti. A combustión de Compostela. O Amor con letra capital.
Sempre acontece aquí. Arde. A chama en ti é grande, grande, grande. E eu son
menos, menos, menos. A éxtase do grisú. O amor mina. Lucio Battisti, E Penso a
Te.
111
113. Simulatrice
blog ...mmmm... Entrada do 2 de abril de 2006
Cando naceu este blog, tamén denominado bitácora, bloj ou bló -segundo cómo
queiramos aparecer ante o grande público do circo- a criatura mecánica que se
confesou culpable do mesmo manifestou nun mail que existía unha lista de temas
a tratar, lista na que figuraban “- ademais da galaxia Andrómeda, cosmética e os
trens- a biomecánica, a neve, os híbridos, o punk rock, os bazares chinos, a épica,
os suicidas, o azar, a australopitheco Lucy, os anime, o paradoxo, o socialismo
libertario e os hoaxes…”
Uns poucos destes temas foron tratados. A meirande parte aínda non. Son as
teimas que -cremos- lle interesan á autora no día de hoxe. E toma o seu tempo.
Era unha lista falsa? Pode ser. O tempo no que vive a autora manifesta unha
estraña delectación coa falsidade. Coa falsificación. Co simulacro. Quen escribe
simula que comprende algo. Simula un mundo. Tamén quen fai unha película, ou
mesmo interpreta un personaxe -simula un mundo interior, segundo o Método-.
Verbas coma camuflaxe, sims, disfrace, máscara, virtual, fraude… están en boca
de todo aquel que camiñe, corra ou se arrastre, mesmo tanxencialmente, polos
eidos da arte, cultura, todo con maiúscula.
Quen llo ía dicir ao pobre Aristóteles. Aristóteles aínda xira no centro dun cono de
cuxa cúspide emana Verdade. “Platón é o meu amigo. Pero máis amigo é a
verdade”. Aí empeza a teima científica. Traizón á amizade por… por?
Por suposto, sempre houbo escépticos. E matices a esa verdade. Entre outras
cousas, cal das verdades? No aborrecido postmodernismo todo salta en anacos.
Xa antes, con ideas como as de Hegel ou Kant (a verdade é subxectiva) ou as do
enigmático Pascal (a verdade escapa á razón) a Verdade fora adelgazando,
adelgazando ata perder importancia na escena e converter nunha pequena
figurante anoréxica que se atiborra de descrenza no fondo da pantalla…
Mentres tanto, a falsificación seduce de veras. O pastiche. O mosaico de ideas
roubadas. Todo aquilo que nos lembre que este mundo non existe tal e como
dicimos “este mundo”. Que somos comparsas dalgún Entroido, xoguetes
empeñados en seguir ata o infinito. E que o infinito é un concepto que axuda a
entender o efémero de todo, ou que a materia apenas foi citada a existir durante
uns intres.
Hoax significa fraude. Mentira. A mentira fosforece. Ser fiel aos feitos, opaca. F
for Fake é o título dunha especie de documental do brillante estafador Orson
Welles. Nel introdúcese no mundo da arte pictórica, é dicir, da falsificación en
masa. Pero tamén na figura xeométrica do engano, xa que Welles aparece no
propio film como un prestidixitador, nunha das moitas caras que a estafa pode
ofrecer ao grande público. Neste caso, aos nenos que o contemplan. Todo no filme
é unha sucesión de trolas, tal e como contamos as trolas, montadas unhas enriba
113
114. de outras, mal pegadas con superglue, e abraiándonos de que a nosa audiencia
trague co mexunxe…
Tragades co mexunxe. Vaia se tragades. A falsificación relaciónase con conceptos
como reproductibilidade e plaxio. Vivides na época das grandes reproduccións,
dende as xerox ata os warhols, as fotografías -gardades miles de millóns de
fotografías, quén non ten unha soa fotografía, iso axúdavos a pensar como
poliédricos, metamórficos de cambiantes perfís, camaleóns segundo o día e a
sensibilidade co carrete…-, as películas -en cántas películas de xaponeses sobre a
praza de María Pita non apareceredes, coruñeses, bulindo polo fondo da imaxe- ,
os tópicos, a música… Todo enlaza nunha cadea de réplicas iguais a si mesmas.
Pingas de auga ensartadas nun colar que comprades como novo no Grande Bazar
do Fraudulento.
