2. CELEM NAUCZANIA JEST POMÓC
UCZĄCYM SIĘ W:
• nabyciu, utrzymaniu i wykorzystaniu wiedzy
• zrozumieniu, przeanalizowaniu,
systematycznym ujęciu i ewaluacji
• osiągnięciu umiejętności praktycznych
• wyrobieniu nawyków
• ukształtowaniu postaw
4. Przy podejściu głębokim student:
• wykazuje zainteresowanie
• stara się zrozumieć
• wiąŜe nowe informacje z wiedzą poprzednią
• porównuje koncepcje z doświadczeniem
• zwraca uwagę na logikę argumentów
• odnosi się krytycznie do dowodów
5. Przy podejściu powierzchownym student
• stara się zaliczyć zadanie / kurs
• opanowuje informacje pamięciowo
• skupia się na elementach nie dostrzegając
całości
• nie zastanawia się nad procesem, ani celem
uczenia się
• ogranicza się do notatek
• boi się „oblania” i ma słabą motywację
6. Przy podejściu strategicznym student
• organizuje sobie pracę
• dobrze rozporządza czasem
• skupia się na uzyskaniu pozytywnej oceny
7. TAKSONOMIE CELÓW KSZTAŁCENIA
To zadania dydaktyczne obejmujące 3 dziedziny
działalności:
POZNAWCZĄ
PSYCHOMOTORYCZNĄ
AFEKTYWNĄ
8. DZIEDZINA POZNAWCZA:
1. Umiejętność zapamiętywania i odtwarzania
informacji
2. Zdolność rozróŜniania, interpretowania
faktów i zjawisk
3. Umiejętność zastosowania wiedzy w
praktyce
4. Umiejętność rozwiązywania problemów
nowych i złoŜonych
5. Zdolność wydawania sądów, opinii,
tworzenia
10. DZIEDZINA PSYCHORUCHOWA
Ocena czynności wymagających nie tylko myślenia,
lecz równieŜ kontroli narządów zmysłów, mięśni,
koordynacji ruchów, precyzji
Obejmuje
• naśladowanie
•dochodzenie do biegłości
•Umiejętność wykorzystania umiejętności w
nowych sytuacjach
12. DZIEDZINA AFEKTYWNA
Klasyfikuje uczucia w działaniu człowieka, jego
postawy i zachowanie w róŜnych sytuacjach
1. Postawa bierna (słuchanie)
2. Reagowanie konstruktywne (gestem, słowem lub
czynem)
3. Umiejętność osądzenia postawy, akceptacji, lub
odrzucenia
4. Umiejętność wdraŜania pewnych zasad
5. Właściwy”styl Ŝycia”
14. Cel kształcenia (określony na podstawie
zadań zawodowych)
To co na zakończenie okresu pobierania nauki
uczący się powinni umieć wykonywać, a czego
nie umieli przed rozpoczęciem nauki.
Cele kształcenia określa się równieŜ jako „cele
uczenia się” w przeciwieństwie do „celów nauczania”.
Określają one, co uczący się, a nie nauczający,
powinien umieć wykonywać.
Definicją celu kształcenia jest jego oczekiwany rezultat
końcowy, a nie opis lub streszczenie programu.
