Recomendados
Mais conteúdo relacionado
Destaque
Destaque (20)
Historia neonu
- 2. Czym jest Neon Neon należy do grupy 18 pierwiastków, gazów szlachetnych. Pierwiastek ten jest najbardziej znany ze względu na jego zastosowanie w lampach jarzeniowych i szyldach reklamowych emitujących charakterystyczny kolor jasno pomarańczowo-czerwony. Neon został po raz pierwszy odkryty w 1898 r. przez brytyjskich chemików Sir Williama Ramsaya (1852-1916) i Morrisa W. Traversa (1872-1961) w ich laboratorium w Londynie. Neon to również określenie na rodzaj świecącego szyldu reklamowego wypełnionego gazem o tej samej nazwie.
- 3. Rurka Geisslera Szklana rurka wypełniona gazem pod niewielkim ciśnieniem z zatopionymi wewnątrz elektrodami z platyny. Pod wpływem wysokiego napięcia przyłożonego do elektrod gaz emituje promieniowanie. Jest stosowana do analizy widm gazów. Została wynaleziona przez Heinricha Geisslera w 1857 r.
- 5. Lata 50. Na przełomie 1955/1956 roku zostały wydane nowe przepisy regulujące stosowanie dużych form reklamy. Władze wydały również decyzję o neonizacji co było przyczyną rozkwitu neonów. W 1955 roku w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego opracowano przepisy pozwalające na reklamowanie towarów i usług. Postanowiono też założyć państwowe przedsiębiorstwo „Reklama", które zaczęło działać w lutym 1956 roku i zajęło się reklamą we wszystkich jej aspektach. W 1955 roku w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego opracowano przepisy pozwalające na reklamowanie towarów i usług. Postanowiono też założyć państwowe przedsiębiorstwo „Reklama", które zaczęło działać w lutym 1956 roku i zajęło się reklamą we wszystkich jej aspektach. Co dziś może wydawać się niezrozumiałe, ówczesna reklama nie miała charakteru komercyjnego - neony stanowiły raczej dziedzinę sztuki użytkowej. Projekty neonów musiały być zgodne z projektami architektonicznymi.
- 6. Lata 60. Po sprzyjającej dla neonów końcówce lat 50., w 1960 roku pojawiły się nowe reguły dotyczące procesu neonizacji. Neony odtąd miały być tylko na głównych arteriach największych miast w Polsce - w Warszawie przy Alejach Jerozolimskich, Marszałkowskiej, Nowym Świecie i ich przecznicach. Postanowiono, że więcej będzie neonów semaforowych, które w odróżnieniu od neonów elewacyjnych montowane były nie wzdłuż elewacji budynku, ale w jej poprzek, co dawało bardziej spektakularny efekt. Stowarzyszenie Architektów Polskich i Związek Polskich Artystów Plastyków ustaliły listę projektantów upoważnionych do projektowania neonów. W 1960r. zakład “Reklama” stał się głównym wykonawcą neonów dla państwowych organizacji handlowych, a harmonogram prac był ustalany przez Ministerstwo. Dzięki tym działaniom oraz zdobywanemu doświadczeniu w trakcie produkcji poziom techniczny był coraz wyższy. Niestety w drugiej połowie lat 60. gorsza sytuacja gospodarcza Polski zahamowała rozwój świetlnej reklamy, a pieniędzy brakowało nawet na naprawy.
- 7. Lata 70. Neony na nowo stały się modne w latach 70. Już w 1969 roku władze zleciły miejskim wydziałom opracowanie szkiców projektowych neonizacji dzielnic. Powstał program perspektywiczny rozwoju reklam neonowych, który przedstawiono do akceptacji najwyższym ówczesnym władzom, czyli sekretarzowi Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Projekt został przyjęty i stanowił podstawę do dalszych działań. W 1970 roku zlikwidowano Komisję ds. Koordynacji Reklamy, która działała przy wydziale urbanistyki w Urzędzie Miasta. W jej miejsce w 1973 roku powołano Międzyresortową Radę Reklamy pod auspicjami Ministerstwa Handlu Wewnętrznego. Powołano również nowy urząd Naczelnego Plastyka Warszawy, który w miejsce uprzednio działającego Naczelnego Architekta wydawał ostateczne pozwolenia na montaż neonów. W 1971 roku powstały centralne plany neonizacji dla Warszawy przygotowane przez wszystkie władze dzielnicowe. Neony lat 70. różniły się znacząco od tych wcześniejszych przede wszystkim pod względem wymiarów - były dużo większe. Zdecydowanie było też więcej neonów dachowych oraz wielkogabarytowych. Przeważały w większości litery blokowe (jako bardziej czytelne), a zniknęły zawijasy, tak przecież charakterystyczne dla neonów lat 50.
- 8. Lata 1980-1989 Lata 80. to koniec epoki neonów, które znikały z polskich ulic z wielu powodów. Przede wszystkim przyczynił się do tego kryzys gospodarczy, który rozpoczął się jeszcze pod koniec lat 70., oraz trwający w latach 1981 - 1983 stan wojenny. Nie bez wpływu dla neonów pozostał także powolny, lecz stały rozkład ekonomiczny i polityczny PRL-u, a także oszczędności w zużyciu prądu. Estetyka ulic (a tylko do takiej roli zostały w tym czasie sprowadzone neony) stała się potrzebą drugiej kategorii. Choć produkcja reklam świetlnych trwała nadal, neony były uboższe i oszczędne. Brakowało pieniędzy na regularne naprawy, w efekcie czego - niegdyś piękne i dekoracyjne neony - straszyły niekompletnymi napisami.
- 9. Współczesność Neony określane mianem niemodnej reklamy powoli zaczynają wracać do łask. Co więcej, coraz śmielej na ulice miast - zwłaszcza Warszawy - wkraczają nowe neonowe szyldy. W większości proste, jednak raz za razem zdarza się coraz ciekawszy projekt.
- 10. Wybitni projektanci neonów Jan Mucharski Jan Bogusławski Zbigniew Labes