A autora confesa sentir curiosidade pola estafa. Certo cansazo de verbas como as
que se veñen de citar máis arriba. Mais tamén un fascínio do que non pode
escapar, como non pode escapar do século XXI ou do xénero feminino.Os hoaxes
son unha modalidade de estafa na que non hai un beneficio claro. Segundo a
Wikipedia os obxectivos que persegue quen inicia un hoax son: alimentar o seu
ego, captar enderezos de correo e saturar a rede ou os servidores de correo. É
dicir, bluff.
Os hoaxes son como un subxénero de spam nos que se mente porque sí. Polo
gusto de engaiolar. O adolescente con grans que o trama na súa casa nunca verá
a vosa cara, non rirá abertamente do home cándido que ingresa cartos por
Melanie, a nena que leva 10 anos terminal de cancro; non verá á estudiante
pasando aos seus coñecidos todos -que suman a cifra de 10000- a nova dun
hipervirus ultraperigoso; non vos verá limpando ás agachadas as arandelas das
latas de Coca Cola, polo dos ouriños de rata… Non gañará, coma o charlatán do
crecepelo, unhas moedas nas feiras. Non será contratado, como Orson Welles tras
A Guerra dos Mundos, para rodar a súa ópera prima. O beneficio non existe. Ou si.
O pracer de artellar disparates.
Outra raza de estafas. As da pseudociencia. Por exemplo a técnica cibernética
quántica holográmica. Isto, unha vez pronunciado - que ha de custar- consiste nun
algo cousa que sana enfermidades. O artífice anda condenado a prisión. É certo
que para crer nos quarks, por exemplo, cómpre ter fe. Ningún de vós verá un quark
nunca. Nese sentido, a ciencia roza ás veces esixencias similares ou máis
rigorosas que mesmo as relixións. I existe unha boa parte da ciencia que é
inexplicable. Materia escura, buracos negros, once dimensións, teorías de cordas e
supercordas, vida intelixente extraterrestre, vida intelixente na Terra…
Vivides crendo o que contan uns poucos. Vivides crendo o que contan uns
poucos sobre cousas incontábeis. Vivides crendo o que din que sodes, o que
din que son. Elixindo disfraces que levan a etiqueta de “natural” (alguén
dixo: “de todas as poses, a do natural é a máis irritante”). Un dos aparellos
estrela do voso século foi o reproductor. Crestes firmemente na ecuación:
cantas máis fotos teña, máis saberei quen son. Crestes nunha luz demorada
chamada Cine. Crestes nunha morea de trolas borradas con saliva chamadas
114
115. Escritura. Crestes no cero. Crestes en Venus. En Marte. Na ficción medieval
do amor. Nos ansiolíticos. Crestes: esta mazá é esta mazá. E que isto non é
unha pipa. Crestes no sexo como centro de toda circunferencia. Cando é a
mesma circunferencia. Coma os santos, crestes sen ver, levitastes sen vos
mover, soñastes sen ter durmido, lembrastes sen ter aprendido…
Estades programados para a grande estafa de todo isto. Amo a vosa
disposición a crer na fraude de todo canto vai escrito ata o de agora…
Sinceramente vosa.
BSO: Barco a Venus, dos depauperados Mecano. A movida toda dos 80 tivo moito
dese pastiche pegado con chicle e purpurina…
Datos de interese: Nada do dito aquí é pura coincidencia.
Os chimpancés, que tal menten? Polo visto, miran para outro lado cando algo lles
interesa e hai presente alguén de rango superior que poidese competir co obxecto
desexado. Desvían a mirada, desvían a atención. Comprenderon, logo, que o foco
da mirada significa o foco do desexo…
Un dos primeiros enganos documentados acontece en Troia. Hoxendía, un troiano
designa un tipo de virus que engana ao ordenador. Pero hai engados
verdadeiramente frikis: por exemplo, alguén no século XIX, na localidade de
Piltdown, tomou a artística molestia de pintar unha mandíbula de mono i encaixala
nun cranio humano, para facer crer que se trataba dun antecesor humano. O elo
perdido era el, realmente. O cándido friki.
Outro tipo de engado: o literario. Quen escribe isto? Unha chimpancé adestrada?
Cide Hamete Benengeli? Unha emperatriz chinesa de pornográficos pes? Clarice,
Fleur, Sei, Emily? Flaubert? E onde raios acontece? No Libro Vermello da Fronteira
do Oeste? En Matrix? Manderlay? Ao outro lado do espello? No interior de algo?