15. KSZTAŁCENIE W OPARCIU O WYNIKI
(EFEKTY KSZTAŁCENIA)
CHARAKTERYZUJĄCE SIĘ:
Opracowaniem jasno określonych i opublikowanych
wyników nauczania, które mają być osiągnięte przed
końcem kursu
Opracowaniem programu, strategii i warunków
nauczania zapewniających osiągnięcie załoŜonych
wyników
Opracowaniem systemu oceniania adekwatnego dla
załoŜonych wyników pozwalającego na ocenę
kaŜdego studenta
Opracowanie systemu remediacji i pomocy dla
studentów
16. SPOSÓB PLANOWANIA EFEKTÓW
CZĄSTKOWYCH W PROCESIE
KSZTAŁCENIA
Efekt końcowy
Efekt danej fazy szkolenia
(semestru/roku studiów)
Efekt kursu (zajęć przedmiotu)
Efekt poszczególnych zajęć
17. Efekty kształcenia:
To co nauczyciel zakłada iŜ student ma
wiedzieć, umieć wykonać i wykazywać jako
postawę po zakończeniu studiów (kursu)
Kompetencje
To co student rzeczywiście wie, umie wykonać i
wykazuje jako postawę po zakończeniu studiów
(kursu)
18. Efekty kształcenia dla kursu: Farmakognozja
Po skończeniu kursu student winien umieć :
- identyfikować wtórne metabolity roślinne
- wyjaśnić ich znaczenie w róŜnych roślinach i
regionach
- przedyskutować zagadnienia etyczne związane z
produkcją leków z gatunków zagroŜonych
- zaprojektować zwiększenie ilości metabolitów
przy uŜyciu biotechnologii
- napisać artykuł przeglądowy (3000 słów) w
oparciu o piśmiennictwo
19. Kształcenie oparte na wyobraŜeniach
Kształcenie oparte na wynikach
Kształcenie oparte na dowodach
20. INSTYTUCJE/JEDNOSTKI
UCZESTNICZĄCE W USTALANIU CELÓW
KSZTAŁCENIA
- Rada Główna Szkolnictwa WyŜszego
- Ministerstwo Edukacji i Ministerstwo Zdrowia
- Konferencja Rektorów/Prorektorów i
Dziekanów
- Rada Wydziału
- Towarzystwa naukowe
- nauczyciele akademiccy
- studenci
21. INSTYTUCJE/JEDNOSTKI
UCZESTNICZĄCE W USTALANIU
CELÓW KSZTAŁCENIA cd.
- absolwenci?
- przedstawiciele zawodu?
- przedstawiciele zawodów pokrewnych?
- przedstawiciele pracodawców?
- przedstawiciele władz społecznych?
- przedstawiciele pacjentów?
22. CELEM DEKLARACJI BOLOŃSKIEJ
JEST:
Utworzenie wspólnej przestrzeni
edukacyjnej w Europie jako sposobu na
zwiększenie:
mobilności i łatwości zatrudnienia
konkurencyjności i atrakcyjności kształcenia w
Europie wobec świata
Cel ten winien być osiągnięty do końca bieŜącej dekady
23. CELE SZCZEGÓŁOWE:
1. System czytelnych i porównywalnych stopni
2. System ksztalcenia w zasadzie oparty o dwa cykle
3. Cykl pierwszy istotny dla rynku pracy
4. Cykl drugi wymaga ukończenia cyklu pierwszego
5. System akumulacji i transferu kredytów
6. Mobilność studentów i kadry
7. Współpraca przy zapewnieniu jakości
8. Europejski wymiar edukacji wyŜszej
24. STRATEGIA TWORZENIAM PROGRAMU:
• Określenie misji (zadań) i uzyskanie zgody
• Wsparcie dla nauczycieli
• Wybór zainteresowanych nauczycieli
•Podjecie decyzji co zrobi z dotychczasowym
programem:
(zrezygnować, przebudować, stworzyć hybrydę)
Ewentualnie
• Zaprosić eksperta z zewnątrz
• Wysłać kogoś na naukę
25. STRUKTURY KWALIFIKACJI
• Ramowa struktura kwalifikacji Europejskiego
Obszaru Szkolnictwa WyŜszego:
• Krajowa Struktura Kwalifikacji (KaSK)
•To opis kwalifikacji po kaŜdym stopniu
ksztalcenia w języku Deskryptorów Dublińskich)
26. Dublińskie deskryptory efektów
kształcenia
(wiedza i rozumienie
• wykorzystanie w praktyce wiedzy i zdolności
rozumienia
• ocena i formułowanie sądów
• umiejętności komunikacji
• umiejętności uczenia się
27. Projekt Komisji Europejskiej TUNING
Lista kluczowych kompetencji ogólnych
i kierunkowo specyficznych absolwentów
określonych studiów
Ustalona w oparciu o opinie:nauczycieli
akademickich,absolwentów, pracodawców
i studentów z róŜnych krajów
http://tuning.unideusto.org
28. STRATEGIE EDUKACYJNE
1. Uczenie się przez przyswajanie (wiedza
papka)
2. Uczenie się przez odkrywanie
3. Uczenie się przez przeŜywanie
4. Uczenie się przez wykonywanie
29.