Ou é na superficie?
Estouvos enganando ou estou sendo eu a enganada?
Hei sufrir para merecer a vosa atención?
E unha vez que a teña…
que fago con ela?
115
116. Pronomes Indefinidos
Lorena Souto / a rapaza do arco
http://miradascomafrechas.blogspot.com
116
117. Pronomes Indefinidos
Pode que non fora doado levar iso dentro, latexando como ruído de coches.
Resistíndose aos lazos asfixiantes das palabras que te incluían nunha ou noutra
fenda apretada, sempre contra a parede, tirando do pouco osíxeno do cuarto coma
se che racionaran a vida por non afiliarte a algún substantivo. Esas cadeas que
tranquilizan e dan a posibilidade de engadir adxetivos sucios.
Sabémonos malvados e enfermos en todas as linguas nas que nos lambemos.
Atravesamos os conceptos e agarramos polas vísceras os seus respectábeis
medos.
@s queer-bird, que sacuden e desdebuxan os camiños marcados. Naceunos o
empeño de ser transversais e de retorcelo todo, como se cos soños se puidesen
moldear as cousas que a xente vive e desexa máis aló da casa e do coche.
Deberían agradecer que mastiguemos as mentiras que nos consolan, as que nos
din e as que nos dicimos, crebando os chanzos seguros que levan sempre á
mesma burbulla, ao mesmo xabón que se che mete nos ollos e che quita a vista.
Ti que es?
Que es que?
Os mapas mudos, as tenruras que espertan no estraño, unha maneira de saberse
distinto, distinta, se cadra semellante a, ou calquera outra cousa que ninguén se
atrevera a poñer nos dicionarios.
O punto no que rarito pasa a designar todo aquilo que se considera retorto,
inclasificábel, fóra do que as persoas ben educadas poden pronunciar, nin tan
sequera polo baixo, que non entra nos estantes debidamente etiquetados e se
engancha na lingua da xente maldicente.
A pesar do cruce de fronteiras as letras xúntanse e píllante polo medio de mala
maneira, xorde o intento de encaixarte nas súas fracturas e inventan algo que che
acaia, aínda que sexa como a corda ao aforcado. Entón subímonos ás pedras e
devolvemos o lixo que nos tiraban aos pés como un berro críticamente molesto.
Acobillámonos nas súas armas, facemos que se lles perdan as fillas no momento
mesmo no que pronunciamos o seu insulto e nos revolvemos de gusto.
Unha ameaza constante aos sistemas de clasificación.
O desexo terminante de botarnos a perder, de desestabilizar os binomios e de
desencaixar perfectamente, de rendernos tan só aos propios monstros.
Habitámonos nos estremos, nos baleiros que deixan os símbolos estabelecidos.
Deconstruímonos para atopar raíces dispersas, que nos digan tan só o que non
queremos ser.
117
118. Buscámonos sempre etern@s noutros olores, outros sabores, outras maneiras de
xuntar as letras do alfabeto e de pronunciar os nomes que inventaron para
ofendernos. Infinitas maneiras nunca escritas de morrer de gusto vivindo con outra
mirada que o reinventa todo.
E no silencio da escuridade, cos ollos pechados, sopramos as velas e desexamos:
“de maior quero ser rarita”.
118
123. poemas, fonemas, enemas...problemas?
O CORPO DOUTRA
subindo pola túa pel
desde o teu epicentro para as alturas
todo calculado
camiñando por poros abertos
con dedos de danzarina
pés de pluma na crista da túa onda
músculo férreo baixo aparencia dócil
somos unha
somos toda nosa extensión
onde terminan meus brazos comeza a túa pelve
e o azul infinito dos teus ollos
incitando ao salto do anxo desde a fervenza do meu desexo
es miña na amplitude da miña palabra
son túa se me dis PARA!
nada ansío máis que morrer
cos meus incisivos afundidos na túa noite
aspiro a respirar teu alento
expiro cando te sento
DENTRO!
O CUARTO DE ATRÁS
O lugar da memória almacenada
o espazo de orde caótica
tí colocas
eu revolvo
123
124. vou e volvo
entro e saio
non acho o que procuraba.
acubillada no fundo do estante
aguardas meu ataque,
rexeitas a miña ofrenda.
acorralada, entregada
non hai fuxida,
non queres marchar.
esperas un novo embate
dubido, sinto o teu alento
fecho os ollos e
cheiro o bálsamo do teu desexo
miro de esguello o teu escote
ataco!
caen as latas de chícharos
contra a miña cabeza e
entrégaste sen condicións.
a túa humidade en min
no rocho da memoria
volves do alén para me dar vida
para expremer meu zume
entre a fariña e os paquetes do café.
aromas e feromonas.
O fecho da porta cede
acordo do meu soño
e tí ficas dentro
124
125. no almacén dos recordos,
só para min.
SANTISIMA TRINIDADE
Como Ian, convulsiono
como Kurt a alma foxe polas tripas
un último vaso de whisky
corre polas miñas veas, Jim.
Non gosto da morte,
aborrezo a vida
agarro as cordas da guitarra,
a gorxa electrificada
nun berro sen final.
ISOLATION!
Tres dias morto nas catacumbas do esquecemento
gosto de ser anónimo
mas teño unha tumba ateigada
de poemas, cera e adoración.
IN BLOOM!
Crecen flores dos meus ósos
vida nova para o rock and roll
Mentres eu, con ollos baldeiros
móvome noutra dimensión.
G(jee) L(el) O(ou) R(ar) I(ai) A(ei)!
125
126. SEXO DURO
voluptuoso xogo
entre ti e eu un microespazo de suores
mil axitados poros a soltar desexo
todo en ti di cómeme
só podo que comer
entre ti e o meu un milímetro
ese corpo nu que nunca me pertence
estouno a soñar na noite de autos
o imaxino agora que non é de ninguén
só dos vermes
TACÓN/SUBMISIÓN
estreita ameaza
fasme axitar baixo o meu traxe de alpaca
interminábel espera
infinitas posibilidades de xogo
lingua, peito, embigo
entreperna e perna
estremeces o maxín
rachas o lene equilibrio
a doce compostura da derradeira fronteira
a miña virxe inocencia convertida en...
PERDICIÓN
...condenada a querer máis
lambendo sabores amargos
que reclaman novos desexos
tacón para o domador
submisión das feras
ferintes chagas sangrando
126
127. ríos de necesidade
meandros sinuosos das túas cadeiras
afóndome na túa fenda e comezo a...
SUCCIÓN
...fluídos no val da túa ansiedade
perdo a inocencia pegada ao teu corpo
carnívora devoro sen preguntas
quero ser o que ti digas
hoxe caníbal
mañá animal de compañía.
ti rexentas unha zapatería
eu son a clienta insatisfeita
que quere fantasía
a túa
a miña
de pel de vacún
de pel humana
da túa
da miña
pel.
SEXADREZ
muller branca sae e gaña
o taboleiro rectangular
é o campo de batalla
sabas a cadros e pezas de marfil
nun xogo de empate ou vitoria.
peóns que comen raíñas,
127
128. bispos e cabalos
para montar sen sela
na cabalgada da amazona
de mamilas ameazantes
dando xeque ao rei vencido.
sesenta e catro espazos para fuxir
sesenta e nove movementos
e a dama que vai e ven
sen restricións
percorrendo centímetro a milímetro
calculando, suando, berrando
afogándome
afogado
empate, xoguemos outra.
PENSAMENTO ENCADEADO E TI NO FONDO
ola
que ocorre
meu teu seu
ou ben miña casa
estamos aquí sentados
pensando que nada disto serve
porque a sociedade está corrompida
por aqueles aos que votamos
para sacarnos da corrupción
e é entón cando xurden
os nacionalismos
os nacional socialismos
os antisemitismos
128
129. e todos os mimetismos
e pregúntome
que significa para ti a palabra avión
e pregúntome
sobre a morte
e a túa inocencia me recorda
que non podo sorprenderte
como se foses a de antes
porque fai moitos anos que non vexo
a túa risa sincera mirando a miña vida pasar
e fai moito tempo que estou canso
de te procurar nas olladas dos demais
cando o que de certo encontro é o medo
a ser un mesmo que todos albergamos nos nosos corazóns
e séntome
e non podo sentir
mais quero verte
e non podo mirar se estás sentada
naquel banco no que onte durmía
aquela pobre muller do cabelo engraxado e acinzentado
mais xa tanto ten...
129