30. JAK ZDEFINIUJESZ PROGRAM
KSZTAŁCENIA?
Program kształcenia jest planem działania dotyczącym:
• uczących się
• i nauczycieli
i obejmującym
• cele kształcenia
• metody i środki dydaktyczne
• miejsce i czas na naukę
• metody kontroli i oceny wyników
31. PROGRAM KSZTAŁCENIA
Ukierunkowany na NAUCZANY PRZEDMIOT
(trzeba nauczyć się „wszystkiego” z danej dziedziny )
Ukierunkowany na WYMAGANE KOMPETENCJE
(trzeba nauczyć się dobrze wykonywać czynności na
przewidywanym stanowisku)
33. ZASADY PROGRAMOWANEGO
UCZENIA SIĘ
• Posuwanie się do przodu małymi krokami, według
własnego tempa
• Osiąganie celów cząstkowych przez powtarzanie zadań
dydaktycznych „aŜ do skutku”
• Uczenie się małych porcji wiedzy podstawowej i
następowe uzupełnianie jej informacjami dodatkowymi
(tzn. bloki rozszerzające)
• Niezwłoczna kontrola postępów i ocena osiągnięć i błędów
(bloki kontrolne)
• Wzbudzanie i rozwijanie zainteresowań przez atrakcyjną
aranŜację treści i odwołanie się do materiałów źródłowych
34. TRZY GŁÓWNE SPOSOBY UCZENIA
SIĘ PROGRAMOWEGO
I. PROGRAM LINIOWY
R1 R2 R3 R4 R5
W kolejnych „ramkach” programu liniowego
znajdują się małe porcje informacji (coraz trudniejszych).
Z następną ramką zapoznajesz się dopiero wtedy, gdy
nauczyłeś się poprzedniej.
35. TRZY GŁÓWNE SPOSOBY UCZENIA
SIĘ PROGRAMOWEGO cd.
II. PROGRAM ROZGAŁĘZIONY
U1
R1 ramka K Ramka 01 R2 Ramka
informacyjna U2 kontrolna 02 informacyjna
03
W ramkach programu rozgałęzionego znajdują się
większe porcje informacji, po których następuje ramka
kontrolna, zawierająca pytania sprawdzające. Udzielenie
prawidłowej odpowiedzi uprawnia do przejścia do następnej
ramki informacyjnej; w przeciwnym wypadku musisz cofnąć
się do odpowiedniej ramki uzupełniającej.
36. TRZY GŁÓWNE SPOSOBY UCZENIA
SIĘ PROGRAMOWEGO cd.
III. PROGRAM BLOKOWY
Program blokowy składa się z „bloków” informacyjnych,
problemowych i sprawdzających oraz bloków
uzupełniających. Uczący się zapoznaje się najpierw z
podanym zbiorem informacji, które następnie ma
wykorzystać do rozwiązania określonego problemu.
Jeśli nie odpowie na pytania kontrolne lub nie potrafi
rozwiązać problemu – musi zapoznać się z dodatkowymi
wyjaśnieniami, zawartymi w blokach uzupełniających.
37. R1 Blok informacyjny
Blok sprawdzający Blok informacyjny
uzupełniający
Blok problemowy
Blok sprawdzający Blok problemowy
uzupełniający
R2 Blok informacyjny
I tak dalej ...
38. MODELE PROGRAMÓW NA STUDIACH
LEKARSKICH
- oparty o przedmioty
poziomo
- oparty o przedmioty zintegrowany
pionowo
- oparty o systemy (układy)
- oparty o rozwiązywanie problemu
- „wszechogarniający”
- wyróŜniający „rdzeń” programu i opcje
39. PROBLEM INTEGRACJI NAUCZANIA
(I)
W studiach przed dyplomowych bardzo waŜne jest
wbudowanie nauk podstawowych w program nauczania
klinicznego
Najlepszą okazją do zintegrowanego uczenia się jest
stwarzanie problemowych sytuacji dydaktycznych
(zamiast wykładów podających, zawierających
sprecyzowaną wiedzę monotematyczną!)
40. A. UJĘCIE TRADYCYJNE B. PRÓBA INTEGRACJI
Podział na lata Wbudowanie nauk
przedkliniczne i podstawowych w
kliniczne studia kliniczne
VI
V
IV
lata studiów
III
II
I
Nauki podstawowe
Przedmioty kliniczne
Ale ... WaŜne jest nie tyle zintegrowane nauczanie,
ile zintegrowane uczenie się!
42. ECTS
(to system zawodowy a nie prawny)
moŜe być stosowany w kształceniu
• Na poziomie wyŜszym
• Specjalistycznym (jeszcze nie - Rzym
2003)
• Ustawicznym
• W ramach studiów doktoranckich
43. System ECTS
ułatwia odczytanie i porównanie programów
studentom przemieszczającym się z uczelni do
uczelni
•Punkty ECTS stanowią miarę osiągnięcia celu
uczenia się w formie zestawu :
- wiedzy
- umiejętności
- kompetencji
•mogą być przyznane wyłącznie po
potwierdzeniu zrealizowania celu kursu przez
studenta
44. ECTS
•Punkty kredytowe stanowią miarę pracy
(obciąŜenia) studenta zwiazana z realizacją celu
(programu):
• studiów 300 pkt studia magisterskie 5-letnie
• 360 pkt.studia magisterskie 6 -letnie
• roku – 60 pkt
• semestru – 30 pkt.
• przedmiotu 1-........ Pkt.
45. ECTS
Punkty kredytowe obejmują czas:
a wykładów
a seminariów
a zajęć fakultatywnych
a nauki własnej
a przygotowania do egzaminów
a zbierania materiałów i pisania
dysertacji
a przygotowania projektu
a praktyk zawodowych
46. ECTS
Nie naleŜy wiązać pkt kredytowych z:
- liczbą godzin wykładowych
- rangą i jakością kursu
- zajęciami, z których nie ma
sprawdzianu
- zajęciami z WF
47. ECTS – skala ocen*
stopień A 10% najlepszych studentów (bdb)
stopień B 25% następnych studentów (pdb)
stopień C 30% dalszych studentów (db)
stopień D 25% dalszych studentów (ddb)
stopień E 10% najsłabszych studentów (dst)
*w odniesieniu do studentów, którzy zdali egzamin
48. ECTS – skala ocen cd.
*w odniesieniu do studentów, którzy nie zdali egzaminu
stopień FX – (-dst)
stopień F – niedostateczny – (ndst)
0 pkt ECTS
49. ECTS: stworzony celem ułatwienia uznawania
studiów odbytych za granicą i przenoszenia
osiągnięć z uczelni do uczelni
(Punkt stanowi miarę względną)
obecnie:
- dodano system akumulacji pkt kredytowych
jako wyraz pracy wykonanej na pewnym
poziomie na drodze do uznanych kwalifikacji
(nie przenoszone automatycznie z jednego
kontekstu do drugiego)
(Punkt stanowi miarę bezwzględną)
50. System akumulacji punktów ECTS zmienia:
• Sposób widzenia procesy dydaktycznego
(zwrócenie uwagi na obciąŜenie studenta)
• Organizację procesy dydaktycznego (większa
elastyczność w zakresie programu, tempa i
systemu studiów)
• Sposób przygotowania programu studiów
51. ECTS
• ObciąŜenie roczne 1500-1800 godzin (36-40
tyg.) 60 pkt
• ObciąŜenie tygodniowe 40-45 godzin
1 pkt – 25-30 godz. pracy studenta (Zajęcia
zorganizowane + praca własna)
1 tydzień - 1,5 punktu
Przedmiot 3-punktowy – 10% semestralnegp
obciąŜenia
